Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Angela21 Hołowacz
mała_mi
carpediem
Shino11
popcorn

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Angela21 Hołowacz
mała_mi
carpediem
Shino11
popcorn

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Prawda o Gumisiach i soku Z Gumijagdów .W moim dzieciństwie w latach osiemdziesiątych oglądając ,Wieczorynkę Wierzyłam iż  , te bajkowe postacie są prawdziwe... 😀
 

Prawda o Gumisiach i soku Z Gumijagdów .W moim dzieciństwie w latach osiemdziesiątych oglądając ,Wieczorynkę Wierzyłam iż  , te bajkowe postacie są prawdziwe... 😀
 

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

 Koniecznie, wielce koniecznie zawsze chciałam odkryć, gdzie zniknęła, gdzie się zapodziała dawna, moja osobista kaseta wideo. To na niej oglądałam swoją bajkę. A może film? Nie pamiętam już. Ale wiem, że było to moje cudeńko. Jaką Ja miałam przy tym radochę. Śmiałam się i oglądałam do upadłego. I wciąż to czekanie, aż się kaseta przewinie do samego początku seansu. I powtórne oglądanie filmu, czy bajki tego samego dnia lub następnego.
 Zaginęła! Moja kaseta wideo, z moim filmem, czy też bajką zaginęła. Szukałam jej wszędzie. Nadaremnie. Bezskutecznie. Czy ktoś ją zabrał? Niemożliwie. Mama nie, tata nie, kuzyn nie, a też wujek nie. Ale ktoś musiał coś wiedzieć. Nikt nic nie wiedział. I ja nie wiedziałam, gdzie ją pozostawiłam. I inni nie wiedzieli również. Choć… Te ich niepewne spojrzenia. Te ich uniki mojego wzroku. Może jednak Oni coś wiedzieli. Może jednak zawsze znali miejsce przechowania mojej kasety. Lecz nikt nic nie powiedział. Tylko ja mówiłam. Ale chyba nikt mnie nie słyszał. Albo też już nikt nie pamiętał o tym, co było kiedyś. Kiedy byłam dzieckiem i oglądałam film, czy bajkę na starej kasecie wideo. 

 Koniecznie, wielce koniecznie zawsze chciałam odkryć, gdzie zniknęła, gdzie się zapodziała dawna, moja osobista kaseta wideo. To na niej oglądałam swoją bajkę. A może film? Nie pamiętam już. Ale wiem, że było to moje cudeńko. Jaką Ja miałam przy tym radochę. Śmiałam się i oglądałam do upadłego. I wciąż to czekanie, aż się kaseta przewinie do samego początku seansu. I...

Zawsze fascynował mnie strych u moich dziadków. W młodości, gdy odwiedzałem ich ogromny dom na wsi, niczym poszukiwacz przygód zwiedzałem każdy zakamarek. Pustawy salon ze starymi fotelami, kuchnię ozdobioną kwiatowymi motywami, dużą sypialnię z największym łóżkiem świata, pokoje moich starszych kuzynów i całą resztę pomieszczeń znajdujących się w domu... No prawie całą, bo poza strychem. Dziadek nie pozwalał nikomu tam wchodzić. Straszył nas opowieściami o duchach, szczurach i pająkach wielkości pięści. Mówił, że jest tam ciemno jak pod ziemią i wilgotno jak w jamie potwora. Nie ukrywam, że strach, choć powodował ciarki na plecach, uruchamiał też ciekawość, która często nie pozwalała zmrużyć oka. Któregoś dnia wraz z jednym z kuzynów postanowiliśmy odkryć co dziadek ukrywa na strychu. Oczami wyobraźni widziałem tam najróżniejsze skarby i kosztowności. Po upewnieniu się, że dziadek śpi, wyruszyliśmy na największą przygodę życia. Strych okazał się znacznie mniejszy niż w moich wyobrażeniach. Nie było tam ani szczególnie ciemno, ani wilgotno, a żadnych duchów czy gigantycznych pająków z pewnością również tam nie było. Znalazłem tylko stare pudła, jakieś rupiecie i worki z ubraniami. Nic szczególnego. Ta wielka tajemnica budowana przez lata okazała się zwykłymi historyjkami dziadka który postanowił postraszyć swoje wnuki... Ale wiecie co? I tak dobrze wspominam tę wielką wyprawę ku nieznanemu, bo fajnie było choć przez chwilę uwierzyć, że jest się bohaterem filmu przygodowego.

Zawsze fascynował mnie strych u moich dziadków. W młodości, gdy odwiedzałem ich ogromny dom na wsi, niczym poszukiwacz przygód zwiedzałem każdy zakamarek. Pustawy salon ze starymi fotelami, kuchnię ozdobioną kwiatowymi motywami, dużą sypialnię z największym łóżkiem świata, pokoje moich starszych kuzynów i całą resztę pomieszczeń znajdujących się w domu... No prawie całą, bo...

Czytając wstęp do tego konkursu i nawiązań do kulinarnych
tajemnic przypomniała mi się pewna historia z mojego dzieciństwa. Byłam małą
dziewczynką, miałam wtedy jakieś 5 lat. Zostałam zaproszona na całodzienną
zabawę do mojej najlepszej przyjaciółki. Kiedy podekscytowana dotarłam do jej
domu, a w głowie miałam pełno pomysłów na zabawę, jej mama przywitała mnie z
uśmiechem i życzyła nam dobrej zabawy, obiecując na obiad pyszne gołąbki.
Pierwszy raz usłyszałam o takim daniu, więc moja wyobraźnia wystartowała. Nie
potrafiłam wyobrazić sobie jak można zjeść gołębia, który dopiero co wyjadał
okruchy w parku,  jak go niby złapać itd.
Ta wizja męczyła mnie przez całe pół dnia. Jakie było moje zdziwienie gdy
gołąbki okazały się zwykłym mięsem z ryżem, zawiniętym w kapustę i polane sosem
pomidorowym. Właściwie do tej pory nie wiem dlaczego to danie się tak nazywa. A
tak a propos gołębi to w dorosłym życiu męczy mnie ich inna tajemnica. Skąd te
ptaki zawsze wiedzą, że umyłam auto i czyściutkie stoi pod domem… co jest dalej
każdy może się domyślić.

Czytając wstęp do tego konkursu i nawiązań do kulinarnych
tajemnic przypomniała mi się pewna historia z mojego dzieciństwa. Byłam małą
dziewczynką, miałam wtedy jakieś 5 lat. Zostałam zaproszona na całodzienną
zabawę do mojej najlepszej przyjaciółki. Kiedy podekscytowana dotarłam do jej
domu, a w głowie miałam pełno pomysłów na zabawę, jej mama przywitała mnie z
uśmiechem i...

Tajemnice- po prostu są tajemnicze. Któż nigdy nie był ciekawy tego co dzieje się z ludzką duszą gdy człowiek umiera? Jak dokładnie powstało pierwsze "coś na świecie"? To są dwie z wielu tajemnic świata. Wielu chciałoby je odkryć, dlatego to nie o nich napiszę. Od kiedy pamiętam zawsze chciałam wiedzieć jak wygląda suszarnia w moim bloku. Zawsze było to dla mnie tajemnicą, bo bałam się piwnic. Do tego nigdy rodzice nie chcieli mnie do niej brać, w końcu chodzi się tam zimą aby powiesić pranie. A więc nie dość, że ciemno, to jeszcze po drodze trzeba minąć kręte korytarze. Duże pole do popisu, jeżeli chodzi o miejsca gdzie może zgubić się małe dziecko. Gdy nieco podrosłam nie było okazji by się tam udać- zawsze w porze prania byłam w szkole. Pewnego dnia nie wytrzymałam i postanowiłam wymusić pójście do owego tajemniczego pomieszczenia- akurat było to w okolicy Bożego Narodzenia, a więc udało się przyczepić do wyprawy po bombki, które były w suszarni. Chyba nikt nie mógł przewidzieć, że na wygląd suszarni, aż tak się rozczaruję. Nie zapomnę mojego uczucia gdy dowiedziałam się, że pralnia w bloku to duże pomieszczenie z obskurnymi ścianami i rozwieszonymi sznurami na pranie. Nic więcej. Zwyczajne pomieszczenie jakich wiele.

Tajemnice- po prostu są tajemnicze. Któż nigdy nie był ciekawy tego co dzieje się z ludzką duszą gdy człowiek umiera? Jak dokładnie powstało pierwsze "coś na świecie"? To są dwie z wielu tajemnic świata. Wielu chciałoby je odkryć, dlatego to nie o nich napiszę. Od kiedy pamiętam zawsze chciałam wiedzieć jak wygląda suszarnia w moim bloku. Zawsze było to dla mnie tajemnicą,...

Niedawno zostałam po raz kolejny mamą i bardzo chciałabym poznać pewną tajemnicę "idealnych" matek. Jakim sposobem ogarnąć dzieci i dom, a dodatkowo mieć czas dla siebie? Bo ja nie ogarniam. Szczególnie teraz gdy moja dwójka jest chora. Śniadanie, inhalacje, syropy, ubranie się, mycie zębów i już jest prawie południe. A gdzie obiad? A kiedy posprzątać? A o której ja w końcu będę mogła spokojnie zjeść śniadanie i wypić ciepłą herbatę? A jeszcze młodsze marudzi i chce cały czas na ręcę, a starsze się obraża, że nie mam czasu się z nim pobawić. 
Obawiam się, że tej tajemnicy nigdy nie poznam.  

Niedawno zostałam po raz kolejny mamą i bardzo chciałabym poznać pewną tajemnicę "idealnych" matek. Jakim sposobem ogarnąć dzieci i dom, a dodatkowo mieć czas dla siebie? Bo ja nie ogarniam. Szczególnie teraz gdy moja dwójka jest chora. Śniadanie, inhalacje, syropy, ubranie się, mycie zębów i już jest prawie południe. A gdzie obiad? A kiedy posprzątać? A o której ja w końcu...

Za czasów studiów, im więcej czytałam książek popularnonaukowych, tym więcej rodziło się w mojej głowie pytań. Jedną z tajemnic, którą bardzo chciałam rozgryźć, były mechanizmy rządzące się na poziomie kwantowym, odpowiadające za bioluminescencję, fluorescencję i wszystkie inne efekty elektromagnetyczne, w których energia zostaje zamieniona na światło. Biblioteka uczelniana CINIBA stanowiła mój drugi dom. Często błąkałam się w niej od piętra do piętra, od regału do regału, od półki do półki, poszukując ciekawych i przepełnionych wiedzą dzieł naukowych. Najbardziej informatywne były dla mnie książki liczące wiele lat, mające pożółkłe kartki, pachnące w specyficzny sposób. Skakałam od fizyki kwantowej po chemię kwantową, biochemię i tytuły, w których widniały słowa klucze, takie jak luminescencja, fluorescencja, fosforescencja, metody spektrofotometryczne. Moja praca magisterska także po części nawiązywała do skomplikowanej tajemnicy świecenia. Długi czas wnikania, poznawania, czytania zaowocował tym, że w końcu pojęłam procesy, nauczyłam się zaawansowanej symboliki, wzorów i wielkości fizycznych. Teraz wspinam się na kolejne szczyty rozumienia świata- sięgające poziomu Kosmosu. 
 

Za czasów studiów, im więcej czytałam książek popularnonaukowych, tym więcej rodziło się w mojej głowie pytań. Jedną z tajemnic, którą bardzo chciałam rozgryźć, były mechanizmy rządzące się na poziomie kwantowym, odpowiadające za bioluminescencję, fluorescencję i wszystkie inne efekty elektromagnetyczne, w których energia zostaje zamieniona na światło. Biblioteka uczelniana...

Miałam 5 lat i chciałam odkryć czy z pomocą wody i kolorowych farb będę w stanie stworzyć pyszne oranżady, napoje gazowane i soki za którymi przepadałam. Zamierzałam poznać tajemną recepturę wielkich koncernów. Zgromadziłam kilkanaście butelek po różnych, popularnych napojach, napełniłam wodą i dodawałam do nich farby starając się aby każdy napój był innego koloru. Odłożyłam je na kilkanaście minut chcąc aby nabrały smaku. Większość butelek zostawiłam na podwórku, jedną przyniosłam do domu i postawiłam na stole w kuchni, zamierzałam ją spróbować jako pierwszą. Dodam że płyn miał kolor czarny i znajdował się w butelce po znanym napoju gazowanym z czerwoną etykietą. Próbę smaku odłożyłam na później, bo akurat w tv leciała moja ulubiona bajka. Po jakimś czasie do kuchni zajrzała mama i spragniona nalała sobie mojego napoju do szklanki mrucząc pod nosem, że chyba jest zepsuty skoro się wygazował. Nim przytknęła szklankę do nosa aby powąchać zawartą w niej ciecz dumna z siebie opowiedziałam jej o moim eksperymencie. Zszokowana mama wyjaśniła na czym polega proces powstawania soków i zabroniła tego typu eksperymentów z żywnością/napojami w roli głównej. Nie podbiłam rynku, nie zapisałam się na kartach historii. Po tym jak dowiedziałam się z czego robi się napoje, oranżady i soki uznałam że szkoda mojego czasu na tak nudne zajęcie.

Miałam 5 lat i chciałam odkryć czy z pomocą wody i kolorowych farb będę w stanie stworzyć pyszne oranżady, napoje gazowane i soki za którymi przepadałam. Zamierzałam poznać tajemną recepturę wielkich koncernów. Zgromadziłam kilkanaście butelek po różnych, popularnych napojach, napełniłam wodą i dodawałam do nich farby starając się aby każdy napój był innego koloru....