23 kwietnia, godzina 23.15

Zwlokłam się w łózka w południe. Jestem na siebie trochę zła, w łeb wzięły przez to niektóre z moich planów na dziesiaj. Ale, trudno.
Do 5 rano czytałam książkę, którą dostałam od Anki z zapewnieniem, że "będzie pani zadowolona". Tytuł jak u Paulo Coelho, którego organicznie nie znoszę, więc książeczka przeleżała swoje na szafce przy łóżku. Do wczorajszego wieczora. Zabrałam się za nią, jak za usypiankę, a tu... zonk!
Weszłam w opowieść, jak w masło, zachwycając się każdym kolejnym zdaniem. Aha, jeszcze tytuł "Bar dobrych ludzi". Sprawdziło się, że nie wolno oceniać książki po okładce (okładka też jest nie za bardzo).
W związku z tym nie posprzątałam chałupy, nie umyłam żadnego okna. Nic. Zamówiłam pizzę.
Po południu nawiedziła mnie sąsiadka i solidnie obgadałyśmy jej wredną siostrę. Beata została podniesiona na duchu, wypiłyśmy po dwa drinki i rozstałyśmy się w poczuciu, że życie jet jednak piękne.
Przed chwilą odkleiłam się od HBO GO, gdzie od kilku dni brnę przez kolejne odcinki "Fargo". Serial ok, ale ile w końcu można???
Za chwilę wracam do "Baru...", może z jeszcze jednym małym drineczkiem na dobry sen?

23 kwietnia, godzina 23.15

Zwlokłam się w łózka w południe. Jestem na siebie trochę zła, w łeb wzięły przez to niektóre z moich planów na dziesiaj. Ale, trudno.
Do 5 rano czytałam książkę, którą dostałam od Anki z zapewnieniem, że "będzie pani zadowolona". Tytuł jak u Paulo Coelho, którego organicznie nie znoszę, więc książeczka przeleżała swoje na szafce przy łóżku. Do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pora powitać kolejny dzień bez historii. Rzeczywistość, w której doby zlewają się w jeden, długi ciąg tygodni. Wszystkie uszyte są nićmi braku zmian biegu wydarzeń. Blaknące przyjaźnie, spadająca motywacja, szara pasja i niecieszący wschód słońca.
Odpalam ten sam ekran, tego samego laptopa. Podłączam się do wykładu. Tego, co zawsze. Przyglądam się identycznym, bezpłciowym etykietom. Czarny prostokącik i nieśmiałe, białe imię oraz nazwisko. Wyciszony mikrofon, brak obrazu. Tym są moi rówieśnicy teraz. A tak wygląda studiowanie: słuchanie w ciszy i niezabieranie głosu. Zapominanie, jak to jest skierować do kogoś, realnego, pełnowymiarowego komunikat. Tracenie umiejętności ubierania myśli w słowa.
Niekończące szlaki ciągów matematycznych równań to pewnie jedyne „książki”, jakie wielu ludzi na moim wydziale teraz czyta. Nie ma potrzeby poznania historii czegoś więcej. Wykład przeminął. Koniec. Wykładu i refleksji. Moje nudne „do widzenia” rzucone w próżnię i klik przycisku wyloguj. Pora na zadania, przeliczone przeze mnie samotnie w ciszy. Kolejne historie równań, które nie cieszą wyobraźni. Tak puste, wybrakowane, pozbawione koloru. Bezosobowe. Ścisłe. Nie dają pola interpretacji.
Czas przemyka mi przez palce. Tęsknie za prawdziwą historią. Dzień przeminął.
Pora świętować piękno słów. Nie tylko dzisiaj. Warto robić to codziennie. Dlatego, gdy przychodzi noc, znowu uciekam od szarości mojego poranka. W ciszy, z dala od widoku promieni słońca, zatapiam się w słowa, które subtelnie kolorują mi chwile przed snem. Zasypiam kołysana melodyjnością emocji bohaterów i pięknem głębi ich dialogu.
W głowie, nieświadomie kreślę historie, które może kiedyś się wydarzą. Na papierze zapisanym przeze mnie? Chcę, by momenty, które w przyszłości będę mogła spisać, nie będą jedynie relacją z wędrówki łez izolacji po twarzy. Czekam, by móc świętować tryumf historii, które można przelać. Które w końcu wyprą te zapełniające puste braki teraźniejszości.

Pora powitać kolejny dzień bez historii. Rzeczywistość, w której doby zlewają się w jeden, długi ciąg tygodni. Wszystkie uszyte są nićmi braku zmian biegu wydarzeń. Blaknące przyjaźnie, spadająca motywacja, szara pasja i niecieszący wschód słońca.
Odpalam ten sam ekran, tego samego laptopa. Podłączam się do wykładu. Tego, co zawsze. Przyglądam się identycznym, bezpłciowym...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

23 kwietnia, 2021

Drogi Pamiętniku,

Niesamowicie przykro jest mi stwierdzić fakt, że nie mogę zwracać się do siebie zdrobniale. Obydwoje doskonale wiemy, jak Czas nieustannie biegnie do przodu i zabiera nas w podróż razem z nim nie pytając o zgodę. Wiesz, nawet ostatnio się z nim pokłóciłam, stał się za bardzo arogancki. Może później wspomnę, jak da mi chwilę.

Wybacz mi, że tak dawno się do ciebie nie odzywałam, wiem, że cię zaniedbałam. Musisz wiedzieć, że wielokrotnie chciałam się do ciebie napisać. Nie myśl nigdy, że o tobie zapomniałam. Jak mogłabym? Bardzo chciałam z tobą porozmawiać, zwierzyć ci się, jak za dawnych lat, kiedy jeszcze obydwoje widzieliśmy świat i ludzi inaczej, jednak nigdy nie potrafiłam znaleźć odpowiednich słów. A może najzwyczajniej bałam się, że nie będę w stanie ich znaleźć, nawet nie próbując ich szukać. Ale! Oto jestem, ponieważ znalazłam sposób na wyrażenie tego, czego wyrazić nie byłam w stanie.

Dzisiaj, mój stary przyjacielu, jest wyjątkowy dzień. Wyjątkowy dzień dla wielu ludzi, ale dobrze wiesz, jak bardzo wyjątkowy dla mnie. Podpowiem ci nazwę, bo wiem, że nigdy jej nie pamiętasz i od razu wybaczę (jak możesz?!). Otóż, zapamiętaj raz, a porządnie - dziś jest Światowy Dzień Książki. Tyle razy zwierzałam ci się w przeszłości z tego, jak marzę o tym, aby przeżyć historię jednej z przeczytanych przeze mnie książek. Jak bardzo chciałam, żeby znalazło się w niej dla mnie miejsce. Z Czasem – tak, rozmawiałam z nim i starał się mi to wyjaśnić, jak najlepiej potrafił, ale robił to zdecydowanie za szybko... zrozumiałam z tego, co mi powiedział, że może nie jest możliwe to, abym żyła w jednym z książkowych światów na stałe, ale że czytając mogę żyć w nim chociaż na parę chwil, i że jeżeli będę czytać dużo, może być to całkiem dobrym odpowiednikiem. Wspomniał też chyba coś o tym, że muszę przestać UCIEKAĆ do świata książek, bo to trochę niezdrowe i istnieje też (chyba tak powiedział, ale nie mogę być pewna... Ciężko w to uwierzyć, musiałam się przesłyszeć, zdecydowanie za szybko mówił) PRAWDZIWY (pisałam ci wcześniej, że arogant się z niego zrobił!) świat dookoła mnie. Też na pewno uważasz, Pamiętniku, że się przesłyszałam. Co za głupi pomysł! Ale, ale... Wracając!

Stop.

Czas na rozliczenie się ze swoim sumieniem. Tak, doskonale zdaję sobie sprawę z realnego, prawdziwego świata znajdującego się dookoła mnie, ale nic nie poradzę na to, że nie mogę zdobyć się na dostrzeganie go. Na zaakceptowanie go. Robię, co mogę. Udaję, że go nie widzę, ale ciągle przypomina mi o sobie. Co poradzić mogę na to, że czytam książki i przeżywam historie innych ludzi w nich zawarte, aby nie musieć przeżywać swojej? Tyle godzin spędziliśmy na rozmawianiu o świecie i ludziach otaczających mnie, że chyba nie muszę po raz kolejny ci tego tłumaczyć. Wiem, że mnie rozumiesz. Zatem - dzień spędziłam jak każdy inny, w świecie książek. Pogoda, gdyby nie dość chłodnawy wiatr, byłaby idealna. Przez cały dzień było słonecznie, niebo praktycznie bezchmurne, a również jesteś doskonale świadom, jak uwielbiam czytać na świeżym powietrzu. Ostatnim razem, gdy rozmawialiśmy, nie było ławek wokół stawku przed moim domem, więc uwaga, mamy to! Czego chcieć więcej? Cisza, spokój - tylko szum wiatru, lekkich fal przez ten sam wiatr niesionych i ćwierkanie ptaków. Jestem tylko ja, natura i książka. Nic poza tym nie istnieje. Spędziłam tak oderwana od jednej rzeczywistości i wciągnięta do drugiej dobrych kilka godzin, gdy nagle zauważyłam, jak nasze kochane Słońce zaczęło przygotowywać się do snu. Musiałam więc, zaznaczę tylko, że bardzo niechętnie, wrócić do domu. Jak tylko skończę do ciebie pisać, zrobię sobie moją ulubioną zieloną herbatę, założę ciepłe skarpety i zabiorę się za dalsze czytanie (wiem, że wiedziałeś, że tak zrobię).

Od razu po powrocie, czyli teraz, jako że jestem w dobrym humorze i jest to dla mnie dzień niesamowicie wyjątkowy, postanowiłam przezwyciężyć wszystkie moje nieokreślone lęki i napisać do ciebie. Mogę się tylko domyślać, jak mimo złości na mnie z powodu zaniedbania cię cieszysz się razem ze mną. Nawet nie próbuj udawać, że jest inaczej! Bardzo bym chciała, żebyśmy stali się sobie bliscy, jak kiedyś, kiedy Czas nie był jeszcze tak arogancki (eh, dobrze wiem, że nie jest i że po prostu trzeba nauczyć się z nim żyć i go zrozumieć. Wolę jednak udawać, że nie jestem tego świadoma i że najzwyczajniej w świecie jest gburem z Kompleksem Boga... tak jest łatwiej). Nie uważasz, że miło by było, gdyby wszystko było, jak dawniej? Przynajmniej między nami. Naprawdę za tobą tęskniłam i tęsknie, mój kochany stary Pamiętniczku (jedno zdrobnienie nikomu jeszcze nie zaszkodziło) i mam szczerą nadzieję, że nie jest to koniec, a dopiero początek naszej wspólnej podroży.

Twoja oddana przyjaciółka,
Amelia.

Ps. Może nie byłoby tak wcale źle pogodzić się z Czasem i udać się z nim w podróż dobrowolnie? Wydaje mi się, że tak będzie łatwiej. Jestem trochę zmęczona ciągłymi kłótniami z nim. Lepiej mieć go za przyjaciela niż za wroga. Poza tym daje całkiem dobre rady, gdy się tylko go uważnie posłucha, nie sądzisz?

23 kwietnia, 2021

Drogi Pamiętniku,

Niesamowicie przykro jest mi stwierdzić fakt, że nie mogę zwracać się do siebie zdrobniale. Obydwoje doskonale wiemy, jak Czas nieustannie biegnie do przodu i zabiera nas w podróż razem z nim nie pytając o zgodę. Wiesz, nawet ostatnio się z nim pokłóciłam, stał się za bardzo arogancki. Może później wspomnę, jak da mi chwilę.

Wybacz...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

23 kwietnia 2021
To dla mnie najlepszy Światowy Dzień Książki. Ciągle nie mogę uwierzyć, że to się naprawdę dzieje! Wczoraj była premiera mojej własnej książki. To jest dla mnie niezwykła przygoda!
W dniu premiery przeczytałam gdzieś w sieci piękne przesłanie "Twoja pasja czeka aż dogoni ją odwaga". Dziś cieszę się, że nie bałam się sięgnąć po swoją pasję:)

23 kwietnia 2021
To dla mnie najlepszy Światowy Dzień Książki. Ciągle nie mogę uwierzyć, że to się naprawdę dzieje! Wczoraj była premiera mojej własnej książki. To jest dla mnie niezwykła przygoda!
W dniu premiery przeczytałam gdzieś w sieci piękne przesłanie "Twoja pasja czeka aż dogoni ją odwaga". Dziś cieszę się, że nie bałam się sięgnąć po swoją pasję:)

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

23.04.2021
Trochę się podłamałam i chyba muszę się wygadać. Ale nie martw się, postaram się nie marudzić, obiecałam Ci to.

Ostatnio miałam trochę na głowie (nawet tutaj zaglądam rzadziej - wybacz), więc kompletnie wyleciał mi z głowy fakt, że dziś świętujemy Światowy Dzień Książki. Dowiedziałam się o tym dopiero przed południem, kiedy przypadkowo wyświetlił mi się post „Maraton czytelniczy z okazji Światowego Dnia Książki – czytajmy razem!”. A pod spodem dopisek – „nie przegap tego wydarzenia”. Świetnie, jednak udało mi się je przegapić. Oprócz tego zauważyłam masę postów w stylu „nie zapomnij przeczytać tej książki/koniecznie musisz po to sięgnąć/nie przegap wydarzenia” itp. Z każdym kolejnym zdjęciem i z każdą kolejną zachętą czułam się coraz bardziej przytłoczona i może nieco sfrustrowana(?). Od kilku miesięcy męczy mnie kryzys czytelniczy. Czasem udaje mi się go przełamać, ale po chwili znowu mnie dopada. Wystarczy, że policzę ile książek przeczytałam w tym roku (za mało!) i czuję coś na kształt wyrzutów sumienia. Wiem, że to głupie, ale tak już jest.

Stwierdziłam, że Dzień Książki muszę spędzić z jakąś przyjemną, niezobowiązującą lekturą. Podeszłam więc do regału i ze spokojem wpatrywałam się w swój stosik nieprzeczytanych książek. I nie poczułam absolutnie żadnej motywacji. Ale za to wiesz, co poczułam? Presję. Że muszę coś przeczytać, że tak wypada…

Dopiero wieczorem, gdy w domu wszyscy już spali, uświadomiłam sobie, że nie mogę narzucać sobie presji. I uwierz, to bardzo pomogło. Podeszłam jeszcze raz do regału, ale tym razem ominęłam wzrokiem „stosik hańby”. Sięgnęłam po książkę, którą doskonale znam i mogłabym urywkowo cytować z pamięci. I tak właśnie spędzam ostatnie godziny 23.04. Czytam książkę najbliższą mojemu sercu! I wreszcie nie czuję wyrzutów sumienia. Czuję wewnętrzny spokój <3
Szczęśliwego Dnia Książki!

23.04.2021
Trochę się podłamałam i chyba muszę się wygadać. Ale nie martw się, postaram się nie marudzić, obiecałam Ci to.

Ostatnio miałam trochę na głowie (nawet tutaj zaglądam rzadziej - wybacz), więc kompletnie wyleciał mi z głowy fakt, że dziś świętujemy Światowy Dzień Książki. Dowiedziałam się o tym dopiero przed południem, kiedy przypadkowo wyświetlił mi się post...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Piątek 23.04.2021r.
Już o poranku byłam na celowniku. Zanim się jednak zorientowałam, to już wpadłam w ich sidła. Otoczyli mnie jak zwierzynę. Atakowali o każdej porze dnia, tak jak gdyby nie istniał świat poza nimi. Przemawiałam do nich rozpaczliwym głosem, ale byli obojętni na moje uczucia. Cierpiałam gdyż musiałam być obecna myślami w pracy. Byłam uwięziona w potrzasku rzeczywistości. Czułam ciężar napięcia, które wywołała cała ta sytuacja. Patrzyłam zniecierpliwiona na zegarek. Godziny dłużyły się niemiłosiernie. Zmęczenie wynikające z przepracowanego tygodnia potęgowały niedospane noce. Noce poświęcone na czytanie historii innych osób. W powietrzu czuć było nadchodzący weekend, powiew wolności która jeszcze nie była dostępna. To świadomość wolności powodowała największy ból. Po głowie krążyły wciąż myśli o niedokończonej książce, którą trzeba było przerwać ze względu na sen. Czułam jak ciekawość dotycząca zakończenia opowieści w którą właśnie wsiąkłam zżerała mnie od środka. Dodatkowo moje myśli złapane na haczyk, krążyły wokół nowych książek które tego dnia opanowały media i portale społecznościowe. Kolorowe, krzykliwe okładki działały jak przynęta. W przerwie poszerzyłam listę książek, które chcę koniecznie przeczytać. Były też takie tytuły które przywracały wspomnienia. Dziś doceniłam moją ulubioną książkę, za to że zaraziła mnie takim sposobem spędzania wolnego czasu. Jest to książka która otworzyła portal dzięki któremu mogę uciec z tej pułapki.
Cyk, cyk… Wybiła szesnasta! Pękł niewidzialny łańcuch wnyk. Wyrwałam się od komputera, od mediów, od ludzi. Uciekłam przed tym wszystkim. Zamknęłam się w czterech ścianach. Przytuliłam książkę. Wertując kartki w poszukiwaniu zakładki dyskretnie przeniosłam się do innego wymiaru. Wreszcie poczułam się, że jestem wolna i szczęśliwa. Znów byłam bezpieczna. Czułam jak odnawiają się wewnętrzne siły. Jutro będzie doskonały dzień. Dzień głaskania książek po grzbietach, dzień wąchania druku. Dzień przygód w innym świecie!

Piątek 23.04.2021r.
Już o poranku byłam na celowniku. Zanim się jednak zorientowałam, to już wpadłam w ich sidła. Otoczyli mnie jak zwierzynę. Atakowali o każdej porze dnia, tak jak gdyby nie istniał świat poza nimi. Przemawiałam do nich rozpaczliwym głosem, ale byli obojętni na moje uczucia. Cierpiałam gdyż musiałam być obecna myślami w pracy. Byłam uwięziona w potrzasku...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Drogi Pamiętniczku,
Jak już na pewno wiesz, od ponad miesiąca pracuję w księgarni i na dzisiejszy dzień zbierałam siły od dłuższego czasu (no sam wiesz - pompki, brzuszki i bieg z przeszkodami, a jeszcze do tego codziennie mleczko z miodkiem, żeby struny działały idealnie). Budzik zadzwonił, głos w głowie, on: "jesteś pewna, że chcesz wstawać?" ja: "yhym". No więc nogi spod kołdry się wysunęły i powlekły mnie na poranne rutyny. Wychodzę i lecę do pracy, oczywiście pogoda też miała coś do powiedzenia, leje, a ja bez parasola pędzę, chociaż i tak wiem, że będę wyglądać jak zmokła kura. Docieram na czas (uff) i szybko, szybko póki jeszcze sklep zamknięty, przetransportować pudła z książkami pod ladę, żeby móc je porozkładać na stołach (zdecydowanie pompki pomogły), porozkładać zamówienia klientów (a tu brzuszki). Śpieszę się jak mogę, a tu nagle z godziny do otwarcia księgarni zrobiło się 5 minut, a więc sprint i bieg z przeszkodami. Zadowolona otwieram drzwi i wpuszczam do środka pierwszych klientów, obwieszczając wszem i wobec naszą dzisiejszą promocję związaną z Dniem Książki. W końcu się cieszę, że znalazłam się wśród osób, które tak samo jak ja kochają czytać. Formułkę o promocji powtarzam wielokrotnie tego dnia (gardło nie boli), z każdym klientem staram się porozmawiać i znaleźć odpowiednią lekturę dla niego, bądź prezent dla mamy, szwagra, córki. Jeden z klientów podchodzi do kasy i kładzie na ladzie cztery książki, które czytałam już w tym roku i aż się łezka w oku kręci, bo wiem, że są naprawdę dobre. Kończąc dzień pracy wychodzę z naręczem nowiutkich książek. Wracam szybko do domu, chowam książki jak najgłębiej, bo wiem, że zaraz mój chłopak wróci i się domyśli ile wydałam, zostawiam sobie tylko jedną i padam na łóżko, wiedzą, że do późnych godzin nocnych się od niej nie oderwę.
P.S. Mój chłopak wiedział niestety jaką mamy promocje w księgarni i domyślił się ile książek musiałam kupić, żeby się na nią załapać (kupiłam ich 6!, a on myślał, że tylko 3 hahaha).

Drogi Pamiętniczku,
Jak już na pewno wiesz, od ponad miesiąca pracuję w księgarni i na dzisiejszy dzień zbierałam siły od dłuższego czasu (no sam wiesz - pompki, brzuszki i bieg z przeszkodami, a jeszcze do tego codziennie mleczko z miodkiem, żeby struny działały idealnie). Budzik zadzwonił, głos w głowie, on: "jesteś pewna, że chcesz wstawać?" ja: "yhym". No więc nogi spod...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Piątek, 23 kwietnia 2021 r.

Tradycyjnie po ciężkim dniu, z lampką mojego ulubionego wina, leżę i ostatkiem sił decyduje się, drogi pamiętniczku, zapełnić kolejną z twoich stron.
Dzień rozpoczął się fatalnie, zabrakło papierosów i kawy na śniadanie, a późniejsze wydarzenia wcale nie wróżyły dobrego dnia.
Idąc na tramwaj, wstąpiłam do najbliższej kawiarni po latte macchiato - na domiar złego, już nawet nie spisywałam ile to cholerstwo ma kalorii. Było mi wszystko jedno.
- Latte macchiato, venti -wskazałam baristce, a ona skinęła głową, naliczyła rachunek i zaraz zabrała się za przygotowywanie napoju. Miałam wrażenie, że była niemiła - o losie, nawet nie zapytała czy jestem chętna na te wczorajsze, przecenione ciastka.
Nie wiem dlaczego, ale przez cały dzień zwracałam na takie szczegóły uwagę. Dziś rozmyślałam zdecydowanie za dużo. Pewnie to było powodem mojego złego humoru oraz wizji końca świata co pięć minut.
Po odebraniu kawy, ruszyłam na przystanek tramwajowy. Miałam 35 minut, by dojechać do pracy. Na szczęście cała podróż odbyła się w miarę szybko i bez żadnych opóźnień.
Gdy weszłam do biura, poczułam świeżo mieloną kawę, która samym zapachem gwarantowała, że jest najlepszą rzeczą, jaka może mi się dziś przytrafić, bo nawiasem mówiąc latte macchiato było tą mniej przyjemną częścią dnia.
Zasiadając za swoim biurkiem, włączyłam od razu laptopa i zaczęłam przeglądać pocztę mailową. Nic ciekawego tam nie zastałam, oprócz jednej wiadomości. Moją uwagę zwróciła wiadomość dotycząca światowego dnia książki, wypada to dzisiaj. Czytam dużo książek, można powiedzieć, że czytam na potęgę, a jednak nie miałam pojęcia o istnieniu takiego święta. Szybko jednak przestudiowałam pierwsze, pojawiające się w google artykuły opisujące okoliczności powstania tego dnia. Dowiedziałam się, że za sprawą tego wyjątkowego wydarzenia, można kupić różne książkowe pozycje w naprawdę przystępnych cenach. Wreszcie, drogi pamiętniku, wreszcie mnie coś dobrego spotkało. Nie kupowałam nowych książek od tygodni przez moją sytuację finansową, ale dziś trafiła się idealna okazja, by to zmienić.
Przez kolejne osiem godzin w biurze uzupełniałam różne dokumentacje i odliczałam czas, by po pracy ruszyć do księgarni. Niby mogłam zamówić książki online, ale jestem staroświecka, uwielbiam przechadzać się korytarzami księgarni, czuć nowość książek i spoglądać na ludzi kupujących lektury. Naprawdę! Ogromną frajdę sprawia mi oglądanie ubioru ludzi oraz analizowanie na podstawie ich wyglądu tematyk książek, którymi mogliby być zainteresowani.
Równo o 16 wyszłam z budynku i od razu na zewnątrz otrzymałam potężny pocałunek gorąca. Jakkolwiek to brzmi - tak było.
Na wieść o ogromnych przecenach w księgarniach zrobiło mi się lepiej na duchu, a pogoda była kolejnym powodem do wiwatu. Zdecydowałam, że udam się do sklepu pieszo, było to raptem 10 minut drogi.
Wchodząc do księgarni byłam przygotowana na ogromne tłumy, przecież to był wyjątkowy dzień. Nic bardziej mylnego - nie spotkałam nikogo oprócz sprzedawcy. Nie rozmyślałam nad tym za długo, tylko udałam się prosto do kategorii o znanych osobistościach. Ostatnio lubię czytać biografie i dowiadywać się o ludziach, którzy cholernie dużo wnoszą do naszego życia.
Moją uwagę przykuło nazwisko Gates. Ach, jak popularne to nazwisko się stało w ostatnim czasie - pomyślałam - a ja taka zielona w temacie, za dużo nawet nie mogę na jego temat powiedzieć. Wnet zgarnęłam książkę z regału, odwróciłam się i ku memu zaskoczeniu wpadłam na mężczyznę, który akurat przyglądał się tej samej kategorii książkowej co ja.
Aha! Moje ulubione - pomyślałam. Spojrzałam na przystojnego mężczyznę, który - na moje - był lekko po trzydziestce. Ciemne oczy, którym nie mogłam się dobrze przyjrzeć, bo byłam tak zestresowana zaistniałą sytuacją. Włosy były jasne, ale oświetlenie w księgarni sprawiało, że wyglądały jak brązowe. Miał ładną twarz, nie wiem jak mogę opisać jego buzię. Po prostu była ładna i świeżo ogolona. Był dobrze ubrany. Sweter w kolorze nieba wraz z małym logiem firmy, której nie znam, bo kosztuje więcej niż mój miesięczny czynsz. Czarne, dopasowane spodnie, a na resztę nie zwróciłam szczególnej uwagi. Pasowałby mi raczej do książek o zarządzaniu finansami, inwestowaniu na giełdzie lub poradniku jak wreszcie powalić kolegów na jednym z sobotnich spotkań na polu golfowym.
- Najmocniej pana przepraszam - byłam przekonana, że jestem tu sama.
- Gates? Dobry wybór, naprawdę inteligentny facet - skomentował mężczyzna, kompletnie ignorując moje przeprosiny.
- G-Gates? Oh, mam nadzieję, że się niedługo o tym przekonam - odparłam nerwowo i posłałam nieśmiały uśmiech.
- Cóż, życzę w takim razie miłej lektury. Chętnie posłucham wrażeń już po przeczytaniu książki. Coś w stylu kółka miłośników książek dla dwojga - roześmiał się facet.
-Mam tak łatwo wpaść w sidła nieznajomej mi osoby? - odpowiedziałam, podnosząc dumnie głowę. Czułam się jak paw! Pierwszy raz w życiu odezwałam się tak pewnie do faceta.
- Oczywiście, że nie, ale w razie czego, zostawię mój numer - od razu po tych słowach wyjął ze swojej kieszeni stary, poniszczony paragon i zapytał sprzedawcę o coś do pisania. Chwile po tym trzymałam w ręku papierek z jakimiś cyframi.
Myślałam, że takie rzeczy dzieją się tylko w serialach dla nastolatków.
- Nie napisał Pan swojego imienia przy numerze - skomentowałam, przyglądając się pogniecionemu kawałkowi papieru.
- To będzie taka literacka gra. Bez żadnych imion i w szczególności bez żadnych Pań i Panów. Na podstawie naszych ulubionych książek nadamy sobie odpowiednie pseudonimy.
Tuż po tych słowach, zgodziłam się na ten układ i ładnie pożegnałam.
Przez całe moje życie nie spotkała mnie tak szalona i wręcz nierealna sytuacja. Z jakiegoś powodu dałam się w to wkręcić, drogi pamiętniczku, oby wyszło mi to na dobre.
Właśnie odpisał na mojego smsa. Czuję się nieco podekscytowana

Piątek, 23 kwietnia 2021 r.

Tradycyjnie po ciężkim dniu, z lampką mojego ulubionego wina, leżę i ostatkiem sił decyduje się, drogi pamiętniczku, zapełnić kolejną z twoich stron.
Dzień rozpoczął się fatalnie, zabrakło papierosów i kawy na śniadanie, a późniejsze wydarzenia wcale nie wróżyły dobrego dnia.
Idąc na tramwaj, wstąpiłam do najbliższej kawiarni po latte macchiato...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Piątek, 23.04.21r.

Drogi Pamiętniku!
Na dzisiejszy Dzień Książki zaprosiłem do siebie Olka, którego zapewne dobrze pamiętasz ze swych wcześniejszych kart. Jedną z jego cech, obok wielu pozytywnych, sprawiających, że jest jednym z moich najlepszych kolegów, jest też niestety to, że nie lubi czytać książek. A może, mam nadzieję, było, gdyż za główny cel jego dzisiejszej wizyty przyjąłem przekonanie go do tego. Bo czy może być lepszy sposób na podziękowanie książkom i ich autorom, niż z okazji ich święta przysporzenie im nowych czytelników? Tak więc szybko przeszedłem do realizacji mojego planu i powiedziałem, że przeczytałem ostatnio świetną książkę. Już Ci mówiłem, że nie lubię książek - odparł mój kolega. Mam wystarczająco dużo własnych zmartwień, by czytać o wymyślonych problemach zmyślonych postaci. Pomijając już fakt, że przecież to właśnie takie uniwersalne ujęcie życiowych problemów jest w książkach piękne i dużo nas uczy, odpowiedziałem, że istnieje też przecież literatura faktu i popularnonaukowa, z której można wiele się dowiedzieć. „Ja po pracy wolę już sobie spokojnie odpocząć. Czytanie książek jest zbyt wymagające” - rzekł Olek. Odpowiedziałem, że by odnieść z czytania pożytek, naprawdę wystarczy przeczytać choćby kilkanaście stron dziennie. Właśnie w tym momencie Olek skończył jeść swoją porcję ciasta i dopiero teraz zwrócił uwagę na umieszczony na talerzu napis - "Kto czyta - żyje wielokrotnie, kto zaś z książkami obcować nie chce, na jeden żywot jest skazany". Umyślnie użyłem tego naczynia. Mój kolega słyszał już kiedyś ten cytat Czechowicza, ale nigdy się nad nim nie zastanawiał, a po naszej wspólnej dyskusji przyznał, że rzeczywiście coś w nim jest. Poza tym wydawało się, że perspektywa życia więcej niż raz wydaje mu się kusząca. Może chociaż zerkniesz na moją biblioteczkę? - zapytałem. Gdyby coś Ci się spodobało, chętnie bym pożyczył. Olek się zgodził i stanęliśmy przed sporym regałem. Uważając to chyba za najbardziej praktyczne, spojrzał na półkę z poradnikami. "Sam napraw swoją pralkę". Przekonałem się w praktyce, że to wartościowa pozycja, ale obawiam się, że akcja może nie wciągnąć. Jednak wkrótce jego wzrok zatrzymał się na klasyce, a konkretnie na Mistrzu i Małgorzacie. Powiedział, iż słyszał, że to dobra książka. Odparłem, że myślę, że jemu również ma szansę się spodobać. Ściągną ją z regału i otworzył w losowym miejscu - akurat na tym dialogu, w którym Małgorzata dowiaduje się, że jako dama dostała nie wódkę, a czysty spirytus. Wybuchną śmiechem i powiedział, że wydaje się, iż czytanie tej książki może rzeczywiście nawet być przyjemnością. Tak więc Mistrz i Małgorzata powędrowali dzisiaj razem z Olkiem do domu i bardzo liczę, że uda im się rozbudzić w nim, nawet jeśli nie miłość, to choć sympatię do książek.

Piątek, 23.04.21r.

Drogi Pamiętniku!
Na dzisiejszy Dzień Książki zaprosiłem do siebie Olka, którego zapewne dobrze pamiętasz ze swych wcześniejszych kart. Jedną z jego cech, obok wielu pozytywnych, sprawiających, że jest jednym z moich najlepszych kolegów, jest też niestety to, że nie lubi czytać książek. A może, mam nadzieję, było, gdyż za główny cel jego dzisiejszej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

23 kwiecień 2021
Kochany pamiętniku!
Tak dawno do ciebie nie pisałam, że nie wiem od czego mam zacząć. Z samego rana musiałam wstać, żeby móc się ogarnąć na rehabilitację kręgosłupa, hormony po ciąży zrobiły swoje i muszę go wzmocnić. (Tak jestem po studiach, mam męża, synka i dom - ale to opowieść na inny raz). Łukasz przed pracą odwiózł Antosia do mamy, a ja pojechałam na godzinę 8 na rehabilitację, akurat na pierwszym zabiegu trafiam na wiadomości, a w nim było przypomnienie, przecież dzisiaj jest ŚWIATOWY DZIEŃ KSIĄŻKI. Fizjoterapeuta zaśmiał się, że nikt dzisiaj nie czyta - ale się mylił, zazwyczaj mówią tak osoby, które nigdy nie trafiły na tą właściwą książkę, sami nie wiedzą ile tracą! Szybko wracałam do mamy, bo okazało się, że mąż nie dał smoczka - czymże jest brak smoczka dla niemowlaka wiedzą ci, którzy mają maleństwa w domu. Dopiero jak dostarczyłam ten cenny skarb mojego synka mogłam ruszyć na zakupy. Zanim mąż dojechał do nas okazało się, że tato wychodzi ze szpitala. (czym jest pandemia i jak moje życie zmieniło się przez to - to także jest opowieść na inny raz, ale mam tutaj nadrabiania!). Tato tym razem był z zespołem pocovidowym w szpitalu i tak go odebraliśmy. Wrócił do domu w dobrym stanie. U rodziców świętowaliśmy to pizzą. Wróciliśmy do domku i kiedy dziecko poszło spać to sami spędziliśmy we dwójkę z mężem miły wieczór. Razem czytamy książkę (między innymi, ogólnie czytam trzy książki sama dla siebie, wspólną z mężem i osobno dla synka). Niestety nie mogłam pozwolić sobie na kupienie książki w to piękne święto, nadrobię na pewno w maju. Taras za bardzo nas szarpnął w tym miesiącu po kieszeni, ale mam wiele tytułów wybranych, które książki chcę przeczytać. Znowu będzie ciężko z nich wybrać.
Muszę lecieć do kolejnych zajęć domowych i położyć się spać.
Do następnego razu drogi Pamiętniczku.

23 kwiecień 2021
Kochany pamiętniku!
Tak dawno do ciebie nie pisałam, że nie wiem od czego mam zacząć. Z samego rana musiałam wstać, żeby móc się ogarnąć na rehabilitację kręgosłupa, hormony po ciąży zrobiły swoje i muszę go wzmocnić. (Tak jestem po studiach, mam męża, synka i dom - ale to opowieść na inny raz). Łukasz przed pracą odwiózł Antosia do mamy, a ja pojechałam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej