"Diabelski kamień"
Pamiętam ten dzień, gdy tata obudził mnie i moje dwie siostry wcześnie rano. Była niedziela, słońce już wzeszło.
Zjedliśmy kanapki z dżemem i zaczęliśmy się szykować. Ubrałam dresy i ciepłą bluzę. Było lato ale jednak o 5 rano było jeszcze zimno.
Wyciągnęłam plecak z szafy i zaczęłam się pakować. Woda, chrupki, ciastka, mały koc, czapka z daszkiem i krótkie spodenki. To chyba wszystko, czego potrzebowałam na tajemniczą wędrówkę.
Uwielbiałam te wycieczki z tatą. Nigdy nie wiedziałam dokąd nas zaprowadzi ale na miejscu okazywało się, że to najpiękniejsze miejsce do jakiego mógł nas zabrać.
Ubrani i spakowani wyszliśmy z domu. Wędrowaliśmy przez pola i lasy. Trochę się bałam ale byłam też bardzo podekscytowana. Czasami mijaliśmy sarny i zające! W połowie drogi rozłożyliśmy koce na ziemi i zrobiliśmy sobie mały piknik. Razem z siostrami nie mogłyśmy wytrzymać ze śmiechu, kiedy tata opowiadał nam o swoich śmiesznych podróżach w dzieciństwie. Było naprawdę cudownie.
Po zjedzeniu postanowiliśmy zmienić długie spodnie na krótkie, a bluzy zawiązaliśmy sobie na biodrach. Po odpoczynku i ogarnięciu się ruszyliśmy dalej.
W pewnym momencie weszliśmy do gęstego i trochę mrocznego lasu. Tata zaczął opowiadać straszne historie - w tamtym momencie wierzyłam, że mówi prawdę.
I w pewnym momencie, za zakrętem pojawił się na horyzoncie wielki kamień, a nawet skała!
Zaczęłyśmy się na nią wspinać, tata trochę nam pomagał i robił nam dużo zdjęć. Przed powrotem znów postanowiliśmy coś zjeść i tata opowiadał nam historie związaną ze skałą, okazało się, że jest to diabelski kamień i wiąże się z nim legenda. Byłyśmy pod ogromnym wrażeniem.
Wracaliśmy do domu zmęczeni ale za to bardzo szczęśliwi. Ta wycieczka była najlepsza w moim życiu. Do dzisiaj tam wędrujemy razem z siostrami. Ale teraz już nie jest to wcale tak daleko, ani las nie jest taki mroczny.

"Diabelski kamień"
Pamiętam ten dzień, gdy tata obudził mnie i moje dwie siostry wcześnie rano. Była niedziela, słońce już wzeszło.
Zjedliśmy kanapki z dżemem i zaczęliśmy się szykować. Ubrałam dresy i ciepłą bluzę. Było lato ale jednak o 5 rano było jeszcze zimno.
Wyciągnęłam plecak z szafy i zaczęłam się pakować. Woda, chrupki, ciastka, mały koc, czapka z daszkiem i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

TAJAMNICE STRYCHU
Zabawy ówczesnych dzieci różnią się od tych sprzed lat. Mieszkaliśmy na wsi. Miałam dwie starsze siostry. Najstarsza miała się nami opiekować. Czasem w niedzielę odwiedzała swoją koleżankę, żeby pooglądać u niej telewizję. W tamtych czasach tylko nieliczni ją mieli. Nas musiała oczywiście zabierać ze sobą. Dla 5-letniego dziecka, jakim wtedy byłam, oglądanie telewizji przy zaciągniętych czerwonych zasłonach było wydarzeniem niezwykłym. Małolaty, czyli ja z siostrą i siostra koleżanki bawiłyśmy się w tym czasie w jej sekretnym domku, który mieścił się za szafą w kuchni. Gdy nikt nie widział, wymykałyśmy się na strych. Tam były różne "skarby" (stare ubrania, zabawki, książki, koraliki), które mogłyśmy przeglądać godzinami. Strych w naszym domu był inny, co nie znaczy, że mniej ciekawy. U nas gromadziło się tam siano dla zwierząt na zimę. Kopałyśmy w nim tunele i zjeżdżałyśmy z usypanego stosu, jak ze zjeżdżalni. Najważniejsze jednak było to, że co roku szukałyśmy w sianie kryjówki, w której kotka składała swoje małe. Była to pinie strzeżona przed rodzicami tajemnica.

TAJAMNICE STRYCHU
Zabawy ówczesnych dzieci różnią się od tych sprzed lat. Mieszkaliśmy na wsi. Miałam dwie starsze siostry. Najstarsza miała się nami opiekować. Czasem w niedzielę odwiedzała swoją koleżankę, żeby pooglądać u niej telewizję. W tamtych czasach tylko nieliczni ją mieli. Nas...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moje osiedle znajdowało się na samym końcu miasta. Dalej były już tylko lasy i łąki. Wolny czas spędzałem z kolegami na dworze. Wyjątkowym miejscem była dla nas rzeczka znajdująca się za pobliskimi polami. Co więcej nieopodal znajdowały się ruiny spalonego w pożarze tartaku! Dlatego najlepszą zabawą było budowanie wszelkich mostków aby przejść na drugą stronę rzeczki. Wyprawy na drugą stronę były bardzo cenne ponieważ po przedarciu się przez las pokrzyw docieraliśmy do ogródków działkowych. Pewnego razu zrobiliśmy grupowy wypad. Było nas ok 12. Przeszliśmy przez mostek, potem gęsiego przez pokrzywy. Przeskoczyliśmy przez płot działkowców i zaczęło się szabrowanie. Nie byliśmy żadnymi chuliganami, nic nie niszczyliśmy, jedyne co łupiliśmy to garść malin lub 3 jabłka. Niestety tego dnia działkowcy byli gotowi… Czekali aż przejdziemy za płot. Po czym 2 ogrodników wyskoczyło na nas z jednej z działek. Panika! Odwrót! Jednak 10 osób na raz nie przeskoczy przez płot, więc część kolegów pobiegła w głąb działek. Reszta przez płot . Niestety działkowcy przewidzieli ten ruch i trzeci z nich stał na drodze prowadzącej przez pokrzywy. Kolejny raz grupa się rozdzieliła. Część uciekła pokrzywami wzdłuż rzeczki, a pozostali przez pokrzywy i wpław. Rzeczka z wodą po kolana była niczym Amazonka. Po 40 minutach załoga zebrała się na w bazie. Wyglądaliśmy jak weterani wojenni. Kolega stracił buta w mule rzeczki, drugi był spuchnięty od pokrzyw, a trzeci przerażony bo już był spóźniony na obiad…

Moje osiedle znajdowało się na samym końcu miasta. Dalej były już tylko lasy i łąki. Wolny czas spędzałem z kolegami na dworze. Wyjątkowym miejscem była dla nas rzeczka znajdująca się za pobliskimi polami. Co więcej nieopodal znajdowały się ruiny spalonego w pożarze tartaku! Dlatego najlepszą zabawą było budowanie wszelkich mostków aby przejść na drugą stronę rzeczki....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

A może taka przygoda? Gdy byłam w 5-6 klasie podstawówki kręcił nas taki jeden stary, opuszczony dom stojący w drodze do szkoły. Dużo o nim rozmawiałam i z siostrą i koleżankami i wymyślałyśmy co też za skarby albo trupy mogą w nim być? I nadszedł "ten dzień" kiedy się odważyłyśmy i do niego poszłyśmy na zwiedzanie. Każda z nas miała z niego coś przynieś na znak że doszłyśmy dalej niż za drzwi więc ja przyniosłam... jajko. Niesamowity szok gdy po rozwaleniu go kamieniem poczułyśmy smród nie z tej ziemi (jajko było stare!) a z domu obok wybiegł jakiś straszny pan i zaczął po nas wrzeszczeć że to niebezpieczne po takich domach chodzić i co my tu robimy? Że zadzwoni do naszych rodziców (akurat mieszkałam w mieścinie w której wszyscy się znali) Oj wystraszyłyśmy się i uciekłyśmy ale potem już miałyśmy mniej więcej obraz co w tym starym domu jest i opowiadałyśmy sobie nawzajem niestworzone rzeczy czego to każda z nas tam nie widziała 😃 Oczywiście rodzice się nie dowiedzieli ale żyłyśmy z drżeniem serca przez długi czas... Obecnie na miejscu tego starego domu jest wieeeeelki apartamentowiec, który już skarbów raczej nie kryje 😉

A może taka przygoda? Gdy byłam w 5-6 klasie podstawówki kręcił nas taki jeden stary, opuszczony dom stojący w drodze do szkoły. Dużo o nim rozmawiałam i z siostrą i koleżankami i wymyślałyśmy co też za skarby albo trupy mogą w nim być? I nadszedł "ten dzień" kiedy się odważyłyśmy i do niego poszłyśmy na zwiedzanie. Każda z nas miała z niego coś przynieś na znak że...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W pierwszej klasie podstawówki wraz z moją przyjaciółką wymyśliłyśmy w swoich małych główkach pewien plan. Chciałyśmy, żeby rodzice kupili nam pieski. Niestety żadne prośby nie poskutkowały ani w moim, ani w Oli przypadku, więc postanowiłyśmy UCIEC Z DOMÓW. Tak, zbuntowane siedmiolatki kontra wielki świat. Spakowałyśmy w plecaki to, co uwżałyśmy za najpotrzebniejsz: lalkę barbie, trzy batoniki, soczek ze słomką, skarpetki, okulary przeciwsłoneczne i papier toaletowy. Skorzystałyśmy z chwili, gdy nasze mamy piły razem kawę w Oli, a my pod pretekstem prób do wiosennego przedstawienia udałyśmy się do mojego domu za płotem. Uciekłyśmy do lasu, tuż za naszymi domami. Byłyśmy podekscytowane naszą podróżą, ponieważ czułyśmy sie strasznie dorosłe. Problemy zaczęły się po kilku minutach, gdy Oli zachciało się do toalety. Na całe szczęście wzięłam przecież papier, więc problem z głowy. Po pewnym czasie zrobiło nam się zimno, a nogi coraz bardziej odmawiały posłuszeństwa. Chciało nam się pić, a nasze zapasy już się skończyły. Ola zaczęła płakać, że tęskni za mamą, a ja powoli zaczęłam tęsknić za moim bratem. Wspólnie postanowiłyśmy, że wracamy, pewnie rodzice już dostali nauczkę i najedli się sporo strachu. Ba, może nawet szuka nas już policja! Wróciłyśmy zziębnięte, ale dumne z siebie do domów, ale zastała nas cisza. Zero psów policyjnych, zero paniki. Okazało się, że nasze mamy nadal piją kawę, a nas nie było aż GODZINĘ! Bunt nie przyniósł efektów, bo wiedziałyśmy o nim tylko my.

W pierwszej klasie podstawówki wraz z moją przyjaciółką wymyśliłyśmy w swoich małych główkach pewien plan. Chciałyśmy, żeby rodzice kupili nam pieski. Niestety żadne prośby nie poskutkowały ani w moim, ani w Oli przypadku, więc postanowiłyśmy UCIEC Z DOMÓW. Tak, zbuntowane siedmiolatki kontra wielki świat. Spakowałyśmy w plecaki to, co uwżałyśmy za najpotrzebniejsz: lalkę...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Byłam strasznie zadziorną dziewczynką. Odwaga i wyzwanie stanowiły dla mnie chleb powszedni, tym bardziej jeśli chodziło o wykazanie się w jakiejś dziedzinie. Oczywiście były to głupoty, ale dla mnie stanowiły punkt honoru. Miałam więc wiele przygód, ale jedna z nich szczególnie zapadła mi w pamięć. Opowiem ku przestrodze. Mianowicie, były wakacje, upalne i leniwe. Razem z dzieciakami z wioski, gdzie spędzałam wakacje postanowiliśmy bawić się w podchody. Jak wspominałam było okropnie gorąco, więc poszliśmy bawić się do lasu. Było nas za mało by podzielić się na grupy więc zabawa bardziej przypominała tę w ,,chowanego". Rozpierzchliśmy się po lesie i unikaliśmy szukającego. Znalazłam sobie idealną kryjówkę, zagłębienie w ziemi otoczone gęsto krzakami. Położyłam się i cichutko czekałam. Musiałam zasnąć. Bo kiedy otworzyłam oczy wokół było ciemno i strasznie. Zupełnie nie wiedziałam gdzie jestem i jak dostać się do domu. Niestety sprawa była na tyle poważna, że wujostwo, u których spędzałam wakacje zdążyli zawiadomić policję. Kiedy krążyłam po lesie szukając drogi zobaczyłam migające niebieskie światła, więc co sił w nogach pobiegłam w tamtą stronę. Byłam uratowana. Akcja poszukiwawcza już się zaczęła. Do dziś pamiętam panikę i strach tamtych chwil. Niestety moje wakacje się wtedy skończyły. Rodzice przyjechali, miałam poważna rozmowę z policjantką i szlaban na wychodzenie poza podwórko.
Byle tylko moje maluchy nie wykręcały mibpodobnych numerów 😁

Byłam strasznie zadziorną dziewczynką. Odwaga i wyzwanie stanowiły dla mnie chleb powszedni, tym bardziej jeśli chodziło o wykazanie się w jakiejś dziedzinie. Oczywiście były to głupoty, ale dla mnie stanowiły punkt honoru. Miałam więc wiele przygód, ale jedna z nich szczególnie zapadła mi w pamięć. Opowiem ku przestrodze. Mianowicie, były wakacje, upalne i leniwe. Razem z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

KARIERA FRYZJERA - to idealny tytuł opisujący jedną sobotę mojego życia :)

Dawno.. dawno temu.. bo już lat 18 temu... w pewna słoneczna, piękna sobotę postanowiłam popełnić mała psotę! Jako, ze grzecznym dzieckiem byłam, w pokoju sama zostać lubiłam. Moja mama za porzadki się zabrała, a mnie kariera fryzjerki oczarowała. Zamiast wycinać kolorowanki - postanowiłam obcinać włosy lalki i wszystkie barbie bez włosów zostały, od wtedy chłopcami się nazywały, a na sam koniec moich pomysłów górę postanowiłam zmienić tez swoją fryzurę, wzięłam wiec kucyk w dłonie, obcięłam pęk włosów, schowalam pod stołem 😂 bawiłam się nadal grzecznie sama, wtem odkurzaczem zawitała mama, odkurza odkurza i nagle zauważyła moje włosy, wiedziałam ze będą z tego kłopoty. Mama moj kucyk rozpuściła, oj krzywa była jej mina, włosy trzeba było wyrównać do szyjki - i tak zakończyłam karierę fryzjerki 🤷🏻‍♀️😀

KARIERA FRYZJERA - to idealny tytuł opisujący jedną sobotę mojego życia :)

Dawno.. dawno temu.. bo już lat 18 temu... w pewna słoneczna, piękna sobotę postanowiłam popełnić mała psotę! Jako, ze grzecznym dzieckiem byłam, w pokoju sama zostać lubiłam. Moja mama za porzadki się zabrała, a mnie kariera fryzjerki oczarowała. Zamiast wycinać kolorowanki - postanowiłam obcinać...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Najciemniej pod latarnią
Wieczorem uwielbialiśmy bawić się w chowanego. Punkt zaklepywania mieliśmy przy drzewie oświetlonym przez latarnię uliczną. Mogliśmy się chować w odległości ok. 300 metrów. Zabronione: wchodzenie do domów i garażów. Prawie wszyscy odnalezieni oprócz jednego kolegi. Ani się nie zaklepał, ani się go nie zaklepało. Czekamy, szukamy, zastanawiamy się, gdzie się skrył. Nagle z góry dobiega nas krzyk: POMOCY, pomóżcie mi zejść! Okazało się, że ów kolega miał ciekawy pomysł, podczas liczenia wspiął się na latarnię, ale nie przemyślał kiedy i jak uda mu się zejść i spanikował. Ostatecznie szczęśliwie znalazł się na ziemi a my do zabronionych punktów dodaliśmy zakaz wspinania się na latarnię.

Strach szumiących gałęzi
W pewien pochmurny dzień wybrałam się z kuzynką do pobliskiego lasku – znajdującego się przy ulicy – na zbieranie orzechów laskowych. Ot, zwykła wyprawa. Co jakiś czas po drodze przejeżdżał jakiś samochód. Nagle zauważyliśmy, że na rowerze zbliża się nasz kolega i… postanowiłyśmy go przestraszyć. Gdy przejeżdżał obok lasku, zaczęłyśmy wydawać dziwne odgłosy i machać gałęziami, chłopak bardzo szybko minął ten obszar. Wieczorem spotkaliśmy się na zabawy ze znajomymi. Zanim zaczęliśmy gry, kolega opowiedział, co mu się przydarzyło. Opowiadał o jakimś dzikim zwierzęciu, który kryje się w lasku i może być niebezpieczne. Jego historia mogłaby przestraszyć, gdyby nie to, że my wiedziałyśmy, że żadnego potwora nie było - ale z tym się nie zdradziłyśmy.

Najciemniej pod latarnią
Wieczorem uwielbialiśmy bawić się w chowanego. Punkt zaklepywania mieliśmy przy drzewie oświetlonym przez latarnię uliczną. Mogliśmy się chować w odległości ok. 300 metrów. Zabronione: wchodzenie do domów i garażów. Prawie wszyscy odnalezieni oprócz jednego kolegi. Ani się nie zaklepał, ani się go nie zaklepało. Czekamy, szukamy, zastanawiamy się,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dzieciństwo spędziłam w małej beskidzkiej wsi, gdzie zimą mieliśmy po kilka metrów śniegu i czasem nie było prądu przez silny, górski wiatr, zwany halnym. Oczywiście na początku lat 90. tylko nieliczne domy miały telefon stacjonarny, o Internecie nikt wtedy nawet nie słyszał. Miałam 10 lat i zostałam w domu z prababcią, ponieważ byłam przeziębiona. Reszta rodziny pojechała na przedświąteczne zakupy. Leżałam w łóżku i czytałam jakąś książeczkę, kiedy usłyszałam krzyki. Szybko wstałam i pobiegłam do kuchni. Prababcia leżała na podłodze i trzymała się za klatkę piersiową. Na zewnątrz było minus 20 stopni i szalała zamieć. Bez zastanowienia ubrałam płaszcz i pobiegłam ile tchu do sąsiada, ponieważ my nie mieliśmy telefonu. Sąsiad zadzwonił po karetkę i pomógł mi przetransportować prababcię kilka metrów od domu, gdzie już przejechał pług. Kiedy reszta rodziny wróciła do domu i dowiedziała się, że prababcię z podejrzeniem zawału odwieźli do szpitala, a ja jej pomogłam, byli ze mnie dumni. Ja również byłam szczęśliwa, że wiedziałam jak zareagować, ponieważ dowiedziałam się tego w szkole.

Dzieciństwo spędziłam w małej beskidzkiej wsi, gdzie zimą mieliśmy po kilka metrów śniegu i czasem nie było prądu przez silny, górski wiatr, zwany halnym. Oczywiście na początku lat 90. tylko nieliczne domy miały telefon stacjonarny, o Internecie nikt wtedy nawet nie słyszał. Miałam 10 lat i zostałam w domu z prababcią, ponieważ byłam przeziębiona. Reszta rodziny pojechała...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dawno temu, w niewinnych czasach wczesnego dzieciństwa, pewnego letniego dnia, byłem z rodzicami u babci, która mieszkała na skraju puszczy, spory kawałek drogi od Miasta. Nie pamiętam, kto wtedy jeszcze przyjechał, ale dom był pełny i gwarny, a słońce pieściło wszystkich swoimi promieniami. Moim najwspanialszym towarzyszem zabaw był Atos –owczarek niemiecki, którego wielbiłem, on w zamian oddawał mi swoje psie serce. Jak to latem bywa, słońce nagle zostało zasłonięte przez czarne chmury, rozłożone leżaki zwinięto, wszystkie domowe pyszności również, gdyż pierwsze krople po chwili zaczęły stawać się ścianą wody. Nagle rodzice zorientowali się, że ich brzdąca nie ma ani w domu, ani w zasięgu wzroku! Wszyscy domownicy i kto żyw tylko tam był, zaczęli w strugach deszczu, w towarzystwie grzmotów wyładowań chodzić wykrzykując moje imię, z wielkim przestrachem zataczając coraz szersze kręgi. Minęły dwie godziny, burza oddaliła się, deszcz zelżał i zaprzestał siekania poszukiwaczy po ich wystraszonych obliczach. Tymczasem ja obudziłem się i… wyczołgałem z psiej budy, gdzie wtulony w wiernego towarzysza zabaw przespałem całą nawałnicę oraz próby odnalezienia, czując się bezpieczny i szczęśliwy. Ponieważ żadna z poszukujących mnie osób nie zeszła na zawał, ani nie osiwiała, z tego co pamiętam, nie spotkała mnie żadna kara z tych okrutnych, jak brak podwieczorka, czy też zakaz obejrzenia dobranocki. Poważna rozmowa jednak musiała być, bowiem więcej się już w psiej budzie nie chowałem.

Dawno temu, w niewinnych czasach wczesnego dzieciństwa, pewnego letniego dnia, byłem z rodzicami u babci, która mieszkała na skraju puszczy, spory kawałek drogi od Miasta. Nie pamiętam, kto wtedy jeszcze przyjechał, ale dom był pełny i gwarny, a słońce pieściło wszystkich swoimi promieniami. Moim najwspanialszym towarzyszem zabaw był Atos –owczarek niemiecki, którego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej