Dziekuje 😊
Kto by się spodziewał, że takie przygody zaowocują w przyszłości czymś dobrym.

Dziekuje 😊
Kto by się spodziewał, że takie przygody zaowocują w przyszłości czymś dobrym.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Mili
wilk
ALudw
Damian
Dekadentka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Mili
wilk
ALudw
Damian
Dekadentka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Na podstawie wydarzeń z mojego dzieciństwa można by drugie "Dzieci z Bullerbyn" napisać.:) Bardzo dużo tego było. Tym bardziej, że wychowałam się w wielodzietnej rodzinie na wsi. Zawsze chodziliśmy całą zgrają. Nie ma stodoły w mojej wsi, której bym już od wewnątrz nie widziała. A i niewiele jest takich domów. Wchodziliśmy w wielkie pola żyta, nic poza niebem nad głową i kłosami zboża w górze nie widzieliśmy. Kilka kółek z zamkniętymi oczami i szukanie drogi na zewnątrz. Tunele w wielkich zbiorowiskach balotów siana i zabawa tam w chowanego. Jedna chyba z zabawniejszych historii jest związana właśnie z tą grą. Cała nasza zgraja bawiła się w chowanego na podwórku wokół mojego domu rodzinnego. Szukającym był mój brat. Pochowani, czekaliśmy, powstrzymując śmiech, na mojego brata. Ja i jedna z moich koleżanek wspięłyśmy się na ściankę wolnego akurat boksu, drzwi zostawiłyśmy otwarte. I to był błąd, bo brat praktycznie od razu nas odnalazł. Jednak nie zauważył, że kiedy stał w drzwiach od boksu, za nim stanął nasz koziołek. Frykas. Sławny na wsi ze swoich wielkich, zakręconych rogów i wrednego usposobienia. Zaczęłyśmy krzyczeć, żeby wchodził na ściankę boksu, bo Frykas go ubodzie. Nie uwierzył. A Frykas takiej okazji nie przepuścił. Brat tego dnia sprawił sobie maseczkę z końskich odchodów, a dzieciakom ze wsi dostarczył śmiechu na kilka najbliższych dni.:)

Na podstawie wydarzeń z mojego dzieciństwa można by drugie "Dzieci z Bullerbyn" napisać.:) Bardzo dużo tego było. Tym bardziej, że wychowałam się w wielodzietnej rodzinie na wsi. Zawsze chodziliśmy całą zgrają. Nie ma stodoły w mojej wsi, której bym już od wewnątrz nie widziała. A i niewiele jest takich domów. Wchodziliśmy w wielkie pola żyta, nic poza niebem nad głową i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Najlepsze przygody mojego życia przeżyłam służąc w harcerstwie. Te 10lat służby nauczyły mnie, że warto być dobrym człowiekiem, dlatego podzielę się z wami moją historią związaną ze zdobywaniem jednego z ważniejszych odznaczeń, a mianowicie krzyża harcerskiego.
Opowieść toczy się pewnego lata na obozie, kiedy to zostaliśmy wystawiani na pewne próby, którym musieliśmy podołać. Przez pierwsze dwa dni naszym zadaniem było dzielenie się z innymi jedzeniem i wykonywanie masy dobrych uczynków. Teoretycznie prosta sprawa, ale kiedy w grę wchodzą zupełnie obcy ludzie, wszystko zaczyna się komplikować. Przez kolejne dni uczyłam się węzłów harcerskich, które były bardzo skomplikowane, ale najtrudniejsze dopiero przed nami. Piątego dnia zmagań okazało się, że będziemy celebrować ciszę. Oznaczało to, że od samego rana, aż do wieczora nie mogliśmy nic powiedzieć. Każdy, nawet najmniejszy odgłos, skutkował wyeliminowaniem ze starań. Ileż mnie to musiało kosztować, byłam przecież tak rozgadanym dzieckiem. Do tej pory nie wiem jak dałam sobie radę. Ostatniego dnia walki o krzyż harcerski stałam się strażnikiem ognia. Nie tylko rozpalałam ognisko, lecz także piekłam dla innych kiełbaski i pilnowałam, żeby każdy dbał o porządek.
Nie powiem, momentami miałam ochotę zrezygnować, ale ostatecznie zawzięłam się i jakie było moje szczęście, kiedy zastępowy wręczył mi w końcu moje wywalczone odznaczenie. A cała ta historia nauczyła mnie odwagi, wytrwałości i odpowiedzialności za siebie i innych.

Najlepsze przygody mojego życia przeżyłam służąc w harcerstwie. Te 10lat służby nauczyły mnie, że warto być dobrym człowiekiem, dlatego podzielę się z wami moją historią związaną ze zdobywaniem jednego z ważniejszych odznaczeń, a mianowicie krzyża harcerskiego.
Opowieść toczy się pewnego lata na obozie, kiedy to zostaliśmy wystawiani na pewne próby, którym musieliśmy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pewnego wiosennego dnia nauczycielka w-fu zabrała nas w ramach lekcji do pobliskiego parku. Plecaki mieliśmy zostawić w zamykanych na kluczyk szkolnych szafkach. S., z którą dzieliłam szafkę, powiedziała, że nie muszę brać swojego kluczyka. Było mi to na rękę, bo nie miałam w kurtce zapinanych kieszeni i bałam się, że zgubię go w trakcie biegania po parku. Schowałam zatem swój kluczyk do plecaka, a plecak do szafki, którą zamknęła S. Po skończonej lekcji udałam się do łazienki, podczas gdy S., która spieszyła się na autobus, poszła od razu do szatni. Gdy w końcu i ja tam dotarłam, okazało się, że wszyscy już wyszli ze szkoły. Dopiero wówczas zdałam sobie sprawę, że nie otworzę szafki, bo mój kluczyk jest schowany w plecaku zamkniętym w tejże szafce. Ogarnęła mnie panika. Moją jedyną nadzieją było dopadnięcie S., zanim odjedzie autobusem. Schody prowadzące z szatni na górę pokonałam susami, wypadłam przez główne wejście i pognałam w stronę przystanku. Autobus już tam stał, więc zostało mi niewiele czasu. Niemal w ostatniej chwili wskoczyłam do środka, zlokalizowałam wzrokiem S. i szybko wyjaśniłam jej w czym rzecz, prosząc, by pożyczyła mi swój kluczyk. Autobus tymczasem już ruszył. S. podała mi kluczyk, a ja spostrzegłszy, że akurat stoimy na światłach, zapytałam kierowcę, czy mógłby mnie jeszcze teraz szybko wysadzić. Miałam szczęście w nieszczęściu, bo bez zbędnych pytań otworzył drzwi. Wyskoczyłam na ulicę, pobiegłam na chodnik i wróciłam do szkoły po plecak.

Pewnego wiosennego dnia nauczycielka w-fu zabrała nas w ramach lekcji do pobliskiego parku. Plecaki mieliśmy zostawić w zamykanych na kluczyk szkolnych szafkach. S., z którą dzieliłam szafkę, powiedziała, że nie muszę brać swojego kluczyka. Było mi to na rękę, bo nie miałam w kurtce zapinanych kieszeni i bałam się, że zgubię go w trakcie biegania po parku. Schowałam zatem...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ta historia wyglądała tak. Kuzynostwo, Anetka, jej siostra Asia i chudy Dawidek, zaraz po rodzinnym obiedzie wybiegli na dwór. Nie było wtedy komórek, telefonów czy komputerów, a nawet telewizji, tak więc jedyną rozrywką było buszowanie w garażu dziadka. Jakie było zdziwienie dzieci, gdy biegnąc ku zabawie jedna z dziewczynek potknęła się o pudełko w którym leżał stary samotny klucz. Zaczęło się dochodzenie. Gdzie tajemniczy klucz będzie pasował? Prawie cały dzień minął im na szukaniu odpowiedniej dziurki od klucza. Wieczorem, gdy dzieci zrezygnowane chciały się poddać natrafiły na strychu, za regałem z książkami na tajemnicze małe białe drzwiczki do których owy klucz pasował. Żaden dorosły by się przez te drzwi nie przecisnął, ale dzieciom przyszło to z łatwością. Za drzwiami był niewielki pokoik w którym jak się później okazało babcia dawno temu zbierała różne pamiątki. Były tam między innymi stare lalki, jej pierwsza wyszywana serwetka, a nawet karteczka z listem miłosnym, który babcia otrzymała chodząc do szkoły. Dzieci zaniosły pudełko babci, a ta wzruszyła się, ponieważ pamiątki te przyniosły wiele wspomnień. Kuzynostwo spędziło u babci jeszcze parę dni co wieczór wysłuchując opowieści o dawnych czasach. Dziewczynkom najbardziej spodobała się historia o lalce, którą babcia znalazła podczas zabawy w lesie. Była brudna i zniszczona, ale dzięki talentowi babci została odnowiona i cieszyła oko do dziś. Dla wszystkich ta podróż w czasie okazała się niezwykłą przygodą.

Ta historia wyglądała tak. Kuzynostwo, Anetka, jej siostra Asia i chudy Dawidek, zaraz po rodzinnym obiedzie wybiegli na dwór. Nie było wtedy komórek, telefonów czy komputerów, a nawet telewizji, tak więc jedyną rozrywką było buszowanie w garażu dziadka. Jakie było zdziwienie dzieci, gdy biegnąc ku zabawie jedna z dziewczynek potknęła się o pudełko w którym leżał stary...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ja to często wspominam naszą wakacyjną przygodę. Była nas czwórka, ja, mój młodszy brat, kuzyn i kuzynka. Wpadliśmy na genialny pomysł, że zbudujemy jeżdżący wehikuł. Wzięliśmy dwukołowy wózeczek, którym Dziadek woził trawę dla królików, przykręciliśmy do dyszla kółko od starego wózka dziecięcego, a z boku kijkiem trzeba było hamować. Tylko że, jak to zwykle bywa, coś poszło nie tak i jak ruszyliśmy z górki, to kółko przednie się podniosło bo kuzynka za bardzo wychyliła się do tyłu, hamulec się złamał, a cały wózek skręcił, przez co przelecieliśmy przez miedzę, zaczęliśmy krzyczeć, a nasi rodzice, dziadki, i sąsiedzi obserwowali nasze wyczyny i śmiali się do rozpuku. Na szczęście zatrzymaliśmy się na wale siana i nikomu nic się nie stało, ale wrażenia zostały na zawsze.

Ja to często wspominam naszą wakacyjną przygodę. Była nas czwórka, ja, mój młodszy brat, kuzyn i kuzynka. Wpadliśmy na genialny pomysł, że zbudujemy jeżdżący wehikuł. Wzięliśmy dwukołowy wózeczek, którym Dziadek woził trawę dla królików, przykręciliśmy do dyszla kółko od starego wózka dziecięcego, a z boku kijkiem trzeba było hamować. Tylko że, jak to zwykle bywa, coś...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Na granicy ogrodu babci płynie niewielka rzeczka. Dziadek z jakiejś blachy zbudował na niej tamę, co sprawiło, że w tamtym miejscu zatrzymywało się mnóstwo maleńkich żabek. Gdy byłam mała, spędzałam tam całe dnie! Siedziałam z podkurczonymi nogami i obserwowałam, jak żabki próbują przedostać się na drugą stronę blaszanej przeszkody. Były zielone, brązowe, czarne i - głowę daję - kilka razy widziałam nawet różową! Od czasu do czasu łapałam je w dłonie, biegłam za żywopłot, tuż obok domu i wypuszczałam je na trawnik. Wyobrażałam sobie wtedy, że jestem żabią księżniczką, a te małe stworki słyszą wszystkie moje najskrytsze życzenia, mimo że żadnego nie wypowiadałam na głos. I chyba słyszały…

Musiało tak być! Gdy marzyłam o różowej długiej sukience, w mamy szafie nagle znalazły się stare tiulowe zasłony, w które mama pozwoliła mi się owijać i tańczyć w nich popołudniami. Gdy cały czas myślałam o piesku, w okolicy naszego domu zaczęła się kręcić kudłata suczka, której potem co rusz wynosiłam żółty ser i chipsy. Gdy wymyśliłam, że chcę być Prawdziwym Hersztem Bandy, a nie miałam ani odwagi, ani bandy, nagle trafiałam na wszystko, czego było mi trzeba: idealne chaszcze, gałęzie i kamienie, z których budowałam bazę. Banda wtedy znajdowała się sama – każdy chciał móc bawić się w takiej bazie! I to wszystko dzięki magicznym żabom z ogrodu babci! Jestem pewna, że dziadek wiedział, co robi, budując tamę, czasem bowiem szeptał mi na ucho, gdy się nudziłam: Idź, zobacz, co robią żabki.

Na granicy ogrodu babci płynie niewielka rzeczka. Dziadek z jakiejś blachy zbudował na niej tamę, co sprawiło, że w tamtym miejscu zatrzymywało się mnóstwo maleńkich żabek. Gdy byłam mała, spędzałam tam całe dnie! Siedziałam z podkurczonymi nogami i obserwowałam, jak żabki próbują przedostać się na drugą stronę blaszanej przeszkody. Były zielone, brązowe, czarne i - głowę...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zapewne każdy z nas sięga pamięcią do czasów swojego dzieciństwa, kiedy to najlepszym przyjacielem był pluszowy miś. W moim przypadku był to mały kotek, który nosił dumnie imię Gapcio, które zaczerpnęłam z książki "Królewna Śnieżka i 7 krasnoludków". Byliśmy nierozłączni, dzięki czemu przeżyliśmy razem wiele niezapomnianych chwil. Otwierając album widzę siebie i mojego przyjaciela na zakończeniu roku w przedszkolu, na wakacjach na Mazurach, lecz dostrzegam także fotografię, na której mam nietęgą minę i tulę go mocno do siebie.. Zdjęcie to zostało wykonane w miejscu, w którym wydarzyła się jedna z naszych wielu przygód - Tatry, a dokładniej w okolicach Wielkiej Siklawy, do której dotarłam wraz z rodzicami i Gapciem po wielu godzinach podróży. W myśl zasady, że najpiękniejsze wspomnienia są utrwalane w głowie i na zdjęciach, stanęłam na wielkim kamieniu, żeby tata wykonał fotografię. Zaczęłam machać rękoma i wtedy mój przyjaciel wypadł mi i niestety został pochłonięty przez huczącą wodę. Nietrudno się domyślić, że natychmiast się rozpłakałam, a mama zaczęła mnie uspokajać dając mi słodycze i obiecując zakup nowej zabawki. Jednak mój superbohater udał się w dół wodospadu sprawdzić, czy może Gapcio nie został wyrzucony na brzeg. Po pewnym czasie wrócił z moim przyjacielem oznajmiając, że zatrzymał się on na kamieniu. Pisząc ten tekst odwracam się na krześle i widzę Gapcia siedzącego na honorowym miejscu. Nasza przyjaźń przetrwała próbę czasu, jak i hektolitry spadającej wody.

Zapewne każdy z nas sięga pamięcią do czasów swojego dzieciństwa, kiedy to najlepszym przyjacielem był pluszowy miś. W moim przypadku był to mały kotek, który nosił dumnie imię Gapcio, które zaczerpnęłam z książki "Królewna Śnieżka i 7 krasnoludków". Byliśmy nierozłączni, dzięki czemu przeżyliśmy razem wiele niezapomnianych chwil. Otwierając album widzę siebie i mojego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej