Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

majusiabubusia
Umafuchi
lol98sylwia
Joanna
Effugere

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

majusiabubusia
Umafuchi
lol98sylwia
Joanna
Effugere

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Nie było takiej sytuacji ale trochę się tego obawiam, bo znaczyć to może jedynie, że taki punkt zwrotny dopiero prede mną... choć swoją drogą nie wiem czy obawa jest tu na miejscu bo przecież punkty zwrotne są częstokroć tymi momentami po których jest lepiej :)

Nie było takiej sytuacji ale trochę się tego obawiam, bo znaczyć to może jedynie, że taki punkt zwrotny dopiero prede mną... choć swoją drogą nie wiem czy obawa jest tu na miejscu bo przecież punkty zwrotne są częstokroć tymi momentami po których jest lepiej :)

Dokładnie dwa lata temu stanęłam przed wyborem : jechać za granicę czy tkwić nadal w Polsce na bezrobociu. Pojechałam, zostawiłam wszystko i nie żałuję. Poznałam tu narzeczonego i tu już zostałam :) Mam wspaniałą pracę, mieszkanko i pieska.
Czasem warto zaryzykować.

Dokładnie dwa lata temu stanęłam przed wyborem : jechać za granicę czy tkwić nadal w Polsce na bezrobociu. Pojechałam, zostawiłam wszystko i nie żałuję. Poznałam tu narzeczonego i tu już zostałam :) Mam wspaniałą pracę, mieszkanko i pieska.
Czasem warto zaryzykować.

Wiele lat temu zakochałam się w chłopaku młodszym od siebie. Zakochałam się tak, że byłam głucha na wszelkie rozsądne argumenty otaczających mnie, życzliwych mi ludzi. Nie posłuchałam. Brnęłam w to. Kochałam coraz bardziej i bardziej, jakbym bez tej miłości nie mogła żyć. Ta miłość była niczym amok, narkotyk, którego zażycie uzależnia na resztę życia. Totalne szaleństwo. Po dwóch latach zaczęłam się budzić, gdy okazało się, że mój mężczyzna mówi mi to, co chcę usłyszeć. A mówi po to, żeby osiągnąć swój cel. Manipuluje mną i niszczy.
Żył na mój koszt pasożyt jeden! Okradał mnie. Wyniósł telewizor do lombardu. Kłamał jak najęty.
Kiedy się ocknęłam i powiedziałam: KONIEC! okazało się, że on wcale nie zamierza zniknąć z mojego życia. Nic sobie nie robi z tego, że go wyrzucam, że zrywam. Wracał jak bumerang. Znowu trochę czułych słówek, jakiś kwiatek i miesiąc idylli czyli ochłapy, po czym wszystko wracało do normy czyli do kłamstwa.
Aż przyjaciółka zaprosiła mnie do siebie na wakacje. Do Niemiec. To był punkt zwrotny. Mój chłopak namawiał mnie, żebym zrezygnowała z wyjazdu. Czego on mi wtedy nie obiecywał i na co się zgadzał, żebym tylko zrezygnowała z wyjazdu. Nie zrobiłam tego. Poczułam, że to moja szansa na wolność.
Zabrałam młodemu klucze od mojego mieszkania, choć prosił żebym tego nie robiła, ale byłam nieugięta.
W Niemczech kogoś poznałam. Zakochałam się, ale zupełnie inną miłością. Znajomość nie przetrwała, ale paradoksalnie dała mi siłę, żeby mojego toksycznego partnera pogonić ze swojego życia.
Dziś skóra mi cierpnie na samą myśl o tamtym okresie życia.
Nigdy więcej!

Wiele lat temu zakochałam się w chłopaku młodszym od siebie. Zakochałam się tak, że byłam głucha na wszelkie rozsądne argumenty otaczających mnie, życzliwych mi ludzi. Nie posłuchałam. Brnęłam w to. Kochałam coraz bardziej i bardziej, jakbym bez tej miłości nie mogła żyć. Ta miłość była niczym amok, narkotyk, którego zażycie uzależnia na resztę życia. Totalne szaleństwo. Po...

Zawsze sądziłam, że życie człowieka nie może diametralnie się zmienić dosłownie w jednej chwili. Kiedy jednak sama tego doświadczyłam, moje spojrzenie na świat stało się zupełnie inne. Uważam, że moje beztroskie, szczęśliwe życie skończyło się w nocy, 20 listopada 2000 roku. O millenium słyszeliśmy cały czas, miałam nadzieję na lepsze jutro, ale to jutro okazało się nie tylko gorsze, ale i niepewne. Wtedy właśnie dowiedziałam się, czym jest życie człowieka z epilepsją. Nie, nie narzekam, bo zawsze może być gorzej, ale każdy dzień przynosi coś nowego. Czy zrealizuję dane plany? Czy nikt nie będzie musiał mi pomagać? Czy przeczytam upragnioną książkę? Trudno zaplanować coś z bombą tykającą w głowie, ale ja się nie poddaję i apeluję do innych chorych, by nie załamywali się, by mimo to mogli cieszyć się z drobnostek. Czasami jednak POWRÓT, tytuł książki Sparksa, jest moim marzeniem. Ach, żeby choć na jeden dzień wrócić do radości i beztroski- jest to coś bezcennego.

Zawsze sądziłam, że życie człowieka nie może diametralnie się zmienić dosłownie w jednej chwili. Kiedy jednak sama tego doświadczyłam, moje spojrzenie na świat stało się zupełnie inne. Uważam, że moje beztroskie, szczęśliwe życie skończyło się w nocy, 20 listopada 2000 roku. O millenium słyszeliśmy cały czas, miałam nadzieję na lepsze jutro, ale to jutro okazało się nie...

Mój punkt zwrotny był jednocześnie powrotem. Powrotem do dziecięcych marzeń, choć niestety trudnym. Od dziecka zawsze kochałam pisać i miałam artystyczną duszę. Niestety świat szybko mi uświadomił, że tym na życie nie zarobię. Owszem twórczość mogę traktować jak wspaniałe hobby, ale nic poza tym. Skończyłam studia, zaczęłam prace w wyuczonym zawodzie, hobby poszło w niepamięć, przytłoczyła je codzienność.
Moim punktem zwrotnym był niestety trudny okres w życiu i depresja. Na jakiś czas porzuciłam pracę. Myślałam, że nic nie dam rady. Okazało się, że monotonne szycie koiło moje nerwy, a pisanie pomagało uwolnić emocje. Założyłam bloga, wydałam książkę, zajmowałam się rękodziełem. Nie powiem, że to mnie cudownie wyleczyło. Bez terapii i leków pewnie byłoby ciężko, ale zrozumiałam, że naprawdę to kocham i nie warto było rezygnować. Nie zaczęłam na tym zarabiać, nie odkryłam jakiegoś wielkiego talentu, ale wróciłam. Bardziej pozytywną częścią mojego punkt zwrotnego jest mój mąż, który do tego wszystkiego mnie zmotywował.

Mój punkt zwrotny był jednocześnie powrotem. Powrotem do dziecięcych marzeń, choć niestety trudnym. Od dziecka zawsze kochałam pisać i miałam artystyczną duszę. Niestety świat szybko mi uświadomił, że tym na życie nie zarobię. Owszem twórczość mogę traktować jak wspaniałe hobby, ale nic poza tym. Skończyłam studia, zaczęłam prace w wyuczonym zawodzie, hobby poszło w...

Postanowione. Miałam tu zostać do zakończenia gimnazjum, ale chyba nie dam rady. Na odległość trudniej będzie utrzymać przyjaźń, ale w końcu to nie koniec świata, przynajmniej w szkole będziemy się widzieć. Decyzji o przeprowadzce nie może przecież podjąć sama nastolatka. Spróbowałam, praktycznie cały rok szkolny bez rodziców i rodzeństwa, ale za to ze znajomymi u boku – bez zmiany otoczenia. Babcia też starała się jak mogła, ale czasem trudno tu psychicznie wytrzymać. Tylko po co się przeprowadzać z jednej dziury do drugiej i to jeszcze bardziej oddalonej od wszystkiego?!

Pięć lat później…
Szkoda, że niektóre przyjaźnie nie trwają wiecznie, a może zwyczajnie ta nie była prawdziwa. Zapewne gdyby nie przeprowadzka to więź aż tak by się nie osłabiła. Co innego jest przejść 200 metrów, a co innego przejechać (zazwyczaj na rowerze) 20 km. O spontaniczności nie może być mowy. W nowej miejscowości nie utrzymuję z nikim kontaktu, właściwie trudno znaleźć tu kogoś w moim wieku i o podobnych zainteresowaniach. Może to i nawet lepiej, bez żadnego bagażu mogę wybrać studia nie ze względu na towarzystwo innych, a zainteresowania.

Kilka lat później…
Właśnie wracam ze ślubu bliskich znajomych. Dawno się tak nie bawiłam. Oni poznali się na studiach i od początku do siebie pasowali. A my mogliśmy uczestniczyć w tym najważniejszym dla nich dniu i dobrze się przy tym bawić. Cieszę się, że należę do tej paczki znajomych. Gdybym wybrała inną ścieżkę, mogłabym się nawet na nich nie natknąć.

Postanowione. Miałam tu zostać do zakończenia gimnazjum, ale chyba nie dam rady. Na odległość trudniej będzie utrzymać przyjaźń, ale w końcu to nie koniec świata, przynajmniej w szkole będziemy się widzieć. Decyzji o przeprowadzce nie może przecież podjąć sama nastolatka. Spróbowałam, praktycznie cały rok szkolny bez rodziców i rodzeństwa, ale za to ze znajomymi u boku –...

Takim punktem zwrotnym była dla mnie wymuszona przez zewnętrzne okoliczności zmiana pracy, tuż po powrocie z urlopu macierzyńskiego. Pierwszą rewolucją w życiu był nowy członek rodziny, który stał się nagle centrum naszego mikroświata, pod który musiałam wszystko podporządkować. W tej nowej, ale wymagającej sytuacji myślałam, że przynajmniej powrót do pracy, którą znam, będzie czymś przewidywalnym i stałym. Tak się jednak nie stało. Musiałam znaleźć szybko nową pracę i okazało się, że będzie to dla mnie nowe doświadczenie. Miałam rozpocząć coś diametralnie innego, niż do tej pory wykonywałam. W ostatecznym rozrachunku uważam, że miałam niebywałe szczęście - znalazłam miejsce, w którym dobrze się czuję, pracę, która daje mi satysfakcję, w której uczę się i rozwijam się, bez nadmiernego stresu. I przede wszystkim poczucie, że jestem silna, że w razie potrzeby jestem w stanie się zaadaptować do nowych okoliczności.

Takim punktem zwrotnym była dla mnie wymuszona przez zewnętrzne okoliczności zmiana pracy, tuż po powrocie z urlopu macierzyńskiego. Pierwszą rewolucją w życiu był nowy członek rodziny, który stał się nagle centrum naszego mikroświata, pod który musiałam wszystko podporządkować. W tej nowej, ale wymagającej sytuacji myślałam, że przynajmniej powrót do pracy, którą znam,...

Całe swoje dzieciństwo i młodzieńcze lata myślałam, że będę nauczycielką. Zawód ten trenowałam od najmłodszych lat w zabawie ucząc młodszego brata. Te moja marzenia podsycała mama, której zawód nauczyciela był niespełnionym marzeniem, ponieważ posłuchała rodziców i wybrała inną szkołę niż pedagogiczna.
W wieku 18 lat przeżyłam rodzinną tragedię - zmarł mój tata. Właśnie to wydarzenie było dla mnie punktem zwrotnym do weryfikacji planów na przyszłość. Wtedy też przypadł okres zdawania matury i wyboru szkoły wyższej. Po sugestii wujka, by wybrać się na studia medyczne, a nie nauczycielskie przemyślałam sprawę i wybrałam pielęgniarstwo. Przekalkulowałam wszystko i doszłam do wniosku, że łatwiej będzie mi znaleźć pracę w szpitalu niż w szkole. Dzisiaj nie, żałuje swojej decyzji, obroniłam licencjat, później magistra, zrobiłam specjalizacje i kilka kursów, stale się rozwijam i ciągle dokształcam. Z perspektywy czasu uważam, że nie sprawdziłabym się jako nauczyciel i cieszę się, że nie wybrałam tej drogi zawodowej.

Całe swoje dzieciństwo i młodzieńcze lata myślałam, że będę nauczycielką. Zawód ten trenowałam od najmłodszych lat w zabawie ucząc młodszego brata. Te moja marzenia podsycała mama, której zawód nauczyciela był niespełnionym marzeniem, ponieważ posłuchała rodziców i wybrała inną szkołę niż pedagogiczna.
W wieku 18 lat przeżyłam rodzinną tragedię - zmarł mój tata. Właśnie to...