Żeby wiedzieć czym jest miłość- trzeba ją przeżyć.
Żeby zacząć nowy etap w życiu - trzeba zakończyć stary.
Żeby uwolnić się od zagmatwanej pajęczyny myśli - trzeba oczyścić umysł
Żeby przyszło coś nowego - trzeba pozwolić odejść staremu
Żeby zacząć żyć - trzeba pozwolić porwać się nurtowi życia
W życiu istnieje wiele punktów zwrotnych , im jesteśmy starsi tym ich więcej. Z perspektywy czasu uświadamiamy sobie, że pewne decyzje były przełomowe, to one wywróciły nasze życie do góry nogami. Ta świadomość świadczy o naszej dojrzałości emocjonalnej.Jeśli myślimy o POWROCIE, oznacza to, że nie uporządkowaliśmy swojego dawnego życia, i chcemy wrócić do punktu wyjścia aby zrobić porządek w swoim sumieniu, życiu i zacząć cieszyć się spełnieniem na co dzień.
Punktem zwrotnym w moim życiu było zakończenie 10 letniego związku, związku toksycznego, wymuszonego, który w pewien sposób ograniczył moje pasje i zainteresowania. Dopiero teraz zaczęłam żyć pełnią życia i wiem co to szczęście.

Żeby wiedzieć czym jest miłość- trzeba ją przeżyć.
Żeby zacząć nowy etap w życiu - trzeba zakończyć stary.
Żeby uwolnić się od zagmatwanej pajęczyny myśli - trzeba oczyścić umysł
Żeby przyszło coś nowego - trzeba pozwolić odejść staremu
Żeby zacząć żyć - trzeba pozwolić porwać się nurtowi życia
W życiu istnieje wiele punktów zwrotnych , im jesteśmy starsi tym ich więcej. Z...

Od dziecka pragnęłam dobrej pracy, kariery i własnego mieszkania, najlepiej w większym mieście. Nigdy nie planowałam ani wychodzić za mąż, ani urodzić dziecka, wbrew utartym schematom. Kiedy większość moich rówieśniczek z podstawówki dawno już znalazła męża i dorobiła się zgromadki dzieci, ja wciąż podróżowałam po świecie i urządzałam niewielkie mieszkanie w północnej Polsce. Aż któregoś dnia poważnie zachorowała moja ciocia. Nie miała dzieci i trafiła do społecznego domu opieki. Wtedy zaczęłam się poważnie zastanawiać nad swoim życiem. Przestraszyłam się i choć posiadanie stałego partnera, czy też potomstwa nie jest gwarantem złotej jesieni życia, zmieniłam swoje myślenie. Dziś wiem, że to była dobra decyzja.

Od dziecka pragnęłam dobrej pracy, kariery i własnego mieszkania, najlepiej w większym mieście. Nigdy nie planowałam ani wychodzić za mąż, ani urodzić dziecka, wbrew utartym schematom. Kiedy większość moich rówieśniczek z podstawówki dawno już znalazła męża i dorobiła się zgromadki dzieci, ja wciąż podróżowałam po świecie i urządzałam niewielkie mieszkanie w północnej...

Poszłam na studia z zamiłowania na kierunek o nazwie geografia, nie słuchając tego, co mówią mi inni. Byłam pasjonatem i bardzo chciałam pracować w terenie, marząc o wyjazdach naukowych m.in. na stację badawczą na Spitsbergenie. Życie mocno zmieniło moje plany - powodem była poważna kontuzja oraz mój związek. Pierwsze trzy lata naszego związku ja i mój partner byliśmy ciągle w rozjazdach. Dobraliśmy się idealnie - ja ciągle w terenie, a on na wyjazdach służbowych poza Polską. Odległość nam nie przeszkadzała, oboje uważaliśmy się za pokręconych pracoholików i mocno sobie ufaliśmy. W pewnym momencie dotarło do nas, że nie zbudujemy trwałej relacji w taki sposób i mimo moich ambicji, to właśnie z myślą o związku zdecydowałam się zmienić swoje plany. Moja kontuzja ograniczała moje możliwości czego miałam świadomość, ale innym kolejnym problemem były oferty na rynku pracy – nie wpasowywałam się w nie. Gdy mojemu partnerowi udało się w końcu zmienić dział na inny i zostać już na stałe w Polsce, ja uwierzyłam w siebie i przeszłam rekrutację w firmie całkowicie niezwiązanej z moim wykształceniem. Przebranżowiłam się, chociaż swoich pasji nie porzuciłam i gdy tylko mogę to zabieram mojego, aktualnie już narzeczonego w wiele spontanicznych i niezwykłych wyjazdów. Gdyby nie kontuzja to kto wie, czy nie zrobiłabym największego błędu w swoim życiu i nie zostawiła tego niesamowitego kompana, mojego najlepszego kumpla i ogromną miłość przy moim boku.

Poszłam na studia z zamiłowania na kierunek o nazwie geografia, nie słuchając tego, co mówią mi inni. Byłam pasjonatem i bardzo chciałam pracować w terenie, marząc o wyjazdach naukowych m.in. na stację badawczą na Spitsbergenie. Życie mocno zmieniło moje plany - powodem była poważna kontuzja oraz mój związek. Pierwsze trzy lata naszego związku ja i mój partner byliśmy ...

Brnięcie w sytuacje z uporem osła zazwyczaj nie jest dobrym rozwiązaniem jeśli napotykamy nowe fakty, dowiadujemy się, lub odczuwamy coś czego się nie spodziewaliśmy. Uważałam tak już od bardzo dawna, choć i do tego wniosku musiałam dojść metodą prób i błędów.
Punktem zwrotnym w moim życiu może być wiele rzeczy, bo zmiany nigdy nie uważam za coś złego, lecz naturalnego następstwa samorozwoju.
Tak więc mogłabym przytoczyć historię, która doprowadziła mnie do schudnięcia 40kg. Mogłabym opowiedzieć jak z zatwardziałego zjadacza mięsa przeszłam na wegetarianizm. Chętnie opowiedziałaby jak rozpoczęłam studia 500km od domu, choć nigdy nie należałam do ludzi lubiących opuszczać domowe gniazdo. Ale moją najważniejszą opowieścią ze zwrotem akcji była i zawsze będzie miłość mojego życia.
Poznaliśmy się przez internet, zupełnym przypadkiem zaczęliśmy rozmowę o czymś błahym, a ja przekonana o zbyteczności miłości, w tamtym okresie, niechętnie zgodziłam się wyjść na kawę. I tak oto po paru latach od ‘’nie potrzebuje’’ przeszłam do ‘’tak!’’ i wyszłam za mężczyznę mojego życia. Miłość zmusiła mnie do pójścia drogą uczuć zamiast rozumu i wcale tego nie żałuję.

Brnięcie w sytuacje z uporem osła zazwyczaj nie jest dobrym rozwiązaniem jeśli napotykamy nowe fakty, dowiadujemy się, lub odczuwamy coś czego się nie spodziewaliśmy. Uważałam tak już od bardzo dawna, choć i do tego wniosku musiałam dojść metodą prób i błędów.
Punktem zwrotnym w moim życiu może być wiele rzeczy, bo zmiany nigdy nie uważam za coś złego, lecz naturalnego...

W moim życiu zawsze pojawiały się momenty, przy których mogłam zmienić wszystko. Niestety, przez moje lęki nie korzystałam danych mi przez los szans. Teraz tego żałuję, ale jest za późno, by coś zmienić. Nie można się przecież cofnąć w czasie i postąpić inaczej...

W moim życiu zawsze pojawiały się momenty, przy których mogłam zmienić wszystko. Niestety, przez moje lęki nie korzystałam danych mi przez los szans. Teraz tego żałuję, ale jest za późno, by coś zmienić. Nie można się przecież cofnąć w czasie i postąpić inaczej...

Wcale nie tak dawno planowałam przeprowadzkę do Krakowa. Ukochane miasto, świetna oferta mieszkaniowa, nowa praca i świadomość, że w końcu będę się spełniać. Od przeprowadzki dzielił mnie niecały miesiąc. Szczęście i ekscytację w rozpacz i niedowierzenie zmieniły słowa lekarza: PANI MATKA MA RAKA. Jak w takiej sytuacji miałabym zostawić ją samą z okrutnym i jakże silnym przeciwnikiem? Bez żalu porzuciłam krakowskie plany i zajęłam się wspieraniem Mamy. Od tej chwili wszystko było na mojej głowie, jednak nie mogę narzekać, ponieważ najważniejsze jest to, że moja Mama dobrze radziła sobie w tej ciężkiej walce. Wiedziałam, że nawet po leczeniu jej stan będzie daleki od ideału, dlatego moje myśli pozostały w rodzinnej miejscowości i wykreowały bardzo ciekawy pomysł. Może właśnie tutaj stworzę coś swojego, coś, co pozwoli mi połączyć pasję z rodziną? Plany były nieśmiałe, lecz małymi kroczkami zaczęłam tworzyć coś wielkiego. Tak, w tej chwili moja firma cukiernicza jest bardzo rozpoznawana w okolicy i gdyby nie to całe nieszczęście z nowotworem prawdopodobnie byłabym nadal jednym z zestresowanych korposzczurków. W chwili obecnej razem z Mamą odnajdujemy się w świecie ciast, babeczek i innych pyszności. Czasami z nieszczęścia, które uszykował dla nas los można wyjść obronną ręką.

Wcale nie tak dawno planowałam przeprowadzkę do Krakowa. Ukochane miasto, świetna oferta mieszkaniowa, nowa praca i świadomość, że w końcu będę się spełniać. Od przeprowadzki dzielił mnie niecały miesiąc. Szczęście i ekscytację w rozpacz i niedowierzenie zmieniły słowa lekarza: PANI MATKA MA RAKA. Jak w takiej sytuacji miałabym zostawić ją samą z okrutnym i jakże silnym...

Życie pisze nam różne scenariusze i takich punktów zwrotnych jest na naszej drodze wiele...cóż czasem zbyt wiele, jak spojrzę z perspektywy czasu. Tyle, że potem różnie je nazywamy my i inni...błędy młodości, brak doświadczenia, sparzenie się, zawód.
Po ślubie zamieszkaliśmy u teściów.
Kiedyś jednym z kryteriów dla oczekujących na mieszkanie była ilość metrów kwadratowych na jedną osobę... a ja byłam w ciąży, mieliśmy spore szanse na własne M... i wtedy zmarł mój teść.
Ale nie to było tym punktem zwrotnym, choć równie istotnym w tej historii. Po pogrzebie była to presja rodziny wywierana na mojego męża, żeby matki samej nie zostawiać.....i to jest ten punkt zwrotny w moim życiu. Bo tylko ten kto mieszka z teściową ....nawet taką nie z dowcipów, wie jakie to trudne.

Życie pisze nam różne scenariusze i takich punktów zwrotnych jest na naszej drodze wiele...cóż czasem zbyt wiele, jak spojrzę z perspektywy czasu. Tyle, że potem różnie je nazywamy my i inni...błędy młodości, brak doświadczenia, sparzenie się, zawód.
Po ślubie zamieszkaliśmy u teściów.
Kiedyś jednym z kryteriów dla oczekujących na mieszkanie była ilość metrów kwadratowych...

Oczywiście, że tak. Chyba każdy z nas przeżył w życiu choć raz coś, co zmieniło jego życie, postrzeganie świata, wpłynęło na priorytety. U mnie było to dość traumatyczne wydarzenie. Napisałam niedawno recenzję książki "W jednej chwili" Suzanne Redfearn, w której nawiązałam do tego, że życie jest krótki i nigdy nie wiemy, co może się zdarzyć. A owe zdarzenie może przyjść niespodziewanie, jak grom z jasnego nieba. Podejmujemy wówczas decyzje, które niosą za sobą różne konsekwencje.W moim przypadku skończyło się na problemach ze znalezieniem nowej pracy, macierzyństwie, zamienieniu się w kurę domową. Jednak oceniając to wszystko z perspektywy czasu, wiem dziś, że nie zmieniłabym nic. Cieszę się z tego, co mam, jakim jestem człowiekiem i jestem dumna ze swoich wspaniałych dzieci. Wiem także, że czas sprawia, że do tamtych chwil nie wracam już ze strachem, ale nie da się tych wydarzeń wymazac z pamięci. One zostają w nas na zawsze.

Oczywiście, że tak. Chyba każdy z nas przeżył w życiu choć raz coś, co zmieniło jego życie, postrzeganie świata, wpłynęło na priorytety. U mnie było to dość traumatyczne wydarzenie. Napisałam niedawno recenzję książki "W jednej chwili" Suzanne Redfearn, w której nawiązałam do tego, że życie jest krótki i nigdy nie wiemy, co może się zdarzyć. A owe zdarzenie może przyjść...

- Cześć! – usłyszałem zza przymkniętych powiek i zabrzmiało to jakoś znajomo. Siedziałem właśnie w samolocie, który leciał do Stambułu.
Kiedy otworzyłem oczy ujrzałem Anię. To z nią chodziłem blisko dwa lata jeszcze w liceum. Uśmiechała się do mnie filuternie.
- To ty? Co za spotkanie? – bąknąłem.
- A co u ciebie słychać? – zapytała.
- Jestem na trzecim roku informatyki i piszę pracę inżynierską.
- A prawda! Politechnika! – skwitowała z uznaniem - A jak dziewczyny?
- Na politechnice prawie ich nie ma.
- Ale przecież nie tylko z nimi możesz się umawiać! – nieomalże wykrzyknęła z wyrzutem.
- No tak, ale mnie nie wychodzi, bo nie mam czasu na spotkania.
- Rozumiem. W tobie zawsze było coś z kujona. Przynajmniej z przedmiotów ścisłych.
- Tak źle mnie zapamiętałaś? – wyszeptałem.
- Nie. Ty wcale nie byłeś zły tylko mało się troszczyłeś o życie uczuciowe.
- No, toś mi dowaliła.
- Wcale ci nie mam tego za złe. Po prostu taki trochę inny jesteś i tyle.
- A jak u ciebie te sprawy? – zapytałem chcąc skierować rozmowę na inne tory.
- Szczerze mówiąc, niespecjalnie – przyznała Ania ukazując mi zasmuconą winę.
- No widzisz! – tryumfowałem, ale kiedy wydało mi się, że zaraz się rozpłacze zmiękłem.
- Sama będziesz w Stambule?
- Tak, ale zaplanowałam sobie bogaty program wycieczkowy.
- To może się do ciebie przyłączę, bo ja nie zdążyłem zaplanować zbyt wiele.
- Jasne. Może będzie jak za dawnych lat?
I rzeczywiście tak było. Tydzień w Stambule był cudowny, a potem … wcale nie chcieliśmy się rozstać.

- Cześć! – usłyszałem zza przymkniętych powiek i zabrzmiało to jakoś znajomo. Siedziałem właśnie w samolocie, który leciał do Stambułu.
Kiedy otworzyłem oczy ujrzałem Anię. To z nią chodziłem blisko dwa lata jeszcze w liceum. Uśmiechała się do mnie filuternie.
- To ty? Co za spotkanie? – bąknąłem.
- A co u ciebie słychać? – zapytała.
- Jestem na trzecim roku informatyki i...

Oj tak, poszedłem zdecydowanie inną drogą. Rok temu miałem niby udane walentynki, było wyjście do kina, lecz dziewczyna zgasiła płomień w serduszku na samym końcu dnia naszej „randki”. Nic z tego nie będzie, jestem za poważny. Wtedy myślałem sobie, a mam gdzieś miłość, poświęcę się pracy. Długo przy tym trwałem, ale na początku 2021 stało się coś nieoczekiwanego. Spodobała mi się pewna dziewczyna, nie wiedziałem o niej nic, ino tyle, że ze zmiany A, która najczęściej zmienia moją czyli C. Lubię jej loki, dziś też mówię, że z nią chyba robią same tłumoki, skoro nikt jeszcze tego skarbu nie zagrabił, albo robi z samymi kretami, którzy w ciągu dnia nie widzą nic. Dzięki znajomej, która mnie nakryła na gapieniu się, poznałem ją… spotkałem się parę razy, i naprawdę mnie wzięło. Jestem nią oczarowany. Wiele nas łączy, no i dzięki tej Żmijce zmieniłem podejście. Taką ma ksywę, bo ponoć pluje jadem, ale tylko na prostaków i chamów, a skoro żyję, to mnie naprawdę lubi… Ostatnimi czasy sprawiam jej niespodzianki, podoba mi się to, i nie wyobrażam sobie by już zaprzestać, bo bardzo mi na niej zależy. Jaka lekcja z tej akcji? Nigdy nie wiesz co Cię w życiu spotka, może ono jeszcze pozytywnie zaskoczyć! Jak jest dziś? Codziennie zachodzi do mnie przed pracą, i rozmawiamy. No i dzień w dzień poprzez komunikatory i telefony, aż musiałem w abonament zainwestować… Żyję chwilą, a czy będzie z tego miłość, to dopowie sam los.

Oj tak, poszedłem zdecydowanie inną drogą. Rok temu miałem niby udane walentynki, było wyjście do kina, lecz dziewczyna zgasiła płomień w serduszku na samym końcu dnia naszej „randki”. Nic z tego nie będzie, jestem za poważny. Wtedy myślałem sobie, a mam gdzieś miłość, poświęcę się pracy. Długo przy tym trwałem, ale na początku 2021 stało się coś nieoczekiwanego. Spodobała...