Chyba każdy w życiu myślał o możliwości cofnięcia się w czasie, niektórzy pozytywnie inni wręcz przeciwnie, bojąc się konsekwencji. Mając możliwość powrotu do czasów gdzie podejmowałam jedną z ważniejszych decyzji z jednej strony mam nowy, nieznany start, a z drugiej życie, które mimo przeszkód zdążyłam jakkolwiek sobie poukładać i czerpać z niego radość oraz korzyści. To niesłychanie trudna decyzja. Kto wie czy gdyby wybrać tą nową ścieżkę wcale nie było by lepiej, a tylko gorzej.
Jednak jest moment, do którego chciałabym się cofnąć by nigdy nie podejmować decyzji, która odmieniła mój sposób patrzenia na świat. Tą jedną rzecz zmieniłabym zdecydowanie ciesząc się, że nigdy nie będzie zawracać mi w przyszłości głowy, jak dzieje się to teraz. Nie wiem jak ogromny wpływ wywarła by taka zmiana na moje życie.
Na pewno była bym szczęśliwsza sama ze sobą. Nie patrzyłabym wstecz ciągle zastanawiając się "dlaczego tak się to potoczyło?"
Jednak po zmianie tej okropnej decyzji podążyłabym podobną ścieżką, która dała mi wiele cudowności jak i ważnych nauk życiowych. Tylko tym razem nie sprawiałabym tyle problemów i zawodu moim przyjaciołom, rodzinie i partnerowi, którzy mimo moich gorszych dni i sytuacji wspierają mnie na każdym kroku. Po prostu była bym lepszym człowiekiem.

Chyba każdy w życiu myślał o możliwości cofnięcia się w czasie, niektórzy pozytywnie inni wręcz przeciwnie, bojąc się konsekwencji. Mając możliwość powrotu do czasów gdzie podejmowałam jedną z ważniejszych decyzji z jednej strony mam nowy, nieznany start, a z drugiej życie, które mimo przeszkód zdążyłam jakkolwiek sobie poukładać i czerpać z niego radość oraz korzyści. To...

Ocknął się w pustynnym półmroku, pośród pomarańczowej mgły. Horyzont zlewał się z niebem, przestrzeń zdawała się nie mieć początku ani końca – podobnie jak mur, jedyny wyznacznik na widnokręgu, nieskończenie długi i wysoki blok czarnej skały.
Podszedł bliżej i wczytał się w enigmatyczne symbole nakreślone kredą.
– To imiona – odezwała się postać stojąca za jego plecami.
Istota ta wyglądała jak karykatura człowieka. Kończyny miała przerażająco długie i chude. Twarz wyglądała, jakby ktoś ją rozmazał; trudno było wskazać jej poszczególne elementy. Dawid Kosteniuk runął ze strachu z powrotem w kredowy proch.
– Wiem, że masz wiele pytań – kontynuowała osobliwa postać – nie mają one jednak większego znaczenia. Czart skusił cię możliwością dokonania ponownego wyboru. Nie przyszło ci do głowy, że obierając inną ścieżkę, przestajesz być sobą. Wolna wola to mit, lecz tak czy inaczej, wybory kreują człowieka. Z tym trudno się nie zgodzić, prawda?
Światowej sławy bokser miał eony słów na końcu języka, ale lęk i oszołomienie definitywnie odebrały mu mowę.
– Tutaj – ludzka karykatura wskazała palcem na niezidentyfikowany znak zapisany na ścianie – tutaj jest twe imię, które należy zmazać.
Nie zdążył obejrzeć się za siebie, gdy upiornie koścista dłoń starła znak symbolizujący jego istnienie. Zanim biały pył opadł, mężczyzna przepadł w niepamięć.

Skąd o tym wiem? Naprawdę trudno byłoby mi to wytłumaczyć.

dr hab. Dawid Kosteniuk

Ocknął się w pustynnym półmroku, pośród pomarańczowej mgły. Horyzont zlewał się z niebem, przestrzeń zdawała się nie mieć początku ani końca – podobnie jak mur, jedyny wyznacznik na widnokręgu, nieskończenie długi i wysoki blok czarnej skały.
Podszedł bliżej i wczytał się w enigmatyczne symbole nakreślone kredą.
– To imiona – odezwała się postać stojąca za jego plecami.
...

Przyznam, iż kusi możliwość cofnięcia się w czasie. Nie wiem jednak, czy cofając się, podążyłbym inną ścieżką. Znałbym treść błędów popełnionych w przeszłości, przez co mógłbym je naprawić w teraźniejszości, do której trafiłem. Dokonując innych wyborów, z pewnością wiele bym zmienił, kto wie jednak, czy byłyby to zmiany na lepsze.

Przyznam, iż kusi możliwość cofnięcia się w czasie. Nie wiem jednak, czy cofając się, podążyłbym inną ścieżką. Znałbym treść błędów popełnionych w przeszłości, przez co mógłbym je naprawić w teraźniejszości, do której trafiłem. Dokonując innych wyborów, z pewnością wiele bym zmienił, kto wie jednak, czy byłyby to zmiany na lepsze.

Wejście do tramwaju numer 1 we Wrocławiu - to była najważniejsza decyzja w moim życiu, chociaż wtedy zupełnie się na to nie zapowiadało. To wtedy, wracając z zajęć w pierwszym miesiącu studiów zorientowałam się, że jeden z moich znajomych z zajęć mieszka w pobliżu. Zaczęliśmy razem jeździć uczelnię, wymieniać notatkami, razem imprezować czy oglądać mecze. Nasza znajomość trwała przez całe studia i 6 lat później zaprosił mnie na grilla. Na tym samym grillu był jego kolega z czasów liceum mieszkający w Poznaniu. Kolega z Poznania, którego pewnie nie miałabym szansy poznać w inny sposób, jest obecnie moim narzeczonym. Dobrze, że wsiadłam 10 lat temu do tego tramwaju, nigdy nie cofnęłabym tej decyzji.

Wejście do tramwaju numer 1 we Wrocławiu - to była najważniejsza decyzja w moim życiu, chociaż wtedy zupełnie się na to nie zapowiadało. To wtedy, wracając z zajęć w pierwszym miesiącu studiów zorientowałam się, że jeden z moich znajomych z zajęć mieszka w pobliżu. Zaczęliśmy razem jeździć uczelnię, wymieniać notatkami, razem imprezować czy oglądać mecze. Nasza znajomość...

Wiele osób przeżywających traumy zadaje sobie tego typu pytanie. Czy gdyby dziecko maltretowane miało tyle siły i woli walki by głośniej krzyczeć, czy to by coś zmieniło? Czy gdyby się nie wstydziło i powiedziało o tym otwarcie ludziom, którzy przymykali na to oczy, czy to by coś pomogło? Czy lepsze było pozostanie w domu, w którym zamiast miłości otrzymywało się nie małe cięgi, czy trafienie do domu dziecka? Czy gdybym wiedziała, że ojciec umiera, czy miałabym siły by pojechać i wykrzyczeć mu prosto w twarz jak mnie skrzywdził i jak mnie to boli od tylu lat? Czy to by coś zmieniło? Wątpliwe, jeśli nawet to niekoniecznie na lepsze... Nie ma osoby, która by czegoś nie żałowała i czasem nie zastanawiała się nad tym. Żyje się tylko raz, tu i teraz, nie ma ludzi nieomylnych a na nasze losy wpływa wiele czynników.
Czy gdybym mogła coś zmienić i zmieniła czy dalej miałabym kochającego męża i dwóch synów? Każdy rodzi się inny, doświadcza odrębnych doznań ale to od nas samych zależy czy potrafimy odnaleźć radość i spełnienie, czy ciągle gnamy tylko szukając...

Wiele osób przeżywających traumy zadaje sobie tego typu pytanie. Czy gdyby dziecko maltretowane miało tyle siły i woli walki by głośniej krzyczeć, czy to by coś zmieniło? Czy gdyby się nie wstydziło i powiedziało o tym otwarcie ludziom, którzy przymykali na to oczy, czy to by coś pomogło? Czy lepsze było pozostanie w domu, w którym zamiast miłości otrzymywało się nie małe...

Każda moja decyzja prowadziła mnie do miejsca, gdzie jestem. Każdą moją decyzję podejmowałam biorąc pod uwagę ówczesną wiedzę, warunki, w jakich to robiłam i ówczesne pragnienia. Cokolwiek z tego wynikło, dlaczego mam nie szanować tamtej wersji mojego ja? Nie chcę zmieniać niczego. Nawet popełnionych błędów.

Każda moja decyzja prowadziła mnie do miejsca, gdzie jestem. Każdą moją decyzję podejmowałam biorąc pod uwagę ówczesną wiedzę, warunki, w jakich to robiłam i ówczesne pragnienia. Cokolwiek z tego wynikło, dlaczego mam nie szanować tamtej wersji mojego ja? Nie chcę zmieniać niczego. Nawet popełnionych błędów.

Gdybym mogła cofnąć czas, to cofnęłabym się do dnia moich narodzin i... przeżyłabym wszystko tak samo jeszcze raz. Wszystkie decyzje (nawet te, których żałuje) wpłynęły na to kim jestem i w jakim momencie życia jestem. Każda decyzja, zła czy dobra, wpłynęła na mój charakter. Mogę powiedzieć, że niczego nie żałuje, ponieważ wyciągnęłam wnioski ze wszystkich źle podjętych decyzji. A przecież jeszcze tyle wyborów przede mną! Jak to się mówi, życie daje ci cytryny to zrób sobie lemoniadę.

Gdybym mogła cofnąć czas, to cofnęłabym się do dnia moich narodzin i... przeżyłabym wszystko tak samo jeszcze raz. Wszystkie decyzje (nawet te, których żałuje) wpłynęły na to kim jestem i w jakim momencie życia jestem. Każda decyzja, zła czy dobra, wpłynęła na mój charakter. Mogę powiedzieć, że niczego nie żałuje, ponieważ wyciągnęłam wnioski ze wszystkich źle podjętych...

Podejmując określone decyzje dysponujemy ograniczonymi danymi - przede wszystkim nie wiemy czy to będzie dla nas dobre. W tym właśnie tkwi piękno podejmowania decyzji - nie zawsze da się przewidzieć ich wszystkie konsekwencje i dopiero patrząc wstecz... możemy powiedzieć "gdybym wtedy zrobiła to a nie to....". W danym momencie i w danej chwili oczywiście może się nam wydawać, że decyzja będzie dobra, jednak długofalowe konsekwencje nie jest łatwo przewidzieć.

Gdy sięgam czasem w przeszłość to wydaje mi się, że decyzja, która negatywnie wpłynęła na moje życie trwała może kilka sekund i nawet dokładnie jej nie pamiętam - przesunięcie palcem na telefonie, gdy mi się spodobał Pan X na znanej aplikacji Tinder. Czy wiedziałam wtedy, że się spotkamy? Czy wiedziałam, że będziemy ze sobą 3 lata ? Czy wiedziałam, że zostawi mnie podczas ciąży i poronię ze stresu? Czy wiedziałam, że zdradzi mnie co najmniej z trzema dziewczynami ?

Nie wiedziałam. Zaryzykowałam. Mój błąd. Tylko czy aby na pewno błąd?
Czy podejmując inną decyzję, byłabym tak silna jak jestem teraz?
Czy ceną za bycie silną jest milion negatywnych doświadczeń ?
Może gdybym podjęła inną decyzję, byłoby inaczej.

Jednak życie zawsze daje nam śmiech i łzy, szczęście i smutek, myślę że w podobnych ilościach - nieważne którą drogą pójdziemy. Każda droga czegoś nas nauczy.

Podejmując określone decyzje dysponujemy ograniczonymi danymi - przede wszystkim nie wiemy czy to będzie dla nas dobre. W tym właśnie tkwi piękno podejmowania decyzji - nie zawsze da się przewidzieć ich wszystkie konsekwencje i dopiero patrząc wstecz... możemy powiedzieć "gdybym wtedy zrobiła to a nie to....". W danym momencie i w danej chwili oczywiście może się nam...

Naturalnie, jako urodzona marzycielka wprost przepadam za myśleniem o tym, że mój los jest zapisany w gwiazdach, dzięki temu często łatwo utożsamiać mi się z kobietami z powieści, które tak lubię czytać - marzycielkami powierzającymi swój los przeznaczeniu. W rzeczywistości jednak, jestem świadoma, że trzeba mu czasem pomóc, bierne czekanie znacznie utrudni mu doprowadzenie nas do miejsca i do ludzi, którzy są nam przypisani, więc działajmy - zaowocuje to w przyszłości. Znam siebie dobrze i tak samo dobrze wiem, że każdą ze swoich decyzji w przeszłości podejmowałam z istotnego dla mnie powodu. Ich skutki często boleśnie mnie dotykały, ale jak inaczej miałabym nabrać doświadczenia, które mam teraz? Nawet największe porażki często możemy potraktować jako swój osobisty sukces, jeśli tylko inaczej na nie spojrzymy. Poza tym żyję z przeświadczeniem, że z jakiegoś powodu znalazłam się tutaj, gdzie jestem teraz, z jakiegoś powodu w ostatniej chwili zmieniłam kierunek studiów, spontanicznie przeprowadziłam się do nowego miejsca, a przy tym w końcu zyskałam szansę na ogromny rozwój. Może w żadnej innej rzeczywistości nie odnalazłabym się tak dobrze jak w obecnej? A jeśli jest inaczej, wciąż mogę zrobić wszystko aby więcej zyskać niż stracić.

Naturalnie, jako urodzona marzycielka wprost przepadam za myśleniem o tym, że mój los jest zapisany w gwiazdach, dzięki temu często łatwo utożsamiać mi się z kobietami z powieści, które tak lubię czytać - marzycielkami powierzającymi swój los przeznaczeniu. W rzeczywistości jednak, jestem świadoma, że trzeba mu czasem pomóc, bierne czekanie znacznie utrudni mu doprowadzenie...

Gdybym mogła cofnąć się w czasie, nie słuchałabym rodziców. Piszę to jako świadoma i bardzo dorosła osoba. Bynajmniej nie jest to rodzaj młodzieńczego buntu.
Byłam nastolatką, która bardzo dobrze się uczyła. Jedyną moją wadą była potrzeba akceptacji i miłości. Nie mając jej w domu, szukałam jej u rówieśników płci męskiej. Krótko mówiąc: chciałam być kochana.
Niestety wychowałam się w rodzinie nakazów, zakazów i inwigilacji. Moi rodzice mieli chyba za dużo do czynienia z literaturą w stylu Orwella, bo postępowali tak, jakby byli jego wiernymi naśladowcami.
Ja się ich wtedy zwyczajnie bałam. I nigdy się oficjalnie nie sprzeciwiałam, nie buntowałam. W duchu aż się we mnie gotowało, ale na zewnątrz byłam grzeczna.
Dziś myślę: co tak naprawdę mogli mi zrobić? Szlabany miałam za pięć minut spóźnienia. I nie móc wyjść z domu było dla mnie największą karą.
A jakbym przyszła trzy godziny później i mimo nałożonej kary zakazu wychodzenia na najbliższy tydzień, kolejnego dnia znowu bym wyszła? I kolejnego znowu bym wyszła?
No co by mi zrobili?
Przywiązali do kaloryfera?
Wygoniliby z domu?
Myślę, że ich władza nade mną była w psychice. Nie bałam się bicia...
Podsumowując, gdybym mogła cofnąć czas, walczyłabym o moją wolność. O wolność jednostki.

Gdybym mogła cofnąć się w czasie, nie słuchałabym rodziców. Piszę to jako świadoma i bardzo dorosła osoba. Bynajmniej nie jest to rodzaj młodzieńczego buntu.
Byłam nastolatką, która bardzo dobrze się uczyła. Jedyną moją wadą była potrzeba akceptacji i miłości. Nie mając jej w domu, szukałam jej u rówieśników płci męskiej. Krótko mówiąc: chciałam być kochana.
Niestety...