„Lepiej nie pytaj!”

Znane porzekadło mówi, że kto pyta nie błądzi. Z drugiej strony „ciekawość to pierwszy stopień do piekła”. Paradoks? Owszem. Jednak życie pełne jest paradoksów, a z pewnością JEJ życie.
Wiola to spokojna, ułożona, introwertyczna dziewczyna o romantycznej duszy. Jest ostatnią osobą, którą można by posądzić o szalone przygody i choć usilnie stara się ich unikać, wciąż wpada w jakieś tarapaty. Uroczo nieporadna, trochę niezdarna i nieco zagubiona wśród ludzi, na każdym kroku przyciąga wyjątkowe osobistości, których historie splatają się z jej własną tworząc nieoczekiwaną karuzelę zdarzeń. Podczas gdy większość ludzi zapytana o to, co słychać odpowie „stara bieda”, ona ze śmiechem wykrztusi „Lepiej nie pytaj!” i zacznie opowiadać kolejną przezabawną anegdotę.
Niniejsza książka jest zbiorem pełnych autoironii opowieści, które udowadniają, że codzienność wcale nie musi być nudna!

„Lepiej nie pytaj!”

Znane porzekadło mówi, że kto pyta nie błądzi. Z drugiej strony „ciekawość to pierwszy stopień do piekła”. Paradoks? Owszem. Jednak życie pełne jest paradoksów, a z pewnością JEJ życie.
Wiola to spokojna, ułożona, introwertyczna dziewczyna o romantycznej duszy. Jest ostatnią osobą, którą można by posądzić o szalone przygody i choć usilnie stara się ich...

"Zamknięte marzenia"
Zawsze bujała w obłokach. Tak przynajmniej mówili inni. Romantyczna natura dziewczyny nijak się miała do obskurnego przedmieścia, na którym mieszkała. Postrzegana więc była jako dziwaczka...
Czy jako dorosła kobieta, porzuci dawne kompleksy i pokaże światu swoje prawdziwe oblicze? Może dobrą okazją stanie się przyjęcie spadku po dalekiej ciotce i przeprowadzka na warszawskie Powiśle? Może już pora otworzyć skrytkę z marzeniami i pozwolić im ujrzeć światło dzienne?

"Zamknięte marzenia"
Zawsze bujała w obłokach. Tak przynajmniej mówili inni. Romantyczna natura dziewczyny nijak się miała do obskurnego przedmieścia, na którym mieszkała. Postrzegana więc była jako dziwaczka...
Czy jako dorosła kobieta, porzuci dawne kompleksy i pokaże światu swoje prawdziwe oblicze? Może dobrą okazją stanie się przyjęcie spadku po dalekiej ciotce i...

,,Wieczna pomyłka''
Myślę, że przekonanie autorki do zaczerpnięcia inspiracji z mojego życia byłoby dobrym pomysłem, ponieważ całe moje życie jest jedną wielką pomyłką. Jestem dzieckiem-wpadką. Mam dwójkę starszego rodzeństwa, moi rodzice niekoniecznie marzyli o trzecim dziecku, a już na pewno nie o czwartym. Tak, dobrze czytacie, moja młodsza o minutę siostra bliźniaczka też należy do tej opowieści. Całe dzieciństwo byłyśmy mylone, dlatego dla żartu rodzice nazywali nas Pomyłkami. Urocze ponad normę, prawda? Dzieciństwo było usiane pomyłkami - ,,przypadkiem'' powiedziałam mało lubianej cioci co mówią o niej rodzice, omyłkowo skręciłam rowerem w lewo zamiast w prawo, co spowodowało poważny wypadek z autem jadącym za mną, ,,przypadkiem'' moja pięść wylądowała na nosie kolegi, który chciał pocałować moją siostrę, ale POMYLIŁYŚMY mu się. Te wszystkie pomyłki, wpadki i potknięcia towarzyszą mi już od ponad dwudziestu lat. Przypadkowo znalazłam męża, ponieważ była to osoba, na którą bardzo głośno i wyraźnie nakrzyczałam na ulicy, ponieważ miałam gorsze dni. Przypadkowo spodobałam mu się. Któregoś razu też nie planowaliśmy się upić, wylądować w łóżku i po dziewięciu miesiącach wspólnie walczyć kilka godzin na porodówce. Moje życie to pasmo pomyłek, jednak dzięki temu jest wyjątkowo barwne i bez zbędnego scenariusza.

,,Wieczna pomyłka''
Myślę, że przekonanie autorki do zaczerpnięcia inspiracji z mojego życia byłoby dobrym pomysłem, ponieważ całe moje życie jest jedną wielką pomyłką. Jestem dzieckiem-wpadką. Mam dwójkę starszego rodzeństwa, moi rodzice niekoniecznie marzyli o trzecim dziecku, a już na pewno nie o czwartym. Tak, dobrze czytacie, moja młodsza o minutę siostra bliźniaczka...

"Zezowate szczęście"

Trzeba mieć pecha by urodzić się 13-go a do tego w piątek. A do tego w nieźle zakręconej rodzinie. Prababcia rozmawiająca z duchami, babcia uprawiająca białą magię i bardzo religijna matka. Kim w takim razie jest Edyta? Normalną dziewczyną, co rusz pakującą sie w dziwne sytuacje, czy osobą, na którą trzeba bardzo uważać?
Edyta od dziecka ma dziwne szczęście do przyciągania zwariowanych ludzi a jeśli ma się coś komu dziwnego przydarzyć, to właśnie jej. A wszystko komplikuje się jeszcze bardziej, gdy w jej życiu pojawia się Janusz...

Niesamowicie zabawna opowieść o dziewczynie, która chciała zmienić świat. Może niedługo spotkasz ja na swojej drodze...

"Zezowate szczęście"

Trzeba mieć pecha by urodzić się 13-go a do tego w piątek. A do tego w nieźle zakręconej rodzinie. Prababcia rozmawiająca z duchami, babcia uprawiająca białą magię i bardzo religijna matka. Kim w takim razie jest Edyta? Normalną dziewczyną, co rusz pakującą sie w dziwne sytuacje, czy osobą, na którą trzeba bardzo uważać?
Edyta od dziecka ma dziwne...

Jestem egoistką - oto tytuł powieści.
To naprawdę paskudna... choroba. Pierwsze objawy pojawiły się, gdy miałam prawie dwa lata i urodził się mój brat. Nie chciałam go. Chciałam być sama. Walnęłam go jakąś zabawką i uciekłam. Oczywiście dostałam lanie.
Chodząc do pierwszej klasy, wpadałam w histerię, gdy musiałam dzielić się lalkami. Lubiłam, gdy siedziały jedna obok drugiej na moim tapczaniku. Z rozłożonymi sukienkami i misternymi fryzurami. Takie pełne godności. Po jaką cholerę było je dotykać? Mama zawsze robiła mi na złość i pozwalała innym się nimi bawić. Z bezsilności miałam ochotę kogoś zdzielić. Zaciskałam piąstki i... nic nie mogłam zrobić.
Można by się spodziewać, że marząc o tym, by być jedynaczką, walczyłam o rodzicielską miłość. Cóż... Oddałabym ją za darmo. Grzebiąc w historii mego dzieciństwa, można by doszukiwać się ideologii z kosmosu. Rzecz się po prostu działa.
No i zaszłam w ciążę. Cieszyłam się, że urodzę dziecko. A potem jak ręką odjął. Najpierw depresja poporodowa. A potem pustka. Ileż można się męczyć? Ktoś litościwy wydał diagnozę: brak instynktu macierzyńskiego. Może warto o tym napisać powieść...
Instynkt macierzyński podobno odpala się niczym program w komputerze. I jest.
Nie u wszystkich kobiet. Nie da się wcisnąć guzika, żeby to aktywować. Zostałam zaprogramowana inaczej.
I jestem... egoistką.
I też cierpię, bo nie umiem kochać jak inne kobiety.

Jestem egoistką - oto tytuł powieści.
To naprawdę paskudna... choroba. Pierwsze objawy pojawiły się, gdy miałam prawie dwa lata i urodził się mój brat. Nie chciałam go. Chciałam być sama. Walnęłam go jakąś zabawką i uciekłam. Oczywiście dostałam lanie.
Chodząc do pierwszej klasy, wpadałam w histerię, gdy musiałam dzielić się lalkami. Lubiłam, gdy siedziały jedna obok...

"Lekcje życia"

Miała pod górkę przez cały okres dorastania. Mama której nie było albo fizycznie, albo psychicznie. Była bardzo wrażliwa, więc łatwo jej było się załamać, ale zawsze jakoś się udawało. Ale teraz czas na to by zmienić życie i nauczyć się zdrowego myślenia.

To będzie opowieść o uczuciach. Trochę o smutku, ale będzie też dużo śmiechu. Od wzruszających chwil do depresyjnych wieczorów.

"Lekcje życia"

Miała pod górkę przez cały okres dorastania. Mama której nie było albo fizycznie, albo psychicznie. Była bardzo wrażliwa, więc łatwo jej było się załamać, ale zawsze jakoś się udawało. Ale teraz czas na to by zmienić życie i nauczyć się zdrowego myślenia.

To będzie opowieść o uczuciach. Trochę o smutku, ale będzie też dużo śmiechu. Od wzruszających chwil...

"Góra obornika i leżąca cegła, czyli miłość w czasie zarazy".
Nie chciała kolejnej miłości,
Nie wierzyła w romantyzm dla nastolatek,
Nie sądziła, że tak ją trafi.. a raczej jego.. cegła?
To stało się w tym roku, podczas ucieczki do codzienności w zwariowanym świecie epidemii.
Wśród zapachu stajni, rżenia koni, stukaniu wideł o podłoże dwie pary niebieskich oczu spojrzały na siebie. Nie pierwszy raz (możliwe, że setny) a jednocześnie jak nigdy wcześniej.
A wieczorem kiedy napięcie między nimi groziło porażeniem ludzi wokół poszli na spacer z psem, który był pretekstem dla schadzki.
W namiętnych uściskach tuż za domem napotkali wroga w postaci brukowanej ścieżki. On się potknął, ona upadła na niego, a cegła rozścieła mu głowę.. To był początek kiedy świat dla tej dwójki zawirował.
Nietuzinkowy początek miłości, o którą nie prosiłam? Ha, witajcie w moim świecie. A to dopiero początek zamieszania, które sprawiły we mnie jego niebieskie oczy.

"Góra obornika i leżąca cegła, czyli miłość w czasie zarazy".
Nie chciała kolejnej miłości,
Nie wierzyła w romantyzm dla nastolatek,
Nie sądziła, że tak ją trafi.. a raczej jego.. cegła?
To stało się w tym roku, podczas ucieczki do codzienności w zwariowanym świecie epidemii.
Wśród zapachu stajni, rżenia koni, stukaniu wideł o podłoże dwie pary niebieskich oczu spojrzały na...

Gorsza córka
Starsza siostra obarczona obowiązkami, co by tylko nie zrobiła: było źle, za słabo czy za mało. Nic nie przychodziło jej łatwo, na wszystko musiała ciężko pracować i nigdy nie usłyszała upragnionych słów: "Jesteśmy z ciebie dumni". Która z nas nie utożsami się z bohaterką, która poza siostrzaną rywalizacją i zazdrością podąża wyboistą drogą życia. Nowe wyzwania, miłości kryją kolejne zakręty. Czy młoda studentka wkraczająca w dorosłe życie nim sprosta? Wszystkiego dowiesz się zagłębiając się w lekturę...

Gorsza córka
Starsza siostra obarczona obowiązkami, co by tylko nie zrobiła: było źle, za słabo czy za mało. Nic nie przychodziło jej łatwo, na wszystko musiała ciężko pracować i nigdy nie usłyszała upragnionych słów: "Jesteśmy z ciebie dumni". Która z nas nie utożsami się z bohaterką, która poza siostrzaną rywalizacją i zazdrością podąża wyboistą drogą życia. Nowe...

„Ten co pisał programy dla komputerów i opisywał ludzkie przeżycia”
Od kiedy zaczął czytać zainteresował się naukowo-techniczną działalnością człowieka. Pochłonęły go czasopisma techniczne, najpierw ogólne a potem elektroniczne. Lubił też powieści i opowiadania fantastyczno-naukowe zwłaszcza młodzieżowe. W końcu szkoły średniej postawił na najnowocześniejszą elektronikę, bo tę cyfrową z jej awangardową gałęzią jaką stawała się informatyka, a zwłaszcza programowanie komputerów.
Zdał na politechniczną informatykę by dzięki jej komputerom doskonalić swą sztukę ich programowania w zapomnianych już językach takich jak ALGOL, PASCAL czy FORTRAN. Przeganiał program nauczania angażując się w działalność koła naukowego informatyki i zdobywając nagrody w ogólnopolskich konkursach. Po obronie pracy magisterskiej został asystentem na politechnice prowadząc badania naukowe zwłaszcza w zakresie nowatorskiej wtedy dziedziny - sztucznej inteligencji.
Kiedy obronił doktorat pochłonęło go hobby polegające na pisaniu tekstów literackich. Początkowo pisał dla dzieci starając się w opowiadaniach i tekstach piosenek przybliżyć im informatykę. Z czasem więcej uwagi zwracał na przekazywanie emocji i adresował swoje powieści do dojrzałego odbiorcy. Na nagrobku wyryto mu refren jego piosenki o przyjacielu walczącym z rakiem kości z pomocą gry komputerowej:

Bo ja gram o moje życie
walcząc w wirtualnym świecie
każdy punkt mi daje siły
w świecie gry i w tym prawdziwym

„Ten co pisał programy dla komputerów i opisywał ludzkie przeżycia”
Od kiedy zaczął czytać zainteresował się naukowo-techniczną działalnością człowieka. Pochłonęły go czasopisma techniczne, najpierw ogólne a potem elektroniczne. Lubił też powieści i opowiadania fantastyczno-naukowe zwłaszcza młodzieżowe. W końcu szkoły średniej postawił na najnowocześniejszą elektronikę, bo...

Valeria w lustrze[bookLink]4946422|Valeria w lustrze[/bookLink]

Valeria w lustrze[bookLink]4946422|Valeria w lustrze[/bookLink]

 [bookCover]4946422|Valeria w lustrze[/bookCover]