Znam taką parę, której historia miłości to wyboista droga. Grześ i Marta mieli się ku sobie od podstawówki. Pisali do siebie liściki i wrzucali do plecaków, jednak po zakończeniu szkoły ich drogi się rozeszły. Poszli do innych szkół. On kochliwy wchodził w różne związki, kiedy mijali się na ulicy w rodzinnym miasteczku wymieniali tylko zdawkowe pozdrowienia. Przełomowe okazały się urodziny jednego ze wspólnych przyjaciół podczas których, pocałowali się w czasie tańca. Wtedy trudno im było zaprzeczyć, że coś do siebie czują. Jednak zanim ich miłość na dobre rozkwitła Grześ poszedł do wojska a Marta wyjechała do pracy za granicą. Odległość i brak możliwości kontaktu, bo przypadło to na lata 90. zrobiły swoje i oboje postanowili iść własną drogą. Marta w Hiszpanii zaszła w ciążę i urodziła córeczkę. Grzegorz po wojsku nigdzie nie potrafił zagrzać na dłużej miejsca do czasu kiedy Marta wróciła do Polski. Ona wróciła do rodziców aby od nowa układać sobie życie, a on poczuł potrzebę stabilizacji. Ostrożnie podeszli do tego co jest między nimi i na stabilnych fundamentach stworzyli wspaniałe małżeństwo.

Znam taką parę, której historia miłości to wyboista droga. Grześ i Marta mieli się ku sobie od podstawówki. Pisali do siebie liściki i wrzucali do plecaków, jednak po zakończeniu szkoły ich drogi się rozeszły. Poszli do innych szkół. On kochliwy wchodził w różne związki, kiedy mijali się na ulicy w rodzinnym miasteczku wymieniali tylko zdawkowe pozdrowienia. Przełomowe...

Poznali się w akademiku. Ona przyjechała na wymianę studencką, do tej pory mieszkała z rodzicami. On z domu wyjechał zaraz po maturze, poznawać studencki świat i próbować dorosłości. Kiedy weszła do przydzielonego jej pokoju, on właśnie robił w nim pełne przemeblowanie, bo jego kumpelce z roku, a jej niepoznanej jeszcze współlokarorce nie poobało się zastane ułożenie mebli. Zwyczajnie się zakumplowali i, przynajmniej dla niej, nic nie świadczyło o tym, że będą razem.
Skończył się semestr wymiany, wróciła do domu, na swoją uczelnię. Wszystko było ok, ale czasem jej czegoś brakowało. Nie potrafiła powiedzieć czego.
W końcu postanowiła się przeprowadzić. Zmienić uczelnię, miasto, sposób życia.
Pół roku później zostali parą. 5 lat później wzieli ślub. Oboje wierzą, że to nie koniec, a początek ich historii.
Kim są?
To ja i mój mąż. Ja przez wiele lat twierdziłam, że zmieniłam wtedy życie wyłącznie dla siebie. On i nasi przyjaciele, że ewidentną, choć może nieuświadomioną przyczyną był on. Najwidoczniej mieli rację :)

Poznali się w akademiku. Ona przyjechała na wymianę studencką, do tej pory mieszkała z rodzicami. On z domu wyjechał zaraz po maturze, poznawać studencki świat i próbować dorosłości. Kiedy weszła do przydzielonego jej pokoju, on właśnie robił w nim pełne przemeblowanie, bo jego kumpelce z roku, a jej niepoznanej jeszcze współlokarorce nie poobało się zastane ułożenie mebli....

Zamieszkaliśmy w tym samym mieszkaniu studenckim i połączyła nas nieumiejętność obsługi sprzętu AGD (a po cichu powiem, że i niechęć do wykonywania owej czynności). Nasz znajomy, widząc nasze nieudolne próby uruchomienia pralki, załamał się, mówiąc: "Boże, gdybyście wy byli małżeństwem, w waszym domu nic nie byłoby zrobione!". Spojrzeliśmy na siebie, powiedzieliśmy do siebie "Mężu"/ "Żono" i już tak zostało. Byliśmy parą idealną: ja nie lubiłam mówić, on nie lubił słuchać, a i tak rozumieliśmy się bez słów. On był mężem idealnym, bo miał w pracy catering i sam prał swoje rzeczy (jak już ogarnęliśmy pralkę). Ja byłam żoną idealną, bo nie czepiałam się, gdy szedł z kumplami na piwo i od czasu do czasu zmuszałam się żeby posprzątać (umówiliśmy się, że sprząta ten, komu bałagan przeszkadza bardziej).
A skończyło się po 4 latach po głupiej rozmowie w barze w obecności kolegi męża:
- Nie pij tyle.
- Bo co?
- Bo będzie rozwód.
- Ludzie, kto da wam rozwód? Mało kto tak pasuje do siebie jak wy. Nikt wam nie uwierzy w niezgodność charakterów. Macie jakiś inny powód?
- Hobby mojego męża to picie.
- Hobby mojej żony to wydawanie moich ciężko zarobionych pieniędzy.
- Ludzie, on pije, ona trzyma kasę. Normalna polska rodzina. Żaden powód. Chyba będziecie musieli siebie zdradzić. Ona tego nigdy nie zrobi, więc ty będziesz musiał...
- Chwilowo mi się nie chce, ale pomyślę o tym.
I pomyślał.

Zamieszkaliśmy w tym samym mieszkaniu studenckim i połączyła nas nieumiejętność obsługi sprzętu AGD (a po cichu powiem, że i niechęć do wykonywania owej czynności). Nasz znajomy, widząc nasze nieudolne próby uruchomienia pralki, załamał się, mówiąc: "Boże, gdybyście wy byli małżeństwem, w waszym domu nic nie byłoby zrobione!". Spojrzeliśmy na siebie, powiedzieliśmy do...

Lata przed II Wojną Światową, gdzieś na kresach wschodnich na terenie obecnej Ukrainy poznali się Helena i Zygmund. Bardzo się pokochali, a w konsekwencji wzięli ślub. Nie było im jednak dane spłodzić potomstwa, ale byli bardzo szczęśliwi, aż przyszła wojna. Zygmund poszedł do armii, a jego Ukochana nie mogąc znieść myśli, że może go stracić poszła za nim, jako sanitariuszka. Niestety jak to na wojnie, trudno się odnaleźć. Ktoś może powiedzieć, że najważniejsze to przeżyć. W zasadzie tak, ale jeśli przeżyć bez drugiej połowy to jak żyć z połową serca? Oboje przeżyli, lecz wojna była okrutna. Nigdy się nie spotkali na froncie, a po wojnie trafili w różne miejsca w nowej Polsce. Nigdzie nie było dokumentów, nie było jak się znaleźć. Zygmund odpuścił pierwszy poszukiwania i rozpoczął nowe życie z nową partnerką, z którą spłodził potomstwo. Helena nigdy się nie pogodziła z jego stratą. Szukała go uparcie, nie pozwalała mówić że jest wdową. Po wielu latach udało się jej. Znalazła Zygmunta, ale on już miał nowe życie, nową rodzinę. Ona go jednak kochała do końca. Była gotowa przyjąć go do domu z miejsca, choćby przyszedł jak włóczęga. W swoim mieszkanku miała kapcie, szczoteczkę do zębów, przybory do golenia i męskie ciuchy, które kupiła dla niego. Tak się jednak nie stało, do końca swych dni żyli oddzielnie, choć dla Heleny życie było tylko wiecznym oczekiwaniem, bo jak żyć bez połowy serca?
Historia jest prawdziwa, choć imiona zmienione, podejrzewam, że takich historii w Polsce i nie tylko, było wiele.

Lata przed II Wojną Światową, gdzieś na kresach wschodnich na terenie obecnej Ukrainy poznali się Helena i Zygmund. Bardzo się pokochali, a w konsekwencji wzięli ślub. Nie było im jednak dane spłodzić potomstwa, ale byli bardzo szczęśliwi, aż przyszła wojna. Zygmund poszedł do armii, a jego Ukochana nie mogąc znieść myśli, że może go stracić poszła za nim, jako...

Ela i Janusz są właśnie taką parą. Poznali się dzięki moim rodzicom. Ona była najlepszą koleżanką mamy, a on kuzynem mojego taty. Od razu się polubili. Ela to niebanalna i przebojowa kobieta. Janusz to wiecznie zabiegany i "w drodze" facet.
Choć od początku mieli się ku sobie, to zawsze coś im przeszkadzało by być razem.
On wiecznie zapracowany, ona nie chciała się przeprowadzić, on opiekował się ojcem, ona schorowaną matką...
W końcu los spłatał im figla. Janusza "złapała" na ciążę inna kobieta. Było szybkie wesele i jeszcze szybszy rozwód.
Ela, gorliwa katoliczka, nie mogła się z tym pogodzić.
Po latach znów się spotkali. Zupełnie jak w piosence:
Kobieta po przejściach, mężczyzna z przeszłością,
Bardzo się męczą, męczą przez czas długi,
Co zrobić, co zrobić z tą miłością?
Znów się spotykają. On już nie ma ojca, ale sam nim został. Ona już nie będzie matką, ale swoją matką się opiekuje. Nadal w drodze, nadal w pośpiechu i nadal prawie razem, chociaż w gruncie rzeczy osobno.
Dla rodziny są niczym para, choć publicznie wciąż się do tego nie przyznają, bo nie mają już czystych kart w swojej historii.

Ela i Janusz są właśnie taką parą. Poznali się dzięki moim rodzicom. Ona była najlepszą koleżanką mamy, a on kuzynem mojego taty. Od razu się polubili. Ela to niebanalna i przebojowa kobieta. Janusz to wiecznie zabiegany i "w drodze" facet.
Choć od początku mieli się ku sobie, to zawsze coś im przeszkadzało by być razem.
On wiecznie zapracowany, ona nie chciała się...

Jest taka para. Właściwie to o sobie. Bartosz i Martyna. Spotkaliśmy się właściwie przypadkiem, dzięki wspólnej znajomej. Spodobała mi się pewnego razu dziewczyna, wiedziałem, kim jest, ale nie wiedziałem o niej nic. Ino tyle, że z rodziny inteligenckiej. Długo szukałem sposobu jak zagadać, ale nic nie wskórałem, bo zawsze miałem z tym problem. Przypadek chciał, że mieliśmy wspólną znajomą… Pogadała wtedy z Martyną, czy nie chciałaby poznać super chłopaka? Była na tak. Super chłopak to łata doklejona przez znajomą. O sobie mam niskie mniemanie. Wtedy poszedłem na całość. Był wtedy akurat luty 2020. Miałem szczęście, bo miała urodziny 2 dni przed walentynkami. Zaszalałem, podjechałem pod jej dom, zaraz przed robotą, i wrzuciłem kartkę urodzinową z liścikiem, tam życzenia, i zaproszenie do kina. Zachowałem się jak wariat, prawie jak Martin Riggs z Zabójczej Broni. Poszła ze mną do kina. Niby dobrana para, ale byłem jednak dla niej ciut za poważny, myślała, że od razu chce ją złapać i już nie wypuścić. Dziś tylko się mijamy bez słowa. Efekt uboczny? Śni mi się ona czasem, i prawie non stop widzę jej czerwone Renault CLIO… Także mam to samo, co sierżant Cruchot wszędzie ją widzę, jak on swoją córkę haha.

Co było przeszkodą? Zabrakło rozmów albo po prostu poszedłem na całość, wytoczyłem działa z za dużym kalibrem… Stąd nieporozumienie, który spowodował, że zamilkliśmy na amen.

Dziś myślę, że nic z tego nie będzie, bo ona inteligentka a Ja robotnik-artysta, dwa różne światy.

Jest taka para. Właściwie to o sobie. Bartosz i Martyna. Spotkaliśmy się właściwie przypadkiem, dzięki wspólnej znajomej. Spodobała mi się pewnego razu dziewczyna, wiedziałem, kim jest, ale nie wiedziałem o niej nic. Ino tyle, że z rodziny inteligenckiej. Długo szukałem sposobu jak zagadać, ale nic nie wskórałem, bo zawsze miałem z tym problem. Przypadek chciał, że mieliśmy...

Ja bardzo dobrze znam taką parę. Aby nie ujawniać ich danych bez pozwolenia przytoczę tylko imiona: Patryk oraz Iza. Poznali się jeszcze w podstawówce. Podobno Patrykowi wystarczyło jedno spojrzenie, a Izie całe dwa, ale w każdym razie złączyli się w jeden dzień.
Na samym początku przeszkodziła im męska ambicja Patryka. Chłopak obiecał sobie, że do skończenia podstawówki choć raz będzie współżył z dziewczyną. Iza nie była taka porywna i zdecydowała się z nim zerwać, gdyż była pewna, że z takim podejściem ją zdradzi i złamie serce.
Jednak obojgu serce krwawiło, więc znowu się zeszli. Wyglądało na to, że wszystko będzie dobrze, gdy nieoczekiwanie okazało się, że dziewczyna Patryka jest fanem Justina Biebera, co było według uznania jego kolegów z klasy niewybaczalnym grzechem. Chłopcy go wyśmiali, tak samo jak Izę. Patryk długo nie pokazywał się w szkole, a Iza również i przez długi czas nie odzywali się do siebie.
Jednak jak się pewnie każdy domyśla, to jeszcze nie koniec. Dostali się do tego samego liceum, co przełamało wszelkie bariery. Znów stali się szczęśliwą parą, jednak znowu im coś przeszkodziło. Fakt, że Patryk miał alergię na kota, a dziewczyna miała piękną ruda kuleczkę, o czym chłopak nie widział. Kiedy byli u Izy, na twarzy Patryka wystąpiła masa pryszczy. Chłopak się wkurzył i na nią nakrzyczał, a ona powiedziała, że nie będzie z takim brzydalem chodziła.
No cóż... Jakie głupoty mogą rozdzielić ludzi. Miłość jest dla nas dalej nieodgadniona i za pewno jeszcze długo nie będzie, gdyż Patryk i Iza mieli jeszcze dużo schadzek i rozłąk. Z tego co mi wiadomo na tą chwilę to są parą, ale na jak długo, to nikt nie jest pewny. Czasem mam wrażenie, że właśnie takie częste zrywanie ze sobą jest nitką, która wiąże ich obojga.

Ja bardzo dobrze znam taką parę. Aby nie ujawniać ich danych bez pozwolenia przytoczę tylko imiona: Patryk oraz Iza. Poznali się jeszcze w podstawówce. Podobno Patrykowi wystarczyło jedno spojrzenie, a Izie całe dwa, ale w każdym razie złączyli się w jeden dzień.
Na samym początku przeszkodziła im męska ambicja Patryka. Chłopak obiecał sobie, że do skończenia podstawówki...

Dokładnie tak było z moim mężem. Poznaliśmy się, gdy miałam 16 lat, ale on zaczął spotykać się z moją przyjaciółką. Ich związek trwał chwilę, ale wiadomo jak to jest, z byłym przyjaciółki się nie spotykamy. Niemniej jednak zawsze byliśmy przyjaciółmi. Bardzo często się widywaliśmy, na wszelkie imprezy chodziliśmy razem, natomiast gdy któreś z nas odważyło się podjąć jakiś krok to drugie zawsze miało aktualnie kogoś. Każdy powtarzał, że pasujemy do siebie idealne, ale jakoś nie było nam po drodze.
Po pewnej imprezie wylądowaliśmy razem w łóżku, po czym nie rozmawialiśmy ze sobą prawie rok. Dopiero później wspólny wypad ze znajomymi w góry pozwolił nam szczerze pogadać i nasza przyjaźń powróciła, a powoli zaczęła przeradzać się w związek. Mając 28 lat wyszłam za niego za mąż i uważam, że to najlepsze co mnie w życiu spotkało, wyjść za mąż za swojego najlepszego przyjaciela. Tego życzę każdemu.

Dokładnie tak było z moim mężem. Poznaliśmy się, gdy miałam 16 lat, ale on zaczął spotykać się z moją przyjaciółką. Ich związek trwał chwilę, ale wiadomo jak to jest, z byłym przyjaciółki się nie spotykamy. Niemniej jednak zawsze byliśmy przyjaciółmi. Bardzo często się widywaliśmy, na wszelkie imprezy chodziliśmy razem, natomiast gdy któreś z nas odważyło się podjąć jakiś...

Niespokojna krew[bookLink]4938402|Niespokojna krew[/bookLink]

Niespokojna krew[bookLink]4938402|Niespokojna krew[/bookLink]

 [bookCover]4938402|Niespokojna krew[/bookCover]