[4],[10],[9]

W tę ‘Bardzo cichą noc’ ‘Wędrująca Ziemia’ snuła smętne ‘Wigilijne opowieści’, zostawiając ‘Marny’ ‘Ślad’ w ‘Krainie Nocy’. Księżyc wyszedł zza chmur, by spojrzeć na swoje ‘Królestwo’ – ‘Królestwo dusz’. ‘Stalowe niebo’ wyłoniło się z ‘Mroku nad Tokyoramą’. Szeptem ‘Powiedział księżyc’ w stronę ‘Wybrzeża Snów’:

- ‘Czas na ciszę’. ‘Poza mną’ tylko ta wszędobylska ‘Czerń’ pulsuje w rytm ‘Melodii mgieł dziennych’.

‘Okrutnie piękny’ Księżyc wyciągnął swoje ‘Srebrne skrzydła’. ‘Realny świat’ go przestał interesować. Jego ‘Utracona miłość’ zostawiła głębokie ‘Blizny’. ‘Bez reszty’ oddał się marzeniu o ‘Wieloświecie’, układając ‘Listy pełne marzeń’ do ‘Siostry słońca’, która była trzymana ‘Pod kluczem’ ‘W labiryncie’, ‘Tam, gdzie milczą róże’. To ‘Dla jej dobra’ zgadzał się na ‘Całopalenie’. Ale miał już dość. Nie czuł ‘Strachu’ jak niegdyś. Wiedział, że po jego odejściu nastąpi ‘Czas zmian’, który będzie się ciągnął od ‘Saturna’ do ‘Marsa’, a może i dalej. Nie przerażał go już ‘Czarny świt’, bez ‘Konferencji ptaków’. Ucichnie ten ‘Śpiew bezimiennych dusz’. Trudno! To ‘Odwet’ za całe to ‘Świąteczne nieporozumienie’. ‘Nic więcej’ – powtórzył w myślach.

‘Zgodnie z planem’ udał się do ‘Chaty na krańcu świata’, zostawiając ‘Czarne Miasto’ za sobą. ‘Ostatni rozdział’ zapisał się w niespełna ‘Trzy godziny’. ‘Totalna magia’ zgasła z nagła jak ‘Kaprys milionera’ o ‘Krokodylu w doniczce’.

‘Co nam zostało’?

 ‘Złodziejka świąt’ zniszczyła ‘Boski znak’. Pozostał niezrozumiały ‘Paradoks’ jako ‘Lekarstwo dla duszy’.

 

[4],[10],[9]

W tę ‘Bardzo cichą noc’ ‘Wędrująca Ziemia’ snuła smętne ‘Wigilijne opowieści’, zostawiając ‘Marny’ ‘Ślad’ w ‘Krainie Nocy’. Księżyc wyszedł zza chmur, by spojrzeć na swoje ‘Królestwo’ – ‘Królestwo dusz’. ‘Stalowe niebo’ wyłoniło się z ‘Mroku nad Tokyoramą’. Szeptem ‘Powiedział księżyc’ w stronę ‘Wybrzeża Snów’:

- ‘Czas na ciszę’. ‘Poza mną’ tylko ta...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[1][12][14] ale preferuję [1]

Wigilijna niespodzianka.

Te święta nie zapowiadały się uroczyście mimo że wokół panował już ich nastrój. Wyjrzałam przez okno, za którym wirowały śnieżnobiałe zwiastuny białej, zimowej kołderki, która stopniowo okrywała wszystko wokół, nie pytając o pozwolenie. Wydawało się to tak naturalne i swobodne, że nikomu nie przyszło na myśl, by zaprotestować.

Moją duszę także skrywał zimowy chłód, który niczym lodowe iskierki wbijał się w moje serce. Spojrzałam w niebo szukając pierwszej wigilijnej gwiazdki na bezchmurnym niebie a potem na stół, na którym każdego roku pyszniły się różnokolorowe potrawy, zapraszając i wabiąc swoim zapachem. Dziś był on surowy, pusty, bez magicznej oprawy… bo kogoś przy nim zabrakło.

Cofnęłam się myślami do poprzedniej Wigilii, kiedy robiliśmy razem naszą listę pragnień, spisując je na osobnych kartkach i wkładając do czerwonych kopert. Tak powstały nasze LISTY MARZEŃ, wśród których zabrakło jednego: byśmy byli zawsze razem. To wydawało się nam tak oczywiste, że nie potrzebowaliśmy tego zapisywać. Podarowałeś mi wówczas uroczą mordkę. Daliśmy mu na imię Mopsik. MOPSIK sprawiał wrażenie, jakby CHCIAŁ ZOSTAĆ RENIFERKIEM akceptując swoje kolorowe ubranko. Cieszyliśmy się z jego figlarnych podskoków, szczeknięć i mruknięć. Wyglądało to tak jakby chciał przemówić do nas LUDZKIM GŁOSEM.
Dziś tylko ta psia mordka daje mi pocieszenie i sprawia, że Wigilia nie będzie dla mnie zupełnie samotnym czasem.

Nagle w tę BARDZO CICHĄ NOC wdarł się dźwięk, natarczywy, a jednak dający nadzieję. Ktoś stukał do drzwi. Z początku myślałam, że to tylko moja wyobraźnia, niewyraźne echo moich myśli. Jednak pukanie powtórzyło się a Mopsik zaintrygowany, podbiegł do drzwi starając się wyczuć, tego kto stał za nimi. Nie szczekał, więc nie mógł to być nikt, kogo mogłabym się obawiać. On zawsze wyczuwał złych ludzi. Porzuciłam bez namysłu widok ścielący się za oknem.

-Kto tam? -Zapytałam z bijącym mocno sercem
Cisza.
Powtórzyłam pytanie ale nadal nikt mi nie opowiedział. Gdy już zamierzałam odejść, usłyszałam ciche:
- To ja…

Tysiące myśli pojawiło się w mojej głowie. Jak to, czy to możliwe? Minęły zaledwie dwa dni, gdy zobaczyłam cię z nią i wówczas świat mi się zawalił. Nie mogłam uwierzyć, w to co widzę. Szliście obok siebie trzymając się pod rękę, lekko, z uśmiechem, z błyskiem w oczach i zajęci rozmową tak bardzo, że nie widziałeś mnie, stojącej niedaleko, tuż za wami. Serce rozsypało mi się na tysiące drobnych smuteczków, rozczarowań i emocjonalnych szpilek. Nagle nasze spojrzenia się spotkały. Twoje zaskoczone i niepewne, z gasnącym blaskiem radości i moje-puste, bez życia… Chciałeś podbiec, ale mnie już tam nie było.

Teraz stoisz po drugiej stronie drzwi a ja nie wiem, co mam myśleć, co powiedzieć? Otworzyć?

Szczęknął zamek pod naporem klucza.

Skrzypnęły drzwi.

Mopsik radośnie szczeknął a ja przepadłam w twoich bursztynowych oczach. Była w nich niepewność niezadanych pytań obok czającej się za nimi miłości. Nie zrozumiałam tego od razu.

- Mogę wejść?
- Wejdź. Dziś jest wyjątkowy czas i nikogo nie powinno się zostawiać za drzwiami.
-Martwiłem się, bo nie odpowiadasz na moje smsy, nie odbierasz telefonu… Moja siostra mówiła…
- Siostra? Nie wiedziałam, że masz siostrę.
-Tak. Mam. Dowiedziałem się niedawno. Okazało się, że zostaliśmy rozdzieleni, gdy byliśmy mali i przebywaliśmy w Domu Małego Dziecka. Ja otrzymałem nowy dom. Ona miała mniej szczęścia… Szukaliśmy się wzajemnie od jakiegoś czasu i dopiero teraz udało się nam spotkać po tylu latach.
-Przedwczoraj widziałam cię z siostrą?
-Tak. Chciałem wyjaśnić to ŚWIĄTECZNE NIEPOROZUMIENIE a potem podarować ci piękne WIGILIJNE OPOWIEŚCI i DWANAŚĆIE RANDEK NA GWIAZDKĘ, a potem kolejnych dwanaście i ich wielokrotność. Bo nic się nie zmieniło… bo nadal Cię kocham.

Teraz już wiedziałam, że to będą cudowne, GORĄCE ŚWIĘTA a ty jesteś moim najlepszym prezentem.

[1][12][14] ale preferuję [1]

Wigilijna niespodzianka.

Te święta nie zapowiadały się uroczyście mimo że wokół panował już ich nastrój. Wyjrzałam przez okno, za którym wirowały śnieżnobiałe zwiastuny białej, zimowej kołderki, która stopniowo okrywała wszystko wokół, nie pytając o pozwolenie. Wydawało się to tak naturalne i swobodne, że nikomu nie przyszło na myśl, by...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[2] [4] [12]

Minęło wiele czasu. Szereg wydarzeń sprawił, że nie mogliśmy być razem. Wiedziałam, że pragnie tego równie mocno jak ja. Te wszystkie, niespokojne lata, dziś były dla mnie odległą przeszłością. W końcu nadszedł ten dzień. Z początku umysł podpowiadał mi, że to podstęp, ale nie tym razem. Czekam z niecierpliwością. Jest chłodny, wigilijny wieczór. Mróz pozostawia po sobie ślad na każdym oknie, a drogę pokrył biały puch. Kolorowe światła, którymi ozdobione są prawie wszystkie domy w okolicy, migoczą intensywnie. Podjechał samochód, drzwi trzasnęły sekundę później i w tym momencie usłyszałam kroki, które z dystansem zmierzały w stronę drzwi wejściowych. Wychyliłam się zza okna, nasze oczy się spotkały. Jedyne o czym pomyślałam w tej chwili to to, że kocham go bez reszty. Otwierając mu drzwi, zaparło mi dech w piersiach. Widzę, że jemu również.
- Dlaczego tak długo? - To jedyne co przyszło mi na myśl. Myślałam, że zdenerwuje go ta uwaga, ale on nie mógł oderwać ode mnie wzroku.
- Kocham Cię. - Powiedział to donośnie, patrząc na mnie swoimi niebieskimi oczami. Jego płaszcz zdążył okryć śnieg. Rzucił się w moją stronę i mocno się we mnie wtulił.
- Ja Ciebie też. Bądź przy mnie, na zawsze.
To najpiękniejszy prezent pod choinkę, jaki mogłam sobie wymarzyć. To ten ostatni rozdział, który zapamiętuje się do końca życia. Nie zawsze kończy się dobrze, ale to nas już nie dotyczy. Oboje jesteśmy spragnieni, by żyć. Żyć razem i tylko razem, nie ma innej możliwości. Jeszcze będzie przepięknie. Jak wcześniej mogłam wątpić w świąteczny cud?

[2] [4] [12]

Minęło wiele czasu. Szereg wydarzeń sprawił, że nie mogliśmy być razem. Wiedziałam, że pragnie tego równie mocno jak ja. Te wszystkie, niespokojne lata, dziś były dla mnie odległą przeszłością. W końcu nadszedł ten dzień. Z początku umysł podpowiadał mi, że to podstęp, ale nie tym razem. Czekam z niecierpliwością. Jest chłodny, wigilijny wieczór. Mróz...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[2] [1] [5]

Dzisiaj wigilia. Już od samego rana czuje tę niesamowitą atmosferę ogarniająca cały dom. Mama krząta się w kuchni, kusząc wszystkich zapachami, które z niewiadomych powodów stają się zupełnie wyjątkowe właśnie dzisiaj. Jak co roku choinka jest śliczna i pachnąca. Ten rok jest wyjątkowy, ponieważ w tym roku to my jedziemy do dziadków, a nie oni do nas.
Zbliża się godzina 17.00. Mama z tatą pakują jedzenie do toreb. Ja z rodzeństwem biegam im między nogami przeszkadzając i bardzo niecierpliwiąc się. Moja mama zawsze mówiła, że ma nadzieję, że tę przepiękną noc będzie można nazwać mianem „Bardzo cichej nocy”
Kiedy wszyscy wsiedliśmy do samochodu, wyruszyliśmy w drogę. Wraz z rodzeństwem liczyliśmy ile zobaczymy udekorowanych światełkami balkonów.
Po dotarciu na miejsce drzwi otworzyli nam nasi kochani dziadkowie. Od razu ja, siostra i brat rzuciliśmy się w ich objęcia.
Mama z babcią zajęła się dokańczaniem jedzenia w kuchni. Tata z dziadkiem i wujkiem zaczęli miło gawędzić przy stole. A nasza najmniejsza trójka siedziała na dywanie bawiąc się z naszym ukochanym pieskiem. Zawsze mieliśmy nadzieję, że piesek właśnie w święta przemówi do nas „Ludzkim głosem”.
Zadzwonił dzwoneczek, to oczywisty znak, że pora zasiąść do stołu. Babcia z mamą nakładają jedzenie. Zajadamy się wszyscy. Nikt nie gotuje lepiej niż moja babcia z mamą!
Po skończeniu jedzenia z rodzeństwem już wymieniamy sprytne spojrzenia, wiedząc, że już nie długo prezenty! Według tradycji teraz powinnyśmy pójść do innego pokoju, aby przez okno móc wyglądać za Mikołajem. Oczywiście w tym roku zrobiliśmy tak samo.
Stoimy przy oknie przyglądając się niebu i opowiadając sobie co byśmy chcieli dostać. Można powiedzieć, że nasze listy to „Listy pełne marzeń”.
Nagle słyszymy, że w salonie ktoś chodzi. Wszyscy się zrywamy z nóg i biegnie prosto tam. W salonie pełno prezentów pod choinką, a koło niej stoi Mikołaj. Przyglądam się mu bardzo uważnie a to mój Tata przebrany za Mikołaja…
O to moja historia jak się dowiedziałam o nieistnieniu Mikołaja i jak zrozumiałam co jest najważniejsze w tym pięknym czasie!
Życzę wszystkim najpiękniejszych świąt !!!

[2] [1] [5]

Dzisiaj wigilia. Już od samego rana czuje tę niesamowitą atmosferę ogarniająca cały dom. Mama krząta się w kuchni, kusząc wszystkich zapachami, które z niewiadomych powodów stają się zupełnie wyjątkowe właśnie dzisiaj. Jak co roku choinka jest śliczna i pachnąca. Ten rok jest wyjątkowy, ponieważ w tym roku to my jedziemy do dziadków, a nie oni do nas.
Zbliża...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[11] [13] [2]
Był ciemny wigilijny wieczór. Stałam przy oknie i patrzyłam jak białe płatki śniegu zasypują ulice. Był to pierwszy śnieg w tym roku. Wszyscy myśleli już, że nie będziemy mieć białych świąt, a jednak jedno życzenie z mojej listy pełnej marzeń się spełniło.
- Konstancjo, chodź wreszcie do nas - powiedziała moja babcia.- Przecież wiesz, że on już nie przyjdzie. Mówiłam ci, że tak będzie.
Miała na myśli Aleksa. Był on moim chłopakiem, ale od jakiegoś czasu nasze drogi się rozbiegały. Nie chciałam tego, ale widocznie tak miało być. Moja rodzina nie przepadała za nim za bardzo. Uważała, że nie jest dla mnie dobry, ale to było moje życie i ja o nim decydowałam.
Odwróciłam się od okna i powoli podeszłam na moje miejsce przy stole. Obok mnie siedziała Laura - moja starsza siostra wraz ze swoim mężem Danielem. Ich córki już kręciły się przy choince i patrzyły jakby się tu dostać do prezentów.
- Możemy już otworzyć prezenty, mamusiu? - zapytała się Tosia.
- Nie skarbie - odpowiedziała Laura. - Jeszcze nie ma gwiazdki na niebie.
Na te słowa Marcelinka podbiegła do okna i przycisnęła do niego swój mały nosek.
- A właśnie, że jest - pisnęła i wskazała na coś w oddali.- Ciociu Konstancjo, zobacz!
Podeszłam do okna i przez nie wyjrzałam, ale nic nie dostrzegłam. Mała znów wskazała paluszkiem coś co uznała za gwiazdkę. Już chciałam jej powiedzieć, że musiało jej się coś przewidzieć, gdy nagle zadzwonił dzwonek do drzwi. Marcelinka wyminęła mnie i pobiegła razem ze swoją siostrą w stronę drzwi.
Dobiegł mnie stamtąd znajomy głos i nagle do salonu wkroczył Aleks cały w śniegu. Dziewczynki ciągnęły go w moją stronę. Nie mogłam uwierzyć, że go widzę. Myślałam, że już nie przyjdzie.
- Przepraszam że tak późno - powiedział.
- Co tu robisz? - spytałam zdziwiona, bo myślałam, że to już koniec naszego związku.
- Przyszedłem, bo nadal Cię kocham.
Łzy napłynęły mi do oczu. Wiedziałam, że to zwykłe świąteczne nieporozumienie i że babcia Matylda myliła się co do niego.
- Dobra, nie mogę dłużej zwlekać- powiedział po czym klęknął przede mną i powiedział - Konstancjo, wyjdziesz za mnie?
- Tak - odparłam przez co jeszcze bardziej się rozkleiłam.
- Jeszcze, żeby tylko zwierzęta przemówiły ludzkim głosem głosem, a doszczętnie zwariuję - oznajmiła babcia.
Na pewno zapamiętam tę Wigilię na długie lata i mam nadzieję, że ta historia wpisze się do wigilijnych opowieści.

[11] [13] [2]
Był ciemny wigilijny wieczór. Stałam przy oknie i patrzyłam jak białe płatki śniegu zasypują ulice. Był to pierwszy śnieg w tym roku. Wszyscy myśleli już, że nie będziemy mieć białych świąt, a jednak jedno życzenie z mojej listy pełnej marzeń się spełniło.
- Konstancjo, chodź wreszcie do nas - powiedziała moja babcia.- Przecież wiesz, że on już nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[11],[13],[12]
Była ciemna, wigilijna noc. Siedziałem w moim obozie rozbitym na Saharze i starałem przyrządzić sobie jakąś kolację. Nie było to łatwe, bo moje zapasy żywności kończyły się z dnia na dzień. Wszyscy rebelianci, którzy założyli ze mną ten obóz, wyjechali na święta do swoich rodzin. Zostałem tylko ja - Nikolay.
Nie lubiłem świąt, i to nie za sprawą że nie miałem do kogo wracać. Rodzina co rok zaprasza mnie na Wigilię, ale ja wolę święta spędzać w samotności, zdała od innych.
Rozpaliłem ogień i zacząłem podpiekać kawałek dziczyzny. Pachniał tak smakowicie, że aż pociekła mi ślinka. Gdy mięso nadawało się już do jedzenia wróciłem do namiotu i usiadłem na mojej pryczy. Rozejrzałem się po wnętrzu. Było duże, bo musiało pomieścić aż 30 wojowników. W jednym kącie stała skrzynia wypchana po brzegi rupieciami. Odłożyłem jedzenie na stolik nocny i poszedłem do niej. Uniosłem powoli wieko i zajrzałem do środka. Leżały tam różne ubrania, lecz na samym dole leżały jakieś książki. Wyjąłem pierwszą z nich. Nosiła tytuł "Złodziejki świąt". Drugą z nich były "Wigilijne opowieści". Natomiast na trzeciej z nich nie widniał żaden napis. Otworzyłem ją i zacząłem czytać jakiś fragment:
"-Ach, André to zwykłe świąteczne nieporozumienie!- krzyknęła Florence.
André wziął walizki i zaczął zmierzać ku drzwiom.
- André zaczekaj.
-Dlaczego? - spytał.
- Bo nadal cię kocham..."
Odłożyłem czym prędzej książkę. Już po tym fragmencie brzmiało jak coś nie dla mnie. Nie dość że romans to jeszcze świąteczny!
Zrezygnowany wróciłem na swoje miejsce i dokończyłem zimną już dziczyznę.
Nagle usłyszałem niepokojące dźwięki. Wstałem i podszedłem do wyjścia z namiotu, ale nikogo nie zauważyłem. Odgłos nasilał się. Rozejrzałem się ponowne i dopiero teraz ujrzałem stado dzikich zwierząt zmierzającą prosto na mnie. Złapałem za strzelbę i wycelowałem w nie. Wtedy zwierzęta zatrzymały się. Na przód wyszły dwie antylopy i przemówiły ludzkim głosem. Zwierzęta!?! Ludzkim głosem!?!
Ja chyba śnię...
Obudziłem się następnego dnia. Nie wiem co się stało, ale po dziwnej gromadce zwierząt nie został ani ślad. Może to był zwykły sen a może...
-Nikolay'u- powiedziała gazela, która właśnie weszła do namiotu.- Król Onyks cię wzywa.
Wytrzeszczyłem oczy ze zdumienia. Może ja naprawdę zwariowałem.

[11],[13],[12]
Była ciemna, wigilijna noc. Siedziałem w moim obozie rozbitym na Saharze i starałem przyrządzić sobie jakąś kolację. Nie było to łatwe, bo moje zapasy żywności kończyły się z dnia na dzień. Wszyscy rebelianci, którzy założyli ze mną ten obóz, wyjechali na święta do swoich rodzin. Zostałem tylko ja - Nikolay.
Nie lubiłem świąt, i to nie za sprawą że nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[8][14][12]
Nie ufam już nikomu. Cholera to będzie bardzo cicha noc. A zapowiadała się gorąca gwiazdka. Stoję w deszczu. Molly wyszła ode mnie po raz ostatni. Zostawiła list. Jedyny ślad. Jakże inny od wszystkich innych. Tamte to były listy pełne marzeń.

To już trzy godziny, jak jej nie ma. Dziś, jak ostatnio zresztą zwykle, odkryłem znowu jej małe kłamstewka. Drobne grzeszki. To wszystko to rzekomo dla jej dobra. Tym razem jednak było to o krok za daleko. Usłyszałem tylko bezczelne: „Nie wiesz wszystkiego”.

A jeszcze chwilę temu szeptała pożądliwie: „Bądź przy mnie”, „Chodź ze mną” „Zawsze będziemy razem”. „Pokaż mi, jak bardzo mnie kochasz”. Ona- to był mój rytuał i moja obsesja. Moje lekarstwo dla duszy. A ja lazłem, czołgałem się, pełzałem. Za nią. Nic więcej nie dodam. Złodziejki świąt mają to do siebie. Rozbudzają przedświąteczne wielkie nadzieje. A ja-chłopiec z lasu liczyłem bez reszty na ostatni cud. „To nie jest mój mąż”- powiedziała. A do cholery kto?

Wszystkie wigilijne opowieści są albo smutne i nostalgiczne, albo radosne. Ale nie aż tak bardzo prozaiczne! Powiem tylko raz- dla mnie to całkiem prosta sprawa. Gdziekolwiek spojrzysz tam radość i miłość. A co u mnie? Wszystko nie tak! Wielka wigilijna nieobecna! I tak oto ostatni rozdział naszej znajomości napisał się sam. To nie jest, do diabła, love story! I nie taka była umowa.

I znowu stacja miłość nieodnaleziona….

[8][14][12]
Nie ufam już nikomu. Cholera to będzie bardzo cicha noc. A zapowiadała się gorąca gwiazdka. Stoję w deszczu. Molly wyszła ode mnie po raz ostatni. Zostawiła list. Jedyny ślad. Jakże inny od wszystkich innych. Tamte to były listy pełne marzeń.

To już trzy godziny, jak jej nie ma. Dziś, jak ostatnio zresztą zwykle, odkryłem znowu jej małe kłamstewka. Drobne...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[2][12][9]
Dziś 24 grudnia. Jak co roku, o tej porze czeka na mnie dużo pracy. Razem z moimi współpracownikami przygotowywaliśmy się do tego momentu, już od kilku tygodni. Już nie mogłem się doczekać reakcji dzieci na prezenty. Uśmiech Molly, która otrzymuje wymarzoną lalkę, rozbawione Oczy Michaliny, na widok swojej pierwszej gitary. To wszystko sprawiało, że kochałem tę robotę. Dawanie drugiemu człowiekowi radości, to najlepsza rzecz, którą możemy zrobić. Co roku dzieci, przesyłały mi Listy pełne marzeń. Oczywiście nie wszystkie mogłem spełnić. Niektóre dzieci prosiły mnie o pokój na świecie, zdrowie, dobre reakcje między rodzicami. W tym roku Wszystkie znaki na niebie i ziemi zapowiadały inne święta, niż zwykle. Pandemia zmieniła bardzo dużo. Trochę zasmuciłem się tym faktem. Z przygnębienia i smutku, wybawił mnie piesek córki.
- Leo? Znowu ty? Niecny plan nicponiu. Mopsik, który chciał zostać reniferem - pomyślałem. Pamiętajcie drogie dzieci, dopóki na świecie są dobrzy ludzie, ludzie, którzy pragną się zmienić, jest nadzieja. Nie tracie jej nawet w Bardzo Cichą Noc.

[2][12][9]
Dziś 24 grudnia. Jak co roku, o tej porze czeka na mnie dużo pracy. Razem z moimi współpracownikami przygotowywaliśmy się do tego momentu, już od kilku tygodni. Już nie mogłem się doczekać reakcji dzieci na prezenty. Uśmiech Molly, która otrzymuje wymarzoną lalkę, rozbawione Oczy Michaliny, na widok swojej pierwszej gitary. To wszystko sprawiało, że kochałem tę...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[13][4][3]
Wreszcie nadszedł dzień, na który każdy z nas czekał przez cały rok. Była ,,BARDZO CICHA NOC’’. Milena wbiegła przez drzwi, miała ona na celu znalezienie jakichkolwiek prezentów. Przeszkodził jej w tym „MOPSIK, KTÓRY CHCIAŁ ZOSTAĆ RENIFEREM”. Wystraszona poślizgnęła się i upadła na znajdujące się obok wiadro lodowatej wody, nie mogłam powstrzymać się od śmiechu. Wchodząc do pokoju zobaczyłam siedzącą na fotelu babcię, w rękach trzymała ,,WIGILIJNE OPOWIEŚCI”.
Zaintrygowana podeszłam w jej stronę, przysiadłam się i wsłuchałam w opowieść. Po chwili dołączyła Milena, oznajmiając, że jej upadek był wielkim ,,ŚWIĄTECZNYM NIEPOROZUMIENIEM”. Otulona w ciepły kocyk zaprosiłam wszystkich na długo wyczekiwaną kolacje. Szczęśliwa wraz z babcią udałam się do pokoju ,w którym znajdował się stół pełen pyszności, po całym domu roznosił się cudowny zapach świeżo upieczonych pierników. Siedząc przy stole usłyszałam głośne dobijanie się do drzwi, zdziwiona udałam się w ich stronę i otworzyłam je z rozmachem. W drzwiach stała ,,GORĄCA GWIAZDKA”; mój przyjaciel Kuba. Uśmiechnięty, wysoki brunet z bukietem czerwonych róż i niewielką książką autorstwa Kristy Cambron ,,WRÓBEL W GETCIE”.
Zaprosiłam go do środka, usiedliśmy i zabraliśmy się do wspólnej modlitwy. Nagle mama włączyła kolędy, a ja śpiewająca i tańcząca zostałam nazwana ,,DWORSKĄ TANCERKĄ”. Przez najbliższe kilka godzin kontynuowaliśmy wspólne biesiadowanie.

[13][4][3]
Wreszcie nadszedł dzień, na który każdy z nas czekał przez cały rok. Była ,,BARDZO CICHA NOC’’. Milena wbiegła przez drzwi, miała ona na celu znalezienie jakichkolwiek prezentów. Przeszkodził jej w tym „MOPSIK, KTÓRY CHCIAŁ ZOSTAĆ RENIFEREM”. Wystraszona poślizgnęła się i upadła na znajdujące się obok wiadro lodowatej wody, nie mogłam powstrzymać się od...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[3]2 [3] 1 [14]3
Gorąca gwiazdka w cichą noc  Ewelina pisze Kobiece Listy pełne marzeń jednak Magdalena w pracy siedzieć innym kazać zostaje bo to prawdziwek twarz i postać potwora Złodziejki świąt Hanna się boi zrobić do przodu krok bo nadal kocha męża który już kilka lat nie żyje nadal cię kocham - zawsze ten głos sobie odtwarza z poczty głosowej ”, Magdalena nie próżnuje i w on - line 12 randek na gwiazdkę” się bawi bo zdaje sobie sprawę że miłość sama nie zapuka do jej drzwi , Jenny ma Świąteczne nieporozumienie bo chciała ps5 na święta a w sklepie był tylko xbox i jakoś atmosfera przy świątecznym stole się zrobiła gęsta ale jednak o 00:00 dzieciaki zrozumiały swój błąd I przemówiły ludzkim głosem bo takie już są Wigilijne opowieści gdzie jest smutek i łzy na święta pojawić się radość musi a i życzeń moc spełnić się musi ,Mopsik, który chciał zostać reniferem - patrzcie no - zamiast Rudolfa z czerwonym Nochalem Mikołaj do sań mopsa zaprzęgł - A ja tylko widzę jak nasza bulwa w domu je, śpi i wychodzi na dwór się załatwić- ale checa

[3]2 [3] 1 [14]3
Gorąca gwiazdka w cichą noc  Ewelina pisze Kobiece Listy pełne marzeń jednak Magdalena w pracy siedzieć innym kazać zostaje bo to prawdziwek twarz i postać potwora Złodziejki świąt Hanna się boi zrobić do przodu krok bo nadal kocha męża który już kilka lat nie żyje nadal cię kocham - zawsze ten głos sobie odtwarza z poczty głosowej ”, Magdalena nie próżnuje...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej