[7][12][13]

To była BARDZO CICHA NOC. Mimo zmęczenia nie mogłam zasnąć. To co się wczoraj stało gryzło mnie cały czas jak komar latem. Muszę przyznać, że problemy to prawdziwe ZŁODZIEJKI ŚWIĄT. Ale może rozsądniej będzie zacząć od początku.
Od trzech lat, razem z Tymonem pracuję w niewielkim sklepie na osiedu. Nie ma tam dużej ilości pracowników, więc czy chcę czy nie muszę spędzać z nim co najmniej osiem godzin dziennie. Niedziele i święta to prawdziwe ukojenie! Pewnie się zorientowaliście, że nie do końca się dogadujemy, a to wszystko przez szkolne lata. Ja nie byłam bogata i gołym okiem można było zobaczyć różnicę finansową między mną a moimi rówieśnikami, za to Tymon to było zupełnie przeciwieństwo mnie. Przez pracę ojca miał najbardziej luksusowe życie w całej szkole. Tylko w jednym byliśmy podobni – oboje świetnie się uczyliśmy. Nigdy nie konkurowaliśmy ze sobą, ale kiedy tylko nadarzyła się okazja, byłam przez niego wyśmiewana. Rzecz jasna jego kumple brali z niego przykład, ale za każdym razem umiałam im odpyskować. Przez pewien czas myślałam, że zyskałam respekt u innych. Właściwie miałabym rację, gdyby nie trwało to przez tydzień. Później historia zatoczyła koło i wszystko było jak dawniej. Ciągłe wyśmiewanie się trwało w najlepsze. Jednak dwudziestego czwartego grudnia, kiedy byliśmy w trzeciej klasie wszystko miało obrócić się na drugą stronę.
Siedziałam sobie przy wigilijnym stole z moją małą rodziną i nagle zadzwonił do mnie telefon. Wiedziałam, że rodzice niemieli by nic przeciwko gdybym na chwilę poszła do innego pokoju, ale postanowiłam zignorować dzwonek i szybko się rozłączyłam. Ktoś dzwonił tak nagminnie, że mimo wkurzenie postanowiłam odebrać. Zgadnijcie kto dzwonił! Tak, dokładnie. To był Tymek. Ogarnęłą mnie taka złość, jak nigdy dotąd. Nie pamiętam dokładnie co wtedy mówiłam, ale wiem, że wysłuchałam go do samego końca. To, czego się dowiedziałam strasznie mnie zszokowało. Tymon powiedział mi, żebym go przyjęła do siebie na Wigilię. Nie poznałam powodu tego wproszenia się, więc odmówiłam i wściekła wróciłam do stołu. Kilka minut później ktoś zadzwonił do drzwi. Moja mama szybko wstała, żeby otworzyć. Stała tam tak długo, że ja i mój brat chcieliśmy podejść i sprawdzić co się dzieje. W tym samym momencie do pokoju weszła mama z Tymonem.
- Uwaga, uwaga! W tym roku nareszcie przyda się to wolne miejsce. Odwiedziła nas zbłąkany wędrowiec! - zawołała uradowana
Zamurowało mnie doszczętnie. Nasz gość usiadł naprzeciwko mnie, więc posłałam mu pytające spojrzenie. Lekko się uśmiechnął, jakby na przeprosiny. Widziałam jego spojrzenie tak wyraźnie i blisko, że zdawało mi się, jakby jego oczy opowiadały mi jakąś smutną historię. Nie wiedziałam co się dzieje. Czemu on tak patrzy, ani czemu w ogóle tu jest. Okazało się, że Tymek tak szybko się u nas zadomowił, że opowiedział mojej rodzinie zdecydowanie za dużo naszych wymian zdań ze szkoły. Ujął to wszystko tak, jakby on był święty a ja tą wredną laską. Przez cały wieczór rodzice patrzyli na mnie jakby chcieli dać mi szlaban do końca mojego życia, ale brat był zachwycony opowiadaniami swego nowego kolegi. Najgorsze było to, że on ani razu nie skłamał. Sama byłam zdziwiona, że aż tak okropnie czasami wychodziłam.
Kiedy nadszedł koniec kolacji Wigilijnej miałam nadzieję, że już czas na pożegnanie Tymona. Rodzice uświadomili mi jak bardzo się myliłam. Moja mama i tata zniknęli w kuchni z naszym nowym kompanem. Ja rozmawiałam z bratem w salonie, albo bardziej tłumaczyłam mu o co chodziło w tych wszystkich historiach Tymona. Niedługo później nasi rodzice wrócili i uroczyście ogłosili, że ,,Tymek zostanie dzisiaj z nami na noc!”. Odebrało mi mowę i wkurzyłam się, ale starałam się tego nie okazać bo dzięki świetnym opowieściom ze szkoły rodzice już na mnie krzywo patrzyli.
- Ej Sara, gdzie masz pokój? - zapytał Tymek przez co jeszcze bardziej mnie zamurowało.
Wstałam i zawołałam go, żeby poszedł za mną. Mieszkamy w małym domu, więc droga nie była ani skomplikowana ani długa. Przy okazji wskazałam mu drzwi do łazienki i toalety.
- To tutaj! - zawołałam z udawanym entuzjazmem i sztucznie się uśmiechnęłam. Nie weszłam do środka, tylko stałam w progu. Tymon za to śmiało wbił się do pokoju i wskoczył na moje łóżko.
- Już chyba wszystko wiesz i się rozgościłeś, więc jeśli pozwolisz wrócę do brata zanim ułoży sobie jakieś teorie spiskowe i rozpowie kolegom jaką to ma wredną siostrę. - słysząc to Tymon wybuchnął śmiechem.
- Co ty? Po co mam tu siedzieć sam? Przecież tu nie mieszkam. - ponownie nie wiedziałam co się dzieje. - Oj Sara, Sara… - dodał po chwili namysłu – Bardzo mi przykro, ale muszę cię rozczarować. Dostanę materac w pokoju twojego brata. Następnym razem po prostu zgódź się na moje odwiedziny i wpuść mnie oknem, ot nie będziesz żałowała, że taka okazja trzymania mnie na noc pokoju przeszła ci koło nosa. - tym razem to ja się zaśmiałam
- Przepraszam bardzo, jakim znowu następnym razem? - nie uzyskałam odpowiedzi na to pytanie, a Tymon tylko wzruszył ramionami.
Podczas tej krótkiej wymiany zdań nieświadomie weszłam do środka i usiadłam na fotelu przy biurku. Tymek w mgnieniu oka podchwycił sytuację i zamknął stopą drzwi.
- Dobra, jak już wiemy gdzie masz nocleg, to po co miałam tu przyjść?
- Saraa, jesteś aż taka nieuczuciowa? Powiedziałem ci przecież, że nie mam już nic. Naprawdę nie martwisz się o mnie ani trochę? - po jego ostatnim zdaniu ironię z pokoju można by łapać do słoików.
- Widzę w takim razie, że bardzo chcesz podzielić się ze mną jakąś historią. Słucham więc.
- No to zaczęło się tak, że wróciłem od Marcina jakieś trzy godziny temu. Chciałem wejść do domu ale niedawno zgubiłem klucze, więc dzwonię i dzwonię do drzwi. Nikt nie odpowiada. Piszę SMSy i dzwnię do moich rodziców, ale też zero odzewu. Zacząłem się martwić, więc przebiegłem się wokół domu i znalazłem otwarte okno. Wślizgnąłem się przez nie akurat do mojego pokoju. Czekał tam na mnie prezent świąteczny, których wy tak a propos zapomnieliście otworzyć, a w nim zgadnij co. - chciałam coś powiedzieć ale mnie wyprzedził – dziesięć złotych z podpisem ,,na chleb”, kartka świąteczna i krótki liścik. Sama przeczytaj. - wręczył mi zgniecioną kartkę papieru. Widocznie bardzo go zdenerwowała.
Tak w skrócie, dowiedziałam się z niej, że ma wyrodnych rodziców. Napisali, że ma się nie martwić i nie czekać z kolacją, bo nie wiedzą czy wrócą. Pojechali robić karierę do Los Angeles i zostawiają mu dom. Zmienili też numery telefonów bo rzecz jasna zaczynają wszystko od nowa i wzięli sobie jedzenie z lodówki. Ale żeby nie było, zostawili mu paczkę kabanosów, masło i lód. Dodali, że jednak nie mieli czasu zamówić kolacji i przeprosili go za to. Na koniec wspomnieli że go kochają i że prześlą mu pocztówkę z ,,LOOOOOS ANGEEEEEELES”.
Niekoniecznie wiedziałam co mam odpowiedzieć i tylko spojrzałam na Tymona ze zmieszaną miną.
- Teraz pewnie sama rozumiesz komu zawdzięczasz moją wizytę.
- Nadal nie bardzo. Dlaczego przyszedłeś tu a nie cofnąłeś się do Marcina czy kogoś? Albo nawet nie poszedłeś do dziadków?
- Chłopacy powyjeżdżali na święta. - widząc że wciąż mam pytanie szybko kontynuował – Marcin wyjechał zaraz po naszym spotkaniu. A moi dziadkowie mieszkają na drugim końcu Polski. Zostałaś ty, albo te inne laski które przedstawiałyby mnie jako ich ,,słodkich mężusiów”. Wybór był oczywisty.
Podczas słuchania Tymka zobaczyłam mojego tatę wysiadającego z auta z dwoma prezentami. Pewnie był po coś dla Tymona. Ledwo skończyliśmy rozmawiać, moja mama zawołała nas na otwieranie prezentów.
- Wiesz co, ja chyba skoczę się umyć. - powiedział chyba trochę zakłopotany
- Daj spokój, chodź – widząc, że nie nadal nie chciał się ruszyć, wstałam i pociągnęłam go za rękę w kierunku salonu.
Usiadłam z bratem i Tymonem na dywanie przed choinką i wręczyłam wszystkim prezenty. Chyba nigdy nie zapomnę miny naszego gościa, kiedy zobaczył, że też coś dostał. Był zakłopotany, ale także szczęśliwy.
Ten i następny dzień o dziwo upłynął nam bardzo szybko i przyjemnie. Moja mama wielokrotnie proponowała Tymonowi, żeby został jeszcze parę dni, ale on za każdym razem odmawiał. Ostatecznie pożyczyłam mu trochę pieniędzy na podstawowe jedzenie oraz pociąg i z tego co wiem, pojechał do dziadków . Od tego czasu rozmawiałam z nim tylko kilka razy, ale jakoś bardzo mi to nie przeszkadzało. Jego dom został sprzedany, a ja byłam pewna, że już nigdy się nie zobaczymy.
Z błędu wyprowadzono mnie trzy lata temu. Szłam akurat koło stacji kolejowej, kiedy zobaczyłam Tymona wysiadającego z wagonu. Nie wiedziałam co zrobić, więc uśmiechnęłam się, na co on odpowiedział wesołym zawołaniem i pomachał mi. Zrobiłam to samo, a w międzyczasie Tymon podszedł do mnie i mnie przytulił. Bardzo mnie to zdziwiło, ale widocznie zmienił się pod wpływem nowego otoczenia.
Dowiedziałam się, że ponownie postanowił tutaj zamieszkać. Poszliśmy na spacer oraz kawę do mojego domu i naprawdę było całkiem miło. Wszystko zmieniło się kilka dni później, kiedy mój szef przedstawił mi nowego pracownika. Tak, to był Tymon. Na początku cieszyłam się ze wspólnej pracy, ale później, gdy nowy, fajny i sympatyczny Tymek zamienił się w starego, chamskiego i aroganckiego Tymona, przestało być tak kolorowo. Podczas naszych zmian zarywał do praktycznie każdej młodej klientki, ponownie się ze mnie wyśmiewał i strasznie się obijał. Z czasem miałam tego kompletnie dosyć.
Jak już wiecie, wczoraj mój dzień nie był zbyt udany. Na start, dowiedziałam się, że ktoś włamał się do piwnic w moim bloku. Na szczęście nic nie ukradziono, ale czeka mnie wymiana drzwi i zakup nowego zamka. Później zepsuł mi się samochód i zamiast szybko pojechać na zakupy, czekałam półtorej godziny na lawetę. Gdyby tego było mało, rodzeństwo które pracowało ze mną w sklepie wyjechało na stałe z miasta i co najmniej przez kolejne dwa tygodnie ja i Tymon będziemy dostawać ich zmiany, czyli czeka mnie po szesnaście godzin dziennie z Tymonem w jednym, małym budynku. Chyba Niebiosa wreszcie wzięły się za mnie I PRZEMÓWIŁY LUDZKIM GŁOSEM w postaci mojego szefa.
Rano obudziłam się totalnie nie wyspana. Jedynym plusem tego, że była Wigilia Bożego Narodzenia było wolne od pracy. W tym roku święta miałam spędzić samotnie. Moja najbliższa rodzina mieszka teraz prawie tysiąc kilometrów dalej, a ja nie miałam w tym roku ani czasu, ani możliwości, na odwiedzenie jej. Gdyby nie choinka, pewnie zapomniałabym że są święta. Nie miałam w domu nawet prezentów, bo doszłam do wniosku, że głupio będzie kupować coś dla samej siebie.
Wieczorem siedziałam przed telewizorem i tradycyjnie oglądałam Kevina. Znałam to na pamięć, ale jakoś mi to nie przeszkadzało. Nagle dostałam wiadomość od Tymona : ,,Wpuścisz mnie oknem czy mam wejść drzwiami?” Zaśmiałam się, ale nic nie odpisałam. Chwilę później usłyszałam pukanie do drzwi. Za nimi stał Tymek z prezentami i jedzeniem w pudełkach. Zaskoczyło mnie to, bo nie wzięłam tego SMSa na serio.
- Wpuścisz zbłąkanego wędrowce? Przepraszam za te wszystkie akcje w sklepie.
Ten wieczór upłyną jednak bardzo miło i świątecznie. Zdradzę wam sekret. Od tego czasu każdy dzień, nie tylko świąteczny spędzamy razem, a od niedawna nawet jako rodzina, opowiadając dzieciom nasze WIGILIJNE OPOWIEŚCI.

[7][12][13]

To była BARDZO CICHA NOC. Mimo zmęczenia nie mogłam zasnąć. To co się wczoraj stało gryzło mnie cały czas jak komar latem. Muszę przyznać, że problemy to prawdziwe ZŁODZIEJKI ŚWIĄT. Ale może rozsądniej będzie zacząć od początku.
Od trzech lat, razem z Tymonem pracuję w niewielkim sklepie na osiedu. Nie ma tam dużej ilości pracowników, więc czy chcę czy nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[2][12][4]

Rok 1950.
Julian wstał od biurka, podszedł do okna i poczuł ukłucie zazdrości. Jego kuzynki rzucały się właśnie śnieżnymi kulkami. Biały puch pokrywał wszystko. W pewnym momencie Julianowi przeszło nawet przez myśl, by porzucić te LISTY PEŁNE MARZEŃ i wyjść tak jak inne dzieci na zewnątrz. Jednak duma mu nie pozwoliła. Wrócił do listów, sycząc pod nosem: "znowu będzie to samo! parszywe ZŁODZIEJKI ŚWIĄT".

Wigilijna kolacja jak co roku zorganizowana została w domu Juliana. Ten, jako jedyne dziecko Elżbiety i Aleksandra został wychowany w przekonaniu, że we wszystkim jest najlepszy. Podczas Wigilii także zapragnął zwrócić na siebie uwagę zebranych osób. Kiedy jego wuj oznajmił, że pora zacząć WIGILIJNE OPOWIEŚCI, chłopiec zerwał się od stołu, mówiąc, że on chce rozpocząć. Z jego ust wydobyły się pierwsze zdania: "To była cicha noc. BARDZO CICHA NOC. Noc, jakich wiele, lecz kiedy zabrzmiały dzwony w kościele...". Nagle do uszu Juliana dobiegł chichot jego kuzynek. Nie wytrzymał, wybiegł z salonu. Niełatwo było przekonać go, by wrócił do gości. Miał żal, żal o wiele rzeczy, że był inny niż jego rówieśnicy, że zbyt często czuł się samotny. I tymi szczerymi i pełnymi łez słowami, Julian dokonał rzeczy niemożliwej. Sprawił, że zebrani przy wigilijnym stole ludzie, zaczęli ze sobą prawdziwie rozmawiać. Co prawda najpierw wyrzucili z siebie wszelkie żale i bolączki, ale to nie było ŚWIĄTECZNE NIEPOROZUMIENIE, to była magia, która sprawiła, że rodzina stała się sobie bliższa jak nigdy wcześniej. Nawet Julian po otworzeniu prezentów, podszedł do kuzynek, którym nie było już tak do śmiechu i zapytał czy pograją z nim w szachy. Dziewczynki przeprosiły Juliana i zgodziły się na wspólną zabawę. Chłopiec poczuł radość w sercu, pomyślał: "I PRZEMÓWIŁY LUDZKIM GŁOSEM...". Miał tylko nadzieję, że ten stan będzie trwał dłużej niż do następnego ranka. Jeśli nie, to osobiście natrze je śniegiem. Póki co był szczęśliwy i chciał, by ta GORĄCA GWIAZDKA trwała jak najdłużej.

[2][12][4]

Rok 1950.
Julian wstał od biurka, podszedł do okna i poczuł ukłucie zazdrości. Jego kuzynki rzucały się właśnie śnieżnymi kulkami. Biały puch pokrywał wszystko. W pewnym momencie Julianowi przeszło nawet przez myśl, by porzucić te LISTY PEŁNE MARZEŃ i wyjść tak jak inne dzieci na zewnątrz. Jednak duma mu nie pozwoliła. Wrócił do listów, sycząc pod nosem:...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[12] [2] [14]
Siedzę przy stoliku samotnie obserwując grający w tle telewizor. Młoda reporterka w śniadaniówce recenzuje właśnie książkę o zabawnym tytule „Mopsik, który chciał zostać reniferem”. Może bym się uśmiechnęła, gdyby nie całe to świąteczne nieporozumienie.
Wydawało mi się, że 12 randek na gwiazdkę będzie świetnym pomysłem, by odmienić własne życie tuż przed trzydziestką. Czeka mnie chyba kolejna bardzo cicha noc, a przecież miałam przeżyć gorącą gwiazdkę. Znów nie spełniły się moje listy pełne marzeń.
Usilnie staram się nie płakać. By zająć jakoś czas i zapomnieć, że zostałam wystawiona, wychwytuję rozmowy przy innych stolikach.
– Pieski nawet nie dały mi mandatu za prędkość i przemówiły ludzkim głosem – słyszę rubaszny śmiech podchmielonego pana. Zewsząd dochodzą mnie przeróżne wigilijne opowieści.
Ktoś bez pytania siada przy moim stoliku. Podnoszę wzrok, by go zrugać i uświadamiam sobie, że to na niego właśnie czekałam.
– Jesteś – stwierdzam po prostu.
– Bo nadal cię kocham – wyjaśnia.

[12] [2] [14]
Siedzę przy stoliku samotnie obserwując grający w tle telewizor. Młoda reporterka w śniadaniówce recenzuje właśnie książkę o zabawnym tytule „Mopsik, który chciał zostać reniferem”. Może bym się uśmiechnęła, gdyby nie całe to świąteczne nieporozumienie.
Wydawało mi się, że 12 randek na gwiazdkę będzie świetnym pomysłem, by odmienić własne życie tuż przed...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[8, 9, 4]
Złudna MELODIA MGIEŁ DZIENNYCH nad BEZGWIEZDNYM MORZEM zwiastowała MIASTU BEZKRESNEJ NOCY nadejście TOTALNEJ MAGII. WYSŁANNIK SZKLANEGO MAGA zebrał już CZARNE ZIARNA DZIKIEGO ŁUBINU, który rósł tylko w LESIE Z WEŁNY I STALI. Zadaniem WOJOWNIKÓW O SZKLANYCH OCZACH było sprawienie aby ten OSTATNI KOLEKCJONER PORZUCONYCH DUSZ wypełnił swą misję i dostarczył składniki leku na SZAMAŃSKĄ CHOROBĘ. Dawno temu W LABIRYNCIE MUZEUM LUSTER przechowywano ZAGINIONĄ KSIĘGĘ BIELI w której zapisano recepty eliksirów i LEKARSTWA DLA DUSZY. Ale księgi już nie ma w CZARNYM MIEŚCIE. KLĄTWĘ KREATORÓW ciążącą nad wszystkimi przełamać mógł tylko obrzęd w ZATRUTYM OGRODZIE, GDZIE DAWNIEJ ŚPIEWAŁ PTAK. Ludzie mieli nadzieję, że wreszcie skończy się tyrania SATURNA i odejdzie w niepamięć SKOWYT NOCY i STRACH, KTÓRY POWRACA.
ŁOWCZYNI i DWORSKA TANCERKA – DZIEWCZYNA Z NEAPOLU i DZIEWCZYNA Z PARYŻA – szamanki i WIĘCEJ NIŻ SIOSTRY zapamiętały fragmenty rytuału, w którym zmieszano WSZYSTKO CO BRZYDKIE I CUDOWNE aby rozpalić SŁOŃCE W MROKU. Wszystkie zaklęcia zwieńczone rozkazem: NIECH SIĘ STANIE ŚWIATŁOŚĆ otworzyły PRZEJŚCIE DZIESIĘCIU TYSIĘCY DRZWI NOCNEJ DROGI. Poszło ZGODNIE Z PLANEM. Nad CZARNYM MIASTEM po raz pierwszy od stuleci ujrzano STALOWE NIEBO REALNEGO ŚWIATA. W tej chwili BARDZO CICHĄ NOC rozświetlił blask tego szczególnego dnia. Nadszedł czas WIGILIJNYCH OPOWIEŚCI i zwierzeń. Okazało się, że niemal każdy mieszkaniec KRAINY NOCY miał w szufladach LISTY PEŁNE MARZEŃ. GORĄCA GWIAZDKA rozbrzmiała żarliwymi wyznaniami: „BO NADAL CIĘ KOCHAM” „BĄDŹ PRZY MNIE” „ZAWSZE BĘDZIEMY RAZEM” i nieśmiałymi propozycjami „CO POWIESZ NA SPOTKANIE”.
Szamanki nazywano do tej pory ZŁODZIEJKAMI ŚWIĄT. Teraz ludzie ze wstydem przyznali, że było to tylko ŚWIĄTECZNE NIEPOROZUMIENIE i każda z nich miała już co najmniej 12 RANDEK NA GWIAZDKĘ. Wieczorem spadł śnieg, piękny jak BIAŁE PTAKI. Zwierzęta weszły do miasta I PRZEMÓWIŁY LUDZKIMI GŁOSAMI. Pojawił się nawet MOPSIK, KTÓRY CHCIAŁ ZOSTAĆ RENIFEREM…

[8, 9, 4]
Złudna MELODIA MGIEŁ DZIENNYCH nad BEZGWIEZDNYM MORZEM zwiastowała MIASTU BEZKRESNEJ NOCY nadejście TOTALNEJ MAGII. WYSŁANNIK SZKLANEGO MAGA zebrał już CZARNE ZIARNA DZIKIEGO ŁUBINU, który rósł tylko w LESIE Z WEŁNY I STALI. Zadaniem WOJOWNIKÓW O SZKLANYCH OCZACH było sprawienie aby ten OSTATNI KOLEKCJONER PORZUCONYCH DUSZ wypełnił swą misję i dostarczył składniki...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[8], [14], [7]

Święta co roku przynosiły mi wiele radości i były czasem spędzonym z bliskimi. Jednak w tym roku miało być inaczej. Zapowiadała się bardzo cicha noc, bo życie na emigracji niestety ma swoją wysoką cenę – jest się daleko od domu i nie zawsze jest możliwość spotkania z rodziną. Do tej pory się trzymałam, starałam się nie myśleć o tym dniu jako o świętach, ale jak o zwykłym dniu. Zjem coś, włączę film i pójdę spać. Taki był plan, ale przeglądając zdjęcia znajomych w telefonie i będąc atakowaną z każdej strony przez świąteczne piosenki i postać radosnego Mikołaja, ciężko odwrócić swoją uwagę. Jako, że nie mogłam się w tym roku podzielić z bliskimi opłatkiem i życzyć im tego co najpiękniejsze, zdecydowałam napisać do nich listy – listy pełne marzeń, że ich pragnienia się spełnią, że będą zdrowi i radośni każdego dnia.
Nagle ktoś zapukał do moich drzwi. Ze zdziwieniem zobaczyłam, że moja rodzina, na czele z roześmianą ciotką Dorotą wpada do mojego mieszkania. Tata taszczy ze sobą małą choinkę, mama blachę z sernikiem, a brat wydziera się na cały blok śpiewając kolędę. „To będzie gorąca gwiazdka” – słyszę zadyszanego tatę spośród kłujących gałązek – „u nas to śnieg i mróz, a tutaj? mogłem wziąć letni płaszcz!”. Potem wszystko działo się szybko, wspólnie jedliśmy, rozmawialiśmy, a ja wciąż nie mogłam uwierzyć w to co się dzieje. Jednak na ziemię sprowadził mnie prezent od mojej ciotki. „Bon na 12 randek na gwiazdkę?! Co to jest ciociu?!” – wtedy wiedziałam, że jest tak jak co roku. Ciotka próbuje mnie wyswatać, brat wybiera rodzynki z sernika, a rodzice się przekomarzają o jakąś sytuację sprzed 30 lat. Siedzieliśmy długie godziny razem, w powietrzu unosił się zapach drzewka, ciasta, mocnych perfum cioci. Za oknem nie było śniegu, nie przyszli kolędnicy, nie było dwunastu potraw, ale mieliśmy wszystko co najważniejsze w święta – byliśmy razem.
I choć mogłoby się wydawać, że to wszystko jest jakimś świątecznym nieporozumieniem, to ja czułam się jak w domu.

[8], [14], [7]

Święta co roku przynosiły mi wiele radości i były czasem spędzonym z bliskimi. Jednak w tym roku miało być inaczej. Zapowiadała się bardzo cicha noc, bo życie na emigracji niestety ma swoją wysoką cenę – jest się daleko od domu i nie zawsze jest możliwość spotkania z rodziną. Do tej pory się trzymałam, starałam się nie myśleć o tym dniu jako o świętach, ale...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[2] [6] [14]
Wszystkie wigilijne opowieści z reguły zaczynają się podobnie. Jest bardzo cicha noc,choinka,pluszowy miś przy kominku albo zwierzęta,które w ten jeden jedyny wieczór w roku zmobilizowały się i przemówiły ludzkim głosem. Reasumując: cud,miód,malina oraz totalna magia.
Dla Marty natomiast tegoroczna Wigilia zapowiadała się jako jedno wielkie pasmo udręki,niepowodzeń i świąteczne nieporozumienie. Jakiś czas temu zadurzyła się bez reszty w swoim koledze z pracy i była przekonana,że oto właśnie odnalazł się jej zaginiony książę na białym rumaku. Już nawet zaczęła pisać do niego listy pełne marzeń i zamierzała obdarować go nimi właśnie w wigilijny wieczór – kiedy raptem okazało się,że niespokojna krew tego bosko przystojnego Adonisa nie pozwala mu dochować wierności wyłącznie jednej partnerce.
Marta już wcześniej niejednokrotnie wybaczała mu pewne drobne grzeszki czy kłamstewka – ale tym razem posunął się o krok za daleko, flirtując bez opamiętania z Jolką z działu marketingu na przedświątecznej firmowej imprezie. Początkowo nawet planowała wziąć na nim odwet i odpłacić mu pięknym za nadobne - jednak utracona miłość bolała ją tak bardzo,że ostatecznie zrezygnowała z tych niecnych zamiarów.
Postanowiła,że spędzi wigilijny wieczór w towarzystwie Netflixa,butelki czerwonego wina i swojego zadziornego mopsika,który chciał zostać reniferem – bo przez cały wieczór tarmosił z zapałem świąteczną figurkę Rudolfa aż do momentu,gdy odgryzł i przywłaszczył sobie jego czerwony nos.
- Nie ufam już nikomu oprócz ciebie,kochany psiaku…- wyszeptała Marta nieco bełkotliwie, spoglądając na czworonoga znad piątej lampki procentowego trunku. – Gdziekolwiek spojrzysz, tam kłamcy,oszuści, męskie szowinistyczne świnie i dwulicowe złodziejki świąt, roszczące sobie prawa do cudzych facetów. A do tego jeszcze ten cholerny lockdown,który już mi bokiem wychodzi i sprawia,że mam ochotę rzucić się z najwyższego miejskiego mostu…Kiedy ta pandemia wreszcie się skończy zafunduję sobie 12 randek na Gwiazdkę – i może wreszcie uda mi się trafić na kogoś,kto będzie żywił wobec mnie cały ocean uczuć…

[2] [6] [14]
Wszystkie wigilijne opowieści z reguły zaczynają się podobnie. Jest bardzo cicha noc,choinka,pluszowy miś przy kominku albo zwierzęta,które w ten jeden jedyny wieczór w roku zmobilizowały się i przemówiły ludzkim głosem. Reasumując: cud,miód,malina oraz totalna magia.
Dla Marty natomiast tegoroczna Wigilia zapowiadała się jako jedno wielkie pasmo...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[12,2,4]
To była bardzo cicha noc. Wigilijne opowieści o miłości tylko rozdrapały świeże rany Marty. Piotr z dnia na dzień spakował jej rzeczy i zostawił na nich karteczkę, że to koniec, bo poznał inną kobietę.
W blasku choinki jeszcze raz przeglądała listy pełne marzeń, które kilka lat wcześniej dostawała od Piotra. "12 randek na gwiazdkę" - przeczytała i gorzko się uśmiechnęła, zamykając oczy, a spod powiek popłynęły jej łzy. Gorzkie wspomnienia słodkich dni znów powróciły.
Wdo pokoju wbiegł nagle Mopsik, który chciał zostać reniferem. W zębach trzymał dużą czerwoną piłeczkę i wyglądał jak czerwononosy bohater pewnej bajki. Spojrzał na zapłakaną Martę i wskoczył na łóżko.
- Idziemy, już, idziemy - szepnęła i naciągnęła na siebie płaszcz.
Przyjemny chłód powitał ich na zewnątrz.
- Marta! - usłyszała aż nazbyt znajomy głos za plecami. Przełknęła ślinę i powoli się odwróciła.
- Dlaczego nie możesz mnie po prostu zostawić w spokoju? - krzyknęła.
- Bo nadal cię kocham - usłyszała cichy głos.
- Po tym wszystkim masz jeszcze czelność przychodzić tu i mówić mi takie słowa? - szeptała łamiącym się głosem.
- To jakieś... świąteczne nieporozumienie. Chciałem ci się oświadczyć tamtego dnia, poprosiłem o pomoc w przygotowaniach moje siostry, a kiedy wróciłem do mieszkania... powiedziały mi, że nakryły cię z obcym facetem...
Marta nie mogła w to uwierzyć. Wpatrywała się zapłakanymi oczami w tego, który dał jej tyle szczęścia, a potem odebrał jej całe to szczęście kilkoma walizkami i karteczką.
- Dopiero dziś podczas łamania się opłatkiem Ewa nie wytrzymała i wyznała mi prawdę, potem Ola i przemówiły ludzkim głosem, a ja już wiedziałem, że muszę jak najszybciej jechać do ciebie. Kocham cię i chcę z tobą być do końca moich dni. Nie pozwolę moim siostrom zostać złodziejkami naszych świąt - uklęknął, a z kieszeni wyjął małe pudełeczko - Czy zostaniesz moją żoną? - zapytał.
- Tak - szepnęła cicho.
Mopsik zaszczekał radośnie, a na miejsce smutnej i zimnej Gwiazdki wkroczyła szczęśliwa i gorąca gwiazdka.
- Dlaczego nie możesz mnie po prostu zostawić w spokoju? - krzyknęła.
- Bo nadal cię kocham - usłyszała cichy głos.
- Po tym wszystkim masz jeszcze czelność przychodzić tu i mówić mi takie słowa? - szeptała łamiącym się głosem.
- To jakieś... świąteczne nieporozumienie. Chciałem ci się oświadczyć tamtego dnia, poprosiłem o pomoc w przygotowaniach moje siostry, a kiedy wróciłem do mieszkania... powiedziały mi, że nakryły cię z obcym facetem...
Marta nie mogła w to uwierzyć. Wpatrywała się zapłakanymi oczami w tego, który dał jej tyle szczęścia, a potem odebrał jej całe to szczęście kilkoma walizkami i karteczką.
- Dopiero dziś podczas łamania się opłatkiem Ewa nie wytrzymała i wyznała mi prawdę, potem Ola i przemówiły ludzkim głosem, a ja już wiedziałem, że muszę jak najszybciej jechać do ciebie. Kocham cię i chcę z tobą być do końca moich dni. Nie pozwolę moim siostrom zostać złodziejkami naszych świąt - uklęknął, a z kieszeni wyjął małe pudełeczko - Czy zostaniesz moją żoną? - zapytał.
- Tak - szepnęła cicho.
Mopsik zaszczekał radośnie, a na miejsce smutnej i zimnej Gwiazdki wkroczyła szczęśliwa i gorąca Gwiazdka.

[12,2,4]
To była bardzo cicha noc. Wigilijne opowieści o miłości tylko rozdrapały świeże rany Marty. Piotr z dnia na dzień spakował jej rzeczy i zostawił na nich karteczkę, że to koniec, bo poznał inną kobietę.
W blasku choinki jeszcze raz przeglądała listy pełne marzeń, które kilka lat wcześniej dostawała od Piotra. "12 randek na gwiazdkę" - przeczytała i gorzko się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[8][7][1]
Jest bardzo cicha noc, jasna jak na zimową i tak myślę, że blask księżyca w okresie świątecznym wśród bieli i granatu wyróżnia się czymś niezidentyfikowanym. Może to ony śnieg i niezwykle tło tworzą aurę tak banalną a równie niezwykłą, że wszystko wydaje się ukazywać w postaci lepszej, łatwiejszej. Może fakt, że rzadko zimą mamy okazję oglądać księżyc właśnie w takiej postaci, gdy swym światłem pożyczonym od współpracownicy, oświetla ludzkie oblicza, które w tym właśnie świetle zdają się prawdziwie prawdziwe i być może chwilowo beztroskie.
-A może za dużo wypiłaś wina i mąci ci się w głowie, bo brak Ci czegoś. Czegoś rodzaju męskiego.
Ach, Aurelia, przyjaciółka wspaniale dopasowana do mojego życia, ale nie do wieczorów takich jak ten. 27-letnia piękna, zielonooka blondynka spiesząca się do ołtarza. Każdy temat, który się przy niej poruszy sprowadzany jest do mężczyzny. Bo są ludzie na świecie, którzy chcą do człowieka czasem, z czasem i są inni, którzy miłością żyją swoją, a gdy jej brak jakby sensu na świecie nie było, jakby samorealizacja wpasowywała się do kategorii B, która nawiasem mówiąc otwierana jest dla żartu jedynie, jakby życie bez partnera oznaczało życie pustelnika, którego nic nie jest w stanie poruszyć prócz miłości takiej, jaką chce on znać. A każdy ma inną definicję na jej opisanie. Ja na razie nie jestem w stanie.
- już wiem! Już wiem! Zorganizuje Ci 12 randek na Gwiazdkę, co ty na to Sylwia? - Aurelia kontynuowała przemowę, choć szumiało już jej w głowie. - Kochanie wiem, że uwielbiasz niezależność, ale czy nie brak Ci męskiego ramienia, wyznań miłości, chwil słabości i momentów przy stole, gdy pytasz : " Dlaczego dalej trwasz w tym błędnym kole ?" Bo wiem, że twa nieufna natura nie pozwoliłaby ci się obyć bez pytania tego, a wtem on odpowie " bo nadal cię kocham" i poczujesz coś dobrego, co w sercu zakwitnie, wyda plon i już nie zniknie. I choćby przestał pławić się w wyznaniach i innej słowa te wymawiał, będziesz miała w pamięci, że kiedyś.. Kiedyś kochałaś.
- Notabene z twoich słów wynika, że tak czy inaczej cierpieć będę, a mi to na razie nie na rękę. Nie martw się o mnie po 25 wiosnach przeżytych bez ślubu, sielanki i rozwodu zachowuje się przytomnie. Powiedz mi lepiej, jak się mają listy pełne marzeń, które śle Ci Arek?
- Wszystkie spalone. Ten romans to było świąteczne nieporozumienie, chciałam mieć kompana do choinki ubrania, do grzańca picia, do sylwestra życia! Ale nie czułam tej iskry, która między mną a Piotem była i myślę, że jeszcze się nie wypaliła...
- Ten Piotr? Ten od fantazji przeróżnych, który widząc psa wołał : "To mopsik, który chciał zostać reniferem, ale nie przyjęto go do grupy, gdyż wszędzie robił kupy"
- Żart ma średni, ale towarzyszem był ponad przeciętnym. Naprawdę patrząc wstecz widzę nas oglądających gwiazdy i myślących, że kiedyś to życie to będzie nasze niebo, a te błyszczące punkty oznaczać będą każdą błahostkę dla nas świętą i wszystkie noce spędzone razem i nasze wspólne zarządzanie czasem...

[8][7][1]
Jest bardzo cicha noc, jasna jak na zimową i tak myślę, że blask księżyca w okresie świątecznym wśród bieli i granatu wyróżnia się czymś niezidentyfikowanym. Może to ony śnieg i niezwykle tło tworzą aurę tak banalną a równie niezwykłą, że wszystko wydaje się ukazywać w postaci lepszej, łatwiejszej. Może fakt, że rzadko zimą mamy okazję oglądać księżyc właśnie w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[2] [4] [9]
Kroki na klatce. Dzwonek do drzwi. Drzwi się otwierają.
- Witaj, Panie Grinch!
- Witaj, zołzo tzn. Zofio. Czego chcesz?
- To tak się wita zbłąkanego wędrowca?
- Dobra, dobra. Nie wyjeżdżaj mi tu z tradycją. Co to za walizka? Chyba nie chcesz się znowu wprowadzić?
- Tak, wyobraź sobie, że wróciłam, bo nadal cię kocham. Tfu. Sorry, w Wigilię nawet mi takie kłamstwo nie przejdzie przez gardło. Wracałam akurat z delegacji, kiedy współlokatorka zadzwoniła, że ma kwarantannę i muszę sobie znaleźć jakieś tymczasowe lokum. Hotele pozamykane, moi znajomi zabunkrowali się z zapasem świątecznego żarcia i nie otwierają. Także ten tego... Wybór padł na ciebie.
- A nie przyszło ci do głowy, że nie jestem sam?
- Sprawdziłam twój status na fejsie: wolny. A jeśli chcesz mi wmówić, że masz już zaplanowane z 12 randek na gwiazdkę, to ten numer ze mną nie przejdzie. Za dobrze cię znam.
- No dobra, nawet jeśli spędzam święta sam, to skąd pewność, że cię wpuszczę do mieszkania?
- Widzę, że zmuszasz mnie do wytoczenia ciężkich dział: Zaprosiłeś mnie!
- Ja ciebie? Na rozum ci padło?
- Zaprosiłeś mnie i to na piśmie!
- ???
- Jakie to szczęście, że nie wykasowałam SMS-ów od ciebie! Pamiętasz, jak miałam fazę na robienie list i wysyłaliśmy sobie nawzajem "listy pełne marzeń"? O tu, spójrz. Numer 1. Chciałbym odtąd wszystkie święta spędzać z tobą! I serduszko. Boże, jaki był z ciebie wtedy słodziak! To gdzie mogę odstawić walizkę?
- Zaraz, zaraz!!! To jakieś świąteczne nieporozumienie!
- Proszę, zgódź się! Liczyłam, że chociaż w Wigilię przemówisz ludzkim głosem.
- No, dobra, właź...
Grinch wpuszcza Zofię do mieszkania, ociągając się.
- Jak to? Nie masz choinki ani wigilijnej uczty?
- Wyobraź sobie, że nie spodziewałem się wizyty złodziejki świąt. Miała być bardzo cicha noc, a nie gorąca gwiazdka.
- Oj tam, oj tam. Teraz zrzędzisz, ale pomyśl, jaki to będzie temat na wigilijne opowieści! Na lata!

[2] [4] [9]
Kroki na klatce. Dzwonek do drzwi. Drzwi się otwierają.
- Witaj, Panie Grinch!
- Witaj, zołzo tzn. Zofio. Czego chcesz?
- To tak się wita zbłąkanego wędrowca?
- Dobra, dobra. Nie wyjeżdżaj mi tu z tradycją. Co to za walizka? Chyba nie chcesz się znowu wprowadzić?
- Tak, wyobraź sobie, że wróciłam, bo nadal cię kocham. Tfu. Sorry, w Wigilię nawet mi takie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[7] [8][9]
Był dzień przed Wigilią. Święta nie zapowiadały się za dobrze. Mój chłopak, z którym miałam spędzić ten czas, zostawił mnie miesiąc wcześniej dla ZŁODZIEJKI ŚWIĄT. Moje 12 RANDEK NA GWIAZDKĘ szlag trafił i została tylko BARDZO CICHA NOC. Postanowiłam kupić prezenty dla rodziny i spędzić wigilijny wieczór z nimi. Jadąc metrem zauważyłam, że jakiś chłopiec trzyma w rączkach książkę "MOPSIK, KTÓRY CHCIAŁ ZOSTAĆ RENIFEREM". Pomyślałam, że to dobry pomysł na upominek dla mojego siostrzeńca. Będąc w sklepie zaszłam do księgarni i pierwsze co zobaczyłam, to powieść, którą dostałam od chłopaka na pierwszą rocznicę. Sentymenty wzięły górę i długo nie myśląc, wyciągnęłam telefon i napisałam do niego SMS-a. "Wiesz A., BO NADAL CIĘ KOCHAM. Może wpadniesz jednak do moich rodziców na wigilię i obgadamy wszystko. Bardzo mi na tym zależy. Adres wysyłam w kolejnej wiadomości". Problem pojawił się, kiedy miałam wpisać numer, który wcześniej pod wpływem emocji wykasowałam. Ostatecznie wpisałam liczby, które wydawało się, że są tymi odpowiednimi.
W końcu nadeszła wigilia. Od rana gotowałyśmy z mamą potrawy z przepisów "WIGILIJNYCH OPOWIEŚCI". Zbliżała się godzina 17, kiedy ktoś zapukał do drzwi. Poszłam otworzyć. Ku mojemu zdziwieniu na zewnątrz stał K., mój przyjaciel z liceum. Spojrzałam na niego i zapytałam:
- Co Ty tu robisz?
- Dostałem Twojego SMS-a. Nie wiem, czy to jakieś ŚWIĄTECZNE NIEPOROZUMIENIE, ale uznałem, że skoro piszesz to teraz, a akuart o Tobie myślę, to może wpadnę.
I wtedy wszystko zrozumiałam. Pomyliłam numer.
K. został na tę wigilię i na każdą pozostałą w moim życiu. Wyrzuciłam wszystkie LISTY PEŁNE MARZEŃ, bo w końcu miałam wszystko przy sobie

[7] [8][9]
Był dzień przed Wigilią. Święta nie zapowiadały się za dobrze. Mój chłopak, z którym miałam spędzić ten czas, zostawił mnie miesiąc wcześniej dla ZŁODZIEJKI ŚWIĄT. Moje 12 RANDEK NA GWIAZDKĘ szlag trafił i została tylko BARDZO CICHA NOC. Postanowiłam kupić prezenty dla rodziny i spędzić wigilijny wieczór z nimi. Jadąc metrem zauważyłam, że jakiś chłopiec trzyma...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej