Dziękuję za wyróżnienie. Gratuluję laureatom i życzę spokojnych i pięknych świąt Bożego Narodzenia.

Dziękuję za wyróżnienie. Gratuluję laureatom i życzę spokojnych i pięknych świąt Bożego Narodzenia.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Beata-Chiara
olafasola926
Monika
asiulka19963
biruta

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Beata-Chiara
olafasola926
Monika
asiulka19963
biruta

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Tęsknię za miejscem z mojego dzieciństwa, którym był murek przed domem mojej babci i dziadka. Mieszkali na wsi, w wysoko położonym miejscu w związku z czym rozlegał się stamtąd widok na domy, pola, góry i lasy. Można byłoby określić to miejsce jako odludzie, gdyż mieli niewielu sąsiadów, ale właśnie wakacje dzięki temu wakacje tam pozwalały się wyciszyć i nabrać sił na cały rok. Czasem siedziałam tam aż do zmroku i słuchałam cykania świerszczy, szczekania i wycia okolicznych psów oraz szmeru wiatru. Towarzyszyło temu poczucie bezpieczeństwa, miłości, troski, którą darzyli mnie dziadkowie. Często siedzieliśmy tam z dziadkiem i graliśmy w karty, było przy tym mnóstwo żartów i śmiechu. Niestety babcia i dziadek już nie żyją, dom został sprzedany, a następnie wyburzony przez nowego właściciela. W tym miejscu powstała droga, więc nigdy więcej nie usiądę już na murku, żeby powspominać tamte czasy. Być może kiedyś uda mi się znaleźć choć w połowie urokliwe miejsce, ale póki co nadal poszukuję. :)

Tęsknię za miejscem z mojego dzieciństwa, którym był murek przed domem mojej babci i dziadka. Mieszkali na wsi, w wysoko położonym miejscu w związku z czym rozlegał się stamtąd widok na domy, pola, góry i lasy. Można byłoby określić to miejsce jako odludzie, gdyż mieli niewielu sąsiadów, ale właśnie wakacje dzięki temu wakacje tam pozwalały się wyciszyć i nabrać sił na...

Jedenastoletnia ja, pierwsze kolonie, poczucie samodzielności ale i tęsknoty, gorący piasek, specyficzny zapach morza, ból popękanej i poparzonej słońcem skóry- plaża w Jelitkowie jest moim miejscem za którym tęsknię i do którego często myślami powracam. Choć zdaję sobie sprawę, że to nie samo miejsce ale jego odbiór przez moje jedenastoletnie chłonące świat serce wywołuje we mnie taką tęsknotę, to jej wcale nie tuli ani nie umniejsza-wręcz przeciwnie. Mimo że bywałam później na wielu plażach- na tej gdańskiej również- tylko wtedy i tam smażona ryba tak bardzo nie przyjemnie drażniła nozdrza, kolor morza byl tak przezroczysty i intensywny jednocześnie, a jego ogrom fascynujący, piasek nigdy i nigdzie później nie był tak piekący i dokuczliwy pod kostiumem a wszystkie emocje tak intensywne, uderzające, mocne i piękne. Tęskniąc za plażą w Jelitkowie tęsknie za swoim dzieciństwem i wstępowaniem w magiczny wiek stawania się nastolatką. Tęsknię za nią tym bardziej że choć istnieje w rzeczywistości i dzieli mnie od niej ledwie 300 km to wracając do tego miejsca nie mogę powrócić do siebie samej z tamtych lat.

Jedenastoletnia ja, pierwsze kolonie, poczucie samodzielności ale i tęsknoty, gorący piasek, specyficzny zapach morza, ból popękanej i poparzonej słońcem skóry- plaża w Jelitkowie jest moim miejscem za którym tęsknię i do którego często myślami powracam. Choć zdaję sobie sprawę, że to nie samo miejsce ale jego odbiór przez moje jedenastoletnie chłonące świat serce wywołuje...

W głowie mam wiele miejsc i widoków, które przywołują same pozytywne emocje. Niekiedy są to wspomnienia z dalekich wakacyjnych podróży a czasem z przydomowego podwórka. Jednak miejscem, do którego lubię wracać jest mój balkon. Pomimo tego, że ze wszystkich stron otaczają mnie sąsiedzi. Świadomość, że w każdej chwili mogę dać mały krok i znaleźć się na tym skrawku świeżego powietrza przydzielonego mi przez administrację, pozwala mi lepiej funkcjonować.
Najbardziej lubię mój balkon nocą, kiedy wszyscy śpią. Wtedy jedyne co słychać to cichy szelest liści. Czasem latem można dostrzec niestrudzonego nocnego łowcę: jeża. Gdy niebo jest bezchmurne mogę podziwiać księżyc i gwiazdy. Tak po prostu otulić się nocą i wypocząć.
Niemniej lubię mój balkon, gdy pada deszcz. Jego krople rozbijają się o posadzkę. Powietrze robi się lekkie i przyjemne do wdychania. Dookoła słychać charakterystyczny stukot kropel i plusk wody w rynnach.
Lubię mój balkon nawet, gdy jest pokryty śniegiem i skuty lodem. Doceniam, że zawsze mogę na niego wyjść i popatrzeć na drzewa i niebo.

W głowie mam wiele miejsc i widoków, które przywołują same pozytywne emocje. Niekiedy są to wspomnienia z dalekich wakacyjnych podróży a czasem z przydomowego podwórka. Jednak miejscem, do którego lubię wracać jest mój balkon. Pomimo tego, że ze wszystkich stron otaczają mnie sąsiedzi. Świadomość, że w każdej chwili mogę dać mały krok i znaleźć się na tym skrawku świeżego...

Jest takie miejsce na Ziemi do którego chętnie powracam. Miejsce, w którym czas przestaje płynąć szybkim tempem. Miejsce, w którym spotyka się życzliwość na każdym kroku. Miejsce, w którym poranek wita mnie rżeniem koni. A przede wszystkim miejsce, które ma w sobie coś magicznego.
Mowa tutaj o Lubiszynie, miejscu, które poznałam w 2007 roku i o którym myślę bardzo często. Pierwszy raz wyjechałam tam z zupełnie obcą mi dziewczyną z innego miasta niż moje, a która od razu stała mi się przyjaciółką. Pojechałyśmy tam do pracy przy koniach. Od tego czasu w każde wakacje, ferie, czy też wolne jeździłyśmy tam wspólnie jeszcze z 3 innymi dziewczynami, tworząc zgraną ekipę „wiedźm” jak to zwykł mawiać o nas właściciel tego miejsca. A jak do tego miejsca trafiłam? Dając ogłoszenie, że szukam pracy przy koniach. I tak to się zaczęło. Poranki, w których witały nas konie rżąc, potem je karmiłyśmy, wypasałyśmy, a także zwiedzałyśmy przepiękne okolice na ich grzbietach, jeżdżąc po lasach i wśród jezior. Były i rajdy konne, i prowadzenie lekcji jazdy konnej dla dzieci. Jest to miejsce do którego chce się wracać, w którym mieszkają wspaniali ludzie i które otoczone jest zewsząd przyrodą i zwierzętami.

Jest takie miejsce na Ziemi do którego chętnie powracam. Miejsce, w którym czas przestaje płynąć szybkim tempem. Miejsce, w którym spotyka się życzliwość na każdym kroku. Miejsce, w którym poranek wita mnie rżeniem koni. A przede wszystkim miejsce, które ma w sobie coś magicznego.
Mowa tutaj o Lubiszynie, miejscu, które poznałam w 2007 roku i o którym myślę bardzo często....

Wiadomym to było od zawsze, jednak ostatnie wydarzenia pozwoliły nam to odczuć wyjątkowo namacalnie : w życiu człowieka najważniejsza jest wolność. Ja wyjątkowo mocno odczuwam to ograniczenie wolności, przez które nie mogę wrócić do ukochanego miejsca, jakim jest Meksyk. Mój ukochany Meksyk jest tak różnorodny pod każdym względem, że jego obraz przewija się przed moimi oczami w przeróżnych sytuacjach, mimo że jestem fizycznie daleko. To nie przypadek, że tam trafiłam, ponieważ Meksyk zawsze przyciągał mnie, ciekawił, fascynował.
Tak prawdę mówiąc to nie miejsce sprawia, że chce się tam wracać... To ludzie, którzy tworzą ducha tego miejsca. To zapachy, to uczucia, które towarzyszą stawianym tam przez nas krokom. Meksyk wielokrotnie bawił i wzruszał mnie do łez. Dał mi wiele okazji do spotkania z drugim człowiekiem, które zawsze ubogaca. Pokazał mi, że zwykły życzliwy uśmiech nic nie kosztuje, a potrafi tak wiele zmienić. Mój Meksyk nauczył mnie zwyczajnej radości z życia. Tęsknię za MEksykiem, ponieważ skradł moje serce i stał się pewnego rodzaju rzeczywistością, w której czuję się po prostu szczęśliwa.

Wiadomym to było od zawsze, jednak ostatnie wydarzenia pozwoliły nam to odczuć wyjątkowo namacalnie : w życiu człowieka najważniejsza jest wolność. Ja wyjątkowo mocno odczuwam to ograniczenie wolności, przez które nie mogę wrócić do ukochanego miejsca, jakim jest Meksyk. Mój ukochany Meksyk jest tak różnorodny pod każdym względem, że jego obraz przewija się przed moimi...

W sercu noszę obraz mojego rodzinnego domu i gospodarstwa moich rodziców. Nie ważne jak daleko się oddalam ani na jak długo, zawsze myślę tylko o tym, że chce tam wrócić. To miejsce to nie tylko wspomnienie dzieciństwa, ale moje dziedzictwo. Łąki, pola, lasy i staw to wszystko jest takie typowe a jednak niezwykłe. Mam wrażenie, że tam czas stoi w miejscu. Nie ma pandemii, kryzysu gospodarczego ani kłótni o poglądy polityczne. Tam zawsze udaje mi się osiągnąć harmonię i wyciszenie.

W sercu noszę obraz mojego rodzinnego domu i gospodarstwa moich rodziców. Nie ważne jak daleko się oddalam ani na jak długo, zawsze myślę tylko o tym, że chce tam wrócić. To miejsce to nie tylko wspomnienie dzieciństwa, ale moje dziedzictwo. Łąki, pola, lasy i staw to wszystko jest takie typowe a jednak niezwykłe. Mam wrażenie, że tam czas stoi w miejscu. Nie ma pandemii,...

Było kiedyś takie jedno miejsce w moich rodzinnych stronach. W sadzie za budynkami, w cieniu starej jabłoni rodzącej słodkie Kosztylki była sterta cegieł z dziuplą i schodkami. Cegiełki poukładałam w taki sposób, aby z jednej strony wygodnie wspinać się po nich pod dach z gałęzi jabłoni, wprost do mojej kryjówki z widokiem na pola i łąki. To było moje miejsce odpoczynku, marzeń, modlitw i ucieczki od całego świata. Tam wcinałam słodkie jabłka i patrzyłam na pola kryjąc się przed światem. Brakuje mi tego miejsca i tych chwil ucieczki od wszelkich problemów. Tęsknię za dziecięcą głową pełną marzeń i planów na przyszłość. I tęsknię za tą moją dziuplą pod jabłonią, gdzie znaleźć potrafiła mnie tylko moja ukochana babcia (za nią tęsknię jeszcze bardziej).
Cegieł już nie ma, jabłoń się złamała, a babcia patrzy pewnie teraz na mnie, gdzieś tam ze swojej dziupli w Niebie. Może kiedyś i ja ją tam znajdę, tak samo, jak ona znajdowała mnie.

Było kiedyś takie jedno miejsce w moich rodzinnych stronach. W sadzie za budynkami, w cieniu starej jabłoni rodzącej słodkie Kosztylki była sterta cegieł z dziuplą i schodkami. Cegiełki poukładałam w taki sposób, aby z jednej strony wygodnie wspinać się po nich pod dach z gałęzi jabłoni, wprost do mojej kryjówki z widokiem na pola i łąki. To było moje miejsce odpoczynku,...