Wyobraź sobie krainę, w której o tej porze roku prawie bez przerwy panuje mrok. Wyobraź sobie uginające pod śniegowym ciężarem gałęzie świerków i sosen. A teraz, poczuj pod stopami skrzypiący śnieg, kiedy robisz kilka niepewnych kroków w stronę sań. Zobacz (po przez delikatną zasłonę pary wodnej wydobywające się z Twoich ust) stojącego przy saniach renifera, który z niecierpliwością wpatruje się w leśną drogę. W jego ciemnych źrenicach odbijają się światła pochodni, które niczym żołnierze stojąc na baczność po obu stronach ścieżki.
Sanie wyłożone są ciepłymi futrami. Strzepujesz z nich śnieg i siadasz wygodnie na miękkim siedzisku. Wtem podchodzi do Ciebie ktoś, kto wręcza ci lejce, a Ty próbujesz mu powiedzieć, że przecież nigdy nie „kierowałeś” reniferem. W odpowiedzi, człowiek ten uśmiecha i się ze słowami: „one znają drogę” klepie Twojego wierzchowca i krzyczy „JAZDA”.
Szybkość, śnieg, zamazujący się świat. Rozgwieżdżone niebo, las rozświetlony pochodniami. I Ty gnający lub gnająca przed siebie. W pewnym momencie odwracasz się i widzisz zaraz obok swojej głowy łeb kolejnego renifera. Zwierzęta zaczynają się ścigać. A Ty, śmiejąc się, trzymasz się kurczowo sań, mając w głowie słowa wypowiedziane przez opiekuna tych zwierząt: „jeśli spadniecie z sań, będziecie musieli pokonać całą drogę pieszo…”
Wspomnienie z mojej wizyty w Finlandii, wraca do mnie średnio raz na tydzień. Nocna przejażdżka saniami zaprzężonymi w renifery była najbardziej magiczną chwilą w moim życiu.

Wyobraź sobie krainę, w której o tej porze roku prawie bez przerwy panuje mrok. Wyobraź sobie uginające pod śniegowym ciężarem gałęzie świerków i sosen. A teraz, poczuj pod stopami skrzypiący śnieg, kiedy robisz kilka niepewnych kroków w stronę sań. Zobacz (po przez delikatną zasłonę pary wodnej wydobywające się z Twoich ust) stojącego przy saniach renifera, który z...

Takim miejscem jest rodzinny dom mojej mamy, gdzie u dziadków spędzałam najwspanialsze wakacje! Wspomnieniami zawsze chętnie tam wracam, niestety po śmierci dziadków dom został przekazany w obce ręce, nad czym niezmiernie ubolewaliśmy, ale w tamtych czasach nie było nas stać na jego kupno. Z domu mam miłe wspomnienia wielkich, rodzinnych kolacji Wigilijnych, które były najpiękniejszym wspomnieniem mojego dzieciństwa. Tam zawsze spotykaliśmy się ze wszystkimi bliskimi. To dom, który był zawsze dla wszystkich otwarty i zawsze pełen ludzi! Dlatego tak miło go wspominam!

Takim miejscem jest rodzinny dom mojej mamy, gdzie u dziadków spędzałam najwspanialsze wakacje! Wspomnieniami zawsze chętnie tam wracam, niestety po śmierci dziadków dom został przekazany w obce ręce, nad czym niezmiernie ubolewaliśmy, ale w tamtych czasach nie było nas stać na jego kupno. Z domu mam miłe wspomnienia wielkich, rodzinnych kolacji Wigilijnych, które były...

Jako dziecko jeździłam na wieś do rodziny do województwa świętokrzyskiego - sama jestem z dolnośląskiego. Albo z rodzicami, albo z babcią i dziadkiem. Była to prawdziwa wieś - ze zwierzętami, rolą, prawdziwymi zapachami wsi w czasie letnim czy nawet przejazdem bryczką starodawną drewnianą. Dlaczego za tym tęsknie? Bo mogłam tam zobaczyć prawdziwą wieś - już teraz nie ma takiej, teraz wszyscy się pobudowali, unowocześnili. Jednak przede wszystkim babcia i prababcia nie żyją i te wyjazdy straciły cały swój urok, wróciłam tam po latach wtedy z narzeczonym - ówcześnie mąż żeby rozdać zaproszenia na ślub. Wszystkie miejsce jakie pamiętam z dzieciństwa teraz są już całkiem inne. Perspektywa dziecka, a kobiety dorosłej zmienia bardzo dużo.

Jako dziecko jeździłam na wieś do rodziny do województwa świętokrzyskiego - sama jestem z dolnośląskiego. Albo z rodzicami, albo z babcią i dziadkiem. Była to prawdziwa wieś - ze zwierzętami, rolą, prawdziwymi zapachami wsi w czasie letnim czy nawet przejazdem bryczką starodawną drewnianą. Dlaczego za tym tęsknie? Bo mogłam tam zobaczyć prawdziwą wieś - już teraz nie ma...

W wieku 13 lat pojechałam z rodzicami po raz pierwszy w Bieszczady. Gdy dojechaliśmy do małej wioski otoczonej malowniczymi wzgórzami i wysiedliśmy z samochodu, ogarnął nas niewiarygodnie intensywny zapach ziół łąkowych. Często wracam myślami do tamtej chwili, tego miejsca i zapachu. Do tej pory to wspomnienie mnie zachwyca!

W wieku 13 lat pojechałam z rodzicami po raz pierwszy w Bieszczady. Gdy dojechaliśmy do małej wioski otoczonej malowniczymi wzgórzami i wysiedliśmy z samochodu, ogarnął nas niewiarygodnie intensywny zapach ziół łąkowych. Często wracam myślami do tamtej chwili, tego miejsca i zapachu. Do tej pory to wspomnienie mnie zachwyca!

Dla mnie takim
miejscem jest Polska- Kraków.
Miejsce gdzie się urodziłam, wychowałam i dojrzewałam, a które opuściłam 15 lat temu.
Mieszkam w Angli. Jest to w jakimś sensie mój dom teraz ale za Krakowem i zresztą całą Polską tęsknie bardzo.
Przyzwyczajamy się mentalnie do życia w innym kraju ale serce na zawsze pozostanie w miejscu skąd pochodzimy. Często zastanawiam się czy podjełam właściwe decyzje o wyjeździe i staram się wierzyć że tak musiało być.

Dla mnie takim
miejscem jest Polska- Kraków.
Miejsce gdzie się urodziłam, wychowałam i dojrzewałam, a które opuściłam 15 lat temu.
Mieszkam w Angli. Jest to w jakimś sensie mój dom teraz ale za Krakowem i zresztą całą Polską tęsknie bardzo.
Przyzwyczajamy się mentalnie do życia w innym kraju ale serce na zawsze pozostanie w miejscu skąd pochodzimy. Często zastanawiam się...

Dla mnie miejscem za którym będę tęsknić jest wioska w woj. łódzkim, gdzie urodziła i wychowała się moja mama. Niestety, nie mam takich wspomnień z tym miejscem, jakie mają moi starsi bracia. Oni spędzali tam u babci i dziadka każde ferie zimowe i wakacje; mnie nie było dane ich poznać.
Aktualnie mieszka tam mój wujek. Wiele spędziłam u niego weekendów, wakacji. Niestety wiem, że przyjdzie moment kiedy wujka zabraknie i nikt nie wie, co stanie się z domem, czy będzie jeszcze do czego przyjeżdżać... Cisza, spokój, szum drzew, śpiew ptaków, z oddali słychać szczekanie psa lub traktor w polu. To miejsce w którym można się zresetować.
Czas płynie tam bardzo leniwie. W zimie trzeba narąbać drzewa, żeby było ciepło w domu. Niezłe jest uczucie, jak przy minusie na dworze trzeba lecieć do ubikacji za domem i wystawić się na mroźne powietrze xD Pamiętam jeszcze, jak kilkanaście lat temu wodę ciągnęło się ze studni, a na drodze przy domu nie było oświetlenia. Jest gdzie pójść na spacer, do lasu na grzyby/jagody. Pamiętam śmieszną sytuację, jak moja mama z bratem zgubili się w lesie, z wujkiem wskoczyliśmy do leciwej corsy i popędziliśmy im na ratunek :D Ile w tym miejscu było imprez na powietrzu, ogniska, muzyka, tańce i śpiew 😊 Wiele razy mama opowiadała mi historie o tym miejscu, ludziach, tętniącym wiejskim życiu sprzed 40 lat, co dało mi obraz tej okolicy i zmian jakie zaszły na przestrzeni wielu lat.
To są piękne wspomnienia i historie, które zostaną ze mną na zawsze.

Dla mnie miejscem za którym będę tęsknić jest wioska w woj. łódzkim, gdzie urodziła i wychowała się moja mama. Niestety, nie mam takich wspomnień z tym miejscem, jakie mają moi starsi bracia. Oni spędzali tam u babci i dziadka każde ferie zimowe i wakacje; mnie nie było dane ich poznać.
Aktualnie mieszka tam mój wujek. Wiele spędziłam u niego weekendów, wakacji. Niestety...

Takim miejsce zawsze i na zawsze jest moja rodzinna miejscowość.
Linie
Tam, gdzie powietrze pachnie inaczej
Tam, gdzie niebo jest bardziej błękitne
A trawa bardziej zielona
Tam, gdzie zawsze zostaje moje serce ♥

Takim miejsce zawsze i na zawsze jest moja rodzinna miejscowość.
Linie
Tam, gdzie powietrze pachnie inaczej
Tam, gdzie niebo jest bardziej błękitne
A trawa bardziej zielona
Tam, gdzie zawsze zostaje moje serce ♥

Prawie każdej nocy śni mi się dom mojej Babci, której od kilku lat już z nami nie ma. Jako dziecko każde wakacje spędzałam w Koszalinie, gdzie czas płynął wolniej, a ja całymi dniami biegałam po podwórku z koleżankami, chodziłam z Dziadkiem i jamnikiem Adim na spacery do lasu, czasem jeździłam z kimś nad morze, do pobliskiego Mielna. Wieczorami wysoko na niebie krzyczały jerzyki, a w przydomowych ogródkach pachniała maciejka. Gdy była brzydka pogoda, siedziałam w pokoju Dziadka, pełnym książek i klatek z egzotycznymi ptakami- godzinami mogłam słuchać opowieści o nich. Czasem chodziłam z Babcią do pobliskiej księgarni, gdzie Babcia zawsze kupowała coś dla mnie, podkradałam też książki "dla dorosłych", które czytałam w "zielonej sypialni", przy okrągłym stoliku z koronkową, długą serwetą.
Babcia mawiała, żebym cieszyła się tym czasem, bo dzieciństwo jest beztroskie. Złościłam się- miałam przecież swoje zmartwienia... Może tyle, ile mogłam udźwignąć? Z perspektywy czasu nie uważam moich zmartwień za błahe, miałam jednak rodzinę, która dawała mi poczucie bezpieczeństwa. Ktoś napisał, że "dom jest tam, gdzie nas kochają". Teraz, gdy moje życie trochę się pogmatwało, najwidoczniej tęsknię za dziecięcą beztroską, poczuciem bezpieczeństwa i wszystkimi, których już nie ma... Cieszę się, że dom pozostał w rodzinie- mieszka w nim kuzynka z rodziną, ale do tej pory nie zdobyłam się na to, żeby ją odwiedzić...

Prawie każdej nocy śni mi się dom mojej Babci, której od kilku lat już z nami nie ma. Jako dziecko każde wakacje spędzałam w Koszalinie, gdzie czas płynął wolniej, a ja całymi dniami biegałam po podwórku z koleżankami, chodziłam z Dziadkiem i jamnikiem Adim na spacery do lasu, czasem jeździłam z kimś nad morze, do pobliskiego Mielna. Wieczorami wysoko na niebie krzyczały...

Mam ogromne szczęście, że jak tylko pogoda pozwala w zasięgu wzroku mam panoramę Tatr, na północ Gorc, a trochę dalej na wschodzie są Pieniny. Góry - to miejsce bliskie mojemu sercu i choć potrafię docenić piękno innych miejsc tęsknić potrafię tylko za nimi.

Mam ogromne szczęście, że jak tylko pogoda pozwala w zasięgu wzroku mam panoramę Tatr, na północ Gorc, a trochę dalej na wschodzie są Pieniny. Góry - to miejsce bliskie mojemu sercu i choć potrafię docenić piękno innych miejsc tęsknić potrafię tylko za nimi.

Miejsce za którym tęsknię...Gy wyszłam za mąż przeprowadziłam się z domu jednorodzinnego rodziców do mieszkania w bloku. Na początku nie myślałam, że może aż tak mi brakować wolności... Tak, do tej pory tęsknię za skrawkiem swojego, własnego świata. Miejscem na trawie, bądź na leżaczku w cieniu drzew, gdzie nie widzą mnie wścibskie oczy innych ludzi. Brakuje mi miejsca, w którym jestem tylko ja (i książki oczywiście) z moimi marzeniami i przemyśleniami. Może nie tęsknię za konkretnym miejscem, ale za uczuciem swobody ducha, jakie dają promienie słońca i powiew wiatru wczesnym rankiem...

Miejsce za którym tęsknię...Gy wyszłam za mąż przeprowadziłam się z domu jednorodzinnego rodziców do mieszkania w bloku. Na początku nie myślałam, że może aż tak mi brakować wolności... Tak, do tej pory tęsknię za skrawkiem swojego, własnego świata. Miejscem na trawie, bądź na leżaczku w cieniu drzew, gdzie nie widzą mnie wścibskie oczy innych ludzi. Brakuje mi miejsca, w...