Czy ktoś z laureatów otrzymał nagrodę @Agnieszka @Catty
@ChoruS @mersi? Do tej pory nie doręczono mi książki. Pisałam do administracji - mieli kontaktować się z wydawnictwem, ale nic się nie zmieniło. Tylko ja jestem takim pechowcem czy jest nas więcej?

Czy ktoś z laureatów otrzymał nagrodę @Agnieszka @Catty
@ChoruS @mersi? Do tej pory nie doręczono mi książki. Pisałam do administracji - mieli kontaktować się z wydawnictwem, ale nic się nie zmieniło. Tylko ja jestem takim pechowcem czy jest nas więcej?

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

ogarbejbe
Agnieszka
Catty
ChoruS
mersi

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

ogarbejbe
Agnieszka
Catty
ChoruS
mersi

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Jego matka kochała słowa. Słowa wszelakie, ale przede wszystkim te dziwne, zapomniane, nieco staroświeckie i sprawiające, że jej rozmówcy („interlokutorzy!”, poprawiłaby mnie z pewnością) wpadali w zakłopotanie. Do fryzjera nie chodziła po nowe uczesanie, ale by zmienić koafiurę; w sklepie spożywczym kupowała nie jedzenie, ale wiktuały, które pitrasiła później na stojącym w kuchni prodiżu. Nie czytała książek - wszystko, co trafiło w jej ręce nazywała ramotą, na której poznawaniu mitrężyła tylko czas.
Swojego syna nazwała Fidrygał, bo jego pojawienie się na świecie było dla niej błahostką, do której stosunek miała raczej indyferentny. On do niej również – bardzo szybko nauczył się, czym jest tromtadracja, jeszcze szybciej uznał, że jego matka jest w tym mistrzynią.
Trochę ze zmęczenia, a trochę na przekór nie wierzył w magiczną siłę słów, o której przekonana była jego rodzicielka. Starał się żyć tak, by zaprzeczyć konotacjom, które niosło za sobą jego imię. Nie zajmował się głupstwami, nie poświęcał uwagi drobnostkom, dbał o renomę. Gdy dorósł, zerwał kontakty z matką i sądził, że jego życie wreszcie będzie normalne i do bólu, doskonale przeciętne, pełne spokoju, powagi i powszechnie znanych słów. Ale przeszłość się o niego upomniała. Pojawiła się na progu jego doskonale zwyczajnego, prostego domu i wciągnęła w grę, w której każde słowo kształtowało rzeczywistość, a od tego, czy Fidek pogodzi się ze swoim przeznaczeniem, zależały losy nazwanego i nienazwanego świata.

Jego matka kochała słowa. Słowa wszelakie, ale przede wszystkim te dziwne, zapomniane, nieco staroświeckie i sprawiające, że jej rozmówcy („interlokutorzy!”, poprawiłaby mnie z pewnością) wpadali w zakłopotanie. Do fryzjera nie chodziła po nowe uczesanie, ale by zmienić koafiurę; w sklepie spożywczym kupowała nie jedzenie, ale wiktuały, które pitrasiła później na stojącym w...

Czy nazwa determinuje człowieka, czy to człowiek nadaje sens swemu imieniu? Główny bohater mojej powieści miałby na imię Medard. Od dziecka był niezadowolony z tego jak nazwali go rodzice. Jego imię w rodzinie z pokolenia na pokolenie nosi pierworodny syn pierworodnego syna. Dziwny zwyczaj nie wiedzieć czemu nie został przerwany od 7 pokoleń, ale Medzio, jak nazywa go pieszczotliwie rodzina, ma zamiar skończyć z tą idiotyczną tradycją i na pewno nie skarze swojego dziecka na cierpienia jakie on musiał znosić w podstawówce kiedy śmiały się z niego inne dzieci. Począwszy od jego ojca a skończywszy na pradziadku wszyscy Medardzi są nudni i zwyczajni a jemu marzy się sława i kariera. Czy uda mu się sprawić, że to niezwykłe imię będą wypowiadać miliony fanek? A może dowie się, że z imieniem jest związane jest jego przeznaczenie, którego nie może zmienić? Wszystko pokaże czas.

Czy nazwa determinuje człowieka, czy to człowiek nadaje sens swemu imieniu? Główny bohater mojej powieści miałby na imię Medard. Od dziecka był niezadowolony z tego jak nazwali go rodzice. Jego imię w rodzinie z pokolenia na pokolenie nosi pierworodny syn pierworodnego syna. Dziwny zwyczaj nie wiedzieć czemu nie został przerwany od 7 pokoleń, ale Medzio, jak nazywa go...

Poranek był pochmurny i wietrzny. Eoline, pomimo długiej podróży dziarsko maszerowała ku północnemu brzegowi wyspy. Pochodziła z małego lądu, gdzie każdy musi wyruszyć w podróż, na której odnajdzie swoje przeznaczenie. Większość po przeżyciu kilku przygód i wyuczenia się pożytecznego zawodu wracała potem do ojczyzny. Nieliczni decydowali się na stałą tułaczkę.
Ojciec Eoline oczekiwał, że ona będzie pierwszym typem. Jednak smukła dziewczyna o orzechowych oczach miała inną wizję swojego życia. Wiele lat temu odkryła między skałami mapę i klucz prowadzące do ukrytego skarbu. Wtedy zrozumiała, że jedynie czego pragnie to żeglować i odkrywać tajemnice mórz, oceanów i dalekich lądów. Właśnie dlatego przybyła na plażę zwaną cmentarzyskiem magicznych wraków. Statki stworzone w pradawnych czasach i przesycone magią czekały uśpione w piaskach na właściwą osobę aby ponownie zakołysać się na falach.
Eoline weszła na wrakowisko. Zamknęła oczy i wsłuchała się w odległy szum fal i skrzek mew. Morska bryza igrała z jej długimi włosami. Gdy otworzyła oczy jej uwagę przykuła nieco oddalona formacja skalna. Ruszyła w tym kierunku. U podnóża skał dostrzegła wystający z piachu kawałek liny. W jakiś dziwny sposób ją przyciągał. Po chwili wahania schyliła się i pociągnęła ową linę. Nagle zerwał się wiatr, tumany piasku uniosły się i coś silnie ją pociągnęło, prawie nie mogła ustać na nogach. Nim się zorientowała była na wodzie a przed nią unosił się na falach wspaniały okręt. Jego imię to Galopujący Wśród Fal.

Poranek był pochmurny i wietrzny. Eoline, pomimo długiej podróży dziarsko maszerowała ku północnemu brzegowi wyspy. Pochodziła z małego lądu, gdzie każdy musi wyruszyć w podróż, na której odnajdzie swoje przeznaczenie. Większość po przeżyciu kilku przygód i wyuczenia się pożytecznego zawodu wracała potem do ojczyzny. Nieliczni decydowali się na stałą tułaczkę.
Ojciec...

Słowa - to piękne kobiece imię- trochę jak mądrą sowa, a trochę jak popularna sława.  W stu procentach jednak jak dziewczyna zakochana w książkach, która uwielbia przechodzić przez magiczne wrota książek i zatracać się w historiach, które są zapisane na ich kartach. Poznaje swoich papierowych przyjaciół i pokochała ich,  angażuję się w ich życie, czuję zawód ich rozczarowaniami i dopinguje w dążeniach. Kiedy jednak sama zaczyna pisać i zatracać się świecie, który stworzyła nasza bohaterka orientuje się że zawędrowała o kilka słów za daleko ... i sama trafia na karty historii którą pisze. Jej zaangażowanie w uniwersum, które buduje sprawia, że  autorki staje się postacią. Słowa nie może wydostać się z książki którą tworzy, szuka wyjścia, ostatniej strony, czy choćby umiejętności zapanowania nad fabułą... Czy uda jej się bezpiecznie dojść do szczęśliwego zakończenia?

Słowa - to piękne kobiece imię- trochę jak mądrą sowa, a trochę jak popularna sława.  W stu procentach jednak jak dziewczyna zakochana w książkach, która uwielbia przechodzić przez magiczne wrota książek i zatracać się w historiach, które są zapisane na ich kartach. Poznaje swoich papierowych przyjaciół i pokochała ich,  angażuję się w ich życie, czuję zawód ich...

Imię, które bym wybrała to Luna. Książka z elementami realizmu magicznego. Historia dziewczyny z dużego miasta, która pragnie powrotu do natury. Wyjechałaby na rok na wieś, aby opiekować się domem i zwierzętami dawnej przyjaciółki rodziców. Miejsce to jest jednoczeście miejscem urodzenia jej babci, której nigdy nie poznała. Jednak poznając jej dawych krewnych i znajomych, odkrywa połączenia między życiem babci a swoim oraz ich dziwnie powiązanymi wyborami.

Imię, które bym wybrała to Luna. Książka z elementami realizmu magicznego. Historia dziewczyny z dużego miasta, która pragnie powrotu do natury. Wyjechałaby na rok na wieś, aby opiekować się domem i zwierzętami dawnej przyjaciółki rodziców. Miejsce to jest jednoczeście miejscem urodzenia jej babci, której nigdy nie poznała. Jednak poznając jej dawych krewnych i znajomych,...

Główną postać mojej powieści nazwałabym Cały. Dlaczego Cały ma takie imię, a nie inne? On sam do dzisiaj tego nie wie. Jest świadom tylko tego, iż podarowała mu je jego matka. W dniu jego narodzin matka po ciężkim porodzie zdołała tylko wyszeptać: C – A – Ł – Y i opadła bezwładnie na swoje łoże. Matka rzekła tylko to słowo, ojciec zaś je usłyszał i postanowił, bez namysłu nawet, nazwać swojego nowo narodzonego syna imieniem Cały. Cały teraz był dziesięcioletnim chłopcem. Często, wychodząc na pobliskie pole maku, zastanawiał się, dlaczego ojciec, znany ze swojej dziwacznej tendencji do wymyślania dziwacznych imion, nie nadał mu innego imienia. Imienia według własnego pomysłu. Na pewno nie uwiodło go imię, a raczej słowo wypowiedziane przez matkę, tamtej nocy. Ani nie spowodowała tego rozpacz jej śmiercią. To dlaczego? Cały często drapał się w głowę, próbując rozwikłać tę zagadkę. Musiał ją rozwiązać szybko. Wiedział o tym. Niedawno w posiadłości swojego domu, w zakurzonych do bólu piwnicach, głęboko pod ziemią odkrył niepokojące wyryte napisy na ścianach i podłodze.
Cały często płakał w nocy. Tylko w nocy. Nie chciał, aby ktokolwiek z domowników dowiedział się, iż jest takim mazgajem. Albo i więcej. Ale dlaczego te napisy w piwnicy musiały mówić jego Imię? – Cały. Żadnych innych słów. Tylko powtarzające się jego imię. Dlaczego to właśnie na niego musiało spaść? – myślał ciągle, przebywając na polu maku, a czasem tylko w nocy.

Główną postać mojej powieści nazwałabym Cały. Dlaczego Cały ma takie imię, a nie inne? On sam do dzisiaj tego nie wie. Jest świadom tylko tego, iż podarowała mu je jego matka. W dniu jego narodzin matka po ciężkim porodzie zdołała tylko wyszeptać: C – A – Ł – Y i opadła bezwładnie na swoje łoże. Matka rzekła tylko to słowo, ojciec zaś je usłyszał i postanowił, bez namysłu...

Obieżywszechświat jest dzieckiem z zespołem Downa. Rodzina i otoczenie dostrzega w nim same problemy, jego zdanie nigdy nie jest brane pod uwagę, rówieśnicy bardzo często naśmiewają się z jego odmienności. Tymczasem chłopiec rozumie i czuje zdecydowanie więcej niż by się mogło wydawać. Kiedyś miał inne imię, ale porzucił je za sprawą opowieści swojej jedynej przyjaciółki – matki. Ta każdego wieczoru tuliła go do snu i opowiadała mu historie o kosmosie i astronautyce, niezbadanych lądach i o krainach, które są o wiele szczęśliwsze od szkoły, piaskownicy i wszystkiego co znał. Chłopiec przyrzekł sobie, że kiedyś znajdzie idealny świat, w którym nie będzie smutku, a on będzie czuł się naprawdę potrzebny, spełniony i wolny.
Od tamtych chwil mija kilkanaście lat. Teraz Obieżywszechświat musi stawić czoła dorosłej rzeczywistości, która jest zupełnie odmienna od jego wyobrażeń. Bohater nie akceptuje sztywnych norm rządzących światem. Chce np. studiować swoją ukochaną fizykę, ale nie posiada matury. Próbuje także pisać artykuły o kosmosie i nie rozumie dlaczego inni uznają jego dzieła za pozbawione logiki i gramatycznego sensu. Jego los odmienia się za sprawą pani Jadzi – wolontariuszki, która organizuje dla niego spotkanie z astronautami i zabiera go na plan filmu popularnonaukowego. Dzięki niej, Obieżywszechświat spełnia swoje największe marzenie. Co prawda nie odkrywa idealnego świata, o którym marzył w dzieciństwie, ale zaczyna tworzyć go samodzielnie od podstaw.

Obieżywszechświat jest dzieckiem z zespołem Downa. Rodzina i otoczenie dostrzega w nim same problemy, jego zdanie nigdy nie jest brane pod uwagę, rówieśnicy bardzo często naśmiewają się z jego odmienności. Tymczasem chłopiec rozumie i czuje zdecydowanie więcej niż by się mogło wydawać. Kiedyś miał inne imię, ale porzucił je za sprawą opowieści swojej jedynej przyjaciółki –...