Dawno temu wybraliśmy się we czwórkę ze znajomymi na Babią Górę. Była zima,mało śniegu ale mroźno. My z mężem prsufiriwani, w czapkach, rękawiczkach i szalikach, w zimowych kurtkach i butach a nasi znajomi co? Koleżanka na szpilkach a kumpel w tramkach. I jak się można domyślić, Babiej nie zdobyliśmy, bo trzeba było wracać przez naszych inteligentnych znajomych

Dawno temu wybraliśmy się we czwórkę ze znajomymi na Babią Górę. Była zima,mało śniegu ale mroźno. My z mężem prsufiriwani, w czapkach, rękawiczkach i szalikach, w zimowych kurtkach i butach a nasi znajomi co? Koleżanka na szpilkach a kumpel w tramkach. I jak się można domyślić, Babiej nie zdobyliśmy, bo trzeba było wracać przez naszych inteligentnych znajomych

Lata siedemdziesiąte.
Z grupą kolegów ze studiów (Uniwersytet Gdański) jesteśmy na obozie w Wiśle. Któregoś pięknego popołudnia postanawiamy "zdobyć" Czantorię. Upał jak diabli, po ciężkiej nocy...
W połowie drogi, nazwijmy to - "wspinaczki", większość z nas ma ochotę porzucić marzenie o zdobyciu szczytu, ha ha ha. Siedzimy, leżymy, palimy, żalimy się... Nagle zza krzaków wyłania się babina, na oko lat siedemdziesiąt, z wyładowanym plecakiem plus dwiema torbami w rękach i chyżo posuwa w górę. Trochę nas to zmotywowało i noga za nogą wspięliśmy się na szczyt :).
Na miejscu okazało się, że to była stara pracownica schroniska, która jak co kilka dni, niosła produkty do karczmy. Wstyd, jak cholera!

Lata siedemdziesiąte.
Z grupą kolegów ze studiów (Uniwersytet Gdański) jesteśmy na obozie w Wiśle. Któregoś pięknego popołudnia postanawiamy "zdobyć" Czantorię. Upał jak diabli, po ciężkiej nocy...
W połowie drogi, nazwijmy to - "wspinaczki", większość z nas ma ochotę porzucić marzenie o zdobyciu szczytu, ha ha ha. Siedzimy, leżymy, palimy, żalimy się... Nagle zza krzaków...

Góry to kiedyś było moje ulubione miejsce do spędzania wolnego czasu. Z racji studiowania w Krakowie, wraz z znajomymi raz w roku urządzaliśmy rajd po polskich górach. Trzy dni w górach, spanie w schroniskach i codziennie ognisko z kiełbaską. Wspaniałe czasy... Jako studenci zawsze mieliśmy przy sobie zapas cytrynówki... Trafiliśmy do schroniska gdzie opiekunowi, Panu Jarkowi bardzo ona zasmakowała. Zaczęliśmy się nią smakować i w rezultacie... do naszego ogniska w pewnym momencie musiała dołączyć straż pożarna. Opiekun schroniska chciał nam udowodnić, że nikt nie podkłada drewna tak dobrze jak on. Finał tej zabawy był taki, że Pan Jarek wylądował na noc w więzieniu i niestety stracił pracę... Jakież było nasze zaskoczenie, kiedy to Pan Jarek dogonił nas na szlaku i powiedział, że idzie dalej z nami :)

Góry to kiedyś było moje ulubione miejsce do spędzania wolnego czasu. Z racji studiowania w Krakowie, wraz z znajomymi raz w roku urządzaliśmy rajd po polskich górach. Trzy dni w górach, spanie w schroniskach i codziennie ognisko z kiełbaską. Wspaniałe czasy... Jako studenci zawsze mieliśmy przy sobie zapas cytrynówki... Trafiliśmy do schroniska gdzie opiekunowi, Panu...

Spędzaliśmy sylwestra w Zadarze. Następnego dnia by powitać nowy rok wybraliśmy się w góry Velebit; nie do Paklenicy gdzie wszyscy prócz skałkarzy chodzą na płask ale, żeby odwiedzić Tulove Grede i Winnetou. Mamy też tam wysoko ulubiony kościółek św. Franciszka- malusi, przeuroczy i z taaaaką panoramą! Już tam wiało, że ciężko było iść. A u Winnetou ciężko było nawet utrzymać aparat w rękach- taki wściekły wiatr! Oprócz nas była tylko jedna para z Niemiec- bardzo im smakowały polskie krówki :)
Tulove Grede, które tak wszyscy podziwiają jadąc autostradą odpuściliśmy. Czym prędzej aczkolwiek baaardzo ostrożnie uciekaliśmy na dół ale już z drugiej zalesionej strony. To jest teren jeszcze mocno zaminowany i stoją stosowne ostrzeżenia. Nasz znajomy kiedyś na opowiadał, że na takim nieznanym terenie to najbezpieczniej jechać samochodem z przyczepką na wstecznym- wtedy rozwali tylko przyczepkę.
Poznaliśmy też historię o człowieku mieszkającym tam, który na własną rękę wykopywał miny; zgłosił się do wojska i policji,że może im pomóc, ale zignorowali go....
Spóźniliśmy się na kolację do przyjaciół w Sukošanie a opie.... jaki zebraliśmy to pamiątka na zawsze. Kto w czasie bury( wiatr) idzie w góry?! Ile to mieliśmy szczęścia; nie takich wiatr strącał stamtąd. Rok przed nami zginął profesor, naukowiec, który zignorował burę.
I tak za burę dostaliśmy burę, nakaz dziękowania Panu Bogu za ocalenie i wiele informacji o górach i minach, ale to już inna opowieść.

Spędzaliśmy sylwestra w Zadarze. Następnego dnia by powitać nowy rok wybraliśmy się w góry Velebit; nie do Paklenicy gdzie wszyscy prócz skałkarzy chodzą na płask ale, żeby odwiedzić Tulove Grede i Winnetou. Mamy też tam wysoko ulubiony kościółek św. Franciszka- malusi, przeuroczy i z taaaaką panoramą! Już tam wiało, że ciężko było iść. A u Winnetou ciężko było nawet...

Jakiś czas temu wraz z moim tatą wybrałam się w góry. Pierwszego dnia wchodziliśmy na Rycerzową, gdzie mieliśmy nocować, a następnie chcieliśmy dostać się na Przegibek. Początek wędrówki przebiegł bez żadnych poważniejszych komplikacji, jednak drugi dzień był dla nas obu wielkim przeżyciem, które wspominamy do dzisiaj. Z samego rana spakowaliśmy się i ruszyliśmy do kolejnego schroniska. W pewnym momencie, gdy byliśmy już blisko celu, naszym oczom ukazała się ścieżka całkowicie pokryta lodem. Była wiosna, więc nie braliśmy raczków, raków ani niczego, co mogłoby nam pomóc. Mieliśmy tylko dwa kijki trekkingowe. Postanowiliśmy nie iść ścieżką, tylko zboczem nad nią, ale to również wymagało nie lada ostrożności, bo pomiędzy kępkami trawy kryły się połacie lodu. Wbijaliśmy kijki w glebę, a następnie, chwytając się ich, przemieszczaliśmy się od jednego drzewa do drugiego. W efekcie przemierzenie 300 metrów zajęło nam ponad godzinę. Z ulgą zauważyliśmy, że jesteśmy już obok schroniska. Zamówiliśmy w nim obiad, a przy jego konsumpcji asystował nam uroczy, żarłoczny kocurek. Jednak turyści, którzy po jakimś czasie przemierzali ten sam szlak, nie mieli tyle szczęścia. Wieczorem, gdy było już ciemno, zadzwonili do właściciela schroniska i poprosili go o pomoc, a ten z kolei wysłał swojego syna na quadzie, aby ten przeprowadził ich inną trasą. W końcu dotarli. Byli niesamowicie poranieni, ale cieszę się, że nie skończyło się to gorzej.

Jakiś czas temu wraz z moim tatą wybrałam się w góry. Pierwszego dnia wchodziliśmy na Rycerzową, gdzie mieliśmy nocować, a następnie chcieliśmy dostać się na Przegibek. Początek wędrówki przebiegł bez żadnych poważniejszych komplikacji, jednak drugi dzień był dla nas obu wielkim przeżyciem, które wspominamy do dzisiaj. Z samego rana spakowaliśmy się i ruszyliśmy do...

Co roku tydzień ferii zimowych spędzamy z mężem, znajomymi i ich dziećmi w górach. Trochę jeździmy na nartach, trochę spacerujemy, wieczory spędzając w sympatycznych knajpkach objadając się pysznym jedzeniem. Pewnego dnia, po takim właśnie wieczorze, wracaliśmy przez już ciemny i opuszczony park, gdy z naprzeciwka wyszła na nas grupa dużych, głośnych i mocno wczorajszych miejscowych. Zamarliśmy, bo panowie byli w trakcie dość ostrego sporu. I wtedy jeden z nich podbiegł do kolegi, który stał z przodu naszej grupy i zapytał: "Panie, który dzisiaj jest?" Kolega skwapliwie podał datę, a góral na to: " Ale dzień tygodnia który?" Po objaśnieniu panów że jest wtorek, poszliśmy dalej w zupełnym milczeniu. Po kilku chwilach, zagadnięty wcześniej kolega westchnął rozdzierająco i stwierdził "Tak się trzeba bawić."

Co roku tydzień ferii zimowych spędzamy z mężem, znajomymi i ich dziećmi w górach. Trochę jeździmy na nartach, trochę spacerujemy, wieczory spędzając w sympatycznych knajpkach objadając się pysznym jedzeniem. Pewnego dnia, po takim właśnie wieczorze, wracaliśmy przez już ciemny i opuszczony park, gdy z naprzeciwka wyszła na nas grupa dużych, głośnych i mocno wczorajszych...

Było się parę razy w górach, były piękne widoki, planowanie tras, postoje w nietypowych miejscach. I choć mógłbym wymyślać historię o niebezpieczeństwach, spotkaniach z dziką przyrodą i zagrożeniem pogodowym - nic takiego się nie działo - było po prostu cudownie i bez większych przeszkód. Co bardzo mnie cieszy i chyba to jest najwspanialsze w chodzeniu po górach, radość z tego, że się tam jest i tak naprawdę nie potrzeba żadnych anegdot aby było dobrze.

Było się parę razy w górach, były piękne widoki, planowanie tras, postoje w nietypowych miejscach. I choć mógłbym wymyślać historię o niebezpieczeństwach, spotkaniach z dziką przyrodą i zagrożeniem pogodowym - nic takiego się nie działo - było po prostu cudownie i bez większych przeszkód. Co bardzo mnie cieszy i chyba to jest najwspanialsze w chodzeniu po górach, radość z...

W szóstej klasie szkoły podstawowej pojechaliśmy do Zakopanego. Była to najpoważniejsza, bo aż pięciodniowa wycieczka. Większość nas, dzieci z Mazowsza, miało zobaczyć osławione "góry" po raz pierwszy. Ja oczywiście czułam się jak weteranka, przecież byłam już kilka razy w Tatrach i mogłam opowiadać o Kasprowym, Kościeliskiej, Krupówkach i oscypkach. Tamtego dnia mieliśmy zaplanowaną morderczą wyprawę nad Morskie Oko. Jako wprawiona turystka, która nigdy nie doświadczyła deszczu w górach, założyłam jeansy, bluzę dresową, jakieś adidasy i oczywiście nie miałam deszczaka ani nawet kurtki. Od rana zanosiło się na deszcz. Padać zaczęło w połowie drogi, a na etapie "skrótów" do ulewy dołączyła burza. Byłam cała przemoczona, ślizgałam się na kamieniach i, jako dwunastolatka wychowana w chrześcijańskiej rodzinie, modliłam się rozpaczliwie, bo strasznie się bałam. Na szczęście doszliśmy do postoju fasiągów, a tam, w "schronisku", udało mi się kupić deszczak. Zapłaciłam całe 8 zł, co musiało być jakąś znacznie zawyżoną ceną, bo pamiętam to do dzisiaj, ale wtedy mogłam wydać wszystkie pieniądze. Gdy założyłam deszczak, byłam przeszczęśliwa, nie bałam się już tak bardzo i zrobiło mi się cieplej. Morskie Oko niestety zasnuwały mgły, a jedyną pociechą było to, że w powrotnej drodze przestało padać i zaczęłam powoli wysychać. Wieczorem w pokoju żałowałam tylko, że góry nie zrobiły wrażenia na moich koleżankach. Ja kochałam je od zawsze, a dzisiaj nie wyobrażam sobie wakacji bez Tatr.

W szóstej klasie szkoły podstawowej pojechaliśmy do Zakopanego. Była to najpoważniejsza, bo aż pięciodniowa wycieczka. Większość nas, dzieci z Mazowsza, miało zobaczyć osławione "góry" po raz pierwszy. Ja oczywiście czułam się jak weteranka, przecież byłam już kilka razy w Tatrach i mogłam opowiadać o Kasprowym, Kościeliskiej, Krupówkach i oscypkach. Tamtego dnia mieliśmy...

Nie jest to może jakaś świetna anegdotka, ale dobrze pamiętam tę sytuację, bo dosyć mocno mnie zszokowała.
W wieku ok. 9 lat byłam z siostrą na kolonii w Tatrach. Oczywiście któregoś dnia wybraliśmy się z przewodnikiem nad Morskie Oko, oczywiście pieszo. Dla 9-latków taka wyprawa była dosyć męcząca, ale wszyscy dawaliśmy radę. Po drodze śmiechy, rozmowy, ploteczki, tego typu sprawy. W pewnym momencie patrzę na plecy siostry, a na ramieniu siedzi jej jakiś wielki robak - nie mam pojęcia co to było, chyba coś w stylu chrabąszcza. Jako że strach przed wszelkiego typu robactwem jest we mnie odruchem bezwarunkowym, natychmiast w panice krzyknęłam do siostry, że ma na ramieniu wielkiego robala. System obronny ma taki sam jak mój, więc zaczęła krzyczeć i machać rękoma, aż wreszcie go strąciła. Nasze krzyki usłyszał przewodnik i podszedł do nas. Ja, mała i niewinna, myślę sobie, że może nas zbeszta za to, że śmiałyśmy w parku narodowym strącić na ziemię robaka, zamiast odłożyć go delikatnie na liście... Jakie moje było zdziwienie, gdy podszedł, spojrzał o co tyle krzyku i bezceremonialnie go rozdeptał.
Z perspektywy czasu myślę, że powinien może go faktycznie odłożyć gdzieś na trawę (w końcu to park narodowy!), ale z drugiej strony może to był jakiś szkodnik, z którym usilnie walczyli? :)

Nie jest to może jakaś świetna anegdotka, ale dobrze pamiętam tę sytuację, bo dosyć mocno mnie zszokowała.
W wieku ok. 9 lat byłam z siostrą na kolonii w Tatrach. Oczywiście któregoś dnia wybraliśmy się z przewodnikiem nad Morskie Oko, oczywiście pieszo. Dla 9-latków taka wyprawa była dosyć męcząca, ale wszyscy dawaliśmy radę. Po drodze śmiechy, rozmowy, ploteczki, tego...

Był rok 1981. Późna wiosna. Stan wojenny. Studencki wypad w Tatry. Po całodziennej wędrówce odpoczynek w Murowańcu. Gitara, śpiew, ale też czytanie wciąż niezbyt przychylnej władzy poezji Miłosza, Barańczaka. Artykuły paryskiej „Kultury”. Nazajutrz wymarsz ze schroniska. Nasze plecaki były cięższe o kilkadziesiąt kartek zdobytej bibuły. Kiedy dochodziliśmy do Palenicy Białczańskiej, z daleka widać było szereg zaparkowanych radiowozów milicyjnych. Od razu każdy z nas pomyślał o zawartości plecaka. Wydawało się, że wielka wsypa jest nieunikniona. Znając miłość ówczesnej władzy do studenckiej braci, która uchodziła za totalnych nierobów, czuliśmy, że sytuacja jest dramatyczna. Na ucieczkę było już za późno. Nie można też było wyrzucić zawartości plecaka. W tym momencie dwóch funkcjonariuszy MO podeszło do nas. Pozostałych kilkunastu ustawieni w szpaler przyglądali nam się z daleka. Sece podeszło mi do gardła. Pan milicjant sięgnął do skórzanej torby. Ja zamknęłam oczy, bo wydawało mi się, że za chwilę wyciągnie kajdanki i… I wtedy zapytał nas, czy nie widzieliśmy na trasie wycieczki tej osoby. To mówiąc pokazał na fotografię jakiegoś mężczyzny. Okazało się, że jest nim niebezpieczny przestępca ukrywający się gdzieś w górach. Ulga, jaką odczuliśmy, była ogromna. Porozmawialiśmy wesoło z panami z MO i udaliśmy się na dworzec w Zakopanem. Jeszcze długo śmialiśmy się, że w naszej wyobraźni urośliśmy do wielkiego wroga, naprzeciw którego postawiono w pogotowiu cały zastęp MO.

Był rok 1981. Późna wiosna. Stan wojenny. Studencki wypad w Tatry. Po całodziennej wędrówce odpoczynek w Murowańcu. Gitara, śpiew, ale też czytanie wciąż niezbyt przychylnej władzy poezji Miłosza, Barańczaka. Artykuły paryskiej „Kultury”. Nazajutrz wymarsz ze schroniska. Nasze plecaki były cięższe o kilkadziesiąt kartek zdobytej bibuły. Kiedy dochodziliśmy do Palenicy...