Moja babcia, której przy każdym kolejnym spotkaniu pożyczam nową książkę, z którą o książkach mogę rozmawiać. Właściwie to nie tylko o książkach, ale o dosłownie wszystkim. Mimo blisko 80 lat na karku jest niesamowicie bystrą i nowoczesną osobą. Czasami trochę mnie zawstydza swoją spostrzegawczością. Pod wieloma względami jest moim autorytetem. Cudownie gotuje, niezłomnie pracuje, jest odważna, a każde spotkanie z nią, to okazja do czerpania inspiracji.

Moja babcia, której przy każdym kolejnym spotkaniu pożyczam nową książkę, z którą o książkach mogę rozmawiać. Właściwie to nie tylko o książkach, ale o dosłownie wszystkim. Mimo blisko 80 lat na karku jest niesamowicie bystrą i nowoczesną osobą. Czasami trochę mnie zawstydza swoją spostrzegawczością. Pod wieloma względami jest moim autorytetem. Cudownie gotuje, niezłomnie...

Doskonale pamiętam ten dzień kiedy go po raz pierwszy zobaczyłem, chociaż nie miałem jeszcze nawet trzech lat. Jak większość ważnych wydarzeń w naszym domu nie obyło się bez pośrednictwa telefonu. To mama gdzieś dzwoniła przekazując jakąś ważną wiadomość. Tak to zapamiętałem. A potem przyjechała kremowa karetka pogotowia, z której wysiadł lekarz przynosząc na nasze poddasze walizeczkę pełną kolorowych buteleczek, że aż mi się oczy zaświeciły. W chwilę później tata wziął mnie za rękę i zaprowadził do sąsiadki, ale nie do matki kumpla Krzysia, lecz jeszcze piętro niżej. Spędziłem tam całe popołudnie i wieczór. Kiedy wróciłem atmosfera w domu była podniosła. „Masz swojego braciszka” - usłyszałem. Zawsze chciałem mieć brata, ale myślałem raczej o kimś starszym kto by mnie bronił. Maluszek z lekka mnie rozczarował, jednak nie trwało to długo. Ja już tego nie pamiętam, ale podobno zdarzało się, że stawał w mojej obronie. Ja oczywiście też byłem cały za nim pomimo naszych braterskich potyczek. Okazją były chociażby partie szachów. Gdy przegrywał podbita plansza leciała w górę, a pionki i figury we wszystkie kąty. Pamiętam jak wkurzała mnie wychowawczyni na koloniach, która była niesprawiedliwa wobec niego. Wzruszała mnie pierwsza komunia brata. Przejmowałem się kiedy i on walczył o przyjęcie na studia. Byłem z nim kiedy niespodziewanie popadł w tarapaty zdając na stopień sternika jachtowego. Teraz też jesteśmy blisko. Jest gotów na każde wezwanie kiedy potrzebuję pomocy.

Doskonale pamiętam ten dzień kiedy go po raz pierwszy zobaczyłem, chociaż nie miałem jeszcze nawet trzech lat. Jak większość ważnych wydarzeń w naszym domu nie obyło się bez pośrednictwa telefonu. To mama gdzieś dzwoniła przekazując jakąś ważną wiadomość. Tak to zapamiętałem. A potem przyjechała kremowa karetka pogotowia, z której wysiadł lekarz przynosząc na nasze poddasze...

Jest to moja MAMA. Mój tato nie żyje, jego brat bliźniak również, mamy brat niedawno umarł, dziadkowie i babcie nie żyją, więc ze strony mojej rodziny takim spoiwem jest właśnie mama. Schorowana straszliwie, ale jeszcze tylko ona jest dla mnie łącznikiem ze światem dzieciństwa i osobami, które mi w tym dzieciństwie i dorastaniu towarzyszyły, a już ich nie ma, bo poumierały. Jak mamy kiedyś zabraknie, to już nie będzie nikogo takiego, dlatego razem z mężem i córką opiekujemy się mamą, zapraszamy ją na wspólne wydarzenia rodzinne czy wyjazdy, staramy się spędzać z nią jak najwięcej czasu, bo nie wiemy ile jej go jeszcze zostało...

Jest to moja MAMA. Mój tato nie żyje, jego brat bliźniak również, mamy brat niedawno umarł, dziadkowie i babcie nie żyją, więc ze strony mojej rodziny takim spoiwem jest właśnie mama. Schorowana straszliwie, ale jeszcze tylko ona jest dla mnie łącznikiem ze światem dzieciństwa i osobami, które mi w tym dzieciństwie i dorastaniu towarzyszyły, a już ich nie ma, bo poumierały....

Nie utrzymuję kontaktu z żadnym członkiem mojej rodziny – został on utracony lub zerwany w miarę, jak dorastałam, z różnych przyczyn. Nie żałuję jednak z tego powodu, gdyż moi krewni to banda toksycznych osobników, z którymi nigdy nie łączyły mnie żadne głębokie więzy, i bez ich obecności w moim życiu jest mi znacznie lepiej.
Nie wierzę zatem w to, że zbieżność genowa ma jakikolwiek wpływ na związki międzyludzkie czy implikuje jakiekolwiek zobowiązania wobec danych osób. O wiele bardziej wolę relacje oparte na szczerej przyjaźni, niż przypadkowym pokrewieństwie.

Nie utrzymuję kontaktu z żadnym członkiem mojej rodziny – został on utracony lub zerwany w miarę, jak dorastałam, z różnych przyczyn. Nie żałuję jednak z tego powodu, gdyż moi krewni to banda toksycznych osobników, z którymi nigdy nie łączyły mnie żadne głębokie więzy, i bez ich obecności w moim życiu jest mi znacznie lepiej.
Nie wierzę zatem w to, że zbieżność genowa ma...

Jeszcze kilka lat temu, ojciec zabierał mnie na coroczne obiady rodzinne do swojej siostry. Szczerze ich nienawidziłam, ponieważ byłam jedyną niepełnoletnią osobą w gronie, a alkohol zawsze był obecny. Jednocześnie, ku mojemu wielkiemu niezadowoleniu potrafiliśmy spędzić tam dosłowne pół dnia, wychodząc rankiem a wracając w okolicach północy. Pamiętam, że pewnego razu przy stole pojawiła się nowa dziewczyna mojego kuzyna i już na starcie szczerze się zaprzyjaźniłyśmy, głównie dlatego, że żadna z nas nie przepadała za przesiadywaniem przy dużym stole, słuchając rozmów w które i tak się nie włączyłyśmy. Wymknęłyśmy się z jednego z takich obiadów na balkon, który kuzynka miała w swoim pokoju i pamiętam, że przegadałyśmy tam bardzo długo, zanim ktokolwiek zauważył, że nas nie ma i stało się to dopiero, gdy część rodziny postanowiła wstać od stołu, by zapalić. Okazało się, że mamy bardzo dużo wspólnego, jak miłość do zwierząt, książek czy seriali. Nasza znajomość trwała jakieś trzy lata, potrafiłam jechać do Ani, by razem z nią gotować, w międzyczasie urodziło jej się dziecko i wszystko wydawało się normalne, jednak pewnego dnia dowiedziałam się, że Ania nie pojawi się już więcej na rodzinnych spotkaniach, ponieważ nie jest już częścią rodziny. Nasz kontakt urwał się, zapewne głównie z powodu tego, że ja byłam jeszcze dzieckiem i nie rozumiałam pewnych spraw, a Ania, świadoma, że rodzina jej nie lubi nie chciała wpędzać mnie w zakłopotanie.

Jeszcze kilka lat temu, ojciec zabierał mnie na coroczne obiady rodzinne do swojej siostry. Szczerze ich nienawidziłam, ponieważ byłam jedyną niepełnoletnią osobą w gronie, a alkohol zawsze był obecny. Jednocześnie, ku mojemu wielkiemu niezadowoleniu potrafiliśmy spędzić tam dosłowne pół dnia, wychodząc rankiem a wracając w okolicach północy. Pamiętam, że pewnego razu przy...

Kocham całą swoją rodzinę z jej niedoskonałościami i wadami, ale najsilniejszą więź czuję ze swoją siostrą. Jest ode mnie starsza o dwa lata i chociaż przez długi czas czułam, że żyję w jej cieniu, nie zadecydowało to o naszych relacjach. Jak to siostry, zdarza się nam pokłócić, mieć inne zdanie, zazdrościć sobie nawzajem, ale i tak koniec końców zapominamy o wszystkim w ciągu pięciu minut, by zaraz śmiać się z tylko nam dobrze rozumianych żartów. Z nikim nie dogaduję się tak dobrze jak z nią; jest dla mnie swego rodzaju mentorką, bo to ona wielu rzeczy nauczyła mnie o życiu, a przede wszystkim o ludziach. Od najmłodszych lat ma na mnie bardzo duży wpływ, może nie zawsze dobry ;), ale dzień bez niej uważam za dzień stracony. W jej towarzystwie czuję się sobą, nie muszę nikogo udawać, mogę też milczeć albo mieć zły dzień. Jest właściwie jedyną osobą, której ufam bezgranicznie i która potrafi uspokoić mnie w sytuacjach stresujących. Moja siostra to najlepsza siostra na świecie i nie zastąpiłabym ją nikim innym.

Kocham całą swoją rodzinę z jej niedoskonałościami i wadami, ale najsilniejszą więź czuję ze swoją siostrą. Jest ode mnie starsza o dwa lata i chociaż przez długi czas czułam, że żyję w jej cieniu, nie zadecydowało to o naszych relacjach. Jak to siostry, zdarza się nam pokłócić, mieć inne zdanie, zazdrościć sobie nawzajem, ale i tak koniec końców zapominamy o wszystkim w...

Moja rodzina jest sobie bardzo bliska i zawsze mogę na niej polegać, dlatego ciężko mi było wybrać tę jedną osobę. Nie mogłabym jednak napisać o kimś innym niż moja babcia. Najważniejszym tego wyznacznikiem jest fakt, że powstałam "na jej zamówienie". Pewnego dnia powiedziała swoim trzem córkom, że jako prezent z okazji przejścia na emeryturę chciałaby dostać kolejnego wnuczka, aby mogła poświęcić dla niego czas. Rodzice wzięli sobie te słowa mocno do serca. Od najmłodszych lat całe dnie spędzałam z babcią. Jej opieka nie kończyła się jednak na podaniu dziecku jedzenia i zajęciu sie swoimi sprawami. Zawsze spędzała ze mną aktywnie czas. Razem gotowałyśmy, bawiłyśmy się, rozwiązywałyśmy krzyżówki i oglądałyśmy teleturnieje. W zasadzie dalej to robimy. Co więcej po babci odziedziczyłam zamiłowanie do książek i chociaż nasze preferencje trochę się różnią to nadal polecamy sobie ciekawe pozycje. Jest jedną z najważniejszych osób w moim życiu, a jej samozaparcie i odwieczny optymizm zawsze będą moją inspiracją.

Moja rodzina jest sobie bardzo bliska i zawsze mogę na niej polegać, dlatego ciężko mi było wybrać tę jedną osobę. Nie mogłabym jednak napisać o kimś innym niż moja babcia. Najważniejszym tego wyznacznikiem jest fakt, że powstałam "na jej zamówienie". Pewnego dnia powiedziała swoim trzem córkom, że jako prezent z okazji przejścia na emeryturę chciałaby dostać kolejnego...

Córka[bookLink]4933721|Córka[/bookLink]

Córka[bookLink]4933721|Córka[/bookLink]

 [bookCover]4933721|Córka[/bookCover]