Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

the_bowska
Angela21 Hołowacz
Narthangel
Czarnula
Marta

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

the_bowska
Angela21 Hołowacz
Narthangel
Czarnula
Marta

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Gdybym kiedykolwiek miała okazję przedstawić jedną ze znanych mi historii jako komiks, byłaby to opowieść o (nie)idealnej kobiecie. W pierwszej części poznajemy ją jako silną, zawsze uśmiechnięta, młodą dziewczynę. Pracującą na co dzień w wymarzonej dla siebie firmie i od kilku lat osiągającą sukcesy zawodowe. Wiele osób uważa, że jej życie jest wręcz idealne. Zazdroszczą jej, że ma tyle energii do działania i nigdy się nie poddaje. Może nawet znałaby się ktoś, kto chciałby się z nią zamienić. Dla jednych kobieta z wielkim powerem, a dla własnej córki nawet Super Mama Bohaterka. Czego chcieć więcej. Szkoda tylko, że czasami bierzemy pod uwagę tylko to, co widzi każdy, a tego co przeżywa się za zamkniętymi drzwimi nie widzi nikt.
Druga część tej historii toczy się właśnie w domu, z mężem, który ma wieczne problemy z hazardem czy alkoholem, którego długi ciągle trzeba spłacać, a w nocy sprawdzać czy nie upił się do tego stopnia, że nie oddycha. Sytuacja staje się coraz gorzej. Coraz częściej nie ma go w domu, coraz częściej trzeba ukrywać jego zachowanie, czy tłumaczyć się z jego nieobecności na spotkaniach ze znajomymi. Musi minąć wiele czasu, by znalazła w sobie tą prawdziwą siłę, by ten toksyczny związek zakończyć, dla siebie i dla dziecka. Bo córka jest największa. Czy naprawdę ktoś chciałby zamienić się za takie życie? A może czasami widzimy tylko to co chcemy zobaczyć?
Czy ta histiora złamie wasze serca? Tego nie wiem. Moje złamało już nie raz.

Gdybym kiedykolwiek miała okazję przedstawić jedną ze znanych mi historii jako komiks, byłaby to opowieść o (nie)idealnej kobiecie. W pierwszej części poznajemy ją jako silną, zawsze uśmiechnięta, młodą dziewczynę. Pracującą na co dzień w wymarzonej dla siebie firmie i od kilku lat osiągającą sukcesy zawodowe. Wiele osób uważa, że jej życie jest wręcz idealne. Zazdroszczą...

Mojej kuzynce często zdarzają się niesamowite historię. Jest ode mnie starsza o kilka lat, ale jesteśmy bardzo zżyte. Dlatego oczywiste było, że zostałam jej druhną, kiedy brała ślub. Niestety tego dnia nic nie szło po naszej myśli. Fryzura i makijaż wyszły gorzej niż na próbie. Kiedy wujek miał zawieźć wszystkich do kościoła, samochód nie chciał zapalić. Odwołanie ślubu nie wchodziło w grę. Dlatego Ola zdecydowała się na komunikację miejską. Miny ludzi w tramwaju były bezcenne, kiedy widzieli piękną dziewczynę w sukni ślubnej. Pomimo początkowego nieszczęścia uroczystość się udała. Historię często wspomniany przy zjazdach rodzinnych.

Mojej kuzynce często zdarzają się niesamowite historię. Jest ode mnie starsza o kilka lat, ale jesteśmy bardzo zżyte. Dlatego oczywiste było, że zostałam jej druhną, kiedy brała ślub. Niestety tego dnia nic nie szło po naszej myśli. Fryzura i makijaż wyszły gorzej niż na próbie. Kiedy wujek miał zawieźć wszystkich do kościoła, samochód nie chciał zapalić. Odwołanie ślubu...

W obecnie zewsząd przygnębiającej nas rzeczywistości wybrałabym śmiech. Oderwanie się choć na chwilę by naładować akumulatory wydaje się takie trudne teraz. Czasem wystarczy przywołać choćby takie sklepowe wspomnienie, idealnie można byłoby zilustrować komiksem. Nie każdy uczył się języków obcych i na niektórych padłby blady strach kiedy do sklepu mięsnego wchodzi Niemiec i pokazując na mięso pyta się "Was ist das?" Koleżanka wybrnęła z tego kreatywnie, klient pokazał wołowinie więc zaczęła muuuuczeć jak krowa. Klient rozradowany z odpowiedzi wskazał kolejne mięso i w odpowiedzi usłyszał słodkie kłłi kłłi i chrumknięcie. Klient szczerze się śmiejąc pokazał kolejny kawałek - indyka, odpowiedź nie rozczarowała bo z pełnej piersi koleżanki wyrwało się donośne guul guul guul. Przy kurczaku normalnie już usiadł z wrażenia bo do koo ko koo ko doszły energiczne ruch skrzydełek. Za tak owocne wytłumaczenie klient zrobił zakupy za prawie 1000 zł a koleżanka dostała premię od szefowej a my przez tydzień mieliśmy super humor na samo wspomnienie.

W obecnie zewsząd przygnębiającej nas rzeczywistości wybrałabym śmiech. Oderwanie się choć na chwilę by naładować akumulatory wydaje się takie trudne teraz. Czasem wystarczy przywołać choćby takie sklepowe wspomnienie, idealnie można byłoby zilustrować komiksem. Nie każdy uczył się języków obcych i na niektórych padłby blady strach kiedy do sklepu mięsnego wchodzi Niemiec i...

W mojej historii głównym bohaterem byłby pies. Zwierzę niezwykłe, które trafiło pod dach rodziny w bardzo nietypowych okolicznościach. Pies przeżył traumatyczne wydarzenia, przez co był zalękniony i bardzo silnie przywiązywał się do ludzi. Okazywał to martwiąc się o nich, o czym cała rodzina była przekonana bardzo mocno. Kiedy zbliżała się burza, ten biegał nerwowo po domu, sprawdzając czy wszyscy domownicy są w swoich pokojach. Gdy tylko zabrakło jednego z nich, wył przeraźliwie i szukał zaginionego dotąd, aż owy nieszczęśnik stanął w drzwiach. Szczenię, jak to szczenię, sprawiało dużo psikusów. Wchodziło do pralki, gryzło buty, znajdywało sobie niekonwencjonalne miejsca na toaletę. Ale miało też niezwykły dar, otóż zbliżało ludzi. Bowiem, kiedy poznaliśmy rodzinę, w której zjawił się pies, domownicy przesiadywali głównie w swoich pokojach. Dom był zimny i pusty. Mało ze sobą rozmawiali. Obecność nowego członka rodziny zmusiła ich do podejmowania wspólnych decyzji, rozwiązywania zaistniałych sytuacji, które ten prowokował non stop, aż do towarzyszenia mu w chorobie, która koniec końców złamała wszystkim serca. Pies nauczył ich rozmawiać o uczuciach oraz dał przestrzeń do poznania się nawzajem z zupełnie innej strony. Historia ta byłaby komiksem dla wszystkich. Wzbudzałaby emocje, zaskakiwała, doprowadzała do mnóstwa refleksji. Ostatecznie mogłoby się przecież okazać, że pies był tylko zwyczajnym psem, a rola jaką nadała mu rodzina wynikła z ich potrzeby bycia ze sobą razem.

W mojej historii głównym bohaterem byłby pies. Zwierzę niezwykłe, które trafiło pod dach rodziny w bardzo nietypowych okolicznościach. Pies przeżył traumatyczne wydarzenia, przez co był zalękniony i bardzo silnie przywiązywał się do ludzi. Okazywał to martwiąc się o nich, o czym cała rodzina była przekonana bardzo mocno. Kiedy zbliżała się burza, ten biegał nerwowo po domu,...

Moja prababcia jest kobietą, którą szczerze podziwiam. Nigdy jej nie poznałam, ale opowieści mojego dziadka mną dogłębnie wstrząsnęły. W okresie II wojny światowej padła ofiarą agresji żołnierza niemieckiego Wehrmachtu. W bardzo młodym wieku musiała pogodzić się ze stratą swoich rodziców, jednocześnie nosząc pod sercem dziecko wroga i oprawcy swojej rodziny. Babcia Zosia się jednak nie poddała. Przetrwała okres okupacji. Przez kolejne lata tyle ile pomocy dostała od obcych ludzi, tyle sama jej oddała pomagając innym. Ogromną miłością otoczyła mojego dziadka - swojego syna. Nigdy nie dała mu odczuć, że ma do niego żal lub widzi w nim swoje chwile cierpienia. Uważam, że swoimi opowieściami mogłaby wycisnąć niejedną łzę i złamać wiele serc. Sam komiks byłby mieszanką uczuć. Od tych dramatycznych, po te pełne determinacji i radości. Ale ona na to zasługuje. Na przedstawienie jej opowieści bez cenzury i eufemizowania. By dosadnie przedstawić terror wojny. Ja natomiast z dumą noszę drugie imię na jej cześć.

Moja prababcia jest kobietą, którą szczerze podziwiam. Nigdy jej nie poznałam, ale opowieści mojego dziadka mną dogłębnie wstrząsnęły. W okresie II wojny światowej padła ofiarą agresji żołnierza niemieckiego Wehrmachtu. W bardzo młodym wieku musiała pogodzić się ze stratą swoich rodziców, jednocześnie nosząc pod sercem dziecko wroga i oprawcy swojej rodziny. Babcia Zosia...

Zilustrowałabym to, za czym najbardziej tęsknię, czyli minione dzieciństwo, które już na zawsze będzie dla mnie pachniało wiosną, wolnością i beztroską.

Niedzielne popołudnia, które całą rodziną spędzaliśmy w wesołym miasteczku. Unoszący się w powietrzu zapach waty cukrowej, uśmiechnięte twarze, tata i wujek ubrani w białe adidasy, jasne dżinsowe spodnie i jasne dżinsowe bluzy, kręcący się na ogromnej karuzeli w gondolach w kształcie łabędzi.

Ciepłe letnie noce pachnące popcornem i jaśniejące ogniem na polu na obrzeżach miasta upstrzonym cyrkowymi wozami. Mijający mnie i tatę mimowie na szczudłach, z umalowanymi twarzami, w szerokich pasiastych spodniach. Tętniący ekscytacją w oczekiwaniu na występ akrobatów półmrok namiotu.

Wycieczki z tatą do kina, gdy na wielkim ekranie zamiast komputerowych animacji 3D oglądało się animowaną wersję Pocahontas.

Niepowtarzalny klimat i niezapomniany zapach pobliskich wypożyczalni kaset video, do których tata zabierał mnie po drodze z przedszkola.

Chodzenie po lekcje do koleżanek, gdy było się chorym i nieobecnym w szkole, i przepisywanie ich na miejscu, będąc poczęstowanym sokiem i ciasteczkami, albo pożyczanie zeszytów do domu na kilka godzin, bo nie było jeszcze możliwości zrobienia zdjęć telefonem czy przesłania skanów.

Pikniki w lesie z babcią i dziadkiem, gdy siedzieliśmy na kraciastym kocu, nieopodal ich domów rodzinnych. Przytulne, bezpieczne wnętrze ich brązowego malucha, z miękkimi siedzeniami okrytymi grubymi pledami.

Zilustrowałabym to, za czym najbardziej tęsknię, czyli minione dzieciństwo, które już na zawsze będzie dla mnie pachniało wiosną, wolnością i beztroską.

Niedzielne popołudnia, które całą rodziną spędzaliśmy w wesołym miasteczku. Unoszący się w powietrzu zapach waty cukrowej, uśmiechnięte twarze, tata i wujek ubrani w białe adidasy, jasne dżinsowe spodnie i jasne dżinsowe...

Gdybym miała stworzyć komiks przedstawiający jakąś część mojego życia postawiłabym na opowieść o latach mojego dzieciństwa. Mieszkałam i nadal mieszkam na wsi i tutaj bardzo dużo się działo szczególnie latem. Pokazałabym zabawy z dziećmi z sąsiedztwa takie jak "chowanego" , "podchody". Opowiedziałabym jak bydowaliśmy namioty z kocy, jak nocą biegaliśmy po łąkach w poszukiwaniu jeży, jak te jeże delikatnie przenosiliśmy do namiotu, a ona nam później z niego uciekały, jak codziennie chodziłyśmy po pobliskiej rzeczce i łapałyśmy rybki w sieć zrobioną z firanki, jak tworzyłyśmy tunele w pobliskich zaroślach, jak wieczorem prówowałyśmy złapać latające chrabąszcze. Wtedy nie byliśmy tak pilnowani przez rodziców jak teraz pilnuje się dzieci. Bywało, że nie było nas w domu całymi dniami, a przychodziliśmy tylko sobie zjeść i się wyspać.
Myślę, że ta książka u moich równolatków i starszych przywoła miłe wspomnienia i będą ją czytać i oglądać z sentymentem. U obecnych nastolatków może być pewnego rodzaju fantastyką pokazującą, że można się było dobrze bawić bez smartfona, tableta, laptopa, telewizora czy x-boxa.

Gdybym miała stworzyć komiks przedstawiający jakąś część mojego życia postawiłabym na opowieść o latach mojego dzieciństwa. Mieszkałam i nadal mieszkam na wsi i tutaj bardzo dużo się działo szczególnie latem. Pokazałabym zabawy z dziećmi z sąsiedztwa takie jak "chowanego" , "podchody". Opowiedziałabym jak bydowaliśmy namioty z kocy, jak nocą biegaliśmy po łąkach w...

Mój pokój na poddaszu był prawdziwym azylem. Kocham przebywać z ludźmi, szczególnie z rodziną, ale czasami potrzebuję ciszy. Tym razem coś mnie zaniepokoiło. Czy to może cichy dźwięk? Coś znajomego? Nie byłem pewien, dom pełen ludzi nigdy nie jest cichy. Jednak postanowiłem wstać.
Podszedłem do schodów, które były niesamowicie strome a w dodatku zastawione różnego rodzaju gratami. Co widzę? Moja malutka siostra powoli wspina się na górę. Nie potrafiła jeszcze mówić, ledwie chodziła. Poczułem jak kosmiczna energia wbija mnie w podłogę, nie pozwala zareagować. Wtedy siostrzyczka spojrzała na mnie.
Chciałem krzyknąć, ale bałem się jej przestraszyć. Chciałem rzucić się po nią i chwycić, ale była zbyt daleko! Zdecydowałem się na powolne zawołanie rodziców, aby oni zaszli ją od tyłu i spokojnie sprowadzili na ziemię. Pociłem się. Ona była w połowie drogi, dla niej była to olbrzymia przestrzeń. Mój głos przywołał jej małe oczy. Uśmiechnęła się i wyciągnęła rękę.
Co czułem? Czas zatrzymał się w miejscu, nic nie było istotne. Jedynie ciałko mojej małej siostrzyczki przesuwało się od ściany do ściany obijając się i lecąc w stronę twardej posadzki. Gdybym mógł, poświęciłbym siebie, aby chociaż nie widzieć tej sceny. Zawał obijał się o ścianki mojego serca równo z lotem tej kruszynki.
Po tym wypadku już nigdy nie była taka sama.

Mój pokój na poddaszu był prawdziwym azylem. Kocham przebywać z ludźmi, szczególnie z rodziną, ale czasami potrzebuję ciszy. Tym razem coś mnie zaniepokoiło. Czy to może cichy dźwięk? Coś znajomego? Nie byłem pewien, dom pełen ludzi nigdy nie jest cichy. Jednak postanowiłem wstać.
Podszedłem do schodów, które były niesamowicie strome a w dodatku zastawione różnego rodzaju...