Tego microczipu praktycznie nie czuć. Jest ukryty gdzieś pod skórą dłoni, między kciukiem a palcem wskazującym. Zgodnie z założeniami producenta nie tylko monitoruje parametry życiowe, wyłapuje w organizmie wirusy takie jak covid-19 czy covid-21 umożliwiając praktycznie natychmiastową izolację zakażonych, ale także pomaga w wielu innych, przyziemnych sprawach. Nie potrzebuję już Endomondo, żeby zmierzyć, ile zrobiłam kilometrów, nie muszę też nosić przy sobie karty bankomatowej ani dowodu tożsamości - ponieważ dzięki aplikacji MyChipID21 z nim połączonej wszystkie te dane mam teraz w jednym miejscu.
A najciekawsze jest to, że nie potrzebuję już portalu "lubimyczytac.pl". Microczip automatycznie ustala, przy czytaniu których książek szybciej biło mi serce, a które wertowałam tylko, byle dotrwać do końca. Analizując fale mózgowe może nawet stwierdzić, czy zrozumiałam cokolwiek z lektury, czy trudniejsze słowa omijałam szerokim łukiem. A znając moje książkowe preferencje, od razu zamawia dla mnie najnowsze książki z internetowej księgarni. Oczywiście pod warunkiem, że na moim koncie - do którego też ma ciągły dostęp - są pieniądze. Raz tylko wkradł się błąd, bo środki przeznaczone na zakupy spożywcze MC wydał na czwartą książkę z serii "Ukryta sieć", tylko dlatego, że trzy pierwsze przeczytałam jednym tchem. Debugowanie aplikacji nie przyniosło rezultatu, więc musiałam zgłosić to do administratora; zdaje się, że błąd został już usunięty. Ale muszę czekać na kolejną wypłatę wynagrodzenia podstawowego, które przysługuje zaczipowanym, żeby kupić coś do jedzenia. Nie wiem, jak ludzie, którzy nie dali się zaczipować, dają sobie radę bez jedzenia, skąd je biorą? Wszak nie wolno im wchodzić do naszych sklepów i niczego kupować. Ten microczip to naprawdę świetna sprawa.

Tego microczipu praktycznie nie czuć. Jest ukryty gdzieś pod skórą dłoni, między kciukiem a palcem wskazującym. Zgodnie z założeniami producenta nie tylko monitoruje parametry życiowe, wyłapuje w organizmie wirusy takie jak covid-19 czy covid-21 umożliwiając praktycznie natychmiastową izolację zakażonych, ale także pomaga w wielu innych, przyziemnych sprawach. Nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Anna wróciła do domu późnym wieczorem. Weszła do przedpokoju, zmieniła obuwie i po chwili poczuła jakiś niepokój, doznała wrażenia, że nie jest sama.
- Dziwne – pomyślała – nikt się chyba nie wprowadził pod moją nieobecność.
Ostrożnie obeszła swoje niewielkie mieszkanie. Przystanęła pod drzwiami łazienki, dobiegał stamtąd delikatny szmer, a za chwilę rozległ się szum wody w prysznicu. Teraz już Anna poczuła, jak oblewa ją zimny pot. Zakręciło jej się w głowie ze strachu, powoli osunęła się po ścianie. Nie była w stanie się ruszyć. Uświadomiła sobie, że telefon został w przedpokoju, a ona nie ma siły się podnieść; w dodatku jest rozładowany.
- Ktoś się włamał i bierze prysznic? To przecież absurd – myśli jak szalone biegły przez jej głowę. Jednak w łazience ktoś musiał być, co prawda szum wody ustał, ale teraz usłyszała jakby dźwięk suszarki.
Różne sceny z kryminałów, które lubiła czytać, obrazy z filmów i seriali tego gatunku, stanęły przed jej oczyma.
- To może być psychopatyczny seryjny morderca polujący na młode dziewczyny. Pora żegnać się z życiem.
Przerażona Anna postanowiła jednak wyjść śmierci naprzeciw. Powoli wstała i ostrożnie otworzyła drzwi łazienki. Cisza, zamknięta kabina prysznicowa emanuje jakimś blaskiem, pulsuje w niej światełko.
I wtedy Anna uświadamia sobie, że zakupiła wraz z prysznicem nowoczesny system czyszczący kabinę. Nie przetestowała go i widocznie sam zadziałał.
Znów osunęła się na podłogę, tym razem z ulgą.

Anna wróciła do domu późnym wieczorem. Weszła do przedpokoju, zmieniła obuwie i po chwili poczuła jakiś niepokój, doznała wrażenia, że nie jest sama.
- Dziwne – pomyślała – nikt się chyba nie wprowadził pod moją nieobecność.
Ostrożnie obeszła swoje niewielkie mieszkanie. Przystanęła pod drzwiami łazienki, dobiegał stamtąd delikatny szmer, a za chwilę rozległ się szum wody...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Poznaliśmy się pewnego wieczoru w kawiarni. Był nieziemsko przystojny, szarmancki, wysoki i miał czarne włosy. Nie wiem jakim cudem skończyło się to wymianą numerów telefonów. Przecież ja mam cudownego męża i wspaniałą rodzinę. A jednak to nie wystarczyło, by podać numer komuś, kogo poznałam 15 minut wcześniej. Jak to się dzieje? Dlaczego cały czas o nim myślę? Mam nadzieję, że się nie odezwie, choć z drugiej strony tylko na to czekam.
Jeden, drugi, trzeci dzień... cisza. Powoli zaczynam myśleć o innych rzeczach, a nie tylko o nim. Cieszę się, dobrze mi to wychodzi. Mąż pytał, dlaczego jestem taka zamyślona i bujam w obłokach. Nie miał przecież nic złego na myśli, sama często go pytam, o czym tak intensywnie myśli. A ja wybuchłam, dlaczego dopiero teraz mu na mnie zależy. Co to w ogóle za odpowiedź? Czy naprawdę facet, którego widziałam łącznie 30 minut, mógł mi aż tak zawrócić w głowie?

Była 22:30. Odłożyłam telefon na półkę. Zasnęłam w mgnieniu oka. Rano telefonu nie było, Tomek trzymał go w ręce, a drugą ręką trzymał się za głowę. Miał łzy w oczach. Co się stało? Wyrwałam mu telefon z ręki, zauważyłam trzy wiadomości.
- Hej. Nie odezwałaś się, co słychać?
- Może spotkamy się następnym razem na dłużej, tam gdzie ostatnio?
- Przepraszam, że tyle czasu się nie odzywałem, byłem na delegacji. Mam nadzieję, że o mnie nie zapomniałaś.

Poznaliśmy się pewnego wieczoru w kawiarni. Był nieziemsko przystojny, szarmancki, wysoki i miał czarne włosy. Nie wiem jakim cudem skończyło się to wymianą numerów telefonów. Przecież ja mam cudownego męża i wspaniałą rodzinę. A jednak to nie wystarczyło, by podać numer komuś, kogo poznałam 15 minut wcześniej. Jak to się dzieje? Dlaczego cały czas o nim myślę? Mam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wszystkich Świętych, tłumy na cmentarzu i bliscy zgromadzeni przy grobie. Zamieszanie związane z przygotowaniem obiadu i oczywiście ustawieniem, przestawieniem i poprawieniem zniczy na grobie. W tym wszystkim zawieruszył się mój najnowszy smartfon, który nie tak dawno dostałam od męża, bo to właśnie jego okazało się, że brakuje!!
Zebraliśmy się na jego poszukiwanie późną nocą, gdy wskazówki zegara wybijały północ. W takim dniu jak noc zmarłych iść na cmentarz o północy trzeba mieć odwagę. Dlatego poszłam wraz z mężem. Gdy przekroczyliśmy bramę cmentarza moje serce zaniło szybciej. Od razu zaczęłam coś słysześ, na co mój mąż, żebym nie świrowała. Ale on ześwirował, gdy nagle ścisnął mnie za rękę i z przerażeniem rzekł, czy widziałam tą małą dziewczynkę, z długimi czarnymi włosnami, w białej koszuli, która właśnie przebiegała. Oniemiałam! Czy to było możliwe, żeby mój zawsze odważny i pewny siebie mężczyzna teraz się bał. Patrzyłam na niego i nie wierzyłam. Niemniej jednak nie wierzyłam do momentu, aż ja ją ujrzałam. Stała przed nami, mała wyglądająca na około pięciu lat dziewczynka z długimi czarnymi jak heban własami i patrzyła wprost na nas. Z przerażenia zaniemówiłam i ścisnęłam mego męża równie mocno jak on mnie....

Wszystkich Świętych, tłumy na cmentarzu i bliscy zgromadzeni przy grobie. Zamieszanie związane z przygotowaniem obiadu i oczywiście ustawieniem, przestawieniem i poprawieniem zniczy na grobie. W tym wszystkim zawieruszył się mój najnowszy smartfon, który nie tak dawno dostałam od męża, bo to właśnie jego okazało się, że brakuje!!
Zebraliśmy się na jego poszukiwanie późną...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Violet westchnęła, przeczesując swoje długie, kruczoczarne włosy, gdy na wyświetlanym przed androidem hologramowym ekranie ponownie pojawił się błąd. Dziewczyna była już zmęczona i zaczynała żałować, że postanowiła skonfigurować swojego nowego przyjaciela na własną rękę. Wypuściła głośno powietrze, zerkając na niebieskie, odbijające się na ścianie cyfry. Obiecała sobie, że gdy tylko uzbiera na wymarzonego androida, wkrótce znajdzie mieszkanie i przeprowadzi się, byle jak najdalej od najnowocześniejszej dzielnicy w głośnym centrum Seulu. Wracając do nieskonfigurowanej maszyny, zgarnęła ze stołu instrukcję i ponownie stanęła przed uśpionym mężczyzną.
— Violet Winters. Kod dostępu: XGTH78 — odparła z rezygnacją, powtarzając to już piąty raz tego wieczoru. Wątpiła, że tym razem jej się powiedzie, ale była uparta i zamierzała spróbować jeszcze raz, zanim pójdzie spać. Czerwona dioda na skroni androida zamigała, informując, że słowa są przetwarzane, ale i tym razem przywitał ją błąd. Pozwoliła sobie na kolejne już przekleństwo, kopiąc karton z którego wyjęła wcześniej ładowarkę i rzuciła instrukcję na kanapę, kierując się do swojego pokoju. Utwierdziła się w przekonaniu, że jutro zadzwoni na infolinie. — Miłej nocy, Jonathanie — zawołała, używając imienia, które wybrała dla androida kilka godzin wcześniej. Weszła do sypialni, nieświadoma, że pod wpływem jej ostatnich słów niebieskie oczy androida otworzyły się, zerkając w jej stronę.

Violet westchnęła, przeczesując swoje długie, kruczoczarne włosy, gdy na wyświetlanym przed androidem hologramowym ekranie ponownie pojawił się błąd. Dziewczyna była już zmęczona i zaczynała żałować, że postanowiła skonfigurować swojego nowego przyjaciela na własną rękę. Wypuściła głośno powietrze, zerkając na niebieskie, odbijające się na ścianie cyfry. Obiecała sobie, że...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zerwała się z łóżka zlana potem. Zanim jej wzrok przyzwyczaił się do ciemności siedziała w ezruchu i tępo patrzyła w ścianę. Odwróciła głowę w kierunku Jakuba. Spał snem spwawiedliwych, smacznie pochrapując. Elektroniczny budzik na szafce nocnej pokarywał 3:33. Dopiero wtedy uświadomiła sobie, ze z parteru ich domu dobiegają jakieś dźwieki. Założyła szlafrok i bardzo cicho, zaczęła schodzić na dół. Zatrzymała sie na ostatnim stopniu i powoli powiodła wzrokiem po otwartej przestrzeni salonu połączonego z kuchnią. Nie było nikogo. Jedynie telewizor, włączony na jakiś kanał informacyjny, miarowymi, niskimi tonami ogłaszał ponure wiadomości ze świata.

Jej serce zaczęło bić szybciej. Była pewna, że zanim połozyli się spać dokładnie sprawdzia wszystko. To już tydzień od kiedy budzi ją telewizor, włączony na tym samaym kanale. Czyżby coś przeoczyła? A może zaczynała wariować?

Zerwała się z łóżka zlana potem. Zanim jej wzrok przyzwyczaił się do ciemności siedziała w ezruchu i tępo patrzyła w ścianę. Odwróciła głowę w kierunku Jakuba. Spał snem spwawiedliwych, smacznie pochrapując. Elektroniczny budzik na szafce nocnej pokarywał 3:33. Dopiero wtedy uświadomiła sobie, ze z parteru ich domu dobiegają jakieś dźwieki. Założyła szlafrok i bardzo cicho,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Sam wiedział, że to spotkanie szybko zakończy się łóżkiem, przed wyjściem do kawiarni na spotkanie z Janką tak zaprogramował swój receptor dotyku, żeby dane przesyłane za pomocą zbliżenia kotwiczyły niepochamowaną przyjemność kogokolwiek by nie dotknął.
Spotkali się 2 dni wcześniej na dziale pierwiastka fantastyki w dramacie, swoistej kombinacji literackiego nowo rozpoczętego nurtu dziedziny piśmiarstwa. Regał biblioteki, choć nowy, szybko wypełniał się książkami, na które popyt wciąż rósł. Kiedy ich wzrok natrafił na siebie na moment czas spowolnił, takie odczucia zazwyczaj dają nam znak, że warto brnąć dalej ku poznaniu nowej osoby. Tak też i stało się tym razem, umówili się na kawę do cukierni późnym popołudniem.
Wyglądała fantastycznie, sukienka, ramiączka, dekolt zjawiskowo nakreślający jej stożkowe piersi, długie, lekko podkręcone włosy tuliły ramiona, bijąc refleksami słońca, które już niedługo schowa się za budynkami alejki. Sam był świeżo po pracy, w laboratoriach korporacji nie ma ustalonego czasu w harmonogramie.... tam się po prostu pracuje do utraty sił. Czas na chwile takie jak to z Janką zdarzają się bardzo rzadko, dlatego i też Sam chce wykorzystać wszystko co laboratorium nowych technologii ma w ofercie. A jedną z tych rzeczy jest receptor dotyku, naszpikowana elektroniką nanotechnologia, którą już od dłuższego czasu testował na sobie, czy właściwie na ludziach z którymi miał kontakt.
Zmierzch zastał ich niespodziewanie, niesprzątniętych filiżanek pysznej, świeżo parzonej kawy przybywało, ciasto nie za słodkie, nie za syte świetnie akompaniowało temu spotkaniu. Sam po niedługiej chwili trzymał już Jankę za jej dłoń, prawie jej nie puszczał, rozmawiali o wszystkim, śmiali się do rozpuchu, wieczór skończył się w łóżku.
O niezręcznym poranku nie było mowy, zaraz po przebudzeniu kochali sie ponownie, a potem jeszcze raz po śniadaniu, Janka nie mogła uwierzyć, jakie szczęście ją spotkało, spotykając tak fantastycznego człowieka na swojej drodze. Sam mógł dopisać do swojego raportu kolejny sukces testowanej technologii, zapomnieć o niej, przejść do kolejnego etapu.

Sam wiedział, że to spotkanie szybko zakończy się łóżkiem, przed wyjściem do kawiarni na spotkanie z Janką tak zaprogramował swój receptor dotyku, żeby dane przesyłane za pomocą zbliżenia kotwiczyły niepochamowaną przyjemność kogokolwiek by nie dotknął.
Spotkali się 2 dni wcześniej na dziale pierwiastka fantastyki w dramacie, swoistej kombinacji literackiego nowo...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jesienny chłodny wieczór, nad głową słychać jak wiatr drażni gałęzie drzew a liście jeden po drugim opadają na ulicę, czasami prześlizgując się po kurtce Dari. Zna tą drogę od dawna, codziennie wraca nią z pracy do domu. Mała wioska dookoła otoczona małymi laskami, gdzie wszyscy się znają, a nocna wędrówka nie wzbudza strachu. Lecz ten wieczór okazał się zupełnie inny dla dziewczyny niż wcześniejsze.
- Zatrzymaj się! Usłyszała głos. Dziewczyna delikatnie zadrżała nie spodziewała się spotkać nikogo znajomego. Zatrzymała się i odwróciła by sprawdzić kto to.
Zdziwiła się bo w jej pobliżu nie było nikogo. Ruszyła więc dalej stwierdzając, że może się przesłyszała.
-Zatrzymaj się! Usłyszała ponownie. Na jej ciele pojawiała się gęsia skórka.
Daria zatrzymała się i znów się odwróciła. Lecz znów nikogo nie zobaczyła.
- Co jest? Powiedziała do siebie.
- Zatrzymaj się!. Znów usłyszała ten głos
Nikogo nie było, była sama nie myśląc długo rzuciła się biegiem do domu. Zdyszana, przerażona wbiegła na podwórko. spojrzała jeszcze raz za siebie czy nikt za nią nie szedł. Ale nie było nikogo. Weszła do domu zamknęła dom na wszystkie zamki, jeszcze raz wyjrzała przez małe okno w drzwiach.
Spowolniła oddech wyjęła telefon z kurtki i rozebrała się. Gdy już prawie się uspokoiła znów usłyszała znajomy głos
- Zatrzymaj się! Wzdrygnęła się była przecież w domu. Spojrzała na telefon, który się zaświecił. Widniał na nim głośniczek z podpisem teraz możesz mówić.
- Matko przez ten telefon o mało nie wyzionęłam ducha. Co za durna aplikacja. Wyłączyła aplikacje zablokowała telefon. Wzięła głęboki oddech.
- Nowoczesne pomocne aplikacje. Zadrwiła pod nosem.

Jesienny chłodny wieczór, nad głową słychać jak wiatr drażni gałęzie drzew a liście jeden po drugim opadają na ulicę, czasami prześlizgując się po kurtce Dari. Zna tą drogę od dawna, codziennie wraca nią z pracy do domu. Mała wioska dookoła otoczona małymi laskami, gdzie wszyscy się znają, a nocna wędrówka nie wzbudza strachu. Lecz ten wieczór okazał się zupełnie inny dla...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Uwielbiała lasy, kochała biegać. W jej życiu nie było bardziej wyzwalających chwil niż kilometry spędzone wśród otaczających ją drzew. Z jednej strony mogła pobyć sama, skupiona na swoim biegu i całkowicie oddana chwili. Od czasu do czasu spotykała ludzi, którzy także oddawali się relaksowi, zbierali grzyby lub utrzymywali formę.
Miała już odpowiedni strój, przede wszystkim buty przystosowane do podłoża. Czuła się dobrze ubrana na sportowo a jednocześnie kobieco i seksownie. Mężczyźni często podziwiali jej sylwetkę a dla niej była to drobna nagroda za przykładanie się do swoich treningów. Po roku rozpoznawała stałych bywalców i kiwała na powitanie. Taki zwyczaj przyjął się w lasach i był on całkiem miły.
W ostatnim tygodniu zorientowała się, że wielu z biegaczy patrzy na zegarki jakby się spieszyli. Jednak to nie miało sensu, przecież wiedziała że część z nich minie ją jeszcze kilka razy w ciągu jednego biegu. Spytała wszechwiedzący internet i natrafiła na specjalistyczne smartwatche do biegania. Naturalnie zaopatrzyła się w jeden z nich.
Teraz już wiedziała wszystko o swoim treningu. Tętno, tempo, odległość, spalone kalorie i przebyta trasa. Oglądała osiągi innych i czuła się zmotywowana. Często przebiegała tą samą trasę, aby poprawić swój aktualny wynik.
Niektórzy regularnie biegali krok w krok za nią.
Była dobrą koleżanką i córką, jednak nikt nie chciał, aby otwarto trumnę. Zwłoki były zbyt zdewastowane.
Ktoś miał swój własny cel w bieganiu za nią.

Uwielbiała lasy, kochała biegać. W jej życiu nie było bardziej wyzwalających chwil niż kilometry spędzone wśród otaczających ją drzew. Z jednej strony mogła pobyć sama, skupiona na swoim biegu i całkowicie oddana chwili. Od czasu do czasu spotykała ludzi, którzy także oddawali się relaksowi, zbierali grzyby lub utrzymywali formę.
Miała już odpowiedni strój, przede wszystkim...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mam 16 lat. Cały świat u mych stóp. Świat, który zaraz rozsypie się w pył.
Wracam ze szkoły autobusem. Jak zawsze jadę do pętli, skąd mam jeszcze kilkaset metrów do domu. Tym razem jednak autobus nie zatrzymuje się na ostatnim przystanku. Jestem w środku tylko ja i kierowca. Pytam dlaczego się nie zatrzymał. Tłumaczę nieskładnie, że muszę wysiąść i iść do domu. Czuję, że blednę gdy kierowca nic nie odpowiada. Paraliżuje mnie strach. Wycofuję się na koniec autobusu, gdy zatrzymujemy się w środku lasu. Nigdy tu nie byłam. Próbuję odszukać na mapie w telefonie gdzie jestem. Kierowca idzie w moją stronę. Patrzy pustym, nieobecnym wzrokiem. Ja czuję, że łzy spływają po moich policzkach. Zaczyna kłaść rękę na moim ramieniu, drugą kieruje w stronę moich ud. We mnie w końcu budzi się instynkt przetrawania. Uderzam go kolanem w krocze, a telefonem celuję w nos. Biegnę na początek autobusu. Wciskam wszystkie przyciski na panelu sterowania. W końcu drzwi się otwierają. W ostatniej chwili. Mój oprawca wstał już z kolan i idzie w moją stronę, cały zakrwawiony. Wybiegam z autobusu i biegnę. Jak najdalej, jak najszybciej. Nie oglądam się za siebie. Nie chcę tego pamiętać. Tylko ten potłuczony ekran telefonu, przypomina mi o tym co dzień...

Mam 16 lat. Cały świat u mych stóp. Świat, który zaraz rozsypie się w pył.
Wracam ze szkoły autobusem. Jak zawsze jadę do pętli, skąd mam jeszcze kilkaset metrów do domu. Tym razem jednak autobus nie zatrzymuje się na ostatnim przystanku. Jestem w środku tylko ja i kierowca. Pytam dlaczego się nie zatrzymał. Tłumaczę nieskładnie, że muszę wysiąść i iść do domu. Czuję, że...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej