Dziękuję za docenienie tekstu i gratuluję pozostałym.

Dziękuję za docenienie tekstu i gratuluję pozostałym.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Ela
Jędrek
sanczyk
agpona
Martyna SSS

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Ela
Jędrek
sanczyk
agpona
Martyna SSS

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

"Mamo, a kto jest na tym zdjęciu"? - zapytałam pewnego wieczoru podczas segregacji starych rachunków, karteluszek, karteczek, gdy w starej pożółkłej kopercie znalazłam zdjecie przedstawiające małego chlopca. Mama najpierw się zmieszała, a potem powiedziała, że nie wie co to za zdjęcie. Jednak nie dawało mi to spokoju. Pojechałam do cioci, najstarszej siostry mojej mamy. Wzięłam zdjęcie ze sobą i między kęsem pysznej szarlotki, a łykiem cudownej herbaty zapytałam ciocię o chłopca ze zdjęcia. Ciocia bardzo się zdziwiła, że przychodzę do niej z tym pytaniem. Powiedziała, że powinnam zapytać mamy. "Dość tych sekretów i tajemnic" - pomyślałam wchodząc do domu. Znalazłam mamę zamyśloną przy kuchennym stole. Wyglądała jakby coś bardzo ją męczyło. "Dzwoniła do mnie ciocia Bożenka. Mówiła, że byłaś u niej i wypytywałaś o.... no właśnie... córeczko to zdjęcie to zdjęcie kogoś kto był mi bardzo bliski. To mój pierwszy mąż, który niestety zginął w wypadku. Kiedyś podarował mi to zdjęcie. Znaliśmy się od przedszkola. To zdjęcie było zrobiobe w roku, w którym się poznaliśmy. Nigdy o tym nie mówiłam, bo to bardzo bolało, a z Twoim tatą jestem szczęśliwa. Zostawmy już to..." Stałam zamurowana, ale tylko przez chwilę. Usiadłam przy stole i złapałam mamę za rękę. Czasem nie warto grzebać w przeszłości, bo może to kogoś zranić...

"Mamo, a kto jest na tym zdjęciu"? - zapytałam pewnego wieczoru podczas segregacji starych rachunków, karteluszek, karteczek, gdy w starej pożółkłej kopercie znalazłam zdjecie przedstawiające małego chlopca. Mama najpierw się zmieszała, a potem powiedziała, że nie wie co to za zdjęcie. Jednak nie dawało mi to spokoju. Pojechałam do cioci, najstarszej siostry mojej mamy....

Przygotowując drzewo genealogiczne mojej rodziny, mama podpowiedziała mi, aby po stronie dziadka, oprócz znanych mi osobiście lub tylko ze słyszenia członków rodziny, wpisać również nieznanego mi wujka Kazimierza. Sama wiedziała o nim tylko tyle, że wyjechał w młodości do USA i gdyby żył (a być może nadal żyje?), miałby aktualnie ok. 80 lat. Nie rozumiałam, dlaczego jego postać była zawsze pomijana w rodzinnych rozmowach, podczas których poruszane są wszystkie tematy związane z członkami rodziny, od błahostek poczynając, na poważnych wydarzeniach kończąc. Odpowiedź znalazłam szybciej niż przypuszczałam. Porządkując strych, natknęłam się na plik starych listów. Większość z nich była pisana przez moją nieżyjącą już babcię. Znalazła się tam również korespondencja babci (piszącej w imieniu swoim oraz dziadka) z wspomnianym wyżej wujkiem. Nie była ona kompletna, ale czego nie napisano wprost, domyśliłam się między wierszami. Otóż wujek nie założył rodziny w wieku, w jakim uchodziło to za normę, stąd w wieku ok. 45 lat traktowany był jako stary kawaler. Nieraz wspominał, że pomagał najbliższym krewnym żyjącym w Polsce, bo jako mieszkaniec krainy mlekiem i miodem płynącej oraz kawaler mający umrzeć bezpotomnie, mógł sobie pozwolić na pewną pomoc. Sytuacja zmieniła się diametralnie, gdy wujek poznał miłą wdowę, Polkę, również w średnim wieku, a później wziął z nią ślub. Listów z tego okresu nie potrafiłam czytać bez ocierania łez. Okazało się, że rodzina, której dotąd tak sprzyjał wujek, odwróciła się od niego, ponieważ ten odmówił wspierania ich w takim stopniu, jakim oczekiwali (a prośby zaczęły być absurdalne, na przykład o nowy samochód). Całą winą obarczyli nową żonę wujka i jej dzieci, gdyż uważali, że ci z pewnością czyhają tylko na rodzinny majątek. Niesamowicie wzruszyła mnie odpowiedź na list napisany przez babcię. Kazimierz pisał, że jedynie babcia Janka szczerze pogratulowała mu ożenku oraz była zadowolona, że wujek jest przez kogoś otoczony opieką. Tylko ona spojrzała na tę kwestię inaczej niż poprzez pryzmat korzyści materialnych. Korespondencję w późniejszych latach babcia prowadziła już nie tylko z wujkiem i świeżo upieczoną ciotką, lecz przez krótki okres czasu również z krewnymi Marianny mieszkającymi w innej części Polski. Takim sposobem wuj Kazimierz, odcinając się od chciwych kuzynów (co uczynił z trudem), został osobą, o której się w kręgach rodzinnych nie mówiło, być może nawet z czasem zapomniało. Mnie zaś przepełnia duma z postawy moich dziadków, ponieważ ci prości, niezbyt majętni ludzie ze wsi, pokazali, że byli ludźmi ciepłymi i życzliwymi, bezinteresownymi, którym zależało na dobru innych.

Przygotowując drzewo genealogiczne mojej rodziny, mama podpowiedziała mi, aby po stronie dziadka, oprócz znanych mi osobiście lub tylko ze słyszenia członków rodziny, wpisać również nieznanego mi wujka Kazimierza. Sama wiedziała o nim tylko tyle, że wyjechał w młodości do USA i gdyby żył (a być może nadal żyje?), miałby aktualnie ok. 80 lat. Nie rozumiałam, dlaczego jego...

Nawet najmniejszy sekrecik z przed lat wywołuje gęsią skórkę, zaskoczenie i dodaje naszemu życiu nutkę pikanterii!!! Tajemnicę w mojej rodzinie poznałam podczas odgraniania suchych liści i zapalaniu zniczy na cmentarzu z moją babcią. Nagle zauważyłam, że na jednym z grobów widnieje zupełnie inne nazwisko niż moich pradziadków, więc pytam: "Kto to był?". Babcia mocno się zdziwiła, że mnie to zainteresowało i opowiedziała mi tą historię. Otóż :"Ta Pani to pierwsza żona Twojego pradziadka - mojego ojca". Okazało się, że pradziadek zanim poznał moją prababcię miał inną kobietę. To mnie bardzo zaskoczyło i zamurowało. Młoda kobieta miała urodzić dziecko i co bardzo smutne zmarła przy porodzie razem ze swoim maleństwem. Tata mojej babci nie doczekał się swojego pierwszego dziecka i stracił żonę. Opiekował się tym grobem długie lata, a gdy ciężko upadł na zdrowiu wyznał całą historię mojej babci. Od tej pory babcia zawsze zachodzi na grób, zatrzymuje się i zapala tam znicz. Pradziadek dawno nie żyje a my z babcią zajmujemy się pomnikiem, choć dla nas to obca kobieta. Takie chwile skłaniają do refleksji. Gdyby ta kobieta przeżyła pradziadek nie poznałby by naszej prababci, a na świat nie przyszła by moja babcia, moja mama no i oczywiście ja.

Nawet najmniejszy sekrecik z przed lat wywołuje gęsią skórkę, zaskoczenie i dodaje naszemu życiu nutkę pikanterii!!! Tajemnicę w mojej rodzinie poznałam podczas odgraniania suchych liści i zapalaniu zniczy na cmentarzu z moją babcią. Nagle zauważyłam, że na jednym z grobów widnieje zupełnie inne nazwisko niż moich pradziadków, więc pytam: "Kto to był?". Babcia mocno się...

W mojej rodzinie największą tajemnicą był romans wujka, który o mało nie rozbił własnej rodziny!
Niemniej jednak ciocia wszystko w swym sercu skrywała. Nie było jej lekko, sama zmagała się z bólem i poniżeniem. Wstydziła się, ale miłość i chęć tworzenia pełnej rodziny była silniejsza od niej! Tajemnicę tą odkryłam przy okazji zjazdu rodzinnego, podczas długogodzinnej rozmowy z ciocią do późnych godzin nocnych i w towarzystwie niejednej butelki wina! Kolejnego dnia ciocia przepraszała i dosłownie błagała, aby sekretem nie dzielić się z nikim. Dzielna kobieta, która wszystko znosiła sama w ciszy!

W mojej rodzinie największą tajemnicą był romans wujka, który o mało nie rozbił własnej rodziny!
Niemniej jednak ciocia wszystko w swym sercu skrywała. Nie było jej lekko, sama zmagała się z bólem i poniżeniem. Wstydziła się, ale miłość i chęć tworzenia pełnej rodziny była silniejsza od niej! Tajemnicę tą odkryłam przy okazji zjazdu rodzinnego, podczas długogodzinnej...

W mojej rodzinie jest wiele tajemnic. Mnie najbardziej dotknęła tajemnica mojego dziadka, tym bardziej, że przez całe życie był outsiderem - i w zasadzie tylko ze mną miał kontakt. Zawsze zastanawiałem się dlaczego tak się dzieje - czy to jego charakter, jakieś zdarzenie sprzed lat, a może coś innego? Dziadek nie był lubiony - fakt, lubił alkohol, i nie zawsze umiał wziąć odpowiedzialność za to, co robił. Gdy zyskałem już na tyle świadomości, zacząłem "grzebać" w jego życiorysie, wypytywać go i osoby znające go od lat jak wyglądało jego życie. Przyznam - było ciężko uzyskać jakiekolwiek informacje. Aby opowiedzieć jego historię, musiałbym wam opisać naprawdę wiele rzeczy. Tak czy inaczej udało mi się dowiedzieć, że dziadek mając kilka lat, w czasie wojny wraz z rodziną został wysłany na roboty do Niemiec (w tym czasie już jego ojciec nie żył, zamordowany w obozie w Niemczech). Dziadek opowiedział mi, jak wyglądała podróż, gdzie nie było co jeść (poza kilkoma kostkami cukru), jak, śmierdziało bo jechali wraz ze zwierzętami i innymi ludźmi, którzy nie mieli się gdzie załatwiać.... Odkryłem również tajemnicę jego pierwszej kobiety i dziecka z tego związku, które zostało "przehandlowane" za pieniądze podczas gdy dziadek odbywał służbę wojskową (zaraz na początku PRL-u). Dziewczynkę udało mi się odnaleźć, ale nie była zainteresowana by poznać swego ojca. A dziadek tak naprawdę, choć mówił inaczej, nie szukał jej. Poznałem jego ciężkie dzieciństwo, gdy został osierocony również przez matkę i wychowywał go kowal, który nie dbał nawet o podstawy higieny dorastającego chłopaka (cóż, ciężko to przyznać, ale dziadek przez całe zycie nie nauczył się o nią dbać).... Poznałem przyczyny, dla których dziadek został odtrącony przez moją rodzinę... byłoby o czym pisać. Tak czy inaczej - dla mnie dziadek był kimś wyjątkowym, ukształtował mnie bardziej niż mój ojciec, i tęsknię za nim (zmarł 1.5 roku temu)...

W mojej rodzinie jest wiele tajemnic. Mnie najbardziej dotknęła tajemnica mojego dziadka, tym bardziej, że przez całe życie był outsiderem - i w zasadzie tylko ze mną miał kontakt. Zawsze zastanawiałem się dlaczego tak się dzieje - czy to jego charakter, jakieś zdarzenie sprzed lat, a może coś innego? Dziadek nie był lubiony - fakt, lubił alkohol, i nie zawsze umiał wziąć...

Zawsze zastanawiało mnie dlaczego babcia nigdy nie wspomina nic o pradziadku, czyli jej ojcu. Czasami pytałam ją o niego, bo byłam ciekawa jak wyglądał, czym się zajmował i dlaczego nigdy go nie wspominamy. Z wymijających odpowiedzi babci dowiedziałam się, że jak rozpoczęła się wojna, to pradziadek wyjechał do Francji i tam zaginął. Prababcia, jego świeżo upieczona żona, która była wówczas w 7 miesiącu ciąży pojechała, by go odnaleźć, ale poszukiwania okazały się bezowocne. Uznano go za zmarłego. Pewnego dnia, gdy sprzątałam strych w domu babci, natknęłam się na metalowe pudełko ze zdjęciami i otwartym listem zaadresowanym do babci. Na kopercie widniał francuski stempel. Wrodzona ciekawość nie pozwoliła mi przejść obojętnie wobec tego znaleziska więc szybko przeczytałam list i oniemiałam. Z treści wynikało, że dziadek nie zginął, a ukrywał się przed odpowiedzialnością jaką niesie za sobą posiadanie rodziny. Na łożu śmierci zdecydował się wysłać list, w którym prosił swoją córkę o wybaczenie, że stchórzył by podjąć się roli ojca i głowy rodziny. Babcia nigdy mu nie wybaczyła.

Zawsze zastanawiało mnie dlaczego babcia nigdy nie wspomina nic o pradziadku, czyli jej ojcu. Czasami pytałam ją o niego, bo byłam ciekawa jak wyglądał, czym się zajmował i dlaczego nigdy go nie wspominamy. Z wymijających odpowiedzi babci dowiedziałam się, że jak rozpoczęła się wojna, to pradziadek wyjechał do Francji i tam zaginął. Prababcia, jego świeżo upieczona żona,...

Zawsze kiedy mój ojciec był pod wpływem ognistej wody rozpoczynał opowieść jak to jego dziadek podczas wojny zmuszony do zmiany nazwiska był poszukiwany przez zarówno niemieckie, polskie i nawet francuskie wojsko. Niestety na trzeźwo tematu już nie chciał poruszać. Ojciec pochodził z Zabrza i jeszcze jak byłam nastolatką pociągami jeździliśmy do dziadków, póki żyli. Wielkim zdziwieniem było nagłe ujawnienie faktu, że ojciec posiada starszego brata mieszkającego od lat w Bytomiu. Przyrzekł umierającej babci, że nie zostawi go samego i tak oto poznałam wujka Ryśka, lecz nigdy niedowidziałam się powodu zatajenia jego istnienia. Po kilku latach owocnych odwiedzin ponownie zniknął z życia rodzinnego, nie życzył sobie kontaktu. Z powodu błahostek, urażonej dumy nie mam pamiątek nie tylko po dziadkach ale i rodzicach i nigdy już nie dowiem się dlaczego ta burzliwa krew śląskiej rodziny była taka skryta. Faktem okazała się zmiana nazwiska prababki z Llibner na LIpka a gotyckie zapiski dotyczące śmierci pradziadka są nie do rozszyfrowania na akcie urodzenia dziadka.

Zawsze kiedy mój ojciec był pod wpływem ognistej wody rozpoczynał opowieść jak to jego dziadek podczas wojny zmuszony do zmiany nazwiska był poszukiwany przez zarówno niemieckie, polskie i nawet francuskie wojsko. Niestety na trzeźwo tematu już nie chciał poruszać. Ojciec pochodził z Zabrza i jeszcze jak byłam nastolatką pociągami jeździliśmy do dziadków, póki żyli. Wielkim...