Przyjaźń ponad podziałami jest możliwa i tylko my sami nie raz narzucamy sobie zbędne ograniczenia lub pozwalamy, żeby to świat nas ograniczał. W podstawówce miałam przyjaciółkę z którą się świetnie dogadywałyśmy i zaprzyjaźniłyśmy się pomimo tego, ze jej mama próbowała stanąć nam na drodze. Moja przyjaciółka była wybitną i zdolną uczennicą, a do tego jej mama była nauczycielką, która wykreowała dla niej drogę jaką powinna podążać, aby osiągnąć wszystkie życiowe aspiracje. Ja zawsze byłam przeciętna, nie uczyłam się jakoś wybitnie i pochodziłam ze zwykłej rodziny, która nie odznaczała się niczym szczególnym, dlatego też według tej Pani nie byłam dobrą kandydatką na przyjaciółkę dla jej córki. Nie pozwała nam się spotykać po lekcjach, bo być może ściągnęłabym jej córkę na złą drogę. Jedynym wyjątkiem były sytuacje jeśli miałyśmy do przygotowania jakiś wspólny projekt do szkoły to mogłyśmy się spotkać ale zawsze były to spotkania u niej pod czujnym okiem jej matki. Nawet na moje urodziny nie mogła do mnie przychodzić, ani ja tym bardziej do niej gdyż to jej mama decydowała o liście zaproszonych koleżanek, które składały się przede wszystkim z córek innych nauczycieli lub dziewczyn z dobrze usytuowanych domów. Jednak pomimo to nasza przyjaźń trwała i funkcjonowała przez cały okres szkolny i po dziś dzień mamy ze sobą kontakt.

Przyjaźń ponad podziałami jest możliwa i tylko my sami nie raz narzucamy sobie zbędne ograniczenia lub pozwalamy, żeby to świat nas ograniczał. W podstawówce miałam przyjaciółkę z którą się świetnie dogadywałyśmy i zaprzyjaźniłyśmy się pomimo tego, ze jej mama próbowała stanąć nam na drodze. Moja przyjaciółka była wybitną i zdolną uczennicą, a do tego jej mama była...

Niestety, nie każda nowa znajomość od razu daje poczucie, że będzie to przyjaciel na całe życie, z którym będziemy dzielić dobre i złe chwile. W moim przypadku taką osobą okazał się... mój chłopak, z którym jesteśmy już ponad pięć lat! Wszystko zaczęło się od mojej studniówki - bal na sto pięćdziesiąt par, wspaniała atmosfera, oczywiście płyny wspomagające dobrą zabawę ;) I, co do tej pory bawi wszystkich, którym opowiadamy historię naszej znajomości, moje odważne zawołanie, właśnie dzięki tym „płynom”, gdy przechodził: „hej, ja Ciebie skądś znam!”. Faktycznie, spotkaliśmy się już na innej imprezie. Po mojej zachęcie, podszedł do mnie, krótko porozmawialiśmy, a później spędziliśmy pół nocy na parkiecie. Kolejnego dnia napisał do mnie i rozpoczęliśmy pierwsze nieśmiałe rozmowy, później spotkania.
Od początku wiedziałam, że jest osobą z wieloma odmiennymi od moich poglądami, chociażby w kwestii sportu (moją pasją jest czytanie, on woli aktywnie spędzać czas; on ogranicza spożywanie mięsa, ja nie potrafię z tego zrezygnować; on jest osobą dość małomówną, ja nie mam problemu z nawiązywaniem nowych znajomości). Mimo wszystko mieliśmy kontakt, choć w wielu kwestiach nie potrafiliśmy dojść do konsensusu. Choć nasz kontakt na pewien czas urwał się, to kiedy myślałam już, że nic z tego nie będzie, on zaprosił mnie do kina. Zaczęło się od przyjaźni, która później przerodziła się w miłość. Od tamtego momentu, trwamy tak, nieprzerwanie i chyba zmierza to do poważniejszych decyzji :)

Niestety, nie każda nowa znajomość od razu daje poczucie, że będzie to przyjaciel na całe życie, z którym będziemy dzielić dobre i złe chwile. W moim przypadku taką osobą okazał się... mój chłopak, z którym jesteśmy już ponad pięć lat! Wszystko zaczęło się od mojej studniówki - bal na sto pięćdziesiąt par, wspaniała atmosfera, oczywiście płyny wspomagające dobrą zabawę ;)...

Poznałam takich osób bardzo dużo w swoim życiu, w szkole, pracy, na tle towarzyskim. Jakoś tak jest, że człowiek dopuszcza do siebie ludzi, z którymi czuje się dobrze, ma coś wspólnego i znajduje w nich cechy które szanuje i podziwia. Ja z reguły mam problem z dopuszczeniem ludzi do siebie. Nawet mój mąż chyba nie zna mnie w 100%. Wierzę jednak swojej intuicji, która jeszcze nigdy mnie nie zawiodła, co do oceny ludzi. Grono najbliższych mi osób nie jest duże, ale mogę im ufać i liczyć na nich w każdej sytuacji. W życiu lepiej mile się rozczarować niż od razu wkopac się w coś po kokardę.

Poznałam takich osób bardzo dużo w swoim życiu, w szkole, pracy, na tle towarzyskim. Jakoś tak jest, że człowiek dopuszcza do siebie ludzi, z którymi czuje się dobrze, ma coś wspólnego i znajduje w nich cechy które szanuje i podziwia. Ja z reguły mam problem z dopuszczeniem ludzi do siebie. Nawet mój mąż chyba nie zna mnie w 100%. Wierzę jednak swojej intuicji, która...

Być może nie jest to jedna z bardziej standardowych odpowiedzi konkursowych, ale nie przypominam sobie takiej sytuacji. Poznając nowe osoby, staram się każdemu dać szansę na bliższe zaznajomienie się ze mną i potencjalną przyszłą przyjaźń, bez względu na to kim jest i skąd pochodzi. Oczywiście, czasami zdarzało się że dzieliły nas poglądy, przekonania, zainteresowania. Jednak wpływało to bardziej na samą znajomość, niż na przyjaźń, która mogłaby się z tej znajomości rozwinąć. "Przyjaźń" to zbyt duże słowo, nie sądzę, że podczas poznawania nowej osoby potrafiłabym stwierdzić, czy będziemy w przyszłości przyjaciółmi, czy też nie. Do tego potrzeba czasu i lepszego poznania się, a więc mogę rzec, że zdarzały się sytuacje, kiedy bardzo skrajne poglądy i różnice między mną a nowo poznaną osobą sprawiały, że nie decydowałam się na głębszą znajomość. Chociaż trzeba przyznać, że czasami pomimo tego, co nas dzieli udaje się znaleźć też coś, co nas łączy, i może to być podstawą do dalszej znajomości, a nawet przyjaźni na dłużej :)

Być może nie jest to jedna z bardziej standardowych odpowiedzi konkursowych, ale nie przypominam sobie takiej sytuacji. Poznając nowe osoby, staram się każdemu dać szansę na bliższe zaznajomienie się ze mną i potencjalną przyszłą przyjaźń, bez względu na to kim jest i skąd pochodzi. Oczywiście, czasami zdarzało się że dzieliły nas poglądy, przekonania, zainteresowania....

Życie ciągle nas zadziwia różnymi sytuacjami i jest niczym roller costner, podczas którego nigdy nie wiemy czym nas spróbuje zaskoczyć. Odbywając praktyki studenckie spotykałam ludzi codziennie błąkających się po głównych korytarzach, a pracowałam z dziewczyną, która była zupełnie inna niż ja i od tego wszystkiego się zaczęło. Na pierwszy rzut oka różniło nas wiele: wygląd zewnętrzny, totalnie inny styl, patrzenie na świat, rodzaj słuchanej muzyki. Nigdy bym nie powiedziała : "To będzie moja przyjaciółka". Miałyśmy inne zdanie w wielu sprawach nie tylko zawodowych, lecz któregoś dnia zdarzyło się coś zdumiewającego. Podczas zwykłego wyjścia na kawę zapomniałam o tym wszystkim co było od samego początku mojej pracy i rzucając jak gdyby w otchłań nasze opinie, różnice odkryłyśmy, że bardzo przyjemnie, sympatycznie się rozmawia nam ze sobą. Jak się okazało po dłuższej konwersacji oprócz tego, że wiele nas dzieli to także dużo nas łączy! Chociażby to, że oglądamy te same filmy, seriale, o których mogłybyśmy rozmawiać "do rana". Od tej pory często nawiązujemy wspólny kontakt, nawet że sobą już nie pracując aż do dnia dzisiejszego. Jak mówi znana myśl - nie oceniaj książki po okładce.

Życie ciągle nas zadziwia różnymi sytuacjami i jest niczym roller costner, podczas którego nigdy nie wiemy czym nas spróbuje zaskoczyć. Odbywając praktyki studenckie spotykałam ludzi codziennie błąkających się po głównych korytarzach, a pracowałam z dziewczyną, która była zupełnie inna niż ja i od tego wszystkiego się zaczęło. Na pierwszy rzut oka różniło nas wiele: wygląd...

Wiele lat temu, na ostatnim roku studiów, podjęłam pracę na pół etatu w biurze. Moja szefowa od pierwszego dnia była niezwykle wymagająca i niesympatyczna w stosunku mnie, jej zdaniem niedoświadczonego żółtodzioba. Wszystko robiłam źle, wciąż miała uwagi, a to natury językowej, a to formalnej i nie dawała mi spokojnie pracować. Szczerze jej nie lubiłam, a jej chory perfekcjonizm doprowadzał mnie do rozpaczy. Niestety ze względów finansowych nie mogłam opuścić tej pracy. Po kilku miesiącach M. zwolniono, a na jej miejsce przyszła nowa, całkiem sympatyczna pani dyrektor. Czas mijał bardzo szybko i kiedy rok mojego zatrudnienia dobiegł końca, niespodziewanie odezwała się do mnie M. Prosiła o spotkanie. Byłam zdziwiona, ponieważ wydawało mi się, że nie mam z nią żadnych wspólnych tematów. Początkowo chciałam odmówić, w końcu nigdy się nie lubiłyśmy, z ciekawości postanowiłam jednak ją zobaczyć. Na naszym pierwszym prywatnym spotkaniu dowiedziałam się wielu nieznanych mi faktów. Rozmowa tak nas wciągnęła, że gawędziłyśmy kilka godzin bez przerwy. M. przeprosiła mnie za swoje zachowanie i tak w jednej chwili z mojego najgorszego koszmaru, stała się moją dobrą znajomą, z którą mam do dziś regularny kontakt.

Wiele lat temu, na ostatnim roku studiów, podjęłam pracę na pół etatu w biurze. Moja szefowa od pierwszego dnia była niezwykle wymagająca i niesympatyczna w stosunku mnie, jej zdaniem niedoświadczonego żółtodzioba. Wszystko robiłam źle, wciąż miała uwagi, a to natury językowej, a to formalnej i nie dawała mi spokojnie pracować. Szczerze jej nie lubiłam, a jej chory...

Moja pierwsza współlokatorka w akademiku na studiach jest osobą, z którą, po bliższym poznaniu, myślałam, ze nie dam rady się zaprzyjaźnić. Mamy dwa dość skrajnie różne podejścia do świata. Na temat pracy, marzeń, podejścia do zwierząt, leczenia. Nawet co do mężczyzn mamy skrajnie różne upodobania:) Jednak z czasem udoskonaliłyśmy sposoby dochodzenia wspólnie do porozumienia. I mimo wszystko, a może i nawet choć w części dzięki temu, że tak wiele nas różni, to nasza przyjaźń trwa już pięć lat i z roku na rok staje się silniejsza. Ale trzeba przyznać, że łączy nas jedno, ale za to bardzo silne spoiwo - weterynaria.

Moja pierwsza współlokatorka w akademiku na studiach jest osobą, z którą, po bliższym poznaniu, myślałam, ze nie dam rady się zaprzyjaźnić. Mamy dwa dość skrajnie różne podejścia do świata. Na temat pracy, marzeń, podejścia do zwierząt, leczenia. Nawet co do mężczyzn mamy skrajnie różne upodobania:) Jednak z czasem udoskonaliłyśmy sposoby dochodzenia wspólnie do...

Granice mojego języka oznaczają granice mojego świata, powiedział L. Wittgenstein. Nie doceniałem mądrości tych słów, póki nie wybyłem prosto do paszczy angielskiego kolosa, Londynu. Niby lokum i robota, były ustawione, a przyjaciel pomógł mi uzyskać ubezpieczenie i założyć konto bankowe. Niby wszystko grało, no ale grało jakoś tak niedomagająco.

Restauracja, w której byłem kucharzem, tak jak cała stolica, stanowiła zaskakującą mieszankę kulturową. Tu Angol, tam Polak, dalej Włoch, Słowak, Gruzin, no i rzecz jasna, od cholery tzw. Ciapatych. Była też Karin, która nie wiem skąd pochodziła, zapewne ze wschodu, bo akcent miała trochę ruski. Nienawidziłem gadać z Anglikami; nie rozumiałem ich, więc byłem zmuszony grać zrozumienie. Z obcokrajowcami było różnie. Najbardziej komfortowo czułem się spędzając czas z Polakami i osobami, które znały angielski na podobnie żenującym poziomie. Wśród nich, znajdowała się wspomniana Karin.
Byliśmy sobie zupełnie obcymi przyjaciółmi. Spędzaliśmy przerwy w komfortowej ciszy. Czasami trochę pokaleczyliśmy angielski, ale najczęściej po prostu paliliśmy w milczeniu, patrząc w dal, mając świadomość, że osoba obok nie ocenia nas, lecz myśli w swoim języku, o swoich sprawach. Dziwna relacja? Być może.

Dziś, kiedy jestem w Polsce, nadal przyjaźnie się z Karin. Zadzwoni raz na jakiś czas, wypowie kilka niezbędnych słów, a później już tylko dyskutujemy po naszemu – za pomocą znaków dymnych.

Granice mojego języka oznaczają granice mojego świata, powiedział L. Wittgenstein. Nie doceniałem mądrości tych słów, póki nie wybyłem prosto do paszczy angielskiego kolosa, Londynu. Niby lokum i robota, były ustawione, a przyjaciel pomógł mi uzyskać ubezpieczenie i założyć konto bankowe. Niby wszystko grało, no ale grało jakoś tak niedomagająco.

Restauracja, w której...

Jestem cichą, spokojną i zaczytaną osobą. Nie obchodzą mnie młodzieżowe spory o popularność, przynależność do drużyny siatkarskiej czy matematyka. Co przerwę chodziłam do biblioteki by w spokoju ukryć się przed sielanką. Przed przyjaciółkami, które chodziły szukać chłopaka co wywoływał całe to zamieszanie z popularnością. Kogoś kogo uważałam za niegodnego zaufania, aroganckiego i zwyczajnie chamskiego. Wystarczyło mi usłyszeć parę niekorzystnych historii z jego udziałem, nie lubiłam go. Dziewczyny ciągle chciały mnie przekonać bym go poznała, podobał się jednej, więc poszłam z nimi wieczorem na schadzkę. Młodzi siedzieli na osiedlu z papierosami i piwami, wyklinając na około. Nie moje towarzystwo. Pojawił się tam też główny zainteresowany, przedstawiał się każdemu z osobna lub witał się z przyjaciółmi. Kiedy miał przedstawić się mnie, spojrzał w moją stronę, rzucając mi wyzwanie i poszedł dalej. Nigdy nie zapomnę jak się wtedy poczułam. Większość ludzi mnie po prostu ignorowała, nawet moje przyjaciółki, ale kiedy on to zrobił.. Coś we mnie pękło. Parę tygodni później złapałam go na przystanku autobusowym. Podeszłam w imieniu mojej koleżanki z misją wyswatania ich. Gdy zaczęłam z nim rozmowę, nie pamiętałam po co tam przyszłam. Gadało nam się tak świetnie, jakby był jedyną osobą, która mnie idealnie rozumie. Do dziś jest moim najlepszym przyjacielem(od 9 lat), który wniósł w moje życie piękne wartości, kolory i radość. Nie poznałam lepszego człowieka od Adama, zawsze mogę na nim polegać.

Jestem cichą, spokojną i zaczytaną osobą. Nie obchodzą mnie młodzieżowe spory o popularność, przynależność do drużyny siatkarskiej czy matematyka. Co przerwę chodziłam do biblioteki by w spokoju ukryć się przed sielanką. Przed przyjaciółkami, które chodziły szukać chłopaka co wywoływał całe to zamieszanie z popularnością. Kogoś kogo uważałam za niegodnego zaufania,...

Przychodząc do mamy, spotykałam na schodach starszą, samotną panią (starsza od mojej mamy),która często była pod wpływem alhokolu. Wydawała mi się niesympatyczna i co tu dużo mówić - patologiczna. Jednak kilka razy przystanęłam z nią na schodach aby niezobowiązująco porozmawiać i mówiłam, że mama czuje się trochę samotna, a Pani Ania zaproponowała, że do niej zajrzy od czasu do czasu. I tak zaczęła przychodzić coraz częściej. Gdy mama ciężko zachorowała i trafiła do szpitala, pani Anie jeździła do niej razem ze mną, a gdy mamę wypisali już do domu, przychodziła codziennie pomagać mi w opiece nad mamą. Podawała leki na czas, wyprowadzała psa, robiła drobne zakupy i dotrzymywała mamie towarzystwa. Często wspierała mnie też psychicznie i pozwalała się wygadać. Stała mi się bardzo bliska. Pod moim naciskiem coraz mniej piła. Teraz jest jak członek rodziny. I kto by pomyślał, że życie napisze taki scenariusz a ja znajdę bratnią duszę akurat w osobie, na którą często patrzyłam z niesmakiem, ze względu ja jej niechlujny wygląd i smród alkoholu. Mam nadzieję, że kiedyś będzie okazja odwdzięczyć się jej za wszystko co zrobiła dla mnie i dla mojej mamy. Na pewno nigdy nie zostawię jej bez pomocy - cokolwiek by się działo, może na mnie liczyć.

Przychodząc do mamy, spotykałam na schodach starszą, samotną panią (starsza od mojej mamy),która często była pod wpływem alhokolu. Wydawała mi się niesympatyczna i co tu dużo mówić - patologiczna. Jednak kilka razy przystanęłam z nią na schodach aby niezobowiązująco porozmawiać i mówiłam, że mama czuje się trochę samotna, a Pani Ania zaproponowała, że do niej zajrzy od...