Moje wspomnienie na książkę byłoby sprzed 40 lat a tematem byłby mój pierwszy obóz harcerski, kiedy już jako harcerz, a nie zuch, poczułem się bardzo dorosło. W środku mazurskiego lasu nad jeziorem sami robiliśmy wszystko: rozstawialiśmy namioty, pletliśmy ze sznurka osnowę na ramy pod materace, budowaliśmy latrynę, gotowaliśmy posiłki dla całego obozu. Kiedyś policzyłem ile kanapek zrobiliśmy na śniadanie – 320! Jedliśmy w menażkach, które myliśmy w jeziorze i szorowaliśmy piaskiem. Potem sami wskakiwaliśmy do jeziora, a pogodę uczyliśmy się przewidywać z zachowania ptaków i rodzajów chmur. Bardzo lubiłem nasze warty obozowe, a najbardziej te nocne, bo mogliśmy straszyć dziewczyny. Pamiętam też słynny Bieg Biszkopta w środku nocy, kiedy to zorganizowano podchody w lesie z metą przy cmentarzu i nikt się nie bał. A te ogniska z gitarą i śpiewami... i komary jakoś nie przeszkadzały. To były piękne czasy. Żadnych telefonów, smsów do rodziców, fotek na fejsa, internetu. Tylko las, przygoda i my. Kocham tamte czasy, pożółkłe fotografie i wspomnienia.

Moje wspomnienie na książkę byłoby sprzed 40 lat a tematem byłby mój pierwszy obóz harcerski, kiedy już jako harcerz, a nie zuch, poczułem się bardzo dorosło. W środku mazurskiego lasu nad jeziorem sami robiliśmy wszystko: rozstawialiśmy namioty, pletliśmy ze sznurka osnowę na ramy pod materace, budowaliśmy latrynę, gotowaliśmy posiłki dla całego obozu. Kiedyś policzyłem...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Leżałam sobie na plaży w Jastarni i nagle za moja głową zaczęła wydobywać się spod piasku jakaś fajna melodia . Instynktownie zagrzebałam rękę i wydobyłam piękny markowy telefon na wyświetlaczu dzwoniącym była „mamuśka” . Oczywiście połączenia nie odebrałam a pierwsza myślą było, że znalazłam i będę miała fajny nowy telefon „znalezione nie kradzione” Schowałam go szybko do torby i tu nastąpił cud w tym upale otrzeźwił mnie powiew morskiej bryzy i pomyślałam, że musze go oddać. Oddzwoniłam do „mamuśki” i zakomunikowałam jej o znalezieniu telefonu chyba jej dziecka. Umówiłam się z nią że telefon odbierze jej „synek” za pół godziny przy barze rybnym tuż obok wyjścia z plaży. No i przyszedł „synek” wysoki, śniady , niebieskooki brunet facet jak z obrazka. Oddałam telefon a potem był długi spacer po plaży, wieczorna dyskoteka, na drugi dzień wspaniały obiad u „mamuśki” i wielka wakacyjna miłość. A ten znaleziony telefon łączy nas do dziś gdy mówimy sobie przy rozstaniu kocham cię!

Leżałam sobie na plaży w Jastarni i nagle za moja głową zaczęła wydobywać się spod piasku jakaś fajna melodia . Instynktownie zagrzebałam rękę i wydobyłam piękny markowy telefon na wyświetlaczu dzwoniącym była „mamuśka” . Oczywiście połączenia nie odebrałam a pierwsza myślą było, że znalazłam i będę miała fajny nowy telefon „znalezione nie kradzione” Schowałam go szybko do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moja przygoda jest z dreszczykiem grozy. Chyba mało zabawna, ale opiszę.
Wakacje w Egipcie kilka lat temu, wycieczka na zakupy do Hurghady. Z koleżanką blondynką wchodzimy do sklepu. Jesteśmy jedynymi klientkami. Nagle jeden ze sprzedawców zamyka drzwi na klucz, zasłania okna, wszyscy uciekają na zaplecze, a nam każą wejść pod stół. My oszalałe ze strachu!
Pod stołem leżał już jeden ze sprzedawców, chłopak mniej więcej w naszym wieku. Właśnie wrócił ze studiów w Londynie i pomaga ojcu w sklepie. Zaczął nas uspokajać, żebyśmy się nie martwiły, że to taka "normalna", codzienna sytuacja. Po prostu mafia zbiera haracze od właścicieli sklepów, a oni nie chcą płacić, więc się ukrywają. No wtedy to już byłam jedną nogą w grobie. Pomyślałam, że to już koniec, umrzemy tutaj w tym egipskim sklepiku, okradną nas, zgwałcą i porzucą na pustyni.. Całe życie przed oczami, zawał serca i wszystko naraz.
Na szczęście cała "akcja" trwała krótko. Nie muszę dodawać, że niczego nie kupiłyśmy :) Czym prędzej uciekłyśmy do autobusu. To był nasz pierwszy i ostatni samotny wypad na zakupy w Egipcie

Moja przygoda jest z dreszczykiem grozy. Chyba mało zabawna, ale opiszę.
Wakacje w Egipcie kilka lat temu, wycieczka na zakupy do Hurghady. Z koleżanką blondynką wchodzimy do sklepu. Jesteśmy jedynymi klientkami. Nagle jeden ze sprzedawców zamyka drzwi na klucz, zasłania okna, wszyscy uciekają na zaplecze, a nam każą wejść pod stół. My oszalałe ze strachu!
Pod stołem leżał...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kiedy byłam mała to nie byliśmy bardzo zamożni było nas siedmioro z rodzicami a do tego pracował tylko tata. Ale na święta zawsze były prezenty pod choinką , słodycze pochodziły z paczek z zakładu pracy ojca a resztę podarków najczęściej wykonywaliśmy sami. Mama obdarowywała nas najczęściej sweterkami, skarpetami , czapkami , szalikami tym wszystkim co potrafiła zrobić na drutach. My z rodzeństwem dawaliśmy sobie laurki i proste zabawki które robiliśmy z domowych fatałaszków , najstarsza siostra robiła nam piękne szmacianki przytulanki jedną z nich mam do dziś. Ale szczególnie pamiętam jedne święta, kiedy chodziłam do drugiej klasy. Jak zwykle rano obudziliśmy się i gnaliśmy do dużego pokoju po nasze prezenty, które zawsze ładnie zapakowane leżały pod naszą piękną , żywą , pachnącą choinką. Jako prawie najmłodsza oczywiście dopchałam się do nich prawie na końcu .Patrzę ! Własnym oczom nie mogę uwierzyć a pod choinką leży nieco podstarzały, trochę poocierany futerał na skrzypce przewiązany czerwoną kokardką . Nie liczyło się już nic ani słodycze , ani luksusowe pomarańcze klęczałam nad nimi i płakałam. Byłam wtedy najszczęśliwsza na świecie Mikołaj przyniósł mi moje wymarzone skrzypce i nie było ważne , że nie były nowe, dostałam prawdziwe skrzypce ! Mikołaj spełnił moje marzenie. Tamte święta były wyjątkowe, wszyscy je pamiętają i wspominają jak to „ umilałam” swoją muzyką rodzinie święta, że podobno choinka sobie uszy zatykała . Te stare skrzypce były wtedy dla mnie cenne jakby to były Stradivariusy Dopiero po kilku latach dowiedziałam się , że tata sprzedał rower, którym dojeżdżał do pracy, by mi kupić te skrzypce. Myślę, że po czasie tata nie był z tego powodu rozczarowany, że zasuwał do pracy pieszo, bo kiedy odbierałam dyplom ukończenia szkoły muzycznej cieszył się i płakał razem ze mną ! Te Mikołajowe skrzypce wpłynęły na całe moje życie a jak mawiał Pawlak w Samych Swoich o rowerze tatowym nie wspomnę !

Kiedy byłam mała to nie byliśmy bardzo zamożni było nas siedmioro z rodzicami a do tego pracował tylko tata. Ale na święta zawsze były prezenty pod choinką , słodycze pochodziły z paczek z zakładu pracy ojca a resztę podarków najczęściej wykonywaliśmy sami. Mama obdarowywała nas najczęściej sweterkami, skarpetami , czapkami , szalikami tym wszystkim co potrafiła zrobić na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Niezapomniane wakacje czyli jak poznałam swą połówkę. W 2003 r. byłam młoda, odważna i załamana brakiem postępów w posiadaniu chłopaka. Miałam 22 lata i zero jakiejkolwiek miłości na koncie. Dlatego postanowiłam wziąć sprawy w swoje ręce i poszukać samodzielnie swojej drugiej połówki. Jako że dyskotekowa nie byłam to jedyną opcją były poszukiwania przez internet. W internetowym magazynie "CD Action" wstawiłam ogłoszenie że poszukuje przyjaciół i w krótkim czasie odezwało się kilku ciekawych chłopaków. Z jednym z nich tak dobrze mi się wymieniało maile że po 3 miesiącach - w wakacje - postanowiłam go poznać na żywo i pojechać na 3 koniec Polski - opuściłam góry i pociągiem pojechałam do Białegostoku. Chłopak o imieniu Krzysztof okazał się średnio ciekawy i nie zaiskrzyło przynajmniej z mojej strony aczkolwiek on postanowił mnie przedstawić swojemu "najlepszemu przyjacielowi Piotrowi". I zaczęło się dziać - między mną a "przyjacielem" zaiskrzyło choć na początku dość niewinnie - dobrze się rozumieliśmy i jak to się mówi "nadawaliśmy na tych samych falach" choć on interesował się zupełnie czymś innym niż ja. Po tej wizycie na miesiąc drogi nasze się rozeszły aczkolwiek potem dziwnym zrządzeniem losu znowu się zetknęły - Krzysiek wraz z Piotrkiem postanowili przyjechać do mnie w odwiedziny. I tam już nie dało rady zatrzymać tego co zaczęło się przypadkiem. W ostatni dzień ich wizyty przy dźwiękach piosenki Phila Collinsa "In The Air Tonight" wyznaliśmy sobie miłość, która do tej pory trwa a minęło od tego czasu 16 lat. Ile razy słyszę tę piosenkę przed oczami mam scenę tamtych lat - ja i on siedzimy i patrzymy sobie w oczy nieśmiało "badając" nasze odczucia. A potem to też toczyło się różnie ale na tyle dobrze że po 17 latach nadal jesteśmy razem, wychowujemy dwójkę dzieci i jakoś sobie radzimy w tym świecie :)

Niezapomniane wakacje czyli jak poznałam swą połówkę. W 2003 r. byłam młoda, odważna i załamana brakiem postępów w posiadaniu chłopaka. Miałam 22 lata i zero jakiejkolwiek miłości na koncie. Dlatego postanowiłam wziąć sprawy w swoje ręce i poszukać samodzielnie swojej drugiej połówki. Jako że dyskotekowa nie byłam to jedyną opcją były poszukiwania przez internet. W...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moje wspomnienie nie ma początku ani końca, nie jest punktem ani odcinkiem w historii mojego życia. Przypomina mi bardziej rozmytą plamę, złożoną z doznań, dźwięków, obrazów i emocji -emocji przede wszystkim. Kiedy biegaliśmy z siostrą i dzieciakami z podwórka po trawnikach i każda z nas chciała być tą najważniejszą czarodziejką, walczyłyśmy z pokrzywami nokautując je patykami i sadziliśmy w ziemi liście naiwnie wierząc że wyrosną z nich kwiaty. Historia o słodkiej naiwności, że beztroska jest stanem trwałym i jej koniec-nie nagły mur lecz powolne przerzedzanie się drzew- idziesz zapatrzony przed siebie i ze zdumieniem odkrywasz,że coś jest dawno za Tobą, a przecież żadnych drzwi wyjściowych nie było. W dorosłym życiu przeszłam wiele przełomowych momentów wartych zapisania i opowiedzenia, lecz to właśnie tę ulotność dzieciństwa kiedy jeszcze żaden głos w głowie nie podpowiadał "zapamiętuj, rób zdjęcia, zapisuj bo dzieje się to co ważne" chciałabym uwiecznić i ocalić od zapomnienia.

Moje wspomnienie nie ma początku ani końca, nie jest punktem ani odcinkiem w historii mojego życia. Przypomina mi bardziej rozmytą plamę, złożoną z doznań, dźwięków, obrazów i emocji -emocji przede wszystkim. Kiedy biegaliśmy z siostrą i dzieciakami z podwórka po trawnikach i każda z nas chciała być tą najważniejszą czarodziejką, walczyłyśmy z pokrzywami nokautując je...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Miesiac temu nasz Synek skończył rok. Z tej okazji urządzilismy kameralne spotkanie urodzinowe a na nim odtworzylam prezentację ukazującą chwile z życia Sebka od urodzin do teraz. W fotoksiazce zawarlabym zdjęcia z tych slajdów. Na pamiątkę tego, że życie zaczyna się od ziarenka i jest ulotne🙂

Miesiac temu nasz Synek skończył rok. Z tej okazji urządzilismy kameralne spotkanie urodzinowe a na nim odtworzylam prezentację ukazującą chwile z życia Sebka od urodzin do teraz. W fotoksiazce zawarlabym zdjęcia z tych slajdów. Na pamiątkę tego, że życie zaczyna się od ziarenka i jest ulotne🙂

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Jako mała dziewczynka słuchałam babci opowieści o jej dzieciństwie, a raczej jego brak. Wychowali ją obcy ludzie, ponieważ matka jej zmarła 2 tygodnie po jej narodzinach, a ojciec gdy miala około 3 lat.
Jako małe dziecko nie przywiązywałam zbytnio wagi do jej opowiadań, choc wiekszą ich część zapamiętałam. Teraz gdy jej juz nie ma, a ja mam prawie 40 lat marzenia po części sie spełniły. Odnalazłam jej dziadkow, rodziców, rodzenstwo, ciotki i wujków (w wersji metrykalnej). Stworzyłam drzewo genealogiczne. Dzięki platformom społecznościowym odnalazłam najblizsza rodzinę babci, ktora jest w posiadaniu starych zdjęć i wspaniałych historii. Kiedy to po wojnie wszystkich członków rodziny drogi sie rozeszły i po około 25 latach odnaleźli się, po czym ponownie zanikały z chwilą śmierci rodzeństwa babci. Dzis po 40 latach ściągnęłam do Polski siostry cioteczne mamy, na ziemie gdzie babcia sie wychowala. Wspomnienia wróciły...

Jako mała dziewczynka słuchałam babci opowieści o jej dzieciństwie, a raczej jego brak. Wychowali ją obcy ludzie, ponieważ matka jej zmarła 2 tygodnie po jej narodzinach, a ojciec gdy miala około 3 lat.
Jako małe dziecko nie przywiązywałam zbytnio wagi do jej opowiadań, choc wiekszą ich część zapamiętałam. Teraz gdy jej juz nie ma, a ja mam prawie 40 lat marzenia po części...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wspomnień na niejedna książkę by było horror jazdy po dawnych polskich drogach, opowieść o życiu na wsi erotyk o chwilach oczekiwania na spotkanie z ukochana kobieta i to co działo się jak juz do niego doszło czy dramat utraty pracy w wyniku pandemji i jeszcze kilka bym znalazl chyba jak każdy

Wspomnień na niejedna książkę by było horror jazdy po dawnych polskich drogach, opowieść o życiu na wsi erotyk o chwilach oczekiwania na spotkanie z ukochana kobieta i to co działo się jak juz do niego doszło czy dramat utraty pracy w wyniku pandemji i jeszcze kilka bym znalazl chyba jak każdy

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Jako mała dziewczynka marzyłam o tym, żeby zostać dziennikarką. Pierwsze wywiady przeprowadzałam więc nie z kim innym, jak z moją 5,5 roku młodszą siostrą. Chyba najbardziej niezapomniana dyskusja miała miejsce na początku XXI wieku. Ze świata dorosłych docierały wtedy do nas urywki wiadomości, które zmieniały świat, a których jeszcze wtedy NIE ROZUMIAŁYŚMY. Pewnego popołudnia wzięłyśmy telefon mamy - pierwszy z tych z kolorowym wyświetlaczem i nagrałyśmy "prawdziwy program telewizyjny". Ja byłam oczywiście prowadzącą, siostra miała na głowie turban zrobiony z... RAJSTOP. Tak... przeprowadziłam wtedy wywiad z przywódcą grupy terrorystycznej. Nie pamiętam już, o co pytałam. Wiem tylko, że siostra odpowiadała w niezrozumiałym języku. Możecie sobie wyobrazić miny poważnych dorosłych, którzy oglądali to nagranie.

Z perspektywy czasu myślę, że to bardzo ciekawe, jak dzieci odbierają bieżącą historię w swoim beztroskim i niewinnym pojmowaniu. Niedawno widziałam grupę przedszkolaków bawiących się w koronawirusy.

A moja mała siostrzyczka, no cóż... w tym roku bierze ślub. Myślę, że fotoksiążka będzie doskonałym prezentem na wieczór panieński. Aby w ferworze dorosłych spraw nie zapomniała nigdy o radosnych dniach dzieciństwa i naszych wspólnych wygłupach.

Jako mała dziewczynka marzyłam o tym, żeby zostać dziennikarką. Pierwsze wywiady przeprowadzałam więc nie z kim innym, jak z moją 5,5 roku młodszą siostrą. Chyba najbardziej niezapomniana dyskusja miała miejsce na początku XXI wieku. Ze świata dorosłych docierały wtedy do nas urywki wiadomości, które zmieniały świat, a których jeszcze wtedy NIE ROZUMIAŁYŚMY. Pewnego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej