Dzień jak co dzień. A przynajmniej tak udawałam. Wszystko co teraz się działo miało swój początek w przeszłości. Nie mogłam nikomu opowiedzieć naszej historii. Choć wcześniej była nas czwórka, teraz dotyczyła już tylko dwóch osób. Dwa lata temu Kaja pierwsza otrzymała dziwną wiadomość z nieznanego numeru. Wszystko wróciło - to był głupi żart. Ja, Kaja i Olka przyjaźniłyśmy się od zawsze. W liceum dołączyła do nas Sara. To był błąd. Okazała się fałszywa, chciała zniszczyć nam życie. Odbiła mi chłopaka. Chciałyśmy żeby dostała za swoje, ale nie chciałyśmy jej skrzywdzić. Miała się tylko przestraszyć. Śledziłyśmy ją, tworzyłyśmy atmosferę niepokoju. Nie wiedziała, że to my. Bała się. Pewnego dnia uciekając przed nieznanym wpadła pod auto i zmarła w szpitalu. Nie nasza wina, to miał być żart, nauczka. Minęły miesiące, aż dwa lata temu Kaja dostała dziwnego sms-a. Potem miała wypadek samochodowy, zmarła na miejscu. Potem Olga. Najpierw sms, a potem pożar w którym zginęła. Spięcie instalacji w domku letniskowym- jej mąż miał przyjechać potem. Dziś ja odczytałam sms-a "Boję się. Chyba ktoś za mną idzie". Ostatni sms Sary. Dziś moja kolej. Wzięłam pistolet w dłoń- nie poddam się łatwo.

Dzień jak co dzień. A przynajmniej tak udawałam. Wszystko co teraz się działo miało swój początek w przeszłości. Nie mogłam nikomu opowiedzieć naszej historii. Choć wcześniej była nas czwórka, teraz dotyczyła już tylko dwóch osób. Dwa lata temu Kaja pierwsza otrzymała dziwną wiadomość z nieznanego numeru. Wszystko wróciło - to był głupi żart. Ja, Kaja i Olka przyjaźniłyśmy...

Tkwiłam w kuchni pilnując gotujących się w wielkim garnku mirabelek. Miały stać się wkrótce kwaskowym dżemem do naleśników dla mojego synka. Co jakiś czas bulgot utulony w ciszy przerywały dźwięki przychodzących na telefon wiadomości. Wreszcie odebrałam. Wiadomość o treści: "Boję się, ktoś za mną idzie" z początku nieco mnie zaskoczyła, ale później zajęta mieszaniem śliwek, zapomniałam o niej. Kolejnego dnia oglądając jeden z polskich seriali kryminalnych, przypomniałam sobie o zaskakującej wiadomości. Śliwkowa nieco żelowa papka wciąż pasteryzowała się na kuchennym stole a ja postanowiłam spakować synka i pojechać na miejscową komendę. Nawet jeśli to żart, to będę mogła odetchnąć z ulgą - zrobiłam, co należało. Najprościej w świecie obarczyłam odpowiedzialnością za SMS kogoś innego. Tego właśnie nauczył mnie współczesny świat i tego nie chciałam nauczyć syna.

Tkwiłam w kuchni pilnując gotujących się w wielkim garnku mirabelek. Miały stać się wkrótce kwaskowym dżemem do naleśników dla mojego synka. Co jakiś czas bulgot utulony w ciszy przerywały dźwięki przychodzących na telefon wiadomości. Wreszcie odebrałam. Wiadomość o treści: "Boję się, ktoś za mną idzie" z początku nieco mnie zaskoczyła, ale później zajęta mieszaniem śliwek,...

Jak ja nie cierpię niedziel. Nie poniedziałków. Właśnie niedziel. Mieszkanie ogarnięte już wczoraj, obiadu dla jednak osoby gotować nie będę. Jest lipiec. Znajomi przeważnie smażą się nad morzem tudzież zdobywają Śnieżkę. Wyglądam przez okno. Przed blokami pusto. Dzieciaki nie bawią się na trzepakach-nie te czasy. Jakiś nastolatek próbuje oswoić deskorolkę. Z marnym skutkiem. Nudno. Strasznie nudno. W sumie, to chyba wolałabym iść do pracy, mimo że jutro zapowiada się dosyć pracowity dzień. Sygnał smsa.Nieznany numer . „Boję się. Chyba ktoś za mną idzie”. Pierwsza myśl-ktoś pomylił numer, za chwilę refleksja-to jednak przerażające, nie zazdroszczę tej osobie. Kolejny sms. Z trwogą, ale i jednak ciekawością sięgam do telefonu. Ten sam nieznany numer. Wyskakuje wiadomość o treści „ Dopiero teraz dowiesz się, czym jest strach”.

Jak ja nie cierpię niedziel. Nie poniedziałków. Właśnie niedziel. Mieszkanie ogarnięte już wczoraj, obiadu dla jednak osoby gotować nie będę. Jest lipiec. Znajomi przeważnie smażą się nad morzem tudzież zdobywają Śnieżkę. Wyglądam przez okno. Przed blokami pusto. Dzieciaki nie bawią się na trzepakach-nie te czasy. Jakiś nastolatek próbuje oswoić deskorolkę. Z marnym...

Jedna wiadomość, która wywróciła mój świat do góry nogami.
Dwa zdania, które cały czas wybrzmiewają w mojej głowie.
Trzy wykonane przeze mnie ruchy, które doprowadziły do tragedii. Mojej tragedii.
Krótka wiadomość, którą do tej pory powtarzam jak mantrę dzień w dzień - ,,Boję się. Chyba ktoś za mną idzie”.
Wszyscy myślą, że zwariowałam. Czasami zastanawiam się czy nie mają racji. To wszystko było takie realne, ale ta wiadomość, która tak samo jak się nagle pojawiła, tak samo nagle zniknęła, jakby rozpłynęła się w powietrzu.
Jestem tu bo wiem, że ją otrzymałam.
Jestem tu bo wiem, że ktoś po tym tragicznym dniu mnie śledził i wiem, że skończę tak jak ta dziewczyna. Martwa dziewczyna.
Na policji uznali mnie za wariatkę nikt nie chciał mi uwierzyć, dlatego zamknęli mnie tu.
Świadomość, że jestem sama powinna podnieść mnie na duchu. Świadomość tego, że nie zrobi mi tego co tej dziewczynie.
Nie w tym miejscu.
Wiem jednak, że nie mogę ufać nikomu. Wiem, że to nie koniec.
Chcesz wiedzieć skąd? Odpowiedź jest prosta to przeczucie i instynkt. Ani to, ani to jeszcze nigdy mnie nie zawiodło.

Jedna wiadomość, która wywróciła mój świat do góry nogami.
Dwa zdania, które cały czas wybrzmiewają w mojej głowie.
Trzy wykonane przeze mnie ruchy, które doprowadziły do tragedii. Mojej tragedii.
Krótka wiadomość, którą do tej pory powtarzam jak mantrę dzień w dzień - ,,Boję się. Chyba ktoś za mną idzie”.
Wszyscy myślą, że zwariowałam. Czasami zastanawiam się czy nie...

Próbuję na nowo skupić się na pisaniu, ale wzrok co kilka sekund ucieka w stronę telefonu. Nie mam zwyczaju podejmować interakcji z obcymi numerami, ale tym razem jest inaczej.
„Boję się. Chyba ktoś za mną idzie”.
Te zdania kompletnie wybiły mnie z rytmu i wiem, że dziś nic nie naskrobię. Powieść musi zaczekać, chyba że… Bezmyślnie naciskam zieloną słuchawkę przy nieznanym numerze. Sygnał. Drugi. Trzeci.
- Halo – odzywa się męski, niski głos.
- Dobry wieczór – wypalam – dostałem wiadomość z tego numeru i oddzwaniam.
Chwila ciszy.
- Tak?– zdziwił się głos – Syn grał na telefonie i chyba zebrało mu się na żarty. Co on panu… - głos cichnie. Najwyraźniej mój rozmówca sprawdza treść wiadomości – Ehh, młody naoglądał się thrillerów i wymyśla głupoty.
- Na pewno w porządku?
- Tak, tak. Przepraszam, proszę zignorować tę wiadomość. Dobranoc.
Trochę spokojniejszy wracam do pisania, podpalając ostatniego LM. Po godzinie niemocy twórczej uznaje, że lepiej wykorzystam ten czas, idąc do nocnego po fajki, niż wgapiając się w monitor.
Gdy wychodzę z bloku, zauważam policyjne światła na końcu ulicy. Zawsze szydziłem z gapiów, ale mam po drodze. Docieram do grupki ludzi zebranych przy taśmie policyjnej i słyszę strzęp rozmowy mundurowych.
- Godzinę temu. Obcy numer. Dzwonić?
- Właściciel rozmawiał z ofiarą jako ostatni. Dzwoń.
Gdy z kieszeni mojej bluzy odzywa się dźwięk, wzrok wszystkich kieruję się na mnie. Tylko ja stoję jak w ryty, wgapiając się w zwłoki leżące na ziemi. Zwłoki kobiety.

Próbuję na nowo skupić się na pisaniu, ale wzrok co kilka sekund ucieka w stronę telefonu. Nie mam zwyczaju podejmować interakcji z obcymi numerami, ale tym razem jest inaczej.
„Boję się. Chyba ktoś za mną idzie”.
Te zdania kompletnie wybiły mnie z rytmu i wiem, że dziś nic nie naskrobię. Powieść musi zaczekać, chyba że… Bezmyślnie naciskam zieloną słuchawkę przy...

Dobrze, że ten dzień już się kończy. Padam ze zmęczenia, wyglądam przez okno na ogród, sąsiedzi jeszcze siedzą - Ci to mają zdrowie. Przecieram powieki i ziewam, pora nastawić budzik i się kłaść. Nagle mój telefon, jakby czytając w moich myślach podświetla się sygnalizując nową wiadomość. Czytam 'boję się, chyba ktoś za mną idzie', nadawca nieznany. Jak ktoś sobie robi jaja to nie wybrał dobrego momentu. Profilaktycznie wybieram numer i słyszę dzwonek bezpośrednio pod moim oknem. Dziwny zbieg okoliczności. Wyglądam i widzę zakapturzoną postać, która spogląda w rozświetlony, brzęczący ekran smartphonea. Serce mi wali i nie rozumiem co się dzieje, dokładnie w tym momencie on unosi wzrok i patrzy bezpośrednio na mnie. I już wiem, że ta noc się szybko nie skończy.

Dobrze, że ten dzień już się kończy. Padam ze zmęczenia, wyglądam przez okno na ogród, sąsiedzi jeszcze siedzą - Ci to mają zdrowie. Przecieram powieki i ziewam, pora nastawić budzik i się kłaść. Nagle mój telefon, jakby czytając w moich myślach podświetla się sygnalizując nową wiadomość. Czytam 'boję się, chyba ktoś za mną idzie', nadawca nieznany. Jak ktoś sobie robi jaja...

Uśmiecham się delikatnie pod nosem i opuszczam głowę, by skryć twarz w moim własnym cieniu. Przez chwilę zastanawiam się, co odpisać - wejść głębiej w tę gierkę, poczuć ten klimat grozy, owe napięcie, lekki, ale przyjemny stres, czy jednak poddać się, odpuścić sobie i... nie odpisać nic, bądź odpisać, coś zupełnie innego, niespodziewanego. Coś, co wywoła u odbiorcy uśmiech na twarzy, może odrobinę ulgi... Po chwili klikam "Odpowiedź na wiadomość" i słowa od razu mi się same układają pod palcami: "Odwróć się, przecież to ja próbuję Cię dogonić, żebyś nie szła sama przez tę ciemną ulicę". Podnoszę głowę i widzę, jak się do mnie odwraca... Uwielbiam te jej piękne oczy, które teraz zerkają ze mną z ulgą. Teraz już wie, że nic jej nie grozi.

Uśmiecham się delikatnie pod nosem i opuszczam głowę, by skryć twarz w moim własnym cieniu. Przez chwilę zastanawiam się, co odpisać - wejść głębiej w tę gierkę, poczuć ten klimat grozy, owe napięcie, lekki, ale przyjemny stres, czy jednak poddać się, odpuścić sobie i... nie odpisać nic, bądź odpisać, coś zupełnie innego, niespodziewanego. Coś, co wywoła u odbiorcy uśmiech...

Myślałem, że tego dnia nie spotka mnie już nic zaskakującego. Ojciec, mimo że obiecywał, kompletnie zapomniał o tym, by przyjechać po mnie po szkole. Pewnie znów się upił, jak zwykle. Miałem już dość tego, w jaki sposób odreagowywał przez śmierć mamy. Też nie mogłem pogodzić się z tym, że już jej z nami nie ma, ale nie płakałem na pokaz. Nie chciałem, by tata musiał dodatkowo patrzeć na moje łzy.
Myliłem się. Tego samego dnia zdarzyło się coś, co pozwoliło mi przestać myśleć o pijącym ojcu i matce na cmentarzu. Coś, co napędziło mi wielkiego strachu.
Kiedy wracałem do domu przez osiedle z zaniedbanymi blokami, z których dało się słyszeć wulgarne piosenki, mój telefon wydał dźwięk, który świadczył o tym, że ktoś przesłał mi SMS-a.
„Dziwne” – pomyślałem. „Tata zdołał coś napisać w takim stanie?”
Z wielką niechęcią wyjąłem komórkę z kieszeni i otworzyłem wiadomość. Ku mojemu zaskoczeniu napisał do mnie ktoś o nieznanym numerze. Jak? Przecież nikomu nie podawałem swojego.
Ogromna gula stanęła mi w gardle, gdy przeczytałem SMS-a.
„Boję się. Chyba ktoś za mną idzie.”
Kto to napisał?! Dlaczego do mnie?! To jakieś żarty? Ojciec postanowił się pobawić?
Pomyślałem sobie, że nie odpuszczę temu, kto postanowił mnie przestraszyć, więc spróbowałem zadzwonić pod ten numer.
– Halo? – warknąłem, gdy ktoś odebrał.
Nikt nie odpowiedział.
– To nieśmieszne! Odezwij się natychmiast!
Usłyszałem szloch jakiejś nieznanej mi kobiety, a potem przeszył mnie zimny dreszcz, gdy wreszcie się odezwała.
– Pomóż mi...

Myślałem, że tego dnia nie spotka mnie już nic zaskakującego. Ojciec, mimo że obiecywał, kompletnie zapomniał o tym, by przyjechać po mnie po szkole. Pewnie znów się upił, jak zwykle. Miałem już dość tego, w jaki sposób odreagowywał przez śmierć mamy. Też nie mogłem pogodzić się z tym, że już jej z nami nie ma, ale nie płakałem na pokaz. Nie chciałem, by tata musiał...

Siedzę w domu w zimowy wieczór. Czytam dobry kryminał, a na kolanach wyciąga się mój kot. Błogą cieszę przerywa dźwięk telefonu jaki wydaje on przy otrzymaniu wiadomości. Leniwie sięgam po komórkę doczytując stronę do końca. Wiadomość od nieznajomego numeru - pewnie znowu jacyś naciągacze z ofertą kredytu z banku. Odczytując wiadomość o treści: "Boję się. Chyba ktoś za mną idzie” wstrzymuje oddech. Bez zastanowienia wybieram numer z jakiego otrzymałam wiadomość jednak w słuchawce słyszę tylko swoje ulubione słowa "Abonent jest tymczasowo niedostępny". Świetnie! Ubieram się gorączkowo w dresy, włosy związuje w kitkę, biorę torebkę z kluczami, telefonem i portfelem i wybiegam z domu. Zaczynam trząść się że strachu z myślą kto mógł wysłać mi takiego SMSa. Myślę o najbliższej rodzinie i przyjaciołach. Nie mam czasu dzwonić do nich wszystkich i pytać się czy to nie oni są nadawcami tej wiadomości. W pośpiechu okrążyłam swój blok i zaczęłam biec wzdłuż osiedla, które nie cieszy się zbyt dobrą sławą. Wpadam w panikę. Próbuje dzwonić raz jeszcze ale efekt jest ten sam. Czuję jak z nerwów drżą mi uda. Nagle w oddali słyszę czyjeś kroki. Trzy osoby zmierzają w moim kierunku, a przy takiej porze roku ciężko było określić kto się do mnie zbliża. Spanikowałam i zaczęłam uciekać. Co chwila oglądałam się za siebie i z przerażeniem zobaczyłam że tamte postacie również przyspieszyły kroku. Poczułam się jak w koszmarze gdy na przeciwko mnie pojawiły się kolejne trzy osoby. Moja droga ucieczki była zablokowana a ja czułam coraz większą adrenalinę. Gdy napastnicy byli w odległości kilku metrów zaczęłam krzyczeć z nadzieją, że ktoś mi pomorze. Nagle usłyszałam głośny śmiech i krzyk " Udało się nam! Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin!" Przez chwilę nie wiedziałam co się dzieje a zaraz potem zrozumiałam, że dziś faktycznie są moje urodziny a to miała być "niespodzianka" zagotowana przez moich przyjaciół o których chwilę wcześniej się martwiłam. Uświadomiłam sobie wtedy jak bliscy są dla mnie ważni. Ulga, że to tylko żarty i nikomu nic nie grozi była najlepszym prezentem jaki mogłam dostać.

Siedzę w domu w zimowy wieczór. Czytam dobry kryminał, a na kolanach wyciąga się mój kot. Błogą cieszę przerywa dźwięk telefonu jaki wydaje on przy otrzymaniu wiadomości. Leniwie sięgam po komórkę doczytując stronę do końca. Wiadomość od nieznajomego numeru - pewnie znowu jacyś naciągacze z ofertą kredytu z banku. Odczytując wiadomość o treści: "Boję się. Chyba ktoś za mną...

Zaciągnąłem się mocniej
papierosem. Patrzyłem na leniwie spadające krople deszczu. To było burzowe lato. Nieopisana groza wisiała w powietrzu. Miałem dwadzieścia siedem lat i wciąż mieszkałem na tym samym blokowisku, w którym dostałem. Wiedziałem, że to miasto jest bez perspektyw. Usłyszałem przebój Nirvany "Rape me", dlatego wyciągnąłem telefon z kieszeni. Numer był zastrzeżony, pomimo tego odebrałem. W tle usłyszałem dziwne jęki i straszne trzaski. Po chwili połączenie zostało przerwane i otrzymałem krótką wiadomość: Boję się. Chyba ktoś za mną idzie. Na mojej twarzy zagościło czyste przerażenie. Odwróciłem się nerwowo, podświadomie czując zagrożenie. "Stop!" krzyknął reżyser do mnie. "Regner, wyglądasz jakbyś miał zatwardzenie, a nie odebrał tajemniczą wiadomość, która wkrótce zmieni twoje życie. Postaraj się człowieku. Nie mamy całego dnia". Usłyszałem więcej wskazówek i dostałem 15 minut przerwy. Musiałem się skoncentrować to był mój debiut, a film miał przecież odnieść sukces.

Zaciągnąłem się mocniej
papierosem. Patrzyłem na leniwie spadające krople deszczu. To było burzowe lato. Nieopisana groza wisiała w powietrzu. Miałem dwadzieścia siedem lat i wciąż mieszkałem na tym samym blokowisku, w którym dostałem. Wiedziałem, że to miasto jest bez perspektyw. Usłyszałem przebój Nirvany "Rape me", dlatego wyciągnąłem telefon z kieszeni. Numer był...