Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

WIkiMiiki
joola
mmizi
Arecki
Małgorzata

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

WIkiMiiki
joola
mmizi
Arecki
Małgorzata

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Kurczę, nie wiem, co się dzieje już od pewnego czasu, że na wyniki trzeba czekać aż tak długo? Miło by było, gdyby jurorzy coś na to zaradzili:) Obecnie jest aż 8 zakończonych i nierozwiązanych konkursów, w tym takie z 28.04 i 28.06...

Kurczę, nie wiem, co się dzieje już od pewnego czasu, że na wyniki trzeba czekać aż tak długo? Miło by było, gdyby jurorzy coś na to zaradzili:) Obecnie jest aż 8 zakończonych i nierozwiązanych konkursów, w tym takie z 28.04 i 28.06...

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Nigdy nie lubiłam tego domu na odludziu, a pogrążony w całkowitej ciemności wydaje się wręcz lochem, grobowcem, w którym pogrzebałam się za życia. Nie boję się burzy szalejącej za oknem, potężne grzmoty przynajmniej na chwilę odrywają mnie od myśli, od których ciągle staram się uciec.
Czuję, że zaschło mi w gardle. Światło błyskawicy pomaga zlokalizować kran, ale woda oczywiście nie płynie. Mam wrażenie, że słyszę czyjś śmiech - bezlitosną kpinę z cudzego nieszczęścia. A może sama się śmieję? Ostatnio tak trudno mi się skupić...
Zapalam zapałkę i ostrożnie przeszukuję szufladę. Drżącymi palcami sięgam po świeczkę, potem w otępieniu wpatruję się w jej płomień - tak słaby, jakby i on stracił wszelką nadzieję. Jestem taka zmęczona, że muszę usiąść na podłodze.
Gdzieś obok rozlega się żałosny jęk i nagle czuję strach wspinający się po moich plecach. Podnoszę świeczkę, by odnaleźć źródło dźwięku. To tylko przeciąg - żle uszczelnione okno skarży się na swój stan.
Burza na chwilę cichnie, jakby chciała dać mi trochę czasu. Boję się, że głos, który tak często odzywa się w mojej głowie, wykorzysta to przeciwko mnie. Myślę, że właśnie zbiera słowa, układa zarzuty, których nie zdołam odeprzeć. Gdybym tylko mogła go powstrzymać...
Wtedy słyszę trzask drzewa rażonego piorunem. Oczyma wyobraźni widzę zraniony pień pochylający się już nad słabym dachem. Gaszę świecę, zamykam oczy i przyciskam głowę do ściany.
Czuję, że siedzę we właściwym kącie.

Nigdy nie lubiłam tego domu na odludziu, a pogrążony w całkowitej ciemności wydaje się wręcz lochem, grobowcem, w którym pogrzebałam się za życia. Nie boję się burzy szalejącej za oknem, potężne grzmoty przynajmniej na chwilę odrywają mnie od myśli, od których ciągle staram się uciec.
Czuję, że zaschło mi w gardle. Światło błyskawicy pomaga zlokalizować kran, ale woda...

Mieszanie na wyspie zawsze było moim i mojego męża marzeniem. Chcieliśmy czuć się wolni. Oboje mieszkaliśmy w ciasnych kawalerkach z rodzicami, stąd, gdy pojawiała się tylko możliwość na zamieszkanie tutaj, od razu zgodziliśmy się. Mieliśmy świadomość braku sąsiadów, ale nam to nie przeszkadzało. Brak dostępu drogą lądową w sumie gdziekolwiek - mamy kilka łodzi, więc nie ma problemu. Zakupy - mąż jest rybakiem, to zawsze coś się znajdzie, a chleb wypiekać mogę sama. Tak samo jak moja duża szklarnia z warzywami, sad owocowy czy poletko ziemniaków. Póki nam się chcę, naprawdę nie ma problemu. Jednak wszystko się zmienia w dniu, gdy tracimy prąd. Mąż wyszedł 2 godziny temu i jeszcze nie wrócił. Gdyby nie ta burza i deszcz oraz to, że mam mokre włosy po kąpieli, to już bym do niego poszła. To wydaje się coraz dziwniejsze. Nagle w oddali słychać jakieś głosy. To ludzie w mundurach. Nie wiem, co robić. Widzę, że zbliżają się do mojego domu. Co sił w nogach wychodzę przez okno i wbiegam do ukrytym w lesie domku na drzewie - marzeniu męża, z którego widać mój dom. Ci ludzie właśnie wchodzą tam. Bardzo się boję, ale nie mogę wydawać żadnego hałasu. Mąż opowiadał mi o kilku listach, w których państwo nalegało, byśmy się wyprowadzili. Chcieli zrobić tam bazę wojskową, ale to niemożliwe. Nagle słyszę kroki za sobą i już mam zaatakować, ale to tylko mój mąż. Mówi, że spodziewał się tego i że pakował nas od kilku dni. Musimy iść do jednej z łodzi i odpłynąć już.

Mieszanie na wyspie zawsze było moim i mojego męża marzeniem. Chcieliśmy czuć się wolni. Oboje mieszkaliśmy w ciasnych kawalerkach z rodzicami, stąd, gdy pojawiała się tylko możliwość na zamieszkanie tutaj, od razu zgodziliśmy się. Mieliśmy świadomość braku sąsiadów, ale nam to nie przeszkadzało. Brak dostępu drogą lądową w sumie gdziekolwiek - mamy kilka łodzi, więc nie ma...

Pierwsze promienie słońca zdążyły rozproszyć mrok, który jeszcze przed chwilą spowijał rajską wyspę. Krople deszczu lśniły wciąż na zielonym poszyciu, choć rosnąca temperatura już wydała na nie wyrok. Za chwilę po szalejącej w nocy burzy nie zostanie żaden ślad. W głąb wyspy wiła się ścieżka, znaczona śladami ludzkich stóp. W miarę oddalania się od wybrzeża odciski stawały się coraz bardziej niewyraźne, jakby ich twórcy przestało już zależeć na doskonałej symetrii pozostawianych chwilę temu śladów. A może to tylko dzieło deszczu? Po kilkudziesięciu metrach ścieżkę zwieńczała drewniana chatka. Parterowy domek doskonale korespondował z rajskim otoczeniem, z niskiej werandy roztaczał się widok wręcz nieziemski. Nie było tu jednak nikogo, kto mógłby to docenić. W miarę zbliżania się do domu coraz wyraźniej zdało się słyszeć rytmiczny stukot moskitiery, uderzającej o framugę uchylonych drzwi. O tej porze ptaki budzą się ze snu, obwieszczając ten fakt radosnym świergotem. Czemu więc słychać jedynie złowieszczy rytm? Gdyby ktoś zechciał przekroczyć próg, z pewnością zwróciłby uwagę na czerwony ślad widniejący na obramowaniu moskitiery. Za drzwiami znajdował się salon. Na półkach leżały na wpół rozpakowane ubrania męskie i damskie. Na skraju podłogi leżał mężczyzna, opierając bezwiednie głowę o ścianę. Z jego klatki piersiowej wyrywał się łapczywy oddech, szybki, krótki, urywany. Z piersi wystawał wbity harpun. „Nie taki był plan” – kołatało mu w głowie. Kobiety nigdzie nie było..

Pierwsze promienie słońca zdążyły rozproszyć mrok, który jeszcze przed chwilą spowijał rajską wyspę. Krople deszczu lśniły wciąż na zielonym poszyciu, choć rosnąca temperatura już wydała na nie wyrok. Za chwilę po szalejącej w nocy burzy nie zostanie żaden ślad. W głąb wyspy wiła się ścieżka, znaczona śladami ludzkich stóp. W miarę oddalania się od wybrzeża odciski stawały...

Grzmoty i błyski co kilka sekund rozrywały rzeczywistość, jaka otaczała Annę. A nie była ona kolorowa już przed tym, jak burza uszkodziła linię energetyczną. Paradoksalnie ciemność była jej jedynym sprzymierzeńcem. Bez prądu, wody i bez… – błyskawica oświetliła dwa ciała leżące na podłodze – przyjaciół.
Gdyby nie awaria jej ciało też by tam leżało. I tak było to kwestią czasu. Nie łudziła się, że na bezludnej wyspie odciętej od świata przez sztorm, da radę się długo ukrywać. Walka nie wchodziła w grę. Ona – drobna, szczupła księgowa. On – czterdziestoletni, wielki psychol.
Ależ byli naiwni, przyjmując zaproszenie szefa. Przecież i tak za nim nie przepadali. Teraz przynajmniej miała uzasadnienie niechęci, jaką żywiła do Andrzeja. Ponury, wiecznie milczący milioner, z zamiłowaniem do polowań. Najwyraźniej przerzucił się na bardziej wymagającą zwierzynę.
Słyszała jego ciężkie kroki, na drewnianej podłodze. Odruchowo mocniej wcisnęła się w szczelinę między nieczynnym kominkiem a schodami. Zrobiła to jednak dość niezdarnie, bo strąciła kawałek drewna, który z głuchym łoskotem potoczył się po podłodze.
Kroki ucichły, a Anna wiedziała, że Andrzej szybko połączy kropki. Wstrzymała oddech jednak nie na długo, bo gdy tylko piorun oświetlił czarną sylwetkę tuż przed nią, wydała z siebie dziwny, nienaturalny skrzek. Kolejny gdy, ostrze noża przebiło jej lewe ramie. Osuwając się po ścianie, odruchowo chwyciła wielki kawał drewna i zamachnęła się w kierunku postaci. Trafiła.

Grzmoty i błyski co kilka sekund rozrywały rzeczywistość, jaka otaczała Annę. A nie była ona kolorowa już przed tym, jak burza uszkodziła linię energetyczną. Paradoksalnie ciemność była jej jedynym sprzymierzeńcem. Bez prądu, wody i bez… – błyskawica oświetliła dwa ciała leżące na podłodze – przyjaciół.
Gdyby nie awaria jej ciało też by tam leżało. I tak było to kwestią...

Pamiętacie ten moment, kiedy za dzieciak oglądało się horrory? Przeważnie był zawsze ten sam schemat - dom na odludziu, ciemna noc, okropna burza oraz brak prądu. Coś okropnego. 
Wczoraj przeżyłam swój mały horror, bo oprócz wyżej wymienionych rzeczy zabrakło mi jeszcze wody. A jak wiecie, zarówno woda jak i prąd są niezbędne do funkcjonowania ludzi takich jak ja - influencerów. No bo jak zrobić lajfa dla swoich 78 tysięcy obserwatorów, kiedy w każdej chwili może paść Ci telefon? No i jak się pokazać tysiącom ludzi w brudnych włosach? Gdyby tego było mało, gdy zaczęłam szukać w tym starym domku na odludziu jakichkolwiek świeczek, zahaczyłam moją nową sukienkę o stary mebel i to tak pechowo, że zamiast sukienki mam ekskluzywną ścierkę do wycierania kurzu. Gdy już w końcu znalazłam świeczki, przy ich zapalaniu podpaliłam sobie włosy. I pomyśleć, że jeszcze chwile temu przeżywałam, że są brudne. Po jakiś dwóch godzinach pełnych płaczu i dramatu, wreszcie włączyli prąd i wtedy zauważyłam go! Czerwonego i wielkiego na pół twarzy pryszcza. Draaaaa...
- Uff - odetchneła Gosia, kiedy dotarło do niej, że to był tylko zły sen. Po chwili poszła się ogarnąć i wróciła do łóżka, by strzelić sobie nowe selfie z serii #nomakeup na insta.

Pamiętacie ten moment, kiedy za dzieciak oglądało się horrory? Przeważnie był zawsze ten sam schemat - dom na odludziu, ciemna noc, okropna burza oraz brak prądu. Coś okropnego. 
Wczoraj przeżyłam swój mały horror, bo oprócz wyżej wymienionych rzeczy zabrakło mi jeszcze wody. A jak wiecie, zarówno woda jak i prąd są niezbędne do funkcjonowania ludzi takich jak ja -...

Pisarz w poszukiwaniu inspiracji jest w stanie zrobić wiele, dlatego od 12 godzin jestem w podróży i z utęsknieniem wypatruje letniskowego domku, który w ogłoszeniu reklamowano jako koniec świata. Nie wiem czy znajdę tam to czego szukam, ale kolebiąc się na łódce wieziona przez okolicznego przewoźnika marzę tylko o samotności. Faceta polecił mi właściciel domku i kazał dzwonić jak będę na miejscu, ale jego dwuznaczne uśmiechy kierowane w moją stronę trochę mnie przerażają. Jednak to dopiero zapowiedź strachu jaki przeszywa mnie w momencie kiedy mój domek na odludziu okazuje się zamieszkany a ja widzę gołego faceta który patrzy na mnie co najmniej nieprzyjaźnie. W pierwszej chwili myślę, że jestem trupem podobnym do tych, które opisuje w moich książkach. Jednak po paru krzykach, kilku niestosownych uwagach i dwóch niepotrzebnych złośliwościach dochodzimy do wniosku, że nasz właściciel wynajął nam domek w tym samym terminie. Kiedy na wyścigi chcemy rezygnować i dzwonić do kolesia od łódki zaczyna się straszna burza. Brak prądu, zasięgu, odludzie i dwoje ludzi którzy chcieli być sami. To idealny początek płomiennego romansu. Dlatego kiedy w świetle błyskawicy chwytam jego spojrzenie wiem, że za chwilę będę naga i znajdę w końcu swoją inspirację.

Pisarz w poszukiwaniu inspiracji jest w stanie zrobić wiele, dlatego od 12 godzin jestem w podróży i z utęsknieniem wypatruje letniskowego domku, który w ogłoszeniu reklamowano jako koniec świata. Nie wiem czy znajdę tam to czego szukam, ale kolebiąc się na łódce wieziona przez okolicznego przewoźnika marzę tylko o samotności. Faceta polecił mi właściciel domku i kazał...

Dziesięć lat temu kupiliśmy na wyspie jednopiętrowy dom z cegły. Był to jedyny dom po tej stronie wyspy i w promieniu kilkuset kilometrów nie można było spotkać żywej duszy, ale wraz z mężem uważaliśmy to za zaletę. W końcu chcieliśmy miejsca, gdzie oboje moglibyśmy odpocząć od ludzi, a nie spotykać nowych.
Przez cały nasz pobyt na wyspie było okrutnie gorąco, dlatego z wdzięcznością powitałam nadchodzące burzowe chmury. Nigdy nie przeżyłam burzy takiej jak ta. Ocean był ciemny i wzburzony, gotowy pochłonąć wszystko, co nieszczęśliwym trafem się na nim znajdzie. Deszcz walił o okna, jakby kończył się świat. Drzewa uginały się od wiatru tak mocno, że wydawało mi się, że zaraz wszystkie złamią się w pół. Grzmoty były długie i przeraźliwie głośne, a niebo co chwila przeszywały błyskawice. Przebiegły po mnie ciarki, była to scena rodem z filmu katastroficznego. Do tego wszystkiego, wysiadł prąd i zabrakło wody. Siedzieliśmy więc w świetle świec, nie mogąc nawet zaparzyć herbaty.
-Samochód jest na podjeździe, muszę go wprowadzić do garażu, bo jeszcze zaraz coś go obije. - Martin już zakładał buty i był gotowy do wyjścia, nim znalazłam jakieś racjonalne słowa protestu. - Otwórz garaż od środka.
Wyszedł na zewnątrz, a ja pobiegłam do garażu. Szamocząc się z zamkiem, usłyszałam po drugiej stronie drzwi garażowych odgłos zapalanego silnika. Podniosłam drzwi i oślepiło mnie światło reflektorów. Usunęłam się na bok, by Martin mógł wjechać do środka. Ale samochód się nie ruszył.
-Martin! Na co czekasz?! - krzyknęłam, choć wiatr z pewnością mnie zagłuszył.
Wybiegłam w ulewę i gdy dotarłam do samochodu, zobaczyłam, że nikogo nie ma w środku.
Kolejne wydarzenia zlały się w jedno - godziny biegania i nawoływania, bez skutku, policja, prasa, obcy i znajomi zjeżdżający na poszukiwania, bez skutku. Coś w środku mówiło mi, że obraz Martina wybiegającego w środek burzy tamtej nocy, będzie moim ostatnim wspomnieniem o nim.

Dziesięć lat temu kupiliśmy na wyspie jednopiętrowy dom z cegły. Był to jedyny dom po tej stronie wyspy i w promieniu kilkuset kilometrów nie można było spotkać żywej duszy, ale wraz z mężem uważaliśmy to za zaletę. W końcu chcieliśmy miejsca, gdzie oboje moglibyśmy odpocząć od ludzi, a nie spotykać nowych.
Przez cały nasz pobyt na wyspie było okrutnie gorąco, dlatego z...