Jako dziecko chciałam wszystko "móc" zamiast "musieć". A niestety wszystko musiałam albo czegoś nie mogłam. Nakazy goniły zakazy. I tak w kółko. Zawsze powtarzałam, że gdy skończę 18 lat, będę robić, na co mam ochotę i rodzicom nic do tego. Ponadto dorosłość kojarzyła mi się z uwolnieniem się od szkoły raz na zawsze. Nie znosiłam się uczyć choć żadnych problemów z nauką nie miałam. Oczywiście z punktu widzenia dziecka nie myślałam, że jeśli nie będę chodzić do szkoły, to będę miała inne obowiązki jak na przykład chodzenie do pracy. skończą się też dwa beztroskie miesiące wakacji i po drodze nie będzie w gratisie innych ferii i przerw w nauce. Trzeba też będzie samodzielnie zadbać o swoje potrzeby finansowe, mieszkaniowe i każde inne. Będę dorosła więc nikt za mnie tego nie zrobi, a już na pewno nie moi nadmiernie kontrolujący i wymagający rodzice. Podsumowując: nikt mi nie da. I potem jak się okazało rzeczywiście nie dał.
Dziś więc chciałabym wrócić do dzieciństwa i zwyczajnie chodzić do szkoły, gdyż to oznaczałoby, że nie muszę troszczyć się o siebie. Byliby od tego rodzice. A moim jedynym problemem tak naprawdę byłyby dobre stopnie w szkole i to gdzie pojadę na wakacje.

Jako dziecko chciałam wszystko "móc" zamiast "musieć". A niestety wszystko musiałam albo czegoś nie mogłam. Nakazy goniły zakazy. I tak w kółko. Zawsze powtarzałam, że gdy skończę 18 lat, będę robić, na co mam ochotę i rodzicom nic do tego. Ponadto dorosłość kojarzyła mi się z uwolnieniem się od szkoły raz na zawsze. Nie znosiłam się uczyć choć żadnych problemów z nauką nie...

Moim największym marzeniem jako dziecka było robić zdjęcia. Kiedy miałam 8 lat jeden z moich kuzynów, mieszkający a granicą przywiózł mi w prezencie aparat fotograficzny- na mój własny użytek. Czas płynął, lata leciały, klisze kończyły się jedna po drugiej, a ja trwałam w tej pasji do momentu aż pojawiły się studia, praca i obowiązki wynikające z dorosłości. Klisze wyparło lustro, ale... Aparat leży w torbie od lat, wyciągany od czasu do czasu, zastąpiony przez komórkę i co tu dużo kryć, zwykłą codzienność.
Chciałabym i myślę że warto by było do tego wrócić. Gdyby nie ten brak czasu.

Moim największym marzeniem jako dziecka było robić zdjęcia. Kiedy miałam 8 lat jeden z moich kuzynów, mieszkający a granicą przywiózł mi w prezencie aparat fotograficzny- na mój własny użytek. Czas płynął, lata leciały, klisze kończyły się jedna po drugiej, a ja trwałam w tej pasji do momentu aż pojawiły się studia, praca i obowiązki wynikające z dorosłości. Klisze wyparło...

Marzeniem z dzieciństwa było bogactwo. Ale szczerze? Po przekroczeniu linii dorosłości wiem, że nie to jest w życiu najważniejsze. Najważniejsze jest to, aby spełniać marzenia i nie przestawać marzyć, ale również doceniać codziennie to, czym obdarował nas los. Znalazłam miłość swojego życia 6 lat temu, za 3 tygodnie staniemy na ślubnym kobiercu, mamy małe mieszkanko. Oczywiście dalej marzę o tym, żeby za 15 lat mieć domek, a w ogródku biegające dzieci. Marzenie o szczęśliwej i przede wszystkim zdrowej rodzinie to jedno z największych marzeń. Bo co nam dadzą pieniądze, jeśli nie będziemy mieć zdrowia? Marzeniem, które musiałam porzucić, lub porzucić w pewnym stopniu, są podróże. Mam okropny lęk wysokości, przez co utrudnia i ukraca to wiele krajów, ale przecież zostaje samochód i autokar. W każdym aspekcie staram się dostrzegać dobre strony, a w życiu doceniać nawet najmniejsze rzeczy i momenty, które powodują uśmiech na mojej twarzy i wszystko wydaje się wtedy prostsze. Myślę, że gdyby każdy z nas postępował w ten sposób, byłoby o wiele więcej szczęśliwych osób. Wystarczy przestać narzekać na to, czego się nie ma, a zacząć dostrzegać to, co się ma.

Marzeniem z dzieciństwa było bogactwo. Ale szczerze? Po przekroczeniu linii dorosłości wiem, że nie to jest w życiu najważniejsze. Najważniejsze jest to, aby spełniać marzenia i nie przestawać marzyć, ale również doceniać codziennie to, czym obdarował nas los. Znalazłam miłość swojego życia 6 lat temu, za 3 tygodnie staniemy na ślubnym kobiercu, mamy małe mieszkanko....

Jako dziecko chciałam śpiewać.
Nie myślałam o wielkiej karierze, ale o śpiewie po prostu. I to się udało, śpiewałam w chórze kościelnym, potem w scholi akademickiej. Niestety, po studiach kiedy zaczęło się dorosłe życie śpiew musiałam odłożyć na bok. Praca na zmiany, brak możliwości bycia na próbie.
A szkoda.. To był najpiękniejszy czas. Poznałam wielu interesujących ludzi. Wielokrotnie pokonywałam słabości i wstawałam na próby o 4 rano.
Zostało wspomnienie i je cały czas pielęgnuje.

Jako dziecko chciałam śpiewać.
Nie myślałam o wielkiej karierze, ale o śpiewie po prostu. I to się udało, śpiewałam w chórze kościelnym, potem w scholi akademickiej. Niestety, po studiach kiedy zaczęło się dorosłe życie śpiew musiałam odłożyć na bok. Praca na zmiany, brak możliwości bycia na próbie.
A szkoda.. To był najpiękniejszy czas. Poznałam wielu interesujących ludzi....

Jako dziecko uwielbiałam wspinać się po drzewach. Wchodzenie na coraz to wyższe gałęzie wywoływało u mnie dreszczyk emocji. Z czasem całkowicie przełamałam swój lęk przed upadkiem. Wspinaczka przestała mi wystarczać. Od tamtego momentu zaczęłam zwracać uwagę na świat wokół mnie. Krajobrazy rozciągające się pod moimi stopami uznałam za cudowne. Wkrótce moja fascynacja majestatycznością świata pochłonęła mnie bez reszty. Zapragnęłam podróżować. Chciałam odwiedzić każde miasto, każdą wioskę, obejrzeć wszystkie zabytki i cuda natury, aby choć jeszcze raz móc doświadczyć tego niezapomnianego uczucia, jakim jest zachwyt nad rzeczą na tyle zwyczajną, że aż niedostrzeganą. Włóczyć się bez końca oto moje największe marzenie. Nieważne czy musiałabym spać pod mostem i głodować przez kilka dni najważniejsze, iż byłabym tu i teraz obserwując i niczego więcej nie pragnąc.
Po upływie lat znalazłam się w momencie, w którym słodycze i zabawa na podwórku przestały wystarczać. Jednak moja podróżnicza pasja mnie nie opuściła. Nie zwiedzam tyle, ile pragnęłam zwiedzać jako dziecko. Pomimo trudniejszych okresów, niezbyt przyjemnych doświadczeń oraz okropnie męczącej rutyny nadal potrafię dostrzec piękno w rzeczach zwyczajnych i czynnościach codzienności. W pewien sposób pozostałam wierna również swojej pierwszej pasji. Co prawda na drzewa już nie wchodzę, lecz jestem stałym gościem na ściankach wspinaczkowych, raz w roku odwiedzam góry i z chęcią wchodzę na wszystkie punkty widokowe.

Jako dziecko uwielbiałam wspinać się po drzewach. Wchodzenie na coraz to wyższe gałęzie wywoływało u mnie dreszczyk emocji. Z czasem całkowicie przełamałam swój lęk przed upadkiem. Wspinaczka przestała mi wystarczać. Od tamtego momentu zaczęłam zwracać uwagę na świat wokół mnie. Krajobrazy rozciągające się pod moimi stopami uznałam za cudowne. Wkrótce moja fascynacja...

Bardzo chciałam być królewną... Śmieszne?? Nie dla mnie. Pochodzę z tzw. " rodziny rozbitej".Chociaż jestem jedynaczką to pojęcie " wszystko dla jednego " u mnie brzmiało " wszystko NA jednego" czyli - obowiązki, pomoc w domu, samotność. Marzyłam o zamku, pięknych strojach, spełnionych życzeniach...
Życie szybko zweryfikowane moje marzenia a trochę później dowiedziałam się, że Królewny wcale nie miały tak różowo... Właściwie to całkiem przyjemne, że marzenie się nie spełniło.😉

Bardzo chciałam być królewną... Śmieszne?? Nie dla mnie. Pochodzę z tzw. " rodziny rozbitej".Chociaż jestem jedynaczką to pojęcie " wszystko dla jednego " u mnie brzmiało " wszystko NA jednego" czyli - obowiązki, pomoc w domu, samotność. Marzyłam o zamku, pięknych strojach, spełnionych życzeniach...
Życie szybko zweryfikowane moje marzenia a trochę później dowiedziałam...

Wyrwa[bookLink]4922820|Wyrwa[/bookLink]

Wyrwa[bookLink]4922820|Wyrwa[/bookLink]

 [bookCover]4922820|Wyrwa[/bookCover]