Pora na grę

- Pora na grę – powiedziałam bardzo nieprzyjemnym tonem.
- Grę? - chciała się upewnić. Co w tym złego? Przecież bardzo lubiła gry!
- Tak, taką na śmierć i życie.
No cóż, a więc to tak! Faktycznie, taka gra to już nie była wcale fajna. To znaczy... jej zasady mogły być, ale żeby stawką było życie. To duże ryzyko. Musiała zachować zimną krew. Tylko to mogło ją ocalić.
- A czy mogę po prostu odmówić udziału? - szukała wyjścia z sytuacji.
- Możesz, ale to będzie oznaczało przegraną. Czyli Twoją ŚMIERĆ – ucieszyłam się.
Ech, a więc będzie musiała stanąć do walki.
- To na czym właściwie ta gra ma polegać? – zapytała próbując się zorientować, jakie ma szanse na wygraną.
- Żeby przeżyć będziesz musiała wybrać kogoś, kto zginie za ciebie – zarechotałam szczerząc zęby.
- Nie ma sprawy. Wybieram ciebie.
Na Bezgłowego Czorta! Nie przewidziałam takiej sytuacji! Tyle myślałam nad grą, która będzie skazywała grających na piekielne cierpienia, a nie pomyślałam o tak prostej zasadzie: żeby wykluczyć siebie z grona osób, które mogły zostać zabite.
Czym prędzej czmychnęłam do piekieł udając, że cała ta sytuacja nie miała miejsca. Moi przełożeni nie będą zadowoleni. Trening na diablicę szedł mu nieszczególnie dobrze.
- Cóż… - przyznała w duchu. – Sytuacja zdawała się koszmarna, a w końcu wygrałam grę błyskawicznie, tak szybko jak nigdy. Widać diabły nie mają talentu do ich układania.
Jeśli kiedyś trafi do piekieł, to z pewnością da sobie radę!

Pora na grę

- Pora na grę – powiedziałam bardzo nieprzyjemnym tonem.
- Grę? - chciała się upewnić. Co w tym złego? Przecież bardzo lubiła gry!
- Tak, taką na śmierć i życie.
No cóż, a więc to tak! Faktycznie, taka gra to już nie była wcale fajna. To znaczy... jej zasady mogły być, ale żeby stawką było życie. To duże ryzyko. Musiała zachować zimną krew. Tylko to mogło ją...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Na budziku widzi 7:00,lecz na nim leży zdjęcie żony i dziecka znajdujących się w jakiejś piwnicy zapłakanych, pobitych z zaklejonymi ustami. Odwraca zdjęcie i znajduje wiadomość "W kuchni leży zegarek jest tam wbity kurs gdzie musisz się udać, drzwi domu otworzą się o 7:10 znajdziesz tam głaz pod, którym znajduje się aparatura z tlenem. O 7:50 w pomieszczeniu Twojej rodziny zabraknie powietrza śpiesz się. Nie możesz używać żadnych pojazdów, jesteś obserwowany jedyny Twój transport to Twoje nogi".7:10 słychać jak w drzwiach puszcza zamek i zaczyna się walka z czasem Tadeusz biegnie według wskazówek wyskakujących na zegarku, biegnie ile sił w nogach. Dobiega po 39minutach podnosi głaz i odkręca tlen, obok leży kolejny zegarek i zdjęcie zapłakanej żony i dziecka. Kolejna wiadomość "Zdążyłeś teraz masz 1h40min zasady są te same". Bez zastanowienia zakłada zegarek z palącymi płucami biegnie dalej, lecz tamto miejsce już wie gdzie jest,dlatego postanawia unormować tempo, żeby uratować rodzinę. Jest w szoku, że na miejscu znajduje się po 1h31min i 15sekundach. Kolejny głaz i kolejny odkręcony zawór. Zauważa kolejne zdjęcie i zegarek, niestety teraz jest tylko dziesięć minut. Zaczął płakać zajęło mu to 18 minut i 35 sekund. Spóźnił się i nie uratuje rodziny, lecz szybko się pozbierał wbiegł do domu i zbiegł do piwnicy otworzył drzwi i zobaczył tablicę
11,143km - 39min
25,334km - 1h31min15s
5,718km - 18min35s
Maraton 2h28min50s spełniło się Twoje marzenie złamania 2h30min w maratonie.

Na budziku widzi 7:00,lecz na nim leży zdjęcie żony i dziecka znajdujących się w jakiejś piwnicy zapłakanych, pobitych z zaklejonymi ustami. Odwraca zdjęcie i znajduje wiadomość "W kuchni leży zegarek jest tam wbity kurs gdzie musisz się udać, drzwi domu otworzą się o 7:10 znajdziesz tam głaz pod, którym znajduje się aparatura z tlenem. O 7:50 w pomieszczeniu Twojej rodziny...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Proszę odejść, bo wzywam policję - zaskrzeczała staruszka o srebrnych włosach, niosąca wypchaną torbę z zakupami.
Wiedziałem, że bycie życzliwym w Polsce to podejrzana sprawa, ale to jest niewykonalne!
- Niby jak mam wykonać trzy całkiem altruistyczne gesty, skoro na zmianę szczują mnie psem, straszą policją albo patrzą jak na psychopatę? - zapytałem sam siebie pod nosem.
Jeszcze raz spojrzałem na ulotkę stworzoną przez dzieciaki z klasy mojej córki.
-"Dobro wraca"- przeczytałem pod nosem.
Tylko żeby wrócić, musi wyjść, a niby jak ma to zrobić skoro nikt nie chce się na nie otworzyć.
-"Podaruj dobro trzem osobom i sprawdź czy do Ciebie wróci" - przeczytałem po raz kolejny.
Pal licho! Jak dziewczynki zapytają jak mi poszło, coś wymyślę. Przecież mnie nie sprawdzą.
Po chwili jednak uderzyła mnie przerażająca myśl.
- A jeśli oszustwo też wraca? I kłamstwo? - spojrzałem w odbicie swojej skonsternowanej twarzy w witrynie sklepowej.
Nie żebym wierzył w takie bzdury, ale po co kusić los.
Wtem zorientowałem się, że w szybie odbija się szyld z nazwą hospicjum dla dzieci. Nie zastanawiając się, poszedłem w stronę budynku i... wygrałem.
Dobro nie tylko do mnie wróciło, ale całkiem odmieniło moje życie.
Dzięki grze ze szkoły mojej córki, zostałem wolontariuszem.
I wiecie co, dobro na prawdę wraca. Nie wierzycie? Spróbujcie sami się przekonać :)

- Proszę odejść, bo wzywam policję - zaskrzeczała staruszka o srebrnych włosach, niosąca wypchaną torbę z zakupami.
Wiedziałem, że bycie życzliwym w Polsce to podejrzana sprawa, ale to jest niewykonalne!
- Niby jak mam wykonać trzy całkiem altruistyczne gesty, skoro na zmianę szczują mnie psem, straszą policją albo patrzą jak na psychopatę? - zapytałem sam siebie pod nosem.
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ręce pociły jej się coraz bardziej. To już ostatnia runda gry. Co za emocje! Zostali już tylko we dwoje. Ona i jej największy rywal. Dotarła do finału. Trzyma rękę na przycisku i czeka na ostatnie pytanie. To ono rozstrzygnie kto wygra.
Zgłoszenie do programu Książkoholik wysłała za namową znajomych. Mówili, że nie znają drugiej tak oczytanej osoby. Ich zdaniem wygraną miała w kieszeni.
Reguły gry proste. Cztery rundy, pięciu graczy. W pierwszej rundzie podano wskazówki, na podstawie których należało podać tytuł książki. Do rundy drugiej przechodziło czterech graczy z największą liczbą punktów. W tej rundzie usłyszeli tytuł książki i mieli za zadanie podanie autora. Natomiast trzecia runda, w której zmagało się już tylko trzech graczy polegała na podaniu kim jest główny bohater wskazanej przez prowadzącego książki. Z tej rundy wychodziło dwóch graczy i to oni walczyli o główną nagrodę, czyli ZESTAW GIER PLANSZOWYCH WYDAWNICTWA MUDUKO.
Runda finałowa: z jakiej książki pochodzi cytat: ,,Grawitacja nie istnieje, to życie po prostu jest ciężkie."
Nacisnęła przycisk. Nie wiedziała, czy przeciwnik ją wyprzedził. Usłyszała swoje imię i powiedziała: ,,Doktor Sen" Stephena Kinga.
Nagle usłyszał brawa, ktoś uścisnął jej rękę, ktoś inny wręczył nagrodę.
To nie dzieje się naprawdę - pomyślała. Jednak to była prawda, jej sen się spełnił.

Ręce pociły jej się coraz bardziej. To już ostatnia runda gry. Co za emocje! Zostali już tylko we dwoje. Ona i jej największy rywal. Dotarła do finału. Trzyma rękę na przycisku i czeka na ostatnie pytanie. To ono rozstrzygnie kto wygra.
Zgłoszenie do programu Książkoholik wysłała za namową znajomych. Mówili, że nie znają drugiej tak oczytanej osoby. Ich zdaniem wygraną...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- No dalej, mała. Dasz radę – mruknął z rozbawieniem, mrużąc zielone oczy. Doszukiwała się w nich kpiny, ale może niesłusznie. Poprawiła rękawicę. Zważyła broń w dłoni, grając na zwłokę i biorąc głęboki wdech. Nie potrafiła się skupić, kiedy tak na nią patrzył. Stał swobodnie – wysoki, dobrze zbudowany, a przecież szybki i zwinny. Brzęknął szablą o jej szablę, zaglądając jej prowokująco w oczy. Niecierpliwił się.
- Zrobimy tak: za każdy błąd jesteś mi winna pocałunek – zdecydował wreszcie. Prychnęła.
- A co dostanę za każdą poprawnie wykonaną sekwencję?
- Nic, oprócz satysfakcji i świętego spokoju. I wiedzy – wymieniał z rozbawieniem, ale po jego oczach widziała, że nie żartuje. - No już, zaczynamy. Chyba że chcesz, żeby Raul cię poszatkował.
Nie chciała. Zacisnęła usta i zaczęli ćwiczyć. Pchnięcia, cięcia, zasłony, zwody, uniki. Za każdy błąd egzekwował pocałunek – krótki, stanowczy, ale dziwnie przyjemny, sprawiający, że sama już nie wiedziała, czy chce wykonać kolejne ćwiczenie bezbłędnie. Mimo wszystko ambicja wygrywała raz za razem – ramię reagowało błyskawicznie, nogi stąpały jakby wbrew jej woli, a jego zielone oczy patrzyły na nią z zadowoleniem. Może to spojrzenie było nawet lepsze od pocałunków.
- Dość – mruknął wreszcie. - Wygrałaś.
- Co wygrałam? - spytała, odkładając broń i próbując złapać oddech.
- Życie. Może przeżyjesz ten pojedynek.
- Może?
- Błąd nie będzie cię kosztował buziaka, tylko klingę Raula w brzuchu – zauważył.
Następnego dnia to krew Raula splamiła bruk.

- No dalej, mała. Dasz radę – mruknął z rozbawieniem, mrużąc zielone oczy. Doszukiwała się w nich kpiny, ale może niesłusznie. Poprawiła rękawicę. Zważyła broń w dłoni, grając na zwłokę i biorąc głęboki wdech. Nie potrafiła się skupić, kiedy tak na nią patrzył. Stał swobodnie – wysoki, dobrze zbudowany, a przecież szybki i zwinny. Brzęknął szablą o jej szablę, zaglądając...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kiedy otwierał kopertę nie zdawał sobie sprawę, że stanie się pionkiem w grze jakiegoś chorego człowieka. W kopercie znajdywało się zdjęcie uśmiechniętej Klary z bliźniaczkami Martą i Marysią. Grasz o ich życie czy się poddajesz? Pod spodem było kilka cyferek, uśmiechnięty emotek i napis JEDŹ ALBO ZGINĄ. Nic więcej. Zajrzał do koperty i zauważył bilet kolejowy. Odjazd z dworca głównego za godzinę. Próbował się dodzwonić do Klary, telefon milczał. Dopiero wtedy zdał sobie sprawę, że dzieje się coś niedobrego. Zabrał z biurka swoje rzeczy i popędził do auta. Nie było dużego ruchu, więc dojechał 10 minut przed czasem. Ponownie wybrał numer domu. Coraz bardziej zestresowany, ba nawet przerażony wsiadł do wagonu i odszukał zanotowane miejsce. Na fotelu leżała koperta, taka sama jaką znalazł na biurku w firmie. Otworzył. W środku kartka z płaczącą emotką i napis GRASZ TO SKACZ-10:53, NIE - zdjęcie jego dziewczyn z przyklejonymi nożami pod każdą głową. Ręce trzęsły się kiedy wybierał numer po raz kolejny i kolejny. Cisza. Nie wiedział co robić. Ktoś miał jego dzieci i groził zabiciem. Pociąg ruszył. Wyszedł na korytarz. 10:50 pociąg zbliżał się do kolejnej stacji. Jeszcze tylko las. Poszedł do drzwi i zobaczył kopertę. Otworzył. Nie było zdjęcia tylko kawałek materiału z czerwoną plamą. Mała karteczka Zaczynam zabawę!!! SKACZ ALBO ONE WYLECĄ. Nie zastanawiał się, otworzył drzwi. 10:52...10:53. Skok. Zdążył usłyszeć jeszcze dźwięk telefonu, dźwięk przypisany do Klary. Przegrał.

Kiedy otwierał kopertę nie zdawał sobie sprawę, że stanie się pionkiem w grze jakiegoś chorego człowieka. W kopercie znajdywało się zdjęcie uśmiechniętej Klary z bliźniaczkami Martą i Marysią. Grasz o ich życie czy się poddajesz? Pod spodem było kilka cyferek, uśmiechnięty emotek i napis JEDŹ ALBO ZGINĄ. Nic więcej. Zajrzał do koperty i zauważył bilet kolejowy. Odjazd z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zasady mojej GRY są jej częścią. Jedną z trudności jest ich rozpoznanie w trakcie rozgrywki i jest to trudność o znaczeniu kluczowym. Podpowiem tylko, że gracze bardzo szybko przekonują się, że NIC nie jest takie, jakby się mogło wydawać. Zdobycie poziomu okazuje się być porażką, wpadka sukcesem, rozwikłanie problemu - elementem zaciemniającym obraz.
Pan Q jest człowiekiem spoza. Nikt go nie rozumie, a on prze do przodu wbrew tzw. logice. Żyje tak, jakby dzisiaj było dopiero za tydzień. Przewiduje, cofa się w dziwnych momentach, inaczej niż reszta pojmuje istotę czasu, widzi niewidoczne. Ale...nie, nie jest "szaleńcem", jest tylko "szalony".
I właśnie Q został zwycięzcą mojej GRY. Wszedł w nią i bez wahania rozegrał trzymając się nienazwanych zasad. Był jak kamikaze, ale skończył bez jednego draśnięcia.
Wstał od stolika, skasował wygraną i tyle go widziano.

Zasady mojej GRY są jej częścią. Jedną z trudności jest ich rozpoznanie w trakcie rozgrywki i jest to trudność o znaczeniu kluczowym. Podpowiem tylko, że gracze bardzo szybko przekonują się, że NIC nie jest takie, jakby się mogło wydawać. Zdobycie poziomu okazuje się być porażką, wpadka sukcesem, rozwikłanie problemu - elementem zaciemniającym obraz.
Pan Q jest...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moja propozycja to gra w plenerze dla osób cierpiących na depresję, na dużej, barwnej, pełnej wrażeń przestrzeni, np. w Energylandii- indywidualna, tzn. 1 na 1. Rozwija i testuje sprawność fizyczną, szybkość, zwinność, kreatywność, pomysłowość, precyzję, a także pozwala odbić się od smutku i negatywnych myśli Składa się z 3 konkurencji. W każdej mierzony jest czas. Wygrywa ta osoba, której wykonanie zadań zajmie najmniej minut. Oto zasady:
Pierwsza runda polega na znalezieniu w czasie 1 godz. jak największej liczby płytek w obrębie parku rozrywki. Po tym zawodnicy układają z tych płytek labirynt dla siebie nawzajem. Labirynt ma być jak najtrudniejszy do przejścia, gdyż umożliwia to zyskanie przewagi czasowej nad konkurentem.
Druga runda polega na wyłowieniu z basenu jak największej liczby koralików. Znów osoby mają określony czas. Koraliki te przeciwnicy będą musieli nawlec na nitkę, toteż należy ich złowić z wody jak najwięcej. To zapewni przewagę czasową.
Kolejna runda to test inteligencji.Zawodnicy muszą skorzystać z mapy, pobiec do 4 atrakcji i znaleźć koperty z zaszyfrowanymi wiadomościami. Z odszyfrowanych słów należy ułożyć zdanie.
Czas ze wszystkich konkurencji jest liczony i wygrywa ten człowiek, który uzyska najmniejszy.
Bohaterowie mojej gry w trakcie tej terapii grą terenową odzyskują moc, wiarę w siebie, dziecięcą radość i sens życia, dlatego że uświadamiają sobie, jak ekscytujące są wyzwania, jak spontanicznie i energetyzująco wpływają na nich wyznaczone cele.

Moja propozycja to gra w plenerze dla osób cierpiących na depresję, na dużej, barwnej, pełnej wrażeń przestrzeni, np. w Energylandii- indywidualna, tzn. 1 na 1. Rozwija i testuje sprawność fizyczną, szybkość, zwinność, kreatywność, pomysłowość, precyzję, a także pozwala odbić się od smutku i negatywnych myśli Składa się z 3 konkurencji. W każdej mierzony jest czas. Wygrywa...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ta gra ma tylko jednego zawodnika. Już z chwilą narodzin było wiadomo, że tylko ty możesz wziąć udział w tym wyzwaniu.
Zasady ustalane są spontanicznie. Tylko trzeba je właściwie przekazać, ale to już zadanie Mistrzyni Gry.
Nie pój smartfona wodą. - Masz bardzo dobre serduszko, niemniej telefonom woda szkodzi.
Nie wcieraj buraczków we włosy. - Masz taki ładny kolor włosów, po co go zmieniać buraczkami.
Zostaw krem! - Krem nie służy do robienia sobie makijażu w stylu gejszy.
Nie "klapaj" deską klozetową, wolnoopadająca jest, a przynajmniej była z założenia – Rozumiem, że lubisz testować grawitację, chodź do pokoju, poeksperymentujemy z piłką.
Nie właź do zmywarki, ani do pralki, ani do piekarnika – Kochanie, jest tyle fantastycznych zabaw z kryjówkami, chodź, zbudujemy bazę.
No i tak to gramy sobie w grę „Wychowanie według Badhbh”. Mam nadzieję, że wygrywasz każdego dnia, zdobywając umiejętności niezbędne w życiu i że budujesz poczucie własnej wartości, synu.

Ta gra ma tylko jednego zawodnika. Już z chwilą narodzin było wiadomo, że tylko ty możesz wziąć udział w tym wyzwaniu.
Zasady ustalane są spontanicznie. Tylko trzeba je właściwie przekazać, ale to już zadanie Mistrzyni Gry.
Nie pój smartfona wodą. - Masz bardzo dobre serduszko, niemniej telefonom woda szkodzi.
Nie wcieraj buraczków we włosy. - Masz taki ładny kolor...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

– Nie mamy czasu! – usłyszałem czyjś świszczący głos.
Z trudem podniosłem powieki. Zdębiałem. Przede mną, na stoliku przycupnął ogromny ślimak z ludzką twarzą jakiegoś znanego mi człowieka.
– Co się pan tak gapisz? – spytał szorstko, po czym jednym z czułków podsunął leżące na stoliku pudełko. – Zaczynaj!
Nie miałem bladego pojęcia, o co w tym wszystkim chodzi. Powoli otworzyłem je i wyciągnąłem ze środka plastikową ślimaczą muszlę z wyraźnymi guziczkami na powierzchni.
– Jest tak, jak pan wymyślił – zaświszczał ślimak – 5 minutek na wydobycie ślimaka z domku za pomocą użycia odpowiedniej kombinacji przycisków. W razie porażki sam pan znajdzie się w takiej muszli.
– Co? Jak, ale o co tu chodzi? Przecież ten pomysł z karą za nieudane podejście to żart!
Jak to było? Z przerażeniem wciskałem klawisze. Nie umiałem sobie przypomnieć kombinacji, którą sam stworzyłem!
– Kończy się czas! – zaświszczał ślimak.
– Nie, jeszcze chwilę! – zawołałem, ale już czułem, jak moje nogi rozpływają w jakąś galaretę, osunąłem się niżej uderzając głową w stolik.
Ocknąłem się gwałtownie.
– Co tu się odgrywa? – usłyszałem nad sobą świszczący głos. Odwróciłem się gwałtownie. Mój szef. Z twarzą ślimaka. Albo ślimak miał jego twarz.
– Żadnego spania. Nie ma gry, nie ma wypłaty!
Pokiwałem skwapliwie głową. Szef poszedł, a ja odwróciłem głowę do komputera, gdzie projektowałem puzzle-ślimaka. Zobaczyłem jaka jest prawidłowa kombinacja klawiszy! Jednak tu nie utknę – pomyślałem i zacząłem pisać wypowiedzenie.

– Nie mamy czasu! – usłyszałem czyjś świszczący głos.
Z trudem podniosłem powieki. Zdębiałem. Przede mną, na stoliku przycupnął ogromny ślimak z ludzką twarzą jakiegoś znanego mi człowieka.
– Co się pan tak gapisz? – spytał szorstko, po czym jednym z czułków podsunął leżące na stoliku pudełko. – Zaczynaj!
Nie miałem bladego pojęcia, o co w tym wszystkim chodzi. Powoli...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej