Moje stosunki z rodzeństwem są zwyczajnie, czasem nawet zerowe. Ta „więź” nie jest do opisywania w książce lub taka jaką można by pochwalić się na Instagramie. Po prostu żyjemy, każde sobie – nie wchodząc drugiemu w drogę.
Dorastaliśmy razem i praktycznie to nas łączy, oprócz więzów krwi, które są przymusowe. Jakoś tak od dzieciństwa nie przepadaliśmy za sobą. Może to różnica wieku, może zbyt wielka walka charakterów. Moje zabawki były moje a nie jego, mojego brata i na odwrót. Jedno tylko patrzyło, żeby naskarżyć na drugie mamie. Potem… ahh potem to się zaczęło przy dorastaniu.
Jedno wypinało się na drugie. Jedno zawsze było słabsze i młodsze. Jedno zawsze było nie do zniesienia. Za to drugie było pierwszym dzieckiem, super dzieckiem mamy. Drugie było pierwsze, dlatego było lepsze. Drugie, pomimo popełniania wielu błędów, zawsze było usprawiedliwiane.
Teraz za to kontaktujemy się, do trzech razy na rok. Nie mówimy o niczym ważnym, bo przecież piszemy do siebie przez Messenger. Coś wspomnimy o jakimś serialu, filmie i tyle. Cała moja relacja z bratem.

Moje stosunki z rodzeństwem są zwyczajnie, czasem nawet zerowe. Ta „więź” nie jest do opisywania w książce lub taka jaką można by pochwalić się na Instagramie. Po prostu żyjemy, każde sobie – nie wchodząc drugiemu w drogę.
Dorastaliśmy razem i praktycznie to nas łączy, oprócz więzów krwi, które są przymusowe. Jakoś tak od dzieciństwa nie przepadaliśmy za sobą. Może to...

Z Małymi Kobietkami od dawna jestem za pan brat. Dosłownie. Jestem starszym bratem dwóch takowych kobietek.
O ile doskonale pamiętam moment kiedy przestałem być jedynakiem, tak kompletnie nie potrafię sobie przypomnieć w którym momencie nasze bliźniaczki owinęły sobie mnie wokół paluszków. Klasowy łobuz wracając do domu zostawiał swoją procę na parapecie i szedł na popołudniową herbatkę z lalką, której nie otwierało się prawe oko. Pokrętne poczucie sprawiedliwości moich sióstr sprawiło, że to właśnie ich najbrzydsza lalka najczęściej towarzyszyła nam podczas tych spotkań. Chciały w ten sposób wynagrodzić jej ten defekt, z którego inne lalki zapewne musiały mieć niezły ubaw.
Moje siostry właśnie takie są od zawsze: przewidujące i pomocne. I chociaż ciągle zdarza mi się postrzegać te cechy raczej jako wścibskość i wkładanie nosa nie w swoje sprawy, to cieszę się że te Małe Klony pojawiły się w moim życiu.

Z Małymi Kobietkami od dawna jestem za pan brat. Dosłownie. Jestem starszym bratem dwóch takowych kobietek.
O ile doskonale pamiętam moment kiedy przestałem być jedynakiem, tak kompletnie nie potrafię sobie przypomnieć w którym momencie nasze bliźniaczki owinęły sobie mnie wokół paluszków. Klasowy łobuz wracając do domu zostawiał swoją procę na parapecie i szedł na...

Mam brata i doskonale wiem, że miłość między rodzeństwem to ciągle kłótnie, docinki, dokuczanie, ale gdyby trzeba było to jeden za drugim w ognień skoczy. Niestety znam przypadki skłóconego rodzeństwa, gdzie w grę wchodzą duże pieniądze i miłość przegrywa z nimi zwłaszcza gdy mieszają się do tego osoby pseudo życzliwe chcące same coś ugrać dla siebie.

Mam brata i doskonale wiem, że miłość między rodzeństwem to ciągle kłótnie, docinki, dokuczanie, ale gdyby trzeba było to jeden za drugim w ognień skoczy. Niestety znam przypadki skłóconego rodzeństwa, gdzie w grę wchodzą duże pieniądze i miłość przegrywa z nimi zwłaszcza gdy mieszają się do tego osoby pseudo życzliwe chcące same coś ugrać dla siebie.

Odkąd pamiętam zawsze marzyłam o młodszej siostrze. Za czasów nieświadomości skąd się biorą dzieci, byłam wielką zwolenniczką teorii bocianowej, więc napisałam do jednego list z prośbą o bobasa, a następnego dnia opowiadałam w przedszkolu, że będę miała rodzeństwo (wyobraźcie sobie zdziwienie mojej mamy, kiedy przedszkolanka zaczęła jej gratulować). Również zabawy domowe były nietypowe, moje lalki nie były córkami a siostrami, z którymi knułam złowieszcze plany kradzieży słodyczy z komody. Wielki dzień nastał w wieku 8 lat, mama oznajmiła, że bobo jest w drodze i o losie to nie było zwykłe bobo, to miała być dziewczynka!

Niestety rzeczywistość mocno minęła się z moimi oczekiwaniami. Różnica między nami była tak duża, że nie szło nam się dogadać, zwłaszcza kiedy ja wchodziłam w wiek nastoletni. Jak przychodziły do mnie koleżanki, ona zawsze musiała siedzieć z nami, słuchać, a potem powtarzać rodzicom. Gdy miałam urodziny, tuż przed zdmuchnięciem świeczek, włożyła buzię w tort, bo chciała spróbować galaretki. Kiedy zaprosiłam do domu znajomych i moją pierwszą nastoletnią miłość, Zocha przyszła, podeszła do mojego lubego i puściła obfitego bąka.

Teraz śmieję się na samo wspomnienie, ale w tamtym momencie nie byłam wyrozumiała. Żarłyśmy się tak latami, aż obie dorosłyśmy. Nasza relacja nigdy nie była lepsza. Zośka studiuje w tym samym mieście, widzimy się niemal codziennie, razem gotujemy, wychodzimy, dzielimy smutki. Po takich przebojach narodziła się przepiękna przyjaźń!

Odkąd pamiętam zawsze marzyłam o młodszej siostrze. Za czasów nieświadomości skąd się biorą dzieci, byłam wielką zwolenniczką teorii bocianowej, więc napisałam do jednego list z prośbą o bobasa, a następnego dnia opowiadałam w przedszkolu, że będę miała rodzeństwo (wyobraźcie sobie zdziwienie mojej mamy, kiedy przedszkolanka zaczęła jej gratulować). Również zabawy domowe...

Moje stosunki z bratem mimo wszystko są naprawdę świetne. Myślę, że to też kwestia sporej różnicy wieku oraz podobnych charakterów. Mimo tych siedmiu lat świetnie się rozumiemy. Zarówno ja i on potrafimy znaleźć w sobie nawzajem dobrego rozmówce. Podobne poczucie humoru często skłania nas do tego, że dzielimy się ze sobą różnymi zabawnymi treściami jakie znajdziemy. Stanowimy tez dla siebie źródło tekstów kultury, ja zaopatruje brata w książki, a on mnie w filmy i seriale (fundując mi Netflixa :D). Chociaż może się wydawać, że stanowimy idealne, zgrane rodzeństwo, to jednak uwielbiamy sobie dokuczać. Najważniejsze jest to, że się kochamy i mimo wzajemnego psucia sobie nerwów potrafimy znaleźć w sobie wsparcie oraz dobrego rozmówce. Sprawia to, że nasze stosunki są naturalne, bo nie znam nawet najbardziej zgranych osób, które nie miewają kryzysów.

Moje stosunki z bratem mimo wszystko są naprawdę świetne. Myślę, że to też kwestia sporej różnicy wieku oraz podobnych charakterów. Mimo tych siedmiu lat świetnie się rozumiemy. Zarówno ja i on potrafimy znaleźć w sobie nawzajem dobrego rozmówce. Podobne poczucie humoru często skłania nas do tego, że dzielimy się ze sobą różnymi zabawnymi treściami jakie znajdziemy. ...

Mam siostrę. Jest starsza ode mnie o 2 lata. Od zawsze różniło nas tak wiele spraw, że nie sposób wymienić ich wszystkich – od światopoglądu, poprzez wygląd aż po gust muzyczny czy literacki. W dzieciństwie i w okresie dorastania sprzeczki były na porządku dziennym. Nierzadko sprzeczki te zostawiały po sobie liczne siniaki. Jednak wyrosłyśmy z tego jak ze starych ubrań. Ten, kto nie ma starszego rodzeństwa, nie wie jakim skarbem jest starsza siostra. Starsze rodzeństwo nie tylko przeciera szlaki, jest również kopalnią wiedzy, cennym doradcą, a czasami nawet osobistą stylistką. Czasami żałuję, że mam tylko jedną starszą siostrę.

Mam siostrę. Jest starsza ode mnie o 2 lata. Od zawsze różniło nas tak wiele spraw, że nie sposób wymienić ich wszystkich – od światopoglądu, poprzez wygląd aż po gust muzyczny czy literacki. W dzieciństwie i w okresie dorastania sprzeczki były na porządku dziennym. Nierzadko sprzeczki te zostawiały po sobie liczne siniaki. Jednak wyrosłyśmy z tego jak ze starych ubrań....

Ja ze swoim bratem czasami mam ciężko. Pamiętam kiedyś taką sytuację kiedy trochę go przedrzeźniałem. Wziąłem jego pluszaka, którego bardzo kochał, i go denerwowałem. Doszła aż do RĘKOCZYNÓW z jego strony. Jednakże nie było to nic poważnego. Pomimo tego wszystkiego wszystko się później unormowało. Bo pomimo tego, że stale się przedrzeźniamy nie oznacza, że się nie kochamy.

Ja ze swoim bratem czasami mam ciężko. Pamiętam kiedyś taką sytuację kiedy trochę go przedrzeźniałem. Wziąłem jego pluszaka, którego bardzo kochał, i go denerwowałem. Doszła aż do RĘKOCZYNÓW z jego strony. Jednakże nie było to nic poważnego. Pomimo tego wszystkiego wszystko się później unormowało. Bo pomimo tego, że stale się przedrzeźniamy nie oznacza, że się nie kochamy.

Kacper- pod tym imieniem wiele się skrywa.
To synonim tego co najwspanialsze, najdroższy Brat, Przyjaciel, Kompan,
pomysłodawca niepoważnych pomysłów. To beztroski czas dzieciństwa.
Kacper to wesoły śmiech i ciepły głos.
96r. to dla mnie pamiętny rok, pojawiło się nieporadne dziecko z zaciśniętymi piąstkami.
Byłam bardzo szczęśliwa wiedząc że już zawsze będzie przy mnie ktoś z kim łączy mnie taka więź.
Wzloty i upadki, bójki aż do pojawienia się pierwszej krwi, układy taneczne i śpiewanie, tak, takie właśnie było nasze dzieciństwo, gdzieś w oddali były problemy życia codziennego, mecze siatkówki rozgrywane przez płot, wyprawy w nieznane na ogromne łąki to był nasz świat.
Kacper dorastał przy moim boku, patrzyłam jak się zmienia, dorasta, byłam dumna jak postrzega świat zza swoich okularów. Beztroskie lata dzieciństwa poszarzały już jak kartki kalendarza, nasze sanki odjechały gdzieś w kąt, rower zgubił kierownicę, ogromne łąki to zaledwie mały chodniczek.
Teraz już pewnie nie wiem jak skacze się na jednym kółku z hulajnogi oraz jak odbić piłkę żeby doleciała „aaaż do niebaaa”.
Jedyne co jest pewne to z ręką na sercu mogę powiedzieć, że jakbym miała za Nim wskoczyć w ogień nie zawahałabym się. Wiem, że byłoby gorąco i piekielnie, ale dla Niego warto.
Kacper jest moim najdroższym Przyjacielem. Jest jedynym człowiekiem na tej planecie na którym mogę polegać w 100%.

Kacper- pod tym imieniem wiele się skrywa.
To synonim tego co najwspanialsze, najdroższy Brat, Przyjaciel, Kompan,
pomysłodawca niepoważnych pomysłów. To beztroski czas dzieciństwa.
Kacper to wesoły śmiech i ciepły głos.
96r. to dla mnie pamiętny rok, pojawiło się nieporadne dziecko z zaciśniętymi piąstkami.
Byłam bardzo szczęśliwa wiedząc że już zawsze będzie przy mnie...

Mam dwie siostry, jedną starszą i jedną młodszą. Obie dobrze się ze sobą dogadują, ponieważ są do siebie podobne. Ja mam zupełnie inne zainteresowania i bardzo często inną opinię na różne tematy. Obie mają silne osobowości, które mocno przytłaczają innych. Czuję się od nich słabsza i zdarza się, że próbują mnie zdominować.
Szczególnie mam problem z młodszą siostrą, której wydaje się, że wszyscy, którzy działają wbrew niej lub nie po jej myśli, są tymi złymi.
Właśnie staram się oduczyć ją tego. Drugi dzień nie rozmawiam z nią, a ona wydaje się zupełnie skołowana, ponieważ w całym jej życiu nigdy się na nią nie obraziłam, nawet wtedy, gdy zwracałam jej uwagę, że mnie wykorzystuje, nie dając nic w zamian.
Mam nadzieję, że w końcu się czegoś nauczy i dostrzeże, że inni ludzie też mają swoją wartość.

Mam dwie siostry, jedną starszą i jedną młodszą. Obie dobrze się ze sobą dogadują, ponieważ są do siebie podobne. Ja mam zupełnie inne zainteresowania i bardzo często inną opinię na różne tematy. Obie mają silne osobowości, które mocno przytłaczają innych. Czuję się od nich słabsza i zdarza się, że próbują mnie zdominować.
Szczególnie mam problem z młodszą siostrą, której...