Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

sloneczko89
KailaaMoor
Aleksandra
Dominika
agala123

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

sloneczko89
KailaaMoor
Aleksandra
Dominika
agala123

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Połowa lat 60-tych ubiegłego wieku. Zimowa szkolna wycieczka do nie tak odległego od Gliwic Szczyrku. Zmierzch zapada bardzo wcześnie, a ja zamiast wsiąść z wszystkimi do autokaru szukam w pobliskim zagajniku zgubionej rękawiczki. Czasy takie, że strach bez niej wracać do domu. Nawet nie zauważam kiedy cała moja klasa odjeżdża. Oni tez nie zauważyli, że mnie brakuje. Mam 10 lat i stoję na pustym parkingowym placu. W takim wieku nie ma się żadnego pomysłu co można by zrobić. Płacz wydaje się jedyna naturalną reakcją. Czy tak właśnie zareagowałem. Nie pamiętam. Stoję w pobliżu kiepskiej latarni i czekam. Tam znajduje mnie wracająca do domu pani. Wypytuje ale ja niewiele poza tym gdzie mieszkam potrafię jej powiedzieć. Nie na wiele jej się to przydaje. W domu nie mamy telefonu wiec nie może nikogo zawiadomić. Razem idziemy na posterunek MO. Pocieszają mnie ze na pewno autokar zawróci i mnie odbierze. Z milicjantem i panią udajemy się na parking. Czekamy ponad godzinę i robi się coraz zimniej. Ustalają coś miedzy sobą i pani zabiera mnie do swego domu. Częstuje mnie czymś co kompletnie mi nie smakuje, a może po prostu z przejęcia nie jestem głodny. Ma syna Janka w podobnym do mnie wieku. Pokazuje mi obejście i obiecuje, ze jutro nauczy mnie jeździć na nartach. Gdy rano przyjeżdża po mnie milicjant jesteśmy już tak zakolegowani, ze nie chce mi się wracać. Poza tym tyle tu atrakcji. Poznaje je wszystkie dokładnie przez najbliższe lata bo od tej pory regularnie się odwiedzamy.

Połowa lat 60-tych ubiegłego wieku. Zimowa szkolna wycieczka do nie tak odległego od Gliwic Szczyrku. Zmierzch zapada bardzo wcześnie, a ja zamiast wsiąść z wszystkimi do autokaru szukam w pobliskim zagajniku zgubionej rękawiczki. Czasy takie, że strach bez niej wracać do domu. Nawet nie zauważam kiedy cała moja klasa odjeżdża. Oni tez nie zauważyli, że mnie brakuje. Mam...

Raz w życiu byłam na feriach. Miałam chyba jedenaście lat i zamożni rodzice mojej przyjaciółki z podstawówki zabrali mnie na ferie do ich domu po dziadkach w miejscowości Brzostek w województwie podkarpackim.
Pamiętam, że mieszkanie miało taki układ, iż można było chodzić w kółko więc... biegaliśmy jak szaleni. Drugą atrakcją było łóżko z baldachimem, w którym spałyśmy z przyjaciółką. Czułyśmy się jak księżniczki. Kolejna rzecz, która kojarzy mi się z tamtym wyjazdem, to lęk przed trzecią wojną światową. Wtedy Reagan był prezydentem USA i strasznie się bałam, że ktoś naciśnie pewien guzik, który wyzwoli bomby atomowe i polecą na Polskę. Tak sobie to przynajmniej wyobrażałam i płakałam w nocy ze strachu, że umrę.
Na szczęście mimo tych lęków wyjazd był bardzo udany.

Raz w życiu byłam na feriach. Miałam chyba jedenaście lat i zamożni rodzice mojej przyjaciółki z podstawówki zabrali mnie na ferie do ich domu po dziadkach w miejscowości Brzostek w województwie podkarpackim.
Pamiętam, że mieszkanie miało taki układ, iż można było chodzić w kółko więc... biegaliśmy jak szaleni. Drugą atrakcją było łóżko z baldachimem, w którym spałyśmy z...

Podczas podróży do Zakopanego siedziała koło mnie 10-letnia Kasia. Beksa z niej ogromna, która nie chciała pojechać na obóz. Ja to bym w jej wieku dużo dała, aby ktoś sfinansował mi jakiś wyjazd, ale ktoś, kto ma wszystko na wyciągnięcie ręki, często mało co docenia.
Kiedy dotarłyśmy do hostelu, okazało się, że będziemy mieszkać razem. Koleżanka cały wieczór przepłakała, a kiedy kolejnego dnia siedziała ze smutną miną na łóżku, postanowiłam zaproponować jej spacer.
Kasia szła na początku ze spuszczoną głową, ale chyba dała się uwieść górskiemu powietrzu, i po kilku minutach rozchmurzyła się. Przechodziłyśmy wtedy koło drewnianej chatki. Wiał od niej jakiś tajemniczo podejrzany wiatr, który targał naszymi włosami.
– Podejdźmy bliżej. To bardzo ciekawa chatka – powiedziała Kasia.
– No dobrze – rzekłam.
Kiedy podchodziłyśmy, serce biło mi coraz mocniej, a wiatr coraz bardziej targał włosami. Kasia wzięła mnie wtedy za rękę i ścisnęła ją z całej siły. Wtedy drzwi chatki otworzyły się, a w nich pojawił się zgarbiony starzec z brodą, który zaczął wypowiadać jakieś dziwne słowa. Brzmiało to jak czary, ale byłyśmy już za duże, by wierzyć w magię. Serce podeszło nam wtedy do gardła, spojrzałyśmy na siebie i pobiegłyśmy ile sił w nogach z powrotem do hostelu. W pokoju cisza panowała między nami, ponieważ uważałyśmy się za zbyt rozsądne, by rozmawiać o czymś, co w zasadzie jest mało realne, a tym bardziej dziwne. Choć nasze serca swoje wiedziały.

Podczas podróży do Zakopanego siedziała koło mnie 10-letnia Kasia. Beksa z niej ogromna, która nie chciała pojechać na obóz. Ja to bym w jej wieku dużo dała, aby ktoś sfinansował mi jakiś wyjazd, ale ktoś, kto ma wszystko na wyciągnięcie ręki, często mało co docenia.
Kiedy dotarłyśmy do hostelu, okazało się, że będziemy mieszkać razem. Koleżanka cały wieczór...

Najciekawsze ferie zimowe to te spędzane z siostrą u rodziny na wsi.
Zjeżdżaliśmy ze stromej górki na workach wypchanych słomą. Skakaliśmy po słomie w stodole. Wszystko odbywało się z naszymi kuzynami.
Wieczorem kiedy babcia nie widziała wpuszczałam koty do ciepłego pokoju ogrzanego piecem kaflowym. Niby tak mało a tak wiele i takie piękne wspomnienia.

Najciekawsze ferie zimowe to te spędzane z siostrą u rodziny na wsi.
Zjeżdżaliśmy ze stromej górki na workach wypchanych słomą. Skakaliśmy po słomie w stodole. Wszystko odbywało się z naszymi kuzynami.
Wieczorem kiedy babcia nie widziała wpuszczałam koty do ciepłego pokoju ogrzanego piecem kaflowym. Niby tak mało a tak wiele i takie piękne wspomnienia.

W podstawówce mama co roku wysyłała mnie na obóz narciarski. Nie powiem, że było to jakieś wielkie hobby, ale szło mi całkiem nieźle. Zawsze jeździłam sama, więc priorytetem było znalezienie nowych znajomych już w autobusie, więc droga przemijała w wielkim gwarze i wrzaskach wszystkich dzieci. Z tego rumoru dało się wyłapać jedną dziewczynkę, która darła się wniebogłosy jak to ona super nie jeździ. W tym momencie coś mnie tknęło, gdyż niemożliwe wydawało się, że ktoś może być lepszy niż 5 z rzędu obozowiczka górska, więc dorzuciłam swoje trzy grosze o moim przeogromnym talencie. Wymiana zdań skończyła się interwencją pani opiekunki, zatem prawda miała się rozstrzygnąć dopiero na stoku. Następnego dnia wybraliśmy się na niewielką górkę, aby przypomnieć sobie wszystkie zasady. Wyżej wspomniana dziewczynka Ola jednak nie brała udziału w lekcjach dla początkujących, lecz od razu ruszyła z grupą zaawansowaną na wyciąg, dając piękny popis slalomu. Czując wyzwanie natychmiast ruszyłam na wyciąg, niestety nie dotarłam na górę. Wywaliłam się łapiąc siodełko, leżałam tuż pod znakiem "wyciąg tylko dla umiejących jeździć". W tym momencie ucierpiało nie tylko moje wielkie ego, ale także ścięgno w nodze, co zdyskwalifikowało mnie z całego obozu, następny tydzień spędziłam jeżdżąc na prześwietlenia. Ku mojemu zaskoczeniu zadzwonił do mnie, mój obozowy wróg nadrzędny, Ola. Życzyła mi zdrowia i przysięgam nie wiem jak, ale od słowa do słowa umówiłyśmy się, że za rok jedziemy na obóz razem!

W podstawówce mama co roku wysyłała mnie na obóz narciarski. Nie powiem, że było to jakieś wielkie hobby, ale szło mi całkiem nieźle. Zawsze jeździłam sama, więc priorytetem było znalezienie nowych znajomych już w autobusie, więc droga przemijała w wielkim gwarze i wrzaskach wszystkich dzieci. Z tego rumoru dało się wyłapać jedną dziewczynkę, która darła się wniebogłosy jak...

Pochodzę z małej wsi na południu Polski, wiec nigdy tak naprawdę nie potrzebowałam wyjazdów na obozy. Mój tata dostarczał mi i moim przyjaciołom z okolicy mnóstwo zimowych atrakcji. Nigdy nie zapomnę jak te 20 lat temu, w czasach beztroski, wspaniałych śnieżnych zim z metrowymi zaspami podpiął do malucha pięć drewnianych sanek i urządził nam wspaniały kulig. Ale głównym punktem naszych zimowych szaleństw była pobliska rzeka, która na czas zimy stawała się olbrzymim lodowiskiem. Wysoka skarpa nieopodal niej, była miejscem gdzie dzieci z całej wsi spotykały się aby wspólnie jeździć na sankach i workach ze słomą! Później po powrocie do szkoły długo wspominaliśmy te białe szaleństwa, które jeszcze mocniej zacieśniały nasze więzi. Do tej pory podczas przypadkowych spotkań czasem nasze rozmowy uciekają do starych czasów i tych niezapomnianych ferii, kiedy nie trzeba było nigdzie wyjeżdżać bo wszystko co ważne było na miejscu.

Pochodzę z małej wsi na południu Polski, wiec nigdy tak naprawdę nie potrzebowałam wyjazdów na obozy. Mój tata dostarczał mi i moim przyjaciołom z okolicy mnóstwo zimowych atrakcji. Nigdy nie zapomnę jak te 20 lat temu, w czasach beztroski, wspaniałych śnieżnych zim z metrowymi zaspami podpiął do malucha pięć drewnianych sanek i urządził nam wspaniały kulig. Ale głównym...

Luty 2011 - Ferie zimowe na wsi.
Razem z siostrą pojechałyśmy na 2 tygodnie do kuzynki.
Było bardzo, bardzo zimno. Ubranie ostatniej warstwy graniczyło z cudem, ale towarzyszyła temu ogromna radość - "W końcu możemy wyjść!". Codziennie z poznanymi tam kolegami zjeżdżaliśmy na workach z górek, rzucaliśmy się śnieżkami i przewracaliśmy na śnieg. Nie zdziwiłabym się, jeśli któreś z nas miałoby odmrożenie 1 czy 2 stopnia, gdyż kolor dłoni dawał wiele do życzenia. Po powrocie mogliśmy liczyć na ciepłą herbatę z cytryną, którą przygotowywała ciocia, abyśmy mogli się ogrzać. Najlepsza jaką piłam! Pomimo tego wylądowałam z zapaleniem płuc u lekarza. Jednak w większości w pamięci zostały tylko te miłe chwile. Czasem zdarzy nam się wspominać te ferie, zwłaszcza kiedy zobaczymy, któregoś z poznanych tam znajomych.

Luty 2011 - Ferie zimowe na wsi.
Razem z siostrą pojechałyśmy na 2 tygodnie do kuzynki.
Było bardzo, bardzo zimno. Ubranie ostatniej warstwy graniczyło z cudem, ale towarzyszyła temu ogromna radość - "W końcu możemy wyjść!". Codziennie z poznanymi tam kolegami zjeżdżaliśmy na workach z górek, rzucaliśmy się śnieżkami i przewracaliśmy na śnieg. Nie zdziwiłabym się, jeśli...

Pewnej zimy podczas ferii zimowych moja szkoła zorganizowała wyjazd dla chętnych uczniów z klas 4-6. Była to jednodniowa wycieczka, podczas której mieliśmy wejść na niewielką górkę. Jednak główną atrakcją okazała się niezaplanowana bitwa na śnieżki, którą rozpoczął któryś z uczniów podczas jednego z postojów. Szybko nasza niespełna 30-osobowa grupa podzieliła się na dwie drużyny i rozpoczęła się walka – dziewczynki kontra chłopcy. Nawet nasi nauczyciele przyłączyli się do zabawy! Mimo że nie znaliśmy się zbyt dobrze, zabawa była przednia. W pewnym momencie dostałam śnieżką centralnie w twarz! Moja przyjaciółka widziała sprawcę, dlatego, gdy tylko odzyskałam równowagę, postanowiłam nie pozostać dłużna. Paula pokazała mi chłopaka, który we mnie trafił, a ja w tym czasie już formowałam kulę ze śniegu. Miałam nadzieję, że rzut będzie celny, jednak chłopak okazał się szybki i zwinnie robił uniki, tak, że razem z Paulą miałyśmy problem, aby w niego trafić. Niestety po chwili usłyszeliśmy od nauczycielki, że koniec zabawy i wracamy na szlak. W drodze powrotnej okazało się, że chłopak, który we mnie trafił śnieżką, zajął w autokarze miejsce przede mną i Paulą. Tak rozpoczęła się moja znajomość z dwa lata starszym Adamem, który jak się okazało, na wycieczkę wcale nie chciał jechać. A dziś? Dziś odliczamy dni do ślubu i zastanawiamy się, gdzie pojechać podczas podróży poślubnej – może w tamto miejsce, gdzie kilkanaście lat temu rzucił we mnie śnieżką?

Pewnej zimy podczas ferii zimowych moja szkoła zorganizowała wyjazd dla chętnych uczniów z klas 4-6. Była to jednodniowa wycieczka, podczas której mieliśmy wejść na niewielką górkę. Jednak główną atrakcją okazała się niezaplanowana bitwa na śnieżki, którą rozpoczął któryś z uczniów podczas jednego z postojów. Szybko nasza niespełna 30-osobowa grupa podzieliła się na dwie...