Wyjazd w góry z siostrą i najlepszą przyjaciółką na tygodniowy obóz był najlepszą przygodą jaką nam się przydarzyła! Wszystkie trzy trzymałyśmy się razem, ciągle wszędzie nierozłączne. Pewnego dnia wyruszyliśmy na naukę jazdy na nartach! To była niezapomniana przygoda, wszyscy w mig pojęli zasady, tylko ja jedna ciągle miałam problem. Dlatego dziewczyny same postanowiły mnie podszkolić! Wyszło im to tak, że zabrały mnie na górę, dla mnie wtedy ogromną! I kazały zjeżdżać slalomem na sam dół, no przecież to łatwe! Dla nich łatwizna, a dla mnie niewyobrażalny kosmos! Zjechałam, ale zjazd zakończył się mega upadkiem przy którym cała się poobdzierałam mimo naprawdę dobrych zabezpieczeń! Od tego dnia już nikt nie zmuszał mnie do zakładania nart, a jedynie proponował sanki! Oczywiście siostra i przyjaciółka śmigały na nartach i po dziś dzień urządzamy w sezonie nartowe wypady, gdzie ja siedzę w knajpce, zajmuję się naszymi dzieciakami i teraz z nimi jeżdżę na sankach :)

Wyjazd w góry z siostrą i najlepszą przyjaciółką na tygodniowy obóz był najlepszą przygodą jaką nam się przydarzyła! Wszystkie trzy trzymałyśmy się razem, ciągle wszędzie nierozłączne. Pewnego dnia wyruszyliśmy na naukę jazdy na nartach! To była niezapomniana przygoda, wszyscy w mig pojęli zasady, tylko ja jedna ciągle miałam problem. Dlatego dziewczyny same postanowiły...

Ferie były czasem spędzonym w domu, jednak mieszkam blisko szkoły i schroniska młodzieżowego (w górach), więc każdego roku poznawałam sporo nowych ludzi. Kontaktu nie utrzymuję już w sumie z nikim, ale wspomnienia pozostały.
Z najbardziej szalonych, zwariowanych, niebezpiecznych? Wspominam zimę, gdy miałam szesnaście lat i razem kilkoma przyjezdnymi wybraliśmy się do starej opuszczonej szkoły na uboczu mojej miejscowości. Szkoła była okratowana, ale dla nas - młodych i głupich - nie stanowiło to przeszkody. Byłam w niej kilka razy wcześniej więc już wiedziałam co się tam znajduje. Opowiedziałam więc dzieciakom wymyśloną legendę tego miejsca - historie o żniwiarzu który porywał dzieci i było sporo śmiechu grozy, gdy zeszliśmy do piwnic, a tam pełno makabrycznego sprzętu - piły, kosy, noże itd... Oczywiście wszystko używane do utrzymania porządku w ogrodzi przy szkole.
Wczasowicze pouciekali, kiedy zobaczyli wyryte na ścianach napisy (dzieciaki z miejscowości nieźle się tam nieraz bawiły). Ogólnie miejsce trochę jak z horroru.
Wszystko fajnie, tylko kiedy przy ucieczce jedna z nowych koleżanek zwichnęła kostkę - nie było nam już do śmiechu. Trzeba było wynieść ją przez okno którym weszliśmy, zabrać spory kawałek od starej szkoły i dopiero dzwonić po opiekunów. Teraz jak to wspominam, to uznaję, że to skrajna nieodpowiedzialność, ale wtedy było wesoło.
Wielu moich znajomych też straszyło przyjezdnych tym miejscem.

Ferie były czasem spędzonym w domu, jednak mieszkam blisko szkoły i schroniska młodzieżowego (w górach), więc każdego roku poznawałam sporo nowych ludzi. Kontaktu nie utrzymuję już w sumie z nikim, ale wspomnienia pozostały.
Z najbardziej szalonych, zwariowanych, niebezpiecznych? Wspominam zimę, gdy miałam szesnaście lat i razem kilkoma przyjezdnymi wybraliśmy się do...

Na zimowym obozie poznałam cudowną koleżankę Magdę, która miała problemy ze zdrowiem,

Pewnego dnia podczas czasu wolnego na mieście zemdlała, co dla mnie - dwunastolatki -było przerażające i zmroziło mi krew w żyłach. Dodam, że w tamtych czasach dzieciaki w naszym wieku nie miały telefonów komórkowych. Postarałam się przypomnieć, co robi się w takich momentach, jednak żadne zabiegi, jakich uczono na zajęciach z pierwszej pomocy wyparowały mi z głowy. Jedyne na co było mnie stać to krzyk - ratunku!

To jednak pomogło. Z cukierni obok wybiegło dwoje ludzi, którzy za chwilę zaalarmowali pogotowie. Zajęli się nie tylko Magdą ale również i mną. Do dzisiaj utrzymujemy ze sobą kontakt.

Na zimowym obozie poznałam cudowną koleżankę Magdę, która miała problemy ze zdrowiem,

Pewnego dnia podczas czasu wolnego na mieście zemdlała, co dla mnie - dwunastolatki -było przerażające i zmroziło mi krew w żyłach. Dodam, że w tamtych czasach dzieciaki w naszym wieku nie miały telefonów komórkowych. Postarałam się przypomnieć, co robi się w takich momentach, jednak...

Na feriach zimowych w 2 liceum przeżyłem serie niefortunnych zdarzeń z nowo poznanym w szkole kolegą:

Zakopaliśmy się autem w śniegu w bocznej uliczce w Karpaczu - daj młodym auto zaraz po odebraniu prawa jazdy, a skończy się to źle.

Podczas wchodzenia na szczyt zgubiliśmy w śniegu klucz od hotelu - szukaliśmy go następnie w zaspach godzinami- nigdy nie został odnaleziony.

Obydwoje przeoczyliśmy termin na zapisy na nowe laboratoria - wina zacinającego się internetu w kiepskim hoteli.

Pod koniec weekendu obydwoje wygraliśmy po jednej książce na lubimyczytać - zdarzyło się nam to po raz pierwszy w życiu i to nam wynagrodziło wszelkie trudy napotkane w czasie wyjazdu.

Historia prawdziwa.

Na feriach zimowych w 2 liceum przeżyłem serie niefortunnych zdarzeń z nowo poznanym w szkole kolegą:

Zakopaliśmy się autem w śniegu w bocznej uliczce w Karpaczu - daj młodym auto zaraz po odebraniu prawa jazdy, a skończy się to źle.

Podczas wchodzenia na szczyt zgubiliśmy w śniegu klucz od hotelu - szukaliśmy go następnie w zaspach godzinami- nigdy nie został...

Gdy miałam naście lat pojechałam z nauczycielem i kilkoma dziewczynami z mojej klasy na kilkudniowy rajd w góry. Zaraz pierwszego wieczoru zakochałam się na zabój w przystojnym harcerzu, trochę starszym od nas. Umiał grać na gitarze i pięknie "zawodził" ówczesne przeboje (co wystarcza zupełnie, żeby oczarować podlotka).Poza tym był dla nas bardzo pomocny i rycersko ułatwiał nam wspinaczkę w górach. Po prostu ideał. Długo go pamiętałam. Po pewnym czasie dostałam się do szkoły średniej. Kiedy stałam pierwszego dnia na korytarzu kompletnie nie wiedząc, w której części budynku znajduje się moja sala, zobaczyłam Jego. Szedł z kolegami po schodach i gdy przechodzili obok, spytałam drżącym głosem, czy może mi powiedzieć gdzie jest ten numer sali. Zaczął wołać drwiąco na cały korytarz "kot, kot, kot".Oj zmienił się ideał. Później rozmawialiśmy nieraz, ale po tej przykrości już mi się nie podobał:)

Gdy miałam naście lat pojechałam z nauczycielem i kilkoma dziewczynami z mojej klasy na kilkudniowy rajd w góry. Zaraz pierwszego wieczoru zakochałam się na zabój w przystojnym harcerzu, trochę starszym od nas. Umiał grać na gitarze i pięknie "zawodził" ówczesne przeboje (co wystarcza zupełnie, żeby oczarować podlotka).Poza tym był dla nas bardzo pomocny i rycersko ułatwiał...

Bardzo lubiłyśmy się z Izą. Zawsze żałowałyśmy, że nie mieszkamy bliżej siebie. Dlatego piszczałyśmy z radości, kiedy zaczynały się ferie albo wakacje. Wtedy Iza przyjeżdżała do dziadków na wieś.
Tamtego pamiętnego dnia ferie trwały w najlepsze. To jeszcze były czasy, kiedy śniegu było po kolana, można było jeździć na sankach, lepić bałwana albo po prostu rzucać się śnieżkami.
Wracałyśmy właśnie zmęczone, każda ze swoim "jabłuszkiem" (chodziłyśmy zjeżdżać z górki, która znajdowała się kilometr od zabudowań), kiedy usłyszałyśmy pisk. Skamlenie było przeraźliwe. Trochę się wystraszyłyśmy, jednak ciekawość wzięła górę. Szybszym krokiem, wyraźnie poruszone poszłyśmy w kierunku dźwięku. Kiedy dotarłyśmy na miejsce, okazało się, że ktoś przywiązał do drzewa psa. Był to mały, czarny kundelek. Na nasz widok zaczął merdać ogonem. Bałyśmy się, że może nas ugryźć (chociaż nie wyglądał na takiego), jednak nie chciałyśmy zostawiać go na mrozie. Nie chciało nam się iść też po kogoś dorosłego. Odwiązałyśmy sznurek i zaprowadziłyśmy psa do mojego domu. Mama na początku była przeciwna posiadaniu kolejnego psa, ale po kilku dniach Tofik (bo tak go nazywaliśmy) skradł jej serce. Piesek żył jeszcze 10 lat. Myślę, że był z nami szczęśliwy. A moja przyjaźń z Izą trwa do dziś, choć zmienia się razem z nami.

Bardzo lubiłyśmy się z Izą. Zawsze żałowałyśmy, że nie mieszkamy bliżej siebie. Dlatego piszczałyśmy z radości, kiedy zaczynały się ferie albo wakacje. Wtedy Iza przyjeżdżała do dziadków na wieś.
Tamtego pamiętnego dnia ferie trwały w najlepsze. To jeszcze były czasy, kiedy śniegu było po kolana, można było jeździć na sankach, lepić bałwana albo po prostu rzucać się...

Ja już nie pamiętam swoich obozów bo było to bardzo bardzo dawno tylko sobie takiej 1 epizod Przypominam że zakochałam się w obwoźnym który miał na imię Rafał i grał na gitarze miał długie włosy ale był ode mnie dużo starszy jak zrobiłam z nim zdjęcie pod koniec obozu na pamiątkę To bardzo długo trzymałam je w ramce potem przeprowadziłam się do nowego mieszkania a zdjęcie się gdzieś za podziało

Ja już nie pamiętam swoich obozów bo było to bardzo bardzo dawno tylko sobie takiej 1 epizod Przypominam że zakochałam się w obwoźnym który miał na imię Rafał i grał na gitarze miał długie włosy ale był ode mnie dużo starszy jak zrobiłam z nim zdjęcie pod koniec obozu na pamiątkę To bardzo długo trzymałam je w ramce potem przeprowadziłam się do nowego mieszkania a zdjęcie...

Mam taką przyjaciółkę do tej pory, co roku spotykałyśmy się u mojego wujka w domu w górach i wsplnie spędzałyśmy czas .Jeździłyśmy na nartach i sankach, a wieczorem siadałyśmy w salonie i grałyśmy w różne gry. Teraz co prawda jesteśmy już dorosłe i kazda ma swoją rodzinę, ale co roku na ferie teraz już ze swoimi dziećmi jeździmy nadal do wujka i tam się spotykamy.

Mam taką przyjaciółkę do tej pory, co roku spotykałyśmy się u mojego wujka w domu w górach i wsplnie spędzałyśmy czas .Jeździłyśmy na nartach i sankach, a wieczorem siadałyśmy w salonie i grałyśmy w różne gry. Teraz co prawda jesteśmy już dorosłe i kazda ma swoją rodzinę, ale co roku na ferie teraz już ze swoimi dziećmi jeździmy nadal do wujka i tam się spotykamy.

Śpiący Rycerze[bookLink]4904343|Śpiący Rycerze[/bookLink]

Śpiący Rycerze[bookLink]4904343|Śpiący Rycerze[/bookLink]

 [bookCover]4904343|Śpiący Rycerze[/bookCover]