Nigdy nie myślałam nad powieścią historyczną, ale uznałam, że średniowiecze to dobry pomysł więc w moim wykonaniu mogło by to wyglądać tak.
Piękna, chodź już nie młoda jak na ślub w czasach średniowiecza, księżna Agnieszka marzyła o małżeństwie z dwudziestoletnim następcą tronu, który już niedługo miał zastąpić ojca jako król. Agnieszka nie była jednak jedyną która marzyła o staniu się królową a wiele szlachcianek było znacznie młodszych i bogatszych od niej. Nasza bohaterka więc założyła rękawiczki, podniosła skraj swej zdobnej sukni i zabrała się do roboty. Kilka z jej rywalek spadło ze schodów w swoich zamkach, oczywiście czystym nieskalanym podejrzeniem przypadkiem. Te które były znajomymi Agnieszki zakończyły swe życie z powodu trucizny. Te zaś, które były znane Agnieszce wyłącznie z imienia i rodu nagle odwiedzała inkwizycja z informacją, że są podejrzewane o bycie trucicielkami lub wiedźmami. Wreszcie po ponad roku królewicz się zorientował, że jego narzeczone się wykruszają, ale już było za późno i musiał zdecydować się na ślub z Agnieszką. A po kilku miesiącach po ślubie nowa królowa zaszła w ciążę wtedy też zdarzył się straszny wypadek i młody król spadł ze schodów. Oczywiście na pogrzebie wszyscy płakali a królowa rządziła dopóki jej syn nie przejął władzy. Ciekawe co stało się z jego ojcem, prawda?

Nigdy nie myślałam nad powieścią historyczną, ale uznałam, że średniowiecze to dobry pomysł więc w moim wykonaniu mogło by to wyglądać tak.
Piękna, chodź już nie młoda jak na ślub w czasach średniowiecza, księżna Agnieszka marzyła o małżeństwie z dwudziestoletnim następcą tronu, który już niedługo miał zastąpić ojca jako król. Agnieszka nie była jednak jedyną która marzyła...

Zacznę od tego, że fanką historii nigdy nie byłam. Niemniej jednak, gdybym miała pisać powieść historyczną wybrałabym okres, który na lekcjach historii najbardziej mi się podobał, czyli prehistorii. Jako fanka kryminałów na pewno dorzuciłabym tam jakąś intrygę i stworzyłabym prehistorycznego detektywa na miarę samego Poirota. A co? Jak szaleć to szaleć!

Zacznę od tego, że fanką historii nigdy nie byłam. Niemniej jednak, gdybym miała pisać powieść historyczną wybrałabym okres, który na lekcjach historii najbardziej mi się podobał, czyli prehistorii. Jako fanka kryminałów na pewno dorzuciłabym tam jakąś intrygę i stworzyłabym prehistorycznego detektywa na miarę samego Poirota. A co? Jak szaleć to szaleć!

Lata 20. i 30. XX wieku, Paryż. Banalnie? Nigdy. Awangardowa Francja pod okupacją artystycznej bohemy ma tyle twarzy, ilu świadków. Gdyby móc zobaczyć ją oczami chociażby połowy z nich; tyle odsłon, odcieni, zapachów (może woni?), struktur, doznań, emocji... Jaki Paryż ujrzał Marc Chagall po ciężkiej podróży ze Wschodu? Co odkrył przed nim Paryż, żeby stać się jego największą muzą? Co zobaczył, co usłyszał i, wreszcie, czego doświadczył, żeby później zwrócić światu pod postacią takiej amalgamy barw, ekspresji i folkloru, a zarazem głębokiego oniryzmu i atmosfery tajemniczości?

Tysiące pytań, a nocy niewiele, żeby samemu szukać odpowiedzi. Dlatego opowiedziałabym Wam tą historię.

Lata 20. i 30. XX wieku, Paryż. Banalnie? Nigdy. Awangardowa Francja pod okupacją artystycznej bohemy ma tyle twarzy, ilu świadków. Gdyby móc zobaczyć ją oczami chociażby połowy z nich; tyle odsłon, odcieni, zapachów (może woni?), struktur, doznań, emocji... Jaki Paryż ujrzał Marc Chagall po ciężkiej podróży ze Wschodu? Co odkrył przed nim Paryż, żeby stać się jego...

Piramidy - będące skarbnicą tajemnic,
pustynie, które niejednego pochłonęły,
wielbłądy, które wiele przeszły,
fatamorgana - płatająca figle,
faraon - będący guru,
zagadkowe hieroglify i (nie)kończący się Nil.
Starożytny Egipt.
Tak, to właśnie w tej epoce i tym państwie toczyłaby się napisana przeze mnie powieść. Egipt od zawsze mnie intrygował, a starożytność już sama w sobie jest fascynująca, tak różna od innych epok. Między innymi dlatego w tym klimacie umieściłabym swoich literackich bohaterów. Zmagaliby się oni z rozmaitymi trudnościami, każdy miałby jakieś sekrety i nic nie byłoby takie, na jakie by wyglądało...

Piramidy - będące skarbnicą tajemnic,
pustynie, które niejednego pochłonęły,
wielbłądy, które wiele przeszły,
fatamorgana - płatająca figle,
faraon - będący guru,
zagadkowe hieroglify i (nie)kończący się Nil.
Starożytny Egipt.
Tak, to właśnie w tej epoce i tym państwie toczyłaby się napisana przeze mnie powieść. Egipt od zawsze mnie intrygował, a starożytność już sama w...

Urodziłam się w XVI wiecznej Szkocji, najpiękniejszym mieście,jak wtedy myślałam– w Aberdeen. Wraz z rodziną i służbą mieszkałam w ogromnym zamku, który z jednej strony otoczony był górami, a z drugiej wzburzonym morzem, nocami uderzającym o skały. Godzinami mogłam wpatrywać się z błękit morza i wyobrażać sobie jak wygląda życie pod taflą, jak ogromny jest bezmiar tego nieznanego mi świata.
Nie znałam zbyt dobrze rodziców – mama zmarła w moim wczesnym dzieciństwie, jej twarz rozpoznawałam tylko z portretu. Ojciec z kolei dużo podróżował, na wiele tygodni wypływał w morze, aby wrócić i po chwili znowu zniknąć. Miałam też 7 rodzeństwa, i podczas nieobecności głowy rodziny, zajmowały się nami opiekunki-Mairi i Shawnda, pochodząca z Irlandii. Tak samo jak w przypadku starszych sióstr, po ukończeniu piętnastego roku życia, ojciec zjawiał z informacją iż za dwa tygodnie odbędą się moje zaślubiny z jego najlepszym przyjacielem, również żeglarzem i handlowcem. Nie wyobrażałam sobie życia u boku wciąż nieobecnego, starszego mężczyzny. Nie do zniesienia były dla mnie cotygodniowe bale, wysokie fryzury i ciasno wiązane gorsety. Wraz z córką Mairi, będącą moją przyjaciółką i której również nie podobała się ta wizja życia, wpadłyśmy na pomysł ucieczki- w nocy ogoliłyśmy sobie głowy, aby przypominać chłopców i z rana ukryłyśmy się w jednej z szalup, której łódź miała wypłynąć na handel. Myślałyśmy że to będzie świetna przygoda, nie wiedząc że za parę tygodni uderzymy do brzegów Portugalii.

Urodziłam się w XVI wiecznej Szkocji, najpiękniejszym mieście,jak wtedy myślałam– w Aberdeen. Wraz z rodziną i służbą mieszkałam w ogromnym zamku, który z jednej strony otoczony był górami, a z drugiej wzburzonym morzem, nocami uderzającym o skały. Godzinami mogłam wpatrywać się z błękit morza i wyobrażać sobie jak wygląda życie pod taflą, jak ogromny jest bezmiar tego...

A ja bym opisała teraźniejszość ponieważ mam nadzieję, że "po deszczu zaświeci słonce..."
Jest rok 2050 naukowcy nareszcie znaleźli szczepionkę na raka i coraz więcej osób może cieszyć się powrotem do zdrowia, do tego znamy wiele nowych chorób i sposoby jak sobie z nimi radzić. Ale kiedy Mariola wspominała rok 2020 to łza kręciła się w jej oku…..
W roku 2020 w Polsce prezydentem był Andrzej Duda, premierem Mateusz Morawiecki a cała ta wojna z koronawirusem SARS-CoV-2, który po raz pierwszy zidentyfikowano w chińskim mieście Wuhan rozpoczęła się w grudniu 2019 r. Największe zagrożenie wiązało się z szybkością jego rozprzestrzeniania na świecie i brakiem leku.
Choroba rozwijała się zwykle ok. 5-6 dniach a zarażenie następowało przez kontakt bezpośredni z wydzielinami osoby zainfekowanej lub zakażonego zwierzęcia. Liczba zgonów w Hiszpanii, Włoszech a z czasem też w Stanach Zjednoczonych rosła kosmicznie. W związku z tym rząd w Polsce zastosował drastyczne restrykcje: zamknięcie wszystkich placówek oświatowych i szkół wyższych, ograniczono liczbę osób mogących przebywać w kościołach, miejscach publicznych, sklepach itp. a przemieszczanie się zalecano tylko w sytuacjach koniecznych np. do miejsca pracy. Mariola w tym czasie pracowała w szkole podstawowej jako nauczyciel matematyki, miała 3 dzieci: 20 letnią Bożenę, 14 letniego Bogdana oraz 5-letniego Zygmunta. Od 25 marca przyszło rodzicom i dzieciom zmierzyć się z zdalnym nauczaniem. Ale najgorsze miało nastąpić przed Świętami Wielkiej Nocy, kiedy to serce babci Walerii odmówiło posłuszeństwa….

A ja bym opisała teraźniejszość ponieważ mam nadzieję, że "po deszczu zaświeci słonce..."
Jest rok 2050 naukowcy nareszcie znaleźli szczepionkę na raka i coraz więcej osób może cieszyć się powrotem do zdrowia, do tego znamy wiele nowych chorób i sposoby jak sobie z nimi radzić. Ale kiedy Mariola wspominała rok 2020 to łza kręciła się w jej oku…..
W roku 2020 w Polsce...

Polska w czasach II wojny światowej. To tu osadziłabym bohaterów swojej powieści. Mam w swoim otoczeniu osoby, które przeżyły wojenne piekło i które podzieliłyby się historiami, opowieściami z tamtych czasów. Wiele lat upłynęło od wydarzeń z lat 1939-1945, jednak są sytuacje, których nigdy się nie zapomina, a które są najbardziej autentyczne, gdy ich opisy padają z ust osób, które ich doświadczyły. Wykorzystałabym ich wiedzę na temat życia w czasach wojny i stworzyłabym powieść nasiąkniętą brutalnością, ale także pełną wiary, nadziei i i miłości. Uważam, że takich książek nigdy nie jest za wiele. Ludzie powinni wiedzieć przez co przechodzili nasi przodkowie, by przeżyć, ale też jak narażali swoje życie w walce o ojczyznę, o wolność.

Polska w czasach II wojny światowej. To tu osadziłabym bohaterów swojej powieści. Mam w swoim otoczeniu osoby, które przeżyły wojenne piekło i które podzieliłyby się historiami, opowieściami z tamtych czasów. Wiele lat upłynęło od wydarzeń z lat 1939-1945, jednak są sytuacje, których nigdy się nie zapomina, a które są najbardziej autentyczne, gdy ich opisy padają z ust...

W swojej książce zabrałabym czytelników do XIX-wiecznej Rosji. Historię przekazałabym z perspektywy dwóch bohaterek. Ukazałabym ciężkie losy chłopki, której nieobca jest praca - długie letnie dni spędzone na pracy w polach w palącym, bezlitosnym słońcu i mroźne zimowe noce w skromnej chacie. Ale również zupełnie odmienne życie szlachcianki, której pracować nie wypada - wystawne bale, piękne stroje, ludzi, dla których dobre zdanie innych było jedną z najwyższych wartości.
Opisałabym bogato zdobione balowe suknie i barwne stroje ludowe czy tradycyjne, pełne wstążek korony zakładane przez chłopskie kobiety w dniu ślubu.
Życie kobiety na wsi, ciężkie, pełne wyrzeczeń i poświęceń, ale szczere oraz życie kobiety na dworze, którza nie musząc martwić się o wygody żyje w strachu przed skandalami i złą opinią.
Pokazałabym dwa życia toczące się na tej samej ziemi, w tych samych latach, a mimo to tak odmienne, jak gdyby w dwóch różnych światach, pokazałabym ich starcie, które być może dowiodłoby, że bohaterki wbrew pozorom wiele łączy, a może, że są zupełnie inne a między nimi stoi mur nie do przebicia.

W swojej książce zabrałabym czytelników do XIX-wiecznej Rosji. Historię przekazałabym z perspektywy dwóch bohaterek. Ukazałabym ciężkie losy chłopki, której nieobca jest praca - długie letnie dni spędzone na pracy w polach w palącym, bezlitosnym słońcu i mroźne zimowe noce w skromnej chacie. Ale również zupełnie odmienne życie szlachcianki, której pracować nie wypada -...

Jean Duitre od rana był niezwykle pobudzony. Powodem nie była dostarczona wiadomość o zdobyciu przez paryski motłoch Bastylii. W St. Priest panował spokój, a zaproszenie od markiza Le Sorana nadal było aktualne. Od kilku dni o niczym innym nie myślał. Był skromnym baronetem, a ten niewielki kartonik stanowił dla niego niezwykle wyróżnienie. Wyciągnął ze schowka skrzynkę i uśmiechem wpatrywał się w jej zawartość. Jego medyk naprawdę się postarał. Słońce rozświetlało buteleczki z magicznymi eliksirami, a przeznaczenia misternie wykonanych przyrządów trudno by się było domyślić. Miał nadzieję, że zapewnią mu przychylność markiza. Wezwał służkę i kazał jej się wypiąć z odrzuconą do góry spódnicą. Masturbował się metodycznie jakby brał udział w jakimś teście. Gdy sperma trysnęła na posadzkę patrzył jak wyciera ją swoją chustą. Sięgnął do skrzynki i wypił odrobinę niebieskiej mikstury. Po chwili poczuł jej działanie. Ujął w palce zaproszenie. „Orgia – 22.00”. Wiele słyszał, na temat słynnych imprez wyprawianych przez markiza ale po raz pierwszy miał wziąć w takiej udział. Podobno sam arcybiskup Delox błogosławi tam uczestników, a służące mu do tego akcesoria są imponujące. Już dziś wieczorem będzie się mógł o tym naocznie przekonać. Podnieciła go ta myśl ale nie uległ pokusie przy przywołać ponownie służkę. Być może w Paryżu mieszczanie rżnęli szlachtę ale on planował przerżnąć wieczorem madame Arletty i jej dwie córki. Z nieukrywanym zadowoleniem uśmiechnął się do tego konceptu

Jean Duitre od rana był niezwykle pobudzony. Powodem nie była dostarczona wiadomość o zdobyciu przez paryski motłoch Bastylii. W St. Priest panował spokój, a zaproszenie od markiza Le Sorana nadal było aktualne. Od kilku dni o niczym innym nie myślał. Był skromnym baronetem, a ten niewielki kartonik stanowił dla niego niezwykle wyróżnienie. Wyciągnął ze schowka skrzynkę i...