1. Baśka. Miała 38 lat i fajny biust. Na moje 18 urodziny zafundowała mi kilkumiesięczne korepetycje, przekazując praktycznie całą posiadaną wiedzę na temat seksu. Byłem tak pojętnym uczniem, że gdy kilka lat później pojawiły się pierwsze magnetowidy, a wraz z nimi niemieckie porno nic już nie zdołało mnie w tym temacie zadziwić. Takich nauczycielek nigdy się nie zapomina.

2. Aśka. Skończyła 18 lat gdy zająłem się jej edukacją. Mając 38 lat i niebagatelny bagaż doświadczeń starałem się być dla niej przewodnikiem po zakamarkach seksu. Odwdzięczała mi się z cudownym entuzjazmem w niezwykle wyrafinowany i zepsuty sposób rozwijając i urozmaicając moje pomysły. Takich uczennic z fajnym biustem nigdy się nie zapomina.

3. Kaśka. Od kilkunastu lat wzajemnie wykorzystujemy siebie i swoje doświadczenia. Realizujemy fantazje, zachcianki i zaspokajamy potrzeby na wszelkie bezwstydne sposoby. Przekraczamy kolejne granice ciągle się zaskakując. Bezbłędnie wyczuwa na co w danym momencie mam ochotę i jeśli tylko ona też jej nabierze potrafi wznieść się na wyżyny nieprzyzwoitości. Uwielbiam jej bezczelność z jaką bierze co tylko chce i czułość z jaką sama całkowicie siebie oddaje. Zachwyca i podnieca mnie jej nieprzewidywalna niesforność. Tak wiele razem się nauczyliśmy i niezwykle rozkosznie wyuzdane były to praktyki. Takich znajomości się nie zapomina. No i ma zdecydowanie najfajniejszy biust.

1. Baśka. Miała 38 lat i fajny biust. Na moje 18 urodziny zafundowała mi kilkumiesięczne korepetycje, przekazując praktycznie całą posiadaną wiedzę na temat seksu. Byłem tak pojętnym uczniem, że gdy kilka lat później pojawiły się pierwsze magnetowidy, a wraz z nimi niemieckie porno nic już nie zdołało mnie w tym temacie zadziwić. Takich nauczycielek nigdy się nie...

Otaczający nas ludzie mają na nas wpływ. Chciałabym podpowiedzieć, że moja matka była przy mnie. Z pewnością w wakacje i święta. Pozostałą część roku pracowała za granicą. W końcu trzeba z czegoś żyć. To JEJ brak mnie ukształtował. Jestem nieco chłodna. Trochę zdystansowana. Nigdy nie płakałam za mamusią na wycieczce, jak inne dzieci. Teraz mam 21l. duszę się, kiedy próbuje mnie wychować. Na to już za późno. Już dorosłam.
Będąc wrażliwą nastolatką, miałam przyjaciółkę. Byłyśmy nierozłączne. Z nią czułam się kimś. Ona była popularna. Zaprzyjaźniła się ze mną, kiedy i ja taka byłam. Po pewnym czasie musiałam się jej znudzić. Sądziłam, że przyjaciółki są od tego by się sobie zwierzać, by się wspierać. Jednak kto chce słuchać o czyiś problemach? Moje, mogły ją przerosnąć. Zrozumiałam wtedy, że lepiej zachować dla siebie swoje udręki. Zauważyłam też, że ludzie lubią Cię, kiedy Ty chcesz ich wysłuchać.
W Liceum w mojej głowie ukształtował się obraz kobiety, jaką chciałam być. Była ona pewna siebie i seksowna. Spełniała swoje marzenia. Silna i niezależna radziła sobie z trudnościami losu. Powoli przestawałam się przejmować opinią innych. Krok po kroku zmieniałam się w swoje wyobrażenie kobiety idealnej. Dalej nią nie jestem. Jednak nie jestem już tą nieśmiałą i niepewną siebie dziewczynką. Jestem młodą kobietą, która wiele przeszła i potrafi o siebie zadbać.

Otaczający nas ludzie mają na nas wpływ. Chciałabym podpowiedzieć, że moja matka była przy mnie. Z pewnością w wakacje i święta. Pozostałą część roku pracowała za granicą. W końcu trzeba z czegoś żyć. To JEJ brak mnie ukształtował. Jestem nieco chłodna. Trochę zdystansowana. Nigdy nie płakałam za mamusią na wycieczce, jak inne dzieci. Teraz mam 21l. duszę się, kiedy próbuje...

Nie odpowiem mama. Ani tata. Nigdy w realnym świecie nie miałam osób, z których mogłam czerpać jakieś inspiracje, dotyczącego tego kim chciałabym być. Dlatego często uciekałam do tego świata, który nie jest nasz.

Jo March – ohh moja kochana Jo, postać z „Małych kobietek” – mojej pierwszej, samodzielnie przeczytanej książki. Była pisarką i to podobało mi się w niej najbardziej. Ale była też buntownicza, nieokrzesana, potrafiła przypalić swojej siostrze włosy. Ubierała się jak chłopiec – wszyscy mieli do niej o to pretensje. Ale też była najmądrzejsza ze wszystkich czterech sióstr, była tą, która nie słucha się innych i nie chce być ograniczana przez mężczyzn i bogate ciotki. Jest pełna pasji i to w nią się ‘’bawiłam’’, kiedy napisałam swoje pierwsze opowiadanie.

W wieku około szesnastu lat, trafia do moich rąk „Ania z Zielonego Wzgórza”. W wieku szesnastu lat nie czytało się takich rzeczy. Przynajmniej moi rówieśnicy nie czytali takich rzeczy, ale oni to nie czytali prawie nic. Z kolei Ania była dla mnie bohaterką, która pokazywała, że to nic złego mieć wyimaginowanego przyjaciela, czy bardzo bogatą wyobraźnię. Jest doskonałym odzwierciedleniem mojej osoby jako małej dziewczynki.

Aż w końcu czasy obecne. Mam dziewiętnaście lat. Uwielbiam Martynę Wojciechowską. Niesamowicie odważna i wrażliwa kobieta. Przeróżne akcje charytatywne w jakich uczestniczy, a także pomoc nie jednej istocie ludzkiej to jest coś, co na chwilę obecną chciałabym robić najbardziej – znaleźć na to odwagę.

Nie odpowiem mama. Ani tata. Nigdy w realnym świecie nie miałam osób, z których mogłam czerpać jakieś inspiracje, dotyczącego tego kim chciałabym być. Dlatego często uciekałam do tego świata, który nie jest nasz.

Jo March – ohh moja kochana Jo, postać z „Małych kobietek” – mojej pierwszej, samodzielnie przeczytanej książki. Była pisarką i to podobało mi się w niej...

Pierwszą kobietą jest moja matka, która zaszła w nieplanowaną ciążę i przez to przeżyłam traumatyczny okres dzieciństwa i dorastania jako człowiek, którego nikt nigdy nie chciał i którym nikt się nie interesował. Spowodowało to we mnie wiele urazów psychicznych, przez które wejście w dorosłość było dla mnie trudne i do dziś walczę z efektami przeżyć z młodości.
Drugą kobietą jest moja ciotka, siostra mojej matki, która trochę mi pomagała, gdy byłam młodsza, póki nie dorosłam na tyle, aby przekonać się, jak toksyczną była ona osobą. Dzięki niej otrzymałam jedną z najważniejszych lekcji w moim życiu: że gdy jest ci ciężko, możesz liczyć wyłącznie na samego siebie, a jeśli sobie nie radzisz, oznacza to tyle tylko, że musisz radzić sobie lepiej.
Trzecią kobietą jest moja przyjaciółka, z którą zadaję się już od niemal 15 lat. Dzięki niej uśmiech w ogóle z rzadka pojawiał się na mojej twarzy.

Pierwszą kobietą jest moja matka, która zaszła w nieplanowaną ciążę i przez to przeżyłam traumatyczny okres dzieciństwa i dorastania jako człowiek, którego nikt nigdy nie chciał i którym nikt się nie interesował. Spowodowało to we mnie wiele urazów psychicznych, przez które wejście w dorosłość było dla mnie trudne i do dziś walczę z efektami przeżyć z młodości.
Drugą...

Pierwszą i najważniejszą kobietą w moim życiu jest Mama. To dzięki niej zaznałam pięknego, beztroskiego dzieciństwa, przebrnęłam sprawnie przez trudny okres dojrzewania oraz zostałam wprowadzona w dorosłość. Od niej dostałam masę wskazówek, które podpowiadają mi każdego dnia jak żyć ze sobą samą w zgodzie. Moja wdzięczność do niej jest nieskończona, ale staram się okazywać ją na każdym kroku. Drugą osobą jest nauczycielka języka polskiego, którą spotkałam w moim liceum. Pani Z. to mądra, rozważna i troskliwa osoba, która dzięki swojej pasji pomogła odnaleźć moją drogę zawodową. Dzięki niej złapałam tzw. ,,bakcyla'', znalazłam kierunek, w którym jestem naprawdę bardzo dobra i cały czas spełniam się pod względem zawodowym. Trzecią, ale równie ważną osobą jest moja rok młodsza przyjaciółka - szalona, porywcza, odważna, głośna i kochana. To ona wspiera mnie w trudnych chwilach, motywuje do działania, czasami kopnie porządnie w tyłek, gdy zwątpię w moje możliwości. Zawsze odkrywa we mnie tę szaloną stronę o której czasami zapominam. Trzy kobiety, tylko trzy, albo aż trzy, dzięki którym jestem taka, a nie inna.

Pierwszą i najważniejszą kobietą w moim życiu jest Mama. To dzięki niej zaznałam pięknego, beztroskiego dzieciństwa, przebrnęłam sprawnie przez trudny okres dojrzewania oraz zostałam wprowadzona w dorosłość. Od niej dostałam masę wskazówek, które podpowiadają mi każdego dnia jak żyć ze sobą samą w zgodzie. Moja wdzięczność do niej jest nieskończona, ale staram się okazywać...

Me, Myself and I.

Odkrywcze jak to, że mam ciało we własnym władaniu, a nie odwrotnie, gdy myślałam, iż ono ma mnie i w myślach tych się gubiłam, do momentu, kiedy to i one okazały się wyborem zależnym od woli.

I gdyby był polski odpowiednik, brzmiałby tak samo egoistycznie, bo nie zgadzam się ze stwierdzeniem, że każda napotkana postać wpływa na to, kim się stajemy.
Są postacie transparentne, ulotne jak zapach podrabianych perfum, są też obecne, a niezauważalne niczym babie lato uczepione łokcia i takie, które chciałoby się przesunąć niczym zapodziany kapeć na dywanie podczas odkurzania.
Nic nie wnoszące.
Wartościowe, ale nie tu i teraz. Nie dla mnie.
Czekające na swoje lustro w kimś innym.

Staję się tym, kim jestem w konfrontacji z sobą i lękami.
Kobiet brak.
Jednak mężczyźni... to już osobne zestawienie.

Me, Myself and I.

Odkrywcze jak to, że mam ciało we własnym władaniu, a nie odwrotnie, gdy myślałam, iż ono ma mnie i w myślach tych się gubiłam, do momentu, kiedy to i one okazały się wyborem zależnym od woli.

I gdyby był polski odpowiednik, brzmiałby tak samo egoistycznie, bo nie zgadzam się ze stwierdzeniem, że każda napotkana postać wpływa na to, kim się stajemy.
Są...

Na pewno nie byłabym tym kim jestem gdyby nie moja mama, czyli kobieta, która z jednej strony potrafi mi wprost powiedzieć, żebym się ogarnęła, a z drugiej pozwala mi się wygadać, gdy tego potrzebuję. Myślę, że możliwość popełniania drobnych błędów i świadomość, że cokolwiek się wydarzy, czekają na mnie matczyny ramiona to jedno z najcenniejszych doświadczeń w moim życiu.
Myślę, że duży wpływ na to kim się stałam miała też moja starsza siostra. Przypatrywałam się wyborom jakich dokonywała w życiu. Zawsze podziwiałam ją za wytrwałość, choć nie zawsze rozumiałam jej motywy. Wyznaczyła drogę, którą nie chciałabym podążać. Nie powiedziałabym, że uczę się na jej błędach. Wiem, że jest szczęśliwa w życiu i wiem też, że ja nie byłabym szczęśliwa w jej skórze.
Kolejną kobietą, którą chciałabym wymienić jest pisarka Karin Slaugher. Pamiętam szok jaki wywołał u mnie pierwszy przeczytany kryminał tej autorki. To kobieta może opisywać tak brutalny świat? Czy opisy krwawych scen nie są domeną mężczyzn? Jak widać nie.

Na pewno nie byłabym tym kim jestem gdyby nie moja mama, czyli kobieta, która z jednej strony potrafi mi wprost powiedzieć, żebym się ogarnęła, a z drugiej pozwala mi się wygadać, gdy tego potrzebuję. Myślę, że możliwość popełniania drobnych błędów i świadomość, że cokolwiek się wydarzy, czekają na mnie matczyny ramiona to jedno z najcenniejszych doświadczeń w moim życiu.
...

Zapewne zaczęłabym tę wypowiedź od najważniejszej kobiety w życiu każdego dziecka-matki, lecz byłam jedną z tych którzy mieli takiego pecha, że nie mogli nawet jej poznać.Moja mama umarła podczas moich narodzin.Automatycznie zastąpiła mi ją babcia-kobieta z sercem większym od całego Pacyfiku.To ona nauczyła mnie jak patrzeć na świat i pomogła być życzliwą dla ludzi niezależnie od ich zachowania.Gdy miałam 9 lat, babcia odeszła.Był to dla mnie bardzo trudny okres życia.Wtedy, pokonać żal po śmierci ukochanej babci pomogła mi moja chrzestna.Przyjeżdżała do mnie przynajmniej raz w tygodniu i robiła to co każda matka z córką.Rozmawiała, pomagała w nauce i uczyła żyć.Była oparciem w najtrudniejszych chwilach.Gdy skończyłam podstawówkę, w gimnazjum poznałam wiele wspaniałych osób.Nie spodziewałam się, że poznam tam najlepszą przyjaciółkę-Olę. Nasza przyjaźń zaczęła się przypadkowo.W szkole organizowano konkurs śpiewu.Bardzo lubiłam śpiewać, ale nie byłam pewna, czy to wystarczy by wystartować w konkursie.Wtedy podeszła do mnie nieznajoma dziewczyna.Zapytała, czy również wybieram się na konkurs, a ja opowiedziałam jej o swoich obawach.Gdy skończyłam, powiedziała, że jej mama jest nauczycielką śpiewu i może mi pomóc.Skończyło się na tym, że ja i Ola wystąpiłyśmy w duecie i zajęłyśmy drugie miejsce!Po tym wydarzeniu zostałyśmy przyjaciółkami.

Zapewne zaczęłabym tę wypowiedź od najważniejszej kobiety w życiu każdego dziecka-matki, lecz byłam jedną z tych którzy mieli takiego pecha, że nie mogli nawet jej poznać.Moja mama umarła podczas moich narodzin.Automatycznie zastąpiła mi ją babcia-kobieta z sercem większym od całego Pacyfiku.To ona nauczyła mnie jak patrzeć na świat i pomogła być życzliwą dla ludzi...

Pierwszą i zdecydowanie najważniejszą kobietą w moim życiu jest mama. To właśnie ona nauczyła mnie wszystkiego, co dziś potrafię, to ona wkładała wiele starań po to, abym mogła być dziś tym kim jestem. To mama zawsze nakierowywała mnie na właściwe ścieżki, była moją najlepszą przyjaciółką, powierniczką sekretów i doradczynią!
Kolejną taką kobietą jest moja siostra i zarazem przyjaciółka. Jest ode mnie o dwa lata starsza i to zawsze od niej otrzymywałam pomoc w nauce, kreatywnie spędzałam czas i znajdywałyśmy rozwiązania wspólnych, ale również naszych oddzielnych problemów! Nasza nierozerwalna więź trwa od najmłodszych lat, aż po dziś dzień.
Trzecią taką kobietą jest moja babcia, która zawsze cierpliwie mnie wysłuchała, opowiadała o przeszłości i trudnych czasach, w których jej samej przyszło żyć. Zawsze znalazła dla mnie czas i od najmłodszych lat uczyła mnie prawdziwego życia. Ponieważ prowadzili gospodarstwo, zawsze zabierała mnie, abym pomagała jej w pracach, które sama wykonywała. To właśnie ona nauczyła mnie chęci pomagania i zamiłowania do ciężkiej pracy, szczególnie tej na roli.

Pierwszą i zdecydowanie najważniejszą kobietą w moim życiu jest mama. To właśnie ona nauczyła mnie wszystkiego, co dziś potrafię, to ona wkładała wiele starań po to, abym mogła być dziś tym kim jestem. To mama zawsze nakierowywała mnie na właściwe ścieżki, była moją najlepszą przyjaciółką, powierniczką sekretów i doradczynią!
Kolejną taką kobietą jest moja siostra i zarazem...

Pierwszą osobą, która nasuwa mi się na myśl jest oczywiście mama. Kobieta niezwykła, której siłę i determinację doceniłam dopiero wkraczając w dorosłość. To ona ukształtowała mój charakter, to że teraz jestem dokładnie taka jaka jestem i bardzo jej za to dziękuję.
Nauczycielka od matematyki to mój drugi wybór. Surowa i stanowcza, ale nie wiedzieć czemu w jakiś sposób zasłużyłam na jej uznanie, może nawet sympatię. Odkryła we mnie zdolności matematyczne, o których istnieniu nie miałam pojęcia i ukształtowała w ten sposób moją drogę zawodową.
Trzecią, niezwykle ważną kobietą w moim życiu jest moja babcia. Herbata zaparzona przez babunię i jej dobre słowo sprawiało, że problemy stawały się jakby mniejsze i łatwiejsze do pokonania. Zawsze służyła radą i wsparciem, a przy tym emanowała niezwykłym ciepłem. Niestety teraz nasze drogi się rozeszły.

Pierwszą osobą, która nasuwa mi się na myśl jest oczywiście mama. Kobieta niezwykła, której siłę i determinację doceniłam dopiero wkraczając w dorosłość. To ona ukształtowała mój charakter, to że teraz jestem dokładnie taka jaka jestem i bardzo jej za to dziękuję.
Nauczycielka od matematyki to mój drugi wybór. Surowa i stanowcza, ale nie wiedzieć czemu w jakiś sposób...