- Okej, już wracam. Chcę tylko wypożyczyć jeszcze drugą część Drżenia, bodajże Niepokój, mówiłam ci, że zakochałam się w tej książce. Nie, nie mogę jej wypożyczyć jutro. To tylko chwilka, już jestem przy bibliotece, pa.
Schowałam telefon i wbiegłam po schodach na piętro. Otworzyłam drzwi. Poczułam zapach zgnilizny, jednal przywitałam się z bibliotekarką i powędrowałam na odpowiedni dział. Maggie Stiefvater... S.. no gdzie to jest? Kucnęłam przy "S" i lustrowałam półkę. Jak to, nie ma? Sprawdzałam na stronie tej biblioteki, powinna być, a wiedziałam, że tutejsza pani bardzo dba o porządek i książki zawsze były idealnie poukładane. Nagle ją zobaczyłam, pod "U", najniższa półka. Nareszcie. Wyciągnęłam książkę. W tym momencie wydobyłam z siebie najbardziej przeraźliwy krzyk. Z pustego miejsca patrzyła na mnie twarz. A dokładnie oko, pokrwawione i przegniłe. Odskoczyłam w tył, przewracając stolik. Przecież za tą półką nie może leżeć trup, bo tam jest schowek! Ale.. w takim razie nie ma ściany. Podeszła bibliotekarka, spojrzała tam, gdzie ja i sparaliżował ją strach.
- PROSZĘ NATYCHMIAST ZADZWONIĆ NA 112!
Kobieta pobiegła do recepcji, znikając mi z oczu. Podeszłam do regału, i wyciągnęłam inną książkę z najniższej półki. Ręka. A raczej to, co z niej zostało. Nagle poczułam na karku szept bibliotekarki:
- I co.. podoba się?
Nie zdążyłam się odwrócić. Poczułam na plecach nóż. Zaraz potem łopatę. Moja świadomość uleciała tak szybko, jak pojawił się uśmiech kobiety.

- Okej, już wracam. Chcę tylko wypożyczyć jeszcze drugą część Drżenia, bodajże Niepokój, mówiłam ci, że zakochałam się w tej książce. Nie, nie mogę jej wypożyczyć jutro. To tylko chwilka, już jestem przy bibliotece, pa.
Schowałam telefon i wbiegłam po schodach na piętro. Otworzyłam drzwi. Poczułam zapach zgnilizny, jednal przywitałam się z bibliotekarką i powędrowałam na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

-To najbardziej odrażające miejsce jakie do tej pory widziałem – Jurek nerwowo rozglądał się po nieczynnej od 15 lat bibliotece. Odrapane regały uginały się pod ciężarem książek, które od wielu lat zbierały tony kurzu, większość okien była wybita, a z popękanego sufitu zwisały gęste pajęczyny. Zatrzymał się niespodziewanie, a idąca za nim Anka wpadła z impetem w jego plecy i głośno zaklęła.
- Daj spokój. Dla ciebie wszystko jest odrażające. Poza tym to był twój pomysł, więc nie waż mi się panikować. Musimy JĄ znaleźć – syknęła.
- Wiem, ale….Czekaj! – szarpnął Ankę za ramię i zakrył jej usta. - Słyszałaś to?
- Nic tu nie ma! – dziewczyna wyszarpnęła się z uścisku i poświeciła latarką po najbliższych regałach. Dla pewności sprawdziła też korytarz.
- Wydaje mi się, że słyszałem kroki. Może wrócimy tu za dnia? – Jurek poczuł, że trzęsą mu się nogi. Dziwne - nigdy dotąd nie okazywał strachu przed Anką.
Pokręciła głową. Widziała, że Jurek się boi. Jeśli miała być szczera to sama czuła się nieswojo. W dodatku miała dziwne wrażenie, że jest obserwowana.
- Musimy się rozdzielić, inaczej nic nie znajdziemy – starała się, aby w jej głosie nie brzmiała panika. Jurek skręcił w prawo chcąc mieć to najszybciej za sobą. Nie zdążyła zajść za daleko, kiedy usłyszała stłumiony jęk i głuchy odgłos. Z ukłuciem serca pobiegła do miejsca gdzie skręcił Jurek. Leżał w kałuży krwi z oczami wpatrzonymi w pustkę. Anka wrzasnęła i wpadła na coś twardego.
- Witaj.
Wrzasnęła.
Za słabo. I za późno.

-To najbardziej odrażające miejsce jakie do tej pory widziałem – Jurek nerwowo rozglądał się po nieczynnej od 15 lat bibliotece. Odrapane regały uginały się pod ciężarem książek, które od wielu lat zbierały tony kurzu, większość okien była wybita, a z popękanego sufitu zwisały gęste pajęczyny. Zatrzymał się niespodziewanie, a idąca za nim Anka wpadła z impetem w jego plecy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Już podchodząc do biblioteki miałam pewne przeczucie. Tak sobie zaczęłam myśleć, że może dzisiaj jednak nie muszę wypożyczyć tych książek. Może przyjdę jutro? Ale przecież mam do oddania książkę, na którą czeka tyle osób. A w sumie co mi się może stać, przecież to tylko biblioteka. Wchodzę.
To co zobaczyłam przeszło wszelkie wyobrażenie. Poczułam się jak w innym świecie. Czy to na pewno ta biblioteka do której zawsze przychodziłam?
Wszędzie walają się książki. Dotychczas ładni poukładane na regałach teraz leżą wszędzie porozrzucane. Na podłodze, na schodach, regały poprzewracane. Co tu się stało?
Nagle przypomniałam sobie o artykule w gazecie, w którym było opisane jak czytelnicy idąc do biblioteki nie wrócili do domu, a ślad po nich zaginął. Przeszły mnie ciarki, ale dzielnie idę na górę do działu dla dorosłych. Gdy przeszłam przez drzwi stanęłam jak wryta.
Kilka książek, na pierwszy rzut oka z serii kryminalnej, jest pokryta czerwoną cieczą. Czy to krew?
Rozglądam się wokoło, ale nigdzie nikogo nie widzę. Żadnej bibliotekarki, żadnych czytelników. Totalna cisza. Wołam czy ktoś mnie słyszy, ale nikt nie odpowiada.
Nagle słyszę jakieś chrobotanie za regałem, jakby ktoś przesuwał ciężki stół. Podchodzę w stronę tego dźwięku. Pytam kto tam jest.
Nagle otwierają się drzwi zza regału, widzę jak wyłania się z ciemności jakaś postać. Ręce ma całe zakrwawione, a w prawej dłoni trzyma nóż i idzie w moją stronę, po chwili widzę już tylko ciemność....

Już podchodząc do biblioteki miałam pewne przeczucie. Tak sobie zaczęłam myśleć, że może dzisiaj jednak nie muszę wypożyczyć tych książek. Może przyjdę jutro? Ale przecież mam do oddania książkę, na którą czeka tyle osób. A w sumie co mi się może stać, przecież to tylko biblioteka. Wchodzę.
To co zobaczyłam przeszło wszelkie wyobrażenie. Poczułam się jak w innym świecie....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"Późnym wieczorem, 10 marca 2020 roku w bibliotece miejskiej w naszym mieście znaleziono ciało 70-letniej kobiety. Nie miała żadnych obrażeń zewnętrznych, jednak śledczy wskazują, że zginęła poprzez uduszenie. Niestety w budynku nie ma kamer, dlatego jeśli ktokolwiek ma informacje o tym morderstwie, proszony jest o kontakt z posterunkiem policji." - skończyłam czytać artykuł w gazecie i uśmiechnęłam się do siebie. W końcu trochę wolnego od tej nudnej pracy! Swoją drogą, ciekawe, kto zabił tą starą kobietę. Szkoda jej, ale działała mi już na nerwy. Przetrzymywała książki przez parę miesięcy i to same bestsellery, po które ustawiała się kolejna chętnych. Zapłaciła już tyle kar, że nie sposób zliczyć... A jednak nadal to robiła. Być może jakiś wściekły czytelnik zadusił tą kobietę ze złości, że posiadała książkę, którą chciał wypożyczyć. Chyba jednak za dużo horrorów się naczytałam.
Nigdy się nie przyznam, że w tym czasie mi się przysnęło w kantorku, dlatego nie słyszałam nic, co mogłoby mnie zaniepokoić. Jednak faktem jest, że znajdę tego mordercę. I zrobię z nim to samo, co on z tą biedną panią... W końcu to po części moja wina - powinnam była nie zasypiać w trakcie pracy.

"Późnym wieczorem, 10 marca 2020 roku w bibliotece miejskiej w naszym mieście znaleziono ciało 70-letniej kobiety. Nie miała żadnych obrażeń zewnętrznych, jednak śledczy wskazują, że zginęła poprzez uduszenie. Niestety w budynku nie ma kamer, dlatego jeśli ktokolwiek ma informacje o tym morderstwie, proszony jest o kontakt z posterunkiem policji." - skończyłam czytać...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kolejna osoba weszła między półki. Tak jest zawsze, oddają książki i z koszykiem ruszają w gąszcz wielkich przedwojennych regałów. Dzisiejszy dzień należy do studenckiej braci. Nic z literatury pięknej tylko podręczniki. Cisza. Nie słychać chrząknięć, szurania butami czy szeptów. To dziwne. Według moich obliczeń na sali znajduje się ok. 20 osób. Wyszłam zza pulpitu, zdjęłam okulary i spojrzałam w stronę regałów. Cisza. Spojrzałam jeszcze raz i nadstawiłam ucho. Cisza. To dziwne. Co oni znów kombinują? Minęłam trzy regały-nic. Gdzie oni wszyscy się podziali? Mijając kolejne regały widziałam tylko porzucone koszyki. Naliczyłam dziesięć sztuk i nagle zobaczyłam czerwony but. No nie. But w bibliotece? Podeszłam i zauważyłam, że but wcale nie jest koloru czerwonego, był cały we krwi. Bardziej poznałam po zapachu niż po kolorze. Słony, rdzawy, silny. Rozejrzałam się i w tym momencie zobaczyłam gdzie podziali się wszyscy ludzie. Zebrało mi się na wymioty. Krew była wszędzie. Półki ociekały krwią. Książki rzucone na ziemię zrobiły miejsce dla czegoś pełnego grozy. Podeszłam. Zobaczyłam głowę z otwartym jednym okiem. Zemdlałam.
-Proszę Pani-spojrzałam na schylających się nade mną młodych ludzi. Może Pani wstać? Chyba Pani zemdlała. Proszę to Pani książka.
Ze strachem spojrzałam na półki spodziewając się zobaczyć zakrwawioną głowę. Nic, czysto.
Spojrzałam, z okładki uśmiechała się bezzębna czaszka. Podpis Stephen King. No tak, muszę zmienić lekturę.

Kolejna osoba weszła między półki. Tak jest zawsze, oddają książki i z koszykiem ruszają w gąszcz wielkich przedwojennych regałów. Dzisiejszy dzień należy do studenckiej braci. Nic z literatury pięknej tylko podręczniki. Cisza. Nie słychać chrząknięć, szurania butami czy szeptów. To dziwne. Według moich obliczeń na sali znajduje się ok. 20 osób. Wyszłam zza pulpitu, zdjęłam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Przestępując przez próg biblioteki miał jasny plan. Wybrał się tu w poszukiwaniu spełnienia swoich pragnień - kolejnej ofiary i efektu nieprzespanych nocy.
- Dzień dobry, to tylko ja - powiedział z szelmowskim uśmiechem do bibliotekarki, która wzdrygnęła się na jego bezszelestne wejście, a następnie ruszył w kierunku regałów z książkami.
Krążył przez chwilę między regałami aż wreszcie ją zobaczył. Bardzo starannie dobierał swoje ofiary, a ta konkretna przeszła jego wszelkie oczekiwania. Jej świeży zapach jakby unosił się w powietrzu i wabił go w jej stronę. Stała przy półce "nowości", którymi on sam zawsze był tak zainteresowany. Podszedł i dotknął jej grzbietu delikatnie.
- "Oddaj albo giń". To dokładnie to, czego szukałam - pomyślał czytając opis.
Ruszył z wielką pewnością swojego wyboru w kierunku kontuaru bibliotekarki, aby sfinalizować procedurę. Nagle przystanął i zrobił kilka kroków wstecz. Między regałami zobaczył to biedactwo, leżące na podłodze i już widział, że widok ten zostanie mu przed oczyma na długi czas.
Leżała bezbronna i choć jej nie znał widział, że została obdarta z całej dostojności, którą niegdyś emanowała. Ten widok przyprawił go o dreszcze. Gdy wydał z siebie zduszony krzyk przypominający skamlenie psa, przybiegła bibliotekarka i wryła oczy w miejsce zbrodni.
- To pewnie znowu te przeklęte dzieciaki - mówiła poruszona zbierając z ziemi strzępki podartej książki - nie uda mi się jej odratować, ale na szczęście mamy jeszcze kilka egzemplarzy.

Przestępując przez próg biblioteki miał jasny plan. Wybrał się tu w poszukiwaniu spełnienia swoich pragnień - kolejnej ofiary i efektu nieprzespanych nocy.
- Dzień dobry, to tylko ja - powiedział z szelmowskim uśmiechem do bibliotekarki, która wzdrygnęła się na jego bezszelestne wejście, a następnie ruszył w kierunku regałów z książkami.
Krążył przez chwilę między...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Siedział pochylony nad laptopem, niemal bezgłośnie przebierając palcami po klawiaturze i zerkając co chwila na leżącą obok otwartą książkę. W jego okularach odbijało się światło monitora, promieniujące mglistą poświatą.
Byliśmy sami wśród mrocznych regałów z książkami. Wiedziałam, że główny bibliotekarz był jego znajomym i pozwalał mu przesiadywać długo po zamknięciu. Trochę mnie to kosztowało, by zdobyć duplikat kluczy, ale udało się. I tak jak miałam nadzieję, był tu dziś wieczorem.
Przez chwilę stałam bez ruchu, oddychając miarowo, przyglądając się kształtom jego sylwetki, cienistym w świetle ekranu.
Upił wody ze szklanki stojącej obok na blacie, przeciągnął się i przetarł oczy pod okularami. Choć znajdowałam się parę metrów dalej, niemal czułam jego zapach i ciepło bijące z jego ciała.
Po chwili znów skupił się na pracy, nachylając nad laptopem. Przeszłam kilka kroków, ale chyba nie usłyszał lekkiego szelestu moich stąpnięć, bo nie oderwał wzroku od monitora.
Można by sądzić, że jeśli masz zamiar kogoś zastrzelić, powinno to w tobie wzbudzać jakieś emocje. Ja też myślałam, że serce będzie mi walić, a ręce się trząść, że będę się pocić z nerwów i strachu.
Nie czułam jednak nic.
Podeszłam spokojnie do jego krzesła i przyłożyłam mu lufę do głowy. Drgnął, chcąc pewnie zareagować, ale w tym samym momencie nacisnęłam spust.
Dzięki tłumikowi rozległo się tylko głuche klaśnięcie, a krew rozbryzgnęła się po całym stole.
Tak bardzo go kochałam.

Siedział pochylony nad laptopem, niemal bezgłośnie przebierając palcami po klawiaturze i zerkając co chwila na leżącą obok otwartą książkę. W jego okularach odbijało się światło monitora, promieniujące mglistą poświatą.
Byliśmy sami wśród mrocznych regałów z książkami. Wiedziałam, że główny bibliotekarz był jego znajomym i pozwalał mu przesiadywać długo po zamknięciu....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pracuję w bibliotece. To ciche miejsce pozwala mi się skryć przed całym światem. Uwielbiam tę ciszę i spokój oraz unoszący się w powietrzu zapach książek. W takie dni jak ten, kiedy nie ma dzieci z przedszkola, uwielbiam zaszywać się w dziale z kryminałami. Wbrew pozorom, wcale nie jestem cichą i spokojną osobą. Uwielbiam czuć dreszczyk emocji i tę nutę niepewności, jaką serwują takie książki. Dzisiaj zaczęłam swoją zmianę popołudniu. Jest piątek więc większość osób wybiera imprezy ze znajomymi a nie towarzystwo książek. Posiedziałam chwilę przy biurku, sprawdzając ile osób zalega z oddaniem książek oraz jakie nowości mają pojawić się na półkach naszej biblioteki. Moje spojrzenie spoczęło na wózku z książkami, które należy odstawić na miejsce. Głębokie westchnięcie opuściło moje usta. Książek na wózku była zatrważająca ilość, a to znaczy, że Beata nie poukładała książek na swojej zmianie. Krok za krokiem, półka za półką, rząd za rzędem aż dotarłam do działu z kryminałami. Niekontrolowany wrzask opuścił moje usta, a serce chciało uciec. Na podłodze ktoś leżał. Leżał w kałuży krwi, która zdobiła również rządy książek na najniższych półkach. Zrobiło mi się niesamowicie gorąco i duszno. Zawroty głowy i ciemne plamy przed oczami uniemożliwiały mi utrzymanie się w pionie. Nie byłam w stanie powstrzymać wymiotów. Kiedy torsje ustały, podniosłam się z kolan i podtrzymując się szaf z książkami, dotarłam do biurka. Drżącą ręką wybrałam numer policji i czekałam. Każdy sygnał dłużył się w nieskończoność, aż wreszcie ktoś podniósł słuchawkę.
- On nie żyje. - Tylko te trzy słowa opuściły moje usta.

Pracuję w bibliotece. To ciche miejsce pozwala mi się skryć przed całym światem. Uwielbiam tę ciszę i spokój oraz unoszący się w powietrzu zapach książek. W takie dni jak ten, kiedy nie ma dzieci z przedszkola, uwielbiam zaszywać się w dziale z kryminałami. Wbrew pozorom, wcale nie jestem cichą i spokojną osobą. Uwielbiam czuć dreszczyk emocji i tę nutę niepewności, jaką...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Berenika od najmłodszy lat kochała zapach książek.Dziesięć cudownych lat pracy jako Bibliotekarka, minęło w mgnieniu oka.Była umówiona z Przyjaciółkami na kolację,ale musiała najpierw dopilnować,aby wszystkie książki trafiły na swoje miejsca.Zostało Jej już kilka starszych dzieł,których miejscem spoczynku były piwnice biblioteki.Z głową pełną wspomnień przekręcała klucz od magazynu i rozsuwając mechaniczne półki za pomocą ruchomej dźwigni,natrafiła na opór.Półki ani drgnęły.Zdziwiona próbowała napierać na uchwyt,ale nic to nie dało.
-Nie wierzę!Właśnie dziś taka awaria?
Szukając w komórce numeru telefonu do pana Zenka od napraw,poślizgnęła się na czymś lepkim,wywijając hołubca niczym rodowity Ukrainiec.Nie obyło się bez uderzenia w głowę.Straciła przytomność.Gdy się ocknęła,zauważyła,iż leży w metalicznie pachnącej mazi,która sączy się z za jednej z półek.Chcąc sprawdzić,co się dzieje,poczłapała na czworakach i zerkając za półki zamarła.Opór,przez który nie mogła odsunąć przęsła,był martwym człowiekiem!
-Uderzyłam się w głowę i mam omamy!-powtarzała szczypiąc się w ramię.
Odnalazła telefon i zadzwoniła na policję.
-Nazywam się Berenika Gozdalska.Chciałam zgłosić morderstwo na terenie biblioteki…
W tej chwili telefon przestał działać,a Bibliotekarka uświadomiła sobie,że patrzy na ciało mężczyzny,który tydzień temu przedstawił Jej pismo zezwalające na bezpośredni dostęp do map nieznanych korytarzy,w podziemiach Zamku Książ.Czego szukał?Nie wiadomo,ale oddał za to życie!

Berenika od najmłodszy lat kochała zapach książek.Dziesięć cudownych lat pracy jako Bibliotekarka, minęło w mgnieniu oka.Była umówiona z Przyjaciółkami na kolację,ale musiała najpierw dopilnować,aby wszystkie książki trafiły na swoje miejsca.Zostało Jej już kilka starszych dzieł,których miejscem spoczynku były piwnice biblioteki.Z głową pełną wspomnień przekręcała klucz od...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Odkąd pamiętam mam bardzo rozwinięty zmysł powonienia. W dzieciństwie mama śmiała się, że węszę wszędzie jak pies. Jej słowa były w pewien sposób prorocze bo zostałem policjantem. Dzisiejszego ranka wciągam w nozdrza dwa zapachy, które potrafią działać na ludzi jak narkotyk. Czuje wyraźnie jak słodkawa woń śmierci miesza się z piżmowym zapachem starych książek. Trup w bibliotece był dla mnie zaskoczeniem na miarę tego, że moja żona wygra wybory prezydenckie. Nawet ja bym na nią nie zagłosował. Jedno jest pewne bibliotekarka nie żyje i ktoś musiał jej w tym pomóc. Nienaturalnie wygięte i zakrwawione dłonie trzymają książkę pod tytułem "Oddaj albo giń!" Olgi Rudnickiej. Dziś wieczorem czeka mnie w takim razie lektura, bo jeśli to nie zdradzony mąż ją zabił to na kartach powieści może kryć się klucz do rozwiązania tajemnicy tego mordu.

Odkąd pamiętam mam bardzo rozwinięty zmysł powonienia. W dzieciństwie mama śmiała się, że węszę wszędzie jak pies. Jej słowa były w pewien sposób prorocze bo zostałem policjantem. Dzisiejszego ranka wciągam w nozdrza dwa zapachy, które potrafią działać na ludzi jak narkotyk. Czuje wyraźnie jak słodkawa woń śmierci miesza się z piżmowym zapachem starych książek. Trup w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej