Gdy otwieram oczy, wciąż widzę chude stopy obute w czarne wypastowane lakierki i dalej niemodne spodnie w jodełkę, wystające spod jednego ze stołów w bibliotece. Obok niego leży książka o... seryjnych mordercach. Początkowo próbuję udawać, że tam nikogo nie ma. Przed chwilą wypożyczyłam podręcznik z kryminologii i usiadłam na jednym z mało wygodnych, wyściełanych wytartym aksamitem krzeseł. Trwa burza. Tak naprawdę nie musiałam tutaj przychodzić, ale nie miałam się gdzie podziać. Do domu za daleko. Grzmoty i błyski dochodzące raz po raz ze świetlików w suficie wprawiają mnie w przerażenie. Spoglądam na stopy leżącego denata i widzę, jak przy każdym grzmocie jedna ze stóp drga w jakimś dziwnym konwulsyjnym tańcu. Później kolejny grzmot i druga stopa wyczynia dramatyczne piruety. Stół pod którym leży ciało, jest niewyobrażalnie długi. Na moment odrywam wzrok od denata i kiedy ponownie me oczy kierują się w tamtą stronę, włos jeży mi się na głowie. Ciało powoli wleczone jest pod stół. Za nim ciągnie się wielka plama krwi. Próbuję wstać. I prawie upadam. Moje stopy przywiązane są do nóg od stołu. Obracam się w prawo i w lewo. Nagle światło gaśnie. W blasku kolejnego burzowego błysku widzę mężczyznę w kominiarce z nożem w ręce. Kolejne spojrzenie na zabitego człowieka w lakierkach. Nie ma go! Ciśnie mi się pytanie... Czy będę następna?

Gdy otwieram oczy, wciąż widzę chude stopy obute w czarne wypastowane lakierki i dalej niemodne spodnie w jodełkę, wystające spod jednego ze stołów w bibliotece. Obok niego leży książka o... seryjnych mordercach. Początkowo próbuję udawać, że tam nikogo nie ma. Przed chwilą wypożyczyłam podręcznik z kryminologii i usiadłam na jednym z mało wygodnych, wyściełanych wytartym...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Inspektor policji Anna Fiołek wraz z policjantem Michałem dostali zgłoszenie o zabójstwie w miejskiej bibliotece. Wsiedli do służbowego Mercedesa i ruszyli z piskiem opon spod komisariatu. Dotarli na miejsce w ciągu 10 minut. Biblioteka była położona przy malowniczym parku. Gdy zmierzali do wejścia budynku, nagle drzwi otworzył im policyjny patolog Jakub.
-Dobrze że już jesteście. Czegoś takiego to w Krakowie jeszcze nie było– powiedział Kuba z podekscytowaniem.-Lepiej chodźcie i sami to zobaczcie-zaprosił ich do środka. Gdy schodzili do piwnicy biblioteki zaczął opowiadać o morderstwie-Ofiarą jest kobieta. Pracowała tutaj w bibliotece jako sprzątaczka. Ciało znalazł bibliotekarz, który po przyjściu do pracy zauważył że drzwi do piwnicy były otwarte, a na drzwiach był narysowany dziwny symbol krwią-Zatrzymał się gdy już zeszli po schodach i przed sobą mieli zaklejone drzwi taśma policyjną. -Jednak w sposób jaki zginęła musicie sami zobaczyć.
Anna weszła pierwsza do pomieszczenia, za nią Michał i Jakub. To co zobaczyli policjanci było idealną sceną kolejnego horroru Kinga. Kobieta wisiała na łańcuchu przymocowanym na haku w suficie. Była tylko w bieliźnie. Całe ciało pokrywały dziwne wzory, namalowane za pomocą krwi. Miała poparzone ciało w kilku miejscach. W dłoniach natomiast trzymała swoje wyłupione gałki oczne. W rogu piwnicy znajdowały się wypalone świece.
-Czy to nie jest jakiś pogański rytuał wykonany przez jakiegoś szaleńca? –skomentowała Anna.

Inspektor policji Anna Fiołek wraz z policjantem Michałem dostali zgłoszenie o zabójstwie w miejskiej bibliotece. Wsiedli do służbowego Mercedesa i ruszyli z piskiem opon spod komisariatu. Dotarli na miejsce w ciągu 10 minut. Biblioteka była położona przy malowniczym parku. Gdy zmierzali do wejścia budynku, nagle drzwi otworzył im policyjny patolog Jakub.
-Dobrze że już...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Tydzień zaczął się naprawdę parszywie. Budzik nie zadzwonił, a próba włączenia suszarki zakończyła się wywaleniem korków. Jak się okazało, nie to było najgorsze, bo akurat tego dnia niebo postanowiło wyciągnąć kurek z wanny i ciężkie chmury wyżymały deszcz dosłownie wiadrami. Mokre włosy były więc ostatnim problemem oblepionej przemoczonymi ubraniami Olgi. Stała już przed drzwiami biblioteki i szukała kluczy. – Dziwne – pomyślała – jest dwadzieścia po ósmej, a pani Punktualna – z nutą złośliwości określiła tak dyrektorkę – nie dotarła jeszcze na miejsce? Może ten dzień nie okaże się jednak aż tak paskudnym – i uśmiechnęła się krzywo do tej myśli. Klucz zgrzytnął w zamku i drzwi uchyliły się ze skrzypieniem. Zaczęła obmacywać ścianę w poszukiwaniu włącznika i poczuła pod palcami coś lepkiego. – Ohyda – rzuciła z niesmakiem, a jej ciałem wstrząsnął dreszcz obrzydzenia – znowu małolaty wylepiły ścianę gumą do żucia. No bo cóż innego? Żarówka przez ułamek sekundy rozjarzyła się intensywnym blaskiem, nastąpił krótki trzask i ponownie zaległa ciemność. – Szlag by to trafił! I tu też?! – zaklęła Olga. Jej irytacja wydawało się, że właśnie osiąga masę krytyczną. Kilka kroków dzieliło ją od głównej bibliotecznej sali, kiedy nagle potknęła się o coś leżącego na podłodze i upadła wysypując zawartość swojej torebki. – A żeby to… - nie zdążyła jednak dokończyć czując, że obie dłonie zanurzone są w czymś maziowatym… Jakiś impuls, cień niewytłumaczalnego strachu poderwał ją na obie nogi. Kiedy wreszcie światło wylało się z sali na korytarz jej oczom ukazał się makabryczny widok…

Tydzień zaczął się naprawdę parszywie. Budzik nie zadzwonił, a próba włączenia suszarki zakończyła się wywaleniem korków. Jak się okazało, nie to było najgorsze, bo akurat tego dnia niebo postanowiło wyciągnąć kurek z wanny i ciężkie chmury wyżymały deszcz dosłownie wiadrami. Mokre włosy były więc ostatnim problemem oblepionej przemoczonymi ubraniami Olgi. Stała już przed...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Słoneczny poranek, a grupka zagorzałych czytelników już czeka pod drzwiami aż otworzę bibliotekę. Tym razem miała być zmiana Danieli, ale znów się rozchorowała.
- Alicjo, nie wiesz dlaczego Ariel nie przychodzi? Trzyma książki od miesiąca, a znając ją zdążyła je przeczytać po trzy razy każdą.
- Ariel jest chora. Ponoć zatruła się tojadem.
- Może zjadła coś. To mógł być jakiś głupi kawał na stołówce.
- Nie, lekarze wykluczyli tą możliwość.
- Dziękuję, że mi o tym powiedziałaś.
- Proszę, a gdzie pani Daniela? Miała dla mnie książkę.
- Pani Daniela jest chora, ale przekazała mi tą książkę dla ciebie.
- Super. Proszę jej ode mnie podziękować.
- Oczywiście, tak zrobię - jak tylko wróci do pracy.
Nagle rozległo się pukanie. Czytelnicy z reguły nie pukają, bo wiedzą, że jak można wchodzić to jest czynne, a na drzwiach wciąż wiszą godziny otwarcia. Czyżby od rana ktoś już zdążył je zabazgrać?
- Dzień dobry. Biblioteka otwarta, zapraszam do czytelni - dwóch elegancko ubranych panów w grubych rękawiczkach z lekarzem na czele niepewnie rozglądali się wchodząc.
- Pani Calineczka Tyzza?
- Tak, w czym mogę pomóc?
- Na naszym oddziale leżą dwie osoby, u których stwierdzono zatrucie tojadem. Trzeci pacjent zmarł z powodu tej samej trucizny. Wszyscy korzystali z książek w tej bibliotece. To ich kartki zostały pokryte trucizną. Pani Calineczko, przepraszam, czy ma pani drugie imię?
- Na drugie mam Anna panie doktorze.
- W takim razie pani Anno proszę wywiesić kartkę z napisem nieczynne. Zrobimy szybkie testy wszystkim obecnym czytelnikom, aby upewnić się, że nikt więcej nie miał kontaktu z trucizną, a potem będziemy musieli zabrać wszystkie książki. Panno Tyzza proszę podciągnąć rękaw do pobrania próbki krwi oraz przygotować wydruki wszystkich wypożyczanych książek w tym miesiącu wraz z danymi czytelników.
- Tak panie doktorze.
Szybo ruszyłam zawiesić tabliczkę nieczynne...
Ocknęłam się w szpitalu. Czytelnicy obecni w bibliotece nie zostali zatruci. Miałam nieznaczny kontakt z trucizną. Nic mi nie będzie, ale tabliczkę zlikwidowano. Była cała w truciźnie, dlatego wejście do biblioteki zaklejono żółtą taśmą policyjną. Kiedy doktor wszystko tłumaczył mi krążyło po głowie tylko jedno pytanie:
- Doktorze, kto zginął od trucizny?
- Andrzej Oczytany, kochanek pani Danieli Lind. Prawdopodobnie to on nieświadomie przeniósł truciznę na tabliczkę i dwie książki. O tylu na razie wiemy, ale i tak musimy sprawdzić wszystkie, a to oznacza, że na razie czytelnia ma wakacje. Przepraszam, ale muszę spytać skąd tak bajeczne pierwsze imię i nietypowe nazwisko?
- Nasze nazwisko było nie do przetłumaczenia, więc zmieniliśmy je na nowe. Calineczka Anna Tyzza to anagram "czytelniczka zaranna". Od dziecka kochałam książki i robiłam rodzicom pobudki przed szóstą czytając na głos bajki.
- Zgaduję, że ulubioną była "Calineczka".
- W sumie, nie, Za to byłam najmniejsza w klasie.

Słoneczny poranek, a grupka zagorzałych czytelników już czeka pod drzwiami aż otworzę bibliotekę. Tym razem miała być zmiana Danieli, ale znów się rozchorowała.
- Alicjo, nie wiesz dlaczego Ariel nie przychodzi? Trzyma książki od miesiąca, a znając ją zdążyła je przeczytać po trzy razy każdą.
- Ariel jest chora. Ponoć zatruła się tojadem.
- Może zjadła coś. To mógł być...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nie lubię pracować w bibliotekach. Zwłaszcza w tych starych gdzie pomiędzy regałami czuć specyficzny zapach wysuszonego papieru. Ale cóż, zleceń się nie wybiera. Same wpadają na zaplecze restauracji Artus o czym informuje mnie lakoniczny sms od pana Karola „faktura do odebrania”. Nie kłamie bowiem każde zlecenie zapisane jest szyfrem w fakturze na czapeczki, o które nikt nigdy się nie upomina. Odczytanie hasła zajmuje mi chwilę. Wszystkie szczegóły znajduję na mało atrakcyjnej stronie internetowej, która znika po pierwszym udanym logowaniu. Reszta jest już banalnie prosta. Dzięki posiadanym informacjom mogę precyzyjnie zaplanować całą operację. Dziewczyna co piątek przed pracą przychodzi do tej właśnie biblioteki. Co takiego zrobiła, komu się naraziła? Odpowiedzi na te pytania kompletnie mnie nie interesują. Jestem profesjonalistą, a nie ławnikiem rozważającym zasadność zarzutów, motywów i dowodów. Pomimo swej niechęci do bibliotek lubię literaturę i wielce ciekawi mnie po co sięgnie moja ofiara. To pozwala mi się skupić i wyostrza moje zmysły. Spędziłem tutaj prawie całą noc i czuję drętwienie w nogach. O tej porze nikogo prócz bibliotekarki jeszcze tu nie ma. Przyszła… Kasztanowe włosy i całkiem sympatyczny uśmiech. Tyle zdołałem dostrzec gdy oddawała książki. Ja też uśmiechnąłem się z satysfakcją gdy weszła między półki i sięgnęła po „Zahira” Coelho. Czytanie tego egzaltowanego grafomana całkowicie i bezdyskusyjnie zasługuje na to co za chwilę będę musiał zrobić.

Nie lubię pracować w bibliotekach. Zwłaszcza w tych starych gdzie pomiędzy regałami czuć specyficzny zapach wysuszonego papieru. Ale cóż, zleceń się nie wybiera. Same wpadają na zaplecze restauracji Artus o czym informuje mnie lakoniczny sms od pana Karola „faktura do odebrania”. Nie kłamie bowiem każde zlecenie zapisane jest szyfrem w fakturze na czapeczki, o które nikt...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

ŚMIERCIONOŚNA MOC CZYTANIA:

- Ta sprawa to kompromitacja dla wydziału zabójstw... Nic tu się nie zgadza!!!- wykrzyczał zirytowany brakiem postępów kapitan Barszczyk.
- Panie kapitanie, melduję posłusznie, że to wina zaniedbań i niekompetencji sierżant Fruziak.- zaznaczył kapral Malina.
- Zamknij się Malina- syknęła przez zęby sierżant Fruziak, ty beznadziejny lizusie.
- Nikt Cię nie prosił o opinię Malina, wracaj do papierków. Masz mi zrobić wykres jak ta lala. A co do Ciebie Fruziak, masz czas tylko do popołudnia, potem zdejmuję z Ciebie to śledztwo! To rozkaz!!! A teraz rozejść się i zejść z oczu!!!-zakomenderował kapitan Barszczyk.
.....
Myśl Jadźka!!! Kim były ofiary? Co o nich wiemy? Co może mieć ze sobą wspólnego uczennica 6 klasy podstawówki, student medycyny i starsza pani z klubu seniora? Oprócz ogromnej wady wzroku i zamieszkiwania w tej samej dzielnicy? Mieli inne cele, inne życiorysy, wiek, więcej ich dzieli niż łączy... Zaraz, zaraz co powiedziała matka tej małej, coś w stylu "Julcia była szykanowana w szkole przez te okulary, ale jako pierwsza nauczyła się czytać i zadziwiała nauczycieli...kolega z akademika: Igor to kujon, nigdzie nie wychodzi, tylko wiecznie siedzi w książkach, w końcu studiuje medycynę, znaczy studiował... sąsiadka z klatki: Tereska tak dbała o swoją biblioteczkę, myśli pani, że córka zrobi wyprzedaż, książki są drogie, a teraz już ich ze sobą nie zabierze prawda?"

-Malina czy wiemy coś o upodobaniach czytelniczych naszych ofiar?- spytała z nadzieją Fruziak.
- Ta jasne wszyscy czytali Tołstoja!!! Fruziak zejdź na ziemię, ty i te twoje teorie... Pewnie jeszcze chodzili wszyscy razem do biblioteki??? Coś w stylu Kumbaya- wyśmiał ją Malina.
- A może właśnie trafiłeś w sedno ty wredna mendo...- szepnęła pod nosem Fruziak. -Wychodzę nie czekajcie na mnie z odprawą!!!
......
Zlokalizowanie biblioteki osiedlowej nie było wcale takie trudne, w końcu mała Julka miała w swoim pokoju kartę biblioteczną, na której widniał adres: Koszykowa 11a, Miejska Biblioteka im. Stefana Dardy... Dziwny patron, nigdy o gościu nie słyszałam....- pomyślała Fruziak kierując się do drzwi biblioteki. Wnętrze było obskurne, zakurzone i pachniało starością- idealne miejsce dla moli książkowych takich jak nasze trzy ofiary...

-Przepraszam panią. Sierżant Jadwiga Fruziak z wydziału kryminalnego.. Chciałabym zobaczyć listę ostatnio wypożyczonych książek, przez te trzy osoby.- wyrecytowała na jednym oddechu Jadźka.
- Szanowna pani sierżant, nie mogę pani udzielić takiej informacji o naszych czytelnikach, ale szczęśliwe się składa, że przypominam sobie, że wszyscy czytali tę książkę- odpowiedziała przesłodko zasuszona bibliotekarka, podając sierżant Fruziak malutką, czarną książeczkę, o wdzięcznym tytule "Śmiercionośna moc czytania. Ta książka zabija!" nieznanego autora.

Trochę to dziwne, ale no cóż zaryzykuję, stwierdziła Jadźka, zasiadając na krzesełku w czytelni i przystępując do lektury... Po otworzeniu książeczki dało się wyczuć jakiś gorzki zapach jakby skrzyżowanie anyżu z cierpką pomarańczą albo jakimś innym świństwem. Sama książka nie była jakimś porywającym dziełem, opowiadała o morderstwach popełnianych w bibliotece. Nic szczególnego. Kolejny ślepy zaułek. Zrezygnowana Jadźka oddała książkę bibliotekarce i opuściła budynek, coraz bardziej chwiejąc się na nogach, tracąc czucie w mięśniach i dusząc się, upadła zanim dotarła na przystanek autobusowy...

- Ehhh ludzie to jednak głupie zwierzątka... Nigdy nie czytają ze zrozumieniem...- westchnęła bibliotekarka i odniosła śmiercionośną książkę na półkę w dziale HORROR!!!

ŚMIERCIONOŚNA MOC CZYTANIA:

- Ta sprawa to kompromitacja dla wydziału zabójstw... Nic tu się nie zgadza!!!- wykrzyczał zirytowany brakiem postępów kapitan Barszczyk.
- Panie kapitanie, melduję posłusznie, że to wina zaniedbań i niekompetencji sierżant Fruziak.- zaznaczył kapral Malina.
- Zamknij się Malina- syknęła przez zęby sierżant Fruziak, ty beznadziejny lizusie.
-...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zaspała.
Zastępca dyrektora biblioteki, Evie, czym prędzej wyskoczyła z łóżka, narzuciła na siebie przygotowany wczoraj wieczorem strój, wyszczotkowała zęby i czym prędzej wybiegła z domu, łapiąc w przelocie klucze od auta.
Na szczęście o tej porze po mieście poruszało się niewiele pojazdów, więc przejechała trasę w błyskawicznym tempie i zatrzymała się przed gmachem biblioteki.
Wbiegła po schodach i już po drodze szukała grzebała w Wielkiej torbie w poszukiwaniu odpowiedniego pęku kluczy. Na ostatnim schodku potknęła się i wparowala wprost do sali bibliotecznej.
Dopiero po chwili, gdy wstała i otrzepała spódnice zorientowała się, że drzwi do biblioteki były otwarte. Rozejrzała się i otworzyła usta ze zdziwienia bo jej oczom ukazał się widok sześciu przewalonych na siebie regałów i sterty rozrzuconych książek. Poza tym na szczęście nic nie wzbudziło jej podejrzeń więc czym prędzej zabrała się za sprzątanie, nim do pracy przyjdzie dyrektor.
'Nici z porannej kawy' - pomyślała łapiąc za ciężki regał i mocno sapiac podniosła go. Po paru godzinach - i wielkim szczęściu, gdyż tego dnia nie przyszedł żaden czytelnik zostały jej dwa regały. Zbliżając się do nich zauważyła dziwnie uformowaną stertę książek. Wyglądała zupełnie inaczej, tak jakby ktoś te książki celowo układał w stos. Podeszła, łapiąc pierwszą z brzegu a pod nią zauważyła włosy. Zamarła, lecz po chwili zaczęła jak oszalała przerzucać tomiszcza. Gdy złapała za książkę leżącą na piersi kobety przygniecionej - jak dotąd myślała - zastała szokujący widok. W kartach książki był ukryty nóż, który wbił się w pierś kobiety. Przerażona Evie krzyknęła i czym prędzej pobiegła po telefon by zadzwonić na policję.
***
- Zostaje pani zatrzymana.
- Słucham?! - Wykrzyknęła Evie piskliwym głosem nie wierząc w to co słyszy.
- Sekcja zwłok oraz badania DNA na przedmiocie wykazały, że Pani przełożona, dyrektor placówki została dźgnięta nożem umiejętnie włożonym między książki. Dodatkowo regały specjalnie nie zostały dokręcone, by mogły runąć przy najlżejszym dotyku. Na nożu znaleziono Pani odciski palców.
- Bo to nóż, którym w dzień poprzedzający zabójstwo kroiłam sobie owoce w pracy!!!
- Miała pani motyw. Już od dawna obiecywano Pani stanowisko dyrektora, ale dopiero, gdy pani przełożona dostanie inny angaż. Zmiana stanowiska wiązałaby się dla Pani z wieloma zyskami. Dodatkowo panie za sobą nie przepadały.
- To jakiś absurd!
- Proszę dać ręce i już nic więcej nie mówić bo słowa które pani wypowiada mogą zostać użyte przeciwko pani. Ma pani prawo do adwokata.
Evie poczerwieniała ze strachu, złości i zażenowania. Wyciągnęła przed siebie ręce a funkcjonariusz nałożył na nie kajdanki. Ze spuszczoną głową i w eskorcie dwóch policjantów wychodziła z budynku czując na sobie ciekawskie spojrzenia czytelników. Wsiadła do radiowozu i patrząc w kierunku malejącego gmachu obiecała sobie ze nie da się w to wrobić.
I znajdzie zabójcę za wszelką cenę.

Zaspała.
Zastępca dyrektora biblioteki, Evie, czym prędzej wyskoczyła z łóżka, narzuciła na siebie przygotowany wczoraj wieczorem strój, wyszczotkowała zęby i czym prędzej wybiegła z domu, łapiąc w przelocie klucze od auta.
Na szczęście o tej porze po mieście poruszało się niewiele pojazdów, więc przejechała trasę w błyskawicznym tempie i zatrzymała się przed gmachem...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ostatnio słyszałem, jak mamusia płacze.
Przez uchylone drzwi od łazienki przedzierało się ciche łkanie. Leżała na podłodze, oparta o krawędź brodzika, i masowała zbolałą nogę. Kiedyś biegała wieczorami z tatą, wokół stołu, z nożem w ręku. Teraz z jej rudych loków spływała siwizna i mówiła, że wraz z reumatyzmem nadchodzi śmierć. Ale nie wiedziałem, co to ta śmierć.
- Mamusia. Co? – objąłem jej suche ciało.
Nie odpowiedziała, wycierając słone krople w rękaw.
- Mamusia. Co?! – krzyknąłem, tupiąc nogami. – Cooo?!
- Już dobrze, już cicho – powiedziała spokojnie, gładząc mnie po głowie. Przywarłem do niej z całych sił i słuchałem jej oddechu. Czekałem, aż zacznie opowiadać. Zawsze opowiadała mi historie.
- Niedługo mamusia może stracić pracę… Nikt nie przychodzi na wieczory literackie, więc mamusia jest bibliotece niepotrzebna. Nikt nie chce rozmawiać o kryminałach.
- Co to „kryminał”?
- To taka książka lub film, w którym dochodzi do morderstwa. Jeden człowiek zabija drugiego... Ale nie powinieneś o tym słuchać.
W salonie zawyła kukułka. Była 12:00.
- Czyli mamusia ma pracę, bo jeden człowiek zabija drugiego?
Zaśmiała się tak, jak tylko ona potrafiła.
* * *
- Mamusia, zobacz!
Mamusia nadal rozmawiała z panią przy biurku.
- MAMUSIA! – szarpnąłem ją za rękaw, a ona szybko przeprosiła tamtą panią. Pobiegłem za regał i, podskakując z ekscytacji, wskazałem palcem mój prezent dla niej. Tak jak ja, zaczęła krzyczeć z radości.
Ale godzinę później zabrali mnie źli ludzie. I nazwali 32-letnim psycholem.

Ostatnio słyszałem, jak mamusia płacze.
Przez uchylone drzwi od łazienki przedzierało się ciche łkanie. Leżała na podłodze, oparta o krawędź brodzika, i masowała zbolałą nogę. Kiedyś biegała wieczorami z tatą, wokół stołu, z nożem w ręku. Teraz z jej rudych loków spływała siwizna i mówiła, że wraz z reumatyzmem nadchodzi śmierć. Ale nie wiedziałem, co to ta śmierć.
-...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Widywał ją tu od jakiegoś czasu. Małą, na oko 8-letnią dziewczynkę, zwinnie przemykającą między bibliotecznymi regałami. Jej długie jasne warkocze opadające na czarne ubranie tworzyły niesamowity kontrast. Zrobi to dziś. Cicha biblioteka dodawała mu odwagi. Nie lubił tłumów. Okazja nadarzyła się wkrótce. Dziewczynka stała w końcowym rzędzie regałów, wyciągając rączkę po książkę poza jej zasięgiem. Podszedł cicho, lecz nie zaskoczył jej. Przeniosła na niego wzrok i poprosiła o pomoc. "Czemu nie" -pomyślał i zdjął grube tomiszcze z półki. Kochał kontrasty-on prawie dwumetrowy postawny drapieżnik i ona drobna krucha ofiara. Uklęknął z książką w ręku, uśmiechając się nieco szyderczo. Spojrzał na nią i uśmiech zamarł na jego ustach. Dziewczyna patrzyła na niego tak, że przeszedł go dreszcz. Ułamek sekundy później jego krtań została zmiażdżona ciężkim kawałkiem metalu trzymanym przez dziecko. Oczy rozwarły mu się w szoku. Mała ponowiła atak, a on poczuł ciepło uchodzącego z niego życia. Zanim uporządkował myśli, padł prosto na swego oprawcę. Dziewczynka zdołała przekręcić go na brzuch i wstać, nim zza regału wyszedł jasnowłosy chłopiec. Szybkim krokiem podszedł do mężczyzny i sprawdził mu puls. Sprawnym ruchem noża dźgnął leżącego kilka razy, po czym wstał wycierając ręce w chusteczkę. Spojrzał na dziewczynkę, wytarł czerwoną kroplę z jej policzka i rzucił : -nie będę Ci zawsze pomagał. - Spadamy stąd-dodał łapiąc siostrę za rękę i pewnym krokiem ruszając w stronę wyjścia.

Widywał ją tu od jakiegoś czasu. Małą, na oko 8-letnią dziewczynkę, zwinnie przemykającą między bibliotecznymi regałami. Jej długie jasne warkocze opadające na czarne ubranie tworzyły niesamowity kontrast. Zrobi to dziś. Cicha biblioteka dodawała mu odwagi. Nie lubił tłumów. Okazja nadarzyła się wkrótce. Dziewczynka stała w końcowym rzędzie regałów, wyciągając rączkę po...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

-Cześć – powiedział przywołując na usta najbardziej przyjazny uśmiech na jaki było go stać.
-Cześć – powtórzył trochę innym tonem.
Twarz odbita w lustrze wcale nie była rozluźniona, wręcz przeciwnie, im bardziej się starał tym bardziej jego powitanie trąciło sztucznością. Mimo licznych prób nie brzmiał wyraźnie. Przesunął palcem po zdeformowanej wardze.
Postanowił, że to właśnie dziś zdobędzie się na odwagę i powie „cześć” Ani. Oszalał na jej punkcie. Najpierw tylko przyglądał się jej na wykładach, potem starał się zajmować miejsce na auli jak najbliżej dziewczyny. Pewnego dnia zdecydował się, że będzie ją śledzić. Wsiadał do tego samego autobusu, zajmował miejsce gdzieś z tyłu i patrzył na nią. Zaczął chodzić do biblioteki, gdy odkrył, że Ania spędza tam długie godziny przygotowując się do egzaminu. Stwierdził, że biblioteka będzie najlepszym miejscem, by nawiązać znajomość. Powie Ani: „cześć”, ona odpowie mu: „cześć”, potem on zapyta o książkę na stoliku i zaczną luźną rozmowę, która na pewno przeniesie się w inne miejsce, bo przecież w bibliotece nie wolno rozmawiać.
Założył najlepszą koszulę i ruszył do biblioteki. Gdy tylko wypatrzył Anię, powiedział:
-Cześć.
Ku jego zdumieniu dziewczyna nie odpowiedziała. Zamiast tego wybuchnęła śmiechem. Śmiała się z jego wymowy, z jego zajęczej wargi, śmiała się z niego! Jej rechot rozległ się w całej bibliotece.
Zawstydzony wybiegł z biblioteki. Kolejnego dnia był tam znowu. Stanął w tym samym miejscu, tuż obok dziewczyny. Gdy tylko Ania podniosła wzrok i najwyraźniej znów chciała się zaśmiać, wyjął ukryty w kieszeni nóż. Dziewczyna już nigdy więcej się z niego nie śmiała.

-Cześć – powiedział przywołując na usta najbardziej przyjazny uśmiech na jaki było go stać.
-Cześć – powtórzył trochę innym tonem.
Twarz odbita w lustrze wcale nie była rozluźniona, wręcz przeciwnie, im bardziej się starał tym bardziej jego powitanie trąciło sztucznością. Mimo licznych prób nie brzmiał wyraźnie. Przesunął palcem po zdeformowanej wardze.
Postanowił, że...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej