Serdecznie dziękuję za tak wielkie wyróżnienie.
Z niecierpliwością wyczekuję nagrody.
Pozdrawiam wszystkich, którzy pochylili swoje głowy nad moją pracą.
Jestem wzruszona i bardzo wdzięczna.

Serdecznie dziękuję za tak wielkie wyróżnienie.
Z niecierpliwością wyczekuję nagrody.
Pozdrawiam wszystkich, którzy pochylili swoje głowy nad moją pracą.
Jestem wzruszona i bardzo wdzięczna.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Aguniolek
Karolina
Arecki
rabax
afrikon

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Aguniolek
Karolina
Arecki
rabax
afrikon

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

W starej, mrocznej, pięknej bibliotece Klementinum w Pradze, gdzie dostęp mają tylko wybrani, odbywało się nocne zwiedzanie. W bibliotece znajdowało się dziewięć osób, które wygrały możliwość przebywania w tym niesamowitym miejscu w konkursie znanego portalu czytelniczego.
Byłam wśród nich. Nie mogłam w to uwierzyć..
Dziesiątą osobą był przewodnik, który powiedział, że jesteśmy w takim gronie, jak w jego ulubionej książce Agathy Christie „I nie było już nikogo”.
Każdy mógł wyszukać i przejrzeć jedną książkę, która jego zdaniem jest najważniejsza, wyjątkowa i którą będzie chronił i poważał w myślach do końca swych dni. Poczułam się jak w powieści „Cień wiatru”.
Nagle przewodnik krzyknął: „Co robisz? Tak nie wolno!!” Jeden z uczestników z rozpędu poślinił palec i chciał nim dotknąć wiekowe tomiszcze. (Boże, czyżbym znajdowała się w bibliotece klasztornej z „Imienia Róży”?).
Później wszystko potoczyło się błyskawicznie. Bardzo długo zastanawiałam się nad wyborem książki. To mnie uratowało. Moi towarzysze otwierali tomy, czytali i osuwali się na podłogę. Podeszłam do pierwszej osoby, kolejnej. Nie wyczuwałam pulsu. Wszyscy oprócz przewodnika nie żyli. On patrzył na mnie spokojnie, a ja spojrzałam na zamkniętą książkę. I już wiedziałam. Są tajemnice i są słowa, które powinny być ukryte, nigdy nie przeczytane.
Słowa też potrafią zabić i ranią mocniej niż ostrze noża.

W starej, mrocznej, pięknej bibliotece Klementinum w Pradze, gdzie dostęp mają tylko wybrani, odbywało się nocne zwiedzanie. W bibliotece znajdowało się dziewięć osób, które wygrały możliwość przebywania w tym niesamowitym miejscu w konkursie znanego portalu czytelniczego.
Byłam wśród nich. Nie mogłam w to uwierzyć..
Dziesiątą osobą był przewodnik, który powiedział, że...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

-I znów dzień, jak co dzień - Nim zdążyłam ogarnąć co i kto do mnie mówi, na biurko koło mnie spadł stos książek.
-Kiedyś doprowadzisz mnie do zawału - mruknęłam próbując zapanować nad rozszalałym sercem. Oczywiście to cała Arleta. - Nie możesz zacząć od "cześć" albo coś podobnego?
Roześmiała się w odpowiedzi.
-Nudzisz się chyba strasznie w tym archiwum, co? - gdy nie odpowiedziała mi, spojrzałam na nią zaskoczona.
-Leta?
-Znowu jest - zamruczała, więc spojrzałam w kierunku drzwi. Do sali bibliotecznej wszedł akurat mężczyzna ze stosem książek na rękach.
-Michalski? Nieszkodliwy dziwak... - uśmiechnęłam sie. Michalski znany był ze swoich spiskowych teorii. Szukał wszelkich informacji o przestępstwach w regionie z okresu ostatnich paru lat. Chociaż tak naprawdę interesowały go chyba samobójstwa kobiet. Trochę to było chore ale każdy ma swoje dziwactwa. Ja zaczytywałam sie horrorami...
-Nie wiem - Arleta potarła ramiona. Wyglądała na wyprowadzoną z równowagi. - Przeraża mnie. Znowu będzie siedział w archiwum do wieczora.
Zerknęłam na zegarek.Zrobiło się mi jej szkoda ale za chwilę kończyłam swoją zmianę.
-Oj tam - roześmiałam się. - Zamykasz o dwudziestej. To tylko jeszcze pięć godzin.
-Dzień dobry - Michalski z szerokim uśmiechem podszedł do stanowiska. Musiałam przyznać, że był przystojny. Wysoki, dobrze zbudowany brunet o niesamowicie ciemnych oczach. A te jego dołeczki. Nie rozumiałam dlaczego Arleta boi się go.
-Chciałbym oddać te książki - oparł się o kontuar. - No i prosiłbym o dostęp do archiwum.
Poczułam, że Arleta zadrżała.
-W porządku - uśmiechnęła się blado pod moim spojrzeniem. - Zaprowadzę pana.
Odprowadziłam ich spojrzeniem ale nie zastanawiałam się dłużej nad dziwnym zachowaniem koleżanki. Miałam jeszcze trochę pracy a musiałam szybciej wyjść. W myślach planowałam już kolacje, na którą zaprosiłam przyszłych teściów.
*******************************************************************
-Jasny gwint! - krzyknęłam niemal, gdy po raz kolejny nie trafiłam na odpowiedni klucz. Co najmniej od pięciu minut próbowałam otworzyć główne drzwi. W przypływie złości szarpnęłam za klamkę. Ku memu zdziwieniu drzwi otworzyły się.
-Co do?! - zdenerwowana weszłam do holu. W tym samym momencie zorientowałam się, że alarm również nie był uzbrojony a w głównej sali paliło się światło. Teraz zaniepokoiłam sie już na maksa. Nie do pomyślenia, żeby Arleta odwaliła taki numer. Nocowała tu czy co?
-Leta! - krzyknęłam podchodząc do swego stanowiska. Zdziwiło mnie, że stos książek przy moim biurku nie zmalał.
-Co ona robiła przez cały wieczór? - zrzędziłam pod nosem. -Leta! Jesteś tu?
Po chwili wahania skierowałam sie do archiwum. Zastanowił mnie dziwny zapach, który poczułam, gdy tylko weszłam do niskiego pomieszczenia. Tu światła były zgaszone.
-No pewnie - pomyślałam sięgając do kontaktu. Klimat jak z filmu grozy typu C. Nie wiem dlaczego ale byłam przekonana, że nie zadziała. Jednak Pomieszczenie zalała fala światła. Tyle, że jakiego dziwnego, ciemnego. Spojrzałam na lampy ścienne rozświetlające wnętrze. Było na nich coś ciemnego, wyglądało na jakąś maź. Spojrzałam na biurko, przy którym rezydowała na co dzień Arleta. Coś na nim leżało. Podeszłam bliżej, bo nie byłam w stanie określić co to jest. Długo wpatrywałam sie w duży, ciemny kształt, dopóki ktoś nie zaczął przeraźliwie krzyczeć.
***************************************************************
-Lepiej już sie pani czuje? - rozejrzałam sie zdezorientowana. Leżałam na sofie znajdującej sie w gabinecie kierownika biblioteki. On sam stał przy drzwiach w towarzystwie dwóch mężczyzn. Gdy spojrzałam na tego, który zadał pytanie dotarło do mnie, że to policjanci po cywilnemu. Tak jakoś mi to samo przyszło do głowy.
-To nie był senny koszmar? - spytałam słabo. Bałam sie zamknąć oczy. Pod powiekami miałam wyryty obraz zakrwawionego ciała.
-Pani Anno - odezwał sie kierownik. - Panowie chcą zadać parę pytań o Arletę...
Załamał sie mu głos. - Znalazłem tam panią...Co tam sie stało?
Nie odpowiedziałam. Bo co miałam powiedzieć?
-Pani Anno? - podszedł do mnie jeden z policjantów. - Jestem Bartosz Wysocki. Technicy zabezpieczyli już wasze archiwum. Wiemy mniej więcej, co tam sie wydarzyło. Chcę zadać kilka pytań...
Zaczęłam sie śmiać. Śmiałam sie i śmiałam i nie mogłam przestać. Aż w końcu popłynęły mi z oczu łzy. Ich tez nie mogłam powstrzymać. Czekałam aż ktoś wejdzie i powie, że nie można mnie męczyć. Ale to nie był film.
-Pani Anno - podszedł ten drugi policjant. - Proszę nam powiedzieć dlaczego...
-Co dlaczego? - popatrzyłam na nich zdezorientowana. Chciałam odgarnąć włosy i w tym momencie zorientowałam się, że mam na nadgarstkach kajdanki.
-Co u licha?! - wpatrywałam się w nie z niedowierzaniem.
-Dlaczego zabiła pani koleżankę? - to Wysocki zadał pytanie.
A ja nadal wpatrywałam sie w swoje dłonie. Moje ręce niemal po łokcie były umazane we krwi...

-I znów dzień, jak co dzień - Nim zdążyłam ogarnąć co i kto do mnie mówi, na biurko koło mnie spadł stos książek.
-Kiedyś doprowadzisz mnie do zawału - mruknęłam próbując zapanować nad rozszalałym sercem. Oczywiście to cała Arleta. - Nie możesz zacząć od "cześć" albo coś podobnego?
Roześmiała się w odpowiedzi.
-Nudzisz się chyba strasznie w tym archiwum, co? - gdy nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pewnego dnia, a dokładniej mówiąc 13-tego w piątek Maria umówiła się ze swoją przyjaciółką Anią po pracy na wspólne zakupy. Tego dnia Maria była sama w bibliotece. Jak nigdy dzisiaj kobieta czekała na zamknięcie biblioteki, ponieważ nie mogła doczekać się wspólnych zakupów z przyjaciółką. Maria miała dzisiaj dużo czytelników, jak to w piątki bywało. I w końcu wybiła 18. Poszła jeszcze sprawdzić do czytelni, chociaż nikt z niej chyba nie korzystał. Jednak kilka razy zdążyło się że druga bibliotekarka zapomniała wyłączyć komputerów czy zgasić światła. Kobieta zamarła. Między regałami leżał człowiek przykryty książkami. Zaczęła głośno krzyczeć. Po chwili się opamiętała, bo może gdzieś jeszcze czai się na nią morderca. Pozwoli zaczęła się wycofywać. Nie podeszła do człowieka bo stwierdzila że jej krzyk obudziłby nawet trupa, a ten się wcale nie ruszył. Nagle ktos chwycił ją za ramię. Nie myśląc Maria szybko złapała książkę i uderzyła w napastika. Odwracając się przestraszyła się jeszcze bardziej bo na ziemi leżał nikt inny jak jej obolała przyjaciółka Anna.
-Ale mnie wystraszyłaś. Nic ci sie nie stało?- zapytała Maria.
- Dziewczyno ile ty masz siły! Jeszcze żyje ale widzę że niektórzy nie mieli tyle szczęścia co ja. Co Ci ten biedny człowiek zrobił co tam leży? Dopytywała przyjaciółka
-Mi? Nic. Ty chyba nie myślisz że to ja go zabiłam? To nie ja. - szybko mówiła Maria.
W skrócie opisała dzisiejszy dzień.
-Dzwoniłaś po policję? - zapytała Anna
-Jeszcze nie bo mnie wystraszyłaś i nie miałam kiedy. A teraz ze mną rozmawiasz jakby nic się nie stało. Co ja mam robić? -pytała Maria
-Dzwoń na policję!
Po kilkunastu minutach w bibliotece roiło się od policjantów, jakby dokonano tam kilka morderstw, a nie jednego. Po przesłuchaniu kobiety w końcu mogły wyjść z biblioteki, jednak o wspólnych zakupach mogły zapomnieć, bo na zegarze zbliżała sie godzina 23.
Na drugi dzień okazało się, że denatem był jeden z czytelników, który został zamordowany stertą książek. Morderca cały czas jest na wolności. Kto go dopadnie?

Pewnego dnia, a dokładniej mówiąc 13-tego w piątek Maria umówiła się ze swoją przyjaciółką Anią po pracy na wspólne zakupy. Tego dnia Maria była sama w bibliotece. Jak nigdy dzisiaj kobieta czekała na zamknięcie biblioteki, ponieważ nie mogła doczekać się wspólnych zakupów z przyjaciółką. Maria miała dzisiaj dużo czytelników, jak to w piątki bywało. I w końcu wybiła ...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Tego dnia termometr pokazywał ponad 30°C. Na niebie nie było żadnej chmury. Adam po egzaminie udał się prosto do biblioteki. Miał zamiar pouczyć się w spokoju. Niestety garnitur i upalne lato okazały się połączeniem, które od razu dało mu się we znaki. Pech chciał, że w bibliotece nie działała klimatyzacja. Wypożyczył interesującego go książki i usiadł w odosobnieniu. Wentylator chodził tak głośno, że nawet nie usłyszał kroków mijającego go mężczyzny. Gdy tylko podniósł wzrok, poczuł jak pot spływa mu po plecach. Nie wiedział czy to z gorąca, czy może tak zadziałał na niego widok mężczyzny. Miał bowiem na sobie płaszcz, kapelusz i skórzane rękawice. Adam z wrażenia upuścił na podłogę ołówek. Kiedy schylił się by go podnieść, zauważył jak spod regału coś wypływa. Czerwona kałuża zaczęła się powiększać. Z coraz mocniej bijącym sercem obchodził alejkę aż wreszcie zobaczył to, czego nie chciał ujrzeć. Na podłodze leżała młoda kobieta. Miała szeroko otworzone oczy, a z szyi wystawał zanurzony ołówek. Była martwa. Obok ciała leżała książka Agathy Christie ,,Noc w bibliotece". Chłopak szybko pobiegł w stronę wyjścia.
-Pomoooocy! - zawołał.
-Niech mi pan nie robi krzywdy - jęknęła wystraszona bibliotekarka.
Adam z niedowierzaniem popatrzył na kobietę. Jej wzrok skupił się na jego dłoni, w której wciąż trzymał ołówek podniesiony z kałuży krwi.
-Ale, to nie ja... Morderca właśnie opuszcza budynek.
-Ratuuunkuuu! - zaczęła krzyczeć kobieta odsuwając się od Adama.

Tego dnia termometr pokazywał ponad 30°C. Na niebie nie było żadnej chmury. Adam po egzaminie udał się prosto do biblioteki. Miał zamiar pouczyć się w spokoju. Niestety garnitur i upalne lato okazały się połączeniem, które od razu dało mu się we znaki. Pech chciał, że w bibliotece nie działała klimatyzacja. Wypożyczył interesującego go książki i usiadł w odosobnieniu....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Weszłam do cichej biblioteki nieopodal mojego osiedla. Lubię tam chodzić, bo zawsze mają duży wybór książek i panuje tam przemiła atmosfera. Jedyne co mi nie pasuje to nieco dziwna bibliotekarka, która czasem pomaga przemiłej Pani Irence w prowadzeniu księgozbioru. Zawsze analizuje wszystko wnikliwie i zadaje dużo pytań. Tego dnia poszłam na dział z komediowymi pozycjami, bo miałam ochotę na coś lekkiego. Moje zdziwienie przykuła ścieżka kropel krwi prowadząca na regał z kryminałami. Pomyślałam ,,o nie, to nie może być prawdą''. Niestety zza rogiem czekało mnie najgorsze. Na podłodze leżał martwy człowiek. Szybko zawołałam bibliotekarkę, która zawiadomiła policję. Jednak nie chciała nic powiedzieć. Nie zauważyła niczego podejrzanego. Sytuacja stała się napięta i nerwowa. W mieście zapanowała mroczna i tajemnicza aura, a kolejnego dnia wszystkich zaniepokoiła wieść, że zamordowana została właścicielka biblioteki - Pani Irenka. Z bólem serca przyszła mi ta wiadomość, bo bardzo ją lubiłam. Oddałam wszystkie książki i już więcej nie poszłam do tej czytelni. Podświadomie czuję kto kryje się za zbrodniami. Jestem prawie pewna, że to pracownika Pani Irenki.

Weszłam do cichej biblioteki nieopodal mojego osiedla. Lubię tam chodzić, bo zawsze mają duży wybór książek i panuje tam przemiła atmosfera. Jedyne co mi nie pasuje to nieco dziwna bibliotekarka, która czasem pomaga przemiłej Pani Irence w prowadzeniu księgozbioru. Zawsze analizuje wszystko wnikliwie i zadaje dużo pytań. Tego dnia poszłam na dział z komediowymi pozycjami,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Siedziała w bibliotece sama. Zapach książek działał na nią kojąco, potrzebowała tego szczególnie teraz, gdy wszystko co kochała w życiu zdawało się ją opuścić. Jej przyjaciele zniknęli, a chłopak oficjalnie został uznany za zaginionego. Nie miała już nikogo, z kim mogłaby dzielić czytelniczą pasję. Powoli wstała i zaczęła iść między regałami szukając kolejnej lektury. Nagle usłyszała zbliżające się od tyłu kroki. Już miała się odwrócić, ale zimna dłoń zacisnęła się jej na gardle. Wydała z siebie ostatni dźwięk i po krótkiej walce także ostatnie tchnienie. Nie mogła zobaczyć napastnika, napastnik zaś dołożył wszelkich starań żeby już nigdy nikt nie zobaczył jej ciała. Nie mógł przecież pozwolić, żeby kolejne potencjalne ofiary ze strachu przestały odwiedzać bibliotekę...

Siedziała w bibliotece sama. Zapach książek działał na nią kojąco, potrzebowała tego szczególnie teraz, gdy wszystko co kochała w życiu zdawało się ją opuścić. Jej przyjaciele zniknęli, a chłopak oficjalnie został uznany za zaginionego. Nie miała już nikogo, z kim mogłaby dzielić czytelniczą pasję. Powoli wstała i zaczęła iść między regałami szukając kolejnej lektury. Nagle...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej