Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

juka
Mystery
Horror_Book_Devourer

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

juka
Mystery
Horror_Book_Devourer

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

W pewnej chwili byłam pewna, że coś ze mną nie tak. To wtedy zaczęłam wszystko zapisywać. Na wewnętrznej stronie pudełka kremu. Wiedziałam, że tam nie zajrzy.

*
To zdarzało się ciągle. Wybuchłam płaczem, bo w szafce obok puszki z kawą stały czerwone kubki. Byłam pewna, że wczoraj w sklepie wybrałam żółte. Jeden miał nawet rysę pod uchem, ale i tak go wzięłam, bo żółty to mój ulubiony kolor.

Później znalazłam ręczniki obok telewizora. Przecież przed chwilą zaniosłam je do pralki!

I te telefony, gdy zajmowałam się dziećmi i nie mogłam podejść. Komórka była zawsze w innym pokoju, ale przecież rozpoznawałam swój dzwonek! A potem w rejestrze nie było śladu połączenia!

Trzy miesiące temu urodziłam bliźniaki. Głaskał mnie po głowie i powtarzał, że wszystko mi się pomieszało, że depresja po porodzie w końcu minie, że głowa płata mi figle. Jakby mimochodem mówił, bym z nikim nie rozmawiała, to szybciej dojdę do siebie. W końcu sama zaczęłam w to wierzyć. I tak nie miałam nikogo poza nim i dziećmi.

Któregoś dnia, gdy naszykowałam butelki i chciałam nakarmić chłopców, kazał mi się położyć. Nie rozumiałam dlaczego, ale się uparł. W końcu krzyknęłam, by powiedział, o co chodzi. Spojrzał na mnie, wyszedł i wrócił z butelkami.
- Zobacz.
Wzięłam od niego dziecięce butelki wypełnione zimną kawą i uciekłam do sypialni. Co ja zrobiłam?! Przecież mogłam skrzywdzić nasze dzieci!
To wtedy zaczęłam wszystko zapisywać. Na wewnętrznej stronie pudełka kremu.

*
Żółty. Ręczniki w szafie. Telefon. Nalałam mleko.

*
W tą sobotę ulewa wypłukała niemal całą ziemię spod róż w naszym ogrodzie. Patrzyłam przez okno, gdy dostrzegłam pod krzakiem… żółty kubek. Mój kubek z rysą pod uchem wystawał z ziemi! Odskoczyłam stamtąd, jak oparzona. On chciał, bym myślała, że wariuję i nie mógł zauważyć, że to wiem!

Godzinę później położyłam na telefonie okruch chleba i wyszłam kąpać dzieci. Zadzwonił znowu. Nie zdążyłam odebrać, a połączenia znikły.
Zniknął też okruch chleba, gdy mój mąż kasował je z telefonu.

W pewnej chwili byłam pewna, że coś ze mną nie tak. To wtedy zaczęłam wszystko zapisywać. Na wewnętrznej stronie pudełka kremu. Wiedziałam, że tam nie zajrzy.

*
To zdarzało się ciągle. Wybuchłam płaczem, bo w szafce obok puszki z kawą stały czerwone kubki. Byłam pewna, że wczoraj w sklepie wybrałam żółte. Jeden miał nawet rysę pod uchem, ale i tak go wzięłam, bo żółty to...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Idę po nierównym chodniku uważając, żeby sobie nogi nie połamać w tych obcasach. Zawsze jak jestem na drodze prowadzącej do grobu mojej najlepszej przyjaciółki czuję takie napięcie, że wszystko potrafi wyprowadzić mnie z równowagi. Mija piąty rok od jej śmierci, a ja nadal nie mogę z nikim o tym mówić. Rodzina nie naciska na zwierzenia, a policja po pierwszym przesłuchaniu dała mi spokój uznając, że był to zwykły wypadek samochodowy bez udziału osób trzecich. Ja wiem, że On tam był na miejscu pasażera, bo jak inaczej wytłumaczyć to, że Ilona wjechała w to cholerne drzewo na prostej drodze w dobrej pogodzie i doskonałej widoczności. Nikt się Nim nie zainteresował, bo oprócz mnie nikt też o nim nie wiedział. Tylko mi powiedziała, że go zna. Wiem, że musiał tam być i spowodować wypadek i uciec nie udzielając jej pomocy. Nawet nie chcę myśleć, ze mogła jeszcze żyć,a On nie udzielił jej pomocy. Widziałam go tylko raz, ale ten raz to i tak było za dużo. Coś w jego wzroku mnie przerażało, prosiłam Ilonę, żeby się z nim nie spotykała, nie chciała słuchać. Nie czuję się bezpiecznie od tych kilku lat, bo czuję, że On mnie obserwuje i wie, że ja wiem. Nie chcę skończyć tak jak Ilona, więc zawsze staram się być z wśród ludzi, a w mieszkaniu zamontowałam dodatkowe zamki. Tylko jeden raz w roku w rocznicę śmierci Ilony przychodzę tu sama, bo nie potrafię tu przyjść z kimś. Mam ogromne wyrzuty sumienia, że nic nie zrobiłam.
Stoję przed jej grobem i zapalam znicz w jej ulubionym zielonym kolorze. Oglądam się na boki czy nikt nie patrzy się w moją stronę. Jestem już wykończona psychicznie żyjąc od pięciu lat w tej paranoi. Muszę z tym skończyć i wreszcie komuś o tym opowiedzieć. Najwyższy czas, żeby wreszcie normalnie żyć. Uśmiechnęłam się do zdjęcia Ilony na którym jest tak szczęśliwie beztroska, wierząc, że teraz będzie lepiej. W tym samym momencie poczułam na ramieniu czyjaś dłoń, cała zamarłam i z walącym sercem odwróciłam się i ujrzałam Jego przerażające spojrzenie...

Idę po nierównym chodniku uważając, żeby sobie nogi nie połamać w tych obcasach. Zawsze jak jestem na drodze prowadzącej do grobu mojej najlepszej przyjaciółki czuję takie napięcie, że wszystko potrafi wyprowadzić mnie z równowagi. Mija piąty rok od jej śmierci, a ja nadal nie mogę z nikim o tym mówić. Rodzina nie naciska na zwierzenia, a policja po pierwszym przesłuchaniu...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Minęło już dziesięć lat, a ona idąc ulicą odwracała się za siebie. Odnosiła wrażenie, że za nią idzie. Terapie nie pomagały, nadal się bała, miała koszmary i czuła, że on jest blisko.
Na początku było tak pięknie. Wszystkie jej przyjaciółki były nim zauroczone. Jego słodkie oczy, uroczy, zatroskany głos. Jednak stopniowo zaczynała jej przeszkadzać jego potrzeba perfekcji w każdej dziedzinie życia. Od wyboru co będzie na obiad, do decyzji związanych z organizacją ślubu. I ta wszechobecna kontrola wszystkiego. Ograniczanie jej swobody, narzucanie swojej obecności. Nigdy nie była sama. Zawsze podlegała obserwacji i ocenie. Wiedziała, że ją śledzi. Próba porzucenia go na nic się nie zdała. On prosił: pozwól mi wrócić. Ona się zgadzała. Za każdym razem było jednak gorzej, żyła w coraz większym strachu, paranoi i na skraju załamania. Oprócz nękania i zastraszania psychicznego zaczął ją bić. Przepraszał i twierdził, że to jej wina. Nie wiedziała jak odejść. Bała się. Zawsze miała za nic kobiety, które nie odchodzą od swoich oprawców. Teraz widziała to inaczej. Była bezsilna. Próbowała szukać pomocy u przyjaciółek, ale one zostały sprytnie zmanipulowane przez niego. Wszyscy wierzyli jemu, przecież jest taki troskliwy i kochany. Ją mieli za wariatkę. Niewdzięczną wariatkę, która ma problemy psychiczne i powinna zacząć się leczyć. Za zamkniętymi drzwiami prawda wyglądała inaczej.
Krzyczała w myślach z bólu, przerażenia i rozpaczy. W końcu uciekła. Po tylu latach nadal się jednak bała.
I znowu czuła się jak w filmie „Gaslight”. Jeszcze przed jej ucieczką, on tak manipulował faktami, że już nie wiedziała co jest prawdą, a co nie. A teraz, gdy jego już przecież nie ma, dlaczego zasłony są odsłonięte? Jest pewna, że je zasuwała. Skąd produkty w lodówce, których nie kupowała? Przecież to niemożliwe, żeby tu był.
Było tylko jedno rozwiązanie. Banalnie proste i oczywiste. Już nie miała dylematu. Już wiedziała. Dotknęła noża. Tak, zabije go i uwolni się na zawsze.

Minęło już dziesięć lat, a ona idąc ulicą odwracała się za siebie. Odnosiła wrażenie, że za nią idzie. Terapie nie pomagały, nadal się bała, miała koszmary i czuła, że on jest blisko.
Na początku było tak pięknie. Wszystkie jej przyjaciółki były nim zauroczone. Jego słodkie oczy, uroczy, zatroskany głos. Jednak stopniowo zaczynała jej przeszkadzać jego potrzeba perfekcji w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Właśnie pieliłam kwiaty w ogrodzie, gdy brama wjazdowa zaczęła się otwierać. Na podjazd wjechał mój mąż i tajemnicze, czarne BMW. Wysiadł z niego mężczyzna, elegancko ubrany i z zadziornym wyrazem twarzy. Mnie jednak przeraziła mina Michała. Wciąż siedział w naszym, to znaczy, jego sportowym samochodzie i z całej siły zaciskał dłonie na kierownicy. Jego wzrok mnie przeszywał, świdrował i niszczył. Był wściekły, bo nie powinno mnie tu być, nie powinnam być brudna i nie mogę przynosić mu wstydu. Wysiadł z samochodu i z uśmiechem na ustach poprowadził gościa do frontowych drzwi. Zatrzymali się na mojej wysokości, a gdy wstawałam z ziemi i ściągałam rękawicę, Michał rzekł: Witaj Kamilo, widzę, że ciężko pracujesz, ale czy przypadkiem nie widziałaś mojej kochanej żony? Garaż jest otwarty, czy gdzieś pojechała? - Stałam i całkiem mnie zamurowało. Wiedziałam, że jest zły, ale żeby wyprzeć się własnej żony z powodu plewienia w kwiatkach? Nie wiedziałam co mogę zrobić. Nie chciałam znów być zamknięta, nie chciałam tego bólu. Światło jest takie piękne... - Niestety, Panie Michale, ale cały dzień nigdzie nie spotkałam Pańskiej małżonki. -rzekłam, skinęłam głową i zanurkowałam w rabatce, tłumiąc szloch i licząc, na to, iż dobrze odegrałam swoją rolę. Mamusiu, w co ja się wpakowałam. Po chwili drzwi z tyłu domu otworzyły się i wypadł z nich Michał. Biegł w moją stronę, szarpnął mnie z ziemi i pociągnął w stronę domu. -Uważaj co mówisz. A teraz won do kuchni i zrób nam kawę, ale najpierw pozbądź się tych łachmanów. Przecież nie jesteś już w chlewie. I pamiętaj! Obserwuję każdy twój ruch, ukochana. -rzekł i mocniej ścisnął moje ramię, prowadząc w kolejne cierpienia.

Właśnie pieliłam kwiaty w ogrodzie, gdy brama wjazdowa zaczęła się otwierać. Na podjazd wjechał mój mąż i tajemnicze, czarne BMW. Wysiadł z niego mężczyzna, elegancko ubrany i z zadziornym wyrazem twarzy. Mnie jednak przeraziła mina Michała. Wciąż siedział w naszym, to znaczy, jego sportowym samochodzie i z całej siły zaciskał dłonie na kierownicy. Jego wzrok mnie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mateusz podał mi herbatę i jajecznicę z tostami. Odkąd jesteśmy razem przygotowuje mi śniadania. Nasz związek wzbudził kontrowersje. Sama jestem zdziwiona, że jesteśmy razem. Jednak nigdy nie spotkałam mężczyzny, który byłby tak dopasowany do mnie. Mam wrażenie, że zakochiwanie się w nim było najprostszą rzeczą w życiu. Gdy tylko skończyłam myśl, zmroziło mnie uczucie niepokoju. Może dlatego, że zaledwie dwa lata temu to samo mówiła moja przyjaciółka Emilka. I mówiła to o tym samym mężczyźnie.

Z Emilką przyjaźniłam się od lat. Byłyśmy jak siostry z wyboru. Gdy poznała Mateusza widać było, że jest szczęśliwa. I nie przeszkadzało im to, że początkowo znajomość była na odległość, bo dzieliły ich setki kilometrów. Każde spotkanie upewniało ich, że są dla siebie stworzeni. W końcu przeprowadził się do Warszawy. Stolica dawała więcej możliwości. Ich związek był pełnią szczęścia. Czy zazdrościłam im? Nie. No może trochę. Choć czasami miałam wrażenie, że Emilkę coś dręczy. Ale oni nawet się nie kłócili, uznałam więc, że to to zmęczenie w pracy. Wszystko zmieniło się rok temu, gdy pojechali na wakacje. Paryż miasto miłości. Miał być piękny weekend. Ostatniego dnia Mateusz obudził się sam w hotelowym pokoju. Nie było ani Emilki, ani jej rzeczy. Uciekła. Nikt w to nie wierzył. Szukaliśmy się, ale jak kamień w wodę. Dalej nie wierzę, że uciekła. Mogłaby zostawić nas, ale nigdy nie opuściłaby rodziców.

Nie wiem jak to się stało, ale związałam się z Mateuszem. Poszukiwania nas zbliżyły. Był idealny. Aż za idealny. Za zamkniętymi drzwiami naszego mieszkania szukałam w nim wad. Ale nie było. Jednak odczuwałam niepokój. Postanowiłam skontaktować się z jego wcześniejszą dziewczyną, tą przed Emilką. Wiem, że pochodziła z Rosji. Przyjechała tu na wymianę studencką. Jak ona się nazywała?

Długo szukałam jakiejś pamiątki po niej i znalazłam zdjęcie. Śliczna blondynka. Anastazja Wołońskowa. Wpisałam w google. I znalazłam artykuł: "Zaginięcie w górach". Sprzed trzech lat, czyli wtedy kiedy się rozstali.

Mateusz kim jesteś?

Mateusz podał mi herbatę i jajecznicę z tostami. Odkąd jesteśmy razem przygotowuje mi śniadania. Nasz związek wzbudził kontrowersje. Sama jestem zdziwiona, że jesteśmy razem. Jednak nigdy nie spotkałam mężczyzny, który byłby tak dopasowany do mnie. Mam wrażenie, że zakochiwanie się w nim było najprostszą rzeczą w życiu. Gdy tylko skończyłam myśl, zmroziło mnie uczucie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Przejeżdzając obok leśnej drogi, zdawało mi się, że widziałam samochód Jacka – mojego Męża.
Może to tylko złudzenie, w końcu nie jedna osoba jeździ takim Nissanem jak nasz.
Brama, była zamknięta, co było dziwne, bo przecież Jack powinien być już w domu.
Przekręciłam klucz, wydawało mi się, że słyszę jakieś szepty ale w kuchni nikogo nie było.
Ten projekt mnie wykończy, skoro już słyszę głosy, a to dopiero pierwszy tydzień pracy przy nim.
Dopiero teraz zauważyłam kartkę na stole. Jack wyszedł na piwo z kolegami. Nie wie o której wróci.
Wzięłam kąpiel i stwierdziłam, że skoro jest piątek to poczytam w sypialni przy lampce wina.
Wieczór był gorący, otworzyłam okno w sypialni, a moim oczom ukazały się... kraty.
Co to jest do jasnej cholery? - powiedziałam na głos.
Telefon zaczął dzwonić jak szalony. Że też musiałam go zostawić na dole. Zeszłam po schodach, odebrałam
Wiem, co zrobiłaś – powiedział niezidentyfikowany głos. Milcz, albo pójdę z tym na policję.
Wiem, że zakrwawiony nóż schowałaś do pokoju dla dziecka, nic przede mną nie ukryjesz.
Jaki nóż, o czym Ty mówisz, kim Ty w ogóle jesteś? - szeptała do słuchawki przerażona kobieta
Jestem Twoim koszmarem z przeszłości – i sygnał się urwał.
Clare była w szoku, skąd ktoś wiedział o pokoju dla dziecka. Przecież nikomu jeszcze o tym nie mówili. Co prawda starania na razie nic nie dają, ale przecież na to potrzeba czasu. Nie może się załamać, nie w takim momencie.
Dalej zastanawiała się nad kratami, ale najpierw poszła sprawdzić pokój dziecka. Wyglądał jak zawsze. Bylo w nim cicho i spokojnie. Oglądała zabawki, przeszukała łóżeczko, pootwierała szafki – nie znalazła nic. O czym mówił więc ten facet.
To pewnie głupie zagrywki dzieciaków – pomyślała.
Wróciła do sypialni. Wtedy go zobaczyła. Na białej pościeli ostrze błyskało w świetle lampy, a ciemne plamy, które zobaczyła podchodząc bliżej były...
- O Boże, nie! - krzyknęła.
- Ciii – jestem Skarbie, chyba coś Ci się śniło - powiedział Jacke...

Przejeżdzając obok leśnej drogi, zdawało mi się, że widziałam samochód Jacka – mojego Męża.
Może to tylko złudzenie, w końcu nie jedna osoba jeździ takim Nissanem jak nasz.
Brama, była zamknięta, co było dziwne, bo przecież Jack powinien być już w domu.
Przekręciłam klucz, wydawało mi się, że słyszę jakieś szepty ale w kuchni nikogo nie było.
Ten projekt mnie wykończy,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Violet czuła, że jest na skraju załamania. Chłopak, który przez ostatnie cztery lata był całym jej światem, nagle stał się kimś całkowicie obcym. Planowała go poślubić, spędzić z nim najlepsze lata swojej młodości i urodzić mu dziecko. Nawet w najgorszych koszmarach nie przypuszczała, że wcześniejszy powrót do domu może mieć tak wielkie konsekwencję. Chciała jedynie zorganizować jego przyjęcie urodzinowe, a zamiast tego przyłapała go na niedelikatnym znoszeniu ciała ich sąsiadki do piwnicy. Mieszkali w pilnie strzeżonej dzielnicy, której mieszkańcy byli wręcz zbyt idealni, ale za zamkniętymi drzwiami każdego z lokatorów kryły się sekrety, które powinny tam pozostać. Violet wiedziała, że stanęła pomiędzy dylematem, którego następstwa mogą zniszczyć więcej niż jedno życie. Rozsądna strona jej podświadomości sugerowała, że powinna to zgłosić, kierować się sumieniem i liczyć, że może był to nieszczęśliwy wypadek albo obrona konieczna, ale ta mniej rozsądna, zakochana i obawiająca się przyszłości mówiła, by pomóc Nathanielowi. Podświadomie czuła, że nie jest lepsza od kłamliwych sąsiadów z którymi spędziła ostatnie kilka miesięcy w zżytej społeczności.
– Pozwól mi wejść, Violet – odezwał się zamknięty po drugiej stronie drzwi Nathaniel, który tak jak i ona, siedział teraz na podłodze, plecami opierając się o zamknięte przejście. Patrzył na swoje zakrwawione dłonie, zastanawiając się, jak wyjaśni sytuację i czuł lekką obawę, że jego ukochana mogła zablokować drzwi, ponieważ czeka na przyjazd policji. Słysząc charakterystyczny szczęk zamka, zerwał się na równe nogi, otwierając drzwi w których stała już dziewczyna.
– Posprzątajmy to, Nate – wyszeptała, wycierając mokre od łez policzki.
– Dobrze – uśmiechnął się i pogłaskał ją po włosach, zostawiając na nich krwawą smugę.

Violet czuła, że jest na skraju załamania. Chłopak, który przez ostatnie cztery lata był całym jej światem, nagle stał się kimś całkowicie obcym. Planowała go poślubić, spędzić z nim najlepsze lata swojej młodości i urodzić mu dziecko. Nawet w najgorszych koszmarach nie przypuszczała, że wcześniejszy powrót do domu może mieć tak wielkie konsekwencję. Chciała jedynie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Megan odzyskała przytomność dopiero gdy szczur po raz kolejny ugryzł ją w odkrytą kostkę u nogi. Czuła ostry ból głowy spowodowany zrzuceniem jej ze schodów do piwnicy przez jej męża. Czuła narastający strach gdy zaczęło do niej docierać jak znalazła się w tym miejscu.

Tej nocy już nie mogła znieść upokorzenia i drwin, które dostarczył jej Zack podczas przyjęcia u jego znajomych. Postanowiła uciec z domu gdy Zack będzie smacznie spał. Miała plan. Może nieszczególnie doprecyzowany, ale wykonywała go już w głowie kilkanaście razy. Potrzebowała tylko odwagi aby plan wszedł w życie. Miała przed oczami wolność i życie bez wstydu i strachu. Nie mogła już dłużej czekać.

Wszystko szło sprawnie. Znalazła klucze od drzwi, wyłączyła alarm. Zostało tylko sfotografować to co znajdowało się w piwnicy. Inaczej policja nigdy jej nie uwierzy. Przecież Zack to przykład idealnego, troskliwego mężczyzny . Niestety nie dla niej i nie dla tych kobiet których ciała leżą poćwiartowane w walizkach w piwnicy. O tym sekrecie dowiedziała się zaraz po ślubie. Zack chciał jej pokazać do czego jest zdolny. Zagroził jej, że jeżeli nie będzie go słuchała i spróbuję mu się przeciwstawić jej rodzina skończy w taki sam sposób co spotkało te kobiety.

Ostrożnie otworzyła drzwi do piwnicy by nie obudzić męża. Gdy wychyliła się aby zapalić światło przy schodach, Zack stał za nią. Popchnął ją z całej siły, tak że Megan spadła z impetem ze schodów w sam środek piwnicy, tracąc przytomność.

-Ty szmato! Przywitaj się z koleżankami. Będziesz następna do kolekcji. – Zack zamknął drzwi do piwnicy. Musiał odpocząć, ponieważ szykował się pracowity poranek.

Megan odzyskała przytomność dopiero gdy szczur po raz kolejny ugryzł ją w odkrytą kostkę u nogi. Czuła ostry ból głowy spowodowany zrzuceniem jej ze schodów do piwnicy przez jej męża. Czuła narastający strach gdy zaczęło do niej docierać jak znalazła się w tym miejscu.

Tej nocy już nie mogła znieść upokorzenia i drwin, które dostarczył jej Zack podczas przyjęcia u jego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post