"Fatalne zauroczenie"
Chyba każdy z Was zna te opowieści o uczuciu, które spada na człowieka jak grom z jasnego nieba. Właśnie tak się wtedy poczułam, gdy spotkałam go na ulicy w ten piękny, lipcowy dzień, jak rażona piorunem. Uśmiechnął się, a ja straciłam zmysły. Gdybym wtedy wiedziała, że ten uśmiech doprowadzi mnie na skraj załamania...
Na początku był ideałem mężczyzny, przystojny, mądry, oczytany. Zakochałam się w nim i oddałam mu serce bez żadnego dylematu. Niestety po pół roku zaczął odkrywać powoli swoje drugie, mroczne oblicze. Sąsiadów nie interesowało co działo się za zamkniętymi drzwiami, ale ja po tym gdy po raz pierwszy podniósł na mnie rękę, uciekłam. Wyprowadziłam się i zerwałam z nim wszelkie kontakty. Byłam na siebie taka zła, że miłość tak mnie ogłupiła. I choć Idealny próbował mnie przeprosić, pisał w smsach:" Pozwól mi wrócić", ja byłam głucha na jego prośby i nieugięta. Aż pewnego wieczoru, wracając z pracy, poczułam uderzenie w głowę i nim zemdlałam, do moich uszu dotarł jego drwiący szept: " Jeśli nie będziesz moja, nie będziesz należała do nikogo. " potem zapadła ciemność.

"Fatalne zauroczenie"
Chyba każdy z Was zna te opowieści o uczuciu, które spada na człowieka jak grom z jasnego nieba. Właśnie tak się wtedy poczułam, gdy spotkałam go na ulicy w ten piękny, lipcowy dzień, jak rażona piorunem. Uśmiechnął się, a ja straciłam zmysły. Gdybym wtedy wiedziała, że ten uśmiech doprowadzi mnie na skraj załamania...
Na początku był ideałem...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Za strojenie sobie żartów z policji dostanie pani mandat w wysokości 500 zł!
- Ale ja nie…
- Zgłasza pani kradzież samochodu, a on sobie stoi w pani garażu. Jak inaczej by to pani nazwała? Proszę – powiedział policjant, wręczając Izie świstek papieru. – Ma pani 30 dni na opłacenie mandatu. Do widzenia.
Iza stała na podjeździe, patrzyła na plecy oddalającego się mundurowego i niczego nie rozumiała. Przecież samochodu nie było w garażu. Zadzwoniła do męża Arka, który powiedział, że nie ruszał auta. I nagle pojazd znowu się pojawił.
Wtedy Iza zobaczyła biegnącą w jej kierunku brunetkę. Wyszła jej naprzeciwko i zapłakana wpadła w jej ramiona.
- Mój Boże, Ola. Jak dobrze, że już jesteś.
- Oczywiście. Muszę dbać o moją małą siostrzyczkę – odparła brunetka.
- Ja chyba tracę zmysły. Tego auta naprawdę tu nie było.
- Tak, tak. Może wejdziemy do środka, napijemy się herbaty i wszystko mi opowiesz?
Zapłakana Iza pokiwała głową i razem z siostrą weszła do domu. Po chwili obie kobiety siedziały w salonie z kubkami w dłoniach.
- A pamiętasz, jak w zeszłym tygodniu przyszła paczka z butami, których nie zamawiałam? Albo jak Karol z Alą pojawili się w sobotę na kolację, na którą ich zaprosiłam, o czym zupełnie nie pamiętałam? A przecież miałam w telefonie SMSy od Ali – wyrzucała z siebie załamana Iza.
- Ostatnio masz dużo powodów do stresu. W pracy…
- No właśnie! – przerwała Oli Iza. – W pracy ostatnio podczas spotkania z klientem włączyłam prezentację, żeby przedstawić mu ofertę. I okazało, że to była prezentacja dla zupełnie innego klienta. A przecież pamiętam, że szykowałam wieczorem slajdy.
- Potrzebujesz odpoczynku. Zdrzemnij się i nabierz sił.
Ola zostawiła Izę i skierowała się do wyjścia. W przedpokoju wpadła na Arka.
- Jak ona się czuje? – spytał mężczyzna.
- Kiepsko. Czyli wszystko zgodnie z planem – powiedziała Ola z zalotnym uśmiechem na twarzy. – Jeszcze chwila i wyląduje w wariatkowie. A wtedy zostaniemy tylko ty i ja.
Arek złapał Olę w talii i odwzajemniając uśmiech, pocałował ją.

- Za strojenie sobie żartów z policji dostanie pani mandat w wysokości 500 zł!
- Ale ja nie…
- Zgłasza pani kradzież samochodu, a on sobie stoi w pani garażu. Jak inaczej by to pani nazwała? Proszę – powiedział policjant, wręczając Izie świstek papieru. – Ma pani 30 dni na opłacenie mandatu. Do widzenia.
Iza stała na podjeździe, patrzyła na plecy oddalającego się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kilka tabletek na uspokojenie powinno zrobić swoje.Dawka co prawda mogłaby zwalić konia z nóg,ale najwyraźniej po ostatnich pijackich szarżach Piotra i uzurpowaniu sobie prawa do bycia tyranem domowego ogniska,Joanna potrzebowała więcej.Technika wyparcia nie zdawała egzaminu kiedy On przekraczał próg domu.Dobrze wiedziała co ją czeka.W zależności od nastroju dobór repertuaru mógł ulec zmianie.Pogrążona w swoich myślach bezwiednie przekręcała kotleta na patelni.
-Chyba już ustalaliśmy,że jak wracam to obiad ma być na stole-popatrzyła na Joannę wymownie-Długo będę czekał?
-Już kończę.Jesteś dziś wcześniej.Jak w pracy?
-Nie chcę o tym rozmawiać-zagrzmiał-Przebieraj się.Chyba jeszcze w jakimś celu Cię utrzymuję.
Przeszła do sypialni,spuszczając wzrok.Nie mogła na siebie patrzeć w lustrze.Kim była?Zwykłą dziwką,czy posłuszną żoną?Musiała wykonać zadanie,które jej nie ominie.Chwilę później stała okrakiem,oparta łokciami o stół kuchenny,na którym przed chwilą stał obiad.Przyjmowała bezkrytycznie rytmiczne,brutalne pchnięcia wpatrując się w świeżo naostrzony nóż na wyciągnięcie ręki.
"Czy dziś go zabiję,czy jeszcze wytrzymam. Ile za to dostanę?Czy podciągnął to pod gwałt,a zbrodnię pod obronę konieczną?"Pod wpływem impulsu podjęła decyzję.
-Pomocy, ratunkuuuuuu-krzyczała ile miała tylko sił, tak żeby któryś z sąsiadów usłyszał-Zostaw mnie, nie chce!
-Co Ty odwalasz-ryknął Piotr-Pojebało Cię głupia pindo?!
Wyszedł z niej i rzucił nią o podłogę.Był zdezorientowany,a w jego oczach szalała wściekłość. -Zaraz Cię dojadę.
W momencie, w którym wypowiadał te słowa, ona poderwała się i łapiąc za rękojeść noża ugodziła go prosto w brzuch.Słowa zamarły mu na ustach,a krew pokryła śnieżnobiałe płytki.Osunął się na ziemię, charcząc pomocy.Odczekała jeszcze chwilę i wezwała policję i karetkę.Było jej obojętne co ją teraz czeka.Wszystko było lepsze od scenariusza poprzedniego życia.Patrzyła mu w oczy,które pokrywały się mgłą i czuła satysfakcję,która ją paraliżowała do szpiku kości.

Kilka tabletek na uspokojenie powinno zrobić swoje.Dawka co prawda mogłaby zwalić konia z nóg,ale najwyraźniej po ostatnich pijackich szarżach Piotra i uzurpowaniu sobie prawa do bycia tyranem domowego ogniska,Joanna potrzebowała więcej.Technika wyparcia nie zdawała egzaminu kiedy On przekraczał próg domu.Dobrze wiedziała co ją czeka.W zależności od nastroju dobór...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dzisiaj Ania zaproponowała, że musimy gdzieś wyjść klasowo. Na pizzę, na godzinkę, dwie, po lekcjach, poznać się trochę. W końcu spędzimy 4 lata w jednej klasie, a może i później na studiach. Prawie wszyscy się zgodzili. Ja wymknęłam się z klasy zaraz po dzwonku. Dojść do szatni, zmiana butów i wyjście ze szkoły to 2 minuty i 45 sekund. Potem droga do domu. Stawiając krok na sekundę byłam na swoim osiedlu po 7 minutach i 35 sekundach. Będąc 30 metrów od klatki wyciągałam klucz do drzwi i podchodząc z wyciągniętą ręką płynnie wkładałam go do zamka, przekręcałam i byłam w środku. Na windę nie mogłam liczyć, była zbyt nieprzewidywalna. Na 6, ostatnie piętro prowadziło 144 schody. Spokojnym tempem można było wejść w 150 sekund. Niestety dzisiaj sąsiad z drabiną szedł przede mną. Czułam, że jestem blada jak ściana, gdy błagałam go żeby mnie przepuścił. Chyba się przestraszył, że jestem jakaś chora bo nawet się nie odezwał tylko na półpiętrze przywarł do ściany robiąc mi miejsce. Wreszcie wcisnęłam dzwonek. Matka otworzyła natychmiast z kamienną twarzą. - Gdzie byłaś? - Mamo, to tylko 10 sekund - siliłam się na lekki ton - Pan Józek niósł jakąś drabinę i nie mogłam przejść. Zmierzyła mnie od stóp do głów jakbym przez te 10 sekund miała zrobić sobie tatuaż, czy spotkać się z kimś bez jej wiedzy. - Do pokoju - powiedziała z napięciem, który tak dobrze znałam. Weszłam do siebie i od razu zaczęłam robić zadanie domowe. To, że nie dostanę dziś obiadu było dla mnie oczywiste. Wreszcie po nieznośnych 2 godzinach usłyszałam ciche wołanie, jakby chciała, żebym nie usłyszała, żeby wytknąć mi znowu, że jestem nieposłuszna, krnąbrna, niewychowana. Ja jednak wiedziałam co robić. Na pierwsze ciche: "Marto", natychmiast wyszłam z pokoju i weszłam do salonu. Dojrzałam błysk satysfakcji w jej oczach. - Usiądź, musimy porozmawiać. A więc dzisiaj rozmowa. Jakieś 4 godziny monologu matki na temat wychowania i odpowiedzialności. Ostatni raz. Jutro już będę daleko stąd.

Dzisiaj Ania zaproponowała, że musimy gdzieś wyjść klasowo. Na pizzę, na godzinkę, dwie, po lekcjach, poznać się trochę. W końcu spędzimy 4 lata w jednej klasie, a może i później na studiach. Prawie wszyscy się zgodzili. Ja wymknęłam się z klasy zaraz po dzwonku. Dojść do szatni, zmiana butów i wyjście ze szkoły to 2 minuty i 45 sekund. Potem droga do domu. Stawiając krok...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Był piękny, słoneczny majowy poranek, beztrosko piłam kawę w kuchni. Usłyszałam szelest, pod drzwiami leżała biała kartka i wszystko zaczęło się sypać a moje życie zamieniło się w koszmar. Na kartce było tylko jedno słowo "pomocy", zaczęłam się baczniej przyglądać sąsiadom, zerkać ukradkiem w ich okna i sprawdzać co mają w koszu na zakupy. Pierwszy głuchy telefon nie zwrócił mojej uwagi, kolejne trochę mnie zaniepokoiły. Teraz podskakuję nerwowo na każdy dźwięk dzwonka. Kartki w kalendarzu nie zgadzają się , a moje kluczyki do samochodu przestały pasować do czerwonej skody, ale otwierają zielonego citroena. Zupełnie nie rozumiem co się dzieje, przecież ktoś poprosił mnie o pomoc, a sama czuję się obca we własnym życiu. Może zaczęłam zadawać niewygodne pytania? Byłam zbyt mało dyskretna próbując dowiedzieć się kto z mojej ulicy potrzebuje pomocy ale nie prosi o nią wprost. Omal nie dostałam zawału kiedy rano coś włochatego otarło się o moje stopy. Kot który najwyraźniej uważa mnie za właścicielkę. Jak to możliwe skoro ja nie lubię kotów. To jakiś absurd, zły sen, paradoks. Te dziwne spojrzenia ludzi, szepty za moimi plecami. Dziś pojechałam do pracy w zielonym płaszczu którego nigdy nie kupiłam ale wisiał w mojej szafie, nie swoim samochodem, ale przecież miałam do niego kluczyki. Tam gdzie zawsze było moje biuro jest teraz kwiaciarnia! Nie było mnie w pracy przez tydzień ale kobieta twierdzi że kwiaciarnia była tu od zawsze. Tracę zmysły, ale nie mogę wpadać w panikę, chcę odzyskać swoje życie i spokój. Co się tu do cholery wyprawia!?

Był piękny, słoneczny majowy poranek, beztrosko piłam kawę w kuchni. Usłyszałam szelest, pod drzwiami leżała biała kartka i wszystko zaczęło się sypać a moje życie zamieniło się w koszmar. Na kartce było tylko jedno słowo "pomocy", zaczęłam się baczniej przyglądać sąsiadom, zerkać ukradkiem w ich okna i sprawdzać co mają w koszu na zakupy. Pierwszy głuchy telefon nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zostało jej dosłownie parę godzin. Autorka książek, o której sporo słyszała, ale nigdy nie sięgnęła po żadną z jej pozycji. I jak tu oddać klimat jej powieści. To nie mogło być aż tak trudne. Założyła słuchawki i wsłuchała się w dobry trip-hop. Zaczęła główkować...Historie małżeńskie -co drugi thriller na jej półce, zaginiona dziewczyna - nie sposób zliczyć książek z dziewczyną w tytule. To musi być coś mocnego,niepowtarzalnego. Zawsze ma mnóstwo pomysłów i słomiany zapał. Czuje jednak, że to jest ta chwila, zawzięcie stuka w klawisze. I wtedy nagle gaśnie światło. Na szczęście ma naładowanego laptopa, więc spokojnie pisze dalej. Nic nie powstrzyma jej przed zwycięstwem. Zawsze uwielbiała słuchać muzyki w ciemności. Ciemność tak fantastycznie potęguje pozostałe zmysły, a ona ma skłonność do odczuwania wszystkiego całym swoim jestestwem. Na szyi czuje oddech przesiąknięty zapachem żywicy i lasu. Zimna dłoń ściąga jej ukochane słuchawki. Teraz naprawdę zapada mrok. Nie wie ile godzin minęło, w sumie to nic nie wie. Pod skórą czuje ziarenka piasku, a nozdrza drażni zapach morza.

Zostało jej dosłownie parę godzin. Autorka książek, o której sporo słyszała, ale nigdy nie sięgnęła po żadną z jej pozycji. I jak tu oddać klimat jej powieści. To nie mogło być aż tak trudne. Założyła słuchawki i wsłuchała się w dobry trip-hop. Zaczęła główkować...Historie małżeńskie -co drugi thriller na jej półce, zaginiona dziewczyna - nie sposób zliczyć książek z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

ADAM

Ewa piękna, zadbana i zasze uśmiechnięta, taki mam obraz przed oczami. Nie mogę się doczekać naszego spotkania. Od jej ślubu minęło już prawie dwa lata i nie znalazła nawet chwili, żeby się ze mną spotkać. Pewnie jest zajęta swoim idealnym życiem, ale mogłaby znaleźć chociaż kilka dni na spotkanie z przyjęciem. Kiedyś nie rozłączni teraz ograniczamy się do kilku e-maili w ciągu roku. Jest. Na pierwszy rzut oka była jak zawsze piękna, ale nieco wychudzona. Po chwili uścisków usiedliśmy w niewielkiej kawiarni i to co usłyszałem zmieniło wszystko.
EWA
Wysiadając z taksówki miałam już wszytko zaplanowane. Adam jest jedyną osobą na świecie, której mogę zaufać. Teraz już nie ma odwrotu. Muszę wszystko opowiedzieć i zakończyć to raz na zawsze. Zaczęliśmy od standardowej rozmowy, ściągnąłem okulary i już wiedział co się dzieje. Moje idealne życie skończyło sie z dniem naszego ślubu. Po powrocie z wesela zostałam zamknięta w pokoju i pozbawiona kontaktu ze światem. Od czasu do czasu mogłam napisać emaila lub sms. Telefon raz w tygodniu do rodziców. Gwałcił mnie i bił przez prawie dwa lata, A krzyk sprawiał mu jeszcze większą satysfakcję. Musiałam to skończyć. Sąsiadka wyczuła co się dzieje i pomogła mi zdobyć leki które miały zabójcze działanie połączone z alkoholem. Jestem pewna, że po powrocie z pracy zjadł obiad i popił whisky, A dopiero później zauważył, że mnie nie ma. Ale ja już byłam bezpieczna w samolocie z alibi. Leki są podobno nie do wykrycia po 24 godzinach. A ja się nagram na sekretarkę jak kochająca żona.
ADAM
Nie wierzę, że przez tyle czasu nikt tego nie zauważył, że ja nic nie widziałem. Moja pełna życia przyjaciółka zmieniła się nie do poznania, ale teraz pomogę jej wrócić do dawnego życia. Już nigdy jej nie zostawię. Już wiem co się działo za zamkniętymi drzwiami.

ADAM

Ewa piękna, zadbana i zasze uśmiechnięta, taki mam obraz przed oczami. Nie mogę się doczekać naszego spotkania. Od jej ślubu minęło już prawie dwa lata i nie znalazła nawet chwili, żeby się ze mną spotkać. Pewnie jest zajęta swoim idealnym życiem, ale mogłaby znaleźć chociaż kilka dni na spotkanie z przyjęciem. Kiedyś nie rozłączni teraz ograniczamy się do kilku...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Do sali muzealnej wszedł mały chłopiec z rodzicami. Wszyscy eleganccy, wyglądali jak z żurnala- idealne, nieskazitelne twarze, drogie ubrania. Dziecko (może 6-letnie) ubrane w spodnie garniturowe, długi płaszcz oraz męski szalik pod szyją. Sprawiało wrażenie poważnego i dobrze wychowanego.
W sali znajdowały się zabytkowe przedmioty, które już dawno wyszły z użytku. Pod każdym znajdowała się tabliczka informacyjna.
Chłopiec widząc wiele ciekawych rzeczy, zaczął z entuzjazmem ciągnąć ojca za rękaw płaszcza. Chciał tak jak inne dzieci pobiec do sali obok, zobaczyć jakie skarby się tam kryją. Jednak wystarczył wzrok ojca, aby chłopiec stanął przy nim spokojnie.
Po kilkunastu minutach mały elegant zaczął się nudzić, zapytał ojca co jest napisane na jednej z tabliczek. Mężczyzna spojrzał na niego chłodno i powiedział:"czytaj, przyjechałeś tu żeby się czegoś nauczyć". Matka stała obok, cały czas nieobecna. Chłopiec spięty do granic możliwości zaczął czytać:"dyscyplina - rózga z kilkoma pasami rzemiennymi służąca do wymierzania kar cielesnych(...)".
Wszystkiemu przyglądał się opiekun ekspozycji, zdziwiony zachowaniem rodziny. Przybywało tu dużo różnych ludzi, ale ci od razu wydali mu się podejrzani. Kobieta, której nie było, dziecko strofowane przez rodzica i apodyktyczny mężczyzna o lodowatym spojrzeniu. Żadne z nich się nie uśmiechało. Przypominali figury woskowe.
Po dwóch godzinach rodzina opuściła muzeum, a tuż za nimi wyszedł Rafał (pracownik muzeum), który skończył właśnie pracę. Obserwował ich do samego końca. To, co zobaczył po wejściu do samochodu, odebrało mu mowę. Na końcu parkingu, za samochodem terenowym przebierali się obserwowani turyści. Chociaż 'przebierali się' to za mało powiedziane. Oni ściągali z siebie gumowe maski. Ich twarze nie były więc prawdziwe. Obserwowani wsiedli do auta z przyciemnianymi szybami. Rafał rozpoznał w kobiecie i dziecku zaginionych przed laty, o których trąbiono bez przerwy w mediach. Pojechał za nimi, wybierając numer 997.

Do sali muzealnej wszedł mały chłopiec z rodzicami. Wszyscy eleganccy, wyglądali jak z żurnala- idealne, nieskazitelne twarze, drogie ubrania. Dziecko (może 6-letnie) ubrane w spodnie garniturowe, długi płaszcz oraz męski szalik pod szyją. Sprawiało wrażenie poważnego i dobrze wychowanego.
W sali znajdowały się zabytkowe przedmioty, które już dawno wyszły z użytku. Pod...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Coś panu przeczytam: "Wiem, że powinnam od niego odejść dla własnego dobra, ale co jeśli on ma rację?
Nie pamiętam, czy to faktycznie ja powiedziałam: "Chodźmy stąd. Będziemy się martwić jeśli dalej będzie ich słychać jak wrócimy". Poza tym nie mogliśmy przewidzieć, że po naszym powrocie on będzie martwy. Widzieliśmy jak się kłócą w tym lesie tuż przy parkingu, jednak ona go tylko spoliczkowała dwa razy. Wyglądało na to, że odchodziła, a nie jakby zamierzała go wykończyć. Ja nie należę do osób wtrącających się w cudze sprawy, a mój narzeczony też zawsze tego unikał. Czy pamięć mnie zawodzi, a on naprawdę chciał zainterweniować i nie zrobił tego tylko przez mnie? Złożyliśmy zeznania na policji, więc ta sprawa powinna być zamknięta, lecz on co wieczór do tego wraca. Znosiłabym krzyki i kłótnie, jednak siniaki nie tak łatwo... zaakceptować. Chciałam ratować nasz związek, jednak zaczynam dostrzegać, że już na to za późno. Do tego te breloczki. Wszystkie wyglądają jak te od kluczyków zabitego. Nie kupujemy ich, wciąż wyrzucamy, zawsze przed wyjściem sprawdzamy czy wszystko pozamykaliśmy, a mimo to ktoś nam je podrzuca. Komuś zależy by doprowadzić nas do obłędu lub chodzi o to, byśmy się rozstali?
Skąd mamy wiedzieć co zrobić, by w końcu dano nam zapomnieć. Dla mnie to ostatnia chwila na pożegnanie z domem inaczej stchórzę, on wróci i tym razem nie przestanie, aż mnie nie wykończy.
Spoglądając po raz ostatni na piękne, ozdobne kraty w oknach dostrzegłam kolejne breloczki tuż za zamkniętymi drzwiami" - Jak pan to skomentuje?
- Twierdziliście, że schwytaliście sprawce, który zabił naszego sąsiada tuż po jego kłótni z żoną. Rzekomo przyznał się do podrzucania breloczków, dlatego zostawiłem narzeczoną samą w domu. Teraz zastałem drzwi umazane jej krwią i kolejne stosy breloczków w zamkniętym domu, a wy nic z tym nie robicie! Gdzie jest moja narzeczona?
- Mamy dylemat, bo sam pan twierdził, że zawsze zostawiacie pozamykany dom, a mimo braku śladu włamania znajdujecie breloczki. Jest pan pewien, że to nie narzeczona zostawiała te wszystkie breloczki? Skąd pewność, że mają związek z morderstwem sąsiada?
- Moja narzeczona nie znosiła breloczków, twierdziła, że tylko idioci tracą pieniądze na takie bezwartościowe duperele. To sąsiad je kolekcjonował. Miał pokaźną kolekcję dzięki której zdobył jakąś tam nagrodę. Rozwiązałem wasz dylemat. To prawdziwy morderca sąsiada za tym stoi i teraz ma moją narzeczoną. Znajdźcie go nim będzie za późno. Pojechałem tylko do kościoła załatwić formalności związane ze ślubem.
- Z pamiętnika pana narzeczonej wynika, że zamierzała od pana odejść.
- Ja o tym nie wiedziałem. Gdybym wiedział to odwołałbym zaplanowany ślub, a nie jechał zawieźć ozdoby i zapłacić za zbliżającą się ceremonię.

- Coś panu przeczytam: "Wiem, że powinnam od niego odejść dla własnego dobra, ale co jeśli on ma rację?
Nie pamiętam, czy to faktycznie ja powiedziałam: "Chodźmy stąd. Będziemy się martwić jeśli dalej będzie ich słychać jak wrócimy". Poza tym nie mogliśmy przewidzieć, że po naszym powrocie on będzie martwy. Widzieliśmy jak się kłócą w tym lesie tuż przy parkingu, jednak ona...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej