Kiedy dwadzieścia pięć lat temu rozpocząłem pracę w nazwijmy to „Urzędzie” i przyszedłem tam pierwszy raz, to pamiętam, że bałem się powietrza. Nowe otoczenie, nowi ludzie, stres i obawa żeby niczego nie schrzanić. Moim pierwszym zadaniem było zapoznanie się z aktualnymi przepisami na podstawie których działał Wydział do którego trafiłem. Było tego sporo i czytać trzeba było ze zrozumieniem więc trwało to dość długo i mocno mnie pochłaniało. Poczułem się trochę pewniej i straciłem czujność z jaką do „Urzędu” przyszedłem. I nagle, któregoś dnia mój pryncypał mówi „Przygotuj pismo do Pana Iksińskiego”. Struchlałem. Ja pismo, przygotować, do człowieka. Pot pojawił mi się na skroniach i zacząłem pisać. To miała być krótka informacyjna formułka dwa trzy zdania. Ale mozoliłem się z tym strasznie bo czułem na sobie ogromną odpowiedzialność za owego Iksińskiego. Kiedy skończyłem zaniosłem dzieło do podpisu. Nie powiem żebym był dumny, ale zadowolony byłem. Kierownik wziął je do ręki, rzucił okiem i mrucząc pod nosem z uznaniem „ no, to jest bardzo dobre pismo” zaczął je kreślić i odręcznie pisać nową treść.
Z mojego pisma zostały tylko kropki i nie wszystkie przecinki …. a no i data została. Od tamtej pory na każdy dokument, który nadawał się tylko do kosza mówiliśmy „no, to jest bardzo dobre pismo „. Fajne to były czasy.

Kiedy dwadzieścia pięć lat temu rozpocząłem pracę w nazwijmy to „Urzędzie” i przyszedłem tam pierwszy raz, to pamiętam, że bałem się powietrza. Nowe otoczenie, nowi ludzie, stres i obawa żeby niczego nie schrzanić. Moim pierwszym zadaniem było zapoznanie się z aktualnymi przepisami na podstawie których działał Wydział do którego trafiłem. Było tego sporo i czytać trzeba...

Początki są zwykle trudne, chyba każdy się z tym zgodzi i zna z własnego doświadczenia - jeśli nie, to bardzo zazdroszczę. Mieszkam w małej mieścinie, pierwszą moją pracą, a tak naprawdę stażem była pomoc znajomej mojej mamy w kiosku. Osiem godzin wśród pięknego zapachu prasy był dla mnie czasem ukojenia zmysłów, eliminacją nerwów. Lubiłam tę pracę z całego serca, mimo, że nie było to przecieć spełnienie moich marzeń. Tak jak już wspomniałam, początki są trudne, ale tych ,,wpadek'' nie stwarzamy tylko my - nowi, nieopierzeni, nie znający jeszcze firmy i wszystkich zasad. Bardzo często przyczyniają się do tego klienci. I tak też pierwszego tygodnia mojej pracy odwiedził mnie z rana chłopak, wiek podobny do mojego, czyli jeszcze mleko pod nosem, ledwo wyszedł z liceum. Zauważając mnie chłopak bardzo się zdenerwował, wiecie, wielki rumieniec od czoła po szyję - myślę sobie, dziwne, ale czekamy czegoż ten chłop chce. Szybko dowiedziałam się skąd ta reakcja - chłopak poprosił o paczkę prezerwatyw. Automatycznie spytałam (nie myśląc za dużo) ,,małe czy duże?''. Wtedy jego rumieniec nabrał nowego koloru, buraczkowego. Przez minutę biedny się jąkał, pocił, stękał, aż wystękał, że takie normalne chyba. Totalnie się nie dogadaliśmy, ponieważ na sam koniec spytałam, czy ma być w końcu duże, czy małe opakowanie - uwierzcie lub nie, ale kolor buraczkowy nie jest najciemniejszym odcieniem czerwieni, który potrafi wytworzyć nasza skóra.

Początki są zwykle trudne, chyba każdy się z tym zgodzi i zna z własnego doświadczenia - jeśli nie, to bardzo zazdroszczę. Mieszkam w małej mieścinie, pierwszą moją pracą, a tak naprawdę stażem była pomoc znajomej mojej mamy w kiosku. Osiem godzin wśród pięknego zapachu prasy był dla mnie czasem ukojenia zmysłów, eliminacją nerwów. Lubiłam tę pracę z całego serca, mimo, że...

Mieszkam na prowincji, gdzie jeszcze kilka lat temu walczyło się niemalże o każde stanowisko pracy. Kiedy wkraczałam na ścieżkę zawodową, próbowałam swoich sił praktycznie wszędzie.
Przypominam sobie sytuacje, które mogą wydawać się śmieszne, ale tak naprawdę są smutne. Ukazują jak wiele jest się w stanie zaakceptować - chcąc pracować, zarabiać na swoje utrzymanie.
Na jedną z rozmów kwalifikacyjnych (na którą wchodziłam jako dziesiąta) pani zaprosiła mnie do pomieszczenia, w którym oprócz okna nie było praktycznie nic widać. Kobieta wypuszczając z ust dymek - zadała mi dwa pytania. Pierwsze: czy dym papierosowy nie będzie mi przeszkadzał, bo ona dużo pali i nie planuje wychodzić na zewnątrz. Ja wystraszona, niemogąca już prawie oddychać (sama nie palę), mówię, że nie, oczywiście, że nie. I drugie pytanie: czy mam doświadczenie? Tu również odpowiedź była przecząca więc etatu nie dostałam, z czego się cieszę, bo zdecydowanie nie było tam dobrych warunków do pracy.
Wspomnę też o innej sytuacji, kiedy to poszłam do jednej z instytucji zapytać czy nie potrzebują może pracownika i czy mogę w razie czego zostawić swoje CV. Na to nieprzyjemna pani odburknęła (nawet na mnie nie patrząc): "a na co mi pani CV?!". Nie powiem jak się poczułam.
Szukanie zatrudnienia, pierwsze dni pracy zawsze są stresujące. Dobrze, że póki co mam to za sobą ;)

Mieszkam na prowincji, gdzie jeszcze kilka lat temu walczyło się niemalże o każde stanowisko pracy. Kiedy wkraczałam na ścieżkę zawodową, próbowałam swoich sił praktycznie wszędzie.
Przypominam sobie sytuacje, które mogą wydawać się śmieszne, ale tak naprawdę są smutne. Ukazują jak wiele jest się w stanie zaakceptować - chcąc pracować, zarabiać na swoje utrzymanie.
Na...

Moja pierwsza praca na poważnie to był skok na głęboką wodę, w pogoni za miłością swojego życia. Wcześniej często dorabiałam malując obrazy na ścianach lub chwytając się wakacyjnych prac kilkudniowych. Zdałam maturę, zrobiłam prawo jazdy i w wieku 19 lat wyjechałam do Niemiec, ponieważ mój ukochany podpisał roczną umowę o pracę. Po dwóch tygodniach znalazłam w gazecie informację, że poszukiwana jest pomoc kuchenna. Przyjęli mnie, przez telefon. Na pierwszy dzień pracy wystroiłam się w swoje ulubione ciuszki, rozpuściłam włosy i ładnie się umalowałam. W końcu to pierwszy dzień - chciałam się dobrze zaprezentować, a i uznałam, że będzie on dniem bardziej zapoznawczym. Po dotarciu na miejsce okazało się, że zostałam przyjęta na stanowisko kucharki! A osoba, która miała mnie nauczyć przyrządzania całego menu, nie mówiła ani odrobiny po angielsku. Mój niemiecki kończył się na kilku słówkach i może z dwóch pełnych zdaniach. Musiałam zakazać rękawy i zmierzyć się z ogromną kuchnią. Po pierwszym dniu pracy miałam cały sweter w mące, a włosy i buty zachlapane sosem. Ponadto wyznaczono mi dwa tygodnie na nauczenie się całego menu i zarządzania kuchnią. Tak oto zaczęłam pracować w Cafe Mann i zostałam "królową kuchni". Do moich obowiązków oprócz gotowania i wydawania dań należało: uzupełnianie lodówek, przygotowywanie sztućców dla gości, zmywanie i sprzątanie kuchni. Miałam tam istny maraton! Przepracowała, tam ponad 8 miesięcy i wiem, że kuchnia to ciężki orzech do zgryzienia.

Moja pierwsza praca na poważnie to był skok na głęboką wodę, w pogoni za miłością swojego życia. Wcześniej często dorabiałam malując obrazy na ścianach lub chwytając się wakacyjnych prac kilkudniowych. Zdałam maturę, zrobiłam prawo jazdy i w wieku 19 lat wyjechałam do Niemiec, ponieważ mój ukochany podpisał roczną umowę o pracę. Po dwóch tygodniach znalazłam w gazecie...

Moją pierwszą pracę dostałam z Urzędu Pracy,gdzie się zarejestrowałam po skończeniu studium policealnego,a przed podjęciem właściwych studiów. Był to etat sekretarki w prywatnej firmie budowlanej. Trafiłam wyjątkowo pechowo,bo przez pierwsze (i zarazem ostatnie) trzy miesiące w ogóle nie dostałam wynagrodzenia (inni pracownicy również),ale robotnicy z budowy myśleli,że skoro pracuję tak blisko szefa,to na pewno dostaję kasę,a oni są bez grosza i przychodzili do mnie z awanturami.Tłumaczyłam,że ja też nie dostaję kasy,ale nikt mi nie wierzył.W dodatku któregoś dnia szef przyszedł do mnie i zapytał czy pożyczę mu trochę gotówki na benzynę. Szczęka mi opadła...Zapytałam kiedy w końcu otrzymam moją wypłatę,na co szef odpowiedział: "Nie wiem,sam jestem bez grosza przy duszy". W dodatku przyszli do mnie ludzie z inspekcji pracy,mówiąc,że pracownicy naszej firmy remontują siedzibę inspekcji pracy i niektórzy są pijani,nie mają kasków ani zabezpieczeń,wiszą na rusztowaniach i może dojść do jakiegoś nieszczęścia. Szef był ciągle nieuchwytny,a za wszystkie jego występki mi się obrywało. W końcu tupnęłam nogą,mówiąc: "dosyć tego". Powiedziałam szefowi,że odchodzę i zabieram firmową kserokopiarkę do czasu aż mi odda kasę.Pieniędzy nigdy nie odzyskałam.Opowiedziałam w Urzędzie Pracy o całej sytuacji i potem szukałam sobie pracy już na własną rękę.Ta nieszczęsna firma w końcu upadła,a na szefa czekało mnóstwo pozwów sądowych.W końcu trafił za kratki. Na szczęście nigdy więcej nie przytrafiło mi się już nic podobnego i w końcu znalazłam pracę marzeń.

Moją pierwszą pracę dostałam z Urzędu Pracy,gdzie się zarejestrowałam po skończeniu studium policealnego,a przed podjęciem właściwych studiów. Był to etat sekretarki w prywatnej firmie budowlanej. Trafiłam wyjątkowo pechowo,bo przez pierwsze (i zarazem ostatnie) trzy miesiące w ogóle nie dostałam wynagrodzenia (inni pracownicy również),ale robotnicy z budowy myśleli,że...

Przez wszystkie praktyki i staże przeszłam bez większych emocji. Na pewno nieco się stresowałam, ale żadne z nich nie wywarły na mnie większego wrażenia. Dopiero moja pierwsza rozmowa kwalifikacyjna była tym, co zapadło mi w pamięć.
Ledwo skończyłam szkołę średnią i postanowiłam trochę sobie samodzielnie zarobić. Rozglądałam się za pracą w sklepie, gdyż uznałam, że będzie to dobry start ze względu na niskie wymagania, dotyczące doświadczenia.
Było lato i akurat grałam z przyjaciółką w badmintona w parku, gdy rozdzwonił się mój telefon. Zaproszono mnie na rozmowę kwalifikacyjną na ekspedientkę w drogerii bezcłowej na lotnisku. Tak się ucieszyłam, że natychmiast opowiedziałam o tym mojej koleżance i obie zaczęłyśmy skakać z ekscytacji.
W dniu rozmowy byłam tak zestresowana, że mimo iż wyznaczona była na godzinę 10:00, obudziłam się z nerwów już o 6:00 rano, nie mogąc więcej zasnąć. Wyszłam z domu zdecydowanie za wcześnie w obawie przed ewentualnym spóźnieniem. W efekcie dotarłam na miejsce już o 9:00 i walcząc jednocześnie i z sennością, i adrenaliną, spędziłam ten czas, czytając książkę na przystanku.
Sama rozmowa, mimo iż wyobrażałam sobie naprawdę poważną konwersację, nie okazała się niczym szczególnie strasznym i nie zapadła mi w pamięć.
Były to „pierwsze koty za płoty” i w miarę, jak chodziłam na coraz więcej rozmów, stres związany z nimi znacznie zelżał. Dziś wiem już, że w gruncie rzeczy nie trzeba się tym aż tak bardzo przejmować!

Przez wszystkie praktyki i staże przeszłam bez większych emocji. Na pewno nieco się stresowałam, ale żadne z nich nie wywarły na mnie większego wrażenia. Dopiero moja pierwsza rozmowa kwalifikacyjna była tym, co zapadło mi w pamięć.
Ledwo skończyłam szkołę średnią i postanowiłam trochę sobie samodzielnie zarobić. Rozglądałam się za pracą w sklepie, gdyż uznałam, że będzie...

Pierwszy dzień na stażu/praktyce jest naprawdę stresującym przeżyciem. Gdy musiałam odbyć praktykę w urzędzie (wymagania na studiach) może nie miałam tylu zabawnych, co stresujących bądź irytujących sytuacji. Do teraz pamiętam jedną z nich, jakby zdarzyła się wczoraj.

Do mojej opiekunki zadzwoniła sekretarka burmistrza z informacją, że pewna radczyni prawna, która urzęduje u nas dwa razy w tygodniu życzy sobie kawę do gabinetu. Wiadomo, kto musiał ją zanieść - przecież praktykantka to idealny materiał na kelnerkę! Nie w moim przypadku... Uprzedzono mnie, że pani radczyni jest perfekcjonistką i lepiej przy niej uważać. Chcąc, żeby wszystko wyszło idealnie, wzięłam kawę od sekretarki i musiałam przenieść ją z jednego skrzydła budynku do drugiego. Niby proste z wyjątkiem tego, że od otrzymania filiżanki odkryłam w sobie początki choroby Parkinsona... Udało mi się pokonać schody (wspinaczka niczym na Mount Everest, ale w wersji biurowej) i z małą pomocą uczynnych współpracowników również i ciężkie, szklane drzwi. Jednak z każdym krokiem myślałam, że zaraz nic z tej kawy w filiżance nie zostanie, a radczyni obejdzie się smakiem. Potykając się o próg wpadłam do jej biura, podając kawę czekającej tam koleżance. Oczywiście radczyni to widziała, jednak nic nie skomentowała, tylko zbyła lekkim uśmiechem.

Pierwszy dzień na stażu/praktyce jest naprawdę stresującym przeżyciem. Gdy musiałam odbyć praktykę w urzędzie (wymagania na studiach) może nie miałam tylu zabawnych, co stresujących bądź irytujących sytuacji. Do teraz pamiętam jedną z nich, jakby zdarzyła się wczoraj.

Do mojej opiekunki zadzwoniła sekretarka burmistrza z informacją, że pewna radczyni prawna, która urzęduje...

Stażystka[bookLink]4905303|Stażystka[/bookLink]

Stażystka[bookLink]4905303|Stażystka[/bookLink]

 [bookCover]4905303|Stażystka[/bookCover]