Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Karolina
oktisday
the_bowska
dawid_2208
Fenunio

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Karolina
oktisday
the_bowska
dawid_2208
Fenunio

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

kto wygrał?

kto wygrał?

Pani Ania ma 76 lat, zawsze idealny makijaż i fryzura, eleganckie ubrania. Skończyła politechnikę w czasach kiedy kobiety rzadko ją kończyły. Latała szybowcem i skakała ze spadochronu. Właśnie podczas takich skoków poznała swojego przyszłego męża, który zostawił ją z dwójką małych dzieci, w tym niewidomą i niepełnosprawną umysłowo Gosią. Gosia ma teraz 52 lata i Pani Ania ciągle się nią opiekuje, żeby zarobić na życie pracuje jako opiekunka osób starszych. Przy tym wszystkim ma jeszcze czas na pieczenie najlepszych tortów w okolicy i szycie ubrań dla siebie i córki. Nigdy nie narzeka, sucesywnie odmawia przyjęcia jakiejkolwiek pomocy, bo przecież świetnie sobie radzi i wcale nie jest zmęczona. O Pani Ani można mówić długo, ale żeby zobaczyć jej odwagę i siłę trzeba ją po prostu poznać.

Pani Ania ma 76 lat, zawsze idealny makijaż i fryzura, eleganckie ubrania. Skończyła politechnikę w czasach kiedy kobiety rzadko ją kończyły. Latała szybowcem i skakała ze spadochronu. Właśnie podczas takich skoków poznała swojego przyszłego męża, który zostawił ją z dwójką małych dzieci, w tym niewidomą i niepełnosprawną umysłowo Gosią. Gosia ma teraz 52 lata i Pani Ania...

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Hmmm... Ostatnio bardzo często chodzi mi to po głowie... Tylko że nie jest to jedna niezwykle odważna osoba, a cała grupa. Kobiet i młodych dziewcząt. Mieszkanek Pomorza, które w marcu 1945 roku na własnej skórze doświadczyły potworności wojny... A wiadomo, co może czekać wówczas kobiety. Przemoc, gwałty, nawet zabójstwa. Tak właśnie było wtedy, gdy przez nasze tereny przechodziła Armia Czerwona, "wyzwalając" je od nazistów. Wiele wskazuje na to, że nie znając zawiłej sytuacji politycznej panującej na Pomorzu, po prostu sądzili, że wkraczają już na teren Rzeszy.... Oczywiście nie jest to usprawiedliwieniem dla ich potwornych czynów. Wiele z tych kobiet doświadczyło traumy, która zapewne położyła się cieniem na całe ich dalsze życie, ale mimo to postanowiły się nie poddawać. Dziś niestety żyją już nieliczne z nich, są bardzo sędziwymi staruszkami. Często przyznają, że u nas wojna zaczęła się dopiero wtedy, w marcu, a skończyła, gdy Sowieci wreszcie odeszli.
Znam opowieści o tym, jak ukrywały się przed napastnikami z walącym od śmiertelnego strachu sercem (i chyba tylko cudem wychodziły z tego cało), jak prosiły przypadkowych mężczyzn, by się na nich kładli, żeby nie dopuścić do tragedii...
Oczywiście, większość tych kobiet milczy, ale są takie, które nie boją się głośno mówić o tym, co przeżyły.
Wszystkie one są moimi bohaterkami.

Hmmm... Ostatnio bardzo często chodzi mi to po głowie... Tylko że nie jest to jedna niezwykle odważna osoba, a cała grupa. Kobiet i młodych dziewcząt. Mieszkanek Pomorza, które w marcu 1945 roku na własnej skórze doświadczyły potworności wojny... A wiadomo, co może czekać wówczas kobiety. Przemoc, gwałty, nawet zabójstwa. Tak właśnie było wtedy, gdy przez nasze tereny...

Mój Partner powiedział: "napisz o mnie, bo po pierwsze jestem z Tobą, a pod drugie jestem z sobą przez całe życie. Oto prawdziwe bohaterstwo."
To zdanie powiedziane w formie żartu, ponownie mi uświadomiło z jakim wspaniałym człowiekiem jestem.
Codziennie budzi się z uśmiechem i tym uśmiechem dzieli się z otoczeniem. Nikomu nie odmawia pomocy, a wręcz sam ją oferuje. Przestałam się dziwić, gdy do koszyka w sklepie wkłada dodatkowe produkty spożywcze, a później przekazuje je potrzebującym. Spontanicznie organizuje różne akcje, na przykład: „Jedziemy do schroniska dla kotów. Kupiłem jedzenie, drapaki i zabawki”. Kiedyś w zimową noc jako jedyny zatrzymał się, aby udzielić pomocy poszkodowanej w wypadku.
I jakże istotne; codziennie rano zrywa się z łóżka, aby nakarmić kota, który stanowczo zaczyna domagać się jedzenia. Często jest to czwarta, piąta godzina. Robi to po pierwszym miauknięciu, żeby kicia mnie nie obudziła i żebym mogła smacznie spać dalej.
Każdym gestem, słowem, czynem, potwierdza, że można na nim polegać, i że nie zawiedzie w najtrudniejszych momentach. Bardzo go podziwiam. Nieustannie dobro podaje dalej.

Mój Partner powiedział: "napisz o mnie, bo po pierwsze jestem z Tobą, a pod drugie jestem z sobą przez całe życie. Oto prawdziwe bohaterstwo."
To zdanie powiedziane w formie żartu, ponownie mi uświadomiło z jakim wspaniałym człowiekiem jestem.
Codziennie budzi się z uśmiechem i tym uśmiechem dzieli się z otoczeniem. Nikomu nie odmawia pomocy, a wręcz sam ją oferuje....

Może przykład który podam nie jest związany z heroizmem, który zazwyczaj kojarzy się nam z odwagą opisywaną w książkach, jednak dla mnie to właśnie tacy ludzie są odważni. Chodzi o moją przyjaciółkę, wychowaną w ciągłym nastawieniu na cel, wiecznie spełniającą wymagania innych osób, perfekcjonistkę w pracy. Przez kilkanaście lat prężnie pięła się po szczeblach zawodowej kariery, osiągnęła wiele, ale jeszcze więcej było dopiero przed nią. Kiedy na świecie pojawiła się jej córka nie wahała się jednak zrezygnować z kolejnych sukcesów zawodowych. Chodź inni pukali się w czoło, kilka lat poświęcił tylko swojemu dziecku. Zawodowo wiele na tym straciła, jednak zyskała coś dużo bardziej cennego. Dla mnie jest to przykład prawdziwej odwagi.

Może przykład który podam nie jest związany z heroizmem, który zazwyczaj kojarzy się nam z odwagą opisywaną w książkach, jednak dla mnie to właśnie tacy ludzie są odważni. Chodzi o moją przyjaciółkę, wychowaną w ciągłym nastawieniu na cel, wiecznie spełniającą wymagania innych osób, perfekcjonistkę w pracy. Przez kilkanaście lat prężnie pięła się po szczeblach zawodowej...

To zdecydowanie będzie Anka. Koleżanka ze szkolnej ławki, która od osiemnastego roku życia podróżuje stopem po Europie i Azji. Kilka lat temu, na granicy z Hiszpanią przeżyła napad z bronią – straciła wszystkie pieniądze, dokumenty i ciuchy – została dosłownie z niczym. Pomogli jej obcy ludzie, bo nie chciała dzwonić do rodziców, wiedząc że po czymś takim nigdy by jej ponownie nie wypuścili z domu. Rok później wybrała się na Wschód. Przemierzała rosyjskie bezkresy próbując złapać na tym bezludziu „okazję”. Po kilku godzinach bezowocnego marszu zatrzymał się lekko poturbowany mercedes – zbite przednie światło, ukręcona wycieraczka, głębokie ślady otarć na jednym z boków. Kierowcą okazał się dobrze zbudowany czterdziestolatek z blizną na twarzy, posiadacz rozległych tatuaży na przedramionach, wiozący kilka skrzynek wódki na tylnym siedzeniu. Anka przyznała, że wtedy po raz pierwszy w życiu przeszła jej przez głowę myśl, że to może być jej ostatnia podróż… Trafiła na jakąś wioskę, gdzie stała się jednym z honorowych gości na ślubie siostry szefa tamtejszej mafii… To najodważniejsza osoba jaką znam, bo odważnie wierzy w ludzi, w dobro które w nich drzemie. Odważnie też przeżywa każdy dzień, mając świadomość i nie bojąc się, że może być on jej ostatnim. Ryzykuje i spełnia marzenia, chociaż nigdy nie ma pewności jaki będzie rezultat końcowy. Może to odwaga trochę połączona z szaleństwem. Ale który bohater nie był trochę szalony?...

To zdecydowanie będzie Anka. Koleżanka ze szkolnej ławki, która od osiemnastego roku życia podróżuje stopem po Europie i Azji. Kilka lat temu, na granicy z Hiszpanią przeżyła napad z bronią – straciła wszystkie pieniądze, dokumenty i ciuchy – została dosłownie z niczym. Pomogli jej obcy ludzie, bo nie chciała dzwonić do rodziców, wiedząc że po czymś takim nigdy by jej...

Byłam dziesięciolatką, kiedy babcia powiedziała mi po raz pierwszy o horrorze wojennych czasów. Wieczorami prosiłam, by opowiadała mi, jaka była, co robiła jako dziewczynka. Tamtego wieczoru swoją opowieść rozpoczęła od słów: „miałam tyle lat co ty, gdy nagle musiałam dorosnąć, bo rozpętała się wojenna burza”.

Dziesięciolatka poszła ukraść serwatkę dla pięciorga swojego rodzeństwa i mamy, żeby na obiad były „placuszki z twarogiem”. Serwatkę wylewano w koryta dla trzody chlewnej. Tego wieczora, kiedy moja mała, dzielna babcia wybrała się, by choć troszkę ugasić wojenny głód małych brzuszków, natknęła się na niemieckiego żołnierza. Nie powiedziała nic, nie zapłakała, gdy ten najpierw wytrącił z Jej rączek wiaderko z serwatką, a potem spoliczkował. Tego wieczora miała szczęście, że na tym się skończyło. Wiedziała, że ryzykuje życiem, ale ważniejsze było dla Niej zaspokojenie głodu rodzeństwa, więc jeszcze nie raz, nie dwa w czasie wojennej burzy wybrała się po serwatkę, mimo ogromnego lęku, jaki targał Nią od tamtego wydarzenia i świadomości grozy.

Była odważna. Niemiec, który Ją spoliczkował i odebrał jedzenie, śnił się Jej podczas koszmarów sennych do końca życia. Ona jest dla mnie, dorosłej już kobiety, uosobieniem odwagi. Kimś, kogo podziwiam, mimo że nie ma Jej już z nami.

Byłam dziesięciolatką, kiedy babcia powiedziała mi po raz pierwszy o horrorze wojennych czasów. Wieczorami prosiłam, by opowiadała mi, jaka była, co robiła jako dziewczynka. Tamtego wieczoru swoją opowieść rozpoczęła od słów: „miałam tyle lat co ty, gdy nagle musiałam dorosnąć, bo rozpętała się wojenna burza”.

Dziesięciolatka poszła ukraść serwatkę dla pięciorga swojego...

Bycie odważnym to nie jest skok z samolotu, pływanie z rekinami czy inne ekstremalne rzeczy. To jest zwykła głupota. Bycie odważnym to empatia do innych, cudze dobro ponad nasze.
Głęboko podziwiam ludzi ratujących zwierzęta z pożarów w Australi, ludzi wykupujących psy z farm w Chinach. Zamiast na talerz trafią do nowych domów. Ludzi którzy blokują rzeznie, protestują i walczą aby los zwierząt się poprawił na tym świecie. To oni wszyscy są odważni. Często ryzykują własne zdrowie psychiczne, popadają w kolizję z prawem. To jest czysty altruizm. To ci wszyscy ludzie są tak naprawdę odważni bo mają wielkie serca.

Bycie odważnym to nie jest skok z samolotu, pływanie z rekinami czy inne ekstremalne rzeczy. To jest zwykła głupota. Bycie odważnym to empatia do innych, cudze dobro ponad nasze.
Głęboko podziwiam ludzi ratujących zwierzęta z pożarów w Australi, ludzi wykupujących psy z farm w Chinach. Zamiast na talerz trafią do nowych domów. Ludzi którzy blokują rzeznie, protestują i...