Bez wątpienia jest to moja ciocia- matka chrzestna. Kiedy dowiedziała się,że jest ciężko chora nie poddała się,nie usiadła w fotelu i nie czekała na najgorsze. Poddawała się trudnym zabiegom, operacjom, kuracjom - nie zważając na ból jaki jej wtedy towarzyszył. Między czasie zawsze znalazła czas dla innych, nie użalała się nad sobą - a starała się pomagać tym którym dało się jeszcze pomóc. Widziała nadzieje, choć wszyscy wokół ją tracili. Marzyła co zrobi jak będzie w pełni sił. Planowała gdzie zabierze wnuki na wycieczkę. Myślę, że takie podejście do świata i życia w świadomym zagrożeniu to pełna odwaga- mało kto jest dziś na to gotowy. Nagrodą za podjęcie walki jest teraz dla mniej życie w krainie gdzie już nie ma bólu i cierpienia. Tęsknię jednak ciągle za tą odważną kobietą, która zarażała walką najbliższych.

Bez wątpienia jest to moja ciocia- matka chrzestna. Kiedy dowiedziała się,że jest ciężko chora nie poddała się,nie usiadła w fotelu i nie czekała na najgorsze. Poddawała się trudnym zabiegom, operacjom, kuracjom - nie zważając na ból jaki jej wtedy towarzyszył. Między czasie zawsze znalazła czas dla innych, nie użalała się nad sobą - a starała się pomagać tym którym dało...

jako przedstawiciel młodego pokolenia lat 90 nie jestem sobie w stanie wyobrazić co to znaczy prawdziwa odwaga. Mieszkam w Warszawie i z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że całe miasto jest przesiąknięte odwagą ludzi żyjących tu i broniących jej w czasie wojny. Nie jestem sobie w stanie nawet wyobrazić co czuje i myśli osoba walcząca za swój kraj, która wie że każdy dzień może być tym ostatnim a śmierć nie będzie bezbolesna. Mój ograniczony na tym polu mózg nie jest w stanie pojąc co czuje młody chłopak stojący pod ściana i czekający na wykonanie wyroku. Przyśpieszony rytm serca wyrzut adrealniy szum w uszach od tętniącej krwi i myśli... o czym on wtedy myśli? czy to nazywa się odwaga? Odważnych zweryfikuje życie kiedy podda nas próbie z której nie będziemy mieć już odwrotu. Pamieć o nich jedyną nagrodą.

jako przedstawiciel młodego pokolenia lat 90 nie jestem sobie w stanie wyobrazić co to znaczy prawdziwa odwaga. Mieszkam w Warszawie i z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że całe miasto jest przesiąknięte odwagą ludzi żyjących tu i broniących jej w czasie wojny. Nie jestem sobie w stanie nawet wyobrazić co czuje i myśli osoba walcząca za swój kraj, która wie że każdy dzień...

W chorych czasach konsumpcjonizmu, zakłamania i obowiązkowego istnienia w social media, cenię ludzi którzy korzystają z biblioteki zamiast ebooka, jeżdżą do pracy tramwajem zamiast nowym samochodem, mają czas dla dzieci i nie są wege, bo tak jest modnie. Za odwagę cenię tych, którzy uwielbiają naturę i spokój, są tradycjanolistami, kochają, a nie nienawidzą, są szczerzy, uśmiechnięci i zadowoleni z życia. Szanuję szarmanckich mężczyzn i kobiety, które noszą rozmiar XXL z wysoko podniesioną głową. Ludzi, którzy walczą o ekologię i prawa zwierząt. Młodzież wiedzącą co to wolontariat. Pary mówiące sobie patrząc głęboko w oczy: "kocham". Ludzi, którzy za niczym nie gonią, cieszą się każdym dniem. Bycie prawdziwym - to odwaga.

W chorych czasach konsumpcjonizmu, zakłamania i obowiązkowego istnienia w social media, cenię ludzi którzy korzystają z biblioteki zamiast ebooka, jeżdżą do pracy tramwajem zamiast nowym samochodem, mają czas dla dzieci i nie są wege, bo tak jest modnie. Za odwagę cenię tych, którzy uwielbiają naturę i spokój, są tradycjanolistami, kochają, a nie nienawidzą, są szczerzy,...

Ja podziwiam moją koleżankę, która jest blogerką, która piszę na temat polityki i działa w lokalnej redakcji. Porusza często tematy niewygodne, tematyka jej artykułów na blogu jest dość śmiała ( w mojej ocenie) choć dla niej jest to po prostu, stanie za swoimi poglądami i chęć dyskusji, zmiana świata. Dzieje się to pomimo młodego wieku, który często jest jej wypominany, nie zważa na opinie osób, które tak mówią. Ona jest chętna do dyskusji i jej wypowiedzi są poparte argumentami, a nie tylko młodzieńczym buntem, jak to lubią niektórzy głosić. Zdecydowanie jest typem idealistki, tak ją widzę. Dla niej jest to zupełnie naturalna postawa. Ja wolę wygodne życie, bez nerwów, stresów i nie mam takiej odwagi, by sama sięgać po swoje, a co dopiero dla innych..

Ja podziwiam moją koleżankę, która jest blogerką, która piszę na temat polityki i działa w lokalnej redakcji. Porusza często tematy niewygodne, tematyka jej artykułów na blogu jest dość śmiała ( w mojej ocenie) choć dla niej jest to po prostu, stanie za swoimi poglądami i chęć dyskusji, zmiana świata. Dzieje się to pomimo młodego wieku, który często jest jej wypominany, nie...

Być może będzie to nietypowe, ale cechą, którą podziwiam najbardziej jest umiejętność bycia całkowicie sobą, niezależnie od sytuacji i konsekwencji. Właśnie to uważam za kwintesencję odwagi w czasach, w których żyjemy, kiedy jesteśmy na każdym kroku oceniani i królują portale społecznościowe pokazujące nam sztuczny, widealizowany obraz człowieka i wymuszają podporządkowanie się mu.

W związku z tym jedną z osób, które najbardziej podziwiam za odwagę jest mój przyjaciel. Jest on osobą homoseksualną. Mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że wybiega poza stereotypy panujące o takich ludziach. Nigdy tym nie emanował, co więcej potrafi się z tego śmiać i sam używa w stosunku do siebie słów, które przez wielu homoseksualistów mogłyby być uznane za inwektywy. Jego odwaga polega na tym, że idealnie reprezentuje to, o czym wspomniałam na początku. Nie wstydzi się tego kim jest, w pełni to akceptuje, choć dla wielu byłoby to ciężkie i wymagające nie lada odwagi, zwłaszcza w małym mieście, w którym mieszka, gdzie brak tolerancji i agresja potrafiłyby skutecznie podciąć skrzydła niejednej osobie.

Odwaga największych idzie zazwyczaj w parze ze skromnością i w jego przypadku wiem, że jeśli przeczytałby to, co napisałam byłby czerwony jak burak i powiedziałby, że jestem nienormalna.

Być może będzie to nietypowe, ale cechą, którą podziwiam najbardziej jest umiejętność bycia całkowicie sobą, niezależnie od sytuacji i konsekwencji. Właśnie to uważam za kwintesencję odwagi w czasach, w których żyjemy, kiedy jesteśmy na każdym kroku oceniani i królują portale społecznościowe pokazujące nam sztuczny, widealizowany obraz człowieka i wymuszają podporządkowanie...

Podziwiam za odwagę moją przyjaciółkę, która ma odwagę czerpać z życia tyle, ile tylko jest w stanie niezależnie od opinii innych. Chce tatuaż? Robi go. Tęczowe włosy? Czemu nie? Wolontariat w fokarium? Oczywiście! A może tak wybrać się autostopem do Rumunii? Już się pakuje.
Niezwykła jest też jej odwaga do mierzenia się z problemami dnia codziennego. Nie zda egzaminu? Podejdzie do niego w drugim terminie bez większego stresu. Nie przyjmą jej na praktyki w wymarzonym miejscu? To zamiast płakać poświęci czas na szukanie alternatywy.
Jestem pełna podziwu dla niej za odwagę do podejmowania wyzwań rzucanych jej przez świat. Chciałabym choć na jakiś czas być podobną do niej i nie obawiać się tego, co przyniesie kolejny dzień.

Podziwiam za odwagę moją przyjaciółkę, która ma odwagę czerpać z życia tyle, ile tylko jest w stanie niezależnie od opinii innych. Chce tatuaż? Robi go. Tęczowe włosy? Czemu nie? Wolontariat w fokarium? Oczywiście! A może tak wybrać się autostopem do Rumunii? Już się pakuje.
Niezwykła jest też jej odwaga do mierzenia się z problemami dnia codziennego. Nie zda egzaminu?...

Osobą, którą podziwiałam za odwagę był mój tata. Piszę "był" bo już go nie ma na tym świecie. Tata piastował funkcję dyrektora instytucji publicznej, podlegającej gminie. Jego przełożonym był naczelnik urzędu miasta i dalej prezydent.
Mój tata zawsze walczył o ludzi, o warunki ich pracy oraz wyższe wynagrodzenia. Potrafił postawić się przełożonym w urzędzie i powiedzieć NIE, gdy kogoś chciano źle potraktować. Do dziś ludzie mówią do mnie czasem: Takiego dyrektora już nie będzie...
Jedyne czego się bał to rak. Niestety ta paskudna choroba zmogła go trzy lata temu.

Osobą, którą podziwiałam za odwagę był mój tata. Piszę "był" bo już go nie ma na tym świecie. Tata piastował funkcję dyrektora instytucji publicznej, podlegającej gminie. Jego przełożonym był naczelnik urzędu miasta i dalej prezydent.
Mój tata zawsze walczył o ludzi, o warunki ich pracy oraz wyższe wynagrodzenia. Potrafił postawić się przełożonym w urzędzie i powiedzieć...

Taką osobą jest mój mąż. Bohater bez peleryny, czasem w dresie albo piżamie,ale zawsze gotowy mi pomóc. Niczego się nie boi, a jeśli nawet, to nie da tego po sobie poznać. Przeszliśmy i wciąż przechodzimy razem wiele, od niewystarczających pensji, po chwilowy brak pracy i prawdziwą biedę. Nigdy się przy nim nie bałam, zawsze parliśmy do przodu, szukając nowych wyjść i marząc o innej przyszłości. Mąż zgodził się na adopcję szczeniaka z chorymi łapkami, nie bacząc na możliwe problemy ze zdrowiem w dorosłym życiu psa. Dziś jesteśmy szczęśliwymi opiekunami półrocznego, w pełni zdrowego psiego cudu, a mój mąż jego najlepszym trenerem i opowiadaczem świata :) Dzięki niemu nie boję się życia i jego przeszkód, bo mąż wbił mi do głowy, że wszystko przetrwamy, byleby razem. I to się sprawdza. Najodważniejsza osoba sprawia, że ja z każdym dniem także boję się coraz mniej.

Taką osobą jest mój mąż. Bohater bez peleryny, czasem w dresie albo piżamie,ale zawsze gotowy mi pomóc. Niczego się nie boi, a jeśli nawet, to nie da tego po sobie poznać. Przeszliśmy i wciąż przechodzimy razem wiele, od niewystarczających pensji, po chwilowy brak pracy i prawdziwą biedę. Nigdy się przy nim nie bałam, zawsze parliśmy do przodu, szukając nowych wyjść i...

Taką osobą jest mój były profesor od fizyki,który uczył mnie w liceum.Fizyka to trudny przedmiot,ale dzięki niemu ją polubiłam.W liceum jeździłam też do profesora na korepetycje,a później na studiach również. Teraz moja córka bierze u niego korki.On ma już prawie 90 lat,a umysł tak bystry,że aż trudno w to uwierzyć.Wiem,że brał udział w Powstaniu Warszawskim.Niedawno zrobił w moim mieście wystawę fotograficzną poświęconą właśnie Powstaniu i Powstańcom.Maluje obrazy,pisze wiersze,jest więc człowiekiem o wielu talentach i niespożytej energii. Pomimo swojego wieku i ciężkich,wojennych przeżyć,pozostał człowiekiem pogodnym i bardzo ciepłym,a młodzież go uwielbiała gdy jeszcze był czynny zawodowo. Mam nadzieję,że Pan Profesor jeszcze długo będzie się cieszył dobrym zdrowiem i przekazywał swoje pasje młodym ludziom.

Taką osobą jest mój były profesor od fizyki,który uczył mnie w liceum.Fizyka to trudny przedmiot,ale dzięki niemu ją polubiłam.W liceum jeździłam też do profesora na korepetycje,a później na studiach również. Teraz moja córka bierze u niego korki.On ma już prawie 90 lat,a umysł tak bystry,że aż trudno w to uwierzyć.Wiem,że brał udział w Powstaniu Warszawskim.Niedawno zrobił...

Podróż Cilki[bookLink]4906496|Podróż Cilki[/bookLink]

Podróż Cilki[bookLink]4906496|Podróż Cilki[/bookLink]

 [bookCover]4906496|Podróż Cilki[/bookCover]