Z pieśnią kościelną na ustach przedzieram się przez śmierdzące bagnisko niemal w nim grzęznąc. Przemierzam północne rubieże słowiańskiej krainy. Pełno tu wieszczi i straszniejszych upi, ale to nie wampiry są moim celem. Przegonię purtka – śmierdzącego demona, który łudzi i pomieszał zmysły już dwóm żniwiarzom. Rozchodzi się nieznośny zapach zgnilizny, jestem blisko. Kolejne religijne wersy zapewniają bezpieczeństwo, póki pamiętam słowa. Inaczej oszaleję lub będę błądzić bez celu, aż dopadnie mnie jeden z Błędnych Ogni i obojętne mi będzie, czy trafię na Błotnika, Popławnika lub Trzęsewida. Wydaje mi się, że go widzę i mylę zwrotkę z refrenem. Kiedy śpiew przechodzi w szept i milknę, wiem, że mam mało czasu. Muszę działać! Zamykam oczy, nie słucham melodii Szumicha dodającego otuchy tego letniego dnia – do pokonania przeciwnika potrzebuję tylko jednego zmysłu. Węchu. Nagle smród przechodzi w fetor, czuję zgniły oddech demona na karku, po którym spływa pot. Odwracam się i widzę odrażający, oślizgły, oblepiony błotem szkaradny byt. Zanim zdąży wysłać mnie w świat szaleńców, pokonuję ten odór, ostatkiem sił przyjmując zgniłe powietrze w płuca i na całą skalę zaczynam śpiewać o barce a jego gałki oczne tak przezroczyste, że niemal widać oczodoły, rozszerzają się ze zdziwienia, że to on został przechytrzony. Bezskutecznie próbuje zakryć otwory uszne. Dołącza się chór żniwiarzy nadchodzących z każdej strony. Przepędzamy demona. Tym razem nikt nie postrada zmysłów.

Z pieśnią kościelną na ustach przedzieram się przez śmierdzące bagnisko niemal w nim grzęznąc. Przemierzam północne rubieże słowiańskiej krainy. Pełno tu wieszczi i straszniejszych upi, ale to nie wampiry są moim celem. Przegonię purtka – śmierdzącego demona, który łudzi i pomieszał zmysły już dwóm żniwiarzom. Rozchodzi się nieznośny zapach zgnilizny, jestem blisko. Kolejne...

Słońce leniwie zaczynało rozciągać się nad spokojnym horyzontem. Panowała idealna cisza. Nie powinnam wracać z zabawy sama, dobrze o tym wiedziałam. Więc dlaczego zrezygnowałam z powrotu razem z resztą? Chciałam pokazać, że żadne zjawy i demony nie istnieją.
Mimo wschodu słońca, panował półmrok. Czułam się wolna. Lubiłam chodzić po naszej dolinie wczesnym rankiem. Obejrzałam się dookoła. Nikt nie szedł, jednak ja zamarłam w przerażeniu. W gąszczu za mną ujrzałam wściekłe, czerwone oczy. Zaraz potem z krzaków wyłoniła się dziwna postać. Pierwszy raz ujrzałam coś tak szkaradnego. Wielka, nieproporcjonalnie duża głowa kiwała się; jej wykrzywione we wściekłym grymasie oblicze zdawało się krzyczeć z daleka, że jest strzygą. A jednak, pomyślałam, te bestie istnieją. Z ostrych zębów i szponów kapała krew. Obok bestii leżał zamordowany wilk.
Demonica zamrugała złowroga i ruszyła w moją stronę. Nie myślałam zbyt wiele, ogarnięta bowiem byłam panicznym lękiem. Chwyciłam kija i stanęłam w bojowej pozycji. Z różnych opowieści słyszałam, że można pokonać ją, zdejmując jej przepaskę, którą owinęła swoje biodra. Potwór rzucił się w moją stronę. Zaczęłam biec. Po chwili strzyga wyprzedziła mnie. Chciała mnie okrążyć i zagonić w stronę lasu. Nie czekałam, aż jej się to uda. Wzięłam zamach i uderzyłam, kiedy przekręcała się w moją stronę. I - o Bogowie! - szmata spadła. Siła odrzutu przewróciła mnie na ziemię. Poczułam straszny ból i tragiczną potrzebę snu. Potem była tylko ciemność.

Słońce leniwie zaczynało rozciągać się nad spokojnym horyzontem. Panowała idealna cisza. Nie powinnam wracać z zabawy sama, dobrze o tym wiedziałam. Więc dlaczego zrezygnowałam z powrotu razem z resztą? Chciałam pokazać, że żadne zjawy i demony nie istnieją.
Mimo wschodu słońca, panował półmrok. Czułam się wolna. Lubiłam chodzić po naszej dolinie wczesnym rankiem....

Szklane oczy córki młynarza Bożeciechy wpatrywały się pusto w koło zamachowe młyna...

- To tutaj! Panie woju... Tu żem ichniego gada uwidziała... Tylko kaleń pozostała- szepnęła z przestrachem dziewczynka, wskazując palcem miejsce wypełnione wodą...
- I nikt więcej nie widział małego Bożydara?- zapytał Czścibor, wojak księcia Imisława...
- Nikt panie... Ino trzewik pozostał....- potwierdziła malutka córka młynarza...

Dobrzy ludzie, poddani księcia Imisława, z łaski bogów władcy wszystkich Goplan, W książęcym jeziorze zamieszkał WODNIK! Ale nie obawiajcie się!!! Wasz z łaski bożej książę Imisław, wysłał mnie woja Czścibora, maga Mszczuja, synowca Izasława i moich wojów, bym uwolnił was od tego stwora... Pomścimy małego Bożydara... Daję wam moje słowo....

- Łatwiej powiedzieć, trudniej uczynić- wyjąkał synowiec księcia...
- Nie obawiaj się młodzieńcze... Służę ci swoją magią, a Czścibor orężem- wypowiedział ze spokojem Mszczuj.
- Mam nadzieję, bo nie chcę skończyć jako wodny mąż...- obwieścił proroczo Izasław.
- Nie dopuszczę do tego panie- orzekł Czścibor.

I tylko Wodnik, przybrawszy postać urodziwej wieśniaczki, przyglądał się temu spektaklowi spod koła zamachowego młyna, uśmiechając się ironicznie i wypowiadając słowa:

-Zawsze podobali mi się młodzieńcy o bladym i gładkim licu. Przybądź do mnie kruszyno, a zapomnisz o troskach i swoich śmiesznych obrońcach.... Rozpalę najpiękniejsze światełka w sitowiu, a wtedy będziesz mój już na zawsze.... Przybądź piękny księciu... Czekam na Ciebie...

Szklane oczy córki młynarza Bożeciechy wpatrywały się pusto w koło zamachowe młyna...

- To tutaj! Panie woju... Tu żem ichniego gada uwidziała... Tylko kaleń pozostała- szepnęła z przestrachem dziewczynka, wskazując palcem miejsce wypełnione wodą...
- I nikt więcej nie widział małego Bożydara?- zapytał Czścibor, wojak księcia Imisława...
- Nikt panie... Ino trzewik...

Wybraliśmy się z paczką znajomych w pole aby (wstyd się przyznać),ale nakraść trochę kukurydzy z pola,którą zamierzaliśmy podpiec wieczorem na ognisku. Na pole wyruszyliśmy w upalne,sierpniowe południe. I nagle,gdy każdy był zajęty buszowaniem w kukurydzy,usłyszeliśmy przerażający krzyk koleżanki.Pomyślałam,że to gospodarz nakrył ją jak kradnie kukurydzę.Gdy podeszłam bliżej,zobaczyłam kobietę z kosą,która wyglądała jakoś strasznie upiornie. Nadbiegli pozostali znajomi. Jeden z nich powiedział: "Cholera,to chyba "POŁUDNICA". Zjawa spytała czy są z nami jakieś dzieci,ktoś odpowiedział,że nie. Zaczęliśmy w nią rzucać kolbami kukurydzy i jednocześnie rzuciliśmy się do ucieczki.Kolega krzyknął aby każdy zrobił znak krzyża lub pomodlił się,co miało ją odpędzić. Na szczęście udało nam się ją w końcu zgubić. Na wieczornym ognisku musieliśmy się obejść bez kukurydzy,która posłużyła nam wcześniej jako broń na strzygę. Musieliśmy się zadowolić pieczonym chlebem i kiełbaską.Opowiadaliśmy sobie w blasku ognia,o tym,co nas spotkało na polu.Kolega mówił,że POŁUDNICE to słowiańskie duchy kobiet,które zmarły w okolicach swojego ślubu.Podobno porywały dzieci. Już teraz wiem dlaczego pytała czy są z nami dzieci...Aż mi ciarki przeszły po plecach. Następnego ranka udaliśmy się ponownie na to pole,uzbrojeni w słoik z wodą święconą i wylaliśmy ją w miejscu,w którym poprzedniego dnia zaatakowała nas POŁUDNICA. Mam nadzieję,że to ją skutecznie odstraszy od powrotu w to miejsce.I raczej długo nie będziemy mogli spojrzeć na kukurydzę...

Wybraliśmy się z paczką znajomych w pole aby (wstyd się przyznać),ale nakraść trochę kukurydzy z pola,którą zamierzaliśmy podpiec wieczorem na ognisku. Na pole wyruszyliśmy w upalne,sierpniowe południe. I nagle,gdy każdy był zajęty buszowaniem w kukurydzy,usłyszeliśmy przerażający krzyk koleżanki.Pomyślałam,że to gospodarz nakrył ją jak kradnie kukurydzę.Gdy podeszłam...

Każdy Łowca w mojej sytuacji finansowej wybrałby zlecenie od handlarza. Łatwiejszy przeciwnik i większa nagroda. Nie tym razem. Motywy były w tym przypadku ważniejsze. Wieśniacy cierpieli już wystarczająco długo z rąk tej kobiety. Zasłużyli na pomoc po wszystkich latach — kiedy to w okolicy ginęły małe dzieci.
Dopiero po trzech latach i dziewięciu zaginięciach wyszło na jaw, że jedna z kobiet postradała zmysły po utracie synka.
O ile jestem w stanie zrozumieć późniejszy samosąd jako człowiek, to jako Łowca na pewno rozwiązałbym to w inny sposób. Fachowy. Szansa, że powieszona dzieciobójczyni obudzi się jako Dziwożona, było bardzo wysokie. Wystarczyła dekapitacja i żaden potwór nie zabiłby dwóch niemowląt.
Ale było za późno. Jedynym rozwiązaniem był ogień i kwiaty dziurawca. Z niekrytą satysfakcją szykowałem się do tego zadania, nacierając rośliną miecz. Dziwożon nienawidziłem szczególnie ze względu na ich przeszłość. Wiele istot stawało się potworami dopiero po śmierci. One były potworami także za życia.
Z jaskini, przed którą siedziałem, co kilka minut dochodziły pomruki. Prowokowała mnie. Wabiła. Oczywiste było, że nie wyjdzie w świetle dnia. Dziwożona dokładnie wiedziała, kiedy jest zachód. Z każdą chwilą jak cienie drzew się wydłużały, pomruki dochodzące z groty były głośniejsze.
Dokładnie w chwili, gdy ostatnie promienie zniknęły za drzewami, zarys postaci pojawił się w wejściu.
— No to zaczynamy zabawę — wyszeptałem, chwytając miecz i pochodnie.

Każdy Łowca w mojej sytuacji finansowej wybrałby zlecenie od handlarza. Łatwiejszy przeciwnik i większa nagroda. Nie tym razem. Motywy były w tym przypadku ważniejsze. Wieśniacy cierpieli już wystarczająco długo z rąk tej kobiety. Zasłużyli na pomoc po wszystkich latach — kiedy to w okolicy ginęły małe dzieci.
Dopiero po trzech latach i dziewięciu zaginięciach wyszło...

"Zabić jędzę"- brzmiał rozkaz tego siwego drania z wioski. Nienawidzę rozkazów, za wyjątkiem tych okraszonych złotem. Musiała strasznie zaleźć za skórę tym wieśniakom, skoro tyle płacą- dodała rechocząc Dobrusia. Marsz przez las strasznie się wydłużał, bo drzewa gęstniały, robiło się coraz ciemniej mimo, że słońce było wysoko.
Ciemność przybierała ziarnisto-szary odcień. Choć nas zdziwiło co innego. Co w środku lasu robiły czarne koty- zadawaliśmy, sobie to pytanie w myślach. Nie wydawały żadnych odgłosów, tylko szły krok w krok, za nami i gapiły się. Nie spuszczały nas z oczu. Spojrzenia tak bystre i uważne, jakby ludzkie. Gdy wędrówka stawała się co raz bardziej nużąca, a gęstwinę drzew zastępowała postępująca gęstwina szarej mgły. Rozległ się głośny śmiech, jakby wydobywający się z gardeł wszystkich otaczających nas kotów. We mgle było już widać wyłącznie ich jaśniejące oczy. Mgła zaczęła iskrzyć. poczułem, jakby mnie i Dobrusię otoczyła burzowa chmura. Nie zastanawiając się zbytnio nad dziwnymi zjawiskami, szybkim ruchem dobyliśmy broni. Mój ulubiony srebrny miecz tylko czekał, aż pojawi się sprawczyni tych czarów. Dobrusia rozglądając się dookoła mierzyła swoim potężnym łukiem.
Śmiech kotów zastąpił głos kobiety -Życie niemiłe, to w śmierć smaczną zmienię. Zrobię z was obiad, ludzkie mięsko cenię! Chmury się rozstąpiły. Na ziemi zobaczyłem ogrom pełzających węży, jakby dywan. A po nim z daleka wyłoniła się zgarbiona postać. biegła pewnym krokiem w naszą stronę. W dłoni dzierżąc iskrzący się kij. Dobrusia pewnym ruchem wysłała w nadbiegającą postać kilka strzał. Wszystkie dopadały iskry i spadały, zmieniając się tuż nad ziemią w proch. Zanim wyprowadziłem cios mieczem, kij z niesamowitą prędkością dotarł do mej głowy. Usłyszałem jeszcze krótką salwę śmiechu i nasza dwójka już leżała nieprzytomnie na ziemi otoczona przez węże. Stała nad nami staruszka z niepozornym kijaszkiem i kilkoma czarnymi kotami. To Baba Jaga. Postrach okolicznych lasów i amatorka ludzkiego mięsa.

"Zabić jędzę"- brzmiał rozkaz tego siwego drania z wioski. Nienawidzę rozkazów, za wyjątkiem tych okraszonych złotem. Musiała strasznie zaleźć za skórę tym wieśniakom, skoro tyle płacą- dodała rechocząc Dobrusia. Marsz przez las strasznie się wydłużał, bo drzewa gęstniały, robiło się coraz ciemniej mimo, że słońce było wysoko.
Ciemność przybierała ziarnisto-szary...

Drzwi lekko skrzypnęły ,a stara podłoga z każdym skrzypnięciem dawało znać o mojej obecności .Kiedy postępowałam kroku oni trwali w uniesieniu. Echem po sypialni niósł się jej chichot i jego przyśpieszone oddechy.
Siedziała na jego piersi , napierając na niego kolanami. Nie pozwała ,by wyzwolił się z jej oków. Pochyliła się nad nim prawie dotykając własnymi ustami jego spierzchniętych warg, z których wyrwał się jęk. Wierzchem dłoni zaczęła gładzić jego pięknie ociosane rysy, jej palce błądziły po jego twarzy ,firanie rzęs.
Ku jej ucieszę jego oddech przyśpieszał wzmagając jedynie jej pragnienie. Powtórnie więc zbliżyła się do niego i przywarła ustami do jego szyi .Syciła się jego smakiem ,a jej usta naznaczał szkarłat. Kropla krwi sączyła się ze rany ,którą mu zadała i ,którą scałowywała z taką lubością.
W księżycowym świetle ich ciała lśniły ,lecz nie jak ciała splecionych w miłosnym uścisku kochanków. On drżący ,zroszony potem , ona eteryczna i efemeryczna jak sen ,który znika rozproszony nastającym dniem.
Moja prawa dłoń pozostawała zaciśnięta na buteleczce ,a lewa wyznaczała w powietrzu coś na kształt półokręgów ,które miały zagarniać zmorę do naczynia. I choć ta wiła się i próbowała uciekać coraz większa chmura dymu wypełniała naczynie, aż wreszcie mogłam zatknąć butelkę i ruszyć do wyjścia, myśląc o tym ,że nazajutrz mężczyzna ,który zaciekłe próbował wyrwać się nie z objęć Morfeusza ,a słowiańskiej Zmory , nie będzie miał tego świadomości.

Drzwi lekko skrzypnęły ,a stara podłoga z każdym skrzypnięciem dawało znać o mojej obecności .Kiedy postępowałam kroku oni trwali w uniesieniu. Echem po sypialni niósł się jej chichot i jego przyśpieszone oddechy.
Siedziała na jego piersi , napierając na niego kolanami. Nie pozwała ,by wyzwolił się z jej oków. Pochyliła się nad nim prawie dotykając własnymi ustami jego...

Nie boję się już nikogo... pokonywałem merki, przeganiałem mesze, nawet dusioły nie wywoływałują mojej odrazy ani przerażenia. Nie wiem i nie rozumiem, dlaczego potwory ciągle budzą strach, większość jest paskudna, ale bezbronna lub łatwa do wypłoszenia - tak sądziłem miesiącach polowań i podróży, i ta właśnie arogancja okazała się groźna...

Tego dnia po kilku latach nieobecności odwiedziłem rodzinne strony na prośbę matki, którą niepokoiły kolejne zaginięcia mieszkańców okolicznych wsi. Niechętnie wracałem do domu, bo nie spodziewałem się miłego przyjęcia, zwłaszcza ze strony krewnych mojej niedoszłej żony, którą bez żalu i wahań porzuciłem tuż przed ślubem. Wolałem włóczyć się i zabijać potwory niż uprawiać ziemię i życie rodzinne. Uciekłem bez słowa, więc nie liczyłem na radosne powitanie nawet ze strony własnej rodziny - wstydzili się za mnie, teraz jednak potrzebowali pomocy i to bardzo, skoro matka po latach milczenia mnie wezwała... myślalem o tym z gorzką satysfakcją.

Nagle koło zbóż zawirowało powietrze, porywając mi kapelusz. Goniąc go wbiegłem w falujące łany pszenicy. Złote połacie w słońcu - pięknie, gorąco, pachnie latem. I wtedy ją zobaczyłem... smukłą i szczupłą w białej jak śnieg sukience. Jasne włosy spływały skołtunionymi strąkami na ramiona, z ust sterczały ostre kły, na pożółkłej twarzy zauważyłem tylko mgliste ślady dawnej urody. Stała i patrzyła na mnie, przekrzywiła głowę, a ja nie mogłem się ruszyć, w jej oczach zauważyłem błysk, znak, że mnie rozpozaje. Gwałtownie wyciągnęła ku mnie ręce zakończone długimi szponami i zaczęła chybotliwym krokiem szybko iść w moim kierunku. Moja niegdysiejsza narzeczona, porzucona panna młoda, południca zawsze głodna krwi. To dla niej mnie tu ściągneli, mnie szukała rozszarpując kolejne ofiary... jestem sam, jestem za słaby, jest zbyt blisko, nie powstrzymam jej, nie wrocę do domu.

Nie boję się już nikogo... pokonywałem merki, przeganiałem mesze, nawet dusioły nie wywoływałują mojej odrazy ani przerażenia. Nie wiem i nie rozumiem, dlaczego potwory ciągle budzą strach, większość jest paskudna, ale bezbronna lub łatwa do wypłoszenia - tak sądziłem miesiącach polowań i podróży, i ta właśnie arogancja okazała się groźna...

Tego dnia po kilku latach...

Droga dusz[bookLink]4860110|Droga dusz[/bookLink]

Droga dusz[bookLink]4860110|Droga dusz[/bookLink]

 [bookCover]4860110|Droga dusz[/bookCover]