Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Agnieszka Żelazna
Natuh
Niepoczytalna
Zemila
kinga

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Agnieszka Żelazna
Natuh
Niepoczytalna
Zemila
kinga

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

A co z wynikami?

A co z wynikami?

Czy są już wyniki?

Czy są już wyniki?

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Wchodzi kolejny kandydat, mniej zestresowany niż poprzedni.
Przedstawia się trzem rekrutującym go mężczyznom, po czym pada pierwsze pytanie:
-Dlaczego jest pan zainteresowany pracą na tym stanowisku?
Słyszę jego myśli:
- Dla kasy.
Na głos odpowiada:
- Moje wykształcenie odpowiada zakresowi obowiązków. Mam też doświadczenie na podobnym stanowisku.
A w myślach dodaje:
- Ta, miałem podobną robotę, ale olewałem ją na maksa, a w ogóle to dostałem ją po znajomości, ale oni nie muszą tego wiedzieć.
Pada kolejne pytanie:
- Jakie są pana mocne strony?
- Mocne drinki hehe - myśli.
A na głos mówi
- Punktualność, rzetelność.
- Jake są pana słabe strony?
- Słaba głowa do picia i słabość do kobiet - myśli.
Lecz na głos mówi:
- Nie mam wielu słabych stron. Myślę, że świetnie się sprawdzę w tej pracy.

Tak. Siedzę z boku i przysłuchuję się kolejnym pytaniom i odpowiedziom. Gdy kandydat wyjdzie, wydam o nim opinię. Przede mną pracowity dzień - rozmowy kwalifikacyjne, rozprawy sądowe, mediacje. Ja z moją umiejętnością czytania w myślach jestem rozrywany. A w życiu prywatnym...no cóż...nieco samotny, ale to nie jest wielka cena za prawdę.

Wchodzi kolejny kandydat, mniej zestresowany niż poprzedni.
Przedstawia się trzem rekrutującym go mężczyznom, po czym pada pierwsze pytanie:
-Dlaczego jest pan zainteresowany pracą na tym stanowisku?
Słyszę jego myśli:
- Dla kasy.
Na głos odpowiada:
- Moje wykształcenie odpowiada zakresowi obowiązków. Mam też doświadczenie na podobnym stanowisku.
A w myślach dodaje:
- Ta,...

Czytanie w myślach nie jest ani darem, ani przekleństwem. Trzeba mieć natomiast nerwy ze stali i ogromny dystans do siebie i świata, by udźwignąć tę umiejętność. Na początku przychodzi zwątpienie i rozczarowanie rodzajem ludzkim. Słyszę myśli mijających mnie pustogłowych kobiet z napompowanymi ustami, których życie kręci się wokół zakupów i zabiegów kosmetycznych. Docierają do mnie brudne myśli jakiegoś prezesa-kokainisty uzależnionego od brutalnego seksu. Słyszę, jak ludzie bez żadnego hobby i celu w życiu komentują w myślach wygląd i zachowanie wszystkich wokół, zamiast skupić się na sobie. Napawa mnie to wszystko przygnębieniem i mam ochotę uciec w jakieś odludne miejsce. W końcu stopniowo godzę się z upadkiem ludzkości. Zaczynam spoglądać na innych z pobłażliwością wszechwiedzącego starca, wybaczając im ich małe złośliwości i głupotę. Głębokim smutkiem napawa mnie natomiast ich ukryte okrucieństwo i moja wobec niego bezsilność. Z czasem staram się dla poprawienia nastroju wychwytywać jakieś ciepłe myśli, błądzące niczym ogniki w całym tym mroku złych i zbędnych. Myśli jakiegoś malarza kontemplującego z uśmiechem piękny zachód słońca. Przepełnione miłością myśli matki spoglądającej na swoje dziecko, które właśnie nauczyło się chodzić. Nieśmiałe myśli zakochanego chłopaka, gdy kupuje pojedynczą różę koleżance z klasy. Łapię takie myśli w locie niczym motyle, zanim znikną w morzu bezwartościowego szumu, bo tylko one ratują mnie przed ostatecznym zwątpieniem w ludzi.

Czytanie w myślach nie jest ani darem, ani przekleństwem. Trzeba mieć natomiast nerwy ze stali i ogromny dystans do siebie i świata, by udźwignąć tę umiejętność. Na początku przychodzi zwątpienie i rozczarowanie rodzajem ludzkim. Słyszę myśli mijających mnie pustogłowych kobiet z napompowanymi ustami, których życie kręci się wokół zakupów i zabiegów kosmetycznych. Docierają...

Siedziałam w atelier urody, zdecydowana. Dzisiaj to zrobię! Jest tyle części, które muszę poprawić. Niech ten fachowiec już przyjdzie! Ile można czekać na analizę wyników. O! Jest!
- Już myślałam, że pan o mnie zapomniał.
-Eeeee, nie, trochę to trwało, ale musiałem się upewnić, czy wszystko jest w porządku. [he he, niech sobie myśli, że to musi tak długo trwać, w końcu koszt jest niemały, jakieś usprawiedliwienie trzeba mieć, he he]
Oniemiałam, co to za odpowiedź???
- Wszystkie badania są ok, zatem zgodnie prośbą możemy powiększyć pani biust o pięć numerów, wstrzykujemy bardzo bezpieczny preparat, który tylko początkowo będzie pani odczuwać, ale po kilku dniach pani zapomni o wszystkim i będzie się cieszyć nową sobą. Proszę się przygotować do zabiegu, zaraz zaczynamy… [co za brednie, preparat jest niebezpieczny, bo z czasem rozlewa się po całym organizmie i go zatruwa, nie wchłania się, wtedy jest niezbędna operacja i trzeba szukać go po całym ciele po omacku, ale co tam – liczy się kasa. Inni się będą z tym męczyć. Wcisnę dziewczynie kit, dziś zarobię parę tysiączków, jutro i pojutrze też. Business is business. Klientela sama się nakręca. Co w tym złego? Oby tak dalej. Co za passa! Chce mieć cycki? Będzie mieć nowe, piękne, duże - a jak się zaczną kłopoty, to nie skojarzy, że to od tego. Już widzę tę kasę. Ach!!!]
- No to co, zaczynamy? Dlaczego pani tak na mnie patrzy?
- Ja rezygnuję, jednak doszłam do wniosku, że taka się sobie podobam. Dziękuję panu. Do widzenia!

Siedziałam w atelier urody, zdecydowana. Dzisiaj to zrobię! Jest tyle części, które muszę poprawić. Niech ten fachowiec już przyjdzie! Ile można czekać na analizę wyników. O! Jest!
- Już myślałam, że pan o mnie zapomniał.
-Eeeee, nie, trochę to trwało, ale musiałem się upewnić, czy wszystko jest w porządku. [he he, niech sobie myśli, że to musi tak długo trwać, w końcu...

„Potomkowie pobudzeni, połówka na chodzie w kuchni, teraz tą z dołu obudzę” – słowa wyprzedzają alarm i jakiś nieokreślony huk przypominający wybuch wulkanu powoduje nieprzyjemne rozpoczęcie dnia. Wstaję niezgrabnie z łóżka, udaję się do kuchni po kawę. Nalewam wody do czajnika.
„Oho, wodę bierze, to teraz ja nabiorę, żeby ciśnienie spadło jak będzie się kąpała” – jestem zaskoczona tą agresją, odwracam się w stronę matki, by spytać, jak tak może, ale z jej pokoju dobiega chrapanie.
„Jak odwiozę je do przedszkola, to kupię mojemu nowe wkręty, niech wierci w sobotę rano” – teraz jestem przerażona i biegnę do lustra szukając oznak obłąkania lub wirusa (mogłam nie oglądać przed spaniem tego horroru).
„Wieczorem znowu dam dzieciakom pobiegać po mieszkaniu przez kilka godzin, co będą na dworze marzły” – patrzę na siebie, słyszę harmider na górze i spoglądam w popękany sufit.
- Niemożliwe – mruczę do siebie.
Dzień upłynął mi pracowicie i beztrosko, aż ciemność przykryła popołudniowe godziny dnia zamieniając go w wieczór. Rozległo się tupanie. „Ile można”, przechodzi mi przez myśl.
„Wczoraj wylałam wódkę w łazience, popsikała odświeżaczem powietrza, sprytna. To będę godzinami przesuwać drzwi od szafy a potem polatam po schodach do piwnicy po kartony z bombkami i będę zrzucać choinkę ze stojaka” – Zaczynam kojarzyć fakty i spoglądam ponownie w górę. Słyszę myśli nowej sąsiadki. Znam jej plany. Nie wiem, dokąd mnie to zaprowadzi, ale może zyskam przewagę w tej nierównej grze nerwów.

„Potomkowie pobudzeni, połówka na chodzie w kuchni, teraz tą z dołu obudzę” – słowa wyprzedzają alarm i jakiś nieokreślony huk przypominający wybuch wulkanu powoduje nieprzyjemne rozpoczęcie dnia. Wstaję niezgrabnie z łóżka, udaję się do kuchni po kawę. Nalewam wody do czajnika.
„Oho, wodę bierze, to teraz ja nabiorę, żeby ciśnienie spadło jak będzie się kąpała” – jestem...

Moje marzenie zostało spełnione! Słysze ludzkie myśli. Cudownie jest wiedzieć, co inni myślą. Pewnie niejednokrotnie będę przez to płakać. Myśli nie da się ukryć, szczególnie, gdy nie chcemy ich ukrywać, bo nie jesteśmy świadomi tego, że ktoś ma możliwość ich wysłuchania.
Ale od dziś posiadam właśnie taką moc, taką zdolność. Teraz życie będzie bardziej skomplikowane, będę wiedziała więcej i poznam szczerą prawdę, niekoniecznie miłą, jaką inni o mnie myślą. Życie to nie jest bajka, ale przecież lepiej otaczać się ludźmi, którzy są dla nas życzliwi, aniżeli żyć w kłamstwie i obłudzie.
Zawsze marzyłam o poznaniu myśli mojego męża, który mimo wielu wspólnych lat pozostaje dla mnie nieodgadnioną zagadką. Jest tajemniczy i zdystansowany, co powoduje, że każde wypowiedziane słowo ma doskonale wyważone. To właśnie jest najważniejszy powód, dla którego chciałabym poznać jego najskrytsze myśli i marzenia.

Moje marzenie zostało spełnione! Słysze ludzkie myśli. Cudownie jest wiedzieć, co inni myślą. Pewnie niejednokrotnie będę przez to płakać. Myśli nie da się ukryć, szczególnie, gdy nie chcemy ich ukrywać, bo nie jesteśmy świadomi tego, że ktoś ma możliwość ich wysłuchania.
Ale od dziś posiadam właśnie taką moc, taką zdolność. Teraz życie będzie bardziej skomplikowane, będę...

Czytanie w myślach mogłoby być zarówno błogosławieństwem, jak i przekleństwem w zależności od tego, do czego byśmy wykorzystywali tę zdolność. Ja generalnie nie chciałbym słyszeć myśli innych ludzi. To byłoby męczące i przytłaczające.
Pojechałbym do matki, a ta rozpoczęłaby wewnętrzny dialog: „ależ on przytył”, „o i jeszcze ciastko je”, a usta mówiłyby co innego: „synku, poczęstuj się, co nic nie jesz?”.
Spotkałbym się z kolegą, a tam rozpoczęłaby się bitwa zwrotów wypowiedzianych z tymi pomyślanymi: „nowy telefon sobie kupił, a mówił ze pieniędzy nie ma”, „Krzyśka zawiózł na lotnisko, a mnie gada, że czasu mu brakuje, palant”.
Przyszłaby pora na kierownika: „chce podwyżkę, a co on myśli, że pieniądze to rosną na drzewie?!”, „niech siedzi jak mu dobrze”.
No i na deser żona. Po wieczornych igraszkach zapytałbym jak było, odpowiedziałaby, że wspaniale, a za moment usłyszałbym jej myśli: „ostatnim razem było jakoś lepiej”.
Ja dziękuję, wolę nie znać wszystkich myśli innych ludzi, nikogo. Choć to kusi, to jednak dla komfortu psychicznego lepiej jest słyszeć tyle, ile nam mówią (to też czasami chciałoby się ograniczyć ;)). Dlatego bardziej skłaniam się ku temu, że umiejetność czytania w myślach jednak jest przekleństwem.

Czytanie w myślach mogłoby być zarówno błogosławieństwem, jak i przekleństwem w zależności od tego, do czego byśmy wykorzystywali tę zdolność. Ja generalnie nie chciałbym słyszeć myśli innych ludzi. To byłoby męczące i przytłaczające.
Pojechałbym do matki, a ta rozpoczęłaby wewnętrzny dialog: „ależ on przytył”, „o i jeszcze ciastko je”, a usta mówiłyby co innego: „synku,...