[4,3,7]

Pani Środowa nie przepadała za ludźmi. Uważała, że gadają głupoty, a od głupot to ona ma telewizor i nie potrzebuje więcej ‘chorych relacji’ jak to zwykła określać. I mimo wątpliwości, których do końca nie rozumiała, wigilię zwykła spędzać sama. Zgodnie z wieloletnim zwyczajem także i w tym roku postanowiła nagotować gar krupniku. I gdy miała już zasiadać do stołu, usłyszała pukanie do drzwi, ale nie z tych delikatnych, jakie zdarzały się omyłkowo, a przeciwnie – było to głośne dobijanie się. Spojrzała na drzwi, nasłuchując uważnie, czy intruz już poszedł. Po chwili walenie ponownie się rozległo. Poirytowana pani Środowa podgłośniła telewizor, by tym samym dać do zrozumienia, że ktokolwiek stoi za drzwiami, nie jest mile widziany. Komunikat najwyraźniej nie został zrozumiany, gdyż mało subtelne pukanie ponownie zadudniło w uszach pani Środowej. Podeszła do drzwi i zerknęła przez judasza, ale na klatce panowała taka ciemność, że cokolwiek czaiło się w niej, mogło stać dalej, spokojne przed zdemaskowaniem. Choć niezwykła tego nigdy czynić, otworzyła drzwi na oścież, dzierżąc mokrą szmatę w ręku. Za drzwiami stał czarny kozioł i patrzył w jej zdumione oczy, lekko przechylając na bok głowę. Mokra szmata upadła na podłogę.
- Nie patrz tak! Wpuść mnie do środka. Mamy do pogadania. – rzekł, przechylając głowę na drugi bok.
Do pani Środowej słowa jednak nie trafiały. Stała jak skamieniała. Kozioł nie czekał na zaproszenie. Wszedł, omijając panią Środową i usadowił się przy stole.
- Chodź na zupę, bo wystygnie! – ponaglił kozioł.
Kobieta niespiesznie ruszyła z otwartymi ustami w stronę rogatego osobnika.
- Zjemy i pójdziemy. To twoja ostatnia wieczerza. – spojrzał na nią z ukosa – Wiem, inaczej sobie mnie wyobrażałaś. Pewnie z kosą, co? A tu taka niespodzianka!
Pani Środowa podparła się o kredens. Ponura prawda zaczynała do niej docierać. Kozioł oblizał wargi. Wstał i chwycił panią Środową za rękę.

I ruszyli w grudniową noc - powoli znikając w gęstej ciemności.

[4,3,7]

Pani Środowa nie przepadała za ludźmi. Uważała, że gadają głupoty, a od głupot to ona ma telewizor i nie potrzebuje więcej ‘chorych relacji’ jak to zwykła określać. I mimo wątpliwości, których do końca nie rozumiała, wigilię zwykła spędzać sama. Zgodnie z wieloletnim zwyczajem także i w tym roku postanowiła nagotować gar krupniku. I gdy miała już zasiadać do stołu,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[1],[8],[5]

Jutro wigilia. Piszę na kartce, co muszę zrobić, aby przygotowania do wieczerzy przebiegły sprawnie. Myśl ucieka do czasów dzieciństwa. Mama była nauczycielką. Przed świętami zawsze miała wolne i dzięki temu wszystko było perfekcyjnie przygotowane. Nie to co u mnie... ech, ten zapach wykrochmalonej pościeli, którą zawsze zmieniała w wigilijny poranek, smak pomarańczy i prawdziwej szynki.. czemu teraz wszystko jest inne?
-raniutko zakupy,chlebek na święta, bułeczki dla Zuzi, ciasteczka cynamonowe, jakieś ciasto tortowe, pierniczki piekłyśmy w ubiegłą niedzielę,
-ugotować warzywa na sałatkę, może zrobię to jeszcze dzisiaj?..
Ach, jakie dawniej były zimy...zaspy ponad metr, lubiłam robić tunel wśród zmrożonego śniegu, teraz tego białego puchu czasem spadnie, jak na lekarstwo, wigilia w kilkanaście osób. To były czasy!
Michaś z Ewelinką pojechali do teściów, Zosia z Adamem będą na wigilii. Trzeba się postarać, aby przyszły zięć wyniósł dobre wrażenie. Powinni zająć się choinką... A mnie się oczy kleją z niewyspania. Szef niedawno wrócił z ciepłych krajów. Takiemu to dobrze, a człowiek zapycha jak mały samochodzik. Nagle czuję ścisk w żołądku. Przypomina mi się, że ostatnie podliczenia nie zgodziły się. Trzeba będzie sprawdzać po świętach. Jutro wigilia, nie mogę o tym myśleć, jaka wigilia, taki cały rok. Znużona usypiam, marząc, aby czar świąt zadziałał i wszystko w bilansie zgodziło się.

[1],[8],[5]

Jutro wigilia. Piszę na kartce, co muszę zrobić, aby przygotowania do wieczerzy przebiegły sprawnie. Myśl ucieka do czasów dzieciństwa. Mama była nauczycielką. Przed świętami zawsze miała wolne i dzięki temu wszystko było perfekcyjnie przygotowane. Nie to co u mnie... ech, ten zapach wykrochmalonej pościeli, którą zawsze zmieniała w wigilijny poranek, smak...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[8, 7, 1]
Za oknem już zima, śnieg biały prószy.
Ślisko na drogach, mróz szczypie w uszy.
Ludzie gdzieś pędzą, czegoś szukają.
Czasu dla bliskich swoich nie mają...
Za czym tak gonią, niczym w amoku?
Gwiazdka jest przecież jeden raz w roku.
Gdzie tu logika? - głowi się Hania.
Mnóstwo zakupów, dużo sprzątania...
Zero nostalgii, spokoju i uśmiechu.
Rozmowy z rodziną? Tylko w pośpiechu.

Przeszła tak Hania przez miasteczko całe,
zasmuciło się bardzo jej serduszko małe.
Bo po co to całe prezentowe zamieszanie?
Liczy się obecność i wspólne świętowanie.
Ona nie pamięta jak u niej w święta było.
Szybko ją bowiem życie doświadczyło.
Straciła rodziców i boli wciąż ta rana.
Przez różne rodziny była zabierana.
Chciałaby miłości no i magii świąt,
ale biedna nie wie jak to brać i skąd.

Siedzi w sierocińcu, gwiazdki wypatruje.
,,Niech panuje pokój, nikt niech nie choruje."
Rzekła tak sierotka widząc błysk na niebie.
Myśli więc o innych, nie dostrzega siebie.
Teraz jest samotna, jednak dnia pewnego,
los się też uśmiechnie do dzieciątka tego.
Dom nowy otrzyma, pozna dobrych ludzi.
Wiara w lepszą przyszłość w Hani się obudzi.
Bogactwa nie chciała, pragnęła miłości.
Teraz właśnie ona w życiu jej zagości.

[8, 7, 1]
Za oknem już zima, śnieg biały prószy.
Ślisko na drogach, mróz szczypie w uszy.
Ludzie gdzieś pędzą, czegoś szukają.
Czasu dla bliskich swoich nie mają...
Za czym tak gonią, niczym w amoku?
Gwiazdka jest przecież jeden raz w roku.
Gdzie tu logika? - głowi się Hania.
Mnóstwo zakupów, dużo sprzątania...
Zero nostalgii, spokoju i uśmiechu.
Rozmowy z rodziną? Tylko w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[4][8][3]

- Od wielu lat w ten jeden szczególny wieczór wigilijny wzruszam się gdy Was wszystkich widzę, moją najbliższą, prawdziwą rodzinę. Choć brzmi to może patetycznie słuchajcie uważnie, bo nie co dzień mężczyzna pokazuje swoje emocje, ale dzisiaj dzieją się cuda, więc wszystko można powiedzieć i wybaczyć.
Cudem jesteście Wy i to, że znalazłem w sobie siły, aby stworzyć rodzinę jakiej nigdy nie miałem i o jakiej nawet dawno temu nie śmiałem marzyć. Moje wychowanie się w Domu Dziecka nie sprzyjało budowaniu bliskich relacji z ludźmi i własnej tożsamości czy zdobywania celów w życiu. Przez wiele dekad zastanawiałem się po co przyszedłem na świat i jaką mogę w nim odegrać rolę. Szukałem sensu swojego istnienia w używkach zatracając się jeszcze bardziej, bo tak bardzo brakowało mi miłości, ufności, bezpieczeństwa, sprawiedliwości i równych szans, mądrości, a przede wszystkich wiary w możliwość odwrócenia mojego pesymistycznego stylu życia o 180 stopni.
Myślałem, że jestem już tak zaprogramowany przez Boga, przeznaczenie i nic się we mnie oraz moim życiu nie zmieni. Gdy poczułem, że jestem na emocjonalnym dnie spotkałem Waszą mamę. W momencie gdy nie miałem jej nic do zaoferowania, bo nawet nie zdążyłem zrobić porządku z samym sobą, ona wyciągnęła w moją stronę pomocną dłoń, a następnie otworzyła serce.
Uświadomiła mi, że taka pokrętna i trudna droga była mi potrzebna, abym na jej końcu znalazł skarb i przygotował się na jego rozpoznanie i docenienie.
Dlatego chcę Wam powiedzieć, że wybaczyłem sobie wszystkie złe chwile, jestem z siebie dumny, z mamy i moich cudownych dzieci. Kocham Was najbardziej i najmądrzej jak tylko potrafię. Mam skrytą nadzieję, że to równie mocno czujecie i spędzimy razem jeszcze wiele tak szczególnie pięknych chwil jak ta – kończąc przemowę mój ojciec ukradkiem otarł prawdziwie męską łzę.

Od 6 lat, w każde kolejne Święta staram się przytoczyć słowa ojca, których nie mogę zapomnieć, ponieważ ta Wigilia z Jego udziałem była ostatnią…

Syn

[4][8][3]

- Od wielu lat w ten jeden szczególny wieczór wigilijny wzruszam się gdy Was wszystkich widzę, moją najbliższą, prawdziwą rodzinę. Choć brzmi to może patetycznie słuchajcie uważnie, bo nie co dzień mężczyzna pokazuje swoje emocje, ale dzisiaj dzieją się cuda, więc wszystko można powiedzieć i wybaczyć.
Cudem jesteście Wy i to, że znalazłem w sobie siły, aby...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[7] [4] [1]
Na biegunie, tym północnym...
W domu Pana Mikołaja...
Elfy pracowały ciężko...
W końcu gwiazdka się zbliżała.

Przystrojone są choinki.
Elfi warsztat pachnie kawą.
Ciepłe światło ich ogrzewa.
Wszyscy świetnie się wciąż bawią.

Aż tu nagle dzwonek dzwoni!
Stają mali ludzie w miejscu.
Ryglują drzwi oraz okna.
Strach powoli duszą w sercu.

Telefon do Mikołaja...
By "dwururkę" zaczął czyścić...
Najgorszy koszmar świętego...
Właśnie miał się wkrótce ziścić.

Gdy pojawił się przed drzwiami.
Nikt nie wiedział kiedy? Jak?
Kto mu doniósł? Kto napisał?
Znów zapukał - to zły znak.

Już Mikołaj śrut nabija.
"Przywitam ja gościa ładnie"
Znów pukanie - nie odpuszcza!
Elfy łapią co popadnie.

Otworzyły się wnet drzwi.
Gość wszedł szybko, kres pukania.
W ręku teczka, jakiś świstek.
Święty M. pyta "Czy to listek?".

"Kontrola się rozpoczyna".
Gość zagląda w każdy kąt.
"Ho ho jako, że jestem Mikołaj...
proszę grzecznie, IDŹ PAN STĄD!"

Gość przerywa wnet kontrolę.
Traci rezon i się waha.
Widzi Mikołaja z bronią.
Elfów cała jest wataha.

"Ja tu tylko sprawdzam, moment,
czy zabawki atest mają".
Mikołaj podchodzi wolno.
Na muszce go wciąż trzymając.

Mikołaj wciąż się uśmiecha.
Wskazuje też na choinkę.
Na jej czubku jest aniołek...
co ma uśmiechniętą minkę.

Urzędnik pojął aluzję.
Mikołaj opuścił broń.
Elfy szybko drzwi zamknęły.
"Nie wyjdziesz człowieku stąd".

Taka oto jest historia.
Urzędnika dawno nie ma.
Siedzi gdzieś sobie gdzieś tam w lesie.
Na najwyższym czubku drzewa;)

[7] [4] [1]
Na biegunie, tym północnym...
W domu Pana Mikołaja...
Elfy pracowały ciężko...
W końcu gwiazdka się zbliżała.

Przystrojone są choinki.
Elfi warsztat pachnie kawą.
Ciepłe światło ich ogrzewa.
Wszyscy świetnie się wciąż bawią.

Aż tu nagle dzwonek dzwoni!
Stają mali ludzie w miejscu.
Ryglują drzwi oraz okna.
Strach powoli duszą w sercu.

Telefon do Mikołaja...
By...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[3] [6] [9]

-Cecylio,wszystko przygotowane!–powiedziałem do żony,która krzątała się już od rana w kuchni pichcąc wigilijne potrawy,od zapachu których żołądek zawiązywał mi się na supeł.Podrapałem się rozmarzony po (znacznie) wystającym okrągłym brzuchu.Za oknem,w ogrodzie pod rozłożystą sosną leżały świąteczne prezenty dla całej rodziny.-Tylko nie zapomnij zapalić lampek na choince-skomentowała Cecylia,mieszając ogromną łychą makaron z makiem.-Eee, no co ty?–mruknąłem–jak się ściemni,to włączę.Zajrzę teraz do sąsiada,bo miał mi naprawić tą złamaną płozę od sani.–I pośpiesznie wyszedłem z kuchni,uśmiechając się pod siwym wąsem na samo wspomnienie zmyślnego psikusa.Zapadł wieczór.Podzieliliśmy się opłatkiem i nadszedł w końcu upragniony czas,aby wyjść po gwiazdkowe prezenty.Szesnaście spragnionych upominków i podnieconych świąteczną atmosferą osób wysypało się z domu wprost pod bożonarodzeniowe drzewo.-Henry!Nie zapaliłeś lampek na choince!Ciemno,że oko wykol.-Żona rzuciła przez ramię.-Zapomniałem na śmierć!–Złapałem się za głowę udając roztargnienie.Pobiegłem niezdarnie brodząc w wysokim śniegu do włączników ogrodowego oświetlenia.Pstryknąłem odpowiedni włącznik i oczom wszystkich ukazała się wysoka sosna,pod którą było… NIC!Śnieg pod sosną był rozrzucony i widniały na nim jedynie ogromne ślady buciorów i płóz. Wszyscy w panice wybałuszyli oczy,niektórzy wzdychali,z ust szwagra wyrwało się siarczyste „O kuźwa!”.Ewidentnie nas obrabowano ze wszystkich świątecznych prezentów!-Dzwonię na Policję!–krzyknąłem do rodziny,a do słuchawki szepnąłem–Mikołaj,odpalaj sanki!Po chwili usłyszeliśmy od strony pól zbliżający się do nas dźwięk dzwonków,a zaraz potem do naszego ogrodu pod sosnę zajechały sanie wypełnione po brzegi świątecznymi prezentami.-HO!HO!HO!–zawołał z sani znajomy nam skądinąd gruby jegomość w czerwonym płaszczu.Przyglądałem się z rozbawieniem mojej szczęśliwej rodzinie,podkręcając z zadowolenia wąsa.

[3] [6] [9]

-Cecylio,wszystko przygotowane!–powiedziałem do żony,która krzątała się już od rana w kuchni pichcąc wigilijne potrawy,od zapachu których żołądek zawiązywał mi się na supeł.Podrapałem się rozmarzony po (znacznie) wystającym okrągłym brzuchu.Za oknem,w ogrodzie pod rozłożystą sosną leżały świąteczne prezenty dla całej rodziny.-Tylko nie zapomnij zapalić lampek...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[2],[3],[8]
"Rodzina jest najważniejsza".
W Święta razem z córką krzątałyśmy się w kuchni i kończyłyśmy przygotowywać wigilijne potrawy.Mój mąż ubrał już stół,choinka stała pięknie ustrojona.Kiedy zanosiłam następne danie na stół nagle wszystko zaczęło wirować,przed oczami stanęły mi mroczki.Zapadła ciemność.Znalazłam się w pokoju w którym ściany były pokryte brązową boazerią,na środku stał duży stół zastawiony jedzeniem.Przy stole zebrani byli moi dziadkowie,którzy odeszli na zawsze i mój brat Bartek z którym wiele lat temu się skłóciłam.Wszyscy byli tacy radośni i uśmiechnięci.Poczułam jak bardzo mi ich brakuje. -Szkoda,że nie mogłam poznać swojej wnuczki. -powiedziała do mnie babcia smutno na mnie patrząc. -Bartek jeszcze może ją zobaczyć.Wszystko zależy od ciebie. I w tym momencie znowu zapadła ciemność.Kiedy otworzyłam oczy zobaczyłam zmartwioną twarz męża i usłyszałam niespokojny głos Kasi: -Mamo,nic ci nie jest? -Nic.- odparłam wstając powoli z kanapy. -Dobrze,że stałem blisko ciebie jak mdlałaś to cię złapałem.-rzekł Piotr. - Dziękuję.A teraz bierzemy część potraw i jedziemy do Bartka.Czas się z nim pogodzić. Kasia i Piotr spojrzeli na siebie zdziwieni.Mąż wstał z kanapy i zaczął pakować dania.Przeproszenie Bartka nie było łatwe dla mnie,ale mój brat wybaczył mi.-Przecież jesteśmy rodziną.-rzekł Bartek tuląc mnie.Z ulgi i radości popłynęły mi łzy.Mój brat też był szczęśliwy.Wigilię spędziłam z całą rodziną.Kasia powiedziała później,że to były najpiękniejsze święta.

[2],[3],[8]
"Rodzina jest najważniejsza".
W Święta razem z córką krzątałyśmy się w kuchni i kończyłyśmy przygotowywać wigilijne potrawy.Mój mąż ubrał już stół,choinka stała pięknie ustrojona.Kiedy zanosiłam następne danie na stół nagle wszystko zaczęło wirować,przed oczami stanęły mi mroczki.Zapadła ciemność.Znalazłam się w pokoju w którym ściany były pokryte brązową...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[9] [6] [8]

Dreptała pod bramą główną od ponad godziny. Wielki kaptur zakrywał połowę jej twarzy. Nie przeszkadzał jej mróz ani prószący śnieg. Nie mogła przegapić jego wejścia.

Tymczasem na wielkiej sali rozpoczynała się wigilia dla osób bezdomnych i ubogich. Długie stoły były przykryte białymi obrusami, pozastawiane tradycyjnymi potrawami, ciastami, których nie mieli w ustach od roku. Józef przygotowywał się do tej uroczystości od samego rana, przystrzygł brodę, założył swoje najlepsze ubrania.

Szyderczy uśmieszek zagościł na jej twarzy. Jeszcze chwila i rachunki będą wyrównane - pomyślała. Ściągnęła rękawiczki, by sprawdzić czy wszystko jest na swoim miejscu.

To jego drugie święta spędzane tutaj. To głównie tu wracały wspomnienia sprzed trzech lat. Przypominał sobie swoje dawne życie: rodziców, którzy zawsze byli dla niego oparciem, żonę, która wydawało mu się, że kocha go nad życie, córkę, która była jego oczkiem w głowie. Ten nieszczęśliwy wypadek zmienił wszystko - rodziców wpędził do grobu, był pretekstem do odejścia żony, która zabrała ze sobą ich córkę. No i jeszcze to biedne dziecko, które do dziś śni mu się po nocach.. Stracił pracę, nie miał nikogo, kto by mu pomógł wrócić do życia, załamał się, zaczął szukać pocieszenia w alkoholu, aż w końcu wylądował na ulicy.

Nikt nie zwrócił na nią uwagi, wyglądała jak jedna z nich. Kiedy namierzyła go wzrokiem, bez wahania podeszła i zapytała czy wie kim jest. Oczywiście, że wiedział. Jak mógłby zapomnieć oczy matki dziecka, które zabił. Potem wszystko działo się bardzo szybko. Wyciągnęła nóż, powiedziała, że to za jej córkę, po czym wbiła mu go prosto w serce. Krew, krzyki, obezwładnienie kobiety - to wszystko wyryło się w pamięci obecnych na zawsze. Takiego obrotu wydarzeń nikt się nie spodziewał. To była niezapomniana wigilia.

[9] [6] [8]

Dreptała pod bramą główną od ponad godziny. Wielki kaptur zakrywał połowę jej twarzy. Nie przeszkadzał jej mróz ani prószący śnieg. Nie mogła przegapić jego wejścia.

Tymczasem na wielkiej sali rozpoczynała się wigilia dla osób bezdomnych i ubogich. Długie stoły były przykryte białymi obrusami, pozastawiane tradycyjnymi potrawami, ciastami, których nie mieli w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[1] [9] [3]
Idę chodnikiem, zimny, biały śnieg uderza o moje włosy jak martwa cisza wypełnia powietrze. Co za piękna noc Wigilijna. Ptaki już uciekły na południe, a kto mógłby ich winić, woda zamarza o tej porze roku. Spoglądam przez poręcz mostu na staw. Jak pięknie zobaczyć bezbłędnie białe kryształy mrozu na lodzie. Uwielbiam tę porę roku. Odwracam wzrok w kierunku nieba i oglądam jak płatki śniegu tańczą wokół mnie jak wróżki. Potem zamykam oczy. Chciałbym zatrzymać tę chwilę na zawsze. To wszystko, co chcę na Boże Narodzenie. Podczas gdy stoję w ciszy, jakiś dźwięk przykuwa moją uwagę. Odwracam się aby zobaczyć stado reniferów, a za nimi sanie. Ogromny mężczyzna w czerwonym płaszczu z białą brodą siedzi w saniach. Moją pierwszą myślą jest Św. Mikołaj trochę spóźniony. Tak czy inaczej, Święty nie wygląda na wesoło tego roku. Ze smutnym uśmiechem wycedza do mnie: "Byłeś bardzo niegrzeczny w tym roku. Mam nadzieję, że ucieszysz się z prezentu pod choinkę." Rozwiązuje swój gigantyczny worek z prezentami. Wyłania się dziwna istota, ma sierść, rogi, i pazury. Podnosi brew, idzie ku mnie. Chwyta mnie za ramię mocnymi pazurami. Ciągnie mnie bliżej siebie. Zęby mi szczękają, nie z zimna, ale z ilości strachu i adrenaliny, które spływały po moim ciele. Jego pazury wbijają się przez mój płaszcz i w moją skórę. „Usłyszałem twoje życzenie. Chciałbyś abym go spełnił?” Waham się, czy naprawdę chcę tego piekielnego stwora. Przytakuję, bez względu na to co to za życzenie. Poza tym, przyszedł z Świętym więc to znaczy, że musi być dobry, prawda? Uśmiech stwora tylko rośnie. Przychyla się do mojego ucha i szepcze: „Uważaj, czego sobie życzysz”. Uwalnia łapę i podnosi swój pazur. Jednym szybkim ruchem tnie mi gardło i zrzuca z mostu. Ląduję w lodowatej wodzie łamiąc lód. Opadam coraz niżej na dno stawu, rana szyi piecze od kontaktu z wodą. Widzę moją krew zmieszaną z lodem. Nie mam już sił by wstrzymywać dłużej oddech. Woda dostaje się do płuc. Uśmiecham się. Moje życzenie zostało spełnione.

[1] [9] [3]
Idę chodnikiem, zimny, biały śnieg uderza o moje włosy jak martwa cisza wypełnia powietrze. Co za piękna noc Wigilijna. Ptaki już uciekły na południe, a kto mógłby ich winić, woda zamarza o tej porze roku. Spoglądam przez poręcz mostu na staw. Jak pięknie zobaczyć bezbłędnie białe kryształy mrozu na lodzie. Uwielbiam tę porę roku. Odwracam wzrok w kierunku...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[3] [1] [7]


Jeszcze 50 km.
Lubię święta Bożego Narodzenia. Powiem więcej - kocham te święta.
Mimo, że nie znoszę promocji, wyprzedaży i innych tego typu akcji nakłaniających ludzi to już po Helloween daje ponieść się atmosferze zbliżających się powoli świąt. I jak zawsze podkręcony Gwiazdką, wystrojem w sklepach rozpoczynam „akcję Prezent”. Wybieram, marudzę, przebieram aby w końcu na ostatnią chwilę zdecydować się na odpowiedni prezent.
Tak jak teraz.

Jeszcze 40 km.
Dziś Wigilia, a ja pojechałem prawie 100 km aby ze sklepu w odległym mieście kupić prezent dla Kasi. Dla mojej kochanej żony Kasi. Zanim kurier dotarłyby do naszej wioski to chyba byłaby już Wielkanoc. A przecież do prezent pod choinkę.
Wiedziałem że się ucieszy bo prezent, który leży opakowany już na tylnym siedzeniu to po prostu strzał w przysłowiową dziesiątkę.

Jeszcze tylko 30 km.
Nie przeszkadza mi, że jadę, aby było szybciej, przez wioski jeszcze mniejsze niż moja rodzinna osada. Nie przeszkadza mi breja która od kilku lat dzięki ociepleniu klimatu zastępuje znane z dzieciństwa białe święta. Nie przeszkadza mi, że szybko zapadający zmrok.

Jeszcze tylko 25 km i będę w domu.
Domu pachnącym świąteczną atmosferą. Choinką ubraną już w pierwszy weekend grudnia – oczywiście żywą. Potrawami, niekoniecznie tylko dwunastoma, jakie od wczoraj Kasia przygotowuje.
W domu gdzie już na pewno siostra z mężem i ich dziećmi rozgościli się na dobre. Gdzie tata z teściem jak co rok spierają się nad jakąś błahostką. Gdzie mama z teściowa starają się przekonać Kasię, że to właśnie ich przepis jest bardziej świąteczny niż wybrany przez moją żonę.

Jeszcze 15 km.
W radio na przemian: niezatapialne Last Christmas duetu Wham, All I want for Christmas is You, kolędy. Jadę i śmieję się do siebie. Uśmiecham się, nucę pod nosem fragmenty znanych radiowych szlagierów i wypatruję w ciemności drogi

5 km i będę w domu
Wyjeżdżam zza drzew na otwartą przestrzeń. Z oddali widać łunę jaką powodują światła zapalone w domach w mojej wiosce.
Już nie mogę doczekać się kiedy rozpoczniemy świętowanie. Podzielimy się opłatkiem, zaśpiewamy kolędy.
Zaraz pokonam przejazd kolejowy. Za nim zakręt w prawo i ostatnia prosta do domu.

Już tylko jeden malutki kilometr

Wjeżdżam na przejazd kolejowy i …….

JUŻ NIGDY NIE BĘDZIE ŚWIĄT.

[3] [1] [7]


Jeszcze 50 km.
Lubię święta Bożego Narodzenia. Powiem więcej - kocham te święta.
Mimo, że nie znoszę promocji, wyprzedaży i innych tego typu akcji nakłaniających ludzi to już po Helloween daje ponieść się atmosferze zbliżających się powoli świąt. I jak zawsze podkręcony Gwiazdką, wystrojem w sklepach rozpoczynam „akcję Prezent”. Wybieram, marudzę, przebieram...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej