[1] [7] [3]

Siedziała sama przy wigilijnym stole, bo od dłuższego czasu nie miała nikogo, kto by mógł z nią celebrować ten piękny dzień. Na białym obrusie stało ułożonych pięć talerzy- dla niej, mamy, taty i dwóch braci. Siedzenia jednak były puste. Dziewczyna trwała nadal w swojej hipnozie i na własny, niepojęty przez nikogo sposób, celebrowała 24 grudnia. Wtem światło lekko przygasło i w końcu go zobaczyła. Stał za oknem i wpatrywał się w nią. Jego oczy hipnotyzowały, a postać rozmazywał mróz, który osiadł na szybie.
-Proszę! - chciała jęknąć, ale z gardła nie wydobył się żaden dźwięk. Stwór pozostał niewzruszony. Przytłaczał ją swoim wzrokiem. Napawał się jej cierpieniem. Nagle drzwi do domu otwarły się z hukiem i usłyszała znajomy głos.
-Chodźcie szybko, bo na polu jest przeraźliwie zimno! - Do korytarza wpadło dwóch chłopców i starsze małżeństwo. Zdjęli ciuchy i zaczęli przygotowywać się na wieczerzę.
-pierwsza gwiazdka dawno na niebie, a my nadal nie zasiedliśmy do kolacji.- westchnęła mama i zaczęła rozdawać dyspozycje poszczególnym członkom rodziny.
- Mamo, które miejsce zostawić dla Agaty? To naprzeciwko okna tak, jak zawsze? -zapytał chłopiec i wskazał na krzesło, które obecnie zajmowała dziewczyna.
-Tak, kochanie. Agatka uwielbiała to miejsce, bo była najbliżej choinki i prezentów. -odpowiedziała mama, która już znosiła pierwsze dania. Dziewczyna w tym czasie siedziała i ze łzami w oczach, łapała każdą daną jej chwilę. Starała się zapamiętać każdą nową zmarszczkę na twarzy matki, każdy siwy włos na włosach ojca i wszystko co zmieniło się w jej małych braciszkach. Byli już tacy duzi. Przeszły ją ciarki. Zaraz znów ich straci, a potem kolejnych raz każe jej cierpieć i przebywać wśród ukochanych. W tym piekle nigdy nie zazna spokoju. Jej męka jest nie do ukojenia.
-A teraz chodźcie już wszyscy! - zarządziła mama. -Siadajmy, ale przed kolacją wigilijną zmówmy wspólnie modlitwę za duszę Agatki. To już tyle lat. Mam nadzieję, że jest szczęśliwa.

[1] [7] [3]

Siedziała sama przy wigilijnym stole, bo od dłuższego czasu nie miała nikogo, kto by mógł z nią celebrować ten piękny dzień. Na białym obrusie stało ułożonych pięć talerzy- dla niej, mamy, taty i dwóch braci. Siedzenia jednak były puste. Dziewczyna trwała nadal w swojej hipnozie i na własny, niepojęty przez nikogo sposób, celebrowała 24 grudnia. Wtem światło...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[9] [8] [6]
Zbliżała się Wigilia. Miasto opustoszało. Od pięciu dni Policja znajdywała zwłoki jakiegoś mieszkańca. W pierwszy dzień sprzątaczka pobliskiego marketu pod drzwiami znalazła stróża, z obciętymi uszami. Drugiego dnia w pobliskim lesie znaleziono zwłoki ministranta z pobliskiego Kościoła. Nastolatkowi brakowało języka. Dwie kolejne osoby znaleziono niemal w tym samym czasie. Ciała przykryto choinkami przeznaczonymi do sprzedaży w pobliskiej szkółce leśnej. Obie ofiary to kobiety. Wyszły z domu po ostatnie zakupy. Jedna z nich nie miała prawej dłoni, druga obu piersi. Ostatnia ofiara to mężczyzna pracujący jako kierowca taksówki. Miał wydłubane gałki oczne. Miejscowość ogarnął strach.
Kiedy wszyscy mieszkańcy przestraszeni siadali do wigilijnego stołu, ulicami przemieszczał się czarny samochód. Wewnątrz siedziała pięćdziesięcioletnia kobieta. Zmierzała w stronę zielonego domu na końcu ulicy. Budynek nie różnił się od innych. Kobieta zostawiła auto na podjeździe i weszła do domu. Za drzwiami domu jednak klimat wcale nie przypominał świątecznego. Kobieta wyjęła przyniesione zakupy i zaczęła wkładać do lodówki. Na pierwszy rzut oka dania poustawiane równo na półkach lodówki nie różniły się od tych, które widnieją w świątecznym menu. Kiedy kobieta wyciągała galaretę przypatrując się można było zauważyć między warzywami i kawałkami mięsa ludzkie oczy, język i małżowiny uszne. Na kolejnym półmisku jako pieczeń udekorowana owocami leżała ludzka dłoń. Makabryczne dania cieszyły gospodynię. Zamknęła lodówkę i przeszła do pokoju. Nad kominkiem wisiało zdjęcie małej dziewczynki z rodzicami stojącymi przed choinką.
- Wszystkiego najlepszego mamusiu, wszystkiego dobrego tatku – powiedziała cicho kobieta – wesołych świąt gdziekolwiek jesteście. Wszystko gotowe. Czas zasiąść do stołu i zgodnie z tradycją ucztować.
Kobieta uśmiechnęła się szeroko pokazując szereg żółtych zębów z długimi, wystającymi kłami.

[9] [8] [6]
Zbliżała się Wigilia. Miasto opustoszało. Od pięciu dni Policja znajdywała zwłoki jakiegoś mieszkańca. W pierwszy dzień sprzątaczka pobliskiego marketu pod drzwiami znalazła stróża, z obciętymi uszami. Drugiego dnia w pobliskim lesie znaleziono zwłoki ministranta z pobliskiego Kościoła. Nastolatkowi brakowało języka. Dwie kolejne osoby...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[5]
– Opłatki na stole, siano, dwanaście potraw, pieniądze, jedno nakrycie dla gościa przypadkowego... – wyliczała moja siostra, która starała się jak zawsze mieć wszystko zorganizowane.
– Prezenty pod choinką udało mi się podrzucić w ostatniej chwili – powiedział mój brat. – O mało mnie ten mały szkrab nie przyłapał na gorącym uczynku.
– Jak tylko zobaczymy gwiazdę, jemy! Już prawie wszystko gotowe – wołała mama z kuchni, która jak co roku krzątała się w niej już od rana i nikogo do siebie nie puszczała.
Patrzyłem jak tata siedzi w oknie i wpatruje się w sypiący za oknem śnieg. Wypatrywał gwiazdy? Kiedyś to ja siadywałem z nim w oknie i przykładając nos do szyby, starałem się być pierwszy.
Spojrzałem na stół. Nie stało tu tylko jedno puste nakrycie, dla przypadkowego gościa, było też jeszcze jedno. I przy tym talerzu nikt nie usiądzie...
Podszedłem do okna i zauważyłem jak tata ociera łzę. Zrobiło mi się przykro. Tata był chyba z całej naszej rodziny najbardziej sentymentalny. Często spędzał godziny na czytaniu książek i myśleniu nad sensem życia. Teraz też wydawał się przebywać gdzieś indziej.
– Jest! Jest! – krzynęła mała Zosia, wpatrująca się w okno na którym mój szwagier przed chwilą, kiedy była w kuchni, nakleił migającą gwiazdkę.
Niebo tego dnia było zasnute chmurami, więc dojrzenie gwiazdy było niemożliwe. Trzeba było sobie jakoś poradzić, więc dla małej gwiazdka była idealnym rozwiązaniem.
Mama wyszła z kuchni z zupą grochową. Siostra przynosiła ostatnie potrawy: ziemniaki, kapusta z grochem i grzybami, pierogi z ruskie i barszcz na warzywach, makówki, moczka bo na śląsku wszyscy ją robimy i inne.
Rodzina zasiadła do stołu. Bałem się trochę tego momentu. Po raz pierwszy tego dnia wszyscy ucichli patrząc na jeden pusty talerz.
– Jednego z nas w tym roku brakuje u stołu – powiedziała mama drżącym głosem. – Ale ja wierzę, że Marek jest tu z nami obecny. I będzie z nami zawsze.
– Jestem z wami, mamo – powiedziałem, lecz nikt mnie nie słyszał i nie widział. – Zawsze tu będę...

[5]
– Opłatki na stole, siano, dwanaście potraw, pieniądze, jedno nakrycie dla gościa przypadkowego... – wyliczała moja siostra, która starała się jak zawsze mieć wszystko zorganizowane.
– Prezenty pod choinką udało mi się podrzucić w ostatniej chwili – powiedział mój brat. – O mało mnie ten mały szkrab nie przyłapał na gorącym uczynku.
– Jak tylko zobaczymy gwiazdę, jemy!...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[8] [10] [6]
Już wiele lat temu, Eliza nauczyła się doceniać chwile błogiego spokoju, a samotność stała się jej najlepszą przyjaciółką. Ten wigilijny poranek niczym się nie różnił od pozostałych dni w roku. Eliza spędzała go w towarzystwie dobrej książki i kubka ulubionej herbaty. Pomimo przepięknych zapachów roznoszących się po klatce schodowej, nie odczuwała tęsknoty za świętami w rodzinnym domu. A było to z powodu tego, że dzieciństwo spędziła w domu dziecka, o którym wolałaby zapomnieć.
Jednakże w tym roku, jeden element nie pasował do wypracowywanej latami układanki. Od rana rozpraszał ją widok rozciągający się za jej oknem. Do mieszkania naprzeciwko, dosłownie kilka dni temu, wprowadził się chłopiec wraz ze swoim tatą. Jednak tym razem coś było nie tak. Kilka chwil później mężczyzna wybiegł z mieszkania i to utwierdziło ją w przekonaniu, że coś się musiało wydarzyć, jeśli zostawił syna samego w domu.
Robiło się już późno, śnieg mocno padał, a ojciec chłopca nie wracał. Eliza spostrzegła mały ruch za oknem. Wydawało się jej jakby malec wypatrywał taty z misiem w ręku. Nawet lekko uchylił okno by lepiej widzieć. Zmroziło ją gdy zauważyła, ze coś stamtąd wyleciało. Bez zastanowienia wybiegła na dwór i dostrzegła, że ulubiony miś chłopca leżał na śniegu. Podniosła go i miała już odnieść właścicielowi, gdy usłyszała zza siebie niski, męski głos:
- Bardzo doceniam Pani poświęcenie przy ratowaniu ulubionej zabawki mojego syna, jednakże następnym razem poleciłbym najpierw włożyć płaszcz.
Eliza zarumieniła się i odparła:
-Przepraszam, ja tylko martwiłam się że stało się coś złego…
Na twarzy mężczyzny pojawiło się zrozumienie i z wdzięcznością w głosie, zaprosił ją na herbatę, by właściciel misia mógł jej osobiście podziękować.
Kilka godzin później, Eliza pomyślała że chyba pierwszy raz w życiu poczuła się jak w domu. W kolejnych latach już nigdy nie zostawała sama w święta, bo nareszcie odnalazła swoją prawdziwą rodzinę… A było to w mieszkaniu naprzeciwko.

[8] [10] [6]
Już wiele lat temu, Eliza nauczyła się doceniać chwile błogiego spokoju, a samotność stała się jej najlepszą przyjaciółką. Ten wigilijny poranek niczym się nie różnił od pozostałych dni w roku. Eliza spędzała go w towarzystwie dobrej książki i kubka ulubionej herbaty. Pomimo przepięknych zapachów roznoszących się po klatce schodowej, nie odczuwała tęsknoty za...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[7][6][1]
Wigilijna wieczerza zbliża się wielkimi krokami, dochodzi godz 18... Ojca wciąż nie ma.
Cała rodzina zasiadla do stołu matka nerwowo spogląda na Janka i Zosie moje młodsze rodzeństwo.
- widziałeś tate?
Zapytała mama
-z ojcem mijałem się tylko rano jak wychodziłem odsniezyc podjazd.
Byłem najstarszy z rodzeństwa i jednym z moich obowiązków było właśnie odśnieżanie podjazdu

Janek i Zosia wyczekiwali taty klucac się przy tym o to co im Mikołaj przyniesie pod choinkę.
Choinkę mieliśmy jak co roku sztuczna bo tak było bardziej ekonomicznie a w domu się nie przelewalo.
Mama coraz bardziej zatroskana i zmartwiona zaczęła kszatac się po kuchni co chwila wyglądają przez okno. Wykonała już chyba z pięć połączeń do taty ale telefon był pozza zasięgiem.
Tata codziennie wracał późno do domu ale w ten dzień w wigilię miał być wcześniej dużo wcześniej.
W końcu i ja zacząłem odczuwać niepokój postanowiłem wyjsc przed dom gdy nagle rozległ się dzwonek do drzwi i jednoczesne pukanie
- pani Małgorzata Cywil? Rozległo się pytanie w przedpokoju gdy mama otworzyła drzwi
-tak ale o co chodzi
-Artur Byk komisarz z wydziału zabójstw
Mnie i mamę zmrozilo tylko moje rodzeństwo niczego nieświadome przekomazalo się kto dostanie fajniejszy prezent.
Policjant że łzami w oczach przekazał mamie że jej mąż mój tata głową rodziny został zaatakowany nożem i ugodzony nim wielokrotnie w wyniku czego zmarł na miejscu trzy przecznice stąd 650 metrów od domu do którego się spieszyl
Ludzie mówią że wigilijny wieczór jest wyjątkowy... Nie wiem czy wyjątkowy ale ten sprzed 15 laty zapadł mi mojej mamie i mojemu rodzenswtu w pamieć.
Mam jeszcze 10 lat by ułożyć sobie w głowie to co chce mojemu rodzenswtu przekazać im i naszej mamie.
Jak już wiecie jak się domyslacie to ja najstarszy syn zabiłem swojego ojca trzy przecznice od domu i ukrylem cialo w krzakach
Powodów było wiele e tego dnia porostu mnie... Zdenerwował.
Policjant zatrzymał mnie natychmiast przy pierwszej wizycie byłem zaskoczony że tak szybko powiazali fakty no bo jak to syn zabił...? Wydawało mi się że jestem kryty i pozapodejrzeniami
Zapomniałem o monitoringu.

[7][6][1]
Wigilijna wieczerza zbliża się wielkimi krokami, dochodzi godz 18... Ojca wciąż nie ma.
Cała rodzina zasiadla do stołu matka nerwowo spogląda na Janka i Zosie moje młodsze rodzeństwo.
- widziałeś tate?
Zapytała mama
-z ojcem mijałem się tylko rano jak wychodziłem odsniezyc podjazd.
Byłem najstarszy z rodzeństwa i jednym z moich obowiązków było właśnie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[9], [7], [5]
Mama jak zwykle krzątała się w kuchni. Nie najlepiej wychodziło jej pieczenie ciast, ani pierników, ale jak co roku toczyła tą samą batalię. Tata wycofywał się wtedy na podwórko i wolał podwieszać lampki i inne świecidełka. Najmłodsza z nas jak co roku czyniła w tym czasie swoje harcerskie obowiązki, więc do pracy przy wypiekach, choć niechętnie, zawsze oddelegowywano mnie. Przy wszelkich warkotach miksera odbywałam z mamą rozmowy o tematach dość błahych, ale obydwie wiedziałyśmy, że w powietrzu wisi ciągle ten sam smutek. Wiedziałyśmy, że w końcu któraś z nas się złamie i przyziemne sprawki znikną. Tym razem znowu to ona zaczęła. Zwykle pada to samo pytanie "Rozmawiałaś z K.?". A ja znowu odpowiadam to samo. Nie łatwo dotrzeć do K., zazwyczaj rozmowa nie jest prosta, a nawet zwykłe, codzienne komunikaty kryją w sobie troskę, którą K. od razu wyczuwa. Podczas rozmowy z mamą ciężko na siebie spoglądamy i szukamy sposobu jak uniknąć codziennej batalii. Między obowiązkami ktoś zagląda do pokoju K. Budzę ją i proszę, żeby przyszła do kuchni, w końcu dzisiaj Wigilia. Ona obiecuje, że zaraz przyjdzie, ale nie zjawia się. Wiem, że kolejnym razem obudzę ją przed samą kolacją. Kiedy słońce już zachodzi w kuchni robi się bardziej tłoczno. Tata pomaga jak może, najmłodsza nakrywa do stołu i ciągle o czymś opowiada. Robi cię bardzo ciepło, pachnie siankiem i kompotem z suszu. Zaraz zasiądziemy razem. Idę do K. i budzę ją. Teraz nie odpuszczam dopóki nie pójdzie razem ze mną. Zwleka się z łóżka, choć wiem, że nie ma ochoty na wspólny posiłek. Wszyscy czekali już tylko na nas. K. zaspana przeczesuje włosy ręką. Pojawiają się życzenia. Każdemu kręci się łezka w oku. K. chciałaby już pójść, nie ma siły na te frazesy. Nie składa wielu życzeń, ale cierpliwie wysłuchuje naszych. Mimo, że to kolejna smutna Wigilia dla K. i ciężka dla nas to w sercu czuję jednak ciepło, że mimo wszystko siedzimy przy stole razem, że K. udało się mimo wszystko wstać i pobyć z nami. Chcę być w tym miejscu, mimo smutku w oczach każdego. To wspaniały dzień, który uświadamia, że mimo trudności jesteśmy rodziną, która się wspiera. Spoglądamy z czułością na K., a ona zostaje z nami aż do samego końca wieczoru. Być może uda się nam jeszcze namówić ją na wspólne kolędowanie. Każda Wigilia kojarzy mi się z ciepłem, światłem świecy i wspólnie spędzonym czasem. W modlitwie proszę, żeby kolejny rok był łaskawszy dla K.

[9], [7], [5]
Mama jak zwykle krzątała się w kuchni. Nie najlepiej wychodziło jej pieczenie ciast, ani pierników, ale jak co roku toczyła tą samą batalię. Tata wycofywał się wtedy na podwórko i wolał podwieszać lampki i inne świecidełka. Najmłodsza z nas jak co roku czyniła w tym czasie swoje harcerskie obowiązki, więc do pracy przy wypiekach, choć niechętnie, zawsze...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[4] [1] [6]
-Te święta, będą prawdziwymi świętami! Skąd wytrzasnąłeś te konserwy rybne? -ha ha to efekt moich eksploracji zgliszczy tego pobliskiego magazynu przy lesie. Kto by pomyślał, że poza walorami okopowymi składowiska, znajdę tam 12 potraw wigilijnych w postaci puszek. Piotrek z wielką dumą i ulgą rozpakowywał torbę. Czuł się jak Mikołaj w oczach Emila i Justyny. Justyna nie mówiła nic, choć jej świecące oczy krzyczały, śmiały się i płakały zarazem. Jednak to nie były tylko emocje. Dziewczyna wyciągnęła z kieszeni kilka okrągłych owoców. -Kto, by pomyślał, że w Lublinie będą rosły owoce Kaparu ha ha. Radośnie krzyknęła Justyna. - ludzie kiedyś obawiali się globalnego ocieplenia, a teraz zbieramy plony w erze ocieplenia, ale nuklearnego. Odpowiedział Emil. Wszyscy odłożyli uzbrojenie. Karabiny lekko za plecami, by były w gotowości. Noże natomiast ułożyli na stole. Zastawa wigilijna złożona z tasaka i długiego noża w stylu Johna Rambo wzbudziła uśmiech na twarzach całej trójki. Emil z entuzjazmem chwycił za puszkę i rozpoczął ze świąteczną celebracją proces otwierania. Piotrek nerwowo wychylał głowę z namiotu, bo era popromienna nauczyła niepewności. Wiatr wył, jakby niosąc ze sobą płacz kobiet. Świadomość, że można spotkać jeszcze kogoś żywego, wiążąca się z pytaniem: wróg, czy przyjaciel nie dawała mu spokoju. Justyna rozdała owoce na deseczce, jakby to były opłatki. Cała trójka uściskała się, żując ze smakiem smakołyki. Porozumiewawczym spojrzeniem, razem zaintonowali łamanymi głosami - cicha noc, święta noc. I w tym momencie rozległ się hałas. W ścianie namiotu pojawiły się dziurki, przez które dostał się rozszalały wiatr. To znak, że niepokój Piotrka okazał się uzasadniony.

[4] [1] [6]
-Te święta, będą prawdziwymi świętami! Skąd wytrzasnąłeś te konserwy rybne? -ha ha to efekt moich eksploracji zgliszczy tego pobliskiego magazynu przy lesie. Kto by pomyślał, że poza walorami okopowymi składowiska, znajdę tam 12 potraw wigilijnych w postaci puszek. Piotrek z wielką dumą i ulgą rozpakowywał torbę. Czuł się jak Mikołaj w oczach Emila i Justyny....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[3,8,6]


Święta Bożego Narodzenia są czasem rodzinnego ciepła, gdzie można odetchnąć,nadrobić stracony czas z bliskimi i starać się być lepszym człowiekiem. W ten szczególny czas każdy wierzy wierzy w swój Wigilijny cud. Ja mam nadzieję na odnowienie kontaktu z mężczyzną na którym mi zależy.
-Niech się odezwie. Nie ma rzeczy niemożliwych. Nie po takich konfliktach ludzie odnawiają kontakty i wybaczają sobie błędy z przeszłości. Minęło już pół roku, kiedy przez pewne osoby zostałam z nim rozdzielona.
Przypominam sobie, że go już raz widziałam w swojej okolicy. Rozglądał się. Może on też jednak mnie szuka- myślę z nadzieją, która wciąż płonie. Czekam na swój świąteczny cud.

[3,8,6]


Święta Bożego Narodzenia są czasem rodzinnego ciepła, gdzie można odetchnąć,nadrobić stracony czas z bliskimi i starać się być lepszym człowiekiem. W ten szczególny czas każdy wierzy wierzy w swój Wigilijny cud. Ja mam nadzieję na odnowienie kontaktu z mężczyzną na którym mi zależy.
-Niech się odezwie. Nie ma rzeczy niemożliwych. Nie po takich konfliktach ludzie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[4] [1] [6]

Siedział samotnie, nie czując nawet głodu. Jeszcze przed zapadnięciem zmroku nakrył stół białym obrusem, przygotował talerze i sztućce, by tradycji stało się zadość, ale nie miał ochoty na samotny posiłek. Na stole stała pamiątkowa, wypełniona do połowy barszczem, lekko pożółkła porcelanowa waza, którą kiedyś z ogromną czułością polerowała jego żona. Obok niewielki półmisek z pierogami z kapustą i grzybami, karp w galarecie, szklana miseczka z kutią. Całe to bogactwo to zawdzięczał sąsiadce, która zaglądała do niego od czasu do czasu. Zaprosiła go nawet na Wigilię, ale czuł, że tam nie było miejsce dla niego, nie dziś…

Wpatrywał się w puzzle, które układał od paru dni. Niewiele już zostało, obrazek był w zasadzie ukończony. Kiedyś ułożenie takiego zajęłoby mu parę godzin, ale teraz wzrok już zawodził i dłonie mocniej drżały, nawet przy prostej czynności. Wziął do ręki ostatni, obejrzał go uważnie, po czym delikatnie włożył brakujący kawałek w wolne miejsce. Choinka od razu nabrała blasku, jakby faktycznie rozświetliła się tysiącem lampek. Ku jego zdziwieniu, cały pokój rozjaśnił się tym światłem. Z wrażenia musiał odsunąć się od stołu, gdyż choinka tak się rozrosła, że swoimi igiełkami kłuła go po twarzy. Wziął głębszy oddech i poczuł znajomy świerkowy zapach, który wypełnił cały pokój. Zdjął okulary i przetarł oczy. „Mam chyba jakieś omamy. Może jestem chory?” Z rosnącym zdumieniem wpatrywał się w ogromną kolorową choinkę.

- Dziadku, dziadku! Jaka piękna choinka! I tyle prezentów! – nagle poczuł na sobie gorące uściski obojga wnucząt, które wdrapywały się na niego z radością. Obejrzał się, w progu stała córka, obejmowana z czułością przez męża.

- Witaj tato. Zdążyliśmy…

[4] [1] [6]

Siedział samotnie, nie czując nawet głodu. Jeszcze przed zapadnięciem zmroku nakrył stół białym obrusem, przygotował talerze i sztućce, by tradycji stało się zadość, ale nie miał ochoty na samotny posiłek. Na stole stała pamiątkowa, wypełniona do połowy barszczem, lekko pożółkła porcelanowa waza, którą kiedyś z ogromną czułością polerowała jego żona. Obok...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej