[6] [5] [7]
Śnieg pruszy już od kilku dni pokrywając puchem drzewa, domy, trawniki i ulice. W kolejnych domach pojawiają się piękne choinki, a w kościołach szopki. Jarmarki bożonarodzeniowe kuszą świątecznym klimatem, a telewizja kusi emisją Kevina. Wszyscy uśmiechają się na myśl o barszczu z uszkami czy pierogach z kapustą i grzybami.
I wreszcie nastał ten moment, rodziny zasiadły do suto zastawionych stołów. W domach rozbrzmiewały cicho kolędy, wszędzie rozłożone były czerwone ozdoby, pachniało igliwiem. Do stołu podano 12 potraw, wszyscy zebrali się i....nagle okazało się, że seniorka pewnego rodu gdzieś zniknęła. Wszyscy zaniepokojeni przemierzali kolejne pomieszczenia, zaśnieżone podwórko i domy sąsiadów, gdyż starowinka zbliżała się już do 100 i przez mnożące się w jej organizmie wyniszczające choroby nie powinna ruszać się zbyt często z łóżka, a co dopiero z domu. Co jeśli babcia zasłabła i zamarzła na ulicy? Co jeśli babinka błąka się i nie może znaleźć drogi do domu? Dzieci płaczą, a dorośli bezradnie rozkładają ręce, nie wiedzą już co robić. I wtedy jedna ze starszych dziewczynek szepcze nieśmiało do uszka swojej mamy pewien pomysł. Cała rodzina w nadziei zbiera się i pędzi na wskazane miejsce oddalone kilka kilometrów od domu.
Wszędzie cicho, ciemno i pusto. Jedynie małe, kolorowe światełka rozjaśniają mrok. Mróz daje się we znaki, a śnieg coraz bardziej pokrywa wszystko wokół. Zbiera się na ławeczkach, chodnikach i...na rzęsach, płaszczyku i wełnianej czapce staruszki, która po niemałym wysiłku ledwie stoi na nogach. Kobieta płacze, z jej oczu lecą krokodyle łzy a w ręku ściska chusteczkę.
"Mamo! Co Ty tu robisz?" Staruszka rzuca ostatnie spojrzenie na zdjęcie na płycie nagrobkowej i ledwo słyszalnie szepcze: Dziecko, to prawdopodobnie moje ostatnie święta tutaj, więc chciałam spędzić je z człowiekiem, który sprawił, że mam Was. Skoro ja nie zostałam sama w ten wyjątkowy dzień to dlaczego on ma zostać?

[6] [5] [7]
Śnieg pruszy już od kilku dni pokrywając puchem drzewa, domy, trawniki i ulice. W kolejnych domach pojawiają się piękne choinki, a w kościołach szopki. Jarmarki bożonarodzeniowe kuszą świątecznym klimatem, a telewizja kusi emisją Kevina. Wszyscy uśmiechają się na myśl o barszczu z uszkami czy pierogach z kapustą i grzybami.
I wreszcie nastał ten moment, ...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[7, 3, 1]

Wiatr huczał za oknami. Rodzina skryła się za kanapą. Każdy uzbroił się w cokolwiek miał pod ręką – pogrzebacz, widelec, zawinięty w papier pakowy kij baseballowy. Spodziewali się najgorszego. Hałas dochodził z podjazdu, dokładnie jak rok temu. Ich strach się potęgował, ON się zbliżał.
Rok temu myśleli, że to Mikołaj, z postury i brody można by tak wywnioskować, lecz Mikołaj nie ma ze sobą topora i nie nosi hełmu z rogami. Nie każe Ci władować wszystkich prezentów do swojego wora i nie odejdzie zanosząc się śmiechem. Myśleli, że to tylko jednorazowa akcja, lecz nadchodził również w tym roku.
Nie wiedzieli, czy mają się bronić, bo jak obronić się przed kimś tak wielkim i groźnym. Czy znów dobrowolnie oddać wszystkie podarki. Jednak tym razem w domu była z nim Babcia (która w poprzednim roku zabrawszy dziadka, świętowała Boże Narodzenie w ciepłych krajach). Bez zbędnej wylewności zaprosiła gościa do stołu, lecz gdy ten ruszył ku niemu zrugała potężnie za śnieg na butach i brak manier. Tajemniczy barbarzyńca speszył się mocno. Zdjął płaszcz, buty i odstawił topór. Babcia podała barszcz z uszkami. Brodacz już miał się brać za pałaszowanie, ale dostał po łapach. "bo najpierw opłatek" oznajmiła babcia. Więc wszyscy się nim połamali, a potem wzięli za jedzenie. Spożywali kolację w ciszy, tylko barbarzyńca cmokał i mlaskał. Gdy popróbował wszystkich 12 potraw oznajmił:
- Podjadłem i popiłem, a teraz zabiorę wam prezenty.
Na co Babcia odparła:
- Nie, nie drogi gościu, może i jesteś z dalekiego kraju, może i inne zwyczaje tam panują, ale żeś przyszedł do nas. Tu inne zwyczaje! Gość w dom Bóg w dom, myśmy cię naszym zwyczajem ugościliśmy, żadna krzywda cię nie spotkała, chociaż otruć nie byłoby problemu - Wiking, aż na te słowa złapał się za gardło. - Dlatego i ty prawa gościnności dotrzymasz, a od dziś będziesz głosił, że w Polsce dobrzy ludzie, obcego, co im dawniej krzywdę wyrządził przyjmą i ugoszczą, lecz jeśli, znów im zechcesz krzywdę zrobić to nie zawahają się oddać z nawiązką, bo to lud dumny i sprawiedliwy.
To usłyszawszy wiking grzecznie przeprosił, za poczęstunek podziękował i ruszył w drogę powrotną zastanawiając się jaki kraj za rok nawiedzić, bo tu zatrucia wolał nie ryzykować.

[7, 3, 1]

Wiatr huczał za oknami. Rodzina skryła się za kanapą. Każdy uzbroił się w cokolwiek miał pod ręką – pogrzebacz, widelec, zawinięty w papier pakowy kij baseballowy. Spodziewali się najgorszego. Hałas dochodził z podjazdu, dokładnie jak rok temu. Ich strach się potęgował, ON się zbliżał.
Rok temu myśleli, że to Mikołaj, z postury i brody można by tak wywnioskować,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[3, 4, 7]

Krew skapywała rytmicznie na podłogę. Niedomknięte okno chybotało z każdym mocniejszym podmuchem wiatru. Grudniowe przymrozki wdzierały się do kuchni, oszraniając przedmioty porozrzucane na podłodze. Osoba siedząca w kącie nie odczuwała chłodu. Patrzyła w oczy kobiety, leżącej na stole. To była jego ukochana żona – ukochana do wczoraj. Po raz kolejny odtwarzał w głowie przebieg wieczoru - wesoły ogień skaczący w kominku, delektowanie się wigilijnymi potrawami, smak wina - aż do momentu otwierania prezentów.

- Kochanie, myślę, że już czas, abyś rozpakował prezent ode mnie. Nie jesteś ciekaw, co ci kupiłam? – zapytała, mrużąc oczy w lekkim półuśmiechu.
Nie był ciekaw, ale zaintrygowało go, co się kryje pod tym zawadiackim uśmiechem. Odłożył kieliszek i sięgnął po prezent, na którym widniało jego imię napisane niezwykle perwersyjną czcionką Comic Sans. Jednym ruchem ręki zerwał papier. Otworzył pudełko. Spojrzał na jego zawartość. Klasnął w dłonie, masując dłoń o dłoń. Tego się nie spodziewał. Książka, która ukazała się jego oczom, oficjalnie miała wyjść za pół roku. Bardzo długo czekał na ten kryminał. W nim miały zostać wszystkie mroczne tajemnice rodziny Pewex, które śledził od blisko 10 lat. Moment zachwytu przerwała żona:
- A ty co dla mnie masz? To pudełko to dla mnie?
Skinął głową i przygryzł wargę, przypominając sobie, że w tym roku po raz kolejny poszedł na łatwiznę. Patrzył, jak otwiera prezent. Nie żałował taśmy ani sznurka. Patrzył, jak wyjmuje prezent, a na jej twarzy pojawia się grymas bólu.
- Tak, zawsze marzyłam, by dostać różowy garnek. Nie musiałeś się, aż tak starać!
Sarkastyczny ton żony nie wróżył nic dobrego. Znał go i przeważnie zapowiadał kłopoty.
- Zapomniałam ci powiedzieć, że rodzina Pewex ginie przez szofera, który jest ojcem chrzestnym...
Reszty miała nigdy nie dokończyć. To był odruch. Sięgnął po leżący nóż i zadał jeden cios. Jeden wystarczył.
- Nie zdradza się zakończeń książek! – wyszeptał, patrząc w jej szeroko martwe oczy.

[3, 4, 7]

Krew skapywała rytmicznie na podłogę. Niedomknięte okno chybotało z każdym mocniejszym podmuchem wiatru. Grudniowe przymrozki wdzierały się do kuchni, oszraniając przedmioty porozrzucane na podłodze. Osoba siedząca w kącie nie odczuwała chłodu. Patrzyła w oczy kobiety, leżącej na stole. To była jego ukochana żona – ukochana do wczoraj. Po raz kolejny odtwarzał w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[4], [6], [2]
Kiedy powiedziałam rodzicom, że nie przyjadę na święta, nie byli zachwyceni. Ale kiedy dodałam, że zamierzam wylecieć do Londynu i spędzić trochę czasu, poznając inną (choć pokrewną) kulturę w tym szczególnym okresie, stwierdzili, że chyba przechodzę kryzys z okazji ukończonych tego roku trzydziestych urodzin i przestali się do mnie odzywać. Choć ciężko przyznać, było mi to na rękę. Bo nie powiedziałam im całej prawdy.
Nie planowałam samotnie snuć się po grudniowym Londynie. Dostałam zaproszenie i grzechem byłoby nie skorzystać. Rodzice nie mogli o tym wiedzieć. To by ich przerosło.
Tymczasem ten wieczór spędziliśmy z moją Kulturą w kuchni. Jemu obca była tradycja wigilijnej kolacji, więc aby mu ją nieco przybliżyć, przygotowałam kilka podstawowych dań. Z garnka na kuchence lekko parował jeszcze gorący barszcz, a na półmisku na stole leżały cztery ostatnie pierogi z kapustą i grzybami. A my siedzieliśmy przy tym stole... To znaczy na stole…. To znaczy ja siedziałam na stole, podczas gdy inna Kultura wyprawiała właśnie cuda między moimi udami. Jedną stopę opierałam na stojącym obok krześle, a drugą o jego plecy, kiedy pieścił mnie ustami. Głowę odchyliłam do tyłu i opierałam się na łokciach. Był cudowny, zupełnie inny od reszty młokosów w moim wieku. Głównie dlatego, że nie był w moim wieku. Był dużo starszy. Ale był tak piekielnie inteligentny i szarmancki, że kiedy na rynku w Krakowie, spostrzegłszy, że czytam thriller, w którego ekranizacji niedawno zagrał, a o czym ja doskonale wiedziałam, zaproponował mi kawę, zaparło mi dech.
Teraz też. Podkurczył we mnie dwa palce i opuszkami przesunął powoli, ale stanowczo po ściance mojego wnętrza, językiem zataczał kółka wokół mojej łechtaczki, a ja wygięłam się jeszcze bardziej i jęknęłam. Takie rzeczy dzieją się same. Jego nie obchodziły brukowce. Nie był zresztą dla nich interesujący, bo był profesjonalistą. Rozpoznawalnym w branży, na ulicach prawie wcale. Ale ja go znałam. I chciałam poznawać bardziej. A on chciał mnie.

[4], [6], [2]
Kiedy powiedziałam rodzicom, że nie przyjadę na święta, nie byli zachwyceni. Ale kiedy dodałam, że zamierzam wylecieć do Londynu i spędzić trochę czasu, poznając inną (choć pokrewną) kulturę w tym szczególnym okresie, stwierdzili, że chyba przechodzę kryzys z okazji ukończonych tego roku trzydziestych urodzin i przestali się do mnie odzywać. Choć ciężko...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[1], [9],[10]
Wigilia Bożego Narodzenia 1939, na przedmieściach Lwowa.
Zima w tym roku była mroźna i śnieżna - wiatr usypał zaspy śnieżne sięgające do połowy okna. Mamusia pół dnia odgarniała ciężki śnieg ze ścieżki prowadzącej do studni i drewutni. W izbie było ciepło, bo w piecu kaflowym ogień buzował już od rana. Podśpiewując "Oj maluśki, maluśki', babcia zarabiała ciasto na kluski z makiem a mama wykładała cieplutkie bochenki chleba i bożonarodzeniowy kołacz na stół. Ja jako pięciolatka miałam za zadanie przyozdobić podłaźniczkę kolorowymi gałgankami i bielonymi szyszkami. Było to zadanie w sam raz dla mnie, bym nie plątała się pod nogami. Kot biegał po kuchni za rybim pęcherzem z wypatroszonego karpia. Praca zajmowała nasze myśli. Pełnemu napięcia oczekiwaniu nie towarzyszyła zwykła radość, choć bardzo wszyscy starali się by niepokój nie zawładnął naszymi sercami. Nowonarodzony Jezusek miał być najważniejszym gościem ale my pragnęliśmy bezpiecznego powrotu mojego tatusia ze Lwowa. Z każdą godziną przybliżającą zapadnięcie zmroku i pojawienie się pierwszej gwiazdki, coraz bardziej nerwowo zerkaliśmy w pomalowane przez mróz szybki. Czekaliśmy...

[1], [9],[10]
Wigilia Bożego Narodzenia 1939, na przedmieściach Lwowa.
Zima w tym roku była mroźna i śnieżna - wiatr usypał zaspy śnieżne sięgające do połowy okna. Mamusia pół dnia odgarniała ciężki śnieg ze ścieżki prowadzącej do studni i drewutni. W izbie było ciepło, bo w piecu kaflowym ogień buzował już od rana. Podśpiewując "Oj maluśki, maluśki', babcia zarabiała...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[1, 3, 7]
Ciocia wpadła tylko na chwilkę, jakby w biegu, dzień przed wigilią, bo na święta wyjeżdżała do swojego chłopaka. O czymś tam rozmawiała z siostrą, zamieniła parę zdań z nowym tatą i wreszcie wkroczyła do pokoju Zuzanki. Dziewczynka leżała już w łóżku – w domu pojawiły się nowe zasady, dziecko o określonej porze ma leżeć w łóżku i być cicho – i z niepokojem myślała, czy ciocia o niej nie zapomni. Nie zapomniała – wkroczyła do pokoiku Zuzanki z szerokim, chyba trochę sztucznym uśmiechem, wcisnęła dziewczynce w garść torebkę cukierków, które mała natychmiast schowała pod poduszką, tak na wszelki wypadek, i zapytała, jak w tym roku Zuzanka wyobraża sobie odwiedziny św. Mikołaja. Dziewczynka bez większego namysłu odparła, że to będzie wielka… pupa w oknie. Ciocia zesztywniała, przez chwilę nie wiedziała, jak zareagować, ale wreszcie wykrztusiła: ale… czemu tak? Na to mała miała gotową, przemyślaną widać, odpowiedź: bo nowy tata powiedział, że w przedszkolu byłam niegrzeczna, więc pod choinkę gówno dostanę.

[1, 3, 7]
Ciocia wpadła tylko na chwilkę, jakby w biegu, dzień przed wigilią, bo na święta wyjeżdżała do swojego chłopaka. O czymś tam rozmawiała z siostrą, zamieniła parę zdań z nowym tatą i wreszcie wkroczyła do pokoju Zuzanki. Dziewczynka leżała już w łóżku – w domu pojawiły się nowe zasady, dziecko o określonej porze ma leżeć w łóżku i być cicho – i z niepokojem...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[1], [3], [6]

"Święta?"
Czy świętami można nazwać siedzenie nad stertą papierów, a miano dania wigilijnego zyskuje danie błyskawiczne kupione w spożywczaku 10min przed zamknięciem? Odpowiem wam. Tak. Taka perspektywa wieczoru wigilijnego może zostać nazwana świętami. I tak ja spędzam tak święta od 6lat. Zapytacie pewnie dlaczego, odpowiedź jest prosta. Ambicje i miejsce w hierarchii korposzczurów. Zdziwieni? Pewnie tak, ale zapewniam was, że tutaj co drugi właśnie tak spędza święta, wyrobienie normy jest najważniejszym przykazaniem, wręcz celem, do którego dąży się jak do upragnionego raju. Ale dobra to tak w ramach wstępu. Dochodzimy do meritum. Moje tegoroczne święta nie miały się niczym różnić milion telefonów od rodziny i setka wymówek od zepsutego samochodu poprzez chorobę a kończąc na złamaniu karku. Telefony ustały a ja zadowolona, że mam spokój wzięłam się do przemierzania niezmierzonej ilości papieru. Zestaw człowieka zombie gotowy, czyli potrójne espresso, danie błyskawiczne i jazda. Wszystko odbyłoby się jak to miałam w tradycji gdyby nie to, że moje sprzęty elektroniczne zaczęły szaleć telewizor sam się włączał, ekspres robił latte, pralka zaczęła wirować i o zgrozo dzwonek do drzwi zaczął dzwonić. Zdezorientowana podbiegłam do drzwi sprawdzić kto zakłóca mój pseudo wigilijny wieczór, nikogo nie zastałam a jedynie kawałek papieru leżącego na wycieraczce z napisem "ŚWIĘTA??". Pierwsza myśl to jakieś żarty, przestałam tak myśleć kiedy w telewizji wymieniono moje imię i nazwisko a prezenterka mówiła "Tak właśnie spędzasz święta Lauro?" Lekko zlękniona wyłączyłam telewizor i zasiadłam do papierów, z przerażeniem spojrzałam na papiery a tam napisany moją szminką napis "ŚWIĘTA??". To było ponad moje siły, wyciągnęłam walizkę spakowałam się i pojechałam do rodziców, bywam u nich tak rzadko a mieszkają tylko 50km ode mnie, radość na twarzy mojej mamy nie do opisania, natomiast babcia sędziwa kobiecina uśmiechnęła się i powiedziała; "Wiedziałam, że przyjedziesz Józek mi powiedział." Warto powiedzieć, że Józio to mąż babci, który umarł kilka lat wcześniej w drugi dzień świąt Bożego Narodzenia. To był ostatni rok kiedy tak zamierzałam spędzić święta, nie wiem co mi tamtego wieczora tak "dokuczało" ale dziękuję za to, bo teraz wiem co to prawdziwe święta w gronie najbliższych, i wiem również to, że czas spędzony z rodziną to najcudowniejszy okres. Życzę wszystkim Wesołych Świąt!

[1], [3], [6]

"Święta?"
Czy świętami można nazwać siedzenie nad stertą papierów, a miano dania wigilijnego zyskuje danie błyskawiczne kupione w spożywczaku 10min przed zamknięciem? Odpowiem wam. Tak. Taka perspektywa wieczoru wigilijnego może zostać nazwana świętami. I tak ja spędzam tak święta od 6lat. Zapytacie pewnie dlaczego, odpowiedź jest prosta. Ambicje i miejsce w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[8,1,7]

"Sweter"
Zbyt wiele rzeczy uznajemy w życiu za pewnik. Zeszłoroczna rodzinna wigilia nie była dla mnie wyjątkowa. To miały być ostatnie święta w takim gronie. Za rok z nami miał pojawić się ktoś nowy. Dziecko. Chłopiec. Ktoś dla kto powróci magie świąt, ktoś kto sprawi, że wszystkim będzie się chciało stroić choinkę, przestrzegać tradycji i bawić się w udawanie Mikołaja.

W tamte święta założyliśmy wszyscy swetry z bożonarodzeniowym motywem i dzieliliśmy się opłatkiem. Podczas tych krępujących chwil składania życzeń powiedziałam swojemu ojcu, że jego pierwszy wnuk odziedziczy po nim imię. Mój tato nie był wzruszony, nie dziękował mi, ale śmiał się. Nie wierzył, że dam swojemu synowi na imię Roman. Ja go nie przekonywałam, bo nie widziałam sensu. Sam się przecież przekona, bo za rok dwóch Romków zasiądzie do wigilijnej wieczerzy.

Dziś ściskam sweter, który tato miał na sobie rok temu w wigilię i czuję jego zapach. Patrzę na swojego synka, jego sweterek z choinką i oczy dziadka. Chciałam, żeby zmieniło się wszystko a nie zmieniło się nic. Wciąż mam jednego Romka, tylko dwa swetry.

[8,1,7]

"Sweter"
Zbyt wiele rzeczy uznajemy w życiu za pewnik. Zeszłoroczna rodzinna wigilia nie była dla mnie wyjątkowa. To miały być ostatnie święta w takim gronie. Za rok z nami miał pojawić się ktoś nowy. Dziecko. Chłopiec. Ktoś dla kto powróci magie świąt, ktoś kto sprawi, że wszystkim będzie się chciało stroić choinkę, przestrzegać tradycji i bawić się w udawanie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[8][1] [5]

- Mamusiu, kiedy tatuś wróci? - spytała Kathleen rzucając niepewnie wzrok, na skromnie zastawiony stół wigilijny. Oprócz niej zasiadły tam 3 osoby, bliskie jej sercu - jej Matka, czarnoskóra niańka i kucharka Hattie oraz jej mąż, Tom, który zajmował się uprawą upraw bawełny, a przynajmniej tym, co po nich zostało po wojnie Unii z Konfederacją.

Serce Ellen ściśnięte bólem wciąż nakazywało jej oszukiwać córkę, że jej ojciec powróci z wojny - w końcu nie było to nieprawdopodobne. Wielu żołnierzy Konfederacji wracało po miesiącach spędzonych w jankeskich więzieniach bądź szpitalach, a ich stęsknione rodziny zanosiły dzięki Bogu, za ocalenie ich bliskiego, co wyrażali w nabożnym chodzeniu do kościoła prezbiteriańskiego każdego dnia. Jednak Ellen miała inne przeczucia.

- Kochanie powtarzam Ci, że tatuś wyjechał w interesach do Szkocji do Ciotki Mary i poinformuje nas, gdy zaplanuje powrót.

- Wydaje mi się, że to już niedługo, słyszałam go wczoraj pod moim oknem. Zawsze wiedziałam, że w Wigilię spełniają się marzenia.

Ciężko opisać zdumienie Ellen słuchającej córki. Po kolacji udali się na wieczorne nabożeństwo po którym położyła spać córkę. Była jednak pełna niepokoju. Wręcz podskoczyła, gdy schodząc do swojej sypialni usłyszała szuranie w okno. Zlękniona podeszła do niego i nie mogła uwierzyć widokowi, jaki ją zastał.
Zza okna łypał na nią z podbitym okiem niesamowicie brudny mężczyzna w znoszonym szarym surducie armii Konfederacji. To nie pierwszy raz, gdy takie coś się zdarzyło, bowiem wielu z nich na drodze do domu zatrzymywało się aby się posilić i skorzystać z dobroci nieznanych sobie obywateli. Jednak w jego twarzy było coś znajomego i dopiero po dłuższej chwili zauważyła, że to jej mąż, Fred. To musi być on. Zapuszczony, zarośnięty i poraniony na twarzy Fred. Pospiesznie otworzyła okno.

- Kochana... ciężko mi powiedzieć, co teraz czuje...jednak dla naszego bezpieczeństwa muszę Ci tylko szybko wyjaśnić, że jestem tutaj po to, żeby was stąd zabrać, Ciebie i Kathleen. Idą ciężkie czasy dla rodzin, które wspierały Konfederacja a ja moja kochana, powiedzmy, że w czasie wojny wykazałem się ogromną odwagą i głupotą zarazem, w związku z tym jestem poszukiwany przez Unię. Czy jesteś gotowa, moja najdroższa, zbudzić naszą cudowną córkę i jak najszybciej opuścić dom, aby już jutro rano znaleźć się na statku płynącym do Irlandii, która jest jedynym miejscem, w którym będę teraz bezpieczny?

- Przerażona Ellen zamarła...zostawić dom, plantację, przyjaciół i rodzinę... porzucić to wszystko dla niepewnego losu w odległej Irlandii?
Jednak nad czym tu się zastanawiać - był miłością jej życia.

- Będziemy gotowe za kwadrans. - Kathleen miała rację, w Wigilię spełniają się marzenia.

[8][1] [5]

- Mamusiu, kiedy tatuś wróci? - spytała Kathleen rzucając niepewnie wzrok, na skromnie zastawiony stół wigilijny. Oprócz niej zasiadły tam 3 osoby, bliskie jej sercu - jej Matka, czarnoskóra niańka i kucharka Hattie oraz jej mąż, Tom, który zajmował się uprawą upraw bawełny, a przynajmniej tym, co po nich zostało po wojnie Unii z Konfederacją.

Serce Ellen...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

(9) (3) (6)

Tą Wigilię postanowiliśmy spędzić w górach,z dala od domu,w bajkowym górskim pensjonacie.Chociaż z wyglądu nieco mrocznym,bo zbudowanym w stylu starej posiadłości,usytuowanej na odludziu,wysoko w górach. Gdy tam przyjechaliśmy,poczułam dziwną aurę i miałam wrażenie,że jestem w hotelu żywcem wyjętym z filmu "Lśnienie" Kubricka.Turnus świąteczny rozpoczynał się dzień przed Wigilią i do Wigilii mieliśmy okazję zapoznać się prawie ze wszystkimi mieszkańcami,bo spotykaliśmy się na posiłkach.Podczas wieczerzy świątecznej dzieci nasze i sąsiadów,przybiegały do nas mówiąc,że spotykają jakieś obce dzieciaki na ośrodku,które się z nimi bawią,a potem znikają.Zapytałam: "Jak to znikają?" Córka odpowiedziała:" No pojawiają się znikąd i potem ich już nie ma". Pomyśleliśmy,że dzieci fantazjują.Jednak w nocy zaczęły się dziać dziwne rzeczy.Słyszeliśmy odgłos wózków jeżdżących po korytarzu.Wózek zatrzymywał się pod naszymi drzwiami,a gdy wyskakiwałam aby otworzyć drzwi,nikogo tam nie było.Mąż powiedział,że może to pokojówki wożą pościel czy środki czystości.Powiedziałam:
"W środku nocy? I co,gdy otwieram drzwi,to znikają?".Nie zasnęłam już do rana,nasze dzieci też spały niespokojnie.Rano,w jadalni rozmawialiśmy głośno na temat jeżdżących wózków,znikających dzieci i okazało się,że inni mieszańcy pensjonatu też mieli podobne doświadczenia.Naszym rozmowom przysłuchiwali się kucharze i patrzyli na siebie porozumiewawczo.Zapytałam czy wiedzą coś na ten temat. Jeden z nich (który pracuje tam najdłużej) poprosił mnie potem "na stronę"i opowiedział mi,że w tym pensjonacie mieszkały kiedyś niepełnosprawne dzieci,poruszajcie się na wózkach inwalidzkich,ale jakiś strażak podpalił pensjonat (bo chciał się wykazać przy gaszeniu pożaru) i większość dzieci zginęła.Od tego czasu ludzie słyszą jeżdżące po korytarzach wózki i widują różne dzieci,które pojawiają się i znikają.Włosy zjeżyły mi się na głowie.Kucharz prosił abym nikomu o tym nie mówiła aby nie siać paniki.Do końca pobytu siedziałam tam jak na szpilkach,obcych dzieci już nie widzieliśmy,ale wózki było słychać nadal. Aura w hotelu była na prawdę dziwna,każdy to czuł.Jednak dotrwaliśmy jakoś do końca pobytu. Kiedy rok temu byłam w tej miejscowości,poprosiłam męża abyśmy odwiedzili ten hotel. Byłam ciekawa jak obecnie wygląda. Okazało się,że jest już nieczynny i nie działa.Jaka była przyczyna tego,że został zamknięty? Tego możemy się tylko domyślać...

(9) (3) (6)

Tą Wigilię postanowiliśmy spędzić w górach,z dala od domu,w bajkowym górskim pensjonacie.Chociaż z wyglądu nieco mrocznym,bo zbudowanym w stylu starej posiadłości,usytuowanej na odludziu,wysoko w górach. Gdy tam przyjechaliśmy,poczułam dziwną aurę i miałam wrażenie,że jestem w hotelu żywcem wyjętym z filmu "Lśnienie" Kubricka.Turnus świąteczny rozpoczynał się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej