[3, 4, 7]

Hubert splótł ręce na klatce piersiowej i oparł się o framugę. Serce waliło mi jak oszalałe.
- To da się jeszcze naprawić, naprawdę, postaram się… - wykrztusiłam.
Już od dawna nie układało się między nami, ale mimo to chciałam o niego walczyć. Teraz czułam, jak moje serce pęka, gdy tak patrzył na mnie tymi swoimi piwnymi, inteligentnymi oczami, w których nie było już ciepła.
- Aga, nie zaczynaj znowu. Tak jak ci napisałem, koniec z nami.
Wiedziałam, że zaraz zamknie drzwi, i chciało mi się wyć.
- Ale…
- Nie zachowuj się jak dziecko. – przerwał mi. - Jest Wigilia, a ty przychodzisz tu, jakby nigdy nic. Ogarnij się.
Nienawidziłam siebie za to, że nie mogę być tak obojętna jak on. Miałam ochotę rzucić mu się na szyję i opleść nogami w pasie, i nigdy już nie puścić.
Z trudem udawało mi się powstrzymać łzy.
- Błagam, kocham cię…
- Nie mów tak. – odepchnął moją dłoń, którą nieświadomie do niego wyciągnęłam. – To nie ma sensu, Aga. Nie czuję nic do ciebie.
Zza jego pleców dobiegały przytłumione odgłosy rozmów i brzęku sztućców. Jego rodzina siedziała przy świątecznym stole, a ja wiedziałam, że nigdy nie stanę się jej częścią, choć pragnęłam tego całą sobą. „BŁAGAM!”, miałam ochotę wrzeszczeć. „NIE ZOSTAWIAJ MNIE!”.
Chciałam tylko przytulić się do niego mocno i zamknąć oczy, i udać, że to wszystko nieprawda. Wiązałam z nim swoje życie, chciałam z nim zamieszkać, może kiedyś nawet za niego wyjść. Kochałam go całym sercem.
- Przestań do mnie pisać, a tym bardziej tu przychodzić. - jego ton pełen był gniewu i zniecierpliwienia. - Jasne?
Cofnął się w głąb mieszkania.
- Hubert. - w ostatnim desperackim odruchu złapałam go za przedramię. Łzy popłynęły całą falą. – Kocham cię, proszę…
Wyszarpnął rękę z mojego uścisku.
- Aga, idź już stąd. Miłego wieczoru i wesołych świąt.
Drzwi zamknęły się dosłownie kilka centymetrów przed moją twarzą i usłyszałam dźwięki przekręcanych zamków.

[3, 4, 7]

Hubert splótł ręce na klatce piersiowej i oparł się o framugę. Serce waliło mi jak oszalałe.
- To da się jeszcze naprawić, naprawdę, postaram się… - wykrztusiłam.
Już od dawna nie układało się między nami, ale mimo to chciałam o niego walczyć. Teraz czułam, jak moje serce pęka, gdy tak patrzył na mnie tymi swoimi piwnymi, inteligentnymi oczami, w których nie było...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[9][8][1]

Hej, jestem Nikola. Mam 15 lat. Oto moja ŚWIĄTECZNA HISTORIA.
Co roku przed wigilią nasze mieszkanie zamienia się w RODZINNY DOM WARIATÓW. Każdy się gdzieś spieszy, by ze wszystkim zdążyć.
Mama robi ostatnie zakupy, chociaż i tak zawsze czegoś jej zabraknie. W tym roku udało się chociaż uniknąć kilometrowej kolejki do kasy, kiedy ze łzami w oczach rzuciła hasło: "przepraszam bardzo, mój synek jest... KEVIN SAM W DOMU! wybaczcie państwo", po czym zaczęła przepychać się na początek kolejki. Ludzie popatrzyli jak na wariatkę i przepuścili nas bez gadania.
Tata jak zawsze siedzi z nosem wlepionym w komputer, szuka idealnej oferty LAST MINUTE. Nierzadko kończy się to na niczym, ale tradycja jest podtrzymywana.
Mój młodszy brat Kevin od tygodnia powtarza, że chciałby żeby były CZTERY GWIAZDKI, to dostałby więcej prezentów. Pytam go wtedy: "a LISTY DO M. już napisałeś?". A on szczerzy się i odpowiada radośnie, że tak, do wszystkich czterech.
Moja starsza siostra Jessica nie ustępuje w poszukiwaniach męża, dlatego umawia się na 12 ŚWIĄTECZNYCH RANDEK. Niestety jest zbyt wybredna, by coś z tego wyszło.
Babcia, odkąd tylko w salonie stoi choinka, chodzi i podśpiewuje: "CICHA NOC, święta noc...".
Nasz pies ELF chyba wyczuwa nasze emocje i też mu się udziela świąteczna gorączka, bo wszędzie jest go pełno.
A ja marzę o tym, by rozsiąść się przed telewizorem i obejrzeć swój ulubiony film: "DZIENNIK BRIDGET JONES".
Dopiero były HOLIDAY, a tu już ZNOWU ŚWIĘTA. Mimo wszystko lubię je i cieszę się, że mam taką, a nie inną rodzinę. TO WŁAŚNIE MIŁOŚĆ..
Oto moja OPOWIEŚĆ WIGILIJNA, a jaka jest Twoja? :)

[9][8][1]

Hej, jestem Nikola. Mam 15 lat. Oto moja ŚWIĄTECZNA HISTORIA.
Co roku przed wigilią nasze mieszkanie zamienia się w RODZINNY DOM WARIATÓW. Każdy się gdzieś spieszy, by ze wszystkim zdążyć.
Mama robi ostatnie zakupy, chociaż i tak zawsze czegoś jej zabraknie. W tym roku udało się chociaż uniknąć kilometrowej kolejki do kasy, kiedy ze łzami w oczach rzuciła...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[8] [5] [7]
Nagle dotarło do mnie, że pada śnieg, wszędzie świecą się kolorowe lampki, a ulice są puste. Święta Bożego Narodzenia znowu mnie zaskoczyły. Westchnąłem i schowałem ręce do kieszeni. Bez niej to i tak nie miało sensu. Wystarczyło uświadomić sobie, że dzisiaj jest wigilia, by natychmiast zalała mnie fala wspomnień. To było nie do zniesienia... Wszystko bez niej było nie do zniesienia.
Wziąłem głęboki oddech i poszedłem przed siebie. Z uporem wyrzucałem z głowy wszystkie jej obrazy - od niesamowitych oczu, po dłonie, które sprawiały, że zapominałem. I był to kolejny popieprzony paradoks we mnie, bo dzisiaj nie chciałem nic poza wymazaniem naszej historii. Gdyby to wszystko między nami nie miało miejsca nie musiałaby cierpieć przez tyle lat, a ja nie tęskniłbym za nią każdą cząstką mojego ciała.
Nawet nie zauważyłem, kiedy nogi zaniosły mnie pod jej mieszkanie. Modliłem się, żeby tylko mnie nie zobaczyła, bo choć minęło tyle czasu, nadal nie byłem gotowy na tą rozmowę. Zwłaszcza, że w jej życiu nie było już dla mnie miejsca... i przecież o to mi chodziło, prawda?
-Mamo? A dlaczego ten pan jest taki smutny? - jakiś piskliwy głosik odezwał się tuż za moimi plecami.
-Wiesz skarbie, nie wszyscy uwielbiają święta tak bardzo jak ty.
-Ale dlaczego? Przecież pada śnieg, jest kakao i prezenty! Same fajne rzeczy i to tego samego dnia!
-Wiem córeczko, ale czasami nasze serduszko jest po prostu bardzo, bardzo smutne, bo brakuje kogoś kto mógłby je przytulić i na to nic nie da się poradzić. To taki smutek, który przenika aż do samych kości...
Głosy za mną oddalały się, a ja czułem się jak śmieć. Smutny? Nie, ja byłem niekompletny i gotów oddać wszystko, byleby zdarzyć się jej raz jeszcze. Podniosłem głowę i zamarłem. Czułem jak moje serce rozsadza klatkę, jak krew szumi w głowie. Patrzyłem prosto w jej oczy.

[8] [5] [7]
Nagle dotarło do mnie, że pada śnieg, wszędzie świecą się kolorowe lampki, a ulice są puste. Święta Bożego Narodzenia znowu mnie zaskoczyły. Westchnąłem i schowałem ręce do kieszeni. Bez niej to i tak nie miało sensu. Wystarczyło uświadomić sobie, że dzisiaj jest wigilia, by natychmiast zalała mnie fala wspomnień. To było nie do zniesienia... Wszystko bez niej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[4][1][8]

Otworzyłem oczy i uniosłem głowę słysząc dziwne pomlaskiwania. Mój sąsiad z celi naprzeciwko, podłużnymi ruchami głowy przesuwał językiem po zimnych prętach. "Pieprzony ćpun" - pomyślałem, a wraz z tą myślą napłynęła mi do głowy informacja jaki dziś mamy dzień. Czerwona lampka zajarzyła się w mojej głowie i rozprysła niczym bańka wbijając w moją czaszkę ostre, szklane odłamki. 24 grudnia - właśnie rozpoczynała się moja pierwsza Wigilia w pierdlu. Przespałem ponad połowę dnia wygięty na twardej, wąskiej pryczy.
- Halo! Chłopcze, rusz się! - poczułem jak szturcha mnie klawisz - Wstawaj! Ruchy!
Usiadłem na swoim posłaniu i wystawiłem w jego kierunku nadgarstki.
- Dzisiaj obejdzie się bez tego, taki prezent Bożonarodzeniowy od komendanta. Tylko się zachowuj! Nie próbuj żadnych sztuczek, bo szybko tego pożałujesz! - klawisz spojrzał na mnie pogardliwym wzrokiem i klepnął pośpiesznie w ramię, żebym wstał.
Szedłem ja, za mną kilku innych więźniów z opiekunami. Wprowadzono nas na stołówkę, gdzie zastaliśmy stoły ubrane w białe obrusy, parujący czerwony barszcz z uszkami, karpia i krokiety. Prawdziwa uczta! Moje ślinianki oszalały. Po całorocznym jedzeniu papek, mazi i rozgotowanej kaszy to był prawdziwy rarytas. Na talerzach leżały opłatki, a na nich malutkie koperty z naszymi imionami. Zauważyłem pismo mojej Marii. Gdy tylko otrzymaliśmy pozwolenie migiem rozdarłem kopertę w zębach.

LIST:
"Wiem, że jesteś niewinny! Jestem w ciąży. Samuel ma się dobrze. Wesołych Świąt!"

Poczułem jak każde słowo listu staje mi ością w gardle. Zaciskałem mocno zęby, żeby się nie złamać. Jednak jedna, malutka łza wymsknęła się z kącika oka i sprawiła, że serce zalały mi emocje.

[4][1][8]

Otworzyłem oczy i uniosłem głowę słysząc dziwne pomlaskiwania. Mój sąsiad z celi naprzeciwko, podłużnymi ruchami głowy przesuwał językiem po zimnych prętach. "Pieprzony ćpun" - pomyślałem, a wraz z tą myślą napłynęła mi do głowy informacja jaki dziś mamy dzień. Czerwona lampka zajarzyła się w mojej głowie i rozprysła niczym bańka wbijając w moją czaszkę ostre,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Gwiazdka, każdy z nas nie może się doczekać prezentów, kolacji, śmiechu i zabaw. Ale bywają ludzie dla których to nie jest czas radości, wręcz przeciwnie to czas smutku i złości. Dlaczego zaytacie? Bo wszyscy ich opuścili dzieci urosły się wprowadziły mąż czy żona nie żyją są sami, nie mają nawet do kogo się odezwać. Znam takie osoby.. Sama mam w rodzinie taka osobę smutną, zła na siebie bo nie rozumie jak mogło ja to spodkac. Dlatego każdej gwiazdki kiedy jest ta pierwsza wychodzę na podwórko z moją rodziną i modlę się aby było coraz mniej tych ludzi. Bo to jest smutne a gwiazdka jest poto by się cieszyć. Dlatego pamiętajcie nie ważne jak obchodzicie święta tylko ważne z kim.

Gwiazdka, każdy z nas nie może się doczekać prezentów, kolacji, śmiechu i zabaw. Ale bywają ludzie dla których to nie jest czas radości, wręcz przeciwnie to czas smutku i złości. Dlaczego zaytacie? Bo wszyscy ich opuścili dzieci urosły się wprowadziły mąż czy żona nie żyją są sami, nie mają nawet do kogo się odezwać. Znam takie osoby.. Sama mam w rodzinie taka osobę smutną,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[10] [2] [6]

Światło odbite od bieli śniegu
W gwiazdach ma swe rozpoczęcie.
Jedna duszyczka wśród ludności zgiełku
Głośną myślą wypowiada zaklęcie.
Jednak dla każdej z mijanych osób,
Jej obecność jak podmuch wiatru,
Na ciele wywołując wzgardliwy chłód.
Przestaje dmuchać, zdusza płacz w zarodku.
Krople mieszają się z pędem stada
Człap, człap… Kap, kap…
*
Znów próbuje się odezwać, biada!
Jeszcze usłyszy ją niedawny kat!
Przyspiesza, miesza się z tłumem.
Odpychające ją łokcie przypomnieniem
Grudniowych chwil, ciepła domu,
O którym żal nie wspomnieć nikomu.
Ale teraz nie jest w stanie mówić.
Chóru kolędników nie śmie zagłuszyć.
W milczeniu oznacza drogę wstążką
Czerwoną, jakby gwiazdą betlejemską.
*
Nie wchodzi do swego domu, zamiast tego
Siada wśród drzew światłami zdobionych,
I przygląda się podobieństwu ciała zimnego
Leżącego obok, jego rysów do jej podobnych.
I już sobie przypomina złowrogą ojczyma twarz
Nieświadomość z jaką rozcina ostrzem serce
Wprost przez podarowany świąteczny płaszcz.
<<Pomocy!>> woła dziewczynka w podzięce.
Światło odbite w dziecięcej krwi strumieniu
Obecne jest przy jego życia zakończeniu.

[10] [2] [6]

Światło odbite od bieli śniegu
W gwiazdach ma swe rozpoczęcie.
Jedna duszyczka wśród ludności zgiełku
Głośną myślą wypowiada zaklęcie.
Jednak dla każdej z mijanych osób,
Jej obecność jak podmuch wiatru,
Na ciele wywołując wzgardliwy chłód.
Przestaje dmuchać, zdusza płacz w zarodku.
Krople mieszają się z pędem stada
Człap, człap… Kap, kap…
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[2][4][9]

- Dziś w nocy spodziewamy się śniegu, zapowiadają nam się białe Święta - pogodynka z wystudiowanym uśmiechem przechadzała się od jednej krawędzi telewizora, do drugiej.
Piotr, tępym wzrokiem wpartywał się w wirujące za oknem płatki śniegu i próbował zebrać siły do tego, by ozdobić tą przeklętą choinkę.
Anna spała na górze. Za godzinę powinna się przebudzić. Nowe tabletki są o tyle skuteczne, że nie powodują wahań nastroju, pomagają żyć normalnie, ale swoje trzeba odespać.
- To minie - Piotr szepnął do siebie, jednocześnie rozplątując lampki - potrzeba jej tylko czasu.
Cztery lata, tyle upłynie w tą wigilię, odkąd jego żona uległa wypadkowi. Jechała autem z dziećmi, wracali z ostatnich zakupów, układali dalszy plan działania, wiadomo: stół, prezenty, pasterka.
To była chwila, drgnienie serca, a potem krew, ból i OIOM.
- Przykro mi - powiedział wtedy lekarz, nie patrząc mu w oczy.
Nie był w stanie, bo jak miał mu przekazać, że stracił dzieci, a żona znajduje się na granicy śmierci?
Podczas gdy wokół składano sobie życzenia wesołych Świąt, Piotr bezgłośnie błagał Boga, by zostawił przynajmniej ją.
Zostawił.
Pierwszą wigilię po wypadku spędziła na płukaniu żołądka, nie była w stanie stawić czoła wspomnieniom i poczuciu winy.
Podczas drugiej zdemolowała to, co przygotował Piotr, stłukła zastawę, zerwała ozdoby, a opłatek spuściła w sedesie.
Trzecia skończyła się tak szybko, jak butelka wina, którą otwarła jeszcze przed poludniem, obudziła się dopiero drugiego dnia.
- A wy jakie macie życzenia? - głos spikera przywrócił Piotra do rzeczywistości.
- Żeby wróciła - odpowiedział w stronę ekranu, po czym zacisnął usta, walcząc ze łzami.
- Jestem - odezwał się cichy głos. Piotr spojrzał w kierunku schodów.
Anna podeszła do kosza na śmieci, wyrzuciła fiolkę z tabletkami, po czym rzuciła się w ramiona Piotra, wypłakując cały ból poprzednich lat.
- Nie obiecuję, że będą wesołe - wyszlochała w jego ramię.
- Ważne, że ty znowu jesteś - odparł, z całych sił tuląc ją do siebie.

[2][4][9]

- Dziś w nocy spodziewamy się śniegu, zapowiadają nam się białe Święta - pogodynka z wystudiowanym uśmiechem przechadzała się od jednej krawędzi telewizora, do drugiej.
Piotr, tępym wzrokiem wpartywał się w wirujące za oknem płatki śniegu i próbował zebrać siły do tego, by ozdobić tą przeklętą choinkę.
Anna spała na górze. Za godzinę powinna się przebudzić. Nowe...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[8][2][5]

Szpilka tkała tkaninę długą na metr lub dwa. Szeroką od stóp do tułowia, gdzieś za pępek, jak balustrada łóżka, długość na którą leży się w poprzek. Szpilkę trzymały palce i to nie byle jakie paliczki! Blado rumiane opuszki Mary Jane, najmłodszej córki Sofii i Edmunda. Dziurka przy dziurce, nitka za niteczką. Na materiale rozkwitały kwiaty i to nie byle jakie kwiaty! Dostojne, czerwone gwiazdy betlejemskie w towarzystwie zielonego igliwia. Dzień po dniu, od świtu do nocy, Mary Jane siedziała w swoim ulubionym atłasowym fotelu z widokiem na stary las. Wyszywając igłą wzorki, rozmarzonym wzrokiem wpatrywała się w drzewostan za oknem nucąc pod nosem świąteczne piosenki, kolędy i kołysanki. Matka z ojcem załamywali nad nią ręce. "Młoda Mary Jane zakochana do czerwoności, całkowicie zatraciła się w swoim oczekiwaniu" - tak przynajmniej wszyscy myśleli. W dzień Wigilijnej kolacji pod dom zjechała ciotka ze stryjkiem i rozbrykanym kuzynostwem, pan Gerhard, stary przyjaciel rodziny i on, młodzieniec zwany Erykiem. Kiedy to Eryk przekroczył próg domu, siostry Mary Jane zachichotały złośliwie. Sama Mary jednak ani drgnęła. Matka pobladła, ojciec aż zsiniał ze złości, widząc, że Mary wciąż siedzi jak zaklęta. Eryk się do niej uśmiechnął i nawet próbował coś powiedzieć szturchany przez swego wuja, gdy nagle Mary, cała w skowronkach poderwała się z miejsca. Ostatnia nitka zawiązała supeł. Skończyła. Po policzku spłynęła jej lśniąca łza. Mery Jane tuląc do serca swój utkany pled, wbiegła po schodach na piętro przeskakując co dwa stopnie. Otworzyła drzwi do największej sypialni i podeszła do łóżka.
- Zdążyłam dziadku! - uśmiechnęła się przez łzy, zarzuciła na niego koc i przycupnęła obok na krześle, biorąc w dłoń starą, kościstą rękę. Do pokoju wpadł ojciec i matka i wujek i ciotka, a za nimi siostry Mary Jane, kuzynostwo i Eryk z panem Gerhardem. Mery bujała się na krześle śpiewając piosenkę o ostatniej gwiazdce, która spadła z nieba. Dołączyły do niej też inne głosy, wysokie i niskie, piskliwe i chrapliwe, a nazajutrz to samo miejsce, ten sam dom i tą samą sypialnię odwiedziła cisza. Mery złożyła pled w staranną kostkę i ostatni raz ucałowała rękę ukochanego dziadka.

[8][2][5]

Szpilka tkała tkaninę długą na metr lub dwa. Szeroką od stóp do tułowia, gdzieś za pępek, jak balustrada łóżka, długość na którą leży się w poprzek. Szpilkę trzymały palce i to nie byle jakie paliczki! Blado rumiane opuszki Mary Jane, najmłodszej córki Sofii i Edmunda. Dziurka przy dziurce, nitka za niteczką. Na materiale rozkwitały kwiaty i to nie byle jakie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wydawnictwo Marginesy (7), Książnica (9), Burda (6)

Cieszyłam się, ze córka z zagranicy przyjedzie na Wigilię z rodziną. Przygotowałam dom i potrawy na tę okoliczność, pachniało choinką, barszczem z uszkami, kapustą z grzybami, makowcem. Przylecieli samolotem rano. Zięć zarządził, że najpierw pojadą do jego rodziców, później połamią się opłatkiem z moim byłym mężem i wrócą na 18 godzinę. O 20 godzinie jeszcze ich nie było, zjadłyśmy z mamą kolację bo od rana nic nie jadłyśmy. Mama postanowiła, że jeszcze zrobi sernik. Rodzinka przyjechała o 21 godzinie pytając gdzie ta kolacja??? Powiedziałam im, że zjadłyśmy bo było już późno. Wywiązała się przykra rozmowa. Postanowiłyśmy z Mamą iść na pasterkę, a kościół był daleko od domu. Jak weszłyśmy do kościoła mamie się przypomniało, że nie wyłączyła tego sernika, niezależnie od okoliczności postanowiłyśmy zostać w kościele. Ja przy pierwszej kolędzie "Dzisiaj w Betlejem" zasnęłam i przespałam całą pasterkę. Wracając do domu szłyśmy nie wiedząc co nas w nim czeka. A na koniec napadły nas psy na drodze, każdy z nich chciał ukraść chociaż kęs. Poświęciłyśmy dwa szale, które robiłyśmy całą jesień na drutach na walkę z nimi. Sernik się spalił, został czarny murzynek. I tak z pięknej Wigilii zrobiła się skłócona rodzina, spalone ciasto, przespana pasterka i ta przerażająca walka z psami. Nigdy nie wiemy co się może stać i w ciągu chwili wszystko się rozsypuje jak domek z kart.

Wydawnictwo Marginesy (7), Książnica (9), Burda (6)

Cieszyłam się, ze córka z zagranicy przyjedzie na Wigilię z rodziną. Przygotowałam dom i potrawy na tę okoliczność, pachniało choinką, barszczem z uszkami, kapustą z grzybami, makowcem. Przylecieli samolotem rano. Zięć zarządził, że najpierw pojadą do jego rodziców, później połamią się opłatkiem z moim byłym mężem i wrócą...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[7], [8], [3]

"Ostatnia gwiazdka"

Dzwonek do drzwi spowodował, że po całym domu pachnącym piernikiem rozbrzmiała melodia „Cichej nocy”.
- Czyżby to kolędnicy? – zapytał ojciec, dorzucając do kominka. Obok stał wysoki, okrągły stolik na którym stała szklanka mleka i talerzyk z ciastkami.
- Skąd, o tej porze? – odparła matka, wycierając ręce z mąki w fartuch ozdobiony reniferami.
- Ja otworzę – pobiegła Julka, a jej kucyk w kolorze blond przewiązany kokardą w szkocką kratę podskakiwał w rytm kroków właścicielki.
- Poczekaj – powiedział Marek, wyprzedzając córkę. – Nie wiadomo, kto to. Jesteś jeszcze za mała, aby sięgnąć do wizjera.
Za drzwiami stał wysoki, barczysty jegomość, z długą, siwą brodą, w odrapanych łachmanach.
- Czy przyjmą mnie państwo na wigilijną kolację? Proszę… - wyszeptał nieznajomy.
- Oczywiście! Pokażę panu łazienkę! – wykrzyczała z werwą Julka. Zanim Marek zdążył zareagować, jego latorośl już złapała za rękę bezdomnego i poprowadziła wzdłuż śnieżnobiałym korytarzem, który odpowiadał aurze za oknem ozdobionym ostrokrzewem.
- Chwileczkę! – krzyknęła z kuchni Zofia. Wybiegała już do salonu, o mało nie przewracając suto zastawionego stołu, na którym mieściło się więcej niż dwanaście potraw. Marek złapał ją za ramię:
- Sami uczyliśmy dziecko, że należy pomagać. Teraz musimy ponieść konsekwencje nauki. Jeśli to jakiś obłąkany psychopata, podczas wypatrywania pierwszej gwiazdki weźmiesz Julkę, a ja przywalę mu sankami, które jej kupiliśmy na prezent – powiedział zdeterminowany.
- Zwariowałeś? Już lepiej doprawię mu barszcz trutką na szczury. Gdzieś ją odłożyłam w piwnicy… - wymamrotała Zofia, wracając do kredensu po dodatkowe nakrycie. Marek dostawił krzesło. Żadne nie zwróciło uwagi, że Julka ich słyszy.
Podzielili się opłatkiem i zasiedli do barszczu. Rodzice zaczęli się krztusić. Julka spojrzała na przybysza.
- Coś Ty najlepszego zrobiła, dziewczynko? – wychrypiał przerażony starszy mężczyzna.
- Gdzie twój worek z prezentami dla mnie, Święty Mikołaju? – zapytała zaciekawiona.

[7], [8], [3]

"Ostatnia gwiazdka"

Dzwonek do drzwi spowodował, że po całym domu pachnącym piernikiem rozbrzmiała melodia „Cichej nocy”.
- Czyżby to kolędnicy? – zapytał ojciec, dorzucając do kominka. Obok stał wysoki, okrągły stolik na którym stała szklanka mleka i talerzyk z ciastkami.
- Skąd, o tej porze? – odparła matka, wycierając ręce z mąki w fartuch ozdobiony...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej