[8] [4] [2]

Kiedy wysoko nad domami srebrzyła się pierwsza gwiazdka, a rodziny świętowały przy wigilijnym stole w bardziej lub mniej miłej i świątecznej atmosferze, ja i mój zespół wyruszyliśmy w wyprawę dookoła sąsiedztwa. Zaopatrzeni w pokaźnych rozmiarów tekturową szopkę, wielkie anielskie skrzydła, flet oraz harfę pukaliśmy do drzwi, z nadzieją, że nasze wykonanie popularnych kolęd, zyska ilość fanów, która pozwoli nam wybić się na lokalnym muzycznym rynku.
- Słuchajcie, musimy się bardziej postarać, bo niestety jak na razie idzie nam przeciętnie. Zośka, nie bierz tego do siebie, ale twoje solo na flecie jest tragiczne. Nie wiem czy instrument ci się przytkał śniegiem, czy przez wiatr nie dosłyszysz, ale jedno jest pewne, fałszujący flet jest jak zepsuta lampka na choince. Jeśli jedna nie świeci, to pozostałe też nie - Agata spojrzała na mnie znacząco. Wiatr zakołysał jej białymi skrzydłami, które raczej powinny być czarne jak smoła. Otrzepałam się ze śniegu. Szkoda, że nie można się tak otrzepać ze złości.
- Dobra, zrezygnuję z mojego solo na flecie, ale tobie radzę wycofać się z górnych dźwięków w "Cichej nocy" , bo twój głos ich nie dosięga. To tak jakby w bajkach Mikołaj wchodził do domów przez drzwi, bo przez komin byłoby dla niego za wysoko. Znika cała magia - rzuciłam, zwiększając tempo kroku. Z minuty na minutę mróz stawał się coraz surowszy. Jeszcze chwila, a palce zamarzną mi do tego stopnia, że faktycznie nie będę w stanie niczego zagrać. Tylko czy nasze kolędowanie ma jakikolwiek sens, skoro mamy w sobie tyle gniewu?
- Dziewczyny, nie kłóćcie się. Przyklejamy uśmiechy i dajemy koncert. Tylko tyle. Chodźcie! - W kolejnym domu za drzwiami powitała nas starsza pani. Była sama. Wydawało się, że nasze kolędowanie było najlepszym co spotkało ją tego wieczoru. Nawet włączyła się do śpiewania i wtedy nikt już się nie zastanawiał czyją spawką był fałszywy dźwięk. Ważne było to, że sprawiliśmy komuś radość.

[8] [4] [2]

Kiedy wysoko nad domami srebrzyła się pierwsza gwiazdka, a rodziny świętowały przy wigilijnym stole w bardziej lub mniej miłej i świątecznej atmosferze, ja i mój zespół wyruszyliśmy w wyprawę dookoła sąsiedztwa. Zaopatrzeni w pokaźnych rozmiarów tekturową szopkę, wielkie anielskie skrzydła, flet oraz harfę pukaliśmy do drzwi, z nadzieją, że nasze wykonanie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[1] [3] [8]
Na Święta Bożego Narodzenia czekam cały rok. Uwielbiam święta. W Wigilię mam imieniny więc czas ten jest dla mnie bardzo ważny, podwójnie uroczysty. Pamiętam święta, podczas których najważniejszym prezentem były dla mnie łyżwy. Wcześniej napisałam list do Gwiazdora: „Kochany Gwiazdorku bardzo, ale to bardzo proszę, abyś przyniósł mi łyżwy”. Szybko zjadłam wigilijną wieczerzę i smakołyki, które mama układała na dużych talerzach. Rarytasy, które wówczas trudno było zdobyć, a których smak pamiętam do dziś – pomarańcze, orzechy, czekoladki, cukierki w srebrnych papierkach. Ale w tamtą wigilię najważniejszy był dla mnie prezent pod cudownie ozdobioną pierniczkami, własnoręcznie wykonanymi z nici ozdóbkami choinką.
Bardzo ucieszyły mnie te łyżwy i to, że w ogóle gwiazdor mi je kupił. Od razu chciałam iść na lodowisko. Święta budowały we mnie wiarę w to, marzenia się spełniają. Ta wiara dodawała mi sił i radości w moim życiu. Tak było kiedyś, kiedy byłam małą dziewczynką w wieku szkolnym. Później, kiedy stworzyłam rodzinę, wspólnie z mężem i synami, równie ciepło celebrowaliśmy święta. Nasza choinka zawsze pachniała lasem, przystrojona łańcuchem z papierowych paseczków posklejanych w kółka, które co roku chłopacy doklejali, tworząc kilkumetrową ozdobę. Dla dzieci była to fantastyczna zabawa. Moi synowie, Darek i Robert, również wysyłali listy do Świętego Mikołaja. Miałam nawet adres do Laponii i pamiętam, że starszy syn zachował sobie życzenia w kopercie zwrotnej.
Jednak najpiękniejsze święta, jakie przeżywam, to te obecne. Te, kiedy zostałam szczęśliwą babcią czworga wnucząt. Moje słoneczka uwielbiają słuchać opowieści o tym, jacy byli ich dziadkowie i rodzice w dzieciństwie, co robili, jak się bawili i jak wyglądały ich rodzinne święta. Chcę, by moje wnuki od najmłodszych lat wiedziały, że to dzięki Nim święta gwiazdkowe są wyjątkowe. Zapraszam je wtedy do kuchni. Chętnie pomagają mi przy pieczeniu pierników i innych ciast, w ogóle przy przygotowywaniu potraw.
To prawda, że kiedy pieczę się lub gotuję z dziećmi jest gwarno i zawsze jest bałagan! Jednak rozsypana mąka na płytkach, rozlane jajka obok miski… To najpiękniejszy bajzel świata!
Najpiękniejszy, bo w przygotowaniach do świąt pomagają mi moje ukochane wnuczęta. Przysięgam! Nie jest to dla mnie żadna katastrofa. Oliwka jest najstarsza, zaskakuje mnie kreatywnością, co wywołuje radość gdzieś głęboko w moim sercu. Ma siedem lat, tworzy wspaniałe dekoracje z białego lukru i drobnych kolorowych posypek. Swobodą w kuchni pozwalam na rozwój i nie bez powodu mówi się, że babcie są od rozpieszczania, a rodzice od wychowywania. Co ciekawe, nasunęła mi się myśl, że będą o mnie pamiętali – może właśnie podczas swoich świąt.
I tak z pokolenia na pokolenie Boże Narodzenie pięknieje. Jestem przeszczęśliwa, że Czarek, Jasiu i Olek naśladują Oliwkę. Czaruś jest przedszkolaczkiem, umie śpiewać kolędy, jest radosny, pomocny przy ucieraniu mas; w swoich małych rączkach mocno trzyma kałkę. Jasinek to trzylatek, czasami coś poda, ale najczęściej paluszkami zlizuje lukier.
- Jasiu! Jasiu ! – nie rób tak – upomina go kuzynka. Mały gapcio uśmiecha się wesolutko i za chwilę powtarza psoty. Oleczek jest jeszcze całkiem malusi; z łóżeczka słychać gaworzenie, które dla uszu babci jest jak najpiękniejsza muzyka.
Wszystko ma świąteczny urok i jakąś magię. Kocham każde święta, bo kocham moją rodzinę, tę w której się wychowałam i tę, którą sama stworzyłam.

[1] [3] [8]
Na Święta Bożego Narodzenia czekam cały rok. Uwielbiam święta. W Wigilię mam imieniny więc czas ten jest dla mnie bardzo ważny, podwójnie uroczysty. Pamiętam święta, podczas których najważniejszym prezentem były dla mnie łyżwy. Wcześniej napisałam list do Gwiazdora: „Kochany Gwiazdorku bardzo, ale to bardzo proszę, abyś przyniósł mi łyżwy”. Szybko zjadłam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[7], [2], [6]

Wbiegam z impetem do holu i patrzę na płonące schody. Wiem, że nie uda nam się po nich zejść. Ściskam za rękę moją 3-letnią córkę Michie ubraną w piżamkę w różyczki. Wiem, że się boi. Ja też. Nie mam pojęcia, co jest źródłem pożaru, alarm obudził mnie 3 minuty temu ale dalej nie wierzę, że to się dzieje.

Szukam w tajnikach mojej pamięci dawnej rozmowy z moim szwagrem, który jest strażakiem. Zrywał się przez całe noce świąteczne, wzywany do podpaleń, będących wynikiem świątecznych dekoracji - świeczek, niezabezpieczonych światełek. Zabieram Michie i biegnę przez hol do mojej sypialni, następnie przechodzę do garderoby i do łazienki.

- Tatusiu, boję się - wyszeptała moja córka.
- Nic nam nie będzie, obiecuję kochanie - odparłem, jednak niepewnie.

Otwieram okno i oceniam odległość od Dębu, którego gałęzie ocierają się o dach naszego domu. Dziękuję Bogu, że budując dom nie zdecydowaliśmy się go wyciąć. Wystarczy lekko się wychylić i rękoma jestem w stanie dotknąć najgrubszego konaru. Problem z tym, jak wykonać ten ruch mając na sobie 3 latkę. Proszę córkę o to, by mocno trzymała się mojej szyi i modlę się, abym z tym obciążeniem nie ześlizgnął się z parapetu. Powoli prostuję się na parapecie i szykuje się do odepchnięcia i złapania konaru. Wyższego konaru muszę się przytrzymać, na niższym przykucnąć i to tak, by zachować równowagę. Czuję jak Michie trzęsie się ze strachu. Robię krok w powietrzu i ląduję na zamierzonym konarze, a pod nami sypią się liście, których się złapałem. Z ulgą chwytam się dolnego konaru i spuszczam na niższy. Michie milczy. Zeskakuje z najniższej gałęzi i przytulam mocno córkę. Odwracam się w stronę bramki i zamieram. Obydwa domu po drugiej stronie ulicy również się palą. To dopiero początek.

[7], [2], [6]

Wbiegam z impetem do holu i patrzę na płonące schody. Wiem, że nie uda nam się po nich zejść. Ściskam za rękę moją 3-letnią córkę Michie ubraną w piżamkę w różyczki. Wiem, że się boi. Ja też. Nie mam pojęcia, co jest źródłem pożaru, alarm obudził mnie 3 minuty temu ale dalej nie wierzę, że to się dzieje.

Szukam w tajnikach mojej pamięci dawnej rozmowy z moim...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[8][3][6]

Widok, który zastał Mikołaja po wślizgnięciu się przez komin wcale go nie zaskoczył. Spodziewał się tego, ponieważ to samo zdarzyło się we wszystkich domach, które odwiedził w tym mieście. Miejsce pod choinką zostało zajęte przez stare kartony, foliowe worki i każde możliwe graty, które zabierały wystarczająco miejsca, tak aby po choinką już nic się nie zmieściło. Na drzewko wisiała kartka, z kolejną wskazówką. Była na niej narysowana strzałka i nic więcej.
"Dlaczego, już nikt nie chce moich prezentów?" Zastanawiał się Mikołaj "Czy już nikt mnie nie potrzebuje?" Wiedział, że dzieci w tym mieście są wyjątkowo grzeczne, dlatego nie rozumiał, czemu nie chciały odebrać swojej nagrody za całoroczną pracę.
Zasmucony poprawił worek na ramieniu i wzdychając głośno zabrał je ze sobą z powrotem na sanie. Odłożył ciężki wór i głaszcząc swoje renifery zamyślił się głęboko.
Co mógł znaczyć ten bunt dzieci? Co znaczyły tajemnicze karteczki?
Mikołaj rozłożył magiczną mapę i przyjrzał się jej. Następnie wyciągnął schowane karteczki i zaczął malować strzałki w tym samy kierunku w którym były namalowane. Już po paru zaczął dostrzegać zależności, a gdy zaznaczył wszystkie, dostrzegł jasny cel, który wskazywały wszystkie strzałki. Był to nowo powstały budynek w mieście, więc Mikołaj jeszcze nie wiedział co tam się znajduje.
"Czy dzieci, chciały aby to tam zostały dostarczone ich prezenty? Skoro tak, to czemu miałbym nie spełnić ich próśb?" Pomyślał Mikołaj i zabrał się do działania.
Zaciekawiony Mikołaj wskoczył na sanie i pognał renifery w kierunku tajemniczego punktu. Gdy był już blisko jego oczom ukazał się duży szary budynek z wielkimi oknami, przez które mógł dostrzec śpiące dzieci. Podszedł do drzwi by móc ujrzeć nazwę budynku. Tajemniczym cele ukazał się być Kliniczny Szpital Pediatryczny.
Wzruszony Mikołaj obiecał sobie, że w przyszłym roku dzieci z tego miasta dostaną wyjątkowo wspaniałe prezenty

[8][3][6]

Widok, który zastał Mikołaja po wślizgnięciu się przez komin wcale go nie zaskoczył. Spodziewał się tego, ponieważ to samo zdarzyło się we wszystkich domach, które odwiedził w tym mieście. Miejsce pod choinką zostało zajęte przez stare kartony, foliowe worki i każde możliwe graty, które zabierały wystarczająco miejsca, tak aby po choinką już nic się nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[9] [8] [4]

Miał oczy koloru chabra bławatka, nos koloru dojrzałego granatu i brzydką laskę oraz worek bez kasy. A jednak, na jego widok, moje nogi zrobiły się jak z waty, a w sercu zagrała melodia kołysząca duszę i ciało. ON- widywany raz w roku, w Wigilię. Jednak...gdy wyjął z worka "prezenty", oniemiałam. Ujrzałam wyjęte ze śmietnika ogryzki jabłka, podarte kalesony, poobijany flet, opakowanie po liściach laurowych i słoik po śledziach. Na dokładkę utykał na jedną nogę. Od progu dziękował, że go wpuściłam do domu. Okazało się, że bezdomny był ranny. W Wigilię zadzwonił na pogotowie, ale gdy podał swoje prawdziwe personalia, nikt nie uwierzył. Naprawdę miał na imię Mikołaj, no niby nic takiego, ale gdy zapytali o nazwisko i usłyszeli (prawdziwe) Święty, uznali to za kpinę. Pomogłam Mikołajowi Świętemu, zanim zawiozłam go na pogotowie, ogoliłam mu brodę, no i....okazał się bardzo męski. Jego pocałunek o zapachu śledzia (resztki znalazł w kontenerze), był słodszy i bardziej pachnący od malin. A że utykał, to zamiast tańczyć, wziął mnie na kolana i zaczął mi szeptać poetyckie teksty. Okazało się, że był kiedyś nauczycielem j. polskiego, ale nie trawił kanonu lektur szkolnych ani sprawdzania wypracowań, więc zrezygnował z wykonywania zawodu. Jako zbieracz butelek zarabiał więcej. Połączył nas śledź i nieszablonowe podejście do życia. Opakowanie po liściach laurowych przechowuję do dziś.

[9] [8] [4]

Miał oczy koloru chabra bławatka, nos koloru dojrzałego granatu i brzydką laskę oraz worek bez kasy. A jednak, na jego widok, moje nogi zrobiły się jak z waty, a w sercu zagrała melodia kołysząca duszę i ciało. ON- widywany raz w roku, w Wigilię. Jednak...gdy wyjął z worka "prezenty", oniemiałam. Ujrzałam wyjęte ze śmietnika ogryzki jabłka, podarte kalesony,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[7] [9] [8]

Wigilia. Wracał z pracy nieco wcześniej. Ciężkie siatki z zakupami sięgały mu prawie do kostek, albo takie miał tylko wrażenie przez to że brodził w grubej warstwie śniegu. A śnieg padał tego dnia mocno. "Wpadnij do nas na święta, nie będziesz siedział sam" - przypomniały mu się słowa Kris'a, z którym wczoraj kończył zmianę. I swoje "dzięki stary ale już mam wszystko zaplanowane". 
- Fuck - mruknął pod nosem przekręcając klucz w drzwiach - znów te śmierdzące cztery ściany, witamy w domu, cholerne Merry Christmas Paweł!
Zsunął przemoczone buty i postawił reklamówki w wejściu. 
Mieszkanie było prawie puste, zero oznak świąt. Odkąd Monika wyjechała z Anglii, tylko praca i praca, a potem sen, z przerwami na święta, które przestał świętować. Tyle lat harował w Polsce jak wół, a tu grosz nie taki całkiem zły, tylko znajomi dawno wrócili już do kraju, ułożyli sobie życie a on myślał tutaj zostać i rozpocząć nowy rozdział z Moniką, ale coś nie poszło. A teraz te pieprzone święta... 
- Ile bym dał Moniś, żebyś tu była, dlaczego nie chciałaś zostać?! - z okazji każdych świąt i dni wolnych powtarzał te słowa jak mantrę, chociaż wiedział dlaczego.
Nagle rozbrzmiał dzwonek do drzwi. "Chyba za wcześnie na kolędników" - pomyślał i otworzył zasuwę. Przed drzwiami nikogo nie było, leżała tylko koperta. Rozejrzał się dookoła, podniósł list i wrócił do mieszkania. Sięgnął po piwo, które spłynęło mu gorzko po gardle. Dopiero po prysznicu i szybkiej grzybowej zupce z torebki (z okazji Wigilii), wyciągnął rękę po list. Pismo wydało mu się dość znajome, ale nie próbował tego rozwikłać. Wyjął z koperty świąteczną kartkę z napisem "25 grudnia czeka na Ciebie prezent, bądź na Holborn Viaduct o 1pm". Tajemnicza wiadomość bez podpisu, a jednak czuł że to Monika. Przyjrzał się literom baczniej - już wiedział i cieszył się w duchu. 
- Monika! - prawie krzyknął sam do siebie i przycisnął do siebie kopertę, tłumiąc skraplające się uczucia.
Lepszego prezentu nie mógł sobie wymarzyć.

[7] [9] [8]

Wigilia. Wracał z pracy nieco wcześniej. Ciężkie siatki z zakupami sięgały mu prawie do kostek, albo takie miał tylko wrażenie przez to że brodził w grubej warstwie śniegu. A śnieg padał tego dnia mocno. "Wpadnij do nas na święta, nie będziesz siedział sam" - przypomniały mu się słowa Kris'a, z którym wczoraj kończył zmianę. I swoje "dzięki stary ale już mam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[9][4][7]
Przy wigilijnym stole


Staruszek, zgięty wiekiem do ziemi
I nieprzytomna na łóżku żona
Ratownik mówi: nie zabierzemy
To już za późno, za chwilę skona

Podniósł jej rękę, bezwładnie leci
Poszedł, zakończył swe ratowanie
Płacze małżonek, szlochają dzieci
Tyle lat wspólnych, zostań kochanie!

Karetka pusta wraca tym razem
Po co im było zawracać głowy?
Nie biją serca, są zimnym głazem
Personel młody, nieczuły, zdrowy

Nadzieja zawsze ostatnia znika
A wiara cuda uczynić może
Zadzwonić trzeba po pułkownika
Wojskowy lekarz jej dopomoże

Nie trwało nawet ani pacierza
Kiedy się zjawił własną osobą
Postawił auto, do domu zmierza
Lekarską torbę niesie ze sobą

Ma krople potu na swojej skroni
Wpadł do mieszkania, spojrzał na chorą
Wzywam karetkę, niechaj tu goni
Sam ją zawiozę jak nie zabiorą

Pewnie się zlękli, powiedzmy szczerze
Babcia na noszach leży wygodnie
Pan Bóg nam życie daje i bierze
My mamy prawo by umrzeć godnie

Przy wigilijnym siedzimy stole
Trąca mnie sąsiad. Patrzę na niego
Łzy mu spływają, giną na dole
Ręka jej spadła panie kolego

Lat dziewięćdziesiąt i jeszcze trochę
Żyje własnymi swymi myślami
Dziecię, skrzywdzone Niebios wyrokiem
Łagodny smutek pomiędzy nami

[9][4][7]
Przy wigilijnym stole


Staruszek, zgięty wiekiem do ziemi
I nieprzytomna na łóżku żona
Ratownik mówi: nie zabierzemy
To już za późno, za chwilę skona

Podniósł jej rękę, bezwładnie leci
Poszedł, zakończył swe ratowanie
Płacze małżonek, szlochają dzieci
Tyle lat wspólnych, zostań kochanie!

Karetka pusta wraca tym razem
Po co im było zawracać głowy?
Nie biją...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[1][9][4]

Święta, przyjemny okres, kiedy rodzina stara się uśmiechać do siebie. Jakby ktoś miał zaraz zrobić im zdjęcie. W końcu dekoracje jako tło jest już gotowe. A ludzie zdążyli ukryć swoje niedoskonałości pod makijażem lub przy pomocy paska. W końcu piwny brzuszek nie może być widoczny w tym uroczystym dniu. Nic tylko robić zdjęcia.
Rodzina ustawia się w przepisowych strojach z nienagannymi fryzurami, aby złożyć sobie te standardowe życzenia o pracy, szkole, rodzinie i zdrowiu. Rozlega się nieproszony dźwięk. Pukanie. Wszystkie osoby z listy już przyszły. Szalona sąsiadka w końcu kopnęła w kalendarz, więc i ona nie ma jak zagrażać idealnym świętom. Może zwidy słuchowe całej rodziny. Jednak nie. Ponowny dźwięk przy wejściu, tym razem pewniejszy. Puk puk. Nestorka rodziny podchodzi zirytowana do drzwi, aby wypluć całą irytację, którą zebrała przy przygotowaniach świątecznych. Wnukowie z ciekawością biegną za nią.
Przed drzwiami stoi mężczyzna w skórzanej, który trzyma zniszczony kask. Już otwiera usta, aby wypowiedzieć słowa, kiedy wyprzedza go huk zamykanych drzwi. Nikt nie przerwie IDEALNYCH ŚWIĄT. Bo w święta najważniejsza jest rodzina.

[1][9][4]

Święta, przyjemny okres, kiedy rodzina stara się uśmiechać do siebie. Jakby ktoś miał zaraz zrobić im zdjęcie. W końcu dekoracje jako tło jest już gotowe. A ludzie zdążyli ukryć swoje niedoskonałości pod makijażem lub przy pomocy paska. W końcu piwny brzuszek nie może być widoczny w tym uroczystym dniu. Nic tylko robić zdjęcia.
Rodzina ustawia się w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[2] [1] [5]

Czerwony barszcz rozlał się po śnieżnobiałym obrusie.
-I śmiesz tutaj przyjeżdżać i mówić mi, że coś się stało!?-krzyczała zdenerwowana mama. -Nawet nie zadzwoniliście, żeby złożyć nam życzenia! Wyjechaliście stąd, jakbyście nie mieli rodziny. Nie dawaliście znaków życia! A teraz zjawiasz się w noc wigilijną i oznajmiasz mi, że masz problem?
Obserwowałam sytuacje. Mama krzyczała i nic nie wskazywało na to, by miała się uspokoić. Tata spokojnie wysłuchiwał kłótni, zajadając się ruskimi pierogami, które sama zrobiłam. Zofia, dziewczyna mojego chłopaka, blondynka z przerażonym spojrzeniem starała się nie wybuchnąć płaczem. Byłam chyba jedyną osobą, która zauważyła brak mojego brata- Artura. Kiedyś wyjechał z Zofią do Anglii. Jak napisał mi w krótkim smsie, chcieli się wyszaleć i posmakować życia.
-Aniu, daj jej dojść do głosu.- spokojnie powiedział tata.
-Dziękuję, panie Robercie. Chodzi o to, że... Artur zniknął. Byliśmy na stacji, tu niedaleko i wtedy ja poszłam zapłacić, a gdy wróciłam już go nie było.- Zofia wybuchnęła płaczem.

Kamery zarejestrowały Artura zmierzającego w stronę "Diabelskiego Lasu". Pełni obaw i nie pokoju udaliśmy się wprost w jego mroczne wnętrze. Już po chwili usłyszeliśmy zdesperowany głos mojego taty:
-Dziewczyny? Szybko, chodźcie tu.
W blasku latarki ujrzałam mojego brata owiniętego świecącymi lampkami na baterie. Na jego głowie znajdowała się czapka Mikołaja, a wokół jego ciała znajdowała się ciecz. Krew. Wyglądała jak barszcz, który podszedł mi do gardła.

-Państwa syn miał dług wobec mafii. I to spory. Artur poszedł do lasu, by zostawić im obiecane pieniądze. Niestety, jak udało nam się ustalić, była to o wiele mniejsza suma niż oczekiwali tego odbiorcy. Spowodowało to ogromną złość.-tłumaczył policjant.- Artur wpadł w konflikt... z tzw. "Mafią świąteczną".

[2] [1] [5]

Czerwony barszcz rozlał się po śnieżnobiałym obrusie.
-I śmiesz tutaj przyjeżdżać i mówić mi, że coś się stało!?-krzyczała zdenerwowana mama. -Nawet nie zadzwoniliście, żeby złożyć nam życzenia! Wyjechaliście stąd, jakbyście nie mieli rodziny. Nie dawaliście znaków życia! A teraz zjawiasz się w noc wigilijną i oznajmiasz mi, że masz problem?
Obserwowałam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej