(8), (3), (7)

Zeszłoroczny szept

Diana patrzyła, jak buzia jej młodszej siostry czerwienieje z oburzenia.
- Mamo! - wrzasnęła Sandra. - Ona znowu opowiada paskudne rzeczy o Mikołaju!
Matka weszła do salonu razem z ojcem.
- Mówi, że Mikołaj to potwór i poluje na grzeczne dzieci. I zabiera im dusze, żeby je pożreć! - ciągnęła dziewczynka.
- Boże, nie masz jeszcze dosyć tych bzdur?! - Matka posłała Dianie ostre spojrzenie. - Nie możesz przestać nawet w Wigilię?! Siódma klasa, a zachowujesz się jak przedszkolak!
Diana wzruszyła ramionami.
- Nie mam na to siły - westchnęła matka. - Idźcie do siebie. Mikołaj przyjdzie za godzinę. I nie pożre niczyjej duszy, bo dostanie dobrą kolację. Jak zawsze.

Sandra zniknęła w swoim pokoju, a Diana usiadła u szczytu schodów. Wiedziała, że rodzice jej nie zauważą. Czy kiedykolwiek ją zauważali? Czy choć trochę ich obchodziła? Czy będą mówili o niej? Oparła głowę na ozdobionej łańcuchami balustradzie.
- Mam nadzieję, że Daniel nie upije się jak ostatnio - rzuciła matka.
- Ty też sobie nie żałowałaś - zaśmiał się ojciec.
- No wiesz, w końcu widzę brata tylko raz w roku. Ale nie chcę, żeby Sandra natknęła się na schlanego Mikołaja. Dzisiaj...
Diana zasłoniła uszy i powlokła się do swojego pokoju. W jej głowie wciąż rozbrzmiewał szept, który usłyszała nocą w zeszłym roku: „To nasza mała, świąteczna tajemnica”.
Po kilku minutach drzwi powoli się otworzyły.
- To... to prawda co powiedziałaś? - wyjąkała z przerażeniem Sandra, ale jej siostra milczała, wpatrując się w podłogę. - Mikołaj naprawdę zabierze mi duszę?
Przez twarz Diany przemknął bolesny grymas, który po chwili zmienił się w smutny uśmiech.
- Nie - powiedziała, podnosząc wzrok na Sandrę. - Obiecuję ci, że nie.
Pół godziny później, gdy Diana stała przed swoją szafą, w holu rozległ się wesoły głos:
- Ho, ho, ho! Czy w tym domu są jakieś grzeczne dzieci?
Serce podeszło jej do gardła, ale uspokoiło się, gdy włożyła dłoń pod poduszkę i poczuła pod palcami chłodny metal rzeźnickiego noża.

(8), (3), (7)

Zeszłoroczny szept

Diana patrzyła, jak buzia jej młodszej siostry czerwienieje z oburzenia.
- Mamo! - wrzasnęła Sandra. - Ona znowu opowiada paskudne rzeczy o Mikołaju!
Matka weszła do salonu razem z ojcem.
- Mówi, że Mikołaj to potwór i poluje na grzeczne dzieci. I zabiera im dusze, żeby je pożreć! - ciągnęła dziewczynka.
- Boże, nie masz jeszcze dosyć...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[9] [8] [4]
Powtórzenie 171

Wszyscy zajadali się zupą. Panowała idealna cisza, nie licząc stukotu łyżek o talerze.
- No, ale uszka naprawdę wam się udały. - Chwaliła ciotka Danuta.
- Pomagała mi Marlena, w tym roku naprawdę bardzo się starała.
- Pewnie próbuje się zrekompensować za to, że wróciła do domu z dzieckiem.
- Pilnuj swojego synka alkoholika, wiedźmo! - Wybuchnęła Marlena.

Powtórzenie 728
Powoli zbieraliśmy się do wyjścia na pasterkę. Tak daleko jeszcze nie byłam.
- Pamiętajcie, żeby wszystko pogasić. – Upomniała mama.
- Spokojnie, prąd zdrożeje dopiero od przyszłego roku. – Zażartował ojciec. Miałam złe przeczucia.
- Zdrożeje, bo ci wasi tak rozkradli kraj, że nie ma innego wyjścia. – Odpowiedział mu wujek Stefan.
- Sam żeś jest złodziej! – Wrzasnął ojciec.

Powtórzenie 2631
Wszyscy w kompletnej ciszy wpatrywali się we mnie. Nie wiedzieli czy to, co przed chwilą usłyszeli, to głupi żart, czy jestem obłąkana.
- Tak więc proszę was jeszcze raz o pomoc. W innym wypadku nigdy nie wyrwę się z tej pętli. Chciałam jedynie, by te święta były idealne ze względu na babcię. Jej stan się pogarsza, to zapewne jej ostatnie święta. Tak więc żadnego wypominania spraw rodzinnych, rozmów o pieniądzach i kłótni o politykach rozkradających nasz kraj.
- Ale tu nie ma się o co kłócić, bo wasi wszystko już ukradli. – Odburknął wujek Stefan.
- Sam żeś jest złodziej!

Powtórzenie 3032
Poddałam się. Siedziałam w kącie i obserwowałam, jak powoli podsycana jest atmosfera chaosu, który wkrótce wybuchnie. Nawet nie zauważyłam, kiedy obok mnie usiadła babcia.
- Czy wiesz, że przez te wszystkie lata, jakie spędziłaś w tym magicznym dniu, ani razu się nie uśmiechnęłaś?
- O czym babcia…?
- Święta są czasem, kiedy jesteśmy razem jako rodzina. Nawet jeżeli się kłócimy, to się kochamy. A jeżeli pojawią się problemy, to wspólnie je rozwiążemy. Dlatego najlepsze święta to te, kiedy wszyscy mogą się nimi cieszyć.
Zamknęłam oczy, a delikatny uśmiech zaczął gościć na mojej twarzy.

[9] [8] [4]
Powtórzenie 171

Wszyscy zajadali się zupą. Panowała idealna cisza, nie licząc stukotu łyżek o talerze.
- No, ale uszka naprawdę wam się udały. - Chwaliła ciotka Danuta.
- Pomagała mi Marlena, w tym roku naprawdę bardzo się starała.
- Pewnie próbuje się zrekompensować za to, że wróciła do domu z dzieckiem.
- Pilnuj swojego synka alkoholika, wiedźmo! - Wybuchnęła...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[8, 4, 9]
Ciszę przerywał jedynie głos telewizjera.
- ...A teraz przechodzimy do prognozy pogody. Stężenie cząstek Pe eM dwa koma pięć w Nowej Warszawie wynosi dzisiaj tylko sześćdziesiąt mikrogramów na metr sześcienny. Korzystajmy więc z tej pięknej pogody, wyciągnijmy nasze świąteczne maski antysmogowe. Niestety, jutro...
Dalsza część wypowiedzi umknęła mu, gdy pogrążył się w głębokim amoku wirtualnej rzeczywistości.
Jeszcze nigdy nie próbował połączyć się z umysłem dziadka, który został transferowany rok przed jego narodzinami. Dziadek żył, gdy na Ziemi na dobre zrobiło się duszno, gorąco i śmierdząco. Co może być ciekawego w zaglądaniu do umysłu pełnego żalu za utraconym oddechem pełną piersią i czystym niebem?
Usłyszał śmiech. W zamroczeniu zaczęły mu latać białe kropeczki przed oczami. Kropeczki nie znikały, za to za nimi zaczął pojawiać się ciepło oświetlony dom. Drzwi były otwarte, widać było, że dopiero co wybiegła z nich dwójka dzieci, które rzucały w siebie kulkami śniegu.
"Czy ich rodzice tego nie widzą?! Przecież śnieg jest silnie trujący!"
Pojawił się mężczyzna, tak jakby zareagował na oburzenie intruza wspomnień.
- Bartek! Ala! Znaleźliście pierwszą gwiazdkę?
"Dziadek Bartek?!"
Przyjrzał się dzieciom z większą uwagą i zdał sobie sprawę, że wyglądają niezwykle dziwnie. Kolorowe ubranka, raczej nie była to odzież ochronna. Żadnej maski na twarzy. Nie bały się śniegu ani leżącego ani tego padającego.
Śmiech nieprzerywany kaszlem.
Ścisnęło go serce. "A więc to to chciała mi przypomnieć".
==
Na wigilii było ich tylko czworo - babcia Galina, rodzice.
I on. Nastolatek, wiecznie wpatrzony w holobooki i intensywnie eksperymentujący w garażu. Jako dziecko-geniusz, wszelki wysiłek kierował ku naprawie szarego i pylastego świata. Oddalił się od ludzi. A przecież wszystko to, co robił, robił, by usłyszeć niczym niezmącony śmiech. Aby każde dziecko mogło zobaczyć pierwszą gwiazdkę na własne oczy.
Wiedział, że te święta - i każdy kolejny dzień - będą lepsze.

[8, 4, 9]
Ciszę przerywał jedynie głos telewizjera.
- ...A teraz przechodzimy do prognozy pogody. Stężenie cząstek Pe eM dwa koma pięć w Nowej Warszawie wynosi dzisiaj tylko sześćdziesiąt mikrogramów na metr sześcienny. Korzystajmy więc z tej pięknej pogody, wyciągnijmy nasze świąteczne maski antysmogowe. Niestety, jutro...
Dalsza część wypowiedzi umknęła mu, gdy pogrążył...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[7], [1], [6]
„Boże”, pomyślała, zaciskając z całej siły rękojeść noża, którym kroiła paprykę. „Znowu on”. Nie musiała nawet się odwracać, poznawała go po charakterystycznym chodzie, przypominającym biegnące stado bawołów. Jej znienawidzony współlokator znów opuścił swoją pieczarę.
- Wesołych Świąt! Co tutaj jeszcze robisz? Dziś Wigilia – powiedział Paweł, nonszalancko opierając się o lodówkę - Co tam słychać?
- A tak się złożyło. Wracam popołudniu. Wszystko w porządku - „Bez osobistych informacji, pamiętaj”, powtarzała sobie w myślach. Nie potrafiła zrozumieć tego chłopaka. Wielokrotnie dawała mu do zrozumienia, że nic miedzy nimi nie będzie. Była wredna, oschła i unikała go, jak ognia. To powinno wystarczyć, ale na Pawła działało odwrotnie - Tobie również Wesołych Świąt.
- Dzięki – roześmiał się – A tak w ogóle, to mam coś dla ciebie.
Anita odwróciła się w porę, by złapać pakunek w mikołajki.
- Nie mogę tego przyjąć. Daj spokój.
- Kupiłem to specjalnie dla ciebie. Weź, nie marudź.
- Paweł, nie daje się prezentów współlokatorom – syknęła.
- Ale przyjaciołom można, prawda?
- Przyjaciołom?
- No chyba tym jesteśmy – burknął – A przynajmniej byliśmy, odkąd nie obraziłaś się z jakiegoś nieznanego mi powodu i przestałaś się odzywać.
Anita wytrzeszczyła oczy. Musiała mieć ewidentnie epicki wyraz twarzy, bo Paweł aż usiadł z wrażenia, zanosząc się śmiechem. Wytarła dłonie w dresowe spodnie i wyrwała mu prezent. Z jakiegoś powodu, chłopak zaczął śmiać się jeszcze głośniej. Łzy pociekły mu po policzkach.
- Skończ już – syknęła. Zerknęła do pudełka i znalazła w nim metalowy dzwonek, dokładnie jakiego brakowało jej używanemu rowerowi – Dziękuję.
- Co sprawiło, że zmieniłaś zdanie? – zapytał, kiedy już ostatnie spazmy śmiechu ustały.
- Duch Świąt.
Krzaczaste brwi powędrowały w górę.
- Czyli po świętach znów będziesz obrażona?
Wywróciła oczami.
- Nie, ty bałwanie.
Nawet tłok w pociągu nie mógł zepsuć jej nastroju. W końcu rzadko otrzymuje się równie cenny prezent.
Przyjaciela.

[7], [1], [6]
„Boże”, pomyślała, zaciskając z całej siły rękojeść noża, którym kroiła paprykę. „Znowu on”. Nie musiała nawet się odwracać, poznawała go po charakterystycznym chodzie, przypominającym biegnące stado bawołów. Jej znienawidzony współlokator znów opuścił swoją pieczarę.
- Wesołych Świąt! Co tutaj jeszcze robisz? Dziś Wigilia – powiedział Paweł, nonszalancko...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[5][6][8]

-Agnieszka,jesteśmy spóźnieni-poganiałem żonę,popychając przed sobą dzieci.Jak co roku spędzaliśmy Święta u moich rodziców.Siostra wraz z rodziną przylatywali na ten czas ze Stanów.Święta już od lat nie były dla mnie zaskoczeniem.Te same twarze,kolędy,potrawy i co rok nietrafione prezenty-skarpety.Był to jednak jedyny czas w roku,kiedy spotykaliśmy się wszyscy,aby przełamać się opłatkiem.Brałem się więc w garść i udawałem,że Święta sprawiają mi radość.Jak zawsze wszedłem bez pukania do rodzinnego domu.
-Jesteśmy!Przepraszamy za spóźnienie-rzuciłem w głąb pustego korytarza Szybko zdjąłem buty i nie czekając na resztę rodziny,ruszyłem w stronę salonu.W całym domu było ciemno i cicho.Zdziwiło mnie to,ponieważ nie było słychać rozbawionych dzieci,a dom nie był przepełniony zapachami,tak jak zwykle miało to miejsce.Zajrzałem do kuchni.Nie było tam mamy przygotowującej karpia.Skarpetką wdepnąłem w cos mokrego i klejącego się.Zapaliłem światło. Moim oczom ukazała się świeża plama krwi.
-Chryste!Agnieszka!
Wróciłem przerażony do korytarza,gdzie zostawiłem żonę i dzieci,ale ślad i po nich zaginął.Pozostały po nich otwarte drzwi.Nagle usłyszałem skrzypienie schodów.Ktoś schodził z piętra.Złapałem pogrzebacz kominkowy który miałem pod ręką i zaczaiłem się na tajemniczą postać,która powoli się do mnie zbliżała.Najpierw zobaczyłem czarne buciory,potem czerwono biały strój Świętego Mikołaja i białą brodę.W ręku Świętego połyskiwała zakrwawiona siekiera.Zamarłem z przerażenia.Nagle rozbłysły się światła w calym domu.Dzwi balkonowe stanęły otworem.Usłyszałem śmiechy rozbawionej rodziny.Tata ściągnął maskę morderczego Mikołaja.
-Widzisz synu, zawsze narzekałeś na nudne Święta.Chciałbym żebyś dostrzegł,że nie rozrywka jest w tym wszystkim najważniejsza, zaś czas spędzony wspólnie z rodziną.W tym roku Święta będą wyglądały nieco inaczej.
Mówiąc to wziął mnie pod rękę i zaprowadził do salonu,gdzie na stole już znajdowało się kilka pizz i torby z McDonalda.
-Wesołych Świąt synu.

[5][6][8]

-Agnieszka,jesteśmy spóźnieni-poganiałem żonę,popychając przed sobą dzieci.Jak co roku spędzaliśmy Święta u moich rodziców.Siostra wraz z rodziną przylatywali na ten czas ze Stanów.Święta już od lat nie były dla mnie zaskoczeniem.Te same twarze,kolędy,potrawy i co rok nietrafione prezenty-skarpety.Był to jednak jedyny czas w roku,kiedy spotykaliśmy się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[9,10,3]

W wigilijny poranek Ferdziu drogę do roboty umialał sobie śpiewem. -Jingle bels, jingel bels, jingle all the way Hey! Gdy dotarł na plac targowy rozstawil swoje stanowisko z piernikami i przebral się w kostium Mikołaja. - Ferdziu ty stary pierniku - skomentowała jego zachowanie sprzedawczyni z sąsiedniego stoiska - Trzy świezutkie pierniki poproszę. - zamówiła. - Przecież wiesz, że dla Ciebie się nawet roztroje Słodziutka. - odpowiedział jej gdy podawał pierniki. Następnie pewny krokiem po targu przechodził policjant. - Stróżu prawa, może skosztujesz pierniczka? - zagadnal zza swojego stoiska. - Czemu by nie? - odpowiedział policjant i już po chwili go w ustach ścikał. - Dużo roboty, jak święta idą? - dopytał Ferdek. - W tym roku nie. Przestępstw jak na lekarstwo. - To chyba dobrze. - No nawet bardzo. Na koniec roku odpocząć wszak warto. Następnie dziecko szło za rączkę z matką i z przejęciem mówi - Mikołaj! Mikołaj! - Ho ho! W czym mogę pomóc? - odpowiedział Ferdziu. Kobieta podeszła, kupiła i piernika dziecku wręcza, w ten malec pytanie zwrócił do Ferdzia - Mikołaju, gdzie mróz, gdzie podziały się białe święta? Ten rozmarzył się o tym co o świętach pamięta, by po chwili odrzec - Wygląda na to, że chłód opuścił ludzkie serca.

[9,10,3]

W wigilijny poranek Ferdziu drogę do roboty umialał sobie śpiewem. -Jingle bels, jingel bels, jingle all the way Hey! Gdy dotarł na plac targowy rozstawil swoje stanowisko z piernikami i przebral się w kostium Mikołaja. - Ferdziu ty stary pierniku - skomentowała jego zachowanie sprzedawczyni z sąsiedniego stoiska - Trzy świezutkie pierniki poproszę. - zamówiła....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[8][5][4]

"Niecodzienna Wigilia"
Jak co roku od rana przygotowujemy świąteczne potrawy.Wszystko jest jak zawsze lecz różni się jedna rzecz.Moja mama jest w ciąży.Dokładnie w ósmym miesiącu.
-Córciu czy na pewno ze wszystkim zdążymy?
-Tak.Ponieważ za niedługo przyjeżdża babcia z ciocią by nam pomóc-odpowiedziałam ze zdziwieniem bo do zrobienia zostały tylko dwie sałatki a przed nami jeszcze pół dnia.
-To dobrze-odpowiedziała mama z zadowoloną miną.
-A dlaczego pytasz mamo?
-Ponieważ jestem zmęczona dzisiejszym dniem bo od rana coś robię.
W końcu przyjechała babcia z ciocią.Skończyliśmy robienie sałatek i zaczęliśmy nakrywać stół.Nagle mojej mamie zaczęło robić się słabo i miała mroczki przed oczami.
-Mamo co Ci jest?-zapytałam z zaniepokojoną miną.
-Brzuch mnie boli-odpowiedziała kierując się w stronę łazienki.
Babcia od razu popędziła za nią.Siedziały tam już długo lecz nagle wyszła babcia mówiąc
-Zaczęło się.Jedźmy do szpitala.
Wszyscy zaczęli się szybko ubierać.Tata i ciocia wzięli mamę pod rękę i zaprowadzili do auta,a ja wzięłam torbę z rzeczami potrzebnymi do porodu.Wszystkich ogarnął strach i radość bo stresowaliśmy się że nie dotrzemy na czas ale też byliśmy szczęśliwi że za niedługo przywitamy nowego członka rodziny.W końcu dojechaliśmy do szpitala.Tata zaprowadził mamę na porodówkę a reszta została na poczekalni.Czekaliśmy długo aż w końcu przyszedł tata z radosną nowiną.
-Już po wszystkim.Narodziła się nam piękna córeczka.
Skakaliśmy z radości.Już nie mogłam się doczekać aby zobaczyć moją siostrzyczkę.To był prezent niespodzianka dla nas wszystkich.Były to moje najlepsze święta Bożego Narodzenia.

[8][5][4]

"Niecodzienna Wigilia"
Jak co roku od rana przygotowujemy świąteczne potrawy.Wszystko jest jak zawsze lecz różni się jedna rzecz.Moja mama jest w ciąży.Dokładnie w ósmym miesiącu.
-Córciu czy na pewno ze wszystkim zdążymy?
-Tak.Ponieważ za niedługo przyjeżdża babcia z ciocią by nam pomóc-odpowiedziałam ze zdziwieniem bo do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

3, 4, 7

P: Nie wytrzymam dłużej w tej dziupli. Siedzicie wpatrzeni w monitory, nie widzicie, że obraz zawiesił się lata temu?!
J: A ten znowu... Chopie, nie wyjdziemy stąd, dane mówią jasno, że to pewna śmierć. Możesz pamiętać inny świat, ale go już nie ma.
P: Tego nie wiecie ani wy, ani ja. Ale to niebawem się zmieni.
J: Nawet nie waż się nawet zbliżyć do włazu. Chcesz się usmażyć, proszę bardzo, mamy piekarnik. Ale na promieniowanie nas nie narazisz!
*
C: Słuchaj, jak to było kiedyś?
P: O, kiedyś. Czasami myślę czy "kiedyś" w ogóle istniało. Nic nie było takie samo jak w tym przeklętym schronie. To trochę jakby przeobrazić się z poczwarki w motyla, tyle że w drugą stronę.
C: Masz coś konkretnego na myśli?
P: Wiesz, jutro 24. grudnia. W czasach życia na powierzchni to był szczególny wieczór. Całe rodziny spotykały się przy suto zastawionym stole. A co to za dania były! Żadnych białkowych proszków, żadnych tabletek. Prawdziwe jedzenie. Prawdziwe życie.
C: Czasem myślę, że to przekleństwo znać dwa światy i tkwić w tym gorszym.
P: To piekło, synu.
*
GŁOS Z GŁOŚNIKÓW: Halo? Pobudka. Najpierw was uspokoję - wymieniłem wasz proteinowy shake na środek nasenny, a związałem was, bo już bylibyście mnie powstrzymali. Kiedyś tam się oswobodzicie. Z tych sznurów i, mam nadzieję, strachu, który trzyma was w tym lochu.
Chciałbym życzyć wszystkim wesołych świąt Bożego Narodzenia. Przede wszystkim spokoju, ale i bogatego Mikołaja. Cokolwiek dla was to znaczy.
A tymczasem... pozwólcie, że trochę tu przewietrzę. Trzymajcie się ciepło w tej jaskini.

Rozległ się alarm przeciwpożarowy. Systemy przeszły na sterowanie manualne. P. Otworzył właz po raz pierwszy od ponad połowy wieku. Co ujrzał? Na początku niewiele - biel śniegu raziła go w nienawykłe do takiej jaskrawości oczy. Po pewnym czasie zacząć dostrzegać: ludzie śpieszący z prezentami, mikołaj na ulicy, choinki w oknach. Przypomniał sobie, czym jest szczęście.
Zza pleców jak z zaświatów dobiegły go krzyk:
-Szaleniec!
Odwrócił się i zobaczył jak wrota się zamykają.
Przed nimi został tylko Człowiek. Platon uśmiechnął się.
-Niech Jaskiniowcy zostaną, gdzie ich miejsce. Chodź, pokażę ci świat.

3, 4, 7

P: Nie wytrzymam dłużej w tej dziupli. Siedzicie wpatrzeni w monitory, nie widzicie, że obraz zawiesił się lata temu?!
J: A ten znowu... Chopie, nie wyjdziemy stąd, dane mówią jasno, że to pewna śmierć. Możesz pamiętać inny świat, ale go już nie ma.
P: Tego nie wiecie ani wy, ani ja. Ale to niebawem się zmieni.
J: Nawet nie waż się nawet zbliżyć do włazu. Chcesz...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[3], [8], [7]
Przepis na wigilię:
Karp w galarecie, karp smażony, karp po grecku, śledzie, sałatki, barszcz z uszkami, pierogi z kapustą i grzybami, groch z kapustą, kapusta z grzybami.
Wszystkie składniki mieszamy i dodajemy trochę: empatii, szacunku, dotyku, zaufania, miłości, poczucia humoru. Jedzenie jest zbędne, marynujemy się we własnym sosie. A wygląda to tak:
Wcale się nie spieszymy, tylko uprawiamy wariactwo goniąc własny ogon. Dziadek niedosłyszy, więc zamiast lampek na choinkę przynosi mi kanapkę. Kuzynka prokurator zamiast sałatki robi przesłuchanie z ostatnich wydarzeń we wsi, czyli która ciotka, komu powiedziała i co..
Mama z syndromem „niespokojnych rączek i nóżek”, nie wie co to odpoczynek, przygotowuje jednocześnie karpia w galarecie, karpia po grecku i barszcz. A właśnie barszcz.. Kleję uszka, w środku jednego umieszczam jeden grosz. Kto trafi na uszko z pieniążkiem, ten będzie miał obfity przyszły rok.
Mój „Niemąż” jest testerem, musi skosztować i sprawdzić każdą potrawę. Ale jeśli tylko zechce zjeść czegoś więcej, słyszy: „nie jedz tego, to na święta”. A następnego dnia, gdy nie chce kolejnej porcji: „jedz, bo się zepsuje”.
Tata chowa się po kątach, schodzi z drogi i myje „gary”. Całe sterty. To niekończąca się historia. Babcia zmęczona, gdzieś nam się zgubiła, a zaraz siadamy do kolacji.
Natomiast kot Kombinator, w którym uruchamia się złodziej, kradnie ze stołu kawałek karpia. Mama z patelnią w ręce próbuje go gonić wpada na tatę, który niesie sałatkę. Wszystko ląduje na ziemi.
Stop.
W tle lecą kolędy, siedzimy przy stole, jemy i rozmawiamy. Po kolacji wspominamy śmieszne sytuacje, przytulamy się, wzruszamy. Rozdajemy sobie prezenty spod choinki.
Kultywujemy tradycję bliskości.
Nie wyobrażam sobie, że mogłoby być inaczej. Nie chcę żyć w świecie bezduszności i materializmu, gdzie starych ludzi oddaje się do szpitala, bo nie pasują do wystroju wnętrz, bo trzeba się nim opiekować, poświęcić im czas. Skąd bierze się taka bezduszność i brak empatii?

[3], [8], [7]
Przepis na wigilię:
Karp w galarecie, karp smażony, karp po grecku, śledzie, sałatki, barszcz z uszkami, pierogi z kapustą i grzybami, groch z kapustą, kapusta z grzybami.
Wszystkie składniki mieszamy i dodajemy trochę: empatii, szacunku, dotyku, zaufania, miłości, poczucia humoru. Jedzenie jest zbędne, marynujemy się we własnym sosie. A wygląda to tak:
Wcale...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[5][8][6] ale najmocniej to [5]

Jeszcze osiem godzin temu wsiadając w samolot cieszyłem się jak dziecko na myśl o tym, że niedługo zobaczę rodzinę po dłuższej przerwie, a w tej chwili mam ochotę wyskoczyć przez okno. Wspomnę tylko, że mam lęk wysokości, mieszkanie mieści się na dziewiątym piętrze a temperatura za oknem wynosi -14°C. Mieszkałem kilka lat w Toronto i serio widziałem już przeróżne rzeczy, ale ten dom wariatów przechodzi ludzkie pojęcie. Czy widzieliście kiedyś mrówki podczas rujki godowej? Tak się składa, że ja też nie, ale podejrzewam, że towarzyszy temu zjawisku takie same zamieszanie jak te, które ma miejsce teraz w salonie. Mamy tu cały szereg zaburzeń począwszy od nerwicy natręctw przez wyparcie aż po depresję sezonową. Żeby było śmieszniej, sam rozpocząłem terapię poznawczą kilka tygodni temu. Wspólne święta miały pomóc mi przepracować kilka kwestii, ale póki co odczuwam tylko "dysonans poznawczy" i wzdęcia po sałatce ciotki Renaty.
W powietrzu czuć zapach cynamonowych ciastek. One przypominają mi babcię Lily, która niestety w tym roku nie zasiądzie z nami do stołu. Ona jedyna wiedziała jak opanować tą całą zgraję. Filigranowa, charakterna i szczerze kochająca - taką właśnie ją pamiętam. Kiedyś powiedziała mi, że z rodziną jest jak z wyprawą w góry. Nigdy nie wiesz kiedy uderzy piorun, dlatego warto sprawdzać forecast od czasu do czasu. Świetnie jej wychodziło czytanie z ludzi i interpretowanie map pogodowych, ja za to nigdy nie jestem przygotowany na zmieniające się warunki pogodowe. Patrząc teraz na moich krewnych mam jakieś dziwne przeczucie, że kiedyś pierdolnie mnie taki piorun. Chwilę potem wstanę i dostanę z drugiej strony.

[5][8][6] ale najmocniej to [5]

Jeszcze osiem godzin temu wsiadając w samolot cieszyłem się jak dziecko na myśl o tym, że niedługo zobaczę rodzinę po dłuższej przerwie, a w tej chwili mam ochotę wyskoczyć przez okno. Wspomnę tylko, że mam lęk wysokości, mieszkanie mieści się na dziewiątym piętrze a temperatura za oknem wynosi -14°C. Mieszkałem kilka lat w Toronto i serio...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej