Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

sloneczko89
Otter
Pat
rabax
Ania

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

sloneczko89
Otter
Pat
rabax
Ania

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Coś czuję, że ten konkurs nie będzie już rozstrzygnięty :/ Wielka szkoda...

Coś czuję, że ten konkurs nie będzie już rozstrzygnięty :/ Wielka szkoda...

Są może już wyniki konkursu?

Są może już wyniki konkursu?

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Razem z moim pomocnikiem Davidem Hunterem trafiliśmy na miejsce zbrodni. Był nim las, który był widoczny z okna pokoju zamordowanej nastolatki stojącego naprzeciwko. Toczyliśmy właśnie śledztwo w tej sprawie, co nie było łatwe. Dziewczyna wyglądała okropnie, miała pełno ran, głębokich ran, które wyglądały bardzo niepokojąco. Nie wiedzieliśmy, co powiedzieć, więc spojrzeliśmy tylko na siebie niepokojąco wiedząc, że śledztwo będzie długie. Analizowaliśmy każdy najmniejszy szczegół w sprawie morderstwa, aby złapać winowajcę. Ślady znajdujące się na ciele nastolatki nie wyglądały na przecięte nożem czy innym ostrym narzędziem, w ogóle nie wyglądało to, tak jakby zrobił to człowiek. Po dobrych dwóch miesiącach razem z moim pomocnikiem zaczęliśmy się poddawać gdyż nowych dowodów nie było, do czasu, gdy zauważyłem mutanga. Nie umiałem uwierzyć w to na własne oczy, lecz prędko chwyciłem za aparat, który wziąłem ze sobą w nadziei, że ujrzę coś co przeoczyliśmy na miejscu zbrodni. Mutanga oślepiły światła aparatu, na którym już miałem dowód. On speszony pobiegł w głąb lasu, a ja zacząłem się wycofywać z lasu. Kiedy pokazałem zdjęcia Davidowi, wtedy wiedzieliśmy co się stało tamtego wieczoru. W obawie o życie mieszkańców kazaliśmy wszystkim natychmiast wyjechać do miasta dalej, gdzie nic im nie groziło, a my razem ze strzelcami postanowiliśmy wyeliminować mutanga. Tak się też stało, wszystko poszło zgodnie z przygotowanym przeze mnie planem, a mieszkańcy wrócili do swojego miasta.

Razem z moim pomocnikiem Davidem Hunterem trafiliśmy na miejsce zbrodni. Był nim las, który był widoczny z okna pokoju zamordowanej nastolatki stojącego naprzeciwko. Toczyliśmy właśnie śledztwo w tej sprawie, co nie było łatwe. Dziewczyna wyglądała okropnie, miała pełno ran, głębokich ran, które wyglądały bardzo niepokojąco. Nie wiedzieliśmy, co powiedzieć, więc...

- Doktor Jakobs, należy zlecić pełną toksykologię.. – zdążył powiedzieć Hunter, gdy mu bezczelnie przerwano.
- słuchaj no.. – powiedziała zirytowana. Ostatnio szybko się denerwowała, szczególnie, gdy miała do czynienia ze sztywniakami, którym wydaje się, że zawsze mają rację. Takimi właśnie „Hunterami”.
Wiedziała, że z tą sprawą coś było nie tak.
David aż podskoczył zdziwiony, nienawykły do tego typu słów, na dodatek z ust innego eksperta. Pomyślał, że chyba nie znajdzie wspólnego języka z przydzieloną partnerką. Dlaczego sam nie mógł wybrać odpowiedniego kandydata?
Sara łagodniejszym głosem kontynuowała wypowiedź:
- Davidzie, przyjrzyj się dokładnie tym wybroczynom. Moim zdaniem nie mamy do czynienia ze zwykłym zadzierzgnięciem, wcześniejszym pobiciem i torturami. Widziałam coś podobnego raz. Dwa lata temu. W małej wiosce w Meksyku.
Hunter cierpliwie czekał na ciąg dalszy. On nie miał w zwyczaju przerywać wypowiedzi.
- Wtedy, w tej wiosce badałam ciało dziewczyny, którą wcześniej poddano egzorcyzmom.
David wbił wzrok w Sarę, ręka trzymająca skalpel zawisła w powietrzu, a on skamieniał.
- Nie patrz tak na mnie – powiedziała Sara – popatrz na te ślady. Jakby coś wychodziło z wewnątrz. O tu i tu – wskazała palcem dwa szczególnie wyraźne obszary na ciele
- dokładnie dwa lata temu w tej wiosce działy się naprawdę przerażające rzeczy. Przyjechali egzorcyści wyznaczeni przez Watykan..
To musi mieć jakieś logiczne wyjaśnienie– pomyślał Hunter, ale nic nie przychodziło mu do głowy.

- Doktor Jakobs, należy zlecić pełną toksykologię.. – zdążył powiedzieć Hunter, gdy mu bezczelnie przerwano.
- słuchaj no.. – powiedziała zirytowana. Ostatnio szybko się denerwowała, szczególnie, gdy miała do czynienia ze sztywniakami, którym wydaje się, że zawsze mają rację. Takimi właśnie „Hunterami”.
Wiedziała, że z tą sprawą coś było nie tak.
David aż podskoczył...

Po raz kolejny przerzucał stertę dokumentów szukając choć jednej osoby, która kiedyś pracowała w szpitalu, a po której ślad nie zaginął. Wszyscy pracownicy zniknęli w niewyjaśnionych okolicznościach, a bliscy odmawiają zgody na jakąkolwiek rozowę. Zupełnie jakby zapadła się ziemia i pochłonęła ludzi zabierając wraz z tym jakiekolwiek zainteresowanie bliskich losem zaginionych członków rodziny. Ostatni telefon -choć bez jakiejkolwiek nadzieji na sukces. Odbiera młoda dziewczyna. Zgadza się na rozmowę na temat niewyjaśnionych okoliczności zaginięcia jej babci - pielęgniarki w szpitalu "widmo". Dziewczynie nie raz grożono, włamano się do jej domu rysując po ścianach krwią - wszytsko przez to że nigdy nie przestała szukać wyjaśnień. Wsiadam do samochodu i jadę jak szalony. Za około 1,5 godziny powinieniem być na miejscu. Być może wreszcie znajdę jakąś infomację w zagadce pełnej niedomówień i tajemnic... Albo pzynajmniej znajdę sojusznika. Ktoś w końcu musi stać za tragediami tych ludzi.

Po raz kolejny przerzucał stertę dokumentów szukając choć jednej osoby, która kiedyś pracowała w szpitalu, a po której ślad nie zaginął. Wszyscy pracownicy zniknęli w niewyjaśnionych okolicznościach, a bliscy odmawiają zgody na jakąkolwiek rozowę. Zupełnie jakby zapadła się ziemia i pochłonęła ludzi zabierając wraz z tym jakiekolwiek zainteresowanie bliskich losem...

Nie wiem, które z nas wpadło na ten pomysł i jak Hunter uzyskał zgodę na tak wielkie naruszenie procedur. Wcześniej, zastawienie pułapki na psychopatę w opuszczonym szpitalu, wydawało się być wprost idealnym planem. Zmieniłam zdanie, leżąc od kilku godzin nieruchomo pod białym prześcieradłem na szpitalnym łóżku, w sali pełnej zmarłych. David leżał w drugim końcu sali w identycznych warunkach. Odór śmierci wprost wlewał się w nozdrza. Czas wlókł się niemiłosiernie, a do głowy przychodziły najróżniejsze myśli. Z początku serce prawie wyskoczyło z piersi, ale ustabilizowałam oddech i teraz wręcz bałam się, że z przejęcia i bezruchu w niskiej temperaturze przestanie bić. Przyszło mi na myśl, że temperatura ciała zmarłego z każdą godziną zmniejsza się o około 0.83 stopnia Celsjusza w związku z tym, że krew przestaje krążyć, skóra blednie i pojawiają się tzw. plamy opadowe. Mam nadzieję, że ja nie dostanę nawet odleżyn. Oby tylko ten psychopata nie zorientował się, że coś jest nie tak, kiedy przywiezie tu swoją ofiarę. To, że przywiezie - nie ulegało wątpliwości. Dziś pełnia. Zresztą moje rozmyślania przerwał odgłos zbliżających się kroków i turkot kółek szpitalnego łóżka pchanego po pustym korytarzu. Godzina zero wybiła.

Nie wiem, które z nas wpadło na ten pomysł i jak Hunter uzyskał zgodę na tak wielkie naruszenie procedur. Wcześniej, zastawienie pułapki na psychopatę w opuszczonym szpitalu, wydawało się być wprost idealnym planem. Zmieniłam zdanie, leżąc od kilku godzin nieruchomo pod białym prześcieradłem na szpitalnym łóżku, w sali pełnej zmarłych. David leżał w drugim końcu sali w...

Telefon od Anne zmienił wszystko. Nie mogłam uwierzyć, że od początku byliśmy tak blisko rozwiązania!
- Zwolnij trochę, chyba lepiej, żebyśmy dotarli na miejsce żywi, prawda? - spytał David. Jego dłoń już od skrzyżowania mocno trzymała się za uchwyt.
- Nie rozpraszaj mnie - rzuciłam.
Gdy wreszcie dojechaliśmy pod domu ojca Anne ujrzeliśmy samochody policyjne. Czyżby nas wyprzedzili? Nie, to ja dostałam telefon od kobiety, więc dlaczego?
Wysiedliśmy z samochodu, a kierunek wiatru nagle się zmienił, smagając nasze twarze i dłonie. Podeszliśmy do burmistrza, który z nieznanych mi powodów był już na miejscu.
- Co się tutaj dzieje?
- Policja otrzymała zgłoszenie od jakiegoś mężczyzny, który słyszał strzały w mieszkaniu - wskazał palcem na staruszka, który stał nieopodal. - Chwilę później przez okno wypadło ciało. Próbował je uratować, ale niestety było już za późno.
- Kto był ofiarą? - David jak zawsze od razu przechodził do sedna.
- Fred Legrand.
- Szlak, spóźniliśmy się! - przeklęłam.
- Coś mi tu nie pasuje - odrzekł Hunter. - Śledczy znaleźli ranę postrzałową?
- Nic mi o tym nie wiadomo.
- Co masz na myśli David? - spytałam.
- Czy to nie dziwne, że zaraz po otrzymaniu telefonu od Anne umiera jej ojciec? W dodatku raczej nie było to samobójstwo. Po tym wszystkim nie pasuje mi fakt, że to on mógłby być mordercą, którego szukamy.
Jeszcze chwilę temu byliśmy pewni, że rozwiązanie naszej sprawy będzie kwestią czasu. Teraz jednak znów zatrzymaliśmy się w martwym punkcie.

Telefon od Anne zmienił wszystko. Nie mogłam uwierzyć, że od początku byliśmy tak blisko rozwiązania!
- Zwolnij trochę, chyba lepiej, żebyśmy dotarli na miejsce żywi, prawda? - spytał David. Jego dłoń już od skrzyżowania mocno trzymała się za uchwyt.
- Nie rozpraszaj mnie - rzuciłam.
Gdy wreszcie dojechaliśmy pod domu ojca Anne ujrzeliśmy samochody policyjne. Czyżby nas...

Ponownie udaliśmy się do szpitala, musieliśmy jeszcze raz to zrobić. Odkąd odkryliśmy tajemne przejście, przez które przenosiliśmy się do innej czasoprzestrzeni, dotąd nie potrafiliśmy przestać o niej myśleć. Przejście do miejsca, które teoretycznie nie powinno istnieć, wykraczało poza logiczne rozumowanie. Jednak dowiedzieliśmy się, że dokładnie w tym miejscu dawno temu doszło do wybuchu, który podzielił ziemię na dwie części, jedna poszła z duchem czasu, a druga została daleko w tyle. Wspięliśmy się na strych, podniosłem do góry klapę, zeszliśmy tam po drabinie, po czym wciągnęła nas czarna dziura. Chwilę potem patrzyliśmy na metalowe łóżka z pożółkłymi materacami, na których leżeli ludzie. Podczas ostatniej wędrówki po oddziale, doszliśmy do wniosku, że przeprowadzano eksperymenty na tych wybrańcach. Ich ciała mumifikowano. Jednak ci, którzy to robili zmarli (po nich zostały tylko kości) i ekseprymentowanie się skończyło. Wewnątrz nie ma żywej duszy. Tyle pytań bez odpowiedzi. Dlaczego ktoś to robił? Co teraz zrobić z tymi ciałami? Wiemy już, że można je przenosić z jednego świata do drugiego. Tak było z ciężarną kobietą. No i najważniejsze pytanie, czy ktoś nam uwierzy, że istnieje równorzędny świat do naszego? Wezmą nas za głupków.
- Panie Kellery, proszę wypić to lekarstwo.
- Ale ja jestem zdrowy.
- Oczywiście, ale nalegam.
Pielęgniarka poczekała aż wypiję to świństwo, po czym zatrzasnęła drzwi, a ja zostałem w czterech ścianach, sam ze swoimi myślami...

Ponownie udaliśmy się do szpitala, musieliśmy jeszcze raz to zrobić. Odkąd odkryliśmy tajemne przejście, przez które przenosiliśmy się do innej czasoprzestrzeni, dotąd nie potrafiliśmy przestać o niej myśleć. Przejście do miejsca, które teoretycznie nie powinno istnieć, wykraczało poza logiczne rozumowanie. Jednak dowiedzieliśmy się, że dokładnie w tym miejscu dawno temu...