Już jesteśmy niewolnikami technologii, kieruje ona życiem wielu ludzi. Ci są uzależnieni od telefonów, komputerów itp. Nie wyobrażają sobie dnia bez tych sprzętów. Gdzie by się nie weszło, tam są ludzie z przyklejonymi do rąk telefonami, wlepionymi w ekrany oczami. Nieważne czy to poczekalnia w przychodni, kolejka w banku, sklep, kino czy kawiarnia, wszędzie widzi się osoby w różnym wieku, siedzące, stojące z wiadomych przyczyn oderwane od rzeczywistości.
Ostatnio idąc szkolnym korytarzem, doznałem szoku. Była przerwa, w rządku pod ścianą siedzieli uczniowie. O zgrozo! wszyscy wpatrzeni w swoje, małe urządzenia. Nikt ze sobą nie rozmawiał, nikt nawet na siebie nie zerkał. Korytarzem mógłby przejechać czołg, a nikt by nie zauważył, w najlepszym przypadku dzieciaki leniwie oderwałyby wzrok od telefonów i za chwilę wróciłyby do porzuconych czynności. Do czego zmierza ten świat?
Doszło do tego, że ludzie nawet nie korzystając z telefonów muszą trzymać je w rękach, obracać w palcach, dotykać. Chcą mieć z nimi stały kontakt.
Podczas rodzinnych spotkań, przy wspólnym stole swoje miejsce musi też mieć komórka. Staje się członkiem tej zbiorowości. To samo podczas spotkań ze znajomymi, co jakiś czas któryś z przyjaciół "wyłącza się", wylogowuje ze świata realnego , logując się w wirtualnym. Ludzie nie potrafią bez tego żyć, to uzależnia, pochłania bez reszty. Nie dajmy się pożreć technologii. To my nią kierujmy, a nie ona nami.

Już jesteśmy niewolnikami technologii, kieruje ona życiem wielu ludzi. Ci są uzależnieni od telefonów, komputerów itp. Nie wyobrażają sobie dnia bez tych sprzętów. Gdzie by się nie weszło, tam są ludzie z przyklejonymi do rąk telefonami, wlepionymi w ekrany oczami. Nieważne czy to poczekalnia w przychodni, kolejka w banku, sklep, kino czy kawiarnia, wszędzie widzi się osoby...

W XX1 wieku czuję się jako osoba wolna, choć jest to wolność pozorna. Nie jestem w stanie poruszać sie samochodem bez mojej internetowej map, moja książka kucharska mieści się w tableci, centralnym ogrzewaniem steruje sterowni oraz moje mieszkanie odkurza zaprogramowany odkurzacz. Czy to ja nimi rządzę, czy oni mną? Czy była bym w stanie powrócić do życia bez urządzeń? Chyba nie. Czyli to technologia przejeła włądzę nad moim życiem. Jestem kompletnie zniewolona i chyba muszę to głosno powiedzieć jest mi z tym dobrze i wygodnie. Co będzie dalej? Sama się boję. ALe żyję i piszę tę wiadomosć na moim smartfonei, bez którego sobie nie wyborażam życia.

W XX1 wieku czuję się jako osoba wolna, choć jest to wolność pozorna. Nie jestem w stanie poruszać sie samochodem bez mojej internetowej map, moja książka kucharska mieści się w tableci, centralnym ogrzewaniem steruje sterowni oraz moje mieszkanie odkurza zaprogramowany odkurzacz. Czy to ja nimi rządzę, czy oni mną? Czy była bym w stanie powrócić do życia bez urządzeń?...

W moim odczuciu świat, w którym ludzie żyliby obok androidów ma w sobie wiele paradoksów. Widać to już teraz, bo przecież rozwój sztucznej inteligencji postępuje. Przede wszystkim zastanawiające jest, że tworząc roboty, staramy się nadać im cechy jak najbardziej ludzkie. Dotyczy to między innymi wyglądu, zachowań, sposobu reagowania na bodźce, których jesteśmy źródłem, przy czym pozbywamy się tych cech, które uważamy za zbyteczne lub problematyczne. Zostawiamy tylko to, co jest przez nas pożądane i atrakcyjne. To trochę tak jakbyśmy tworzyli lub raczej próbowali tworzyć lepsze wersje ludzi. Za tym wszystkim kryje się sporo wygodnictwa. Należy jednak pamiętać, że tworzone przez nas "istoty" pozbawione są najważniejszego - emocji, uczuć. One nie mają duszy, czyli tego, co czyni człowieka człowiekiem. Nie mogą zareagować zgodnie z tym, co podpowiada im serce - źle lub dobrze. Android będzie zaprogramowany na wykonywanie pewnych czynności i tylko tyle. Jeśli będzie chorzy - będzie się nami opiekować. Jeśli będziemy potrzebowali potrzymać kogoś za rękę - da nam swoją. Przykłady można mnożyć. Nigdy nie będzie to jednak reakcja "ludzka". Nie zajdzie tu prawdziwa relacja. Ludzie pod tym względem nie tyle stają się więc niewolnikami sztucznej inteligencji co tak naprawdę samych siebie i swojego strachu przed koniecznością mierzenia się z prawdziwym człowiekiem i wszystkim tym, co wnosi on pozytywnego i negatywnego.

W moim odczuciu świat, w którym ludzie żyliby obok androidów ma w sobie wiele paradoksów. Widać to już teraz, bo przecież rozwój sztucznej inteligencji postępuje. Przede wszystkim zastanawiające jest, że tworząc roboty, staramy się nadać im cechy jak najbardziej ludzkie. Dotyczy to między innymi wyglądu, zachowań, sposobu reagowania na bodźce, których jesteśmy źródłem, przy...

Zdecydowanie to człowiek stałby się niewolnikiem nowych generacji, jak to zresztą już się dzieje! Każdy z telefonem w ręce, nie wspominając, że o tym jak korzystać z mapy mało kto pamięta, a zdarza się, że nie wiedzą co to mapa!
Człowiek już podporządkowuje się technologii, dlatego myślę, że jedynie zdwoiło by to swoją siłę i to my stalibyśmy się niewolnikami!

Zdecydowanie to człowiek stałby się niewolnikiem nowych generacji, jak to zresztą już się dzieje! Każdy z telefonem w ręce, nie wspominając, że o tym jak korzystać z mapy mało kto pamięta, a zdarza się, że nie wiedzą co to mapa!
Człowiek już podporządkowuje się technologii, dlatego myślę, że jedynie zdwoiło by to swoją siłę i to my stalibyśmy się niewolnikami!

- Hej puszko, łap kolegę! Odwróciłem się w momencie, gdy puszka po piwie uderzyła mnie w głowę. Zatrzymałem się i spojrzałem w kierunku, z którego nadleciała. Grupka młodzieży zarechotała. - Nie gap się bo się zawiesisz - doleciało jeszcze. Odszedłem. I tak nie mógłbym nic zrobić. Podstawowe prawo robotyki mówi, że maszyna nie może skrzywdzić człowieka. Nasze "emocje" są ściśle określone algorytmami i nie jestem w stanie nauczyć się agresji wobec ludzi. Nie żebym chciał. Codziennie takich zaczepek doświadczają też prawdziwi ludzie. Bo myślą inaczej, ubierają się inaczej, kochają inaczej, czy wierzą w coś innego. Ot, takie podstawowe prawo gówniarstwa. Odszedłem też dlatego, że ja w przeciwieństwie do ludzi jestem nikim. Mogę ich uczyć, leczyć, chronić, ale i tak pozostanę tylko "puszką". Ludzie mają ochronę prawną, a my? Ci smarkacze za zabicie mnie... Tak, zabicie, bo do cholery, jestem tu, żyję, myślę, mieszkam, pracuję... Za zabicie mnie, odpowiadaliby jak za zniszczenie mienia. Zniszczenie mienia! Tak jakby zepsuli komuś mikser, albo wybili szybę. Dzisiaj jestem, a jutro? " Bob dzisiaj nie przyjdzie. Zepsuli go wczoraj na ulicy. Muszą przysłać innego". Może ktoś powie "Ten był fajny, lubiłem go". Ktoś inny odpowie: "Zrobią takiego samego". Ale nie tego samego, do diabła! Sieci neuronowe mają zdolność uczenia się. Każdy z nas ma inne doświadczenia, jest inny. Nie da się odtworzyć androida w 100%. Musimy w końcu zawalczyć o swoje prawa. Nasze prawa człowieka.

- Hej puszko, łap kolegę! Odwróciłem się w momencie, gdy puszka po piwie uderzyła mnie w głowę. Zatrzymałem się i spojrzałem w kierunku, z którego nadleciała. Grupka młodzieży zarechotała. - Nie gap się bo się zawiesisz - doleciało jeszcze. Odszedłem. I tak nie mógłbym nic zrobić. Podstawowe prawo robotyki mówi, że maszyna nie może skrzywdzić człowieka. Nasze...

Najpierw człowiek połączy się z technologią, co w zasadzie już się dzieje, implanty, rozruszniki, nanotechnologia w krwiobiegu, inteligentne soczewki , aż dojdzie do wszczepienia chipów monitorujących stan zdrowia każdego obywatela, który jednocześnie będzie dowodem osobistym jednostki podpiętym do globalnej sieci. Tak wyposażony człowiek będzie mógł jednym ruchem ręki płacić w sklepie, odpalić samochód, wejść do zakładu pracy, wyświetlić własny hologram, by mieć dostęp do kolejnych nieograniczonych funkcji, a smartfony obok magnetowidów VHS będą leżeć w muzeum, oglądane przez młodzież na wycieczkach szkolnych. Jednocześnie naukowcy będą pracowali nad nowocześniejszymi jednostki podobnymi do siebie, ale ostatecznie to robot wyprzedzi ludzką myśl i potajemnie skopiuje człowieka (zabawi się w Boga) tak właśnie powstanie pierwsza autonomiczna inteligentna maszyna z własną świadomością, ewoluuje w drugą stronę, pozbywając się z własnego ja, wszelkiej technologii stając się drugim homo sapiens, który ucieknie do lasu.

Tam spotka dinozaura, takiego człowieka pierwszej generacji (bez chipa) z brodą i się w nim zakocha, ich potomkowie wybudują wioskę i wymyślą komputer - jednak losy owej technologii potoczą się zupełnie inaczej niż naszej... :)

Najpierw człowiek połączy się z technologią, co w zasadzie już się dzieje, implanty, rozruszniki, nanotechnologia w krwiobiegu, inteligentne soczewki , aż dojdzie do wszczepienia chipów monitorujących stan zdrowia każdego obywatela, który jednocześnie będzie dowodem osobistym jednostki podpiętym do globalnej sieci. Tak wyposażony człowiek będzie mógł jednym ruchem ręki...

Jako gatunek jesteśmy bardzo podatni na uzależnienia. Uzależniamy się od kawy, papierosów, alkoholu. Uzależniamy się również od zakupów, telewizji, smartfonów, mediów społecznościowych, gier czy technologii. Rozwinięta sztuczna inteligencja byłaby dla nas nie lada zagrożeniem. Ludzie tworzą co prawda SI, aby ulepszyć człowieka i przekraczać nasze ograniczenia biologiczne, a tym samym przedłużyć ludzkie życie, oraz aby móc pracować z dużymi zbiorami danych, których nasze słabo rozwinięte mózgi nie są w stanie przetwarzać. Tworzą ją też jednak, aby zapewnić sobie rozrywkę i odciążenie w pracy i codziennych obowiązkach. I tu pojawiają się wątpliwości, gdyż jesteśmy bardzo przywiązani do komfortu i mamy skłonność do czerpania przyjemności w całej ich różnorodności. Zbytnie przywiązanie do wyręczania nas przez maszyny w różnych aktywnościach mogłoby spowodować, że ludzkość zaczęłaby się uwsteczniać (bo siłą napędową naszego rozwoju są wysiłek i zmiany), a wtedy o utratę kontroli nad SI i zniewolenie nietrudno. Nie chcę siać defetyzmu, ale w tej chwili nie wyobrażam sobie koegzystencji ludzi i androidów. Brzmi to zbyt abstrakcyjnie. Z rozwojem sztucznej inteligencji trzeba postępować ostrożnie. Transhumaniści twierdzą, że podporządkowaniu ludzi maszynom może zapobiec empatia, czyli współodczuwanie i coś w tym jest. Udałoby się w ten sposób uniknąć wyobcowania, jakie jest efektem uzależnienia od technologii, i utraty kontroli nad rzeczywistością. I ja chcę w to wierzyć!

Jako gatunek jesteśmy bardzo podatni na uzależnienia. Uzależniamy się od kawy, papierosów, alkoholu. Uzależniamy się również od zakupów, telewizji, smartfonów, mediów społecznościowych, gier czy technologii. Rozwinięta sztuczna inteligencja byłaby dla nas nie lada zagrożeniem. Ludzie tworzą co prawda SI, aby ulepszyć człowieka i przekraczać nasze ograniczenia biologiczne, a...

W bliżej nieokreślonej przyszłości...

- Rachel..., kochanie, pamiętasz, że dziś wychodzimy do opery?
- Tak Jack, właśnie miałam cię zapytać, którą sukienkę założyć: małą czarną z cekinkami, czy tą długą, czerwoną bez pleców?
- W obu wyglądasz szałowo... . Wybierz sama.
- Jak zawsze nie mogę na ciebie liczyć. Zero pożytku... .
- Rachel..., na ile masz ustawiony poziom sarkazmu?
- Na 80 %.
- Zmniejsz do 20 %.
- Chyba sobie żartujesz, Jack?
- Zmniejsz..., bo cię wyłączę!

W bliżej nieokreślonej przyszłości...

- Rachel..., kochanie, pamiętasz, że dziś wychodzimy do opery?
- Tak Jack, właśnie miałam cię zapytać, którą sukienkę założyć: małą czarną z cekinkami, czy tą długą, czerwoną bez pleców?
- W obu wyglądasz szałowo... . Wybierz sama.
- Jak zawsze nie mogę na ciebie liczyć. Zero pożytku... .
- Rachel..., na ile masz ustawiony poziom...

A ja wierzę w ludzi. Może w okresie przejściowym wydarzyłoby się coś, co opisywali pisarze i wymyślali filmowcy. Nawet, jeśli sztuczna inteligencja miałaby przez jakiś czas przewagę, wśród ludzi znalazłby się jakiś Spartakus. Nastąpiłby okres buntu, może walki, ale dobro zawsze musi zwyciężyć. Maszyny nigdy nie będą mogły kierować się emocjami. Człowiek na pewno dostrzeże niebezpieczeństwo i znajdzie środki zaradcze. Inaczej bałabym się żyć.

A ja wierzę w ludzi. Może w okresie przejściowym wydarzyłoby się coś, co opisywali pisarze i wymyślali filmowcy. Nawet, jeśli sztuczna inteligencja miałaby przez jakiś czas przewagę, wśród ludzi znalazłby się jakiś Spartakus. Nastąpiłby okres buntu, może walki, ale dobro zawsze musi zwyciężyć. Maszyny nigdy nie będą mogły kierować się emocjami. Człowiek na pewno dostrzeże...

Koegzystencja ludzi i robotów - temat za równo ciekawy jak i niepokojący. Niepokojący tym bardziej, że możemy przypuszczać, że prędzej czy później ta sytuacja będzie miała miejsce, a nawet w pewnym stopniu już ma. W wielu książkach i filmach dotykających tej tematyki roboty walczą z ludźmi w celu eksterminacji naszego gatunku, lub próbują nad nimi przejąć kontrolę. Czy jednak przyszłość naszej cywilizacji maluje się w aż tak ciemnych barwach? Wydaje mi się, że wojny nie będzie, ale negatywne skutki dla ludzkości będą odczuwalne. Zaniknie część zawodów, które będą mogły wykonywać roboty, co może się wiązać ze wzrostem bezrobocia, a w raz z nim, może rosnąć poczucie bezsilności i frustracja. I niestety to właśnie te czynniki mogą doprowadzić do zamieszek, gdy ludzie chcąc mieć za co żyć będą niszczyć roboty odbierające im możliwość zarobku. W takich sytuacjach nie pozostaną oczywiście obojętne firmy, które te roboty kupują i wykorzystują. I to może doprowadzić do walk, ale nie między robotami a ludźmi, tylko między ludźmi a ludźmi. O Roboty.

Koegzystencja ludzi i robotów - temat za równo ciekawy jak i niepokojący. Niepokojący tym bardziej, że możemy przypuszczać, że prędzej czy później ta sytuacja będzie miała miejsce, a nawet w pewnym stopniu już ma. W wielu książkach i filmach dotykających tej tematyki roboty walczą z ludźmi w celu eksterminacji naszego gatunku, lub próbują nad nimi przejąć kontrolę. Czy...