Prawdopodobnie należałabym do biedniejszej grupy społeczeństwa, ale mimo wszystko pomagałabym jak tylko bym mogła biedniejszym od siebie, np. dzieląc się z nimi jedzeniem. Pewnie przez większość dnia pracowałabym w jakiejś fabryce zarabiając niezbyt duże ilości pieniędzy. Dołączyłabym do grupy buntowników, brałabym udział w protestach przeciw brakom żywności. Może poznałabym jakiegoś miłego rewolucjonistę i zakochalibyśmy się w sobie. Jednak ze względu na nasze sytuacje, nie mielibyśmy zbyt wiele czasu dla siebie. Każda chwila, którą spędzalibyśmy razem, byłaby dla nas bardzo ważna, miała ogromne znaczenie. Prawdopodobnie nie przeżylibyśmy rewolucji, postrzeleni przez jakąś zbłąkaną kulę lub umarlibyśmy z głodu. Z całą pewnością spędzilibyśmy jednak naszą ostatnią chwilę razem, trzymając się za ręce, patrząc sobie w oczy i wierząc, że teraz przeniesiemy się do lepszego, spokojnego miejsca i będziemy razem już na zawsze.

Prawdopodobnie należałabym do biedniejszej grupy społeczeństwa, ale mimo wszystko pomagałabym jak tylko bym mogła biedniejszym od siebie, np. dzieląc się z nimi jedzeniem. Pewnie przez większość dnia pracowałabym w jakiejś fabryce zarabiając niezbyt duże ilości pieniędzy. Dołączyłabym do grupy buntowników, brałabym udział w protestach przeciw brakom żywności. Może...

Pociąg wlecze się niemiłosiernie. Wsiadło do niego już tylu ludzi, że wątpię, aby ktoś jeszcze się zmieścił. Wewnątrz jest ciasno i duszno. Zapach spoconych ciał wdziera mi się do nosa. Wszyscy uciekają z piekła w poszukiwaniu lepszego życia, choć wszędzie wydaje się ono lepsze niż na Czarnym Lądzie.
„PETERSBURG” - wielka tablica bije po oczach zaraz po wyjściu z pociągu.
Okryłem się szczelniej płaszczem gdyż podmuch wiatru zerwał mi z głowy kapelusz. Tu jest naprawdę zimno.
2 tygodnie później:
Na ulicach zaczyna robić się niebezpiecznie. Ludzie nie wytrzymują, są niezadowoleni z panującej sytuacji, skaczą sobie do gardeł. A ja? Co ja mogę? Jestem tylko imigrantem szukającym spokoju, swojego miejsca na ziemi. Sam żyję w ciągłym strachu i obawie o własne życie. Teraz także jej życie. Leylę poznałem przypadkiem na dworcu kolejowym. Jakimś cudem uciekła z Syrii przed swoim apodyktycznym ojcem i jego bratem, który wyrządził jej straszną krzywdę. Od początku zwróciłem na nią uwagę. Jej piękne, duże, ale i smutne oczy sprawiły, że serce mi mocniej zabiło. Czuję się za nią odpowiedzialny. Muszę nas chronić. Mam dość ciągłej walki i ucieczki. Wierzę, że pomimo napiętej sytuacji w kraju, uda się ją rozwiązać w pokojowy sposób, a ja będę mógł rozpocząć nowe życie z Leylą.

Pociąg wlecze się niemiłosiernie. Wsiadło do niego już tylu ludzi, że wątpię, aby ktoś jeszcze się zmieścił. Wewnątrz jest ciasno i duszno. Zapach spoconych ciał wdziera mi się do nosa. Wszyscy uciekają z piekła w poszukiwaniu lepszego życia, choć wszędzie wydaje się ono lepsze niż na Czarnym Lądzie.
„PETERSBURG” - wielka tablica bije po oczach zaraz po wyjściu z pociągu.
...

Wyobrażając sobie ówczesną, rewolucyjną, rosyjską "zawieruchę", widziałabym siebie w rodzinie robotniczej, powiedzmy - moim ojcem byłby jeden ze zwolenników Lenina, a zatem - prawdziwy bolszewik z krwi i kości; byłabym przerażona panującą w Rosji sytuacją polityczną oraz groźbą surowych kar dla wrogów caratu, ale gorąco wierzyłabym w sens tej rewolucji, popierając ojca. Oczywiście, że znalazłabym miłość, to byłby także bolszewik, prawa ręka mojego taty w partii. :)

Wyobrażając sobie ówczesną, rewolucyjną, rosyjską "zawieruchę", widziałabym siebie w rodzinie robotniczej, powiedzmy - moim ojcem byłby jeden ze zwolenników Lenina, a zatem - prawdziwy bolszewik z krwi i kości; byłabym przerażona panującą w Rosji sytuacją polityczną oraz groźbą surowych kar dla wrogów caratu, ale gorąco wierzyłabym w sens tej rewolucji, popierając ojca....

Taka jestem podekscytowana ! Jeszcze tylko ostatnie poprawki u krawcowej i odbieram moją nową kreację, w której zamierzam olśnić wszystkich na koncercie Piotra Czajkowskiego w Filharmonii Petersburskiej. Mam nadzieję, że zamieszki na ulicach nie odetną mi drogi dojazdu. W sumie to mi żal tych robotników. Nie żyje im się lekko. Od Krwawej Niedzieli to strach poruszać się po mieście...Cóż, niektórzy nie mieli tyle szczęścia, by jak ja urodzić się w bogatej arystokratycznej rodzinie. Ale czy z tego powodu mam sobie odmawiać przyjemności? Wszyscy teraz nie rozmawiają o niczym innym jak o rosnącym napięciu, głodzie, próbie obalenia władzy. A mnie ta cała sytuacja z jednej strony przeraża, z drugiej denerwuje. Całe życie towarzyskie na tym cierpi...Och, chyba muszę poluzować gorset, bo powodu tych wszystkich myśli, wrażeń i nadmiaru emocji nie mam czym oddychać!

Taka jestem podekscytowana ! Jeszcze tylko ostatnie poprawki u krawcowej i odbieram moją nową kreację, w której zamierzam olśnić wszystkich na koncercie Piotra Czajkowskiego w Filharmonii Petersburskiej. Mam nadzieję, że zamieszki na ulicach nie odetną mi drogi dojazdu. W sumie to mi żal tych robotników. Nie żyje im się lekko. Od Krwawej Niedzieli to strach poruszać się po...

Carski Petersburg kojarzy mi się z bogactwem i blaskiem, dlatego jeżeli miałabym okazję tam  się znaleźć, chciałabym spróbować życia wśród arystokracji. Wychowana pośród pałaców i wszelkich dostatków byłabym przerażona, słysząc głos rewolucji i widząc nienawiść ludzi do wszystkiego co bogate i piękne. Okrucieństwo rewolucjonistów i przemiana osób, które znałam i darzyłam zaufaniem, zmusiłyby mnie do ratowania życia przez ucieczkę poza granice kraju. Kraju, który stał się obcy i zdradziecki. Może miałabym w sobie tyle odwagi, by pod fałszywym nazwiskiem wyruszyć w trudną i niebezpieczną podróż po ocalone życie. Może wśród gniewu i nienawiści znalazłabym kogoś wyjątkowego, kto okazałby się miłością, dla której byłabym w stanie poświęcić bardzo wiele. Zrobiłabym wszystko by ocalić ją od okrucieństw i tragedii, po których świat i ludzie zmienią się na zawsze.

Carski Petersburg kojarzy mi się z bogactwem i blaskiem, dlatego jeżeli miałabym okazję tam  się znaleźć, chciałabym spróbować życia wśród arystokracji. Wychowana pośród pałaców i wszelkich dostatków byłabym przerażona, słysząc głos rewolucji i widząc nienawiść ludzi do wszystkiego co bogate i piękne. Okrucieństwo rewolucjonistów i przemiana osób, które znałam i darzyłam...

Chłód dostał się pod pelerynę i zadrżałam, gdy z podniesioną głową szłam do powozu pierwszego protektora.
- Dziwka - splunęła mi pod nogi, kobieta bez zębów. Pogardliwe spojrzenie spłynęło po mnie jak strumień letniej wody, bo mimo, iż stałam się niczym więcej niż cackiem na sprzedaż, nie czułam wstydu.
Nic nie czułam.
Wszytko, co było we mnie warte kochania umarło wtedy, gdy chłopi grabili nasz płonący dwór. Ojciec zginął pierwszy, może to i dobrze, przynajmniej nie widział tego, co ze mną i matką robiły te potwory o instynkcie zwierząt.
Gdy po miesiącu życia na ulicy, w nędzy i głodzie, zmarła i ona, narodziłam się nowa ja.
Przysięgłam sobie przeżyć i już nigdy nie żebrać o chleb.
Liberałowie, socjaliści, nacjonaliści, wszystko mi jedno, byle z tytułem i pokaźnym majątkiem.
Gdy otwarto przede mną drzwi powozu, przybrałam wystudiowany wyraz twarzy leśnej nimfy, która przypadkiem przemierza niespokojne miasto.
Wypielęgnowana męska dłoń wysunęła się z wnętrza i pomogła mi wsiąść.
Gdy moje oczy przyzwyczaiły się do ciemności, doznałam szoku, bo oto przede mną siedział ten, który pamiętał mnie jako pełną godności i czystości damę.
Ten, który obiecał cierpliwie na mnie czekać. Ten, którego złudzenia zaraz roztrzaskam w drobny pył.
- Witaj - zamruczałam jak tresowana kotka.
Gdy tylko ujrzałam w wyrazie jego twarzy niedowierzanie, ból i jednoczesne pragnienie, zsunęłam kaptur, by w pełni zrozumieć, że niczego się już nie lękam.

Chłód dostał się pod pelerynę i zadrżałam, gdy z podniesioną głową szłam do powozu pierwszego protektora.
- Dziwka - splunęła mi pod nogi, kobieta bez zębów. Pogardliwe spojrzenie spłynęło po mnie jak strumień letniej wody, bo mimo, iż stałam się niczym więcej niż cackiem na sprzedaż, nie czułam wstydu.
Nic nie czułam.
Wszytko, co było we mnie warte kochania umarło wtedy,...

Moje życie z pewnością nie byłoby usłane różami. Mama mówiła mi, że dziadek pochodził z rodziny szlacheckiej, więc prawdopodobnie byłbym skazany na śmierć przez Bolszewików. Zapewne robiłbym wszystko żeby przeżyć, zmieniłbym nazwisko i odciął się od rodzinnych stron. Nie jest przecież tajemnicą, że gdziekolwiek się znaleźli czerwonoarmiści to niszczyli wszystko, co napotkali na swojej drodze niczym szarańcza. Nie byłoby czasu na miłość, czytałem o losach Białych Rosjan i mieszkańcach przyszłych republik sowieckich, że przeżywali wielkie dramaty. Większość straciła bliskie osoby, w tym ukochane – miłość życia. Mnie mogłoby spotkać to samo, i jedyne, co zostałoby mi to zemsta. Walczyłbym przeciwko Leninowi. Miłość znalazłbym i to jeszcze łatwiej niż dziś, ale cierpiałbym niczym bohater romantyczny, gdyż XX wiek to czasy niespokojne – gdzie Europę dotknęły krwawe konflikty. Gdyby udało się pokonać Bolszewików to pozostałyby same gruzy świata, w którym żyłem, zaś gdybym poległ w walce, trafiłbym tam gdzie wszystkie najdroższe mojemu sercu osoby. Wtedy moje serce umierałoby dwa razy, ponieważ zarówno straciłbym ukochaną, i poległbym w walce z Bolszewikami, jak wiadomo los Europy Wschodniej był już przesądzony…

Moje życie z pewnością nie byłoby usłane różami. Mama mówiła mi, że dziadek pochodził z rodziny szlacheckiej, więc prawdopodobnie byłbym skazany na śmierć przez Bolszewików. Zapewne robiłbym wszystko żeby przeżyć, zmieniłbym nazwisko i odciął się od rodzinnych stron. Nie jest przecież tajemnicą, że gdziekolwiek się znaleźli czerwonoarmiści to niszczyli wszystko, co...

Miłość przed wybuchem wojny. życie po żadnej ze stron barykady nie było łatwe i proste. Każdy gest, uśmiech, słowo mógł zostać zapamiętany jako obelga, służąca do wytłumaczenia w nadchodzącym czasie za najprostszą wymówkę. Może to dziwne, a może nie lecz wolałabym mieszkać w rodzinie arystokratycznej. Mój powód jest bardzo platoniczny. Chciałabym mieć wstęp do wszystkich tych pięknych budowli i niezwykłych miejsc. Chciałabym napawać się atmosfera tego Petersburga. Jakaś nic nieznacząca miłostka nie stałaby na przeszkodzie abym mogła utonąć w tamtym miejscu.

Miłość przed wybuchem wojny. życie po żadnej ze stron barykady nie było łatwe i proste. Każdy gest, uśmiech, słowo mógł zostać zapamiętany jako obelga, służąca do wytłumaczenia w nadchodzącym czasie za najprostszą wymówkę. Może to dziwne, a może nie lecz wolałabym mieszkać w rodzinie arystokratycznej. Mój powód jest bardzo platoniczny. Chciałabym mieć wstęp do wszystkich...

Ulicami Petersburga sunęły sanie, zresztą jak zwykle każdej rosyjskiej zimy. Tego wieczora Kniaź Dołgoruki też znajdował się w jednych z takich sań i jakoś tak odruchowo spojrzał na Pałac Zimowy. Zdziwił go brak świateł w oknach i całkowita cisza dlatego zatrzymał konie na skrzyżowaniu Newskiej z Placem Smolnym - energicznie zeskoczył ze swojego miejsca i zaczął przechodniów rozpytywać co się dzieje w Pałacu. Usłyszał, że to zjechał w końcu z Carskiego Sioła z dziećmi Mikołaj II i bawi się z nimi w chowanego po ciemku. Kniaź natychmiast zaczął chichotać z powodu samej zabawy jak i swojego nadmiernego niepokoju, przy czym to był zwykły chichot, a nie ten historii, który miał przyjść wraz z Rewolucją Październikową za kilka tygodni. Przy czym ten historyczny obalił ustrój, a ten zwykły bez podtekstów tylko Kniazia rozpogodził i przyczynił się do tego, że mu się zrobiło cieplej na serduchu.

Ulicami Petersburga sunęły sanie, zresztą jak zwykle każdej rosyjskiej zimy. Tego wieczora Kniaź Dołgoruki też znajdował się w jednych z takich sań i jakoś tak odruchowo spojrzał na Pałac Zimowy. Zdziwił go brak świateł w oknach i całkowita cisza dlatego zatrzymał konie na skrzyżowaniu Newskiej z Placem Smolnym - energicznie zeskoczył ze swojego miejsca i zaczął...