Mój reportaż przedstawiałby historie osób chorujących psychicznie. Narosło mnóstwo stereotypów wokół funkcjonowania w społeczeństwie osób z diagnozą psychiatryczną, a przekaz medialny sugeruje, że powinniśmy się ich bać. Chciałabym pokazać w swoim reportażu, jak wygląda naprawdę życie tych osób, jakie bariery spotykają na swej drodze, a także, że najwięcej lęku doświadczają oni sami. W końcu to, że mają takie same marzenia, jak ludzie zdrowi, i że wcale się od nas tak bardzo nie różnią. Bo wszyscy jesteśmy ludźmi.

Mój reportaż przedstawiałby historie osób chorujących psychicznie. Narosło mnóstwo stereotypów wokół funkcjonowania w społeczeństwie osób z diagnozą psychiatryczną, a przekaz medialny sugeruje, że powinniśmy się ich bać. Chciałabym pokazać w swoim reportażu, jak wygląda naprawdę życie tych osób, jakie bariery spotykają na swej drodze, a także, że najwięcej lęku doświadczają...

Nie chciałabym poruszać tematu związanego z moją okolicą. Boję się, że podeszłabym do tego zbyt emocjonalnie.

Jest jeden obszar, który mnie bardzo interesuje. Ostatnio fascynują mnie podróże. Choć dopiero zaczęłam swoją przygodę z podbijaniem świata to udało mi się zgromadzić ciekawe historie. Moje podróże były tylko po Europie, ale zauważyłam, że dużo bardziej ciągnie mnie na wschód niż na zachód. Dwa tygodnie temu pierwszy raz wybrałam się na weekend do Kijowa. Większość lotu przespałam, ale tuż przed lądowaniem obudziłam się. Wtedy dziewczyna siedząca obok mnie zagadała do mnie po polsku. Była to sympatyczna, młoda Ukrainka, która poleciła mi wiele miejsc do zobaczenia, zjedzenia itp. Miałyśmy dosłownie kilkanaście minut na rozmowę, ale powiedziałam, że to mój pierwszy raz na Ukrainie i że jeszcze bardzo chciałabym zwiedzić Lwów oraz Morze Czarne. Wtedy odpowiedziała mi, że całe dzieciństwo jeździła na wakacje na Krym. Chciałabym więc w swoim reportażu poruszyć temat Krymu, szczególnie po tym jak jakiś czas temu obejrzałam dokument B.Włodarczyk, w którym było przedstawione to jak zwykli Rosjanie widzą ten konflikt.

Nie chciałabym poruszać tematu związanego z moją okolicą. Boję się, że podeszłabym do tego zbyt emocjonalnie.

Jest jeden obszar, który mnie bardzo interesuje. Ostatnio fascynują mnie podróże. Choć dopiero zaczęłam swoją przygodę z podbijaniem świata to udało mi się zgromadzić ciekawe historie. Moje podróże były tylko po Europie, ale zauważyłam, że dużo bardziej ciągnie...

Wybrałabym temat związany ze smogiem, który emocjonuje szczególnie teraz – w okresie rozpoczynającego się sezonu grzewczego. Dlaczego nie wszystkie gminy oferują dopłaty do wymiany pieców, jak działają systemy dofinansowania, co z osobami starszymi, mieszkającymi samotnie w małych, starych domach, które z powodu braku spełnienia licznych warunków dopłaty nie dostają? Porozmawiałabym z ludźmi, którzy świadomie palą śmieci, plastiki, gumy, zatruwając tym samym siebie i otoczenie. Przeanalizowałabym także problem starych, kilkupiętrowych domów wielorodzinnych, gdzie koszty ogrzewania są ogromne, a w których często pozostali jedynie rodzice po wyprowadzeniu się dzieci.
Myślę, że jest to ciekawy temat na niejedną książkę.

Wybrałabym temat związany ze smogiem, który emocjonuje szczególnie teraz – w okresie rozpoczynającego się sezonu grzewczego. Dlaczego nie wszystkie gminy oferują dopłaty do wymiany pieców, jak działają systemy dofinansowania, co z osobami starszymi, mieszkającymi samotnie w małych, starych domach, które z powodu braku spełnienia licznych warunków dopłaty nie dostają?...

Gdybym miała umiejętności pisarskie na wyższym poziomie, wsparcie mediów oraz otoczenia, to na pewno skupiłabym się na problemie, który dotyka moje miasto. Moja mała mieścina jest usytuowana pod Wrocławiem, jest tutaj naprawdę pięknie - dużo zieleni, odrestaurowane zabytkowe kamieniczki, osiedla, lasy i on, nasz wróg z którym walczymy kilkanaście lat. Wrogiem jest olbrzymia firma w centrum miasta, która zatruwa nam powietrze. Owa włoska firma zajmuje się wytwarzaniem gumowych uszczelek, ten proces wytwarza niewyobrażalnie cuchnący zapach. Zapach to jeden aspekt, który może przeszkadzać, ale wydzieliny naszego potwora nas powoli zabijają. W powietrzy jest niezliczona ilość substancji, które prowadzą każdego mieszkańca małymi krokami do szpitala onkologicznego. Wiecie ile osób z mojego bliskiego otoczenia pożegnałam w przeciągu ostatnich pięciu lat? Ośmiu. To naprawdę ogromna ilość. Sprawa została zgłaszana do władz miasta, jednak najwidoczniej miasto współpracuje z firmą i nie reaguje na nasze protesty, błagania, bunty. Wszelkie komisje, które sprawdzały to skażone miejsce nic nie wykrywają. Czy to nie podejrzane? Czas na rozgłośnienie tego olbrzymiego problemu i na walkę z groźnym wrogiem.

Gdybym miała umiejętności pisarskie na wyższym poziomie, wsparcie mediów oraz otoczenia, to na pewno skupiłabym się na problemie, który dotyka moje miasto. Moja mała mieścina jest usytuowana pod Wrocławiem, jest tutaj naprawdę pięknie - dużo zieleni, odrestaurowane zabytkowe kamieniczki, osiedla, lasy i on, nasz wróg z którym walczymy kilkanaście lat. Wrogiem jest olbrzymia...

Według mnie stworzenie reportażu, który odniesie sukces powinno być podyktowane szczególnymi pobudkami - musi obrazować określoną sytuację społeczną, przełamując przy tym tabu. Takim tabu, zwłaszcza w naszym kraju, jest zdrowie psychiczne. Co czwarty dorosły Polak cierpi na zaburzenia psychiczne takie jak depresja czy nerwica, a wciąż traktowane jest to jako drażliwy temat, przez co chory często bywa napiętnowany przez społeczeństwo. Sama doświadczyłam nerwicy i mówiłam o tym głośno, więc wielu moich znajomych zgłaszało się do mnie po wsparcie, którego nie wiedzieli gdzie szukać. Co więcej, o powszechności problemu świadczą też kolejki w poradniach, gdzie czas oczekiwania na wizytę u specjalisty wynosi około miesiąca. To wszystko dowodzi, że jest duże zapotrzebowanie na zobrazowanie problemu. Stworzyłabym więc rzetelny reportaż, omawiając z chorymi najczęstsze wśród Polaków zaburzenia, obalając przy tym wszystkie stygmatyzujące ich mity, porozmawiałabym też z ich bliskimi jak wyglada życie z chorym, przeprowadziłabym rozmowę z psychiatrą oraz psychoterapeutą, zagłębiłabym się w ich pracę i wspólnie z nimi poszukała genezy poszczególnych dysfunkcji. A co najważniejsze, zawarłabym informacje gdzie można szukać pomocy, zostawiając chorych w pokrzepiającym przeświadczeniu, że nie są z tym sami. Pozostali mogliby zrozumieć że to taka sama choroba jak każda inna i dowiedzieć się o profilaktyce, aby zauważyli, że o kondycję psychiczną też należy dbać tak jak o fizyczną.

Według mnie stworzenie reportażu, który odniesie sukces powinno być podyktowane szczególnymi pobudkami - musi obrazować określoną sytuację społeczną, przełamując przy tym tabu. Takim tabu, zwłaszcza w naszym kraju, jest zdrowie psychiczne. Co czwarty dorosły Polak cierpi na zaburzenia psychiczne takie jak depresja czy nerwica, a wciąż traktowane jest to jako drażliwy temat,...

To może hasło - handel żywym towarem albo targ próżności, przy czym oba hasła mają duże ze sobą wspólnego, a wszystko na oczach gawiedzi, która chce z tego czerpać zyski, a jest to rodzaj kupczenia mniej lub bardziej świadomie, na własne życzenie albo... wbrew własnej woli...

To może hasło - handel żywym towarem albo targ próżności, przy czym oba hasła mają duże ze sobą wspólnego, a wszystko na oczach gawiedzi, która chce z tego czerpać zyski, a jest to rodzaj kupczenia mniej lub bardziej świadomie, na własne życzenie albo... wbrew własnej woli...

Tematem mojego reportażu byłyby polskie dzieci z ubogich rodzin. Jak podają statystyki ponad 2 miliony dzieci w Polsce nie zjada, choćby raz dziennie, ciepłego posiłku. W czasach kiedy wysyłamy SMSy na pomoc dla dzieci w Afryce, która być może nigdy do nich nie dotrze, a młodzież w dużych miastach protestuje "dla dobra globalnego klimatu", warto przyjrzeć się własnej okolicy. Jestem pewna, że w każdym mieście, wiosce i miasteczku są dzieci, które nie tylko żyją w skrajnym ubóstwie, ale z powodu braku pieniędzy i odpowiedniej opieki, nie mają szans wyrwać się z zachłannych szponów biedy. W mojej klasie, w podstawówce, kilkadziesiąt lat temu też mieliśmy takie osoby. Pamiętam, że nigdy nie jeździły na wycieczki szkolne i nie miały nawet zimowych kurtek, kiedy nadchodził pierwszy mróz. Chciałabym zwrócić uwagę, że problem ubóstwa, a tym samym wykluczenia, nie jest daleko, gdzieś tam na innym kontynencie, ale często czai się za rogiem i co ważne, nie zawsze jest związany z bezrobociem czy alkoholizmem.

Tematem mojego reportażu byłyby polskie dzieci z ubogich rodzin. Jak podają statystyki ponad 2 miliony dzieci w Polsce nie zjada, choćby raz dziennie, ciepłego posiłku. W czasach kiedy wysyłamy SMSy na pomoc dla dzieci w Afryce, która być może nigdy do nich nie dotrze, a młodzież w dużych miastach protestuje "dla dobra globalnego klimatu", warto przyjrzeć się własnej...

Chętnie zajęłabym się tematem "mamy wszystko, a wciąż tak niewiele". Temat rzeka. Dotyczy zarówno sfery emocjonalnej, naszego przystosowania się do codzienności w samotności jak i perfekcyjności w każdej dziedzinie życia. Nie doceniamy niczego,zachwyt jest jak mrugnięcie powieką. Zbyt szybko przemijamy, zbyt wiel tracimy... z oczu i z serca. A wszystko co mamy jest nam dane jedynie na chwilę. Nauczmy się z tego korzystać. Refleksja nad przemijaniem to może temat banalny, ale jakże aktualny. Zostawmy po sobie ślad, choćby w pamięci innych. Reportaż bylby o tym jak łatwo się traci, a jak trudno zyskuje.

Chętnie zajęłabym się tematem "mamy wszystko, a wciąż tak niewiele". Temat rzeka. Dotyczy zarówno sfery emocjonalnej, naszego przystosowania się do codzienności w samotności jak i perfekcyjności w każdej dziedzinie życia. Nie doceniamy niczego,zachwyt jest jak mrugnięcie powieką. Zbyt szybko przemijamy, zbyt wiel tracimy... z oczu i z serca. A wszystko co mamy jest nam dane...

W moim reportażu skupiłabym się na dyskryminacji i piętnowaniu pracownic i pracowników seksualnych. Jest to temat tabu nie tylko w Polsce, ale prawie na całym świecie, wywołujący silne emocje w dyskusjach. Zdecydowanie potrzebna jest książka, która przedstawi szerszemu gronu, jak wygląda ten zawód i że sposób, w jaki traktowani są "ludzie z tej branży" jest dla nich niezwykle krzywdzący. Mógłby być to punkt wyjścia nie tylko do rozmowy o warunkach pracy, ale również edukacji seksualnej, czy ogólnie tolerancji.

W moim reportażu skupiłabym się na dyskryminacji i piętnowaniu pracownic i pracowników seksualnych. Jest to temat tabu nie tylko w Polsce, ale prawie na całym świecie, wywołujący silne emocje w dyskusjach. Zdecydowanie potrzebna jest książka, która przedstawi szerszemu gronu, jak wygląda ten zawód i że sposób, w jaki traktowani są "ludzie z tej branży" jest dla nich...

Chętnie bym się dowiedziała dlaczego jeden z najszczęśliwszych krajów świata, czyli Dania, ma też jeden z najwyżych wskaźników zażywania antydepresantów, spożywania alkoholu czy samobójstw wśród młodzieży.
Prześwietliłabym drugą stronę medalu i pisała o niedożywionych dziewczynach leżących w klinikach dla anorektyczek, dzieciach, które już w przedszkolu chodzą na psychoterapię i biorą silne leki na uspokojenie, mężczyznach w sile wieku, którzy walczą z depresją mając pracę, własne mieszkanie i grono znajomych, o tym dlaczego na ulicach nie widać ludzi uzależnionych, niepełnosprawnych czy schorowanych, o upadku i jednoczesnym pragnieniu instytucji rodziny i o tym, o czym milczą książki na temat hygge czyli wyrzucaniu ton świeżego jedzenia do kontenerów zamykanych na kłódki, o osiedlowych gangach i emigrantach, wprowadzających własne prawa w miejsce duńskich tradycji i o tym dlaczego duńska skarbowka ma tylko klamki z wewnętrznej strony.

Chętnie bym się dowiedziała dlaczego jeden z najszczęśliwszych krajów świata, czyli Dania, ma też jeden z najwyżych wskaźników zażywania antydepresantów, spożywania alkoholu czy samobójstw wśród młodzieży.
Prześwietliłabym drugą stronę medalu i pisała o niedożywionych dziewczynach leżących w klinikach dla anorektyczek, dzieciach, które już w przedszkolu chodzą na...